Cosmolocalism: Understanding the Transitional Dynamics towards Post-Capitalism

Over the last decades, the proliferation of ICTs and capitalist markets has created a new social-historical reality for communication, production and societal organisation, while social inequality has deepened. In this context, alternative forms of organisation based on the commons have emerged, challenging the core values of capitalism. Within this new form of egalitarian and transnational collaborative networks, a new concept of social coexistence has been proposed: cosmolocalism. This article presents the genealogy of cosmolocalism and compares it to previous conceptual universalist reconfigurations, namely cosmopolitanism and internationalism. While the current discourse on cosmolocalism focuses on production and distribution, its political dynamics and limitations remain unexplored. Our ultimate goal is to open a path of inquiry for further reflection and deliberation

Understanding the role of Digital Commons in the Web; The making of HTML5

The last version of Web́s hypertext standard has been developed from 2004 to 2014. During this era, HTML5 has experienced different crossroads due to the variety of motivations and needs that the main stakeholders interested in its development had. On October 2014, the standard got official by the W3C and closed a period of uncertainty around the future of the Web but at the same time, this agreement also introduced a major change in the own conception of the hypertext́s standard. In this paper we review the current status of digital commons on the Web and the development of HTML5. We also confront this analysis with several semi-structured interviews carried out with different experts in web development that represent at the same time different players of Web́s value chain. We argue that the development of HTML5 represents a new digital commons that prevented the proliferation of proprietary software that took place during the “Web 2.0” period. We claim that the World Wide Web promotes the development of new digital commons due to its own basis as a non-proprietary socio-technological platform. We also conclude that the development of standards and non-proprietary digital technologies is of outmost importance for the future of web business models that are fuelled by major digital players

La importancia de la cultura tecnológica en el movimiento maker

The rising of the maker movement globally constitutes one of the most recent phenomena of social diffusion and social appropriation of technologies. The expiration of several patents in the fields of digital manufacturing and microelectronics in combination with the rebirth of a DIY (Do It Yourself) state of mind and the popularization of different spaces, laboratories and thematic events at international level have helped to consolidate a growing presence in society of this learning by doing approach. In this article we examine the emergence of this movement and identify the main values that lie behind this philosophy for empowering citizenship through technology. Moreover, we analyze the opportunities presented by this phenomenon for promoting a technological culture in society and the contradictions, myths and challenges surrounding it.La emergencia global del movimiento maker constituye uno de los fenómenos más recientes de difusión y apropiación de tecnologías por parte de la sociedad. El vencimiento de varias patentes en los campos de la fabricación digital y de la microelectrónica, junto con un reverdecimiento de la mentalidad DIY (Do It Yourself) y con la popularización de espacios, laboratorios y eventos temáticos por buena parte de la geografía internacional, han ayudado a consolidar una creciente presencia en la sociedad del enfoque conocido como aprender haciendo. En este artículo examinamos cómo ha surgido este movimiento e identificamos los principales valores que inspiran esta filosofía de capacitación de la ciudadanía a través de la tecnología. Así mismo analizamos las oportunidades que plantea este fenómeno para la promoción de una cultura tecnológica en la sociedad y también las contradicciones, mitos y retos que en él se encierran

Introducing a Taxonomy of the “Smart City”: Towards a Commons-Oriented Approach?

During the last decade there has been considerable debate over the relatively vague concept of the “smart city”. Nowadays, the smart city has crystallised into an image of a city permeated with top-down and centrally controlled technological infrastructures that promise to improve the urban environment in terms of efficiency, security and sustainability. However, many scholars have criticised this perception of networked technologies for not being able to meet the needs of city-dwellers, raising privacy issues, and leading to an increase of environmentally harmful consumption of ICTs. The aim of this article is to contribute to the ongoing dialogue by providing a taxonomy of the smart city, based on certain technology governance models. After theoretically discussing the socio-environmental costs of each model, I argue for a commons-oriented approach which could democratise the means of making and offer more environmental benefits

Assessing the Openness and Conviviality of Open Source Technology: The Case of the WikiHouse

The housing crisis has received growing interest from academia, industry, and policymakers. Open construction systems have emerged as a promising solution to achieve long-term social, economic, and environmental sustainability. In this paper, extensive fieldwork was conducted to investigate a case of an open construction system, namely, the WikiHouse Den Bosch. The research framework builds on a combined view of two main concepts: “conviviality” and “openness”. The aim is to provide an in-depth understanding of the relationship between these two aspects and the literature regarding “Design Global Manufacture Local”. The analysis showed that conviviality and openness are complex and context-specific factors. The paper concludes by outlining the need for an “institutionalized conviviality” to open up new pathways for future practice to address sustainability issues

The Institution of literary awards in Greece (1910-1942)

This doctoral thesis deals with the institution of literary awards in Greece during the period1910-1942 and explores its importance in the evolution of Greek literary history. Through theexamination of a large number of primary archival evidence (which is presented as a cataloguein the appendix), I attempt to reconstruct the stages by which a number of awards, medals ofhonour and contests were organised and critically received, as well as the legal and socialnetwork involved. Based on this evidence, I argue that literary prizes were used as keyinstruments for the gradual formation of a code of values, officially approved as nationallyrepresentative, which at first focused on the national era and later formed a timeless andhyperlocal ideological construction. The two parts of the thesis correspond with the two phasesduring which this process took place, namely the period 1910-1923, during which the Greeknation was for the most part at war, and the mainly peaceful period 1923-1942. In Chapters 1and 4, I describe the transition from the validating mechanisms of the first period to a new typeof literary awards. As it appears from the data analysis of Chapters 2 and 5, the awards of thefirst period were organised on the basis of a centralized administrative system (either under thedirect control of the departments of the liberal governments of the time, or via prestigiouscultural institutions, acting in the absence of a national academy), with private bequests andother types of grants. On the other hand, the awards of the second period appear to fall under anew organisational model, by which the administrative role of the publishing industry, literaryassociations and various individual clubs and social agencies was upgraded, while thegovernment pledged large annual sums which were awarded to any literary work that wasevaluated as being national in nature. Finally, in Chapters 3 and 6 I analyse the reclassificationof values which relate to the transition from one validation system to the other. During the warperiod, a strictly-classified value code prevailed, one that derived from the literary output of the“Generation of 1880”. For the most part, any literature that displayed divergence from thatmodel was degraded resulting in strong reactions from the opposition press and from excludedauthors. In contrast, during the interwar period, the social effect of the existing literary elite waslimited as a broad “anti-academic” front was formed by heterogeneous authors who demandedinstitutional recognition. Through this process, Cavafy, Sikelianos and Papadiamantis wererecognized as institutionally acceptable aesthetic values, whilst two literary groups appeared asvying for succession of the generally accepted national poet Kostis Palamas.Η παρούσα διδακτορική διατριβή πραγματεύεται τον θεσμό των λογοτεχνικών βραβείων στηνΕλλάδα της περιόδου 1910-1942 και διερευνά τη σημασία του για την εξέλιξη της λογοτεχνικήςιστορίας. Μέσα από την εξέταση ενός μεγάλου αριθμού πρωτογενών αρχειακών τεκμηρίων (ταοποία παρατίθενται υπό μορφήν καταλόγου σε παράρτημα της εργασίας) συντελείται ηανασυγκρότηση των σταδίων διοργάνωσης, θέσπισης, λειτουργίας και κριτικής πρόσληψηςενός πλήθους βραβείων, παρασήμων, μεταλλίων και διαγωνισμών, ενώ παράλληλαδιερευνάται το συναφές δίκτυο κοινωνικών συσχετισμών. Με βάση αυτά τα δεδομένα,προβάλλεται και υποστηρίζεται ο ισχυρισμός ότι τα εν λόγω λογοτεχνικά βραβεία συντέλεσανκαθοριστικά στη σταδιακή διαμόρφωση ενός αξιακού κώδικα, επισήμως εγκεκριμένου ωςεθνικά αντιπροσωπευτικού, στην αρχή επικεντρωμένου στο τρέχον εθνικό παρόν και στησυνέχεια διαμορφωμένου ως μιας α-χρονικής και υπερ-τοπικής ιδεολογικής κατασκευής. Ταδύο μέρη της εργασίας αντιστοιχούν στις δύο φάσεις, κατά τις οποίες –όπως προκύπτει–συντελέστηκε αυτή η διαδικασία, αφενός δηλαδή στην περίοδο 1910-1923 (στο μεγαλύτερομέρος της οποίας το ελληνικό κράτος βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση) και αφετέρου στηνως επί το πλείστον ειρηνική περίοδο 1923-1942. Στα Κεφάλαια 1 και 4 παρουσιάζεται ηδιαδικασία μετάβασης από τους επικυρωτικούς μηχανισμούς της πρώτης περιόδου σε ένα νέουτύπου σύστημα λογοτεχνικών βραβείων. Όπως προκύπτει από την ανάλυση των δεδομένωντων Κεφαλαίων 2 και 5, τα βραβεία της πρώτης περιόδου διοικούνταν συγκεντρωτικά είτεαπευθείας από υπηρεσίες των βενιζελικών κυβερνήσεων είτε από υψηλού κύρουςπολιτισμικούς θεσμούς, που υποκαθιστούσαν την έλλειψη της Ακαδημίας, επί τη βάσειιδιωτικών κληροδοτημάτων και άλλου τύπου οικονομικών δωρεών. Από την άλλη, τα βραβείατης δεύτερης περιόδου εμφανίζονται να υπάγονται σε ένα νέο οργανωτικό σχήμα, στο οποίοήταν αναβαθμισμένος ο διοικητικός ρόλος των εκδοτικών επιχειρήσεων, των λογοτεχνικώνσωματείων και των διαφόρων συλλόγων και κοινωνικών φορέων, ενώ το κράτος αναλάμβανετην υποχρέωση να ενισχύει σε ετήσια βάση και με απευθείας υψηλές επιχορηγήσεις τηλογοτεχνία που αξιολογούνταν και εγκρινόταν ως εθνική. Τέλος, στα Κεφάλαια 3 και 6 αναλύονται οι αξιακές ανακατατάξεις που σχετίζονται με τη μετάβαση από το ένα σύστημαεπικύρωσης στο άλλο. Στην περίοδο του πολέμου κυριάρχησε σε μεγάλο βαθμό ο αυστηράδιαβαθμισμένος αξιακός κώδικας, που προέκυπτε από ένα μέρος της λογοτεχνικής παραγωγήςτης «Γενιάς του 1880», ενώ υποβαθμίστηκε το μεγαλύτερο μέρος της λογοτεχνίας πουπαρουσίαζε αποκλίσεις από αυτό το πρότυπο –προκαλώντας ισχυρές αντιδράσεις από τοναντιπολιτευόμενο Τύπο και από αποκλειόμενους συγγραφείς. Αντιθέτως, στη μεσοπολεμικήπερίοδο περιορίστηκε αρκετά η κοινωνική επίδραση της μέχρι τότε κυρίαρχης λογοτεχνικήςελίτ και συγκροτήθηκε ένα ευρύ αντι-ακαδημαϊκό μέτωπο από ετερόκλιτους συγγραφείς, οιοποίοι διεκδίκησαν τη θεσμική τους επικύρωση. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία, προωθήθηκε ηεπίσημη επικύρωση των έργων του Καβάφη, του Σικελιανού και του Παπαδιαμάντη ως θεσμικάεγκεκριμένων αισθητικών προτύπων, καθώς και η σύγκρουση δύο λογοτεχνικών ομάδων για τηδιαδοχή του καθολικά αποδεκτού ως εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά