Two new Boeotian cups at the Benaki Museum: Potters and painters

Οι δύο βοιωτικές κύλικες που παρουσιάζονται ανήκουν στην ίδια κατηγορία και χρονολογούνται στο β́ τέταρτο του 5ου αι. π.Χ. Δωρήθηκαν στο Μουσείο Μπενάκη από την Πέγκυ Ζουµπουλάκη. Στην παρούσα εργασία συζητούνται θέµατα σχετικά µε τoυς κεραµείς που τις έπλασαν και τους αγγειογράφους που τις διακόσµησαν.Η πρώτη κύλικα (αρ. ευρ. 31012) µπορεί να αποδοθεί στον Ζωγράφο των Τριών Σειρήνων. Στο εσωτερικό απεικονίζεται γυµνός νέος κωµαστής που κρατά διπλωµένο ιµάτιο και βακτηρία να κινείται προς τα δεξιά. Στις εξωτερικές όψεις παριστάνεται η πάλη ενός νέου µε έναν ταύρο παρουσία δύο γυναικείων µορφών. Πίσω από τον νέο διακρίνεται δέντρο, στα κλαδιά του οποίου βρίσκεται τοποθετηµένο το ιµάτιό του. Πίσω από το σώµα του ταύρου διακρίνεται ένας δωρικός κίονας. Στο βάθος της παράστασης αναγνωρίζονται επίσης δύο ανεστραµµένα ανθέµια, φύλλα κισσού και µελανές στιγµές που παραπέµπουν σε επιγραφές.Κατά την άποψή µας, στο χέρι του Ζωγράφου των Τριών Σειρήνων µπορούν να αποδοθούν συνολικά 16 αγγεία, µεταξύ των οποίων και δύο του Ζωγράφου του Fossey. Για να επιβεβαιωθεί µια τέτοια υπόθεση, κρίνεται απαραίτητο να σχολιαστούν προσεκτικά όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν την καλλιτεχνική προσωπικότητα του Ζωγράφου των Τριών Σειρήνων. Πιο συγκεκριµένα, µελετώνται οι εικονογραφικοί τύποι που χρησιµοποιεί, οι τρόποι που επιλέγει να αποδώσει τα φυσιογνωµικά χαρακτηριστικά, τις ανατοµικές λεπτοµέρειες και την πτυχολογία των µορφών του, όπως και τα αντικείµενα µε τα οποία κοσµεί το βάθος των παραστάσεων των αγγείων του. Γενικά, για την απόδοση των µορφών του επαναλαµβάνει συγκεκριµένους εικονογραφικούς τύπους, γεγονός που καθιστά εύκολη την αναγνώριση του χεριού του. Χαρακτηριστικός για τον συγκεκριµένο καλλιτέχνη είναι και ο τρόπος µε τον οποίο αποδίδει τα άνω άκρα των γυναικείων µορφών που κινούνται, καθώς και τις απολήξεις των ενδυµάτων τους. Σε ό,τι αφορά τα αντικείµενα που διακρίνονται στο βάθος των παραστάσεων των αγγείων του, συχνά εικονίζονται δωρικοί κίονες, δέντρα, διπλωµένα ενδύµατα, στεφάνια και ανεστραµµένα ανθέµια. Ελάχιστα (ή καθόλου) διαφοροποιηµένες αποδίδονται και οι µορφές των ζώων.Στη συνέχεια, µελετάται το σχήµα της συγκεκριµένης κύλικας και η παραπληρωµατική της διακόσµηση. Στο σύνολο των 16 κυλίκων που αποδίδουµε στον Ζωγράφο των Τριών Σειρήνων εντοπίστηκαν άλλες εννέα του ίδιου σχήµατος. Οι τέσσερις από αυτές που σχεδιάστηκαν αποκαλύπτουν το χέρι του ίδιου κεραµέα. Το γεγονός µάλιστα ότι και οι υπόλοιπες πέντε έχουν τις ίδιες σχεδόν διαστάσεις και οι λαβές τους είναι ανάλογα τοποθετηµένες µε αυτές που σχεδιάστηκαν, καθιστά δελεαστική την υπόθεση ότι όλες πλάστηκαν από τον ίδιο τεχνίτη.Όσον αφορά την παραπληρωµατική τους διακόσµηση, παρατηρείται ότι τα φύλλα κισσού που κοσµούν τον χώρο κάτω από τις λαβές, όπως και οι γραµµές που οριοθετούν τις παραστάσεις, είναι εκτελεσµένες µε τον ίδιο τρόπο, γεγονός που υποδηλώνει ότι ο Ζωγράφος των Τριών Σειρήνων εκτέλεσε όχι µόνο τις παραστάσεις αλλά και την παραπληρωµατική διακόσµηση των αγγείων που του αποδίδονται.Τη δεύτερη κύλικα (αρ. ευρ. 30898) την αποδίδουµε στον Ζωγράφο της Αρσενικής Σφίγγας. Στο εσωτερικό απεικονίζεται αρσενική σφίγγα να κάθεται µε την κεφαλή της στραµµένη προς τα πίσω. Στις εξωτερικές όψεις απεικονίζεται η επίθεση που δέχεται µια µαινάδα από δύο σατύρους, µε µια δεύτερη κοντά στην αριστερή λαβή να σπεύδει σε βοήθεια. Στο βάθος των παραστάσεων αναγνωρίζονται σχηµατοποιηµένα κλαδιά κισσού.Κατά την άποψή µας, στο χέρι του Ζωγράφου της Αρσενικής Σφίγγας µπορούν να αποδοθούν δύο ακόµη αγγεία. Εξαιτίας του περιορισµένου αριθµού των µέχρι στιγµής γνωστών του έργων, είναι αδύνατον να σχολιαστεί η προσωπικότητά του τόσο αναλυτικά όσο εκείνη του Ζωγράφου των Τριών Σειρήνων. Για τον λόγο αυτό παρουσιάζονται µόνο όσα χαρακτηριστικά του είναι αναγνωρίσιµα. Γενικά, οι µορφές του είναι ισχνές και θυµίζουν καρικατούρες. Δεν φαίνεται να προτιµά την επανάληψη εικονογραφικών τύπων στην έκταση του Ζωγράφου των Τριών Σειρήνων, αλλά να επιδιώκει την ποικιλία. Ένα επιπλέον σηµαντικό χαρακτηριστικό του αποτελεί η εκτεταµένη χρήση βραχέων γραµµών τοποθετηµένων σε πυκνή διάταξη.Στη συνέχεια, µελετάται το σχήµα της συγκεκριµένης κύλικας και η παραπληρωµατική της διακόσµηση. Παρατηρείται ότι και στην περίπτωση του Ζωγράφου της Αρσενικής Σφίγγας οι δύο κύλικες που µπορούν να του αποδοθούν πλάστηκαν από το χέρι ενός και πάλι κεραµέα, όπως διαπιστώθηκε ότι συµβαίνει και στην περίπτωση των κυλίκων του ίδιου τύπου που αποδίδονται στον Ζωγράφο των Τριών Σειρήνων, οι οποίες σχεδιάστηκαν.Η µελέτη, τέλος, του παραπληρωµατικού διακόσµου των δύο αυτών κυλίκων αποκαλύπτει το χέρι του Ζωγράφου της Αρσενικής Σφίγγας που εκτέλεσε και τις µορφές των παραστάσεων.No abstract

Investigations of potential transfer of Campylobacter coli between hogs and turkeys.

Hogs are often grown in close proximity to turkey farms in North Cartolina, and the potential exists for transfer of pathogens, including Campylobacter, from one host animal to another. The aim of this study was to obtain evidence for possible transfer of Campylobacter coli from hogs to turkeys, or vice versa. Strains from four paired hog and turkey farms were isolated and characterized in terms of their antibiotic resistance profiles, and by molecular subtyping utilizing PCR-RFLP of flaA. Certain strains were found to be shared between hogs and turkeys, suggesting possible transfer. In spite of identical molecular subtypes, such strains commonly differed in antibiotic resistance profiles. The results are consistent with the hypothesis that strains of C. coli may transfer between hogs and turkeys, or that certain strain subtypes may independently colonize these animals through unidentified reservoirs

Lack of Evidence for erm(B) Infiltration Into Erythromycin-Resistant Campylobacter coli and Campylobacter jejuni from Commercial Turkey Production in Eastern North Carolina: A Major Turkey-Growing Region in the United States

In Campylobacter spp., resistance to erythromycin and other macrolides has typically implicated ribosomal mutations, especially substitutions in the 23S rRNA genes. However, in 2014, the macrolide resistance gene erm(B) was reported for the first time in Campylobacter and shown to be harbored by a multidrug resistance island in the chromosome of the swine-derived strain Campylobacter coli ZC113. erm(B)-positive C. coli and Campylobacter jejuni strains from the food supply have been mostly reported from China. However, erm(B)-positive C. coli isolates were also detected recently in fecal samples from turkeys in Spain. To determine whether erm(B) may be harbored by erythromycin-resistant Campylobacter from commercial turkey production in eastern North Carolina, a major turkey-growing region in the United States, we investigated a panel of 178 erythromycin-resistant isolates (174 C. coli, 4 C. jejuni) using PCR with erm(B)-specific primers. None of the isolates were PCR-positive for erm(B) and sequence analysis of a subset of these erythromycin-resistant isolates revealed that all harbored A2075G substitutions in the 23S rRNA genes. Data fail to provide evidence for infiltration of erm(B) into erythromycin-resistant Campylobacter from commercial turkey production in this region and suggest the need for continuing surveillance

Analysis of evolutionary patterns of genes in Campylobacter jejuni and C. coli

BACKGROUND: The thermophilic Campylobacter jejuni and Campylobacter coli are considered weakly clonal populations where incongruences between genetic markers are assumed to be due to random horizontal transfer of genomic DNA. In order to investigate the population genetics structure we extracted a set of 1180 core gene families (CGF) from 27 sequenced genomes of C. jejuni and C. coli. We adopted a principal component analysis (PCA) on the normalized evolutionary distances in order to reveal any patterns in the evolutionary signals contained within the various CGFs. RESULTS: The analysis indicates that the conserved genes in Campylobacter show at least two, possibly five, distinct patterns of evolutionary signals, seen as clusters in the score-space of our PCA. The dominant underlying factor separating the core genes is the ability to distinguish C. jejuni from C. coli. The genes in the clusters outside the main gene group have a strong tendency of being chromosomal neighbors, which is natural if they share a common evolutionary history. Also, the most distinct cluster outside the main group is enriched with genes under positive selection and displays larger than average recombination rates. CONCLUSIONS: The Campylobacter genomes investigated here show that subsets of conserved genes differ from each other in a more systematic way than expected by random horizontal transfer, and is consistent with differences in selection pressure acting on different genes. These findings are indications of a population of bacteria characterized by genomes with a mixture of evolutionary patterns

Proteolytic Pathways of Activation and Degradation of a Bacterial Phospholipase C during Intracellular Infection by Listeria monocytogenes

Listeria monocytogenes is a facultative intracellular bacterial pathogen that spreads cell to cell without exposure to the extracellular environment. Bacterial cell-to-cell spread is mediated in part by two secreted bacterial phospholipases C (PLC), a broad spectrum PLC (PC-PLC) and a phosphatidylinositolspecific PLC (PI-PLC). PI-PLC is secreted in an active state, whereas PC-PLC is secreted as an inactive proenzyme (proPC-PLC) whose activation is mediated in vitro by an L. monocytogenes metalloprotease (Mpl). Analysis of PI-PLC, PC-PLC, and Mpl single and double mutants revealed that Mpl also plays a role in the spread of an infection, but suggested that proPC-PLC has an Mpl-independent activation pathway. Using biochemical and microscopic approaches, we describe three intracellular proteolytic pathways regulating PCPLC activity. Initially, proPC-PLC secreted in the cytosol of infected cells was rapidly degraded in a proteasome-dependent manner. Later during infection, PCPLC colocalized with bacteria in lysosome-associated membrane protein 1–positive vacuoles. Activation of proPC-PLC in vacuoles was mediated by Mpl and an Mpl-independent pathway, the latter being sensitive to inhibitors of cysteine proteases. Lastly, proPC-PLC activation by either pathway was sensitive to bafilomycin A1, a specific inhibitor of vacuolar ATPase, suggesting that activation was dependent on acidification of the vacuolar compartment. These results are consistent with a model in which proPC-PLC activation is compartment specific and controlled by a combination of bacterial and host factors

Comparison of widely used Listeria monocytogenes strains EGD, 10403S, and EGD-e highlights genomic differences underlying variations in pathogenicity

For nearly 3 decades, listeriologists and immunologists have used mainly three strains of the same serovar (1/2a) to analyze the virulence of the bacterial pathogen Listeria monocytogenes. The genomes of two of these strains, EGD-e and 10403S, were released in 2001 and 2008, respectively. Here we report the genome sequence of the third reference strain, EGD, and extensive genomic and phenotypic comparisons of the three strains. Strikingly, EGD-e is genetically highly distinct from EGD (29,016 single nucleotide polymorphisms [SNPs]) and 10403S (30,296 SNPs), and is more related to serovar 1/2c than 1/2a strains. We also found that while EGD and 10403S strains are genetically very close (317 SNPs), EGD has a point mutation in the transcriptional regulator PrfA (PrfA*), leading to constitutive expression of several major virulence genes. We generated an EGD-e PrfA* mutant and showed that EGD behaves like this strain in vitro, with slower growth in broth and higher invasiveness in human cells than those of EGD-e and 10403S. In contrast, bacterial counts in blood, liver, and spleen during infection in mice revealed that EGD and 10403S are less virulent than EGD-e, which is itself less virulent than EGD-e PrfA*. Thus, constitutive expression of PrfA-regulated virulence genes does not appear to provide a significant advantage to the EGD strain during infection in vivo, highlighting the fact that in vitro invasion assays are not sufficient for evaluating the pathogenic potential of L. monocytogenes strains. Together, our results pave the way for deciphering unexplained differences or discrepancies in experiments using different L. monocytogenes strainsOver the past 3 decades, Listeria has become a model organism for host-pathogen interactions, leading to critical discoveries in a broad range of fields, including bacterial gene regulation, cell biology, and bacterial pathophysiology. Scientists studying Listeria use primarily three pathogenic strains: EGD, EGD-e, and 10403S. Despite many studies on EGD, it is the only one of the three strains whose genome has not been sequenced. Here we report the sequence of its genome and a series of important genomic and phenotypic differences between the three strains, in particular, a critical mutation in EGD’s PrfA, the main regulator of Listeria virulence. Our results show that the three strains display differences which may play an important role in the virulence differences observed between the strains. Our findings will be of critical relevance to listeriologists and immunologists who have used or may use Listeria as a tool to study the pathophysiology of listeriosis and immune responsesThis work received financial support from the European Research Council (advanced grant 233348), the French Agence Nationale de la Recherche (grants BACNET 10-BINF-02-01, IBEID ANR-10-LABX-62-01, and ERA-NET ANR-2010-PATH), the Institut Pasteur, the Institut National de la Santé et de la Recherche Médicale, and the Institut National de la Recherche Agronomique. A.K. is a recipient of a scholarship from the Pasteur-Paris University International Doctoral Program/Institut Carnot Maladies Infectieuse

High Density Microarray Analysis Reveals New Insights into Genetic Footprints of Listeria monocytogenes Strains Involved in Listeriosis Outbreaks

Listeria monocytogenes, a foodborne bacterial pathogen, causes invasive and febrile gastroenteritis forms of listeriosis in humans. Both invasive and febrile gastroenteritis listeriosis is caused mostly by serotypes 1/2a, 1/2b and 4b strains. The outbreak strains of serotype 1/2a and 4b could be further classified into several epidemic clones but the genetic bases for the diverse pathophysiology have been unsuccessful. DNA microarray provides an important tool to scan the entire genome for genetic signatures that may distinguish the L. monocytogenes strains belonging to different outbreaks. We have designed a pan-genomic microarray chip (Listeria GeneChip) containing sequences from 24 L. monocytogenes strains. The chip was designed to identify the presence/absence of genomic sequences, analyze transcription profiles and identify SNPs. Analysis of the genomic profiles of 38 outbreak strains representing 1/2a, 1/2b and 4b serotypes, revealed that the strains formed distinct genetic clusters adhering to their serotypes and epidemic clone types. Although serologically 1/2a and 1/b strains share common antigenic markers microarray analysis revealed that 1/2a strains are further apart from the closely related 1/2b and 4b strains. Within any given serotype and epidemic clone type the febrile gastroenteritis and invasive strains can be further distinguished based on several genetic markers including large numbers of phage genome, and intergenic sequences. Our results showed that the microarray-based data can be an important tool in characterization of L. monocytogenes strains involved in both invasive and gastroenteritis outbreaks. The results for the first time showed that the serotypes and epidemic clones are based on extensive pan-genomic variability and the 1/2b and 4bstrains are more closely related to each other than the 1/2a strains. The data also supported the hypothesis that the strains causing these two diverse outbreaks are genotypically different and this finding might be important in understanding the pathophysiology of this organism