Minor surgery in general practice and effects on referrals to hospital care: Observational study

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Strengthening primary care is the focus of many countries, as national healthcare systems with a strong primary care sector tend to have lower healthcare costs. However, it is unknown to what extent general practitioners (GPs) that perform more services generate fewer hospital referrals. The objective of this study was to examine the association between the number of surgical interventions and hospital referrals.</p> <p>Methods</p> <p>Data were derived from electronic medical records of 48 practices that participated in the Netherlands Information Network of General Practice (LINH) in 2006-2007. For each care-episode of benign neoplasm skin/nevus, sebaceous cyst or laceration/cut it was determined whether the patient was referred to a medical specialist and/or minor surgery was performed. Multilevel multinomial regression analyses were used to determine the relation between minor surgery and hospital referrals on the level of the GP-practice.</p> <p>Results</p> <p>Referral rates differed between diagnoses, with 1.0% of referrals for a laceration/cut, 8.2% for a sebaceous cyst and 10.2% for benign neoplasm skin/nevus. The GP practices performed minor surgery for a laceration/cut in 8.9% (SD:14.6) of the care-episodes, for a benign neoplasm skin/nevus in 27.4% (SD:14.4) of cases and for a sebaceous cyst in 26.4% (SD:13.8). GP practices that performed more minor surgery interventions had a lower referral rate for patients with a laceration/cut (-0.38; 95%CI:-0.60- -0.11) and those with a sebaceous cyst (-0.42; 95%CI:-0.63- -0.16), but not for people with benign neoplasm skin/nevus (-0.26; 95%CI:-0.51-0.03). However, the absolute difference in referral rate appeared to be relevant only for sebaceous cysts.</p> <p>Conclusions</p> <p>The effects of minor surgery vary between diagnoses. Minor surgery in general practice appears to be a substitute for specialist medical care only in relation to sebaceous cysts. Measures to stimulate minor surgery for sebaceous cysts may induce substitution.</p

Tuning of the size and the lattice parameter of ion-beam synthesized Pb nanoparticles embedded in Si

The size and lattice constant evolution of Pb nanoparticles (NPs) synthesized by high fluence implantation in crystalline Si have been studied with a variety of experimental techniques. Results obtained from small-angle x-ray scattering showed that the Pb NPs grow with increasing implantation fluence and annealing duration. The theory of NP growth kinetics can be applied to qualitatively explain the size evolution of the Pb NPs during the implantation and annealing processes. Moreover, the lattice constant of the Pb NPs was evaluated by conventional x-ray diffraction. The lattice dilatation was observed to decrease with increasing size of the Pb NPs. Such lattice constant tuning can be attributed to the pseudomorphism caused by the lattice mismatch between the Pb NPs and the Si matrix

Tuning of the size and the lattice parameter of ion-beam synthesized Pb nanoparticles embedded in Si

The size and lattice constant evolution of Pb nanoparticles (NPs) synthesized by high fluence implantation in crystalline Si have been studied with a variety of experimental techniques. Results obtained from small-angle x-ray scattering showed that the Pb NPs grow with increasing implantation fluence and annealing duration. The theory of NP growth kinetics can be applied to qualitatively explain the size evolution of the Pb NPs during the implantation and annealing processes. Moreover, the lattice constant of the Pb NPs was evaluated by conventional x-ray diffraction. The lattice dilatation was observed to decrease with increasing size of the Pb NPs. Such lattice constant tuning can be attributed to the pseudomorphism caused by the lattice mismatch between the Pb NPs and the Si matrix

Geometric reconstruction methods for electron tomography

Electron tomography is becoming an increasingly important tool in materials science for studying the three-dimensional morphologies and chemical compositions of nanostructures. The image quality obtained by many current algorithms is seriously affected by the problems of missing wedge artefacts and nonlinear projection intensities due to diffraction effects. The former refers to the fact that data cannot be acquired over the full $180^\circ$ tilt range; the latter implies that for some orientations, crystalline structures can show strong contrast changes. To overcome these problems we introduce and discuss several algorithms from the mathematical fields of geometric and discrete tomography. The algorithms incorporate geometric prior knowledge (mainly convexity and homogeneity), which also in principle considerably reduces the number of tilt angles required. Results are discussed for the reconstruction of an InAs nanowire

Dementia incidence trend over 1992-2014 in the Netherlands: analysis of primary care data

$\textbf{Background:}$ Recent reports have suggested declining age-specific incidence rates of dementia in high-income countries over time. Improved education and cardiovascular health in early age have been suggested to bring about this effect. The aim of this study was to estimate the age- specific dementia-incidence trend in primary care records from a large population in the Netherlands. $\textbf{Methods and findings:}$ A dynamic cohort representative of the Dutch population was composed using primary care records from general practice registration networks (GPRN) across the country. Data regarding dementia incidence were obtained using general practitioner-recorded diagnosis of dementia within the electronic health records. Age-specific dementia incidence rates were calculated for all persons aged 60 years and over; negative binomial regression analysis was used to estimate the time trend. Nine out of eleven GPRNs provided data on more than 800,000 older people between 1992 and 2014, corresponding to over 4 million person- years and 23,186 incident dementia cases. The annual growth in dementia incidence rate was estimated to be 2.1% (95%CI 0.5 to 3.8%), and incidence rates were 1.08 (95%CI 1.04 to 1.13) times higher for women compared to men. There was no significant overall change since the start of a national dementia program in 2003. Despite their relatively low numbers of person years, the highest age groups contributed most to the increasing trend. Increased awareness of dementia by patients and doctors in more recent years may have influenced dementia diagnosis in GPs’ electronic health records, and needs to be taken into account when interpreting the data. $\textbf{Conclusions:}$ Within the clinical records of a large, representative sample of the Dutch population, we found no evidence for a declining incidence trend of dementia in the Netherlands. This could indicate true stability in incidence rates, or a balance between increased detection and a true reduction. Irrespective of the exact rates and mechanisms underlying these findings, they illustrate that the burden of work for physicians and nurses in general practice associated with newly diagnosed dementia has not been subject to substantial change in the past two decades. Hence, with the ageing of Western societies, we still need to anticipate on a dramatic absolute increase of dementia occurrence over the years to come

Trends in sexually transmitted infections in the Netherlands, combining surveillance data from general practices and sexually transmitted infection centers

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Sexually transmitted infections (STI) care in the Netherlands is primarily provided by general practitioners (GPs) and specialized STI centers. STI surveillance is based on data from STI centers, which show increasing numbers of clients. Data from a GP morbidity surveillance network were used to investigate the distribution in the provision of STI care and the usefulness of GP data in surveillance.</p> <p>Methods</p> <p>Data on STI-related episodes and STI diagnoses based on ICPC codes and, for chlamydia, prescriptions, were obtained from GP electronic medical records (EMRs) of the GP network and compared to data from STI centers from 2002 to 2007. Incidence rates were estimated for the total population in the Netherlands.</p> <p>Results</p> <p>The incidence of STI-consultations and -diagnoses increased substantially in recent years, both at GPs and STI centers. The increase in consultations was larger than the increase in diagnoses; Chlamydia incidence rose especially at STI centers. GPs were responsible for 70% of STI-related episodes and 80-85% of STI diagnoses. STI centers attract relatively younger and more often male STI-patients than GPs. Symptomatic STIs like <it>Herpes genitalis </it>and genital warts were more frequently diagnosed at GPs and chlamydia, gonorrhea and syphilis at STI centers.</p> <p>Conclusions</p> <p>GPs fulfill an important role in STI care, complementary to STI centers. Case definitions of STI could be improved, particularly by including laboratory results in EMRs. The contribution of primary care is often overlooked in STI health care. Including estimates from GP EMRs can improve the surveillance of STIs.</p

Multimorbidity and comorbidity in the Dutch population - data from general practices

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Multimorbidity is increasingly recognized as a major public health challenge of modern societies. However, knowledge about the size of the population suffering from multimorbidity and the type of multimorbidity is scarce. The objective of this study was to present an overview of the prevalence of multimorbidity and comorbidity of chronic diseases in the Dutch population and to explore disease clustering and common comorbidities.</p> <p>Methods</p> <p>We used 7 years data (2002–2008) of a large Dutch representative network of general practices (212,902 patients). Multimorbidity was defined as having two or more out of 29 chronic diseases. The prevalence of multimorbidity was calculated for the total population and by sex and age group. For 10 prevalent diseases among patients of 55 years and older (N = 52,014) logistic regressions analyses were used to study disease clustering and descriptive analyses to explore common comorbid diseases.</p> <p>Results</p> <p>Multimorbidity of chronic diseases was found among 13% of the Dutch population and in 37% of those older than 55 years. Among patients over 55 years with a specific chronic disease more than two-thirds also had one or more other chronic diseases. Most disease pairs occurred more frequently than would be expected if diseases had been independent. Comorbidity was not limited to specific combinations of diseases; about 70% of those with a disease had one or more extra chronic diseases recorded which were not included in the top five of most common diseases.</p> <p>Conclusion</p> <p>Multimorbidity is common at all ages though increasing with age, with over two-thirds of those with chronic diseases and aged 55 years and older being recorded with multimorbidity. Comorbidity encompassed many different combinations of chronic diseases. Given the ageing population, multimorbidity and its consequences should be taken into account in the organization of care in order to avoid fragmented care, in medical research and healthcare policy.</p

Over-expression of mitochondrial creatine kinase in the murine heart improves functional recovery and protects against injury following ischaemia–reperfusion

Aims Mitochondrial creatine kinase (MtCK) couples ATP production via oxidative phosphorylation to phosphocreatine in the cytosol, which acts as a mobile energy store available for regeneration of ATP at times of high demand. We hypothesized that elevating MtCK would be beneficial in ischaemia–reperfusion (I/R) injury. Methods and results Mice were created over-expressing the sarcomeric MtCK gene with αMHC promoter at the Rosa26 locus (MtCK-OE) and compared with wild-type (WT) littermates. MtCK activity was 27% higher than WT, with no change in other CK isoenzymes or creatine levels. Electron microscopy confirmed normal mitochondrial cell density and mitochondrial localization of transgenic protein. Respiration in isolated mitochondria was unaltered and metabolomic analysis by 1 H-NMR suggests that cellular metabolism was not grossly affected by transgene expression. There were no significant differences in cardiac structure or function under baseline conditions by cine-MRI or LV haemodynamics. In Langendorff-perfused hearts subjected to 20 min ischaemia and 30 min reperfusion, MtCK-OE exhibited less ischaemic contracture, and improved functional recovery (Rate pressure product 58% above WT; P < 0.001). These hearts had reduced myocardial infarct size, which was confirmed in vivo: 55 ± 4% in WT vs. 29 ± 4% in MtCK-OE; P < 0.0001). Isolated cardiomyocytes from MtCK-OE hearts exhibited delayed opening of the mitochondrial permeability transition pore (mPTP) compared to WT, which was confirmed by reduced mitochondrial swelling in response to calcium. There was no detectable change in the structural integrity of the mitochondrial membrane. Conclusions Modest elevation of MtCK activity in the heart does not adversely affect cellular metabolism, mitochondrial or in vivo cardiac function, but modifies mPTP opening to protect against I/R injury and improve functional recovery. Our findings support MtCK as a prime therapeutic target in myocardial ischaemia

Beloningsverschillen tussen de marktsector en collectieve sector in 2001: eindrapport

Al sinds het midden van de jaren tachtig vormen beloningsverschillen tussen de marktsector en de collectieve sector onderwerp van discussie. Tot 1982 waren de lonen in de collectieve sector ‘gekoppeld’ aan de lonen in de marktsector. In de praktijk kwam dat neer op een loongroei die in de collectieve sector slechts licht achterbleef bij die in de marktsector. Algemeen wordt verondersteld dat sinds het afschaffen van die directe koppeling de lonen in de collectieve sector sterker zijn achtergebleven bij die in de marktsector. In dit rapport beschrijven we de resultaten van een onderzoek naar beloningsverschillen tussen de marktsector en de collectieve sector. Dat onderzoek is uitgevoerd op basis van bruto uurlonen in 2001 volgens het loonbegrip van de Sociale Verzekering, exclusief de beloning voor overwerk, maar inclusief alle eenmalige beloningen. We gebruiken uurlonen om het loon van banen met verschillende uren met elkaar te kunnen vergelijken. Er is gekozen voor het jaar 2001, omdat de voor dit type onderzoek benodigde individuele gegevens binnen een voldoende grote steekproef van het werknemersbestand in zowel de markt als de collectieve sector niet voor een nog recenter jaar beschikbaar waren. Verschillen in de samenstelling van werknemerspopulaties Beloningsverschillen tussen (sub)sectoren en taakvelden hangen af van de typen werknemers die er werkzaam zijn. Hoog opgeleide werknemers krijgen over het algemeen meer betaald dan laag opgeleide werknemers. Daarom gaat dit rapport in op verschillen in samenstelling van de werknemerspopulaties tussen beide sectoren die leidt tot verschillen in de gemiddelde beloning. Er wordt gevonden dat bruto uurlonen het sterkst stijgen met de leeftijd en het opleidings- en beroepsniveau van werknemers. Zo verdienen werknemers met een wetenschappelijke opleiding en een wetenschappelijk beroepsniveau in beide sectoren ongeveer anderhalf (rond de 20 jaar) tot twee en een half keer zoveel (rond de 55 jaar) als werknemers met alleen lagere school, werkend op een lager beroepsniveau. Daarnaast worden vrouwen in beide sectoren minder goed betaald dan mannen, maar vooral in voltijdbanen. Anciënniteit zorgt naast leeftijd voor een groei van de beloning met ongeveer 0,6 procent per jaar. Leidinggevenden worden met 24 tegen 10 procent beloningsvoordeel ten opzichte van technische beroepen vooral beter betaald in de marktsector. De vergoeding voor onregelmatige diensten is met 11 tegen 6 procent weer beter in de collectieve sector. Verder bestaat er een lichte groei in beloning naarmate het bedrijf of de organisatie waar de werknemer werkzaam is groter is. Allochtonen volgens de Wet SAMEN hebben in beide sectoren een beloningsnadeel. Deze is met 9 tegen 7 procent groter in de collectieve sector dan in de marktsector. In ons onderzoek zijn we echter op zoek naar verschillen in beloning voor hetzelfde type werknemer in beide sectoren, verschillen dus die niet kunnen worden verklaard uit samenstellingseffecten. Bij het vaststellen van deze zuivere of onverklaarde beloningsverschillen wordt daarom gecorrigeerd voor de gevonden verschillen in de samenstelling van de werknemerspopulaties in de markt en collectieve sector. De achterliggende veronderstelling is dat de wijze waarop de beloning, al dan niet terecht, afhankelijk is van een aantal kenmerken, gelijk zou dienen te zijn voor beide sectoren om een vergelijkbare concurrentiepositie op de arbeidsmarkt te bereiken. We abstraheren daarbij van secundaire arbeidsvoorwaarden. Beloningsverschillen gecorrigeerd voor samenstellingseffecten Het onverklaarde beloningsverschil tussen de markt en collectieve sector, gecorrigeerd voor samenstellingseffecten, blijkt voor de collectieve sector als geheel vrijwel nihil te zijn. Dit geldt echter niet voor alle taakvelden van de collectieve sector of ten opzichte van alle subsectoren van de markt. Tussen taakvelden onderling bestaan grote gecorrigeerde beloningsverschillen ten opzichte van de marktsector, die variëren van een beloningsvoordeel van +48 procent bij gevechtsfuncties van defensie tot een beloningsnadeel van -16 procent bij universiteiten en onderzoeksinstellingen. Andere taakvelden met een beloningsvoordeel ten opzichte van de marktsector zijn de rechterlijke macht (+21 procent), de politie (+7 procent) en academische ziekenhuizen (+4 procent). De grootste beloningsnadelen ten opzichte van de marktsector zijn - naast de universiteiten en onderzoeksinstellingen - te vinden bij werknemers in het voortgezet onderwijs (-13 procent), in niet-gevechstfuncties bij defensie (-10 procent), in het hoger beroepsonderwijs (-10 procent), het primair onderwijs (-9 procent) en in de beroeps- en volwasseneducatie (-7 procent). De beloningsverschillen ten opzichte van de marktsector zijn voor de collectieve sector het gunstigst ten opzichte van de handel en horeca en het minst gunstig ten opzichte van de nijverheid en landbouw. Beloningsverschillen naar persoonskenmerken De gecorrigeerde beloningsverschillen verschillen niet alleen tussen taakvelden van de collectieve sector, maar ook tussen kenmerken van werknemers. Zo kent de collectieve sector de grootste beloningsvoordelen voor lager opgeleiden in lagere beroepsniveaus en de grootste beloningsnadelen voor hoger opgeleiden in hogere beroepsniveaus. Mannen hebben over het algemeen een beloningsnadeel in de collectieve sector, vrouwen juist een beloningsvoordeel. Beide zijn het sterkst in voltijdbanen, de verschillen bij deeltijdbanen zijn kleiner. Naar leeftijd bestaan de grootste beloningsvoordelen in de collectieve sector voor jongeren tot 25 jaar en de grootste beloningsnadelen voor werknemers tussen 45 en 54 jaar. Het beloningsvoordeel (nadeel) ten opzichte van de marktsector neemt af (toe) met de leeftijd van werknemers, omdat de loongroei naar leeftijd (tot 55 jaar) sterker is in de marktsector dan in de collectieve sector. Beloningsverschillen naar etniciteit zijn klein, maar over het algemeen in de collectieve sector meer in het nadeel van allochtonen volgens de definitie van de Wet SAMEN. Vergelijking met beloningsverschillen in 1997 Tot slot vergelijken we onze resultaten met eerder gevonden beloningsverschillen in 1997. Die zijn door het gebruik van een ietwat andere definitie van het bruto uurloon niet helemaal vergelijkbaar, maar belangrijke tendensen zijn wel te onderscheiden. Zo kan worden gesteld dat het beloningsverschil zich heeft ontwikkeld in het nadeel van de collectieve sector, waarbij mogelijk de politie en militairen een uitzondering vormen. Met name in het onderwijs is het beloningsnadeel met een verschil van rond de 10 procent ten opzichte van de marktsector groot geworden. In de zorgsector is de ontwikkeling door twijfels over de uitgangspositie in 1997 onduidelijk. De tendens naar een beloningsnadeel ten opzichte van de marktsector raakt in mindere mate ook de bestuurlijke kern van het overheidsapparaat: de rijksoverheid, provincies en gemeenten. Belangrijkste beleidsimplicaties Als gevolg van ons onderzoek kunnen twee ontwikkelingen worden vastgesteld die op termijn belangrijke beleidsimplicaties kunnen hebben. De ene betreft het relatief grote aandeel vrouwen in de collectieve sector, het andere het relatief grote aandeel hoog opgeleiden. Waar vrouwen in de collectieve sector een relatief beloningsvoordeel kennen ten opzichte van de marktsector, daar zien we een beloningsnadeel voor hoger opgeleiden. Mede door het relatieve beloningsvoordeel voor vrouwen, met name in deeltijdwerk, is het aandeel vrouwen dat werkzaam is in de collectieve sector nog altijd aan het stijgen. Die ontwikkeling komt neer op een langzame feminisering van de collectieve sector. De beloningsachterstand voor hoger opgeleiden in de collectieve sector, en met name in het onderwijs, heeft daarentegen mogelijk een negatieve invloed op het aantal hoog opgeleiden dat door de collectieve sector in de komende jaren zal kunnen worden geworven. In het licht van een groeiende vervangingsvraag als gevolg van een relatief vergrijsd werknemersbestand in de collectieve sector, en een stagnerend aanbod, als gevolg van demografische ontwikkelingen en de gegeven verdeling van talent, kan het huidige beloningsverschil ten opzichte van de marktsector tot serieuze knelpunten leiden. Met name bij wetenschappelijk opgeleiden, waar het beloningsverschil in de subsector onderwijs tenminste 20 procent bedraagt (hoger beroepsonderwijs en universiteiten) en voor de grootste groep het verschil zelfs gelijk is aan 30 procent (wetenschappelijke opgeleide leraren in het voortgezet onderwijs), is moeilijk voorstelbaar dat de wervende kracht van goede secundaire voorwaarden dit verschil zal kunnen compenseren