Kortykosteroidy a ryzyko złamania szyjki kości udowej u osób w podeszłym wieku cierpiących na choroby układu oddechowego: wyniki analizy greckiej kohorty badania EPIC

WSTĘP: Wraz ze starzeniem się populacji w najbliższych latach należy spodziewać się wzrostu częstości występowania osteoporozy i chorób układu oddechowego. Kortykosteroidy — leki zwiększające ryzyko osteoporozy, są stosowane w różnych postaciach u chorych na schorzenia układu oddechowego, bez względu na zaawansowany wiek i zwiększone ryzyko złamań. Celem badania była ocena ryzyka złamania szyjki kości udowej u osób w wieku podeszłym, leczonych kortykosteroidami ze wskazań pulmonologicznych, z uwzględnieniem leków wziewnych. MATERIAŁ I METODY: Dane na temat nowych złamań szyjki kości udowej zbierano za pomocą aktywnej obserwacji prospektywnej uczestników greckiego segmentu badania EPIC-Greece (EPIC-Greece, European Prospective Investigation into Cancer and Nutrition), którzy w momencie rekrutacji osiągnęli wiek co najmniej 60 lat i deklarowali chorobę układu oddechowego rozpoznaną przez lekarza. Dane na temat statusu socjoekonomicznego, stylu życia, stanu zdrowia oraz stosowania kortykosteroidów gromadzono za pomocą kwestionariuszy na początku i końcu badania. W celu oceny współczynnika ryzyka (HR) zastosowano model regresji Coxa, z uwzględnieniem czynników zakłócających. WYNIKI: Stwierdzono wzrost ryzyka złamania szyjki kości udowej związany ze stosowaniem kortykosteroidów (HR: 1,68; 95% CI: 0,85–3,34). Zwiększone ryzyko utrzymywało się, gdy analizę ograniczono do osób przyjmujących jakiekolwiek kortykosteroidy z powodu chorób obturacyjnych (HR: 1,40; 95% CI: 0,64–3,06) oraz do osób przyjmujących wyłącznie leki wziewne (HR: 1,58; 95% CI: 0,71–3,50). Ta pozytywna zależność nie osiągnęła jednak poziomu istotności statystycznej, prawdopodobnie z powodu małej liczby osób ze złamaniami. WNIOSKI: Ryzyko złamania szyjki kości udowej powinno być brane pod uwagę w sytuacji, gdy zaleca się stosowanie kortykosteroidów ze wskazań pulmonologicznych osobom w podeszłym wieku. Problem ten dotyczy również leków wziewnych.WSTĘP: Wraz ze starzeniem się populacji w najbliższych latach należy spodziewać się wzrostu częstości występowania osteoporozy i chorób układu oddechowego. Kortykosteroidy — leki zwiększające ryzyko osteoporozy, są stosowane w różnych postaciach u chorych na schorzenia układu oddechowego, bez względu na zaawansowany wiek i zwiększone ryzyko złamań. Celem badania była ocena ryzyka złamania szyjki kości udowej u osób w wieku podeszłym, leczonych kortykosteroidami ze wskazań pulmonologicznych, z uwzględnieniem leków wziewnych. MATERIAŁ I METODY: Dane na temat nowych złamań szyjki kości udowej zbierano za pomocą aktywnej obserwacji prospektywnej uczestników greckiego segmentu badania EPIC-Greece (EPIC-Greece, European Prospective Investigation into Cancer and Nutrition), którzy w momencie rekrutacji osiągnęli wiek co najmniej 60 lat i deklarowali chorobę układu oddechowego rozpoznaną przez lekarza. Dane na temat statusu socjoekonomicznego, stylu życia, stanu zdrowia oraz stosowania kortykosteroidów gromadzono za pomocą kwestionariuszy na początku i końcu badania. W celu oceny współczynnika ryzyka (HR) zastosowano model regresji Coxa, z uwzględnieniem czynników zakłócających. WYNIKI: Stwierdzono wzrost ryzyka złamania szyjki kości udowej związany ze stosowaniem kortykosteroidów (HR: 1,68; 95% CI: 0,85–3,34). Zwiększone ryzyko utrzymywało się, gdy analizę ograniczono do osób przyjmujących jakiekolwiek kortykosteroidy z powodu chorób obturacyjnych (HR: 1,40; 95% CI: 0,64–3,06) oraz do osób przyjmujących wyłącznie leki wziewne (HR: 1,58; 95% CI: 0,71–3,50). Ta pozytywna zależność nie osiągnęła jednak poziomu istotności statystycznej, prawdopodobnie z powodu małej liczby osób ze złamaniami. WNIOSKI: Ryzyko złamania szyjki kości udowej powinno być brane pod uwagę w sytuacji, gdy zaleca się stosowanie kortykosteroidów ze wskazań pulmonologicznych osobom w podeszłym wieku. Problem ten dotyczy również leków wziewnych

Acrylamide and glycidamide hemoglobin adducts and epithelial ovarian cancer: a nested case-control study in nonsmoking postmenopausal women from the EPIC cohort

Background: Acrylamide was classified as 'probably carcinogenic to humans (group 2A)' by the International Agency for Research on Cancer. Epithelial ovarian cancer (EOC) is the fourth cause of cancer mortality in women. Five epidemiological studies have evaluated the association between EOC risk and dietary acrylamide intake assessed using food frequency questionnaires, and one nested case-control study evaluated hemoglobin adducts of acrylamide (HbAA) and its metabolite glycidamide (HbGA) and EOC risk; the results of these studies were inconsistent. Methods: A nested case-control study in nonsmoking postmenopausal women (334 cases, 417 controls) was conducted within the European Prospective Investigation into Cancer and Nutrition (EPIC) cohort. Unconditional logistic regression models were used to estimate ORs and 95% confidence intervals (CI) for the association between HbAA, HbGA, HbAA+HbGA, and HbGA/HbAA and EOC and invasive serous EOC risk. Results: No overall associations were observed between biomarkers of acrylamide exposure analyzed in quintiles and EOC risk; however, positive associations were observed between some middle quintiles of HbGA and HbAA+HbGA. Elevated but non-statistically significant ORs for serous EOC were observed for HbGA and HbAA+HbGA (ORQ5vsQ1, 1.91; 95% CI, 0.96-3.81 and ORQ5vsQ1, 1.90; 95% CI, 0.94-3.83, respectively); however, no linear dose-response trends were observed. Conclusion: This EPIC nested case-control study failed to observe a clear association between biomarkers of acrylamide exposure and the risk of EOC or invasive serous EOC. Impact: It is unlikely that dietary acrylamide exposure increases ovarian cancer risk; however, additional studies with larger sample size should be performed to exclude any possible association with EOC risk

Comparison of abdominal adiposity and overall obesity in relation to risk of small intestinal cancer in a European Prospective Cohort

Published version. Source at http://dx.doi.org/10.1007/s10552-016-0772-z Background: The etiology of small intestinal cancer (SIC) is largely unknown, and there are very few epidemiological studies published to date. No studies have investigated abdominal adiposity in relation to SIC. Methods: We investigated overall obesity and abdominal adiposity in relation to SIC in the European Prospective Investigation into Cancer and Nutrition (EPIC), a large prospective cohort of approximately half a million men and women from ten European countries. Overall obesity and abdominal obesity were assessed by body mass index (BMI), waist circumference (WC), hip circumference (HC), waist-to-hip ratio (WHR), and waist-to-height ratio (WHtR). Multivariate Cox proportional hazards regression modeling was performed to estimate hazard ratios (HRs) and 95 % confidence intervals (CIs). Stratified analyses were conducted by sex, BMI, and smoking status. Results: During an average of 13.9 years of follow-up, 131 incident cases of SIC (including 41 adenocarcinomas, 44 malignant carcinoid tumors, 15 sarcomas and 10 lymphomas, and 21 unknown histology) were identified. WC was positively associated with SIC in a crude model that also included BMI (HR per 5-cm increase = 1.20, 95 % CI 1.04, 1.39), but this association attenuated in the multivariable model (HR 1.18, 95 % CI 0.98, 1.42). However, the association between WC and SIC was strengthened when the analysis was restricted to adenocarcinoma of the small intestine (multivariable HR adjusted for BMI = 1.56, 95 % CI 1.11, 2.17). There were no other significant associations. Conclusion: WC, rather than BMI, may be positively associated with adenocarcinomas but not carcinoid tumors of the small intestine. Impact: Abdominal obesity is a potential risk factor for adenocarcinoma in the small intestine

Prediagnostic circulating concentrations of plasma insulin-like growth factor-I and risk of lymphoma in the European Prospective Investigation into Cancer and Nutrition

Insulin-like growth factor (IGF)-I has cancer promoting activities. However, the hypothesis that circulating IGF-I concentration is related to risk of lymphoma overall or its subtypes has not been examined prospectively. IGF-I concentration was measured in pre-diagnostic plasma samples from a nested case-control study of 1,072 cases of lymphoid malignancies and 1,072 individually matched controls from the European Prospective Investigation into Cancer and Nutrition. Odds ratios (ORs) and confidence intervals (CIs) for lymphoma were calculated using conditional logistic regression. IGF-I concentration was not associated with overall lymphoma risk (multivariable-adjusted OR for highest versus lowest third = 0.77 [95% CI = 0.57-1.03], ptrend  = 0.06). There was no statistical evidence of heterogeneity in this association with IGF-I by sex, age at blood collection, time between blood collection and diagnosis, age at diagnosis, or body mass index (pheterogeneity for all  ≥ 0.05). There were no associations between IGF-I concentration and risk for specific BCL subtypes, T-cell lymphoma or Hodgkin lymphoma, although number of cases were small. In this European population, IGF-I concentration was not associated with risk of overall lymphoma. This study provides the first prospective evidence on circulating IGF-I concentrations and risk of lymphoma. Further prospective data are required to examine associations of IGF-I concentrations with lymphoma subtypes.The coordination of EPIC is financially supported by the European Commission (DG-SANCO) and the International Agency for Research on Cancer. The national cohorts are supported by Danish Cancer Society (Denmark); Ligue Contre le Cancer, Institut Gustave Roussy, Mutuelle Générale de l’Education Nationale, Institut National de la Santé et de la Recherche Médicale (INSERM) (France); German Cancer Aid, German Cancer Research Center (DKFZ), Federal Ministry of Education and Research (BMBF), Deutsche Krebshilfe, Deutsches Krebsforschungszentrum and Federal Ministry of Education and Research (Germany); the Hellenic Health Foundation (Greece); Associazione Italiana per la Ricerca sul Cancro-AIRC-Italy and National Research Council (Italy); Dutch Ministry of Public Health, Welfare and Sports (VWS), Netherlands Cancer Registry (NKR), LK Research Funds, Dutch Prevention Funds, Dutch ZON (Zorg Onderzoek Nederland), World Cancer Research Fund (WCRF), Statistics Netherlands (The Netherlands); ERC-2009-AdG 232997 and Nordforsk, Nordic Centre of Excellence programme on Food, Nutrition and Health (Norway); Health Research Fund (FIS), PI13/00061 to Granada, PI13/01162 to EPIC-Murcia, Regional Governments of Andalucía, Asturias, Basque Country, Murcia and Navarra, ISCIII RETIC (RD06/0020) (Spain); Swedish Cancer Society, Swedish Research Council and County Councils of Skåne and Västerbotten (Sweden); Cancer Research UK (14136 to EPIC-Norfolk; C570/A11692, C570/A16491 and C8221/A19170 to EPIC-Oxford), Medical Research Council (1000143 to EPIC-Norfolk, MR/M012190/1 to EPIC-Oxford) (United Kingdom)

Εκτίμηση παραγόντων καρδιαγγειακού κινδύνου σε παιδιά και εφήβους με δυσλιπιδαιμία

Εισαγωγή: Η παιδική ηλικία αποτελεί την αφετηρία για τους παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς που οδηγούν σε καρδιαγγειακά συμβάματα αργότερα στην ενήλικο ζωή. Η εγκατάσταση αθηρωσκληρωτικών βλαβών θεωρείται μία χρόνια εξελικτική διαδικασία η οποία επάγεται κυρίως από τη φλεγμονή και την ενδοθηλιακή δυσλειτουργία των αγγείων. Η ασύμμετρη διμεθυλαργινίνη (asymmetric dimethylarginine, ADMA) και η συνδεδεμένη με τις λιποπρωτεΐνες φωσφολιπάση Α2 (lipoprotein associated phospholipase A2, Lp-PLA2) αναγνωρίζονται ως δείκτες πρώιμης αθηρωσκλήρυνσης καθώς και πρόγνωσης των όψιμων επιπλοκών στην ενήλικο ζωή. Σκοπός: Η τεκμηρίωση συσχέτισης μεταξύ των μορίων ADMA, Lp-PLA2 και παραδοσιακών βιοχημικών δεικτών καρδιαγγειακού κινδύνου σε παιδιά και εφήβους με δυσλιπιδαιμία ή σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1. Υλικό και μέθοδοι: Τον πληθυσμό της μελέτης αποτέλεσαν 123 παιδιά και έφηβοι, 68 αγόρια / 55 κορίτσια, με διάμεση ηλικία 9,9 έτη, 73 παιδιά με δυσλιπιδαιμία (επίπεδα LDL-C ≥  130 mg/dl), 19 παιδιά με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 και 31 υγιή παιδιά. Ο εργαστηριακός έλεγχος ελήφθη μετά από ολονύκτια νηστεία και προσδιορίστηκαν τα λιπίδια, οι λιποπρωτεϊνες, η hsCRP, η γλυκόζη, η HbA1c καθώς επίσης τα επίπεδα των ADMA και Lp-PLA2 (ELISA, enzyme-linked immunosorbent assay). Τα επίπεδα της LDL-C προσδιορίστηκαν με άμεση μέτρηση. Η στατιστική ανάλυση των δεδομένων πραγματοποιήθηκε με τη χρήση της εφαρμογής STATA (Windows v8.5) και η στατιστική σημαντικότητα ορίστηκε στο 5%. Αποτελέσματα: Τα παιδιά με δυσλιπιδαιμία είχαν υψηλότερα επίπεδα ADMA και Lp-PLA2. Τα επίπεδα της ADMA είχαν σηματική θετική συσχέτιση με τα επίπεδα ολικής, LDL και non-HDL χοληστερόλης, καθώς και TGs. Στα παιδιά με δυσλιπιδαιμία, ακόμα και μικρές αλλαγές των συγκεντρώσεων ADMA ακολουθούνται από διαφοροποιήσεις στα επίπεδα των λιποπρωτεϊνών. Όσον αφορά τα επίπεδα Lp-PLA2 παρατηρήθηκε ισχυρή θετική συσχέτιση με τα επίπεδα hsCRP και θετική συσχέτιση οριακής στατιστικής σημαντικότητας με τα επίπεδα LDL-C και non-HDL-C. Επίσης σημαντική συσχέτιση παρατηρήθηκε μεταξύ των επιπέδων ADMA και Lp-PLA2. Στην ομάδα των παιδιών με σακχαρώδη διαβήτη παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική αρνητική συσχέτιση μεταξύ των επιπέδων ADMA και της ηλικίας και οριακά σημαντική θετική συσχέτιση μεταξύ των επιπέδων LpPLA2 και των TGs. Συμπεράσματα: Από τη μελέτη υποστηρίζεται ότι στα παιδιά με δυσλιπιδαιμία οι ADMA και LpPLA2 έχουν θετική συσχέτιση τόσο μεταξύ τους όσο και με βιοχημικούς δείκτες που συνδέονται με το μακροχρόνιο κίνδυνο αθηρωμάτωσης. Η συναξιολόγηση των συγκεκριμένων βιοδεικτών πιθανόν να μπορεί να συμβάλει στην πρόγνωση του καρδιαγγειακού κινδύνου και αντίστοιχα στις στρατηγικές διαχείρισης στον παιδιατρικό πληθυσμό.Background: The pathophysiologic mechanisms which lead to cardiovascular (CV) events begin early in childhood. Atherosclerosis is recognized as a chronic and dynamic process induced primarily by vascular inflammation and endothelial dysfunction. Asymmetric dimethylarginine (ADMA) and lipoprotein associated phospholipase A2 (Lp-PLA2) are considered markers of early atherosclerosis and predictors of late complications in adulthood. Aim: To establish the relationship between ADMA, Lp-PLA2 and traditional cardiovascular risk biomarkers in children and adolescents with dyslipidemia or diabetes mellitus type 1. Material and Methods: The study population consisted of 123 chilren, 68 males / 55 females, with a median age of 9.9 years. 73 children suffered dyslipidemia (LDL-C levels ≥ 130 mg/dl), 19 children suffered diabetes mellitus type 1 and 31 were apparently healthy children. Blood samples were obtained after an overnight fasting. Lipid, lipoproteins, hsCRP, glucose, HbA1c, as well as ADMA and Lp-PLA2 levels were estimated. LDL-C concentration was directly measured. ADMA and Lp-PLA2 levels were assessed by enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA). Statistical analysis was performed using STATA for Windows v8.5. p < 0.05 was considered statistically significant. Results: Children suffering dyslipidemia demonstrated higher ADMA and Lp-PLA2 levels. ADMA was significantly positively correlated with TC, LDL-C, non-HDL-C and TGs. Even small changes of the ADMA concentration in dyslipidemic children were found to be followed by corresponding alterations in lipid-lipoprotein levels. A significant positive correlation was observed between Lp-PLA2 and hsCRP as well as a positive correlation of borderline significance between Lp-PLA2 and LDL-C or non-HDL-C. In addition, ADMA and Lp-PLA2 were strongly correlated. In the group of diabetes mellitus, ADMA levels were significantly negatively correlated with age and Lp-PLA2 levels were marginaly correlated with TGs levels. Conclusions: A relationship of ADMA and Lp-PLA2 levels with biochemical markers associated with long-term risk of atherosclerosis in children and adolescents is supported. The assessment of these two biomarkers combined may improve CV risk prediction and future management strategies in the pediatric population

Evaluation of cardiovascular risk factors in children and adolescents with dylipidemia

Background: The pathophysiologic mechanisms which lead to cardiovascular (CV) events begin early in childhood. Atherosclerosis is recognized as a chronic and dynamic process induced primarily by vascular inflammation and endothelial dysfunction. Asymmetric dimethylarginine (ADMA) and lipoprotein associated phospholipase A2 (Lp-PLA2) are considered markers of early atherosclerosis and predictors of late complications in adulthood. Aim: To establish the relationship between ADMA, Lp-PLA2 and traditional cardiovascular risk biomarkers in children and adolescents with dyslipidemia or diabetes mellitus type 1. Material and Methods: The study population consisted of 123 chilren, 68 males / 55 females, with a median age of 9.9 years. 73 children suffered dyslipidemia (LDL-C levels ≥ 130 mg/dl), 19 children suffered diabetes mellitus type 1 and 31 were apparently healthy children. Blood samples were obtained after an overnight fasting. Lipid, lipoproteins, hsCRP, glucose, HbA1c, as well as ADMA and Lp-PLA2 levels were estimated. LDL-C concentration was directly measured. ADMA and Lp-PLA2 levels were assessed by enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA). Statistical analysis was performed using STATA for Windows v8.5. p < 0.05 was considered statistically signicant.Results: Children suffering dyslipidemia demonstrated higher ADMA and Lp-PLA2 levels. ADMA was significantly positively correlated with TC, LDL-C, non-HDL-C and TGs. Even small changes of the ADMA concentration in dyslipidemic children were found to be followed by corresponding alterations in lipid-lipoprotein levels. A significant positive correlation was observed between Lp-PLA2 and hsCRP as well as a positive correlation of borderline significance between Lp-PLA2 and LDL-C or non-HDL-C. In addition, ADMA and Lp-PLA2 were strongly correlated. In the group of diabetes mellitus, ADMA levels were significantly negatively correlated with age and Lp-PLA2 levels were marginaly correlated with TGs levels. Conclusions: A relationship of ADMA and Lp-PLA2 levels with biochemical markers associated with long-term risk of atherosclerosis in children and adolescents is supported. The assessment of these two biomarkers combined may improve CV risk prediction and future management strategies in the pediatric population.Εισαγωγή: Η παιδική ηλικία αποτελεί την αφετηρία για τους παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς που οδηγούν σε καρδιαγγειακά συμβάματα αργότερα στην ενήλικο ζωή. Η εγκατάσταση αθηρωσκληρωτικών βλαβών θεωρείται μία χρόνια εξελικτική διαδικασία η οποία επάγεται κυρίως από τη φλεγμονή και την ενδοθηλιακή δυσλειτουργία των αγγείων. Η ασύμμετρη διμεθυλαργινίνη (asymmetric dimethylarginine, ADMA) και η συνδεδεμένη με τις λιποπρωτεΐνες φωσφολιπάση Α2 (lipoprotein associated phospholipase A2, Lp-PLA2) αναγνωρίζονται ως δείκτες πρώιμης αθηρωσκλήρυνσης καθώς και πρόγνωσης των όψιμων επιπλοκών στην ενήλικο ζωή.Σκοπός: Η τεκμηρίωση συσχέτισης μεταξύ των μορίων ADMA, Lp-PLA2 και παραδοσιακών βιοχημικών δεικτών καρδιαγγειακού κινδύνου σε παιδιά και εφήβους με δυσλιπιδαιμία ή σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1.Υλικό και μέθοδοι: Τον πληθυσμό της μελέτης αποτέλεσαν 123 παιδιά και έφηβοι, 68 αγόρια / 55 κορίτσια, με διάμεση ηλικία 9,9 έτη, 73 παιδιά με δυσλιπιδαιμία (επίπεδα LDL-C ≥  130 mg/dl), 19 παιδιά με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 και 31 υγιή παιδιά. Ο εργαστηριακός έλεγχος ελήφθη μετά από ολονύκτια νηστεία και προσδιορίστηκαν τα λιπίδια, οι λιποπρωτεϊνες, η hsCRP, η γλυκόζη, η HbA1c καθώς επίσης τα επίπεδα των ADMA και Lp-PLA2 (ELISA, enzyme-linked immunosorbent assay). Τα επίπεδα της LDL-C προσδιορίστηκαν με άμεση μέτρηση. Η στατιστική ανάλυση των δεδομένων πραγματοποιήθηκε με τη χρήση της εφαρμογής STATA (Windows v8.5) και η στατιστική σημαντικότητα ορίστηκε στο 5%.Αποτελέσματα: Τα παιδιά με δυσλιπιδαιμία είχαν υψηλότερα επίπεδα ADMA και Lp-PLA2. Τα επίπεδα της ADMA είχαν σηματική θετική συσχέτιση με τα επίπεδα ολικής, LDL και non-HDL χοληστερόλης, καθώς και TGs. Στα παιδιά με δυσλιπιδαιμία, ακόμα και μικρές αλλαγές των συγκεντρώσεων ADMA ακολουθούνται από διαφοροποιήσεις στα επίπεδα των λιποπρωτεϊνών. Όσον αφορά τα επίπεδα Lp-PLA2 παρατηρήθηκε ισχυρή θετική συσχέτιση με τα επίπεδα hsCRP και θετική συσχέτιση οριακής στατιστικής σημαντικότητας με τα επίπεδα LDL-C και non-HDL-C. Επίσης σημαντική συσχέτιση παρατηρήθηκε μεταξύ των επιπέδων ADMA και Lp-PLA2. Στην ομάδα των παιδιών με σακχαρώδη διαβήτη παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική αρνητική συσχέτιση μεταξύ των επιπέδων ADMA και της ηλικίας και οριακά σημαντική θετική συσχέτιση μεταξύ των επιπέδων LpPLA2 και των TGs. Συμπεράσματα: Από τη μελέτη υποστηρίζεται ότι στα παιδιά με δυσλιπιδαιμία οι ADMA και LpPLA2 έχουν θετική συσχέτιση τόσο μεταξύ τους όσο και με βιοχημικούς δείκτες που συνδέονται με το μακροχρόνιο κίνδυνο αθηρωμάτωσης. Η συναξιολόγηση των συγκεκριμένων βιοδεικτών πιθανόν να μπορεί να συμβάλει στην πρόγνωση του καρδιαγγειακού κινδύνου και αντίστοιχα στις στρατηγικές διαχείρισης στον παιδιατρικό πληθυσμό

Today&rsquo;s Mediterranean Diet in Greece: Findings from the National Health and Nutrition Survey&mdash;HYDRIA (2013&ndash;2014)

Background: This study aimed to investigate the food and macronutrient intake of the population in Greece and evaluate its adherence to the Greek traditional Mediterranean diet. Methods: Adults over 18 years old (n = 4011) were included from the 2013&ndash;2014 National Health and Nutrition survey&mdash;HYDRIA. Dietary intake was collected using two 24-h recall interviews and a nonquantitative food frequency questionnaire. Macronutrient intakes were calculated using an updated version of the Greek FCT. Results: Only 28.3% of the adult population had high adherence to the Greek traditional Mediterranean diet, with a higher percentage (39.7%) observed for participants over 65 years compared to those under 65 years (25.5%). Differences in adherence to the MD were observed among the four geographical regions in Greece. Younger adults had a higher intake of meat, cereals, alcoholic and nonalcoholic beverages, and sugar products than older individuals who consumed more vegetables, fruits, legumes, dairy, fish, and lipids (mainly from olive oil). Adults do not meet the international dietary recommendations for the intake of several foods and macronutrients. Conclusions: The adult Greek population, especially younger people, has headed away from the Greek traditional Mediterranean diet. These observations indicate potential detrimental consequences in terms of morbidity and mortality