Human-in-the-last-instance? The concept of “man” between Foucault and Laruelle

Although he has been publishing since the early 1970s, François Laruelle’s project of non-philosophy has only recently received any sustained attention in English-language scholarly work, spurred in large part by the writings of Ray Brassier (along with Alexander Galloway, Katerina Kolozova, John Mullarkey, and Anthony Paul Smith, amongst others). Yet Brassier’s nihilistic anti-humanism has tended to colour this reception in a manner inimical to Laruelle’s stated intentions. The purpose of this article, then, is to focus upon one of the most important, but perhaps also one of the least discussed aspects of Laruelle’s fascinating (if abstruse) non-philosophy: his theory of man, and his claim to have recovered a truly ordinary mode of thought, which he associates with the figure of the One. The task of non-philosophy, Laruelle claims, is not to think about the One (which would be to reduce the human individual to Being), but to think according to the One, whereby the auto-positioned sufficiency of philosophy is suspended, and it is instead understood as occasional material that is determined-in-the-last-instance by the radical immanence of the One, which is not a subject in the philosophical sense, but a living human ‘in flesh and blood’. Over the course of this article, we will examine Laruelle’s (non-)humanist intervention in relation to Michel Foucault’s announcement of the forthcoming ‘death of man’, perhaps the single most notable example of philosophical anti-humanism

Michel Foucault, Friedrich Kittler, and the interminable half-life of 'so-called man'

This article considers Friedrich Kittler’s deterministic media theory as both an appropriation and mutation of Michel Foucault’s archaeological method. Focusing on these two thinkers’ similar but divergent conceptions of the “death of man,” it will be argued that Kittler’s approach attempts to expunge archaeology of its last traces of Kantian transcendentalism by locating the causal agents of epistemic change (viz. media technologies) within the domain of empirical experience (thus tacitly deriving the transcendental from the empirical), but in doing so, actually amplifies the anthropological vestiges that Foucault hoped to eradicate. The result is an alluring, but dogmatically positivist theory of mediatic causality that, in spite of its best efforts, can only reify, rather than dispel, the image of “so-called man.

Biologic effects of inoganic Titanium Nanoparticles in ocular surface pathology

Το διοξείδιο του Τιτανίου είναι άφθονο στη φύση και έχει βρει ποικίλες εφαρμογές στην καθημερινή και κλινική πράξη. Το μικρό μέγεθος των νανοσωματιδίων είναι υπεύθυνο για τα ιδιαίτερα φυσικοχημικά τους χαρακτηριστικά. Η αντιμικροβιακή τους δράση οφείλεται κυρίως στην φωτοκαταλυτική τους ιδιότητα. Έχουν χρησιμοποιηθεί ως φωτοευαισθητοποιές ουσίες στη φωτοδυναμική θεραπεία πολλών ειδών καρκίνου. Η ενεργοποίηση των νανοσωματιδίων με ακτινοβολία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την παραγωγή ελεύθερων ριζών οξυγόνου στις οποίες οφείλεται η καταστροφή των κυττάρων. Το ενεργοποιημένο τιτάνιο είναι δραστικό έναντι πολλών μικροοργανισμών, προσφέροντας έτσι μία εναλλακτική θεραπεία. Οι λοιμώξεις της οφθαλμικής επιφάνειας δυνητικά ,μπορεί να έχουν καταστροφική επίπτωση στην όραση και την ακεραιότητα του οφθαλμού. Οι νεοπλαστικές παθήσεις της οφθαλμικής επιφάνειας μπορούν να είναι επίσης πολύ ανθεκτικές στις παρούσες θεραπείες. Και στις δύο κατηγορίες παθήσεων, η φωτοδυναμική θεραπεία με ενεργοποιημένα νανοσωματίδια διοξειδίου του Τιτανίου θα μπορούσε να αποτελέσει μία αποτελεσματική θεραπευτική επιλογή. Παραμένει όμως το μεγάλο πρόβλημα της τοξικότητας. Η τοπική και συστεμική τοξικότητα των νανοσωματιδίων και ιδιαίτερα στον εγκέφαλο έχει αναφερθεί σε πολλές μελέτες. Επομένως η ασφαλής χρήση τους σε παθήσεις οφθαλμικές επιφάνειας προϋποθέτει προσεκτική επιλογή παραμέτρων θεραπείας και μείωση της πιθανής τοξικότητας.Titanium dioxide is abundant in nature and has found wide use in a variety of applications. TiO2 nanoparticles’ small size is responsible for their unique physicochemical properties. Nanoparticles have demonstrated superb antimicrobial efficacy due their photocatalytic properties. They have also been tried as a photosensitiser for photodynamic therapy of various tumor cells. Activation of the nanoparticles with light has been a prerequisitive for reactive oxygen species production that are responsible for cell distruction. Photoactivated titanium dioxide has been effective against various microorganisms including gram positive, gram negative bacteria, fungi and protozoa, providing an alternative treatment modality in view of the evolution of antibiotic resistant microorganisms. Ocular surface infections such as corneal ulcers can potentially have a devastating impact on vision and ocular integrity. UVA activated TiO2 can become a promising adjunctive treatment to accomplish faster disinfection and recovery. Ocular surface neoplasias can also present a treatment challenge due to their recurrence rate as well as the difficulty to be completely excised at healthy margins. Photoactivated TiO2 can be helpful in reducing tumor size or even as a sole treatment to small tumors. Nevertheless the issue of toxicity remains. The ocular surface can sustain UVA irradiation of relatively high dose as known from various existing ophthalmic treatments. Topical, intraoular and systemic absorption of the nanoparticles cannot be ignored. Several studies have reported the toxic effects of TiO2 on ocular tissues as well as brain and other organs where they can reach through various routes. Although promising, treatment parameters have to be carefully studied and potential ways for toxicity to be eliminated need to be explored so that TiO2 can find use in ocular surface diseases

Impact of Transitory ROSC Events on Neurological Outcome in Patients with Out-of-Hospital Cardiac Arrest

In out-of-hospital cardiac arrest (OHCA), the occurrence of temporary periods of return to spontaneous circulation (t-ROSC) has been found to be predictive of survival to hospital discharge. The relationship between the duration of t-ROSCs and OHCA outcome has not been explored yet. The aim of this prospective observational study was to analyze the duration of t-ROSCs during OHCA and its impact on outcome. Defibrillator-recorded OHCA events were analyzed via dedicated software. The number of t-ROSC episodes and their overall durations were recorded. The study endpoint was the good neurologic outcome at hospital discharge. Among 285 patients included in the study, 45 (15.8%) had one or more t-ROSCs. The likelihood of t-ROSC occurrence was higher in patients with a shockable rhythm (p = 0.009). The cumulative length of t-ROSC episodes was significantly higher for patients who achieved sustained ROSC (p < 0.001). The adjusted cumulative t-ROSC length was an independent predictor for good neurological outcome at hospital discharge (OR 1.588, 95% CI 1.017 to 2.481; p = 0.042). According to our findings and data from previous studies, t-ROSC episodes during OHCA should be considered as a favorable prognostic factor, encouraging continuing resuscitative efforts

Biodiesel production from used cooking oil using a novel surface functionalised TiO2 nano-catalyst

A novel, efficient and recyclable mesoporous TiO2/PrSO3H solid acid nano-catalyst was synthesised by the post-synthetic grafting of propyl sulfonic acid groups onto a mixed phase of a TiO2 support. The synthesised nano-catalyst was characterised using FTIR, SEM, TEM, XPS, N2 adsorption–desorption isotherms, XRD, DSC, TGA, and CHNS analysis. The percentage of loading for propyl sulfonic acid on the TiO2 support was calculated using CHNS analysis and TGA. The catalytic performance of TiO2/PrSO3H on the production of the fatty acid methyl esters (FAME) via simultaneous esterification and transesterification reactions from used cooking oil (UCO) has been studied. The effects of different process parameters showed that 98.3% of FAME can be obtained after 9 hrs of reaction time with 1:15 molar ratio of oil to methanol, 60 °C reaction temperature and 4.5 wt% catalyst loading. It was also found that the one-pot post-surface functionalisation strategy with hydrophilic functional groups (-SO3H) enhanced the acid strengths of the nano-catalyst providing more acid sites for the reactants, and improving the accessibility of methanol to the triglycerides (TG)/free fatty acids (FFAs) by increasing the pore volumes/sizes of the nano-catalyst. The solid acid nano-catalyst was re-used in four consecutive runs without significant loss of catalytic efficiency. Finally, the synthesised biodiesel fuel satisfied ASTM and EN standards

Beyond the Biogenetic Law: Organic Analogies in Philosophy and Psychoanalysis

© 2019 Elliot PatsouraFrom Presocratic analogies between individual history and cosmic history, the Pauline rendition of messianic time as a summation of chronological time, through to Nietzschean ideas of eternal return, the idea of recapitulation—of encapsulating the entire past in the present moment—has played a major role in the development of Western thought, establishing continuities between the minute and the expansive, the singular and the universal, the banal and the eschatological, and the most distant origin and its present pursuit. Today, the idea of recapitulation is best known by its nineteenth-century rendition as the ‘biogenetic law.’ Beginning in 1866, the German naturalist Ernst Haeckel proposed that ontogeny (or the development of the individual) recapitulates phylogeny (or the evolutionary history of the species), and used this biogenetic law to underwrite a wide-ranging attempt to popularise Darwinism in the German-speaking world and spread what Haeckel thought to be Darwinism’s most important implication—that there existed no fundamental discontinuity between not only animals and humans, but the natural world and the human mind. From its moment of inception, however, major questions surrounded the veracity of Haeckel’s law. Critics thought it a blatant refashioning of outmoded romantic ideas and the triumph of speculative rhetoric over empiricist restraint, and composed an ever-expanding list of what appeared to be clear-cut exceptions to a supposedly ‘fundamental law’ or Grundgesetz. If these efforts hoped, and failed, to reverse the biogenetic law’s swift ascendancy in the scientific world, they nevertheless impelled Haeckel to introduce a means of infinitely deferring any final determination as to its truth or indeed falsity—a move that not only kept the law’s adherents on a never-ending hunt for the definitive proof of its universality, but helped ensure the law’s widespread (and often unconscious) uptake outside of biology subsequent to its eventual scientific obsolescence at the turn of the twentieth century. This thesis treats the scientific failure of the biogenetic law less as evidence of the poverty of the idea of recapitulation so much as a symptom of the myopia of Haeckel’s supposedly universalist rendition. It counters the traditional treatment of the biogenetic law by examining major philosophical and psychoanalytic recapitulationisms either side of Haeckel’s own—those of J. G. Herder, Immanuel Kant, F. W. J. Schelling, and Sigmund Freud—and the attempts by these thinkers to bring their own textual exposition within the purview of their recapitulationism. In tracking the development of this textual strategy over the course of some 150 years, I show that these recapitulationisms differ from that of Haeckel’s by utilising the analogy between the mode of exposition and the object of this exposition as a means of testifying to the reality of their recapitulationism. The purpose of this thesis is thus to subtly redirect the historiography of recapitulationism, encouraging its movement ‘beyond’ the biogenetic law by fostering a sensitivity to this performative textual strategy, and laying bare the immense significance of what are all too easily dismissed in these thinkers as incidental parallels, rhetorical flourishes, or ‘mere’ speculation

H αρχή της μη αναδίκασης στη Σύμβαση της Νέας Υόρκης

Η διαιτητική επίλυση των διαφορών, εμφανίστηκε στο δίκαιο ήδη από την αρχαιότητα, στα σύγχρονα κράτη μόλις στον 20ο αιώνα και ειδικώτερα μετά την Οικουμενική Σύμβαση της Ν.Υόρκης του 1958 και αργότερα του πρότυπου Νόμου της UNCITRAL κατέστη ευρέως μια εναλλακτική μέθοδος επίλυσης των διαφορών στο πλαίσιο του διεθνούς εμπορίου, παράλληλη και ισόκυρη προς την κρατική δικαιοσύνη . Τα περισσότερα κράτη αναγνωρίζουν ότι το δίκαιο που διέπει το διεθνές εμπόριο πρέπει να απελευθερωθεί από τα δεσμά του με τις εθνικές έννομες τάξεις, και επομένως τα πολιτειακά δικαστήρια θα πρέπει να σέβονται τη βούληση των διαδίκων να επιλέξουν ένα διαφορετικό ανεθνικό forum, όπως η διαιτησία- θεμέλιο της οποίας είναι η ιδιωτική αυτονομία- για την επίλυση των διαφορών τους. Ωστόσο τα εθνικά δικαστήρια κάθε έννομης τάξης υποχρεούνται παράλληλα να βρίσκουν και μια ισορροπία μεταξύ του σεβασμού της ιδιωτικής αυτονομίας και αφ’ ετέρου της διασφάλισης των πιο θεμελιωδών αντιλήψεων ηθικής και δικαιοσύνης που επικρατούν στη συγκεκριμένη έννομη τάξη κατά το χρόνο που κρίνεται η διαιτητική απόφαση . Αυτό το ρόλο επιτελεί ο έλεγχος της διατητικής απόφασης από το πολιτειακό Δικαστήριο. Όριο όμως στην έκταση του πολιτειακού ελέγχου αποτελεί η αρχή της απαγόρευσης της αναδίκασης (revision au fond) της της ουσίας της υπόθεσης που εξετάστηκε και κρίθηκε από το διαιτητικό δικαστήριο, η οποία βρίσκει εφαρμογή τόσο στην ακυρωση των ημεδαπών όσο και στην απόκρουση της εκτέλεσης αλλοδαπών διατητικών αποφάσεων. Η ως άνω αρχή συνάδει με την εγγενή φύση της διαιτησίας που συνιστά ισότιμο αλλά ξεχωριστό τρόπο επίλυσης διαφορών, ο οποίος θα υπονομευόταν αν τα δικαστήρια επενεξέταζαν την υπόθεση. Στην εργασία αρχικά γίνεται επισκόπηση των αρχών που διέπουν τη διαιτησία μεταξύ των οποίων είναι και η απαγόρευση αναδίκασης, ενώ στο δεύτερο μέρος γίνεται ανάλυση της εν λόγω αρχής, όπως αυτή αποτυπώνεται και συνάγεται ερμηνευτικά από τη Σύμβαση της Ν.Υόρκης, γίνεται αναφορά στη δημόσια τάξη ως μέτρο ελέγχου των αλλοδαπών διαιτητικών αποφάσεων και κυρίως στις απόψεις της θεωρίας και νομολογίας για την έκταση ελέγχου των αλλοδαπών δαιτητικών αποφάσεων. Ιδιαίτερη μνεια γίνεται στην έκταση του ελέγχου , η οποία ίσως αγγίζει τα όρια της αναδίκασης, σε υποθέσεις που υποστηρίζεται ότι παραβιάζεται το Δίκαιο του Ανταγωνισμού. Τέλος στο τρίτο μέρος υπάρχει λεπτομερής αναφορά στην εξέλιξη της ελληνικής νομολογίας ως προς την απαγόρευση της αναδίκασης αλλά και στη διεθνή νομολογία στο ως άνω ζήτημα με ιδιαίτερη αναφορά στην γαλλική αλλά και στην αγγλική νομολογία.

Η αποτελεσματικότητα ως κριτήριο ερμηνείας των κανόνων δικαίου

Αντικείμενο της παρούσας εργασίας είναι η αποτελεσματικότητα ως κριτήριο ερμηνείας των κανόνων δικαίου, δηλαδή η επίδραση που έχει κατά την ερμηνεία του εκάστοτε κανόνα δικαίου ο στόχος της αποτελεσματικής εφαρμογής του. Παράλληλα ο όρος «αποτελεσματικότητα» οδηγεί πολλάκις σε σύγχυση ή και ενίοτε ταυτίζεται με την «οικονομική αποτελεσματικότητα» η οποία αποτελεί μια νέα ερμηνευτική μέθοδο, η οποία εδράζεται στη λεγόμενη Οικονομική Ανάλυση του Δικαίου, Αναφερόμαστε αναλυτικά στην «οικονομική αποτελεσματικότητα», της καταγωγή και ιστορική εξέλιξη της καθώς και τη θεωρητική της θεμελίωση, αλλά και τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία μια νομική ρύθμιση ή ερμηνευτική προσέγγιση θεωρείται «οικονομικά αποτελεσματική». Εν συνεχεία εξετάζεται η αναγκαιότητα της ερμηνείας, καθώς οι λόγοι και προβληματισμοί που ωθούν στην ενασχόληση με το θέμα αυτό είναι πάντα επίκαιροι, αφού συνδέονται με θεμελιώδεις παραδοχές της νομικής σκέψης και ειδικώτερα με τα όρια του νομικού λειτουργήματος και της απονομής της δικαιοσύνης. Τέλος επιχειρείται η κριτική εξέταση της συμβολής της αποτελεσματικότητας κυρίως δε της «οικονομικής αποτελεσματικότητας» στην ερμηνεία των κανόνων δικαίου αλλά η ανάπτυξη των κύριων ενστάσεων κατά της Οικονομικής Ανάλυσης του Δικαίου.

Ανάπτυξη καινοτόμων καταλυτών και αντιδραστήρων για την φωτοκαταλυτική διάσπαση του νερού προς παραγωγή υδρογόνου με χρήση ηλιακής ακτινοβολίας

The production of hydrogen from aqueous TiO2 suspensions illuminated with UV/vis or visible light has been examined It has been found that deposition of Pt (0.5 wt.%) on the semiconductor surface results in an increase of the H2 production rate, which goes through a maximum with time of irradiation and then drops to steady-state values comparable to those obtained over bare TiO2. Both, maximum and steady-state rates obtained over Pt/TiO2 suspensions were found to increase with increasing solution pH and temperature. Addition of small quantities of electron donors (such as dyes, alcohols and sugars) in solution results in significantly enhanced rates of H2 production. Results are explained by considering that organic compounds act as sacrificial agents, which become progressively oxidized toward CO2 by consuming photogenerated holes and/or oxygen. This results in decreased rates of electron-hole recombination and oxygen-hydrogen back reaction and, concomitantly, in increased H2-production rates. The rate of photoinduced hydrogen production depends strongly on the concentration of the sacrificial agent employed and to a lesser extent on solution pH and temperature. When complete mineralization of the sacrificial agent is achieved, photogenerated oxygen can no longer be removed from the photocatalyst surface and the H2-production rate drops to steady-state values, comparable to those obtained in the absence of the organic compound in solution. The amounts of carbon dioxide and “additional” hydrogen produced depend on the nature of the organic additive and are directly proportional to its initial concentration in solution. Quantification of results shows that the overall process may be described as “photoinduced reforming of organic compounds at room temperature”. It is concluded that mineralization of organic pollutants, which are common waste products of biomass processing industries, can be achieved with simultaneous production of H2 fuel. The process may provide an efficient and cost effective method for cleaning up waste streams.Η φωτοκαταλυτική διάσπαση του νερού προς παραγωγή υδρογόνου με χρήση φωτοκαταλύτη διοξειδίου του τιτανίου (TiO2) μελετήθηκε με χρήση τεχνητής ηλιακής ή ορατής ακτινοβολίας Βρέθηκε ότι ο αρχικός ρυθμός της αντίδρασης αυξάνεται σημαντικά με την προσθήκη μικρών ποσοτήτων Pt στην επιφάνεια του ημιαγωγού. Στον καταλύτη αυτό, μελετήθηκε η επίδραση του pH καθώς και της θερμοκρασίας του αιωρήματος στην φωτοκαταλυτική παραγωγή υδρογόνου. Τα αποτελέσματα των πειραμάτων έδειξαν ότι τόσο η αύξηση του pH όσο και η αύξηση της θερμοκρασίας έως τους 800C οδηγούν σε ενίσχυση του ρυθμού παραγωγής. Ο ρυθμός μπορεί να αυξηθεί περαιτέρω και να διατηρηθεί σε υψηλά επίπεδα για μεγάλους χρόνους ακτινοβόλησης, αν στο υδατικό αιώρημα προστεθεί ποσότητα «δότη ηλεκτρονίων» σε κατάλληλη συγκέντρωση. Πρόκειται για οργανικές ενώσεις (χρωστικές, αλκοόλες, σάκχαρα κ.α.) που απαντώνται σε απόβλητα χημικών βιομηχανιών, οι οποίες δρουν σαν «θυσιαζόμενες» ενώσεις. Ο ρόλος τους είναι η γρήγορη απομάκρυνση των φωτοπαραγόμενων οπών (ριζών υδροξυλίου) ή/και του φωτοπαραγόμενου οξυγόνου, κατά έναν μη αντιστρεπτό τρόπο, εμποδίζοντας έτσι την επανασύνδεση ηλεκτρονίου-οπής ή/και την αντίστροφη αντίδραση Ο2-Η2 Όταν επιτυγχάνεται πλήρης οξείδωση της οργανικής ένωσης (και των ενδιαμέσων της αντίδρασης) σε διοξείδιο του άνθρακα, το οξυγόνο δεν μπορεί πλέον να απομακρυνθεί από την επιφάνεια του φωτοκαταλύτη, με αποτέλεσμα ο ρυθμός παραγωγής Η2 να μειώνεται στα επίπεδα του ρυθμού μόνιμης κατάστασης, που επιτυγχάνεται απουσία «θυσιαζόμενης» ένωσης από το διάλυμα. Οι συνολικά παραγόμενες ποσότητες Η2 και CO2 είναι ευθέως ανάλογες με την ποσότητα του δότη ηλεκτρονίων που αρχικά προτίθεται στο διάλυμα. Επομένως, η παραγωγή υδρογόνου από την φωτοκαταλυτική διάσπαση του νερού με χρήση «θυσιαζόμενων» ενώσεων αποτελεί μια πολλά υποσχόμενη διεργασία καθώς, παράλληλα με τη δυνατότητα παραγωγής υδρογόνου μέσω της ηλιακής ακτινοβολίας, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ταυτόχρονη αποικοδόμηση οργανικών ρύπων που απαντώνται σε υγρά βιομηχανικά απόβλητα