Συνταγματικές Παράμετροι Μικτών Εκλογικών Συστημάτων

Ο συνταγματικός νομοθέτης, με τη διάταξη του άρθρου 54§1 του Συντάγματος εξουσιοδοτεί τον κοινό νομοθέτη να επιλέξει το εκλογικό σύστημα και ο τελευταίος είναι κατ’ αρχήν ελεύθερος να επιλέξει μεταξύ ενός πλειοψηφικού, αναλογικού ή μικτού εκλογικού συστήματος καθώς και τις ειδικότερες ρυθμίσεις του. Σύμφωνα με το αληθές νόημα της διάταξης ο κοινός εκλογικός νομοθέτης ψηφίζει το εκλογικό σύστημα πάντα όμως υπό τους περιορισμούς που του θέτει το Σύνταγμα και ειδικότερα τηρώντας ιδίως τις βασικές συνταγματικές εκλογικές αρχές (αρχή της ισότητας της ψήφου, αρχή της καθολικότητας της ψήφου, αρχή της άμεσης ψηφοφορίας, αρχή της υποχρεωτικότητας της ψήφου) καθώς και τις θεμελιώδεις συνταγματικές αρχές (δημοκρατική αρχή, αντιπροσωπευτική αρχή, κοινοβουλευτική αρχή, αρχή του πολυκομματισμού). Ένας εκλογικός νόμος που ρυθμίζει το εκλογικό σύστημα με τέτοιο τρόπο ώστε να θίγεται μία ή περισσότερες από τις ανωτέρω συνταγματικές αρχές, εφόσον αχθεί προς κρίση ενώπιον του ΑΕΔ, θα πρέπει κατ’ αρχήν να κριθεί ως αντισυνταγματικός. Στην παρούσα εργασία, με έμφαση στην Ελλάδα, επιχειρείται ο έλεγχος της συμβατότητας των ρυθμίσεων που εισάγουν τα μικτά εκλογικά συστήματα με όλες τις επηρεαζόμενες από αυτά θεμελιώδεις συνταγματικές επιταγές. Προς τον σκοπό αυτό, αρχικά γίνεται μία συνοπτική παρουσίαση των εκλογικών συστημάτων σύμφωνα με τη γνωστή διάκριση σε πλειοψηφικά, αναλογικά και μικτά, καθώς επίσης και μία ειδικότερη επισκόπηση των μικτών εκλογικών συστημάτων που έχουν εφαρμοστεί στην Ελλάδα και των ιδιαίτερων ρυθμίσεων που αυτά υιοθέτησαν, όπως το ελάχιστο κατώφλι για τη συμμετοχή στην κατανομή των εδρών, το πριμ της πλειοψηφίας κ.α. Έπειτα, περνώντας σε συνταγματικό επίπεδο, γίνεται συνοπτική αναφορά σε εκείνες τις συνταγματικές αρχές, οι οποίες θα πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψη από τον εκλογικό νομοθέτη όταν διαμορφώνει και ψηφίζει τον εκλογικό νόμο και συγκεκριμένα έναν εκλογικό νόμο που καθιερώνει ένα μικτό εκλογικό σύστημα και πως δεσμεύεται από τις προαναφερθείσες συνταγματικές αρχές. Τέλος, αφού έχει γίνει αναφορά, αφενός, στις ρυθμίσεις των εκλογικών νόμων που εισάγουν μικτά εκλογικά συστήματα και αφετέρου, στο περιεχόμενο των κρίσιμων συνταγματικών παραμέτρων που δυνητικά περιορίζονται από τις πρώτες, προσπαθούμε να διαπιστώσουμε ποιες, τελικά, συνταγματικές αρχές θίγονται κατ’ αρχήν, ανά περίπτωση και αν τελικά, με βάση τους συνταγματικούς σκοπούς, τους οποίους επιδιώκουν να επιτύχουν, μπορούν τέτοιες ρυθμίσεις να επιβιώσουν και να συνυπάρξουν αρμονικά με τις επιταγές του Συντάγματος.The constitutional legislator, pursuant to article 54§1 of the Greek Constitution authorises the common legislator to chose the electoral system and the last is, in principle, free to choose between a plurality/majoritarian, a proportional or a mixed electoral system, as well as to choose its specific provisions. According to the actual meaning of the aforementioned provision, the common legislator votes the electoral system always bearing in mind, however, the restrictions imposed by the Constitution and always according to the basic constitutional electoral principles (principle of the equality of the vote, principle of the universality of the vote, principle of the direct exercise of the voting right, principle of the obligatory character of the voting right) and the basic constitutional principles (democratic, representative, parliamentary, multiparty). An electoral legislation providing for an electoral system which opposes to one or more such constitutional principles, as soon as it will be examined by a competent court it will be found to be, in principle, unconstitutional. In the present, with emphasis in Greece, it is attempted a compatibility check of the provisions set forth by mixed electoral systems with all of the affected by them principal constitutional orders. For such reason, it is initially made a brief presentation of the the electoral systems, according to the common division in majoritarian, proportional and mixed ones, as well as a more specific overview of the mixed electoral systems that have been in force in Greece, and of their special provisions, such as the minimum voting threshold for the participation in the distribution of the parliamentary seats, the majority bonus etc. Furthermore, moving to a constitutional level, we attempt a brief overview of those constitutional principles which should be taken into consideration by the electoral legislator when shaping and voting the electoral legislation (and more specifically when shaping and voting the electoral legislation providing for a mixed electoral system) along with a brief overview of how the legislator is bound by the aforementioned constitutional principles. Finally, after having mentioned, on the one hand, the provisions of the electoral legislations incorporated in mixed electoral systems and, on the other hand, of the content of the crucial constitutional parameters which are potentially affected by the first, we attempt to find out eventually, which constitutional principles are breached in principal and if according to the constitutional purposes that such provisions pursue in each case can such provisions harmonically coexist with the Constitutional commands

Η διερεύνηση της συμπεριφοράς και της στάσης των θυμάτων πλημμυρών με βάση στοιχεία της διεθνούς έρευνας.

Τα πλημμυρικά φαινόμενα στις μέρες μας είναι έντονα και σε συνδυασμό με την σφοδρότητά τους και την πιθανή αύξηση της συχνότητάς τους λόγω κλιματικής αλλαγής, καθιστούν σημαντική απειλή για την ανθρώπινη ζωή. Αν συνυπολογιστεί η αστικοποίηση, η άναρχη δόμηση των πόλεων, το κλείσιμο των ρεμάτων και η συνολική αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος, τότε γίνεται αντιληπτό ότι οι πλημμύρες μπορούν να προκαλέσουν, όχι μόνο, σημαντικό αριθμό καταστροφών αλλά και θανάτων. Στην εποχή μας, ανεξάρτητα από την τεχνολογική εξέλιξη, την αναβάθμιση των υποδομών, την χρηματοδότηση και την εκτέλεση αντιπλημμυρικών και αντιδιαβρωτικών έργων, την εφαρμογή της νομοθεσίας για την αξιολόγηση και διαχείριση των κινδύνων πλημμύρας, εξακολουθούν να υφίστανται συμβάντα με πολυάριθμα θύματα, ακόμα και στον αναπτυγμένο κόσμο. Πρόσφατα παραδείγματα από τη χώρα μας (πλημμύρα Μάνδρας με 24 νεκρούς) ή και αλλού στην Ευρώπη ( Πράγας τον Ιούνιο του 2013, με 11 νεκρούς) δείχνουν τη σφοδρότητα των επιπτώσεων των πλημμυρικών φαινομένων. Στην βιβλιογραφία εξετάζονται διάφοροι λόγοι, και παράγοντες που σχετίζονται με τον τρόπο που αναπτύσσονται οι επικίνδυνες καταστάσεις. Σε ποιο βαθμό ευθύνεται η πολιτεία, οι φορείς που είναι υπεύθυνοι για την πρόληψη του κινδύνου, και οι ιδιώτες; Ποιες πράξεις και ενέργειες είναι εκείνες που ουσιαστικά συνεισφέρουν στην δημιουργία αυτών των συμβάντων; Τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν ενδείξεις ότι κάποιος αριθμός των θυμάτων παρουσιάζει επικίνδυνη συμπεριφορά γύρω από τα πλημμυρικά ύδατα, είτε παρακούγοντας τις εντολές της αστυνομίας και της πυροσβεστικής, είτε παραβλέποντας την σήμανση στο οδόστρωμα, είτε με διάφορους άλλους τρόπους. Η συγκεκριμένη εργασία έχει ως στόχο τη διερεύνηση της στάσης των θυμάτων πλημμυρών εξετάζοντας τα στοιχεία της διεθνούς βιβλιογραφίας, καθώς και την συνολική αξιολόγηση σχετικών συμπεριφορών σε σχέση με άλλους παράγοντες που ενδεχομένως επιδρούν.Nowadays, the flooding events are intense and put it together with their severity and their possible increase in frequency, due to climate change, pose a significant threat to human life. Taking into consideration urbanization, unnecessary urban construction, closure of streams and total degradation of the natural environment system, it becomes clear that floods can cause, not only a significant number of catastrophes but also deaths. In our time, independent of technological development, infrastructure upgrades, funding and execution of flood and corrosion projects, implementation of flood risk assessment and management legislation, there are still many casualties, even, in the developed countries. For instance, Mandra’s flood event in Greece (Mandra flood with 24 deaths) or elsewhere in Europe (Prague in June 2013 with 11 deaths) illustrate the severity of the impact of floods. Various reasons are examined by the bibliography to explain how the dangerous situations are developed. Which is the responsibility of the State, the Management Agencies and the individuals about prevention of the danger? Which actions are actually contributed to the creation of these events? In recent years, there have been indications that a number of victims introduce dangerous behaviors around flood waters, either by disregarding police and fire department, or by ignoring roadside signage, or the orders from security forces. The purpose of this paper is to investigate the attitude of flood victims by examining the elements of international bibliography, as an overall assessment of relevant behaviors in relation to other factors that may have an impact

Constrained snake vs. conventional snake for carotid ultrasound automated IMT measurements on multi-center data sets

Accurate intima-media thickness (IMT) measurement of the carotid artery from minimal plaque ultrasound images is a relevant clinical need, since IMT increase is related to the progression of atherosclerosis. In this paper, we describe a novel dual snake-based model for the high-performance carotid IMT measurement, called Carotid Measurement Using Dual Snakes (CMUDS). Snakes (which are deformable contours) adapt to the lumen-intima (LI) and media-adventitia (MA) interfaces, thus enabling the IMT computation as distance between the LI and MA snakes. However, traditional snakes might be unable to maintain a correct distance and in some spatial location along the artery, it might even collapse between them or diverge. The technical improvement of this work is the definition of a dual snake-based constrained system, which prevents the LI and MA snakes from collapsing or bleeding, thus optimizing the IMT estimation. The CMUDS system consists of two parametric models automatically initialized using the far adventitia border which we automatically traced by using a previously developed multi-resolution approach. The dual snakes evolve simultaneously and are constrained by the distances between them, ensuring the regularization of LI/MA topology. We benchmarked our automated CMUDS with the previous conventional semi-automated snake system called Carotid Measurement Using Single Snake (CMUSS). Two independent readers manually traced the LIMA boundaries of a multi-institutional, multi-ethnic, and multi-scanner database of 665 CCA longitudinal 2D images. We evaluated our system performance by comparing it with the gold standard as traced by clinical readers. CMUDS and CMUSS correctly processed 100% of the 665 images. Comparing the performance with respect to the two readers, our automatically measured IMT was on average very close to that of the two readers (IMT measurement biases for CMUSS was equal to −0.011 ± 0.329 mm and −0.045 ± 0.317 mm, respectively, while for CMUDS, it was 0.030 ± 0.284 mm and −0.004 ± 0.273 mm, respectively). The Figure-of-Merit of the system was 98.5% and 94.4% for CMUSS, while 96.0% and 99.6% for CMUDS, respectively. Results showed that the dual-snake system CMUDS reduced the IMT measurement error accuracy (Wilcoxon, p < 0.02) and the IMT error variability (Fisher, p < 3 × 10−2). We propose the CMUDS technique for use in large multi-centric studies, where the need for a standard, accurate, and automated IMT measurement technique is require

The relationship of systemic markers of renal function and vascular function with retinal blood vessel responses

Purpose: To test the hypothesis of a significant relationship between systemic markers of renal and vascular function (processes linked to cardiovascular disease and its development) and retinal microvascular function in diabetes and/or cardiovascular disease.Methods: Ocular microcirculatory function was measured in 116 patients with diabetes and/or cardiovascular disease using static and continuous retinal vessel responses to three cycles of flickering light. Endothelial function was evaluated by von Willebrand factor (vWf), endothelial microparticles and soluble E selectin, renal function by serum creatinine, creatinine clearance and estimated glomerular filtration rate (eGFR). HbA1c was used as a control index.Results: Central retinal vein equivalence and venous maximum dilation to flicker were linked to HbA1c (both p<0.05). Arterial reaction time was linked to serum creatinine (p=0.036) and eGFR (p=0.039), venous reaction time was linked to creatinine clearance (p=0.018). Creatinine clearance and eGFR were linked to arterial maximum dilatation (p<0.001 and p=0.003 respectively) and the dilatation amplitude (p=0.038 and p=0.048 respectively) responses in the third flicker cycle. Of venous responses to the first flicker cycle, HbA1c was linked to the maximum dilation response (p=0.004) and dilatation amplitude (p=0.017), vWf was linked to the maximum constriction response (p=0.016), and creatinine clearance to the baseline diameter fluctuation (p=0.029). In the second flicker cycle, dilatation amplitude was linked to serum creatinine (p=0.022). Conclusions: Several retinal blood vessel responses to flickering light are linked to glycaemia and renal function, but only one index is linked to endothelial function. Renal function must be considered when interpreting retinal vessel responses

Θεραπεία της καρδιακής ανεπάρκειας με διατηρημένο κλάσμα εξώθησης: Βιβλιογραφική ανασκόπηση

Η καρδιακή ανεπάρκεια αποτελεί αρκετά κοινή αιτία νοσηλείας και συνήθως προκαλείται από ανεπαρκή άντληση αίματος από την καρδιά. Στην καρδιακή ανεπάρκεια με διατηρημένο κλάσμα εξώθησης (HFpEF), ο ασθενής έχει συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας αλλά το κλάσμα εξώθησης της καρδιάς, έχει φυσιολογική τιμή. Πρόσφατα, έχει παρατηρηθεί μεγάλο ενδιαφέρον για την έρευνα σχετικά με την εύρεση αποτελεσματικής θεραπείας για την HFpEF καθώς μέχρι τώρα η θεραπεία της βασιζόταν στη θεραπεία μόνο των συμπτωμάτων του ασθενή. Μετά από αναζήτηση στη βιβλιογραφία κλινικών μελετών που αφορούσαν στην θεραπεία της HFpEF, βρέθηκαν αποτελέσματα από τρεις μελέτες, την SOCRATES-PRESERVED, την TOPCAT και την PARAGON-HF όπου δοκιμάζονταν τρεις διαφορετικές θεραπείες. Η μελέτη SOCRATES-PRESERVED ήταν μια τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο, διπλά-τυφλή μελέτη φάσης 2 για την εύρεση της κατάλληλης δοσολογίας του vericiguat σε ασθενείς με HFpEF. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε 5 ομάδες στις οποίες λάμβαναν είτε εικονικό φάρμακο είτε το φάρμακο της μελέτης σε τέσσερις διαφορετικές δόσεις (1,25, 2,5, 5, 10mg). To vericiguat, ήταν καλά ανεκτό αν και δεν προέκυψε διαφορά στο πρωτεύον αποτελέσμα στις 12 εβδομάδες συγκριτικά με το εικονικό φάρμακο. Ωστόσο, φάνηκε ότι επηρέασε την ποιότητα ζωής των ασθενών όπως προέκυψε μέσω ερωτηματολογίων. (Burkert Pieske1*, 2017) Όσον αφορά την μελέτη TOPCAT, ήταν μια μελέτη που περιελάμβανε 3445 ασθενείς και διερευνούσε την αποτελεσματικότητα της σπιρονολακτάνης συγκριτικά με εικονικό φάρμακο. Η δόση του φαρμάκου ξεκινούσε από 15mg την ημέρα και αυξανόταν έως το μέγιστο 45mg την ημέρα. Η θεραπεία με σπιρονολακτάνη δεν μείωσε σημαντικά την συχνότητα εμφάνισης του πρωτογενούς σύνθετου αποτελέσματος. (Bertram Pitt, 2014) Στην TOPCAT, οι ασθενείς χωρίζονταν και σε δυο ακόμα μεγάλες κατηγορίες. Στους ασθενείς με υπέρταση και χωρίς υπέρταση. Η ανθεκτική υπέρταση είναι μια κατάσταση κατακράτησης άλατος που πιθανώς αποδίδεται σε λανθασμένη έκκριση αλδοστερόνης. Ως ανθεκτική υπέρταση ορίστηκε η συστολική αρτηριακή πίεση ≥130mmHg και/ή διαστολική αρτηριακή πίεση ≥80mmHg παρά την ταυτόχρονη χορήγηση αναστολέα συστήματος ρενίνης-αγγειοτενσίνης, ενός αναστολέα διαύλων ασβεστίου και ενός διουρητικού. Ο κίνδυνος για νοσηλεία ή θάνατο λόγω καρδιαγγειακών αιτιών σε ασθενείς με HFpEF και ανθεκτική υπέρταση ήταν σημαντικά χαμηλότερος στην ομάδα της σπιρονολακτάνης σε σύγκριση με την ομάδα του εικονικού φαρμάκου. Δεν παρατηρήθηκε ωστόσο στατιστικά σημαντική διαφορά στους ασθενείς χωρίς ανθεκτική υπέρταση. Συνεπώς, προέκυψε ότι η σπιρονολακτάνη μπορεί να είναι ένα αποτελεσματικό συμπληρωματικό φάρμακο για ασθενείς με HFpEF με ανθεκτική υπέρταση που λαμβάνουν αναστολέα συστήματος ρενίνης- 5 αγγειοτενσίνης, αναστολέα διαύλων ασβεστίου και διουρητικό. (Joao Pedro Ferreira, 2020) Όσον αφορά την μελέτη PARAGON-HF, ήταν μια μελέτη που περιελάμβανε 4822 ασθενείς και διερευνούσε την αποτελεσματικότητα του sacubitril-valsartan έναντι του valsartan. Το πρωτεύον αποτέλεσμα ήταν και σε αυτή την μελέτη ο συνολικός αριθμός νοσηλειών και οι θάνατοι λόγω καρδιαγγειακών αιτιών. Ωστόσο, το sacubitril-valsartan, δεν προκάλεσε σημαντικές διαφορές στο πρωτεύον αποτέλεσμα ανάμεσα στις δυο ομάδες ασθενών. (S.D. Solomon, 2019)Heart Failure is a common cause for hospitalization usually caused by insufficient blood pumping from the heart. In heart failure with preserved ejection fraction, the patient has symptoms of heart failure, but the heart’s ejection fraction has normal value. Recently, there has been a great interest in research about the effective treatment for HFpEF. Until now, the treatment has been based only on the treatment of the patients’ symptoms. After searching the literature of clinical studies related to the treatment of HFpEF, results were found from three studies, SOCRATES-PRESERVED, TOPCAT and PARAGON-HF where three different therapies were tested. The SOCRATES-PRESERVED study was a randomized, placebo-controlled, double-blind phase 2 study to find the appropriate vericiguat dosage in patients with HFpEF. Patients were divided into 5 groups in which they received either placebo or the study drug in four different doses (1.25, 2.5, 5, 10mg). Vericiguat was well tolerated although there was no difference in the primary effect at 12 weeks compared with placebo. However, it appeared to affect patients’ quality of life as evidenced by patients’ reported outcomes. Regarding the TOPCAT study, it involved 3445 patients and was investigating the effectiveness of spironolactone compared to placebo. The dose of the drug started at 15mg per day and increased to a maximum of 45mg per day. Spironolactone treatment did not significantly reduce the incidence of the primary composite effect. At a sub-analysis of TOPCAT, patients were divided into two more broad categories. In patients with hypertension and without hypertension. Resistant hypertension was defined as systolic blood pressure ≥130mmHg and/or diastolic blood pressure ≥80mmHg despite concomitant administration of a renin-angiotensin system inhibitor, a calcium channel blocker, and a diuretic. The risk of cardiovascular disease or death in patients with HFpEF and persistent hypertension was significant lower in the spironolactone group compared with the placebo group. However there was no statistically significant difference in patients without persistent hypertension. Therefore, it has been suggested that spironolactone may be an effective adjunctive drug for patients with HFpEF with refractory hypertension. 6 Regarding the PARAGON-HF study, it involved 4.822 patients and it was studying the efficacy of sacubitril-valsartan vs valsartan. The primary outcome was the total number of hospitalizations and deaths due to cardiovascular causes. Sacubitril-valsartan did not cause significant differences in primary outcome between the two patient groups

The role of endothelial progenitor cells in diabetic patients with and without coronary disease

Purpose: Endothelial progenitor cells (EPCs) originating from the bone marrow playa significant role in neovascularization of ischemic tissues and in re-endotheliazationof injured blood vessels. The purpose of this study was to investigate if theadministration of pioglitazone or perindopril in diabetic patients can modify thenumber of EPCs in the peripheral blood and alter the endothelial function andinflammatory status of these patients.Methods: Fifty type 2 diabetic patients were recruited and were randomly assigned toreceive either pioglitazone (15mg/day) or perindopril (4mg/day) for a one-monthperiod. In both groups blood sample were drawn on admission (baseline) and afterone month of drug’s administration. Blood samples were taken in order to count EPCsand inflammation markers such as C-reactive protein (hsCRP), vascular endothelialgrowth factor (VEGF) and asymmetric dimethilarginine (ADMA). Circulating EPCswere defined by the surface markers CD34+/KDR/CD133 (CD34 and VEGFR2expressing cells) and analyzed by flow-cytometry. Moreover the endothelial functionof the patients was evaluated both on admission and after treatment with flowmediated dilation (FMD).Results: We have found that neither pioglitazone (p=0.09), nor perindopril (p=0.5)affected the number of EPCs. Importantly, we have shown that pioglitazone reducedCRP (p=0.04) and ADMA levels (p=0.002). In addition, pioglitazone improved FMD(p=0.04) and increased plasma concentrations of VEGF (p=0.01). On the contrary perindopril had no significant effect on CRP levels (p=0.07), FMD (p=0.23) as wellas on ADMA levels (p=0.09). However, perindopril administration increasedsignificantly plasma levels of VEGF (p=0.03). Moreover, in the present study weaimed to compare the effects of the different treatments on the aforementionedparameters (absolute changes, delta, Δ). Our results showed that although pioglitazonehad a significant beneficial effect on all the study markers, no significant differencewas observed in the absolute changes between the 2 agents. Moreover, both agentsdid not differ regarding to their effect on ΔEPCs (p=0.34), ΔFMD (p=0.70), ΔVEGF(p=0.27) and ΔCRP (p=0.85). Interestingly, we have found that perindopril had asuperior effect than that of pioglitazone considering ΔADMA levels (p=0.01), despitethe non significant (post administration) effect on ADMA levels resulting solely.Conclusions: Based on the existing data, it seems that both treatments did not affectsignificantly number of circulating endothelial cells. Importantly, pioglitazoneaffected beneficially all the study parameters. On the other hand, perindoprilincreased significantly only VEGF levels, while CRP, FMD and ADMA levels wereunaffected. Interestingly, we found that although perindopril had no significant effecton ADMA levels, this effect was greater when compared to that of pioglitazone.Considering our results, we provide also evidence for a possible addition ofperindopril to the conventional treatment with pioglitazone which could affect furtherthe neovascularization and reduce oxidative stress in these patients.Σκοπός: Τα αρχέγονα ενδοθηλιακά κύτταρα (ΑΕΚ) προέρχονται από το μυελό τωνοστών και διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη νεοαγγειογένεση των ισχαιμικώνιστών και στην επανενδοθηλιοποίηση των τραυματισμένων αγγείων. Ο σκοπός τηςσυγκεκριμένης μελέτης είναι να διερευνήσει αν η χορήγηση πιογλιταζόνης ήπερινδοπρίλης στους διαβητικούς ασθενείς δύναται να τροποποιήσει τον αριθμό τωνΑΕΚ και να μεταβάλει την ενδοθηλιακή λειτουργία και τη φλεγμονώδη κατάστασητων αγγείων τους.Μέθοδοι: Πενήντα διαβητικοί ασθενείς τύπου 2 συμμετείχαν στη μελέτη καιεπιλέχθηκαν τυχαία να λαμβάνουν πιογλιταζόνη (15mg/day) ή περινδοπρίλη(4mg/day) για περίοδο ενός μήνα. Αιμοληψίες διενεργήθηκαν τόσο προ τηςχορήγησης της πιογλιταζόνης όσο και ένα μήνα μετά τη θεραπεία, προκειμένου ναμετρηθούν ο αριθμός των κυκλοφορούντων ΑΕΚ και δείκτες φλεγμονής όπως η C-αντιδρώσα πρωτεΐνη (CRP), ο αγγειακός ενδοθηλιακός αυξητικός παράγοντας(VEGF) και η ασύμμετρη διμεθυλαργινίνη (ADMA). Ο προσδιορισμός των ΑΕΚέγινε με τη μέθοδο της κυτταρομετρίας ροής χρησιμοποιώντας σαν αντιγόναεπιφανείας τα CD34+, CD133+ και KDR. Επιπλέον η εκτίμηση της ενδοθηλιακήςλειτουργίας πραγματοποιήθηκε με την υπερηχογραφική τεχνική τηςενδοθηλιοεξαρτώμενης διαμέσου της ροής αγγειοδιαστολής (flow-mediated dilation=FMD). Αποτελέσματα: Αποδείχθηκε ότι ούτε η πιογλιταζόνη (p=0.09) ούτε η περινδοπρίλη(p=0.5) επηρεάζουν σημαντικά τον αριθμό των ΑΕΚ. Είναι σημαντικό πως ηπιογλιταζόνη μείωσε σημαντικά τα επίπεδα πλάσματος CRP (p=0.04) και ADMA(p=0.002). Επιπρόσθετα, η πιογλιταζόνη βελτίωσε το FMD (p=0.04) και αύξησε ταεπίπεδα πλάσματος του VEGF (p=0.01). Αντίθετα, η περινδοπρίλη δεν είχεσημαντική επίδραση στα επίπεδα της CRP (p=0.07), στο FMD (p=0.23) καθώς καιστα επίπεδα της ADMA (p=0.09). Ωστόσο, η χορήγηση περινδοπρίλης αύξησεσημαντικά τα επίπεδα του VEGF (p=0.03). Επιπλέον, στόχος της παρούσας μελέτηςήταν να συγκρίνει τις επιδράσεις των δύο φαρμάκων στις προαναφερθείσεςπαραμέτρους (απόλυτες αλλαγές, delta, Δ). Τα αποτελέσματα της μελέτης απέδειξανότι παρόλο που η πιογλιταζόνη είχε σημαντικά ευεργετική επίδραση σε όλους τουςεξεταζόμενους δείκτες, δεν προέκυψε σημαντική διαφορά στις απόλυτες αλλαγέςμεταξύ των 2 φαρμάκων: ΔEPCs (p=0.34), ΔFMD (p=0.70), ΔVEGF (p=0.27) andΔCRP (p=0.85). Είναι ενδιαφέρον ότι η χορήγηση περινδοπρίλης αποδείχθηκε να έχειανώτερη επίδραση από ότι η πιογλιταζόνη στα επίπεδα ΔADMA (p=0.01), παρά τογεγονός ότι δεν είχε σημαντική επίδραση από μόνη της στα επίπεδα της ADMA.Συμπεράσματα: Βασιζόμενοι στα υπάρχοντα αποτελέσματα, και οι δύο θεραπείες δεφαίνεται αν επηρέασαν σημαντικά τον αριθμό των κυκλοφορούντων ΑΕΚ. Είναισημαντικό ότι η πιογλιταζόνη επηρέασε ευεργετικά όλες τις παραμέτρους τηςμελέτης. Αντίθετα, η περινδοπρίλη αύξησε σημαντικά μόνο τα επίπεδα του VEGF,ενώ τα επίπεδα CRP, FMD και ADMA παρέμειναν ανεπηρέαστα. Ένα ακόμαενδιαφέρον στοιχείο της μελέτης είναι ότι ενώ η περινδοπρίλη δεν επηρέασεσημαντικά τα επίπεδα της ADMA, η επίδραση αυτή ήταν σημαντικότερησυγκρινόμενη σε εκείνη της πιογλιταζόνης. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα τηςμελέτης παρέχονται αποδεικτικά στοιχεία για την πιθανή ευεργετική προσθήκη της περινδοπρίλης στη συμβατική θεραπεία της πιογλιταζόνης που θα μπορούσε ναεπηρεάσει περαιτέρω την νεοαγγειοποίηση και να μειώσει το οξειδωτικό στρες στουςδιαβητικούς ασθενείς

Diabetes Mellitus and Vascular Endothelial Dysfunction: Current Perspectives

Patients with diabetes mellitus (DM) have a high prevalence of coronary artery disease (CAD), as diabetes is implicated in the formation of atherosclerotic plaque. Endothelial dysfunction is one of the precursor key steps in the development of atherosclerosis in diabetic subjects. Decreased nitric oxide (NO) production, increased oxidative stress and impaired function of endothelial progenitor cells are the main mechanisms involved in the accelerated atherosclerotic process observed in type 2 DM patients. Therapeutic approaches including classic agents such as statins, angiotensin-converting enzyme inhibitors (ACEIs), angiotensin II receptor blockers (ARBs), antioxidants and novel agents such as tetrahydrobiopterin (BH4), asymmetric dimethylarginine (ADMA) and homocysteine (tHcy), have been implicated in order to ameliorate endothelial function of diabetic patients