ผลของโปรแกรมการออกกำลังกายต่อความจุปอด และภาวะซึมเศร้าในวัยรุ่นหญิงที่มีภาวะซึมเศร้า Effects of Exercise Program on Lung Capacity and Depression among Female Adolescents with Depressive Symptoms

บทคัดย่อ วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการออกกำลังกายต่อความจุปอดและภาวะซึมเศร้าในวัยรุ่นหญิงที่มีภาวะซึมเศร้า วิธีการศึกษา: กลุ่มตัวอย่าง คือ วัยรุ่นหญิงอายุ 15 - 17 ปี ที่มีภาวะซึมเศร้า ในโรงเรียนมัธยมศึกษาแห่งหนึ่งในภาคตะวันออกจำนวน 66 คนที่ผ่านเกณฑ์คัดเข้า สุ่มตัวอย่างอย่างง่ายเข้ากลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมกลุ่มละ 33 คน กลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมการออกกำลังกายแบบแอโรบิค 5 ครั้ง/สัปดาห์ ครั้งละ 50 นาที นาน 8 สัปดาห์ กลุ่มควบคุมได้รับการดูแลตามปกติของโรงเรียน รวบรวมข้อมูลโดยใช้การวัดความจุปอด และแบบประเมินภาวะซึมเศร้า Children’s Depression Inventory (CDI) ที่ก่อนการทดลอง หลังการทดลองเสร็จสิ้นทันที และติดตามผล 1 เดือน ทดสอบความแตกต่างระหว่างสองกลุ่มที่เวลาต่าง ๆ ด้วยการวิเคราะห์ความแปรปรวนสองทางแบบวัดซ้ำ ผลการศึกษา: ที่หลังการทดลอง และระยะติดตามผล กลุ่มทดลองมีค่าเฉลี่ยความจุปอดเพิ่มขึ้นและคะแนนเฉลี่ยภาวะซึมเศร้าต่ำลงจากก่อนทดลองอย่างชัดเจนในขณะที่กลุ่มควบคุมมีการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวค่อนข้างน้อย และกลุ่มทดลองมีค่าเฉลี่ยความจุปอดและคะแนนเฉลี่ยภาวะซึมเศร้าแตกต่างกับกลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P-value < 0.05) และกลุ่มทดลองมีค่าเฉลี่ยความจุปอดและคะแนนเฉลี่ยภาวะซึมเศร้าในระยะก่อนและหลังการทดลอง และระยะติดตามผล แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P-value < 0.05) สรุป: โปรแกรมการออกกำลังกายสามารถลดภาวะซึมเศร้าและเพิ่มสมรรถภาพการทำงานของปอดให้กับวัยรุ่นหญิงในโรงเรียนที่มีภาวะซึมเศร้าได้ คำสำคัญ : โปรแกมการออกกำลังกาย, ความจุปอด, ภาวะซึมเศร้า, วัยรุ่นหญิง Objective: To examine the effects of exercise program on lung capacity and depression in female adolescents with depressive symptoms. Method: Sixty-six high school students in the eastern region of Thailand who met the inclusion criteria were recruited and were randomly assigned to the experiment (test group) and usual care (control group), n = 33 each.  The test group was trained with 5-times weekly 50-minute sessions for 8 weeks. Those in the control group received only routine care. The measurements of lung capacity and depression using the Children’s Depression Inventory questionnaire were carried out before, right after and one-month after the program. Repeated measure ANOVA was used to compare lung capacity and depressions score over the three time points. Results: Right after and one-month after the program, lung capacity increased and depression scores decreased overtly in the test group and slightly in the control group. Over time, participants in the test group had lung capacity higher and depression scores lower than those in the control group (P-value < 0.05). In the test group, lung capacity and depressions scores over the three time points were significantly different (P-value < 0.05). Conclusion: The exercise program improved lung capacity and decreased depression in depressed female adolescents. Keywords: exercise program, lung capacity, depression, female adolescent

ปัจจัยทำนายภาวะซึมเศร้าของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย Predictive Factors of Depression among Senior High School Students On

บทคัดย่อ วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาระดับภาวะซึมเศร้าและปัจจัยทำนายภาวะซึมเศร้าของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย วิธีการศึกษา: กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนปลายในโรงเรียนในจังหวัดอุดรธานีจำนวน 102 คน จากการสุ่มตัวอย่างแบบหลายขั้นตอนและมีคุณสมบัติตามงานวิจัยกำหนด รวบรวมข้อมูลโดยใช้ 1) แบบรวบรวมข้อมูลส่วนบุคคล 2) แบบประเมินภาวะซึมเศร้า  3) แบบประเมินการเห็นคุณค่าในตนเอง 4) แบบประเมินการถูกรังแกของนักเรียน 5) แบบประเมินความแข็งแกร่งในชีวิต และ 6) แบบประเมินการสนับสนุนทางสังคม ในช่วงธันวาคม พ.ศ. 2564 ทดสอบความสัมพันธ์ด้วยการวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณแบบขั้นตอน ผลการศึกษา: พบว่ากลุ่มตัวอย่างมีภาวะซึมเศร้าร้อยละ 64.71 ปัจจัยที่ทำนายภาวะซึมเศร้าได้ ได้แก่ การเห็นคุณค่าในตนเอง (β = -0.468, P-value < 0.001) รองลงมาคือ การถูกข่มเหงรังแก (β = 0.397, P-value < 0.001)  โดยร่วมกันทำนายความแปรปรวนของภาวะซึมเศร้าได้ร้อยละ 39.3  (R2 = 0.393, P-value < 0.001) สรุป: นักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนปลายมีอัตราภาวะซึมเศร้าค่อนข้างสูง การเห็นคุณค่าในตนเองเป็นปัจจัยทำนายที่มีอิทธิพลต่อภาวะซึมเศร้ามากที่สุด รองลงมาคือการถูกข่มเหงรังแก คำสำคัญ: ภาวะซึมเศร้า, นักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย, การเห็นคุณค่าในตนเอง, การถูกข่มเหงรังแก ­­­­Abstract Objective: To determine depression and its predictive with selected factors among senior high school students. Method: A multi-stage random sampling was used to recruit 102 students in Udonthani province, Thailand who met the inclusion criteria. Data were collected using 1) demographic characteristics questionnaire, 2) the Center for Epidemiological Studies-Depression Scale (CES-D), 3) the Rosenberg Self-Esteem Scale, 4) bullying victimization questionnaire, 5) the Resilience Inventory, and 6) the Multidimensional Scale of Perceived Social Support questionnaire. Data were collected in December-2021. Associations were tested using stepwise multiple regression analysis. Results: 64.71% of participants had depression. Depression was significantly associated with self-esteem (β = -0.468, P-value < 0.001) followed by bullying (β = 0.397, P-value < 0.001). Both factors explained 39.3% of the variance of depression (R2 = 0.393, P-value < 0.001). Conclusion: Depression rate in senior high school students was high. Depression was associated with self-esteem followed by bullying. Keywords: depression, senior high school students, self-esteem, bullyin

The Effects of Program Enhancing Skills in Caring for Schizophrenic Patients on Caregivers’ Stress and Perceived Burden

บทคัดย่อ วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการพัฒนาทักษะในการดูแลผู้ป่วยจิตเภทต่อความเครียดและการรับรู้ภาระในผู้ดูแลผู้ป่วยจิตเภท วิธีการศึกษา: การวิจัยกึ่งทดลองมีกลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ดูแลผู้ป่วยจิตเภทรับบริการที่แผนกผู้ป่วยนอก โรงพยาบาลปากพลี จังหวัดนครนายก จำนวน 24 คน สุ่มเข้ากลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมกลุ่มละ 12 คน กลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมการพัฒนาทักษะในการดูแลผู้ป่วยจิตเภท จำนวน 8 ครั้ง เป็นเวลา 4 สัปดาห์ ๆ ละ 2 ครั้ง ส่วนกลุ่มควบคุมได้รับการดูแลตามปกติ เก็บข้อมูลในระยะก่อนการทดลอง หลังการทดลอง และติดตามผล 2 สัปดาห์ เครื่องมือที่ใช้ประกอบด้วย แบบประเมินความเครียดสวนปรุง และแบบวัดการรับรู้ภาระในการดูแลของผู้ดูแลผู้ป่วยจิตเภท ได้ค่าความเที่ยงของเครื่องมือเท่ากับ 0.82 และ 0.80 ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา สถิติที สถิติวิเคราะห์ความแปรปรวนสองทางแบบวัดซ้ำ และเปรียบเทียบซ้ำเป็นรายคู่ด้วยวิธีนิวแมน-คูลส์ ผลการศึกษา: พบว่าคะแนนเฉลี่ยความเครียดและการรับรู้ภาระของผู้ดูแลผู้ป่วยจิตเภท ในระยะหลังการทดลองเสร็จสิ้น และระยะติดตามผลของกลุ่มทดลองน้อยกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P < 0.05) โดยกลุ่มทดลองมีคะแนนเฉลี่ยความเครียดและการรับรู้ภาระการดูแลหลังการทดลองเสร็จสิ้นทันที และระยะติดตามผล ต่ำกว่าก่อนการทดลองอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P < 0.05) สรุป: โปรแกรมการพัฒนาทักษะในการดูแลผู้ป่วยจิตเภทช่วยลดความเครียดและการรับรู้ภาระการดูแลผู้ป่วยจิตเภทของผู้ดูแลได้ พยาบาลและบุคลากรที่เกี่ยวข้องสามารถเรียนรู้และประยุกต์ใช้โปรแกรมนี้ในการพัฒนาทักษะการดูแลผู้ป่วยให้กับผู้ดูแลผู้ป่วยจิตเภทซึ่งจะช่วยในพัฒนาคุณภาพชีวิตทั้งของผู้ดูแลและผู้ป่วยโรคจิตเภท คำสำคัญ: โปรแกรม, ความเครียด, การรับรู้ภาระ, ผู้ดูแล, ผู้ป่วยจิตเภท Abstract Objective: To determine the effects of a program enhancing skills in caring for schizophrenic patients on caregivers’ stress and perceived burden. Method: This quasi-experimental study had a sample of 24 caregivers schizophrenia patients receiving service at the Outpatient Department of Pakplee Hospital, Nakhonnayok province. They were randomly assigned into either the experimental or control groups (n = 12 each). The program aimed at enhancing skills in caring for schizophrenic patients was provided for the experimental group in a total of 8 sessions, 2 sessions per week. The sample in the control group received only routine care service. Data were collected from both groups at before and after the experiment, and at 2-week follow-up using Suanprung Stress Test-20 and a perceived burden questionnaire. These two scales yielded Cronbach's alpha coefficients of 0.82 and 0.80. Descriptive statistics, independent t-test, two-way repeated measure ANOVA, and Newman-Keuls method for multiple comparisons were employed to analyze the data. Results: Mean scores of stress and perceived burden at post-test and 2-week follow-up in the experimental group were significantly lower than those in the control group (P < 0.05). In the experimental group, the stress and perceived burden mean scores at post-test and 2-week follow-up were significantly lower than that at pre-test (P < 0.05). Conclusion: The program could reduce stress and burden as perceived by the caregivers of patients with schizophrenia. Nurses and relevant health personnel could learn and apply this program to enhance caregivers’ caring skills for schizophrenic patients. This would help enhance quality of life of both the patients and caregivers. Keywords: schizophrenic patients, stress, perceived burden, caregivers, progra

ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความสามารถในการเผชิญและฟันฝ่าอุปสรรค ของพยาบาลวิชาชีพโรงพยาบาลมะเร็งชลบุรี Factors Related to Adversity Quotient of Nurses in Chonburi Cancer Hospital

บทคัดย่อ วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาความสามารถในการเผชิญและฟันฝ่าอุปสรรค และความสัมพันธ์กับการมองโลกในแง่ดี สัมพันธภาพภายในครอบครัว และความผูกพันในวิชาชีพ ของพยาบาลวิชาชีพของโรงพยาบาลโรคมะเร็ง วิธีการศึกษา: การวิจัยนี้มีตัวอย่างเป็นพยาบาลวิชาชีพโรงพยาบาลมะเร็งชลบุรีตามคุณสมบัติที่กำหนด รวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถาม จำนวน 5 ชุด คือ (1) แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล (2) ความสามารถในการเผชิญและฟันฝ่าอุปสรรค (3) การมองโลกในแง่ดี (4) สัมพันธภาพภายในครอบครัว และ (5) ความผูกพันในวิชาชีพ เก็บข้อมูลระหว่างเดือนพฤศจิกายน – ธันวาคม พ.ศ. 2562 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพรรณนาและสถิติสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน ผลการศึกษา: กลุ่มตัวอย่างมีความสามารถในการเผชิญและฟันฝ่าอุปสรรคอยู่ในระดับสูง (M = 5.12, SD = 0.45) และความสามารถในการเผชิญและฟันฝ่าอุปสรรคสัมพันธ์ทางบวกกับการมองโลกในแง่ดี (r = 0.42) และสัมพันธภาพภายในครอบครัว (r = 0.33) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P-value < 0.05 ทั้งคู่) แต่ไม่สัมพันธ์กับความผูกพันในวิชาชีพ สรุป: ความสามารถในการเผชิญและฟันฝ่าอุปสรรคในพยาบาลที่โรงพยาบาลมะเร็งสัมพันธ์ทางบวกกับการมองโลกในแง่ดีและสัมพันธภาพภายในครอบครัว ผู้บริหารและบุคคลากรที่เกี่ยวข้องควรให้ความสำคัญและส่งเสริมให้เกิดการมองโลกในแง่ดี และเสริมสร้างสัมพันธภาพภายในครอบครัวเพื่อพัฒนาให้พยาบาลวิชาชีพโรงพยาบาลมะเร็งสามารถเผชิญและฟันฝ่าอุปสรรคต่อไป คำสำคัญ: พยาบาลวิชาชีพ, ความสามารถในการเผชิญและฟันฝ่าอุปสรรค, การมองโลกในแง่ดี, สัมพันธภาพภายในครอบครัว, ความผูกพันในวิชาชีพ, โรงพยาบาลมะเร็งAbstract Objective: To determine adversity quotient and its relationship with selected factors among professional nurses in cancer-specialized hospital. Method: A simple random sampling technique was used to recruit 62 professional nurses who met inclusion criteria.  The instruments used for data collection consisted of questionnaires of (1) personal information, (2) adversity quotient (3) optimism, (4) family relationship, and (5) career commitment of professional nurses. Data were collected from November to December, 2019, and were analyzed by descriptive statistics and Pearson's product moment correlation analysis. Results: The participants had a high level of adversity quotient (M = 5.12, SD = 0.45). Adversity quotient was positively correlated with optimism (r = 0.42) and family relationship (r = 0.33) with statistical significance (P-value < 0.05 for both), but not correlated with career commitment. Conclusion: Adversity quotient was positively correlated with optimism (r = 0.42) and family relationship among nurses taking care of cancer patients. Hospital administrators and related personnel should promote optimism and positive family relationships in order to strengthen adversity quotient among professional nurses in cancer hospitals. Keywords: nurse, adversity quotient, optimism, family relationship, career commitment, cancer hospita

ผลของโปรแกรมปรับความคิดและพฤติกรรมแบบกลุ่มต่อการรับรู้ความสามารถของตนและความตั้งใจเลิกยาเสพติดของผู้ป่วยชายเสพติดแอมเฟตามีน Effects of Group Cognitive Behavioral Therapy Program on Perceived Self-Efficacy and Intention to Drug Abstinence among Male Patie

Objective: To examine the effects of group Cognitive Behavioral Therapy(CBT) program on perceived self-efficacy and intention to drug abstinenceamong male patients with amphetamine dependence. Method: This quasiexperimentalstudy had 24 male patients in rehabilitation phase admitted atPrincess Mother National Institute on Drug Abuse Treatment participated assubjects. They were randomly assigned into the experiment and the controlgroups, with 12 subjects each. The CBT program was provided forexperimental group in a total of 8 sessions, i.e., 2 sessions per week for 4weeks. For the control group, routine care services were provided. Datawere collected from both groups at pre- and post-experiment and 4-weekfollow-up, using Drug Abstinence Self-Efficacy Scale and Drug AbstinenceIntention Scale. Descriptive statistics and repeated measures analysis ofvariance and Newman-Keuls method were employed to analyze the data.Results: Perceived self-efficacy and intention to drug abstinence inexperimental group and the control group at post-experiment and 4-weekfollow-up phase were significantly different (P < 0.001). For theexperimental group, perceived self-efficacy and intention to drug abstinenceat post-experiment and 4-week follow-up were significantly different frompre-experiment (P < 0.05). Conclusion: CBT program could enhance theperceived self-efficacy and intention to drug abstinence among malepatients with amphetamine dependence. Health care providers could learnand apply this program with these patients.Keywords: perceived self-efficacy, intention, group cognitive behavioraltherapy, male patients, amphetamin

Depression and physical activity in a sample of nigerian adolescents: levels, relationships and predictors

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Physical inactivity is related to many morbidities but the evidence of its link with depression in adolescents needs further investigation in view of the existing conflicting reports.</p> <p>Methods</p> <p>The data for this cross-sectional study were collected from 1,100 Nigerian adolescents aged 12-17 years. Depressive symptomatology and physical activity were assessed using the Children's Depression Inventory (CDI) and the Physical Activity Questionnaire-Adolescent version (PAQ-A) respectively. Independent t tests, Pearson's Moment Correlation and Multi-level logistic regression analyses for individual and school area influences were carried out on the data at p < 0.05.</p> <p>Results</p> <p>The mean age of the participants was 15.20 ± 1.435 years. The prevalence of mild to moderate depression was 23.8%, definite depression was 5.7% and low physical activity was 53.8%. More severe depressive symptoms were linked with lower levels of physical activity (r = -0.82, p < 0.001) and moderate physical activity was linked with reduced risk of depressive symptoms (OR = 0.42, 95% CI = 0.29-0.71). The odds of having depressive symptoms were higher in older adolescents (OR = 2.16, 95% CI = 1.81-3.44) and in females (OR = 2.92, 95% CI = 1.82-3.54). Females had a higher risk of low physical activity than male adolescents (OR = 2.91, 95% CI = 1.51-4.26). Being in Senior Secondary class three was a significant predictor of depressive symptoms (OR = 3.4, 95% CI = 2.55-4.37) and low physical activity.</p> <p>Conclusions</p> <p>A sizable burden of depression and low physical activity existed among the studied adolescents and these were linked to both individual and school factors. Future studies should examine the effects of physical activity among clinical samples of adolescents with depression.</p

Treatment of anorexia nervosa:A multimethod investigation translating experimental neuroscience into clinical practice

Background Anorexia nervosa (AN) is a severe psychiatric condition and evidence on how to best treat it is limited. Objectives This programme consists of seven integrated work packages (WPs) and aims to develop and test disseminable and cost-effective treatments to optimise management for people with AN across all stages of illness. Methods WP1a used surveys, focus groups and a pre–post trial to develop and evaluate a training programme for school staff on eating disorders (EDs). WP1b used a randomised controlled trial (RCT) [International Standard Randomised Controlled Trial Number (ISRCTN) 42594993] to evaluate a prevention programme for EDs in schools. WP2a evaluated an inpatient treatment for AN using case reports, interviews and a quasi-experimental trial. WP2b used a RCT (ISRCTN67720902) to evaluate two outpatient psychological therapies for AN. WP3 used a RCT (ISRCTN06149665) to evaluate an intervention for carers of inpatients with AN. WP4 used actimetry, self-report and endocrine assessment to examine physical activity (PA) in AN. WP5 conducted a RCT (ISRCTN18274621) of an e-mail-guided relapse prevention programme for inpatients with AN. WP6 analysed cohort data to examine the effects of maternal EDs on fertility and their children’s diet and growth. WP7a examined clinical case notes to explore how access to specialist ED services affects care pathways and user experiences. Finally, WP7b used data from this programme and the British Cohort Study (1970) to identify the costs of services used by people with AN and to estimate annual costs of AN for England. Results WP1a: a brief training programme improved knowledge, attitudes and confidence of school staff in managing EDs in school. WP1b: a teacher-delivered intervention was feasible and improved risk factors for EDs in adolescent girls. WP2a: both psychological therapies improved outcomes in outpatients with AN similarly, but patients preferred one of the treatments. WP2b: the inpatient treatment (Cognitive Remediation and Emotional Skills Training) was acceptable with perceived benefits by patients, but showed no benefits compared with treatment as usual (TAU). WP3: compared with TAU, the carer intervention improved a range of patient and carer outcomes, including carer burden and patient ED symptomatology. WP4: drive to exercise is tied to ED pathology and a desire to improve mood in AN patients. PA was not increased in these patients. WP5: compared with TAU, the e-mail-guided relapse prevention programme resulted in higher body mass index and lower distress in patients at 12 months after discharge. WP6: women with an ED had impaired fertility and their children had altered dietary and growth patterns compared with the children of women without an ED. WP7a: direct access to specialist ED services was associated with higher referral rates, lower admission rates, greater consistency of care and user satisfaction. WP7b: the annual costs of AN in England are estimated at between £45M and £230M for 2011. Conclusions This programme has produced evidence to inform future intervention development and has developed interventions that can be disseminated to improve outcomes for individuals with AN. Directions for future research include RCTs with longer-term outcomes and sufficient power to examine mediators and moderators of change. Trial registration Current Controlled Trials ISRCTN42594993, ISRCTN67720902, ISRCTN06149665 and ISRCTN18274621