Pattern of IGF-1 Variants' Expression in Human Cancer Cell Lines Using a Novel q-RT-PCR Approach.

Although insulin-like growth factor-1 (IGF-1) is well-implicated in cancer biology, the potential roles of IGF-1 variants in different types of cancer are largely unknown. The aim of the present study was to in vitro characterize several human cancers for their IGF-1 variant expression patterns. This record was migrated from the OpenDepot repository service in June, 2017 before shutting down

Risk factors for tuberculosis in dialysis patients: a prospective multi-center clinical trial

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Profound alterations in immune responses associated with uraemia and exacerbated by dialysis increase the risk of developing active tuberculosis (TB) in chronic haemodialysis patients (HDPs). In the current study, was determined the impact of various risk factors on TB development. Our aim was to identify which HDPs need anti-TB preventive therapy.</p> <p>Methods</p> <p>Prospective study of 272 HDPs admitted, through a 36-month period, to our institutions. Specific Relative Risk (RR) for TB was estimated, considering age matched subjects from the general population as reference group. Entering the study all patients were tested with tuberculin (TST). Using Cox's proportional hazard model the independent effect of various risk factors associated with TB development was estimated.</p> <p>Results</p> <p>History of TB, dialysis efficiency, use of Vitamin D supplements, serum albumin and zinc levels were not proved to influence significantly the risk for TB, in contrast to: advanced age (>65 years), BMI, diabetes mellitus, tuberculin reactivity, healed TB lesions on chest X-ray and time on dialysis. Elderly (>70 years old) HDPs (Adjusted RR 25.3, 95%CI 20.4-28.4, P < 0.02), diabetics (Adj.RR 25.3, 95%CI 17.2-21.1, P < 0.03), underweighted (Adj.RR 72.3, 95%CI 65.2-79.8 P < 0.001), tuberculin responders (Adj.RR 41.4, 95%CI 37.9-44.8, P < 0.03), HDPs with fibrotic lesions on chest x-ray (Adj.RR 82.3, 95%CI 51.3-95.5, P < 0.03) and those treated with haemodialysis for < 12 months (Adj.RR 110.0, 95%CI 97.4-135.3, P < 0.001), presented significantly higher specific RR for TB even after adjusting for the effect of the remaining studied risk factors.</p> <p>Conclusion</p> <p>The above mentioned factors have to be considered by the clinicians, evaluating for TB in HDPs. Positive TST, the existence of predisposing risk factors and/or old TB lesions on chest X-ray, will guide the diagnosis of latent TB infection and the selection of those HDPs who need preventive chemoprophylaxis.</p

Both Type I and Type II Interferons Can Activate Antitumor M1 Macrophages When Combined With TLR Stimulation

Triggering or enhancing antitumor activity of tumor-associated macrophages is an attractive strategy for cancer treatment. We have previously shown that the cytokine interferon-γ (IFN-γ), a type II IFN, could synergize with toll-like receptor (TLR) agonists for induction of antitumor M1 macrophages. However, the toxicity of IFN-γ limits its clinical use. Here, we investigated whether the less toxic type I IFNs, IFN-α, and IFN-β, could potentially replace IFN-γ for induction of antitumor M1 macrophages. We measured in vitro the ability of type I and II IFNs to synergize with TLR agonists for transcription of inducible nitric oxide synthase (iNOS) mRNA and secretion of nitric oxide (NO) by mouse bone marrow-derived macrophages (BMDMs). An in vitro growth inhibition assay was used to measure both cytotoxic and cytostatic activity of activated macrophages against Lewis lung carcinoma (LLC) cancer cells. We found that both type I and II IFNs could synergize with TLR agonists in inducing macrophage-mediated inhibition of cancer cell growth, which was dependent on NO. The ability of high dose lipopolysaccharide (LPS) to induce tumoricidal activity in macrophages in the absence of IFN-γ was shown to depend on induction of autocrine type I IFNs. Antitumor M1 macrophages could also be generated in the absence of IFN-γ by a combination of two TLR ligands when using the TLR3 agonist poly(I:C) which induces autocrine type I IFNs. Finally, we show that encapsulation of poly(I:C) into nanoparticles improved its potency to induce M1 macrophages up to 100-fold. This study reveals the potential of type I IFNs for activation of antitumor macrophages and indicates new avenues for cancer immunotherapy based on type I IFN signaling, including combination of TLR agonists

COVID-19 vaccinations: summary guidance for Cancer patients in 28Languages: breaking barriers to Cancer patient Information

Background: Covid-19 vaccination has started in the majority of the countries at the global level. Cancer patients are at high risk for infection, serious illness, and death from COVID-19 and need vaccination guidance and support. Guidance availability in the English language only is a major limit for recommendations' delivery and their application in the world's population and generates information inequalities across the different populations. Methods: Most of the available COVID-19 vaccination guidance for cancer patients was screened and scrutinized by the European Cancer Patients Coalition (ECPC) and an international oncology panel of 52 physicians from 33 countries. Results: A summary guidance was developed and provided in 28 languages in order to reach more than 70 percent of the global population. Conclusion: Language barrier and e-guidance availability in the native language are the most important barriers when communicating with patients. E-guidance availability in various native languages should be considered a major priority by international medical and health organizations that are communicating with patients at the global level.info:eu-repo/semantics/publishedVersio

The impact of immediate breast reconstruction on the time to delivery of adjuvant therapy: the iBRA-2 study

Background: Immediate breast reconstruction (IBR) is routinely offered to improve quality-of-life for women requiring mastectomy, but there are concerns that more complex surgery may delay adjuvant oncological treatments and compromise long-term outcomes. High-quality evidence is lacking. The iBRA-2 study aimed to investigate the impact of IBR on time to adjuvant therapy. Methods: Consecutive women undergoing mastectomy ± IBR for breast cancer July–December, 2016 were included. Patient demographics, operative, oncological and complication data were collected. Time from last definitive cancer surgery to first adjuvant treatment for patients undergoing mastectomy ± IBR were compared and risk factors associated with delays explored. Results: A total of 2540 patients were recruited from 76 centres; 1008 (39.7%) underwent IBR (implant-only [n = 675, 26.6%]; pedicled flaps [n = 105,4.1%] and free-flaps [n = 228, 8.9%]). Complications requiring re-admission or re-operation were significantly more common in patients undergoing IBR than those receiving mastectomy. Adjuvant chemotherapy or radiotherapy was required by 1235 (48.6%) patients. No clinically significant differences were seen in time to adjuvant therapy between patient groups but major complications irrespective of surgery received were significantly associated with treatment delays. Conclusions: IBR does not result in clinically significant delays to adjuvant therapy, but post-operative complications are associated with treatment delays. Strategies to minimise complications, including careful patient selection, are required to improve outcomes for patients

Correlation of polymorphisms in PPARγ, PPARδ, IRS-1, IRS-2 and INRS genes with clinical hormonal and metabolic characteristics of women with PCOS

Backround: Polycystic ovary syndrome (PCOS), the most common reproductive endocrine disorder of premenopausal women, is strongly associated with hyperinsulinaemia and type 2 diabetes (T2D). Insulin resistance is a key component in the pathogenesis of PCOS. Insulin receptor substrate (IRS) proteins are critical to signal transduction in insulin target tissues. Given the fact that the ethnic origin may influence hormonal and metabolic characteristics of women, as well as the phenotypic overlap between PCOS and T2D, the present study was undertaken to examine the frequency of specific polymorphisms in PPAR-γ and PPAR-δ genes, IRS-1 Gly972Arg, IRS-2 Gly1057Asp and C/Τ in exon 17 of the INRS gene, as well as the TCF7L2 rs7903146(C/T) and the KCNJ11 E23K variants and to investigate whether, they influence hormonal and metabolic characteristics, in Greek PCOS patients and controls. Material and Methods: A total of 183 PCOS patients and 148 healthy controls were enrolled. All participants were Greeks. On admission, venous blood samples were obtained, before hormonal therapy, for genetic study and for hormonal profile, glucose, and insulin assays, on days 3 to 7 from cycling patients. DNA was extracted by whole blood samples for genotyping and detection of Pro12Ala polymorphism of PPAR-γ gene, C to T substitution in exon 6 of the PPAR-γ gene, exon 4 polymorphism of the PPAR-δ gene, IRS-1 Gly972Arg, IRS-2 Gly1057Asp, C/Τ in exon 17 of the INRS gene, TCF7L2 and KCNJ11 variants. Clinical, hormonal, and metabolic characteristics of women with PCOS and controls were estimated and compared between the groups. Results: Genotype and allele frequencies did not differ significantly between PCOS and controls. The Pro12Ala polymorphism of PPAR-γ gene was found in low frequency among subjects and therefore excluded for further comparisons. Concerning the C to T substitution in exon 6 of the PPAR-γ gene, the T-allele was found to be significantly associated with lower total testosterone. The exon 4 polymorphism of the PPAR-δ gene, the PCOS C-allele carrier women had modestly lower fasting glucose levels. Fifty-six women with PCOS (30.60%), whereas 12 women in the control group (13.64%) carried the IRS-1 Gly972Arg polymorphism (p=0.0026). No statistically significant differences in genotypes or allele frequencies for IRS-2 Gly1057Asp polymorphism was observed between controls and PCOS women. No significant differences in any clinical or hormonal measures between subjects on the basis of genotype was observed, except the increased levels of fasting glucose that exhibit the carriers of the Asp allele of the IRS-2 Gly1057Asp polymorphism. No statistically significant differences in genotypes or allele frequencies for C/Τ in exon 17 of the INRS gene was observed between controls and PCOS women. No significant differences in any clinical or hormonal measures between subjects on the basis of genotype was observed, except the increased levels of fasting glucose that exhibit the carriers of the Asp allele of the IRS-2 Gly1057Asp polymorphism. T allele of TCF7L2 rs7903146 variant was found to be marginally over-represented in Greek patients with PCOS. There was no association between KCNJ11 E23K polymorphism and PCOS in the present study. In addition, there were no association observed in hormone levels and insulin resistance, in PCOS carriers of TCF7L2 rs7903146 and KCNJ11 E23K variants. Conclusions: In Greek women with PCOS the PPAR-γ gene polymorphisms did not appear to affect risk of PCOS or component phenotypes in women, except the reduced levels of testosterone in to PCOS women. Additionally, the PPAR-δ polymorphism even if did not found to predispose for PCOS it seems to influence the fasting glucose levels. Only the IRS-1 Gly972Arg polymorphism is associated with increased susceptibility to PCOS in a Greek population. These loci should not be considered major contributors to the hormonal and metabolic phenotype of PCOS. Data provide evidence that the rs7903146 variant of TCF7L2 gene might influence PCOS predisposition while no association was observed between the E23K variant of KCNJ11 and susceptibility to PCOS and related traits.Εισαγωγή: Το ΣΠΩ αποτελεί τη συχνότερη ενδοκρινική-μεταβολική πάθηση των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας. Αποτελεί μια πάθηση για την οποία δεν έχει ακόμα ξεκαθαριστεί η αιτιολογία της με αποτέλεσμα να έχουν ενοχοποιηθεί τόσο γενετικοί όσο και περιβαλλοντικοί παράγοντες καθώς και η μεταξύ τους αλληλεπίδραση. Γενικά είναι αποδεκτό ότι το ΣΠΩ εκπροσωπεί ένα περίπλοκο γενετικό σύνδρομο με πολλαπλές μοριακές βλάβες. Καθώς ο αριθμός των υποψηφίων γονιδίων συνεχώς αυξάνει, το τοπίο γίνεται περισσότερο θολό. Η παρούσα μελέτη έχει σκοπό: (α) να αξιολογήσει την παρουσία πολυμορφισμών στα προαναφερόμενα γονίδια στον κίνδυνο ανάπτυξης συνδρόμου πολυκυστικών ωοθηκών (ΣΠΩ) και (β) να συσχετίσει τους πολυμορφισμούς των προαναφερομένων γονιδίων, με τα κλινικοπαθολογικά χαρακτηριστικά των Ελληνίδων με ΣΠΩ. Υλικό και Μέθοδος: Στην μελέτη συμπεριλήφθηκαν 183 γυναίκες με σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών (ΣΠΩ) και 148 υγιείς, αντίστοιχης ηλικίας. Μελετήθηκαν και συσχετίστηκαν κλινικά, ορμονικά και μεταβολικά χαρακτηριστικά του ΣΠΩ, μεταξύ ασθενών και μαρτύρων καθώς και η συσχέτισή τους με την παρουσία ή μη των διερευνηθέντων γενετικών πολυμορφισμών: C σε Τ στο εξώνιο 6 του γονιδίου PPAR-γ, Τ σε C στο εξώνιο 4 του γονιδίου PPAR-δ, Gly972Arg στο γονίδιο IRS-1, Gly1057Asp στο γονίδιο IRS-2, C από Τ στο εξώνιο 17 του γονιδίου INRS, E23K (rs5219:C>T) στο γονίδιο KCNJ11, rs7903146 (C/T) του γονιδίου TCF7L2. Αποτελέσματα: Οι συχνότητες των πολυμορφικών γονοτύπων αντικατάστασης της C από G στο εξώνιο 2 (πολυμορφισμός Pro12Ala) και της C από T στο εξώνιο 6 του γονιδίου PPAR-γ, και η συχνότητα του πολυμορφισμού +294T/C στο γονίδιο PPAR-δ, δεν βρέθηκαν να διαφέρουν σημαντικά μεταξύ των γυναικών με ΣΠΩ και των υγιών μαρτύρων. Σχετικά με την αντικατάσταση της C από T στο εξώνιο 6 του γονιδίου PPAR-γ, το αλλήλιο T βρέθηκε να σχετίζεται σημαντικά με χαμηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης στις γυναίκες με ΣΠΩ. Όσον αφορά τον πολυμορφισμό +294T/C στο εξώνιο 4 του γονιδίου PPAR-δ, οι γυναίκες με ΣΠΩ που έφεραν το C αλλήλιο παρουσίαζαν οριακά χαμηλότερα επίπεδα γλυκόζης νηστείας από τις φέρουσες το αλλήλιο Τ. Στην παρούσα μελέτη, 56 από τις γυναίκες με ΣΠΩ (30.60%), έφεραν τον πολυμορφισμό Gly972Arg του γονιδίου IRS-1, ενώ μόνο 20 από τις υγιείς γυναίκες έφεραν αυτόν τον πολυμορφισμό (13.51%) [p = 0.0002; OR: 2.82 95%CI (1.60 – 4.97)]. Δεν παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στη συχνότητα των γονοτύπων και των αλληλίων του πολυμορφισμού Gly1057Asp του γονιδίου IRS-2 μεταξύ των γυναικών με ΣΠΩ και των υγιών μαρτύρων. Η συσχέτιση των πολυμορφισμών Gly972Arg στο γονίδιο IRS-1, με τα κλινικά, ορμονικά και μεταβολικά χαρακτηριστικά των γυναικών με ΣΠΩ και των υγιών μαρτύρων δεν ανέδειξε καμιά σημαντική διαφορά, όπως και για τον πολυμορφισμό Gly1057Asp στο γονίδιο IRS-2, εκτός από αύξηση των τιμών της γλυκόζης νηστείας. Τα αποτελέσματά μας δεν ανέδειξαν καμία στατιστικά σημαντική διαφορά στη συχνότητα των γονοτύπων και των αλληλίων του πολυμορφισμού αντικατάστασης C σε Τ στο εξώνιο 17 του γονιδίου INSR μεταξύ των γυναικών με ΣΠΩ και των υγιών μαρτύρων, αν και η παρουσία του Τ αλληλίου ήταν υψηλότερη στις γυναίκες με ΣΠΩ. Η συσχέτιση του πολυμορφισμού αντικατάστασης C σε Τ στο εξώνιο 17 του γονιδίου INSR με τα κλινικά, ορμονικά και μεταβολικά χαρακτηριστικά των γυναικών με ΣΠΩ και των υγιών μαρτύρων δεν ανέδειξε καμιά σημαντική διαφορά. Η σύγκριση των γονοτύπων rs7903146(C/T) στο γονίδιο TCF7L2, μεταξύ των γυναικών με ΣΠΩ και των μαρτύρων, δεν ανέδειξε καμία σημαντική διαφορά, ωστόσο το μεταλλαγμένο αλλήλιο Τ ήταν σημαντικά συχνότερο στις γυναίκες με ΣΠΩ από ότι στις φυσιολογικές (P = 0.04). Καμία από τις κλινικές, ορμονικές και μεταβολικές παραμέτρους που εξετάστηκαν δεν έδειξε συσχέτιση με τον πολυμορφισμό. Το μεταλλαγμένο αλλήλιο του πολυμορφισμού Ε23Κ στο γονίδιο KCNJ11 βρέθηκε σε παρόμοια ποσοστά στις γυναίκες με ΣΠΩ (26.23%) και στους μάρτυρες (25.67%) Καμία από τις κλινικές, ορμονικές και μεταβολικές παραμέτρους που εξετάστηκαν δεν έδειξε συσχέτιση με τον πολυμορφισμό. Συμπεράσματα: Στις Ελληνίδες με ΣΠΩ, οι πολυμορφισμοί στο PPAR-γ γονίδιο, δεν φαίνεται να επηρεάζουν τον κίνδυνο ανάπτυξης ΣΠΩ ή τα φαινοτυπικά χαρακτηριστικά του συνδρόμου αυτού, με εξαίρεση τα μειωμένα επίπεδα της τεστοστερόνης. Επιπρόσθετα, ο πολυμορφισμός στο γονίδιο PPAR-δ έστω κι αν δεν βρέθηκε να προδιαθέτει για ΣΠΩ, βρέθηκε ότι επηρεάζει τα επίπεδα γλυκόζης νηστείας. Υποστηρίζεται η συμμετοχή του πολυμορφισμού Gly972Arg στο γονίδιο IRS-1 στην προδιάθεση Ελληνίδων για ΣΠΩ. Καθώς δεν υπάρχουν αρκετές σχετικές μελέτες δεν μπορούν να βγουν ασφαλή συμπεράσματα εάν ο πολυμορφισμός στο εξώνιο 17 του INSR γονιδίου εμπλέκεται στην παθογένεια του ΣΠΩ. Ο πολυμορφισμός rs7903146 του γονιδίου TCF7L2 σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης ΣΠΩ και με υψηλότερο δείκτη δασυτριχισμού. Ωστόσο, δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε με ποιό τρόπο το γονίδιο TCF7L2 εμπλέκεται στην παθογένεια του ΣΠΩ. Αν και απαιτούνται μελέτες σε περισσότερους πληθυσμούς, δεν φαίνεται το γονίδιο KCNJ11 να σχετίζεται με τις μεταβολικές διαταραχές του ΣΠΩ

Αντισεισμική Προστασία και προτάσεις βελτίωσης. Περιπτώσεις από την Ελληνική και Διεθνή Εμπειρία.

Οι σεισμοί είναι ένα σημείο αναφοράς για τα κτίρια, εφόσον μέσω αυτών γίνονται αντιληπτές οι εκάστοτε αστοχίες που υπάρχουν και που μπορούν να δρουν καίρια για την λήψη των αντίστοιχων μέτρων. Ως παράδειγμα, ορισμένοι παράγοντες οι οποίοι είναι δυνατόν να τονισθούν, είναι οι αστοχίες στα κτίρια που φανερώνουν την ακαμψία. Υπάρχουν λοιπόν βλάβες σε διάφορα κτίρια, τα οποία δεν είναι κατάλληλα, όπως και προβλήματα σε κάποια άλλα οικοδομήματα που βρίσκονται σε εδάφη που θεωρούνται ακατάλληλα. Μέσα από τις περιπτώσεις της Ελλάδας και του εξωτερικού, η αντισεισμική προστασία συνδέεται με ορισμένες ενέργειες πριν τον σεισμό, κατά την διάρκεια, όπως και μετά από τον σεισμό. Οι αντισεισμικοί κανονισμοί, έχουν ως στόχο τον σχεδιασμό μιας γενικότερης αντισεισμικής προστασίας σε οικισμούς, όπως και πόλεις σε επίπεδο αντοχής των κατασκευών. Επίσης, με τους αντισεισμικούς κανονισμούς μειώνονται οι καταστροφές σε υλικό επίπεδο και σώζονται ανθρώπινες ζωές. Σκοπός της παρούσας διατριβής είναι η ανάδειξη της αντισεισμικής προστασίας μέσα από τους κανονισμούς σε ελληνικό πλαίσιο. Αναφέρονται περιπτώσεις από την Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως ο σεισμός της Καλαμάτας του 1986, της Σάμου το 2020, της Αϊτής του 2010 και τα μέτρα για την αντισεισμική προστασία. Χαρακτηριστική είναι μια παροιμιώδης φράση «earthquakes do not kill people, buildings do», δηλαδή ότι δεν είναι οι σεισμοί που σκοτώνουν ανθρώπους , αλλά τα κτίρια σκοτώνουν.Earthquakes are a point of reference for buildings since through them are perceived the current failures that exist and that can act crucially for the taking of the respective measures. As an example, some factors that may be highlighted are failures that manifest rigidity. So there are faults in various buildings, which are not suitable, as well as problems in other buildings located in areas that are considered unsuitable. Through the cases of Greece and abroad, seismic protection is associated with certain actions before the earthquake, during, as well as after the earthquake. The seismic codes aim at the design of general seismic protection in settlements, as well as cities in terms of the strength of the structures. Also, the seismic codes reduce material damage and save human lives. The purpose of this postgraduate thesis is to highlight seismic protection through seismic codes and policies in the Greek context. Cases are reported from Greece and abroad, such as the earthquake of Kalamata in 1986, the earthquake of Samos in 2020, and the earthquake of Haiti in 2010. Typical is the proverbial phrase &quot;earthquakes do not kill people, buildings do&quot;, meaning that earthquakes do not kill people, but the buildings do

Overexpression / knockdown of MGF in breast cancer cell lines: the role of MGF in breast cancer biology

Introduction: Although the Insulin-like Growth Factor-1 (IGF-1) is a point of convergence for major signaling pathways implicated in breast cancer biology, the potential roles of the distinct IGF-1 isoforms in human malignancies are largely unknown. The Carboxyl (C-) terminal Ec peptide (24aa) of the IGF-1Ec variant has been suggested to have a distinct role in several pathophysiological conditions including prostate cancer and osteosarcoma. Herein, we investigated the possible role of Ec peptide in human breast cancer using in vitro models.Materials and Methods: Human breast cancer MCF-7 and MDA-MB-231 cells were treated with synthetic peptides corresponding to human and mouse Ec peptides, mature human IGF-1 and scramble Ec peptide (negative control). In addition, the C-terminal Ec domain of the IGF-1Ec isoform was cloned into a vector containing the CMV promoter (pIRES2-EGFP) and transfected MCF-7 cells until generation of stable clones over-expressing the Ec peptide (MCF-7 Ec cells). Using MTT and trypan blue exclusion assays along with flow cytometry (cell cycle) and immunocytochemistry for ki67 staining we compared the proliferation rates of MCF-7 Ec cells, mock transfectants (mock MCF-7 cells) and wild type MCF-7 cells (wt MCF-7 cells). Furthermore, we investigated the migratory capacities using the wound healing/scratch assay. Apoptosis/Necrosis rates in response to Docetaxel were also examined using flow cytometry and Annexin/PI staining. Expression patterns of steroid receptors, Cadherins and both ERK and AKT signaling pathways were estimated using real time qPCR and WB analysis.Results : Exogenous human, but not mouse, Ec peptide (from 3.125 up to 100nM) stimulated [up to 42% (p<0.02) at 12.5nM, 48h] the proliferation rate of MCF-7 cells (and not MDA-MB-231 cells). While mock MCF-7 cells were phenotypically identical to wt cells, stable transfected MCF-7 Ec cells acquired a spindle-like phenotype and possessed an increased rate of proliferation [maximum effect 50% (p<0.05), 48 h], compared to mock MCF-7 and wt MCF-7 cells. Metabolic activity of the MCF-7 Ec transfectants, relative to mock MCF-7 and wt MCF-7 cells, was upregulated [maximum effect 40% (p<0.03), 24 h), whereas the distribution of MCF-7 Ec cells into the S phase of the cell cycle was marginally increased (by 10%, 24h). Furthermore, the migratory potential of the MCF-7 Ec transfectants was significantly increased [by 37% (p<0.002), 16h], whereas the rates of late apoptosis and necrosis of MCF-7 Ec cells in response to Docetaxel were slightly decreased (by 10%, 48h) as compared to mock MCF-7 and wt MCF-7 cells. Protein levels of ERα along with mRNA levels of Cdh-11 were upregulated by approximately 2.2 folds, while phosphorylation of ERK1/2 was increased by 2.41 times in MCF-7 Ec. Conclusion: Our results indicate that Ec domain of IGF-1Ec isoform induces proliferation, migration and survival of ER+ MCF-7 breast cancer cells via ERK1/2 signaling and cross talks with ERα and Cdh-11 and further contribute to the notion for unique bioactivity of Ec peptide in human malignancies. These data suggested that overexpression of the Ec peptide influences the biology of the MCF-7 breast cancer cells, in vitro. Further studies on the role of this isoform may shed light into the complex progression and metastasis of the disease and identify Ec peptide as a potential target candidate in breast cancer therapeutics.Εισαγωγή : Αν και η σημασία του Ινσουλινο-μιμιτικού αυξητικού παράγοντα-1 (IGF-1) στην βιολογία του καρκίνου του μαστού έχει πολύ καλά περιγραφεί, οι πιθανοί ρόλοι των ισομορφών του IGF-1 στις ανθρώπινες κακοήθειες παραμένουν άγνωστοι. Διάφορες αναφορές κάνουν λόγω για ένα ξεχωριστό ρόλο του καρβοξυτελικού άκρου (24 αμινοξέα στο C-terminal) της IGF-1Ec ισομορφής (γνωστό και ως μηχανό-αυξητικός παράγοντας, MGF), στη βιολογία του καρκίνου του προστάτη και στα οστεοσαρκώματα. Στην παρούσα εργασία ερευνήσαμε τον πιθανό ρόλο του Ec πεπτιδίου σε ανθρώπινα καρκινικά κύτταρα του μαστού. Υλικά και μέθοδοι : Τα ανθρώπινα MCF-7 και MDA-MB-231 καρκινικά κύτταρα μαστού εκτέθηκαν σε συνθετικά πεπτίδια ώριμου ανθρώπινου IGF-1, ανθρώπινου και ποντικίσιου Εc πεπτιδίου και τυχαίας αλληλουχίας 24 αμινοξέων (αρνητικό κοντρόλ). Επιπλέον η καρβοξυτελική περιοχή 24 αμινοξέων της IGF-1Ec ισομορφής κλωνοποιήθηκε σε φορέα που περιέχει τον υποκινητή του κυτταρομεγαλοιού (pIRES2-EGFP) και διαμόλυνε τα MCF-7 κύτταρα μέχρι την ανάπτυξη κλώνων που υπερεκφράζουν το Ec πεπτίδιο (MCF-7 Ec cells). Το δυναμικό πολλαπλασιασμού των MCF-7 Ec κυττάρων σε σχέση με τα mock MCF-7 και τα πατρικά MCF-7 ελέγχθηκε με τις μεθόδους του MTT, trypan blue, κυτταρομετρία ροής (κυτταρικός κύκλος) και ανοσοκυτταροχημεία (για χρώση της ki67 πρωτεΐνης). Η μεταναστευτικότητα των κυττάρων μετρήθηκε με την τεχνική πρόκλησης / επούλωσης τραύματος, ενώ τα ποσοστά απόπτωσης / νέκρωσης ως απάντηση στην Δοσεταξέλη με κυτταρομετρία ροής και χρώση PI / Ανεξίνης. Τέλος, η έκφραση των υποδοχέων των στεροϊδών ορμονών, των κατχερινών και των σηματοδοτικών μονοπατιών της ERK και ΑΚΤ, αναλύθηκαν με ποσοτική αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης (QPCR) και με ανοσοαποτύπωση. Αποτελέσματα : H εξωγενής χορήγηση ανθρώπινου Εc πεπτιδίου επάγει τον πολλαπλασιασμό των MCF-7 κυττάρων (και όχι των MDA-MB-231) μέχρι και 42% (p<0.02). Τα πειράματα υπερέκφρασης έδειξαν ότι ενώ τα mock MCF-7 κύτταρα ήταν φαινοτυπικά πανομοιότυπα με τα πατρικά, τα σταθερά διαμολυσμένα MCF-7 Ec κύτταρα παρουσίασαν έναν πιο ατρακτοειδή φαινότυπο με μυτερές απολήξεις και κατείχαν αυξημένο δυναμικό πολλαπλασιασμού ( μέχρι και 50% στις 48 h, p<0.05), σε σχέση με τις άλλες κυτταρικές σειρές. Η μεταβολική δραστηριότητα των σταθερά διαμολυσμένων κυττάρων αυξήθηκε μέχρι και 40% (p<0.03), ενώ μικρή αύξηση παρατηρήθηκε και στην κατανομή των κυττάρων στην S φάση του κυτταρικού κύκλου (10%). Επιπλέον, η μεταναστευτικότητα των MCF-7Ec κυττάρων αυξήθηκε κατά 37% (16h, p<0.002), ενώ τα ποσοστά της απόπτωσης και νέκρωσης μετά από επίδραση Δοσεταξέλης μειώθηκαν κατά περίπου 10% σε σχέση με τα mock και τα πατρικά κύτταρα. Τέλος τα σταθερά διαμολυσμένα κύτταρα με φορέα υπερέκφαρσης του Εc πεπτιδίου παρουσίασαν αυξημένη έκφραση του α υποδοχέα των οιστρογόνων (ΕRα), και της μεσεγχυματικής κατχερίνης-11, ενώ και η φοσφορυλίωση του ERK1/2 μονοπατιού (και όχι του ΑΚΤ) αυξήθηκε κατά 2.4 φορές. Συμπεράσματα : Τα αποτελέσματα αυτά υποδηλώνουν ότι το καρβοξυτελικό άκρο (24 αμινοξέα) της IGF-1Ec ισομορφής μπορεί να επάγει τον πολλαπλασιασμό, την μετανάστευση και την ανθεκτικότητα των ορμονοεξαρτώμενων MCF-7 κυττάρων μέσω του ERK1/2 μονοπατιού και αλληλεπιδράσεων με τον ERα και την κατχερίνη-11. Η υπερέκφραση του Εc πεπτιδίου φαίνεται να επηρεάζει την βιολογία του καρκίνου του μαστού in vitro. Περαιτέρω μελέτες για τον ρόλο του συγκεκριμένου μορίου ίσως ρίξουν φως στις σύνθετες διαδικασίες εξέλιξης και μετάστασης της νόσου και διασαφηνίσουν αν το Εc πεπτίδιο μπορεί να λειτουργήσει ως πιθανός θεραπευτικός στόχος έναντι του καρκίνου του μαστού