Kobiety Galerii „Dziesiątka”

The presented material was created in association with the program that was introduced in Higher School for Social Services as Gallery “Dziesiątka”. In the first edition of meetings three exceptional women accepted the invitation. They can be considered exceptional because of their professional and social activities, their exceptional engagement in pro-social work. I do hope that this material will make it possible for the readers to get to know the three protagonists who are definitely worth knowing.Prezentowany materiał powstał w związku z realizowanym od roku 2005 w Szkole Policealnej Pracowników Służb Społecznych programem Galeria „Dziesiątka”. W pierwszej edycji spotkań z zaproszenia do udziału w programie skorzystały trzy wyjątkowe kobiety. Wyjątkowe z racji swojej działalności zawodowej i społecznej, z racji ponadprzeciętnego zaangażowania w czynieniu „dobra” na rzecz drugiego człowieka. „Człowiek jest zbyt cenny, by posiadać go na wyłączność – dzielmy się ze sobą ludźmi, których poznać warto” – słowa te w sposób jak najbardziej czytelny oddają idee Dziesiątki, a opracowany materiał jest działaniem umożliwiającym szczególną formę dzielenia się z innymi tym, co najcenniejsze – drugim człowiekiem. Mam nadzieję, że to krótkie opracowanie pozwoli czytelnikom na bliższe poznanie trzech jego bohaterek – kobiet, które poznać warto

Structure, Atomistic Simulations, and Phase Transition of Stoichiometric Yeelimite

ABSTRACT: Yeelimite, Ca4[Al6O12]SO4, is outstanding as an aluminate sodalite, being the framework of these type of materials flexible and dependent on ion sizes and anion ordering/disordering. On the other hand, yeelimite is also important from an applied perspective as it is the most important phase in calcium sulfoaluminate cements. However, its crystal structure is not well studied. Here, we characterize the room temperature crystal structure of stoichiometric yeelimite through joint Rietveld refinement using neutron and Xray powder diffraction data coupled with chemical soft-constraints. Our structural study shows that yeelimite has a lower symmetry than that of the previously reported tetragonal system, which we establish to likely be the acentric orthorhombic space group Pcc2, with a √2a × √2a × a superstructure based on the cubic sodalite structure. Final unit cell values were a = 13.0356(7) Å, b = 13.0350(7) Å, and c = 9.1677(2) Å. We determine several structures using density functional theory calculations, with the lowest energy structure being Pcc2 in agreement with our experimental result. Yeelimite undergoes a reversible phase transition to a higher-symmetry phase which has been characterized to occur at 470 °C by thermodiffractometry. The higher-symmetry phase is likely cubic or pseudocubic possessing an incommensurate superstructure, as suggested by our theoretical calculations which show a phase transition from an orthorhombic to a tetragonal structure. Our theoretical study also predicts a pressure-induced phase transition to a cubic structure of space group I43m. Finally, we show that our reported crystal structure of yeelimite enables better mineralogical phase analysis of commercial calcium sulfoaluminate cements, as shown by RF values for this phase, 6.9% and 4.8% for the previously published orthorhombic structure and for the one reported in this study, respectively.Universidad de Málaga. Campus de Excelencia Internacional. Andalucía Tech

Composition-solubility-structure relationships in calcium (alkali) aluminosilicate hydrate (C-(N,K-)A-S-H)

The interplay between the solubility, structure and chemical composition of calcium (alkali) aluminosilicate hydrate (C-(N,K-)A-S-H) equilibrated at 50 °C is investigated in this paper. The tobermorite-like C-(N,K-)A-S-H products are more crystalline in the presence of alkalis, and generally have larger basal spacings at lower Ca/Si ratios. Both Na and K are incorporated into the interlayer space of the C-(N,K-)A-S-H phases, with more alkali uptake observed at higher alkali and lower Ca content. No relationship between Al and alkali uptake is identified at the Al concentrations investigated (Al/Si ≤ 0.1). More stable C-(N,K-)A-S-H is formed at higher alkali content, but this factor is only significant in some samples with Ca/Si ratios ≤1. Shorter chain lengths are formed at higher alkali and Ca content, and cross-linking between (alumino)silicate chains in the tobermorite-like structure is greatly promoted by increasing alkali and Al concentrations. The calculated solubility products do not depend greatly on the mean chain length in C-(N,K-)A-S-H at a constant Ca/(Al + Si) ratio, or the Al/Si ratio in C-(N,K-)A-S-H. These results are important for understanding the chemical stability of C-(N,K-)A-S-H, which is a key phase formed in the majority of cements and concretes used worldwide

Solid-state nuclear magnetic resonance spectroscopy of cements

Cement is the ubiquitous material upon which modern civilisation is built, providing long-term strength, impermeability and durability for housing and infrastructure. The fundamental chemical interactions which control the structure and performance of cements have been the subject of intense research for decades, but the complex, crystallographically disordered nature of the key phases which form in hardened cements has raised difficulty in obtaining detailed information about local structure, reaction mechanisms and kinetics. Solid-state nuclear magnetic resonance (SS NMR)spectroscopy can resolve key atomic structural details within these materials and has emerged as a crucial tool in characterising cement structure and properties. This review provides a comprehensive overview of the application of multinuclear SS NMR spectroscopy to understand composition–structure–property relationships in cements. This includes anhydrous and hydrated phases in Portland cement, calcium aluminate cements, calcium sulfoaluminate cements, magnesia-based cements, alkali-activated and geopolymer cements and synthetic model systems. Advanced and multidimensional experiments probe 1 H, 13 C, 17 O, 19 F, 23 Na, 25 Mg, 27 Al, 29 Si, 31 P, 33 S, 35 Cl, 39 K and 43 Ca nuclei, to study atomic structure, phase evolution, nanostructural development, reaction mechanisms and kinetics. Thus, the mechanisms controlling the physical properties of cements can now be resolved and understood at an unprecedented and essential level of detail

La nascita di uno scrittore «barocco»: fortuna critica di Carlo Emilio Gadda negli anni trenta

Powyższy artykuł zawiera zwięzłą analizę recenzji, jakie ukazały się po publikacji trzech pierwszych dzieł Carla Emilia Gaddy w latach 30. dwudziestego wieku. Debiut i początek kariery pisarza przypadł w okresie, w którym we Włoszech jednym z głównych modeli twórczości literackiej była prosa d’arte, tj. rytmiczna proza o wyszukanym stylu, której reguły wypracowało środowisko związane z czasopismem La Ronda. Celem artykułu jest zobrazowanie recepcji twórczości Gaddy znanego ze eksperymentów językowych w takim klimacie literackim. To właśnie wtedy zrodziła się opinia o nim jako pisarzu „barokowym”, zbyt skomplikowanym i dziwacznym. Chociaż nie zabrakło również opinii pozytywnych, to pastiche językowy Gaddy, wyznacznik wielkości tego pisarza w kanonie dwudziestowiecznym, został w pełni doceniony wiele lat później

Dzieła Carlo Emilio Gaddy w oczach współczesnej mu krytyki

L’obiettivo della tesi di dottorato intitolata Carlo Emilio Gadda al vaglio della critica coeva è analisi della ricezione critica di alcuni volumi di C. E. Gadda (1893-1973), uno dei più riconosciuti scrittori del Novecento in Italia e oltre i suoi confini. Si tratta della ricezione dei seguenti opere alla loro prima pubblicazione: La Madonna dei filosofi (1931), Il castello di Udine (1934), Le meraviglie d’Italia (1939), Le Novelle dal ducato in fiamme (1953), Il giornale di guerra e di prigionia (l’edizione del 1955 e quella ampliata del 1965), Quer pasticciaccio brutto de via Merulana (1957) e infine La cognizione del dolore (1963). Nella tesi viene dunque inquadrato un lungo periodo della carriera “ufficiale” di Gadda dagli anni trenta fino alla prima metà degli anni sessanta. La tipologia dei testi presi in esame è costituita soprattutto dalle recensioni, a cui si è aggiunto una serie di articoli e saggi più ampi apparsi nel periodo in questione su vari riviste e giornali. L’obiettivo era inoltre quello di completare le considerazioni critiche espresse sulla scrittura gaddiana con i commenti dello stesso scrittore, in cui è ben nota anche tendenza all’autocritica e autoesegesi. Il testo è stato strutturato in due ampie parti intitolate Barocco e Gadda «classico». Verso il centro?, suddivise in capitoli dedicati alla ricezione critica di ciascuno dei volumi, che seguono l’ordine della loro pubblicazione. Nella prima parte, oltre alla sistemazione in base all’ordine cronologico, come la chiave dell’esame è stata assunta la definizione “barocco”. Essa viene attribuita dalla critica allo scrittore sin dall’inizio per indicare il taglio originale del suo stile, percepito però anche come bizzarro e artificioso. Nella maggior parte del periodo preso in esame la definizione ha soprattutto il carattere di una generica etichetta. Il motivo per cui viene tuttavia assunta ai fini dell’analisi è la sua straordinaria fortuna critica e il fatto che essa riporta a una delle questioni principali sollevate in quegli anni, e cioè in che misura la scrittura di Gadda sarebbe da considerare un esercizio stilistico e in che misura invece sarebbe una forma di espressione valida e funzionale. L’obiettivo della prima parte del lavoro svolto era quello di inquadrare soprattutto le considerazioni in tal senso formulate dai critici. Si tratta per di più di riflessioni che riguardano più in specifico i meccanismi della scrittura di Gadda e quindi pertinenti al piano sintattico-lessicale e l’impianto narrativo delle sue opere. L’analisi della ricezione critica di vari volumi dello scrittore svolta nella parte Barocco è dunque anche quella che porta più all’interno delle pagine gaddiane. Vi sono state inserite d’altronde brevi analisi di alcuni passaggi come ad esmpio l’episodio dell’interrogatorio di Ines Cionini, contenuta in Quer pasticciaccio brutto de via Merulana. In più, la prima parte contiene la maggior parte delle considerazioni critiche e autocritiche dello stesso Gadda, riportate a integrazione del discorso svolto dai recensori. Esse sono state concentrate soprattutto nel capitolo Gadda barocco e antibarocco. L’etichetta di scrittore barocco si rivela a questo punto utile anche perché concentra una buona parte del dialogo critica-Gadda. Si tratta prima di tutto delle affermazioni formulate dallo scrittore in difesa della propria scrittura contro le accuse di artificiosità e gratuita. Nella parte Barocco si ripercorrono vari approcci critici alla scrittura gaddiana e si illustra il loro modificarsi nel tempo. In caso dei volumi degli anni trenta è stata inquadrata la prevalente lettura in chiave stilistica. Allora è ancora radicato il richiamo all’ordine propagato dalla rivista «La Ronda» e si tende a valutare lo scrittore secondo gli schemi della prosa d’arte. Dall’inizio degli anni cinquanta, con l’uscita della raccolta di racconti Novelle dal ducato in fiamme pubblicate nel 1953, i critici cominciano a sollevare sempre più di frequente la questione del realismo in Gadda. Tale ottica rispecchia il dibattito sul realismo che diventa particolarmente vivo in Italia a partire dalla fine della seconda guerra e domina fino alla metà degli anni cinquanta. Il dibattito sul realismo presente anche nella lettura del Pasticciaccio, la cui uscita segna il punto più clamoroso nella carriera dello scrittore lombardo. A quel livello però si fa sentire anche la voce della nascente neoavanguardia, che cerca di “strappare” Gadda dalla tradizione degli anni trenta e lo legge attraverso le proprie poetiche. Voci neoavanguardiste più numerose si riscontrano alla pubblicazione della Cognzione che avviene nell’anno della nascita del Gruppo 1963. In caso di questo volume si è cercato di dimostrare come la lettura critica, che si concentra su vari aspetti – dalla rappresentazione della realtà al lirico e al tragico – sia stata determinata dall’Saggio introduttivo di Gianfranco Contini e dalla prefazione gaddiana L’Editore chiede venia del recupero chiamando in causa l’autore. Il capitolo un po’ a parte risulta quello sulla ricezione del Giornale di guerra e di prigionia. I critici si trovano davanti un volume gaddiano particolare costituito dai diari giovanili stesi al fronte della prima guerra mondiale e in prigionia. Il discorso critico si discosta necessariamente, anche se non del tutto, dalle modalità di lettura utilizzate per le opere precedenti. Vengono sollevate invece altre questioni come lo status letterario di quest’opera, il suo valore documentario e iscriversi dell’esperienza bellica di Gadda in quella di tanti giovani che cercavano nella guerra un riscatto dalla vita borghese. La seconda parte intitolata Gadda «classico». Verso il centro? completa la prima parte del presente lavoro e funge in una certa misura come messa a punto. Vi sono stati inquadrati passaggi del discorso critico più inerenti al processo di sempre maggiore affermazione di Gadda dagli inizi della sua carriera fino agli anni sessanta. In questo modo si è voluto illustrare come avviene lo spostamento di Gadda all’interno del panorama letterario italiano e quale valenza assumono nel suo caso nozioni come la periferia e il centro. Come spunto di partenza si è ripreso in modo polemico il testo di Asor Rosa intitolato Perché Gadda? del 1984, che costituisce appunto una riflessione sulla posizione e significato dello scrittore nel periodo preso in esame. Al fine di gettare uno sguardo oltre il quadro temporale assunto, si è soffermati quindi brevemente su cosa viene scritto su Gadda sulle pagine del quotidiano «Corriere della Sera» a dieci anni dalla sua morte e negli anni novanta per proseguire poi a una riflessione su alcune definizioni del classico. Seppure l’arco di tempo qui analizzato è solo l’inizio del percorso che porta Gadda al riconoscimento di cui gode oggi, questa definizione viene riferita a Gadda già allora. Tale riflessione aveva come scopo illuminare aspetti della grandezza dello scrittore e gettare in questo modo ulteriore luce sulla ricezione di Gadda nel periodo preso in esame. A tutti questi pargrafi si rialaccia la sezione successiva dedicata a una serie di scritti apparsi alla morte dello scrittore nel 1973: non solo in ragione della vicinanza cronologica, ma anche perché di natura prevalentemente commemorativa e celebrativa e perché essi assumono carattere di rapidi bilanci dell’insieme del lavoro di Gadda. Inoltre, in quanto un momento di riflessione su tutta la carriera di Gadda si sono considerati d’aiuto a inquadrare scritti critici pubblicati negli anni precedenti. A queste parti si susseguono paragrafi dedicati ai scelti volumi di Gadda in cui si è dato rilievo alle considerazioni critiche che rispecchiano di più il processo di affermazione di Gadda. Ai fini di illustrazione di questo processo si è creduto opportuno dare idea di un contesto letterario-culturale più ampio. Oltre ai testi critici che costituiscono il corpo principale presi in esame, si è considerato dunque anche alcuni interventi usciti su stampa o in rivista come rassegne e inchieste letterarie. Nei detti paragrafi si sono riportati anche alcune cronache relative ai premi letterari assegnati a Gadda. A chiusura della tesi vengono proposte alcune conclusioni che toccano ancora alcuni aspetti chiave della ricezione critica delle opere gaddiane in questione.Celem rozprawy doktorskiej zatytułowanej Carlo Emilio Gadda w oczach współczesnej mu krytyki jest analiza recepcji krytycznej niektórych dzieł C. E. Gaddy (1893-1973), jednego z najbardziej uznanych pisarzy dwudziestego wieku we Włoszech i poza ich ich granicami. Została poddana badaniu recepcja pierwszych wydań następujących tomów: La Madonna dei filosofi (Madonna filozofów, 1931), Il castello di Udine (Zamek w Udine, 1934), Le meraviglie d’Italia (Cuda Włoch, 1939), Le Novelle dal ducato in fiamme (Nowiny z księstwa w płomieniach, 1953), Il giornale di guerra e di prigionia (Dziennik wojny i niewoli, wydanie z roku 1955 oraz wersja poszerzona z 1965), Quer pasticciaccio brutto de via Merulana (Niezły pasztet na via Merulana, 1957) oraz La cognizione del dolore (Poznawanie cierpienia, 1963). W rozprawie został zatem ujęty długi okres „oficjalnej” kariery Gaddy – od lat trzydziestych do pierwszej połowy lat sześćdziesiątych. Teksty poddane analizie obejmują głównie recenzje, a także szereg bardziej obszernych artykułów i esejów, które ukazały się na łamach różnych periodyków i dzienników. Celem pracy było ponadto uzupełnienie rozważań krytyków dotyczących pisarstwa Gaddy o komentarze samego autora, słynącego również ze swojej tendencji do analizy krytycznej własnych utworów oraz ich egzegezy. Rozprawa składa się z dwóch obszernych części zatytułowanych Barok i Gadda „klasyk”. W stronę centrum?, podzielone na rozdziały poświęcone recepcji krytycznej poszczególnych książek, w kolejności ich publikacji. W pierwszej części, oprócz zachowania porządku chronologicznego, jako klucz analizy przyjęto definicję „barokowy”. Zostaje ona przypisana autorowi od samego początku w celu określenia oryginalności jego stylu, postrzeganego jednak również jako dziwaczny i sztuczny. Przez większość badanego okresu definicja ta ma przede wszystkim charakter mało precyzyjnego hasła. Powodem, dla którego została ona jednak przyjęta do celów analizy, jest jej niezwykłe powodzenie u krytyków oraz to, że odnosi się ona do jednej z głównych kwestii poruszanych w tamtych latach, a mianowicie na ile pisarstwo Gaddy należy uznać za stylistyczne ćwiczenie a na ile za uzasadnioną i funkcjonalną formę wyrazu. Celem przedmiotowej części rozprawy było ujęcie przede wszystkim refleksji krytycznej dotyczącej właśnie tej kwestii. Należy zauważyć, że są to rozważania i uwagi, które dotyczą w większym stopniu mechanizmów pisarstwa Gaddy - płaszczyzny syntaktycznej i leksykalnej oraz struktury narracyjnej jego dzieł. Analiza recepcji krytycznej wybranych książek pisarza przeprowadzona w części Barok pozwala zatem wniknąć głębiej w jego pisarstwo. Obejmuje ona również krótkie analizy niektórych fragmentów dzieł, takich jak na przykład epizod przesłuchania Ines Cionini w Niezłym pasztecie na via Merulana. Co więcej, pierwsza część zawiera większość autokomentarzy samego Gaddy, przytoczonych celem uzupełnienia dyskursu krytyków. Został im poświęcony przede wszystkim rozdział Gadda barocco e antibarocco (Gadda barokowy i antybarokowy). Przyjęta definicja „pisarz barokowy” okazuje się więc użyteczna również ze względu na to, że koncentruje w sobie sporą część dialogu między krytykami a Gaddą. Chodzi tutaj głównie o stwierdzenia i wyjaśnienia formułowane przez pisarza w celu obrony swojego pisarstwa przed zarzutami zmanierowania i „sztuki dla sztuki”. W części Barok zostały ujęte różne sposoby odczytywania sztuki Gaddy przez krytykę oraz został zilustrowany proces ich zmian wraz z upływem czasu. W przypadku książek, które ukazały się w latach trzydziestych, zostało ujęte przeważające w tym czasie podejście skoncentrowane na stylu. Cechą tego okresu jest nadal zakorzeniony „rygor” stylistyczny propagowany przez czasopismo „La Ronda”, a twórczość pisarza jest wówczas oceniana według głównych założeń nurtu zwanego „prosa d’arte”. Od początku lat pięćdziesiątych, po ukazaniu się zbioru opowiadań Novelle dal ducato in fiamme w 1953, krytycy zaczynają poruszać coraz częściej kwestię realizmu u Gaddy. Takie spojrzenie odzwierciedla debatę na temat realizmu, która staje się szczególnie intensywna we Włoszech po zakończeniu drugiej wojny światowej i dominuje aż do połowy lat pięćdziesiątych. Debata o realizmie jest obecna również w tekstach poświęconych Niezłemu pasztetowi, którego publikacja stanowi punkt kulminacyjny w karierze lombardzkiego pisarza. W tym czasie słychać również głos rodzącej się ruchu neoawangardy, która stara się oddalić Gaddę od nurtów literackich lat trzydziestych i odczytuje go poprzez pryzmat własnej poetyki. Głos ten staje się lepiej słyszalny, kiedy ukazuje się Poznawanie cierpienia w 1963, tj. w roku powstania Gruppo 63. W przypadku tego dzieła celem było ukazanie również tego, jak jego odczytanie, podejmujące rożne aspekty – od sposobu przedstawienia rzeczywistości po liryzm i tragizm, zostało zdeterminowane przez Wprowadzenie autorstwa Gianfranco Continiego i wstęp Gaddy zatytułowany L’Editore chiede venia del recupero chiamando in causa l’autore (Wydawca prosi o wybaczenie ponownej publikacji, powołując się na autora). Nieco odrębny charakter ma rozdział dotyczący recepcji Giornale di guerra e di prigionia. Do rąk krytyków trafia wtedy szczególna książka Gaddy, jaką są dzienniki pisane przez młodego autora na froncie pierwszej wojny światowej i podczas niewoli. Dyskurs krytyczny oddala się w pewnej mierze od sposobów interpretacji, z jakimi mamy do czynienia w przypadku uprzednio opublikowanych dzieł. Krytycy poruszają inne kwestie takie, jak status literacki Dziennika, jego wartość jako dokument oraz wpisywanie się doświadczeń wojennych Gaddy w przeżycia wielu młodych ludzi, który szukali w wojnie sposobu na uwolnienie się od mieszczańskich konwenansów. Druga część zatytułowana Gadda «classico». Verso il centro? uzupełnia pierwszą i ma w pewnej mierze charakter podsumowania. Zostały w niej ujęte uwagi krytyków odnoszące się w większej mierze do procesu zdobywania przez Gaddę coraz większego uznania od początków jego kariery po lata sześćdziesiąte. Założeniem było zilustrowanie tego, jak przebiega proces zmiany pozycji Gaddy wewnątrz włoskiej panoramy literackiej i jakie znaczenie zyskują w jego przypadku pojęcia peryferii i centrum. Jako punkt wyjścia tej analizy posłużył, podjęty w sposób polemiczny, tekst Alberta Asora Rosy pod tytułem Perché Gadda? (Dlaczego Gadda?) z 1984 roku, będący refleksją na temat pozycji i znaczenia pisarza w przedmiotowym okresie. Następnie, w celu spojrzenia na recepcję krytyczną Gaddy poza przyjętymi ramami czasowymi, zwięzła sekcja została poświęcona temu, co pisze się o Gaddzie na łamach dziennika „Corriere della Sera” dziesięć lat po jego śmierci, by przejść następnie do rozważań nad niektórymi definicjami klasyka. Chociaż okres poddany analizie stanowi w zasadzie początkowy etap drogi Gaddy prowadzącej do uznania, jakim cieszy się w obecnych czasach, definicja klasyka pojawia się już wówczas w odniesieniu do tego pisarza. Rozważania te miały na celu naświetlenie niektórych aspektów stanowiących o znaczeniu Gaddy, a tym samym miały posłużyć jako dodatkowy kontekst recepcji krytycznej jego twórczości w analizowanym okresie. Z powyższymi sekcjami łączy się kolejna część, poświęcona serii tekstów opublikowanych zaraz po śmierci pisarza w 1973 roku, będących również krótkimi podsumowaniami dorobku Gaddy. W kolejnych podpunktach zostały natomiast ujęte komentarze krytyków dotyczące procesu umacniania się pozycji Gaddy, sformułowane przy okazji publikacji poszczególnych dzieł objętych badaniem. W celu ukazania szerszego kontekstu literackiego i kulturalnego, oprócz tekstów krytycznych stanowiących główny korpus poddany analizie, zostały ujęte tutaj również inne teksty, takie jak podsumowania sezonów literackich czy sondaże przeprowadzane wśród pisarzy i osób związanych z kulturą. Przytoczone zostały również fragmenty artykułów dotyczących nagród literackich otrzymanych przez Gaddę. Rozprawę zamyka część końcowa zawierająca szereg wniosków podsumowujących niektóre kluczowe aspekty recepcji krytycznej dzieł Gaddy w przyjętym okresie

29Si NMR in cement: A theoretical study on calcium silicate hydrates

The NMR spectra of 29Si in cement-based materials are studied through calculations of the isotropic shielding of silicon atoms within the density functional theory. We focus on the main component of cement, the calcium-silicate-hydrate gel, using widely accepted models based on the observed structures of jennite and tobermorite minerals. The results show that the 29Si chemical shifts are dependent not only on the degree of condensation of the (SiO 4) units, as commonly assumed, but also on the local arrangement of the charge compensating H and Ca cations. We find that the NMR spectra for models of the calcium-silicate-hydrate gel based on tobermorite are in better agreement with experiment than those for jennite-based models. © 2012 American Chemical Society.We acknowledge the support of the Basque Departamento de Educación and the UPV/EHU (Grant No. IT-366-07), the Spanish Ministerio de Innovación, Ciencia y Tecnología (Grant Nos. TEC2007-68065-C03-03 and FIS2010-19609-C02-02), and the ETORTEK research program (NANO-IKER Grant No. IE11-304) funded by the Basque Departamento de Industria and the Diputación Foral de Guipuzcoa.Peer Reviewe