Minimally Invasive “IPG-Det Technique” with Autologous CGF and Human Umbilical Cord Blood Derived Mesenchymal Stem Cells towards Posterior Atrophic Maxilla Reconstruction - Case Report

Rehabilitation of maxilla in Implant Dentistry, especially in posterior edentulism is primarily treated with large and painful surgical approaches due to residual ridge atrophy and maxillary sinus pneumatization. Sinus Floor Elevation (SFE), especially in its “lateral version” is considered as the “gold-standard” for over four decades, despite the well documented post-operative morbidity and complications. As an alternative, the novel protocol named “IPG-DET Technique” minimally invasive and equally safe-efficient, promotes sinus membrane intentional perforation secured by healing and augmentative potential of autologous concentrated growth factors and CD34-Stem Cells Matrix. This study further investigates the efficiency and healing process of “IPG-DET Technique” amplified by Mesenchymal Stem Cells clinical use, derived from human Umbilical Cord Blood for posterior atrophic maxilla reconstruction. Preliminary results have shown safe and inductive bone regeneration within sinus cavity. All implants loaded, 4 months after implant placement, showed high primary stability until final fixed prosthetic rehabilitation

Geographical and temporal distribution of SARS-CoV-2 clades in the WHO European Region, January to June 2020

We show the distribution of SARS-CoV-2 genetic clades over time and between countries and outline potential genomic surveillance objectives. We applied three available genomic nomenclature systems for SARS-CoV-2 to all sequence data from the WHO European Region available during the COVID-19 pandemic until 10 July 2020. We highlight the importance of real-time sequencing and data dissemination in a pandemic situation. We provide a comparison of the nomenclatures and lay a foundation for future European genomic surveillance of SARS-CoV-2.Peer reviewe

Seasonal and inter-seasonal RSV activity in the European Region during the COVID-19 pandemic from autumn 2020 to summer 2022

© 2023 The Authors. Influenza and Other Respiratory Viruses published by John Wiley & Sons Ltd.Background: The emergence of the Severe Acute Respiratory Syndrome Coronavirus 2 (SARS-CoV-2) in early 2020 and subsequent implementation of public health and social measures (PHSM) disrupted the epidemiology of respiratory viruses. This work describes the epidemiology of respiratory syncytial virus (RSV) observed during two winter seasons (weeks 40–20) and inter-seasonal periods (weeks 21–39) during the pandemic between October 2020 and September 2022. Methods: Using data submitted to The European Surveillance System (TESSy) by countries or territories in the World Health Organization (WHO) European Region between weeks 40/2020 and 39/2022, we aggregated country-specific weekly RSV counts of sentinel, non-sentinel and Severe Acute Respiratory Infection (SARI) surveillance specimens and calculated percentage positivity. Results for both 2020/21 and 2021/22 seasons and inter-seasons were compared with pre-pandemic 2016/17 to 2019/20 seasons and inter-seasons. Results: Although more specimens were tested than in pre-COVID-19 pandemic seasons, very few RSV detections were reported during the 2020/21 season in all surveillance systems. During the 2021 inter-season, a gradual increase in detections was observed in all systems. In 2021/22, all systems saw early peaks of RSV infection, and during the 2022 inter-seasonal period, patterns of detections were closer to those seen before the COVID-19 pandemic. Conclusion: RSV surveillance continued throughout the COVID-19 pandemic, with an initial reduction in transmission, followed by very high and out-of-season RSV circulation (summer 2021) and then an early start of the 2021/22 season. As of the 2022/23 season, RSV circulation had not yet normalised.Peer reviewe

The Compact Linear Collider (CLIC) - 2018 Summary Report

The Compact Linear Collider (CLIC) is a TeV-scale high-luminosity linear $e^+e^-$ collider under development at CERN. Following the CLIC conceptual design published in 2012, this report provides an overview of the CLIC project, its current status, and future developments. It presents the CLIC physics potential and reports on design, technology, and implementation aspects of the accelerator and the detector. CLIC is foreseen to be built and operated in stages, at centre-of-mass energies of 380 GeV, 1.5 TeV and 3 TeV, respectively. CLIC uses a two-beam acceleration scheme, in which 12 GHz accelerating structures are powered via a high-current drive beam. For the first stage, an alternative with X-band klystron powering is also considered. CLIC accelerator optimisation, technical developments and system tests have resulted in an increased energy efficiency (power around 170 MW) for the 380 GeV stage, together with a reduced cost estimate at the level of 6 billion CHF. The detector concept has been refined using improved software tools. Significant progress has been made on detector technology developments for the tracking and calorimetry systems. A wide range of CLIC physics studies has been conducted, both through full detector simulations and parametric studies, together providing a broad overview of the CLIC physics potential. Each of the three energy stages adds cornerstones of the full CLIC physics programme, such as Higgs width and couplings, top-quark properties, Higgs self-coupling, direct searches, and many precision electroweak measurements. The interpretation of the combined results gives crucial and accurate insight into new physics, largely complementary to LHC and HL-LHC. The construction of the first CLIC energy stage could start by 2026. First beams would be available by 2035, marking the beginning of a broad CLIC physics programme spanning 25-30 years

Differential effect of biventricular and right ventricular DDD pacing on coronary flow reserve in heart failure patients treated with cardiac resynchronization therapy.

The aim of this study was to assess the effect of biventricular (BiV), compared with right ventricular (RV), pacing, on coronary flow reserve (CFR), in patients with ischemic cardiomyopathy.Left anterior descending artery coronary flow reserve was measured invasively, under BiV and RV pacing, using intracoronary adenosine to induce hyperemia.In all the patients, there was a significant difference in the pairwise comparison between CFR recorded during BiV and RV pacing. When comparing responders to non-responders, there was a significant difference as to the effect of BiV, compared with RV, pacing on CFR: mean difference (BiV minus RV CFR) .ΒiV pacing is overall associated to higher CFR, compared with RV DDD pacing. This difference is almost exclusively attributable to the beneficial effect of CRT on coronary flow reserve in CRT-responders. This effect may contribute to the beneficial action of resynchronization in the failing heart and can be viewed in the context of reports of the usefulness of upgrading RV pacemakers to CRT systems.Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η εκτίμηση της επίδρασης της αμφικοιλιακής βηματοδότησης στα πλαίσια CRT, σε σύγκριση με τη βηματοδότηση από τη δεξιά κοιλία, στη στεφανιαία εφεδρεία ροής (CFR), σε ασθενείς με καλή (responders) και πτωχή (non-responders) ανταπόκριση στη CRT (δηλαδή σε ασθενείς οι οποίοι έχουν λάβει αμφικοιλιακό σύστημα βηματοδότησης και έχουν εμφανίσει ή όχι βελτίωση στην κλινική τους κατάσταση). H αμφικοιλιακή βηματοδότηση σχετίζεται με υψηλότερη CFR, σε σύγκριση με τη βηματοδότηση της δεξιάς κοιλίας, σε ασθενείς που έχουν ανταποκριθεί στη CRT, σε αντίθεση με τους μη ανταποκριθέντες, οι οποίοι φαίνεται να έχουν συνολικά χαμηλότερες τιμές CFR, ανεξάρτητα από τον τύπο βηματοδότησης. Το αποτέλεσμα αυτό μπορεί να αποτελεί έναν από τους παράγοντες που συνεισφέρουν στην επωφελή επίδραση του επανασυγχρονισμού στην καρδιακή ανεπάρκεια και μπορεί να συνεκτιμηθεί με τις προϋπάρχουσες αναφορές σχετικά με τη χρησιμότητα της αναβάθμισης εμφυτευμένων βηματοδοτών σε αμφικοιλιακά συστήματα CRT

Antiviral susceptibility profile (oseltamivir, zanamivir and amantadanes) of influenza type A viruses circulating during the 2005 - 2012 period in Greece: link to influenza virus subtype: impact of drug resistance in virus replication and growth efficiency

The incidence of increased adamantane resistance among influenza A(H3N2) viruses isolated worldwide since 2003, the WHO recommendation (2005) for national measure of oseltamivir stockpile before pandemics and the increased numbers of severe and fatal influenza cases during the post-pandemic period in Greece necessitated investigation of influenza antiviral drug resistance. From 2005 to 2012, more than 300 influenza type Α viruses including A(H1N1), A(H1N1)pdm09, A(H3N2) and 100 type B viruses were included for susceptibility studies to adamantanes and the neuraminidase inhibitors oseltamivir and zanamivir. Antiviral resistance was assessed by neuraminidase and matrix sequence analysis - as well as the fluorescence-based 50% inhibitory concentration (IC50) method. Only five influenza A(H1N1)pdm09 viruses (1,5%) exhibited highly reduced inhibition by oseltamivir, all isolated from immunocompromised patients. Zanamivir susceptibility was not affected. In all 5 cases, the H275Y oseltamivir resistance-conferring neuraminidase substitution emerged after oseltamivir treatment. No influenza A(H3N2) and B viruses with altered susceptibility to oseltamivir or zanamivir were detected. Based on phylogenetic analysis, oseltamivir-resistant viruses did not form a separate cluster. A pattern of permissive neuraminidase mutations was unearthed in both oseltamivir-resistant and -susceptible viruses in post-pandemic seasons. Several amino acid substitutions in the HA1 domain of the haemagglutinin gene of both post-pandemic A(H1N1)pdm09 as well as A(H3N2) influenza viruses were discovered. The emergence of S31N aa associated with adamantanes resistance was detected in all influenza A viruses studied since 2008. The emergence of antiviral resistance in immunocompromised patients and the relation of neuraminidase and haemagglutinin mutations underline the need for efficient infection control and evolutionary analysis of the virus, respectively.Η αυξημένη συχνότητα εμφάνισης ανθεκτικών ιών Α(Η3Ν2) στις αμανταδάνες από το 2003, η οδηγία του Π.Ο.Υ. (2005) για εθνικό σχέδιο αποθέματος οσελταμιβίρης σε περίπτωση πανδημίας και η αυξημένη βαρύτητα των περιστατικών Α(Η1Ν1)pdm09 γρίπης στην Ελλάδα κατά τη μετα-πανδημική περίοδο (2010-11) συγκριτικά με την πανδημία του 2009, κατέστησαν αναγκαία τη διερεύνηση πιθανής αντοχής ιών γρίπης έναντι των αναστολέων νευραμινιδάσης οσελταμιβίρη και ζαναμιβίρη και τις αμανταδάνες. Από το 2005 έως και το 2012, για 330 στελέχη γρίπης τύπου Α [A(H1N1), A(H1N1)pdm09, A(H3N2)] και 134 γρίπης τύπου Β, στο υπερκείμενο κυτταροκαλλιέργειας, εξετάστηκε η αναστολή του ενζύμου της νευραμινιδάσης ως η συγκέντρωση (αραίωση) οσελταμιβίρης ή ζαναμιβίρης που προκαλεί μείωση της ενεργότητας του ενζύμου κατά 50%. Παράλληλα, εφαρμόστηκε γενετική αλληλούχιση του γονιδίου της νευραμινιδάσης και της μητρικής (Μ2) πρωτεΐνης. Με εξαίρεση τα στελέχη εποχικής γρίπης Α(Η1Ν1) που απομονώθηκαν μέχρι το 2007 και 28 στελέχη Α(Η3Ν2) που κυκλοφόρησαν έως τις αρχές του 2006, από το 2008 και μετά επιβεβαιώθηκε σε όλα τα στελέχη γρίπης τύπου Α, συμπεριλαμβανομένων των Α(Η1Ν1)pdm09, η παρουσία της αα S31N στο γονίδιο της μητρικής Μ2 πρωτεΐνης, η οποία συνδέεται με αντοχή στις αμανταδάνες. Μόνο 5 Α(Η1Ν1)pdm09 στελέχη απομονωθέντα αποκλειστικά σε ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς βρέθηκαν ανθεκτικά στην οσελταμιβίρη με την ενζυμική μέθοδο. Eπιβεβαιώθηκε γενετικά η παρουσία της αμινοξικής αντικατάστασης ιστιδίνης σε τυροσίνη στη θέση 275. Δε βρέθηκαν ανθεκτικά στελέχη ιού γρίπης A(H3N2) και Β στην οσελταμιβίρη. Όλα τα στελέχη γρίπης τύπου A και Β που εξετάστηκαν ήταν ευαίσθητα στη ζαναμιβίρη. Τα ευρήματα της μελέτης καταδεικνύουν την απουσία φυσικής αντοχής στα πανδημικά στελέχη γρίπης. Το εύρημα αυτό είναι σε αντίθεση με την ταυτοποίηση Α(Η1Ν1) στελεχών γρίπης ανθεκτικά στην οσελταμιβίρη (18.5%) κατά τη χειμερινή περίοδο 2007-08, χωρίς να μεσολαβήσει χρήση του παραπάνω αναστολέα. Η ταυτοποίηση ανθεκτικών ιών γρίπης στην οσελταμιβίρη σε ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς και το μοτίβο εμφανίσεως αμινοξικών αντικαταστάσεων στα γονίδια της νευραμινιδάσης (αντιρροπιστικές) και αιμοσυγκολλητίνης τόσο στα ευαίσθητα όσο και στα ανθεκτικά στελέχη, επισημαίνουν την ανάγκη για τον αποτελεσματικό έλεγχο της μόλυνσης και την εξελικτική ανάλυση του ιού, αντιστοίχως

Ανάπτυξη και κατασκευή θερμοηλεκτρικών διατάξεων για συγκομιδή ενέργειας

During the last decades, the particular adverse effects of climate change and global warming have undoubtedly increased the efforts towards a sustainable and highly de-carbonized power generation model. Within this framework, the incorporation of renewable energy technologies within the global energy supply infrastructure has emerged as a promising solution. Renewable energy is practically unlimited and produces almost zero wastes, inducing only minimal effects on the environment. In addition, unlike fossil fuels, the resources required are present over wide geographical areas, allowing for increased proportion of the population to gain access to clean power supply in order to meet their electricity needs and alleviate, up to a point, the negative impacts of energy poverty. Nevertheless, despite the significant growth renewables have faced during the last years, certain limitations commonly related to the efficiency and cost optimality of available technologies still obstruct the perspective for a complete shift from fossil fuels to a clean and sustainable electricity generation model. In this respect, there is still great room for improvement in the particular field, both towards enhancing the performance of existing technologies as well as supporting research activities focused on the promotion of other alternative options. Within this framework, thermoelectric generators have recently emerged as a promising alternative to other green power generation technologies due to the several advantages they present. However, certain efficiency issues still limit their applications to specialized situations, where reliability is of utmost importance. On the other hand, thermoelectric devices still remain a perfect candidate for waste–heat recovery applications, where the required thermal input can become available at very low cost or even be free. Against the general background of increasing interest regarding the utilization of thermoelectric generators for power generation purposes, this thesis examines the performance of thermoelectric units as well as more complex thermoelectric systems both by computational and experimental means. Initially, a methodology for the characterization of thermoelectric units is developed, by correlating computational and experimental data. Thereinafter, the same computational approach is utilized in order to examine the behaviour of different configurations of solar thermoelectric systems. In addition, a parametric analysis is conducted to investigate different techniques for enhancing the power output of the thermoelectric systems under consideration. Finally, performance evaluation of hybrid photovoltaic-thermoelectric systems is executed, by employing theoretical as well as experimental means. Moreover, the outcomes of the experimental process are further elaborated in order to estimate the performance of the hybrid system under actual operating conditions.Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η κλιματική αλλαγή και οι πολυποίκιλες αρνητικές συνέπειές της έχουν οδηγήσει σε μια συστηματική αλλαγή κατεύθυνσης του τομέα της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας προς ένα πιο καθαρό και φιλικό προς το περιβάλλον μοντέλο, με όσο το δυνατόν μικρότερη εξάρτηση από τα συμβατικά καύσιμα. Στα πλαίσια αυτά, η ενσωμάτωση μονάδων παραγωγής που αξιοποιούν τεχνολογίες εκμετάλλευσης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας αποτελεί οπωσδήποτε μια βιώσιμη λύση. Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι πρακτικά ανεξάντλητες και οι τεχνολογίες εκμετάλλευσής τους γίνονται συνεχώς πιο αποδοτικές, ελαχιστοποιώντας παράλληλα το περιβαλλοντικό τους αποτύπωμα. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η στρατηγική αξιοποίησης ανανεώσιμων πηγών αποκτά σήμερα ευρύτερη κοινωνικοπολιτική σημασία, καθώς, δεδομένης της ευρείας διαθεσιμότητάς τους, μπορεί να προσφέρει ενεργειακή ανεξαρτησία και κατ’ επέκταση μεγαλύτερη οικονομική σταθερότητα σε χώρες οι οποίες λόγω της γεωγραφικής τους θέσης δεν διαθέτουν αξιόλογα αποθέματα συμβατικών καυσίμων. Παρά όμως τη σημαντικότατη ανάπτυξη που ο κλάδος των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας έχει επιτύχει μέχρι σήμερα, ζητήματα τα οποία σχετίζονται με τη βέλτιστη απόδοση και την οικονομική βιωσιμότητα των διαθέσιμων τεχνολογιών αποτελούν τροχοπέδη στην προσπάθεια πλήρους απεξάρτησης της διαδικασίας ηλεκτροπαραγωγής από τα συμβατικά καύσιμα. Γίνεται επομένως κατανοητό ότι υπάρχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης, τόσο στην κατεύθυνση βελτιστοποίησης της απόδοσης των υφιστάμενων τεχνολογιών όσο και σε ότι αφορά την ενίσχυση ερευνητικών δραστηριοτήτων που στοχεύουν στην προώθηση εναλλακτικών λύσεων. Στα πλαίσια αυτά, έχει εκδηλωθεί τα τελευταία χρόνια έντονο ενδιαφέρον για την αξιοποίηση θερμοηλεκτρικών γεννητριών σε εφαρμογές παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Παρά όμως τα πλεονεκτήματα που η συγκεκριμένη τεχνολογία παρουσιάζει, η χαμηλή απόδοση των διαθέσιμων διατάξεων έχει περιορίσει προς το παρόν τη χρήση τους κυρίως σε εξειδικευμένες εφαρμογές. Υπό αυτό το πρίσμα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αξιοποίηση των θερμοηλεκτρικών γεννητριών σε εφαρμογές ανάκτησης θερμότητας, όπου η απαιτούμενη για τη λειτουργία τους θερμική ενέργεια είναι συνήθως διαθέσιμη χωρίς κάποιο κόστος. Μέσα σε αυτό το κλίμα γενικότερου ενδιαφέροντος για την αξιοποίηση θερμοηλεκτρικών γεννητριών σε εφαρμογές παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, σκοπό της παρούσας διατριβής αποτελεί η μελέτη των σημαντικότερων παραμέτρων λειτουργίας μεμονωμένων θερμοηλεκτρικών διατάξεων αλλά και μεγαλύτερων θερμοηλεκτρικών συστημάτων, αξιοποιώντας τα αποτελέσματα υπολογιστικών μοντέλων αλλά και πειραματικών μετρήσεων. Στα πλαίσια αυτά, αναπτύχθηκε μια μεθοδολογία χαρακτηρισμού θερμοηλεκτρικών γεννητριών, συνδυάζοντας υπολογιστικά δεδομένα με πειραματική επιβεβαίωση. Στη συνέχεια, η διαδικασία υπολογιστικής μοντελοποίησης αξιοποιήθηκε προκειμένου για τη διερεύνηση της απόδοσης ηλιακών θερμοηλεκτρικών συστημάτων, πραγματοποιώντας παράλληλα παραμετρική ανάλυση με στόχο τη βελτιστοποίηση της συμπεριφοράς των συστημάτων αυτών. Τέλος, μελετήθηκε η απόδοση υβριδικών φωτοβολταϊκών-θερμοηλεκτρικών συστημάτων, αξιοποιώντας αναλυτικές μεθόδους και διεξάγοντας πειραματική διαδικασία σε εργαστηριακό περιβάλλον. Πραγματοποιήθηκε επίσης περαιτέρω επεξεργασία των πειραματικών αποτελεσμάτων προκειμένου να διερευνηθεί η απόδοση τέτοιων συστημάτων σε πραγματικές συνθήκες λειτουργίας

Optimum coupling of photovoltaic devices and Peltier coolers for improved performance and stability

Photovoltaics (PV) have admittedly seen substantial advancements during the last decades. Improvements in the performance of conventional technologies as well as the emergence of cost effective alternatives facilitated its establishment as a major contributor towards the adoption of a green power production model. Nevertheless, photovoltaics still suffer from efficiency issues, mainly related to performance dependency upon operating temperature. For perovskite cells, it is also crucial to maintain temperature below a defined threshold to avoid premature degradation. Photovoltaic-thermoelectric hybridization has been recently proposed as a means of restricting excessive temperature increase, reducing recombination and improving the overall efficiency response. In this work, the performance of a hybrid photovoltaic-Peltier system is examined through an analytical modelling approach. Different thermoelectric coolers (TECs) and PV cell types have been studied. Furthermore, a sensitivity analysis has been conducted in order to identify the most critical parameters for obtaining optimum coupling between PV and TEC technologies