Modified capitonage in partial cystectomy performed for liver hydatid disease: Report of 2 cases

BACKGROUND: Several techniques have been described in liver hydatid disease surgery, with most well known partial cystectomy, capitonage and introflexion. METHODS: We present a technical modification on open partial cystectomy for liver hydatid disease. We performed this operation in 2 patients with liver echinococcosis. The cyst is being unroofed and evacuated from the daughter cysts. The identified bile vessels ligated. The remnants of the anterior wall (capsule of the cyst) are anchored with sutures in the posterior wall in a manner that the cavity of the cyst disappears. RESULTS: In both patients the disease eradicated. No postoperative complications were observed including bile leaking and/or abscess formation. CONCLUSIONS: Our technique helps in the fast, and effective mobilization of the patient, as well as in the minimization of postoperative bile leaking

Bariatric surgery: evidence-based practical recommendations

[Resumen] La obesidad mórbida es, habitualmente, refractaria a los tratamientos convencionales, por lo que la modificación de hábitos dietéticos y de actividad física y/o el uso de fármacos consiguen pérdidas de peso parciales con habitual recuperación posterior. La cirugía bariátrica constituye una opción terapéutica para los casos de obesidad con elevado índice de masa corporal (IMC) asociada a comorbilidades, con buenos resultados a corto y largo plazo. El Grupo de Trabajo sobre Obesidad de la Sociedad Española de Endocrinología y Nutrición (GOSEEN) ha elaborado un documento con recomendaciones prácticas basadas en la evidencia para el tratamiento quirúrgico de la obesidad. La revisión se estructura en 3 partes. En la primera se definen los conceptos de obesidad y comorbilidades asociadas, los tratamientos médicos y sus resultados, las indicaciones y contraindicaciones para el tratamiento quirúrgico con los criterios de selección de los pacientes, el manejo pre y perioperatorio y la valoración de grupos especiales, como adolescentes y personas de edad avanzada. En la segunda parte se describen las distintas técnicas quirúrgicas, las vías de acceso y los resultados comparativos, las complicaciones tanto a corto como a largo plazo, la repercusión de la pérdida ponderal sobre las comorbilidades y los criterios para evaluar la efectividad de la cirugía. En la tercera parte se desarrolla el seguimiento postoperatorio, el control dietético en fases tempranas y más tardías tras la cirugía, y el calendario de control médico y analítico con la suplementación de los distintos macro y micronutrientes en función de la técnica quirúrgica empleada. Se incluye un apartado final sobre gestación y cirugía bariátrica, así como tablas y gráficos complementarios al texto desarrollado. La cirugía bariátrica sigue siendo un tratamiento discutido para la obesidad, pero los resultados en la corrección del exceso ponderal con mejoría en las patologías asociadas y en la calidad de vida confirman que puede ser el tratamiento de elección en pacientes seleccionados, con la técnica quirúrgica apropiada y con un correcto control pre y postoperatorio.[Abstract] Morbid obesity is usually refractory to conventional treatments. Consequently, weight that is lost by modifying diet and exercise and/or the use of drugs is usually later regained. Bariatric surgery constitutes a therapeutic option in obese patients with a high body mass index associated with comorbidities and achieves good results in both the short and the long term. The Obesity Working Group of the Spanish Society of Endocrinology and Nutrition has produced a document with practical, evidencebased recommendations for the surgical treatment of obesity. The review is structured in three parts. The first part defines the concepts of obesity and associated comorbidities, medical treatments, their results, and the indications and contraindications for surgical treatment, as well as the criteria for patient selection, pre- and perisurgical management, and assessment of special groups such as adolescents and the elderly. The second part discusses the different surgical techniques, approaches and comparative results, short- and long-term complications, the repercussions of weight loss on comorbidities, and the criteria for assessing the effectiveness of surgery. The third part discusses postsurgical follow-up, dietary control in the early and subsequent stages after surgery and the schedule for medical and laboratory follow-up, together with the different macro- and micronutrient supplements that should be used depending on the surgical technique employed. A final section is included on pregnancy and bariatric surgery, as well as tables and figures that complement the text. Although bariatric surgery continues to be a questionable treatment for obesity, the results correcting excess weight, with improvements in associated comorbidities and in quality of life, confirm that this option could be the treatment of choice in selected patients when the appropriate surgical technique and correct preand postoperative follow-up are employed

Predictive model of biliocystic communication in liver hydatid cysts using classification and regression tree analysis

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Incidence of liver hydatid cyst (LHC) rupture ranged 15%-40% of all cases and most of them concern the bile duct tree. Patients with biliocystic communication (BCC) had specific clinic and therapeutic aspect. The purpose of this study was to determine witch patients with LHC may develop BCC using classification and regression tree (CART) analysis</p> <p>Methods</p> <p>A retrospective study of 672 patients with liver hydatid cyst treated at the surgery department "A" at Ibn Sina University Hospital, Rabat Morocco. Four-teen risk factors for BCC occurrence were entered into CART analysis to build an algorithm that can predict at the best way the occurrence of BCC.</p> <p>Results</p> <p><b>I</b>ncidence of BCC was 24.5%. Subgroups with high risk were patients with jaundice and thick pericyst risk at 73.2% and patients with thick pericyst, with no jaundice 36.5 years and younger with no past history of LHC risk at 40.5%. Our developed CART model has sensitivity at 39.6%, specificity at 93.3%, positive predictive value at 65.6%, a negative predictive value at 82.6% and accuracy of good classification at 80.1%. Discriminating ability of the model was good 82%.</p> <p>Conclusion</p> <p>we developed a simple classification tool to identify LHC patients with high risk BCC during a routine clinic visit (only on clinical history and examination followed by an ultrasonography). Predictive factors were based on pericyst aspect, jaundice, age, past history of liver hydatidosis and morphological Gharbi cyst aspect. We think that this classification can be useful with efficacy to direct patients at appropriated medical struct's.</p

Effects of hospital facilities on patient outcomes after cancer surgery: an international, prospective, observational study

Background Early death after cancer surgery is higher in low-income and middle-income countries (LMICs) compared with in high-income countries, yet the impact of facility characteristics on early postoperative outcomes is unknown. The aim of this study was to examine the association between hospital infrastructure, resource availability, and processes on early outcomes after cancer surgery worldwide.Methods A multimethods analysis was performed as part of the GlobalSurg 3 study-a multicentre, international, prospective cohort study of patients who had surgery for breast, colorectal, or gastric cancer. The primary outcomes were 30-day mortality and 30-day major complication rates. Potentially beneficial hospital facilities were identified by variable selection to select those associated with 30-day mortality. Adjusted outcomes were determined using generalised estimating equations to account for patient characteristics and country-income group, with population stratification by hospital.Findings Between April 1, 2018, and April 23, 2019, facility-level data were collected for 9685 patients across 238 hospitals in 66 countries (91 hospitals in 20 high-income countries; 57 hospitals in 19 upper-middle-income countries; and 90 hospitals in 27 low-income to lower-middle-income countries). The availability of five hospital facilities was inversely associated with mortality: ultrasound, CT scanner, critical care unit, opioid analgesia, and oncologist. After adjustment for case-mix and country income group, hospitals with three or fewer of these facilities (62 hospitals, 1294 patients) had higher mortality compared with those with four or five (adjusted odds ratio [OR] 3.85 [95% CI 2.58-5.75]; p&lt;0.0001), with excess mortality predominantly explained by a limited capacity to rescue following the development of major complications (63.0% vs 82.7%; OR 0.35 [0.23-0.53]; p&lt;0.0001). Across LMICs, improvements in hospital facilities would prevent one to three deaths for every 100 patients undergoing surgery for cancer.Interpretation Hospitals with higher levels of infrastructure and resources have better outcomes after cancer surgery, independent of country income. Without urgent strengthening of hospital infrastructure and resources, the reductions in cancer-associated mortality associated with improved access will not be realised

Conservative surgical techniques for the radical treatment of hepatic hydatidosis

Hepatic hydatidosis, still being a serious health problem in many parts of the world, presents a challenge in liver surgery, while still there is controversy regarding the appropriate surgical technique, as surgery remains the most effective treatment for the disease. From January 1985 to December 2001, 200 patients were operated on at our Department due to hepatic hydatidosis, subjected to standardized, conservative surgical technique (wide unroofing and drainage of the cyst). There were a total of 20 complications related to bile leakage (10%), three of them bile abscesses (one drained surgically and two percutaneously), two bile peritonitis, one due to accessory bile duct in the gallbladder bed and the other in a patient with an addition of omentoplasty to standard procedure, due to malfunction of the drain (both treated surgically), and 15 fistulas (one bronchobiliary and 14 biliocutaneous). Eleven of them (5.5%) were low-output fistulas ( 300ml / day) biliocutaneous and the one bronchobiliary were treated successfully by endoscopy (ERCP+nasobiliary drainage). Out of the low output fistulas, the eight were simple bile leaks from the drainage catheters accounting for 20-50ml daily, in the majority of cases lasting not more than one week. The supplementation of omentoplasty in the main procedure gave no significant statistical difference in the length of postoperative hospital stay or in the incidence of bile leak-related complications. Although the postoperative follow-up wasn't complete, the rate of recurrence was 9.5% (in 58% of the total population, subjected to follow-up). As a conclusion, wide unroofing and drainage of the cyst, is a simple, effective conservative procedure, dealing with liver hydatidosis, with a significant postoperative complication rate, although lower than others reported. The addition of omentoplasty and its contribution to the complications' diminish needs further investigation.Η εχινοκοκκίαση, είναι μια παρασιτική ασθένεια που ενδημεί σε χώρες που εκτρέφονται πρόβατα, κυρίαρχα στις μεσογειακές, αλλά και στην Αυστραλία, Νότια Αμερική, Άπω Ανατολή, Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη και οφείλεται στον σκώληκα Echinococcus granulosus, και παρά τις προόδους τα τελευταία χρόνια τόσο στην πρόληψη, όσο και στην φαρμακευτική και χειρουργική αντιμετώπιση της, παραμένει σημαντικό υγειονομικό πρόβλημα, με σημαντική επίπτωση και στον Ελλαδικό χώρο. Η εχινοκοκκίαση είναι μια ζωονόσος που μολύνει τον άνθρωπο και άλλα θηλαστικά και προκαλείται κατά κύριο λόγο από τον σκώληκα Echinococcus granulosus. Η νόσος χαρακτηρίζεται από την δημιουργία κύστεων στα διάφορα όργανα του ανθρώπινου σώματος όπου εγκαθίστανται τα έμβρυα του παρασίτου, οι οποίες περιέχουν υγρό που ομοιάζει στο νερό, και παραμένουν ασυμπτωματικές για μακρύ χρονικό διάστημα, ονομάζονται δε εχινόκοκκες ή υδατίδες κύστεις. Η χειρουργική επίπτωση της εχινοκοκκίασης στην Ελλάδα είχε υπολογιστεί σε 7.8 περιπτώσεις στους 100.000 κατοίκους. Τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως έχει μειωθεί η επίπτωση της εχινοκοκκίασης στον Ελλαδικό χώρο, και από τα τελευταία καταγραφέντα στοιχεία η επίπτωση της νόσου το 1997 ήταν περίπου 1 περίπτωση ανά 100.000. Η εχινόκοκκος κύστη μπορεί να παραμείνει ασυμπτωματική για πολλά χρόνια. Η πλειοψηφία των ασθενών εμφανίζει μονήρη εντόπιση, με τις περισσότερες κύστεις να εντοπίζονται κατά κύριο λόγο στο ήπαρ (70-75%), με σχεδόν κατά τα τρία τέταρτα να αφορούν τον δεξιό λοβό, και δευτερευόντως στους πνεύμονες (20-25%), αν και στην βιβλιογραφία έχουν αναφερθεί και οι πιο απίθανες εντοπίσεις. Τα συνηθέστερα συμπτώματα της νόσου όταν παρουσιασθούν είναι μη ειδικά, και περιλαμβάνουν ενόχληση στο επιγάστριο ή στο δεξιό υποχόνδριο, δυσπεψία, οπισθοστερνική τάση και μια αίσθηση κοιλιακού βάρους ή σχετίζονται με επιπλοκές της νόσου. Στην διάγνωση της, το σημαντικότερο ρόλο παίζουν απεικονιστικές, κυρίως η αξονική τομογραφία και η υπερηχοτομογραφία, και λιγότερο σημαντικό ανοσοδιαγνωστικές εξετάσεις. Η χειρουργική αντιμετώπιση παραμένει η θεραπεία εκλογής για την εχινοκοκκίαση. Η φαρμακευτική αντιμετώπιση με τις βενζιμιδαζόλες μπορεί να θεωρηθεί ως συμπληρωματική ή εναλλακτική θεραπεία σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Τα τελευταία χρόνια έχει προταθεί μια νέα μέθοδος (μέθοδος PAIR), η οποία συνίσταται στην παρακέντηση μικρών μεμονωμένων ηπατικών κύστεων σε συνδυασμό με έγχυση εντός αυτών παρασιτοκτόνων ουσιών , υπό φαρμακευτική αγωγή με βενζιμιδαζόλες. Αυτή η νέα θεραπευτική επιλογή χρειάζεται περισσότερες και μεγαλύτερες κλινικές μελέτες για να αξιολογηθεί και να βρει την θέση της στην αντιμετώπιση της ηπατικής εχινοκοκκίασης. Πολλές χειρουργικές τεχνικές έχουν προταθεί για την αποτελεσματική εξάλειψη του παρασίτου, παρόλα αυτά ακόμα υπάρχει διχογνωμία για το ποια είναι η καλύτερη και χονδρικά χωρίζονται σε "ριζικές" και "συντηρητικές" χειρουργικές τεχνικές. Στην πρώτη κατηγορία υπάγονται οι περικυστεκτομές και οι ηπατεκτομές, ενώ στην δεύτερη υπάγονται όλων των τύπων οι παροχετευτικές επεμβάσεις (απλή παροχέτευση, μαρσιποποίηση, capitonnage, επιπλοοπλαστική, ευρεία κυστεκτομή με ή χωρίς παροχέτευση). Από τον Ιανουάριο του 1985 έως τον Δεκέμβριο του 2001, στην Χειρουργική Κλινική του Πανεπιστημίου Πατρών, 200 ασθενείς με ηπατική εχινοκοκκίαση υποβλήθηκαν σε μία αποκλειστικά παροχετευτικού τύπου επέμβαση (ευρεία κυστεκτομή και παροχέτευση). Ανάλογα με την κρίση του χειρουργού προστίθετο στην επέμβαση και επιπλοοπλαστική. Για την αντιμετώπιση των μετεγχειρητικών χολορροιών, που αποτελούσαν και την πλειοψηφία των μετεγχειρητικών επιπλοκών, χρησιμοποιήθηκε συγκεκριμένος αλγόριθμος. Η μετεγχειρητική αγωγή συμπληρωνόταν με χορήγηση αλβενδαζόλης για διάστημα τουλάχιστον τριών μηνών. Η θνητότητα ήταν 0.5%. Πρόκειται για ασθενή 81 ετών, ο οποίος κατέληξε την 4η μετεγχειρητική ημέρα από ενδοεγκεφαλική αιμορραγία. Το μεγαλύτερο ποσοστό νοσηρότητας αφορούσε επιπλοκές σχετιζόμενες με μετεγχειρητική χολόρροια (10%). Η πλειοψηφία τους αφορούσε χολοδερματικά συρίγγια (7%). Τα 11 από αυτά (5.5%) ήταν χαμηλής παροχής ( 300ml / ημέρα). Αντίστοιχα αντιμετωπίσθηκε και ένα περιστατικό χολοβρογχικού συριγγίου, μετά από ταυτόχρονη αντιμετώπιση εχινόκοκκου ήπατος και πνεύμονα. Τρεις ασθενείς εμφάνισαν αποστηματική συλλογή στην υπολειμματική κοιλότητα της κύστεως, οι δύο αντιμετωπίσθηκαν με διαδερμική παροχέτευση υπό την καθοδήγηση αξονικού τομογράφου, ενώ ο άλλος χειρουργήθηκε. Και τα τρία περιστατικά αποδόθηκαν σε μη ικανοποιητική λειτουργία της κλειστής παροχέτευσης, καθώς δεν παροχέτευσε επαρκώς την υπολειμματική κοιλότητα, με αποτέλεσμα δημιουργία αποστήματος. Στις δύο περιπτώσεις χολοπεριτοναίου η αντιμετώπιση ήταν χειρουργική. Αναλύοντας την πλειοψηφία των σχετιζόμενων με χολόρροια επιπλοκών που αφορούσε χολοδερματικά συρίγγια, η πλειοψηφία τους (5.5%) ήταν χαμηλής παροχής ( < 300ml / ημέρα ), και η πλειοψηφία αυτών (4%, δηλ. 8 από 11 χολοδερματικά συρίγγια χαμηλής παροχής) ήταν ιδιαιτέρως χαμηλής παροχής (< 50 ml / ημέρα), τα οποία αντιμετωπίσθηκαν όλα συντηρητικά, το περισσότερο χρονικό διάστημα μέχρι την σύγκλειση τους σε εξωνοσοκομειακή βάση. Παρότι δεν αποτελούσε σκοπό της μελέτης, αναλύθηκαν τα αποτελέσματα της προσθήκης επιπλοοπλαστικής στην κύρια επέμβαση της ευρείας κυστεκτομής και παροχέτευσης της υπολειμματικής κοιλότητας. Δεν ανεδείχθη στατιστικά σημαντική διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες (p=0.14) στην διάρκεια μετεγχειρητικής νοσηλείας και επίσης μη σημαντική στατιστικά ήταν η διαφορά στην εμφάνιση επιπλοκών ανάμεσα στις δύο ομάδες (χωρίς ή με επιπλοοπλαστική) (p=0.77). Ακόμα και όταν αναλύθηκαν επιμέρους οι υποομάδες των επιπλοκών (χοληφόρο συρίγγιο, απόστημα, χολοπεριτόναιο) δεν ανεδείχθη σημαντική στατιστική διαφορά. Το ποσοστό υποτροπής στην παρούσα μελέτη ήταν 9.5%, στους ασθενείς βέβαια που υποβλήθηκαν σε follow-up. Παρότι η διαδικασία παρακολούθησης δεν ήταν συστηματική, και το ποσοστό των ασθενών που υποβλήθηκαν σε αυτή (57.5%) όχι επαρκές, το ποσοστό υποτροπής στην παρούσα σειρά συμβαδίζει με προηγούμενες μελέτες. Ενδιαφέρον θα έχει η μελέτη του ποσοστού υποτροπής μετά από συστηματική χρήση των διεγχειρητικών υπερήχων, που άρχισαν να εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια. Συμπερασματικά, η ευρεία κυστεκτομή με παροχέτευση της υπολειμματικής κοιλότητας είναι μία συντηρητική-παροχετευτική επέμβαση για την ηπατική εχινοκοκκίαση, σχετικά εύκολη, χωρίς ιδιαίτερες τεχνικές δυσκολίες, που η μετεγχειρητική της νοσηρότητα αποτελείται κατά κύριο λόγο από επιπλοκές σχετιζόμενες με χολόρροια, σε ποσοστό μικρότερο πάντως από άλλες παροχετευτικές επεμβάσεις, που όταν προκύψουν μπορούν να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά, είτε συντηρητικά είτε με την χρήση ενδοσκοπικών παρεμβάσεων. Η χρήση της επιπλοοπλαστικής ως συμπληρωματικής της κύριας επέμβασης, δεν υποστηρίζεται από την παρούσα μελέτη καθώς δεν προκύπτει σημαντική στατιστική διαφορά τόσο στην μετεγχειρητική νοσηλεία, όσο και στην επίπτωση των σχετιζόμενων με χολόρροια επιπλοκών

Significance of bile leaks complicating conservative surgery for liver hydatidosis

Hepatic hydatidosis presents a challenge in liver surgery, and there is still controversy regarding the appropriate surgical technique. A high incidence of postoperative bile leaks is reported as a significant disadvantage of conservative surgical procedures. The purpose of this study was to examine the incidence and clinical importance of bile leakage in patients being treated exclusively by a conservative surgical technique. From January 1985 to November 2000 a total of 187 patients were operated on at our department for hepatic hydatidosis. They were subjected to the standard conservative surgical technique (wide unroofing and cyst drainage). A total of IS complications were related to bile leakage (10%), 3 of them bile abscesses (1 drained surgically and 2 percutaneously), 1 case of bile peritonitis due to an accessory bile duct in the gallbladder bed (treated surgically), and 14 fistulas (1 bronchobiliary and 13 biliocutaneous). Five of the fistulas, including the bronchobiliary one, were treated successfully by endoscopy; and the remaining nine healed after conservative treatment. Bile leakage, representing a significant complication following conservative operations for hepatic hydatidosis, can be effectively treated conservatively or endoscopically, not justifying more aggressive surgical approaches