3DMADMAC|AUTOMATED: synergistic hardware and software solution for automated 3D digitization of cultural heritage objects

In this article a fully automated 3D shape measurement system and data processing algorithms are presented. Main purpose of this system is to automatically (without any user intervention) and rapidly (at least ten times faster than manual measurement) digitize whole object’s surface with some limitations to its properties: maximum measurement volume is described as a cylinder with 2,8m height and 0,6m radius, maximum object's weight is 2 tons.  Measurement head is automatically calibrated by the system for chosen working volume (from 120mm x 80mm x 60mm and ends up to 1,2m x 0,8m x 0,6m). Positioning of measurement head in relation to measured object is realized by computer-controlled manipulator. The system is equipped with two independent collision detection modules to prevent damaging measured object with moving sensor’s head. Measurement process is divided into three steps. First step is used for locating any part of object’s surface in assumed measurement volume. Second step is related to calculation of "next best view" position of measurement head on the base of existing 3D scans. Finally small holes in measured 3D surface are detected and measured. All 3D data processing (filtering, ICP based fitting and final views integration) is performed automatically. Final 3D model is created on the base of user specified parameters like accuracy of surface representation and/or density of surface sampling. In the last section of the paper, exemplary measurement result of two objects: biscuit (from the collection of Museum Palace at Wilanów) and Roman votive altar (Lower Moesia, II-III AD) are presented

Super-heavy fermion material as metallic refrigerant for adiabatic demagnetization cooling

Low-temperature refrigeration is of crucial importance in fundamental research of condensed matter physics, as the investigations of fascinating quantum phenomena, such as superconductivity, superfluidity and quantum criticality, often require refrigeration down to very low temperatures. Currently, cryogenic refrigerators with $^3$He gas are widely used for cooling below 1 Kelvin. However, usage of the gas is being increasingly difficult due to the current world-wide shortage. Therefore, it is important to consider alternative methods of refrigeration. Here, we show that a new type of refrigerant, super-heavy electron metal, YbCo$_2$Zn$_{20}$, can be used for adiabatic demagnetization refrigeration, which does not require 3He gas. A number of advantages includes much better metallic thermal conductivity compared to the conventional insulating refrigerants. We also demonstrate that the cooling performance is optimized in Yb$_{1-x}$Sc$_x$Co$_2$Zn$_{20}$ by partial Sc substitution with $x\sim$0.19. The substitution induces chemical pressure which drives the materials close to a zero-field quantum critical point. This leads to an additional enhancement of the magnetocaloric effect in low fields and low temperatures enabling final temperatures well below 100 mK. Such performance has up to now been restricted to insulators. Since nearly a century the same principle of using local magnetic moments has been applied for adiabatic demagnetization cooling. This study opens new possibilities of using itinerant magnetic moments for the cryogen-free refrigeration

Książę i Żebrak

This theater poster for The Prince and The Pauper shows a person looking into a mirror at their reflection.person looking into a mirror at their reflectio

Bal U Czarnoksieznika

This theater poster shows a man with cape made out of thin white lines and the letters that make the title.man with cape made out of lines and letter

Materialność świetlnego zapisu – o rzeczach w dorobku Jerzego Lewczyńskiego

The popularity of Jerzy Lewczyński (1924-2014) coincided with the academic interest in the problem of archive, corresponding to Lewczyński’s program of the “archeology of photography,” developed in the 1970s. Lewczyński’s idea consisted in restoring Kantor’s “reality of the lowest rank,” i.e. the rejected microhistories hidden in the anonymous and the forgotten or taken out of an ashtray at the Warsaw Central train station. Today, however, one tends to forget that Lewczyński’s gesture of artistic legitimization did not aim at giving new meanings, but above all at blurring the boundary between everyday items and those which emerged from some kind of “aesthetic situation” (Maria Gołaszewska). This aspect of his art can be seen, e. g, in his visual journal, where the artist included objects of particular importance – next to Xerox copies of his own works or works of other artists, he placed also shopping receipts. Lewczyński equaled the value of cheap receipt paper with the noble velvety quality of bromine. He did not reduce his collected items to their aesthetic function, having rejected the institutionalized idea of the artifact as a work of art to enjoy by the audience. Anticipating the postulates of Bruno Latour, instead of showing objects appropriated by the power of the gaze, he presented actors: things that asked questions on their own

The Polish avant-garde photography. The analysis of the phenomenon and its status in the art history

Analiza sytuacji powojennej polskiej fotografii nieustannie bazowała na etosie odzyskiwania kiełkującej niegdyś nowoczesności, której rozwój brutalnie przerwało niszczące doświadczenie wojny. Ów motyw odbudowy nie został dotąd dostrzeżony; okazał się on zaś wiązać z ograniczającym schematem i skutkować stagnacją w zakresie badań nad produkcją fotograficzną lat 20. i 30. XX w. Spojrzenie na fenomen międzywojennej awangardy przez pryzmat rozwiązań, które po 1945 r. okazały się najsilniejszymi katalizatorami środowiskowego fermentu intelektualnego, skutkowało jednowymiarową charakterystyką tego krótkiego okresu, którego ramy wyznaczają rozejm w Compiègne i kampania wrześniowa 1939 r. Faworyzująca malarstwo polska historia sztuki nie wydobyła tak ciekawych i dywersyfikujących wizerunek polskiego dwudziestolecia – a uwzględnionych w niniejszej rozprawie – zjawisk, jak fotonit. Nie podejmowano dotąd analiz dorobku ważnych dla fotograficznego milieu twórców, faworyzując sylwetki śmiało operujących tym medium plastyków. Artyści tacy jak Karol Hiller czy Mieczysław Szczuka uzyskali w oczach teoretyków uznanie jako przełamujący standardy obrazowania awangardziści. W narracjach tych nie uwypuklano jednak w sposób satysfakcjonujący faktu, że twórcy ci nie wystawiali na salonach fotograficznych ani nie publikowali na łamach specjalistycznej prasy branżowej. Przywołani artyści byli zaś głównie zainteresowani integrowaniem różnych dziedzin sztuki, a ich działaniom nie przyświecała chęć przełamywania piktorialnego języka obrazowania ani też pragnienie włączenia się w debatę nad przyszłością fotografii. Rozprawa ujawnia funkcjonowanie pod osłoną – pozytywnie wartościującej – nazwy „fotografia awangardowa” pewnego kanonu polskiej międzywojennej produkcji artystycznej, który nieustannie stanowi punkt odniesienia dla współczesnych badań i strategii wystawienniczych. Obecne w polskiej literaturze naukowej kryteria „awangardowości” zostały zaś wypracowane na podstawie odniesień do takich „legend” jak Man Ray czy László Moholy-Nagy. Fotografia awangardowa rozumiana była zatem wedle wytycznych zaadaptowanych spoza naszego rodzimego kontekstu: jako utopijny projekt artystyczny, będący wytworem dyskursu oryginalności o reakcyjnym, wobec skostniałego piktorializmu, charakterze. Brzemienne w (dotkliwe) skutki pragnienie łączności z trendami fotografii światowej, wynikało z potrzeby nawiązania pewnego dialogu z Zachodem. W konsekwencji jednak pomijaliśmy dzieła wymykające się klarownym podziałom, nieprzystawalne do tak wyznaczonych ram. Operując ściśle określonym schematem rozumienia pojęcia „awangardy fotograficznej”, stosowaliśmy w badaniach nad polską kulturą wizualną wzorzec zaczerpnięty z twórczości wyrosłej w zupełnie innej sytuacji geo-politycznej i społecznej. Metody wykorzystywane do analizy produkcji uformowanej w ośrodkach uznawanych za „centralne” zostawały bezpośrednio przełożone na polskie realia („peryferie”), co uniemożliwiało dostrzeżenie unikatowości zjawisk w polskiej fotografii i stawiało je w pozycji wtórnych czy poślednich. Klucz ten spowodował wyparcie – być może nawet najciekawszych? – twórców, których prace kruszą utarte kalki pojęciowe. Na gruncie polskiej historii fotografii mamy do czynienia ze sposobem prowadzenia narracji opartym o silną polaryzację dwóch, radykalnie różnych obozów: nadal podkreślamy wyraźny rozdźwięk między piktorialną, Bułhakowską fotografiką a śmiałą, radykalną awangardą. Wciąż poddajemy się zatem wzorcowi pojmowania sztuki, który opiera się o linearną kategorię rozwoju. Jednym z zasadniczych celów rozprawy jest rewizja takiej – niegdyś popularnej – systematyzacji zjawisk, którą dziś uznać należy już za niewystarczającą. Podstawowym zadaniem niniejszej rozprawy jest zatem próba krytycznego odczytania dotychczasowego zarysu granic polskiej fotografii awangardowej, jak i wydobycie dotąd zapomnianych zjawisk międzywojnia.The dissertation is devoted to the problem of defining the term “avant-garde” in the context of the Polish photography. While dealing with the scientific discourse about the history of the Polish photography, we are still confronting a narrative based on the strong polarisation of the two radically different artistic strategies: the avant-garde innovators and the old-style pictorialists. In consequence, we are incessantly moving between the two sides of the conflict: we emphasise the discrepancy between the pictorialist photography (created in the milieu of Jan Bułhak) and the daring, radical avant-garde. The reluctance to reject such a way of writing about photography from the 1920s and 1930s is caused by a certain model of defining avant-garde art, which is based on a linear category of development. In this dissertation, this very simplified system of understanding of the avant-garde is called into question. The analysed case studies prove that the boundaries between what is “conservative”, and what is “modern”, are not easy to determine. One of the fundamental aims of the dissertation is to revise such – once-popular – systematisation of the avant-garde phenomenon, which today should be considered as insufficient. The main purpose of this dissertation is, therefore, an attempt to critically read the current outline of the borders of the Polish avant-garde photography, as well as to excavate the (so far) forgotten artistic strategies of the photographers of the inter-war period. This dissertation reveals that under the term “the Polish avant-garde photography”, which is constantly present in different publications on the Polish visual culture, there is hidden a very narrow selection of the Polish inter-war (1920s–1930s) artistic production, which is constantly a reference point for the contemporary research or exhibition strategies. Moreover, the criteria of the “avant-garde”, present in the Polish scientific literature, have been elaborated on the basis of references to the discourse of Western art history and links to such “legendary” artists as Man Ray or László Moholy-Nagy. Thus, “avant-garde photography” was understood according to the guidelines adapted from outside to the Polish native context: as a utopian artistic project, which is a product of the discourse of originality. The Polish science’s desire to accede to the trends visible in the foreign milieus resulted in the need to establish a dialogue with the West, which would break the “iron curtain”, separating the Polish art history from the mainstream historical narrative. This model of writing about the Polish photography gave us the conviction that Polish standards were equal to those visible in other countries. As a result, however, we passed over and forgot about the works that eluded the clear divisions, which were incompatible with such a designated framework. By operating a strictly defined concept of understanding of the “avant-garde photography”, we used a pattern suitable for artistic production which was arisen in a completely different geopolitical and social situation. There is the well-established and (relatively narrow) spectrum of names of the Polish artists who met such criteria of the “avant-garde”, which were “established” in the “epicentres of modernity” (such as Berlin, Dessau, or Paris). This way of thinking about the history of art caused that some artists (perhaps even the most interesting ones?), who did not fit this very specific pattern, were disregarded. Therefore, in the dissertation the forgotten and less-known works by Marian Dederko (1880–1965) are shown from a new perspective. On one hand, I underline that some reminiscences of the Cubism, and characteristic of the Futurism aesthetics are visible in Dederko’s strategy. However, at the same time, I am reconstructing his theory of the photographic image, which is far from the typical avant-garde radicalism. Moreover, many of his works are strongly rooted in the symbolic idiom

Od konkretu rzeczywistości do pogranicza realności – refleksja wokół wczesnych prac Stefana Wojneckiego

The main aim of this study is to analyse selected photographs created by Stefan Wojnecki in the 1950s. Chosen materials diversify and enrich the widely accepted image of the artist, who is known primarily for his later conceptual realizations. The essay attempts to characterize those photographs, in which the crucial subject is human individual and his existential situation. The basis of the work is primarily the material collected during the interview with the artist himself

custodial sentence enforcement under therapeutic system

Ustawodawca w 1997 r wraz z nowym Kodeksem karnym wykonawczym wprowadzil trzy systemy wykonywania kary pozbawienia wolnosci: System zwykly, system programowego oddzialowywania oraz system terapeutycznym. Przedmiotem pracy jest szczegolowa analiza systemu terapeutycznego oraz grup skazanych zakwalifikowanych do niego. Kodeks karny wykonawczy szczegolowo artykuluje skazanych mogacych odbywac kare pozbawienia wolnosci w systemie terapeutycznym, sa to skazani z niepsychotycznymi zaburzeniami psychicznymi, w tym skazani za przestepstwo okreslone w art. 197-203 Kodeksu karnego polelnione w zwiazku z zaburzeniami preferencji seksualnych, uposledzeni umyslowo, a takze uzaleznieni od alkoholu albo innych srodkow odurzajacych lub psychotropowych oraz skazani niepelnosprawni fizycznie- wymagajacy oddzialywania specjalistycznego. Praca zawiera szczegolowy opis wyzej wynienionej grupy skazanych oraz tryb postepowania z nimi. Poruszone zostaly rozniez niektore problemy wynikajace z dostosowania zakladow karnych do potrzeb skazanych odbywajacych kare pozbawienia wolnosci w systemia terapuetycznym.In 1997, with the new Penal Code, the lawmakers introduced three different deprivation of liberty systems: regular, programmed rehabilitation, and therapeutic. The aim of this work is to thoroughly analyse both the therapeutic penalty system and the convict groups qualified to participate in it. The Penal Code provides a clear definition of convicts that might participate in the therapeutic rehabilitation programmes as convicts with non-psychotic mental distress (including those sentenced under art.197-203 of the Criminal Code, i.e. paraphiliacs, mentally and physically disabled, substance-dependent; and requiring specialist care). The author aims to describe the aforementioned groups of convicts and the usual rehabilitation procedures. The work also touches upon certain problems resulting from adapting the penal institutions to specific needs of convicts under the therapeutic rehabilitation programmes