29 research outputs found
Effect of Preschool Classroom Quality on Social and Language Development
The purpose of this study was to examine the effect of child care classroom quality on language and social outcomes for economically disadvantaged preschool youth who have been enrolled in a high-quality preschool program for one year. The study investigated preschool children\u27s receptive language ability and social development in relation to environmental quality and teacher-child interaction quality, while controlling for child and teacher gender, teacher level of education, children\u27s dominant language, and children\u27s initial performance on measures of receptive language and social development, as assessed by the PPVT-IV and DECA-C, respectively. The sample was drawn from a specific model of high quality child care education centers located in urban areas throughout the United States. Survey, child assessment, and observation data used in the present study are part of a larger study known as the Educare Learning Network Implementation Study. The Implementation Study is a partnership between the Ounce of Prevention Fund and Frank Porter Graham Child Development Institute at the University of North Carolina. Principal investigators for the Educare Learning Network Implementation Study are Noreen Yazejian and Donna Bryant. For the present study, child care classroom environmental quality was examined as a broad construct using the Early Childhood Environment Rating Scale - Revised (ECERS-R; Harms, Clifford, & Cryer, 1998), and the quality of teacher-child interactions was explored in-depth using the Classroom Assessment Scoring System (CLASS; Pianta, La Paro, & Hamre, 2008). Hierarchical linear modeling was used to analyze the impact of quality on children\u27s receptive vocabulary and social competency. Overall classroom quality, as assessed through the ECERS-R, was not related significantly to any of the measured child outcomes. With regard to teacher-child interaction quality, as assessed by the CLASS, results indicated that the quality of emotional support and classroom organization were significantly predictive of children\u27s behavioral concerns. In particular, higher quality emotional support and classroom organization predicted fewer behavioral concerns at school. Together the results suggest that classroom quality factors may impact on students\u27 development of social competencies, however, the results of the present study did not indicate a link between classroom factors and young children\u27s development of early literacy. Possible explanations for the study findings, along with study limitations, are discussed
Recommended from our members
Theoretical study of multispectral structured illumination for depth resolved imaging of non-stationary objects: focus on retinal imaging
Current implementations of structured illumination microscopy for depth-resolved (three-dimensional) imaging have limitations that restrict its use; specifically, they are not applicable to non-stationary objects imaged with relatively poor condenser optics and in non-fluorescent mode. This includes in-vivo retinal imaging. A novel implementation of structured illumination microscopy is presented that overcomes these issues. A three-wavelength illumination technique is used to obtain the three sub-images required for structured illumination simultaneously rather than sequentially, enabling use on non-stationary objects. An illumination method is presented that produces an incoherent pattern through interference, bypassing the limitations imposed by the aberrations of the condenser lens and thus enabling axial sectioning in non-fluorescent imaging. The application to retinal imaging can lead to a device with similar sectioning capabilities to confocal microscopy without the optical complexity (and cost) required for scanning systems
Structure in the 3D Galaxy Distribution: I. Methods and Example Results
Three methods for detecting and characterizing structure in point data, such
as that generated by redshift surveys, are described: classification using
self-organizing maps, segmentation using Bayesian blocks, and density
estimation using adaptive kernels. The first two methods are new, and allow
detection and characterization of structures of arbitrary shape and at a wide
range of spatial scales. These methods should elucidate not only clusters, but
also the more distributed, wide-ranging filaments and sheets, and further allow
the possibility of detecting and characterizing an even broader class of
shapes. The methods are demonstrated and compared in application to three data
sets: a carefully selected volume-limited sample from the Sloan Digital Sky
Survey redshift data, a similarly selected sample from the Millennium
Simulation, and a set of points independently drawn from a uniform probability
distribution -- a so-called Poisson distribution. We demonstrate a few of the
many ways in which these methods elucidate large scale structure in the
distribution of galaxies in the nearby Universe.Comment: Re-posted after referee corrections along with partially re-written
introduction. 80 pages, 31 figures, ApJ in Press. For full sized figures
please download from: http://astrophysics.arc.nasa.gov/~mway/lss1.pd
The Size Distribution of Void Filaments in a LCDM Cosmology
The size distribution of mini-filaments in voids has been derived from the
Millennium Run halo catalogs at redshifts z=0,0.5,1 and 2. It is assumed that
the primordial tidal field originated the presence of filamentary substructures
in voids and that the void filaments have evolved only little, keeping the
initial memory of the primordial tidal field. Applying the filament-finding
algorithm based on the minimal spanning tree (MST) technique to the Millennium
voids, we identify the mini-filaments running through voids and measure their
sizes at each redshift. Then, we calculate the comoving number density of void
filaments as a function of their sizes in the logarithmic interval and
determine an analytic fitting function for it. It is found that the size
distribution of void mini-filaments in the logarithmic interval has an almost
universal shape, insensitive to the redshift: In the short-size section it is
well approximated as a power-law, while in the long-size section it decreases
exponentially. We expect that the universal size distribution of void filaments
may provide a useful cosmological probe without resorting to the rms density
fluctuations.Comment: MNRAS in press, revised version, two different definitions of void
size considered, chi^2 tests of the universality included, more discussions
on the universality of the void size distribution adde
Wp艂yw rodzaju i obj臋to艣ci wybranych niejonowych 艣rodk贸w cieniuj膮cych na odpowied藕 zapaln膮 u pacjent贸w poddanych angioplastyce wie艅cowej
Wst臋p: Wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej wywo艂anej implantacj膮 stentu do t臋tnicy wie艅cowej
okre艣la ryzyko nawrotu zw臋偶enia. Celem niniejszej pracy by艂a ocena wp艂ywu rodzaju i obj臋to艣ci
wybranych niejonowych 艣rodk贸w cieniuj膮cych na st臋偶enia bia艂ek ostrej fazy oraz wyst臋powanie
klinicznej restenozy.
Materia艂 i metody: Przeprowadzono analiz臋 post hoc prospektywnego badania kohortowego
obejmuj膮cego 198 pacjent贸w z d艂awic膮 stabiln膮, leczonych przezsk贸rn膮 angioplastyk膮 wie艅cow膮
z implantacj膮 stentu ze stali nierdzewnej. Chorych por贸wnywano w zale偶no艣ci od rodzaju
i obj臋to艣ci u偶ytego 艣rodka cieniuj膮cego. Dost臋pne niejonowe 艣rodki kontrastowe (jomeprol,
jopromid, jodiksanol) podawano zgodnie z wyborem lekarza wykonuj膮cego zabieg. Krew do
oznacze艅 bia艂ka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed
zabiegiem oraz po 6, 24 godzinach i 1 miesi膮cu od interwencji. Wizyty kontrolne po艂膮czone
z pr贸b膮 wysi艂kow膮 przeprowadzano po 7 dniach, miesi膮cu i po up艂ywie p贸艂 roku od angioplastyki.
Badania kontrolne bez pr贸by wysi艂kowej wykonywano po 3 miesi膮cach oraz po roku od
zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie.
Wyniki: Grupy pacjent贸w, u kt贸rych zastosowano r贸偶ne rodzaje 艣rodk贸w cieniuj膮cych, nie
r贸偶ni艂y si臋 wyj艣ciow膮 charakterystyk膮. Kliniczna restenoza wyst膮pi艂a w trakcie rocznego okresu
obserwacji u 30 os贸b, bez istotnych r贸偶nic w zale偶no艣ci od u偶ytego kontrastu. Zaobserwowano por贸wnywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi st臋偶eniami CRP i SAA po
24 godzinach od zabiegu w badanych grupach. Dodatkowo wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej okaza艂a
si臋 niezale偶na od rodzaju i obj臋to艣ci podanego 艣rodka cieniuj膮cego. W analizie z u偶yciem
modelu regresji logistycznej wykazano podwy偶szone st臋偶enia SAA przed zabiegiem oraz CRP
i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wyst膮pienia restenozy. Rodzaj i obj臋to艣膰
kontrastu nie korelowa艂y z najwy偶szymi st臋偶eniami mediator贸w zapalnych w przeciwie艅stwie
do ich przedzabiegowych warto艣ci.
Wnioski: Wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej wywo艂anej implantacj膮 stentu ze stali nierdzewnej do
t臋tnicy wie艅cowej oraz wyst臋powanie klinicznej restenozy nie wi膮偶膮 si臋 z rodzajem i obj臋to艣ci膮
wsp贸艂cze艣nie stosowanych 艣rodk贸w cieniuj膮cych
Wp艂yw rodzaju i obj臋to艣ci wybranych niejonowych 艣rodk贸w cieniuj膮cych na odpowied藕 zapaln膮 u pacjent贸w poddanych angioplastyce wie艅cowej
Wst臋p: Wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej wywo艂anej implantacj膮 stentu do t臋tnicy wie艅cowej
okre艣la ryzyko nawrotu zw臋偶enia. Celem niniejszej pracy by艂a ocena wp艂ywu rodzaju i obj臋to艣ci
wybranych niejonowych 艣rodk贸w cieniuj膮cych na st臋偶enia bia艂ek ostrej fazy oraz wyst臋powanie
klinicznej restenozy.
Materia艂 i metody: Przeprowadzono analiz臋 post hoc prospektywnego badania kohortowego
obejmuj膮cego 198 pacjent贸w z d艂awic膮 stabiln膮, leczonych przezsk贸rn膮 angioplastyk膮 wie艅cow膮
z implantacj膮 stentu ze stali nierdzewnej. Chorych por贸wnywano w zale偶no艣ci od rodzaju
i obj臋to艣ci u偶ytego 艣rodka cieniuj膮cego. Dost臋pne niejonowe 艣rodki kontrastowe (jomeprol,
jopromid, jodiksanol) podawano zgodnie z wyborem lekarza wykonuj膮cego zabieg. Krew do
oznacze艅 bia艂ka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed
zabiegiem oraz po 6, 24 godzinach i 1 miesi膮cu od interwencji. Wizyty kontrolne po艂膮czone
z pr贸b膮 wysi艂kow膮 przeprowadzano po 7 dniach, miesi膮cu i po up艂ywie p贸艂 roku od angioplastyki.
Badania kontrolne bez pr贸by wysi艂kowej wykonywano po 3 miesi膮cach oraz po roku od
zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie.
Wyniki: Grupy pacjent贸w, u kt贸rych zastosowano r贸偶ne rodzaje 艣rodk贸w cieniuj膮cych, nie
r贸偶ni艂y si臋 wyj艣ciow膮 charakterystyk膮. Kliniczna restenoza wyst膮pi艂a w trakcie rocznego okresu
obserwacji u 30 os贸b, bez istotnych r贸偶nic w zale偶no艣ci od u偶ytego kontrastu. Zaobserwowano por贸wnywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi st臋偶eniami CRP i SAA po
24 godzinach od zabiegu w badanych grupach. Dodatkowo wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej okaza艂a
si臋 niezale偶na od rodzaju i obj臋to艣ci podanego 艣rodka cieniuj膮cego. W analizie z u偶yciem
modelu regresji logistycznej wykazano podwy偶szone st臋偶enia SAA przed zabiegiem oraz CRP
i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wyst膮pienia restenozy. Rodzaj i obj臋to艣膰
kontrastu nie korelowa艂y z najwy偶szymi st臋偶eniami mediator贸w zapalnych w przeciwie艅stwie
do ich przedzabiegowych warto艣ci.
Wnioski: Wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej wywo艂anej implantacj膮 stentu ze stali nierdzewnej do
t臋tnicy wie艅cowej oraz wyst臋powanie klinicznej restenozy nie wi膮偶膮 si臋 z rodzajem i obj臋to艣ci膮
wsp贸艂cze艣nie stosowanych 艣rodk贸w cieniuj膮cych
Por贸wnanie oko艂ozabiegowych st臋偶e艅 wybranych bia艂ek ostrej fazy u chorych na cukrzyc臋 typu 2 i u os贸b bez cukrzycy poddanych elektywnej implantacji stentu do t臋tnicy wie艅cowej
Wst臋p: Wysokie st臋偶enia marker贸w zapalnych stanowi膮 czynnik prognostyczny rozwoju cukrzycy
typu 2 u os贸b zdrowych oraz wskazuj膮 na chorych z cukrzyc膮 zagro偶onych du偶ym
ryzykiem incydent贸w sercowo-naczyniowych. Celem niniejszej pracy by艂a ocena oko艂ozabiegowych
st臋偶e艅 wybranych bia艂ek ostrej fazy u pacjent贸w z cukrzyc膮 typu 2 i os贸b bez cukrzycy
poddanych elektywnej implantacji stentu do t臋tnicy wie艅cowej.
Materia艂 i metody: Do prospektywnego badania kohortowego kolejno w艂膮czono 31 chorych
na cukrzyc臋 i 167 os贸b bez tego schorzenia. Wszystkich leczono z powodu stabilnej d艂awicy
piersiowej metod膮 przezsk贸rnej angioplastyki wie艅cowej z implantacj膮 stentu. Krew do oznacze艅
bia艂ka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem
oraz po 6 i 24 godzinach, a tak偶e po up艂ywie miesi膮ca od interwencji. Wizyty kontrolne po
zabiegu angioplastyki przeprowadzano po up艂ywie tygodnia, miesi膮ca i p贸艂 roku (z pr贸b膮
wysi艂kow膮) oraz po 3 miesi膮cach i po roku (bez pr贸by wysi艂kowej). Kliniczne objawy restenozy
weryfikowano angiograficznie.
Wyniki: Zaobserwowano por贸wnywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi st臋偶eniami
CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu u chorych na cukrzyc臋 i u os贸b bez tego
schorzenia. St臋偶enia CRP we wszystkich punktach pomiaru oraz SAA po 24 godzinach
i miesi膮cu od interwencji by艂y istotnie wi臋ksze u chorych na cukrzyc臋. Cukrzyca w wywiadzie,
du偶y wska藕nik masy cia艂a i podesz艂y wiek wi膮za艂y si臋 z podwy偶szonym st臋偶eniem CRP przed
zabiegiem w analizie 1-wymiarowej, podczas gdy po utworzeniu modelu wieloczynnikowego
obecno艣膰 cukrzycy utraci艂a istotno艣膰 statystyczn膮. Kliniczna restenoza wyst膮pi艂a w trakcie
rocznego okresu obserwacji u 30 pacjent贸w, bez istotnych r贸偶nic mi臋dzy grupami.
W analizie z u偶yciem modelu regresji logistycznej wykazano zwi臋kszone st臋偶enia SAA przed
zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wyst膮pienia restenozy,
natomiast obecno艣膰 cukrzycy po uwzgl臋dnieniu st臋偶e艅 mediator贸w zapalnych nie mia艂a znaczenia
prognostycznego w analizie wielowymiarowej. Wnioski: Chorzy na cukrzyc臋 typu 2 poddani implantacji stentu do natywnej t臋tnicy wie艅cowej
charakteryzuj膮 si臋 wi臋ksz膮 oko艂ozabiegow膮 aktywacj膮 czynnik贸w zapalnych w por贸wnaniu
z osobami bez cukrzycy. Jednocze艣nie w populacji og贸lnej wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej
wywo艂anej wszczepieniem stentu okre艣la ryzyko jawnego klinicznie nawrotu zw臋偶enia
Por贸wnanie oko艂ozabiegowych st臋偶e艅 wybranych bia艂ek ostrej fazy u chorych na cukrzyc臋 typu 2 i u os贸b bez cukrzycy poddanych elektywnej implantacji stentu do t臋tnicy wie艅cowej
Wst臋p: Wysokie st臋偶enia marker贸w zapalnych stanowi膮 czynnik prognostyczny rozwoju cukrzycy
typu 2 u os贸b zdrowych oraz wskazuj膮 na chorych z cukrzyc膮 zagro偶onych du偶ym
ryzykiem incydent贸w sercowo-naczyniowych. Celem niniejszej pracy by艂a ocena oko艂ozabiegowych
st臋偶e艅 wybranych bia艂ek ostrej fazy u pacjent贸w z cukrzyc膮 typu 2 i os贸b bez cukrzycy
poddanych elektywnej implantacji stentu do t臋tnicy wie艅cowej.
Materia艂 i metody: Do prospektywnego badania kohortowego kolejno w艂膮czono 31 chorych
na cukrzyc臋 i 167 os贸b bez tego schorzenia. Wszystkich leczono z powodu stabilnej d艂awicy
piersiowej metod膮 przezsk贸rnej angioplastyki wie艅cowej z implantacj膮 stentu. Krew do oznacze艅
bia艂ka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem
oraz po 6 i 24 godzinach, a tak偶e po up艂ywie miesi膮ca od interwencji. Wizyty kontrolne po
zabiegu angioplastyki przeprowadzano po up艂ywie tygodnia, miesi膮ca i p贸艂 roku (z pr贸b膮
wysi艂kow膮) oraz po 3 miesi膮cach i po roku (bez pr贸by wysi艂kowej). Kliniczne objawy restenozy
weryfikowano angiograficznie.
Wyniki: Zaobserwowano por贸wnywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi st臋偶eniami
CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu u chorych na cukrzyc臋 i u os贸b bez tego
schorzenia. St臋偶enia CRP we wszystkich punktach pomiaru oraz SAA po 24 godzinach
i miesi膮cu od interwencji by艂y istotnie wi臋ksze u chorych na cukrzyc臋. Cukrzyca w wywiadzie,
du偶y wska藕nik masy cia艂a i podesz艂y wiek wi膮za艂y si臋 z podwy偶szonym st臋偶eniem CRP przed
zabiegiem w analizie 1-wymiarowej, podczas gdy po utworzeniu modelu wieloczynnikowego
obecno艣膰 cukrzycy utraci艂a istotno艣膰 statystyczn膮. Kliniczna restenoza wyst膮pi艂a w trakcie
rocznego okresu obserwacji u 30 pacjent贸w, bez istotnych r贸偶nic mi臋dzy grupami.
W analizie z u偶yciem modelu regresji logistycznej wykazano zwi臋kszone st臋偶enia SAA przed
zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wyst膮pienia restenozy,
natomiast obecno艣膰 cukrzycy po uwzgl臋dnieniu st臋偶e艅 mediator贸w zapalnych nie mia艂a znaczenia
prognostycznego w analizie wielowymiarowej. Wnioski: Chorzy na cukrzyc臋 typu 2 poddani implantacji stentu do natywnej t臋tnicy wie艅cowej
charakteryzuj膮 si臋 wi臋ksz膮 oko艂ozabiegow膮 aktywacj膮 czynnik贸w zapalnych w por贸wnaniu
z osobami bez cukrzycy. Jednocze艣nie w populacji og贸lnej wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej
wywo艂anej wszczepieniem stentu okre艣la ryzyko jawnego klinicznie nawrotu zw臋偶enia
Wybrane bia艂ka ostrej fazy u pacjent贸w poddanych angioplastyce wie艅cowej
Wst臋p: Pomimo licznych doniesie艅 dotycz膮cych czynnik贸w ryzyka powik艂a艅
i restenozy, w tym prac na temat bia艂ek ostrej fazy, dok艂adna stratyfikacja ryzyka
u pacjent贸w poddanych angioplastyce wie艅cowej (PTCA) jest wci膮偶 przedmiotem bada艅.
Celem pracy by艂a ocena zale偶no艣ci wyst臋powania zgon贸w, zawa艂贸w serca i ponownych
rewaskularyzacji (ocenianych 艂膮cznie) oraz restenozy u pacjent贸w z d艂awic膮 piersiow膮
bolesn膮 zale偶nie od st臋偶enia biochemicznych marker贸w stanu zapalnego.
Materia艂 i metody: Badanie mia艂o charakter prospektywnej, kohortowej pr贸by
z rocznym okresem klinicznej obserwacji chorych. St臋偶enia bia艂ka C-reaktywnego
(CRP) i surowiczego bia艂ka amyloidowego (SAA) oznaczono metod膮 nefelometryczn膮
u 138 pacjent贸w z d艂awic膮 piersiow膮 stabiln膮 i 16 chorych z d艂awic膮 piersiow膮
niestabiln膮. Krew do oznacze艅 pobierano przed zabiegiem oraz po 6, 18–24 godzinach,
a tak偶e po 1, 3, 6, 12 miesi膮cach po zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano
angiograficznie.
Wyniki: St臋偶enia CRP oznaczane 18–24 godzin i 6 miesi臋cy po angioplastyce
okaza艂y si臋 czynnikami predykcyjnymi wyst膮pienia zgonu, zawa艂u serca i potrzeby
rewaskularyzacji, ocenianymi 艂膮cznie (MACE), oraz wyst膮pienia restenozy. Warto艣ci
SAA, zmierzone przed zabiegiem oraz po 6 i po 18–24 godzinach, a tak偶e po miesi膮cu
od PTCA, jak r贸wnie偶 CRP oznaczone przed angioplastyk膮 i po 6 godzinach, 1, 3,
12 miesi膮cach nie mia艂y wp艂ywu na wyst臋powanie wspomnianych kryteri贸w oceny. Szczytowe
warto艣ci st臋偶e艅 CRP i SAA wyst膮pi艂y po 18–24 godzinach od zabiegu. Mi臋dzy st臋偶eniami
CRP oznaczanymi 18–24 godzin oraz 6 miesi臋cy po PTCA istnieje wysoka, istotna
korelacja liniowa. Rozleg艂o艣膰 zmian mia偶d偶ycowych oceniana liczb膮 zaj臋tych t臋tnic
wie艅cowych nie wi膮za艂a si臋 ze st臋偶eniem CRP.
Wnioski: Uzyskane wyniki potwierdzaj膮 kluczow膮 rol臋 procesu zapalnego w
destabilizacji zmian mia偶d偶ycowych i procesie restenozy oraz wskazuj膮 na istnienie
odczynu zapalnego wywo艂anego zabiegiem angioplastyki wie艅cowej. Pacjenci po PTCA
z wysokim st臋偶eniem CRP (> 6,3 mg/l) s膮 bardziej zagro偶eni ostrym incydentem wie艅cowym
i restenoz膮, dlatego wymagaj膮 szczeg贸lnego nadzoru kardiologicznego w okresie
kilkunastu miesi臋cy po zabiegu w przeciwie艅stwie do chorych z niskim st臋偶eniem
tego markera (CRP < 2,5 mg/l), kt贸rzy znajduj膮 si臋 w grupie niskiego ryzyka (OR
dla MACE 2,1; OR dla restenozy 2,2). (Folia Cardiol. 2003; 10: 733–742
Wybrane bia艂ka ostrej fazy u pacjent贸w poddanych angioplastyce wie艅cowej
Wst臋p: Pomimo licznych doniesie艅 dotycz膮cych czynnik贸w ryzyka powik艂a艅
i restenozy, w tym prac na temat bia艂ek ostrej fazy, dok艂adna stratyfikacja ryzyka
u pacjent贸w poddanych angioplastyce wie艅cowej (PTCA) jest wci膮偶 przedmiotem bada艅.
Celem pracy by艂a ocena zale偶no艣ci wyst臋powania zgon贸w, zawa艂贸w serca i ponownych
rewaskularyzacji (ocenianych 艂膮cznie) oraz restenozy u pacjent贸w z d艂awic膮 piersiow膮
bolesn膮 zale偶nie od st臋偶enia biochemicznych marker贸w stanu zapalnego.
Materia艂 i metody: Badanie mia艂o charakter prospektywnej, kohortowej pr贸by
z rocznym okresem klinicznej obserwacji chorych. St臋偶enia bia艂ka C-reaktywnego
(CRP) i surowiczego bia艂ka amyloidowego (SAA) oznaczono metod膮 nefelometryczn膮
u 138 pacjent贸w z d艂awic膮 piersiow膮 stabiln膮 i 16 chorych z d艂awic膮 piersiow膮
niestabiln膮. Krew do oznacze艅 pobierano przed zabiegiem oraz po 6, 18–24 godzinach,
a tak偶e po 1, 3, 6, 12 miesi膮cach po zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano
angiograficznie.
Wyniki: St臋偶enia CRP oznaczane 18–24 godzin i 6 miesi臋cy po angioplastyce
okaza艂y si臋 czynnikami predykcyjnymi wyst膮pienia zgonu, zawa艂u serca i potrzeby
rewaskularyzacji, ocenianymi 艂膮cznie (MACE), oraz wyst膮pienia restenozy. Warto艣ci
SAA, zmierzone przed zabiegiem oraz po 6 i po 18–24 godzinach, a tak偶e po miesi膮cu
od PTCA, jak r贸wnie偶 CRP oznaczone przed angioplastyk膮 i po 6 godzinach, 1, 3,
12 miesi膮cach nie mia艂y wp艂ywu na wyst臋powanie wspomnianych kryteri贸w oceny. Szczytowe
warto艣ci st臋偶e艅 CRP i SAA wyst膮pi艂y po 18–24 godzinach od zabiegu. Mi臋dzy st臋偶eniami
CRP oznaczanymi 18–24 godzin oraz 6 miesi臋cy po PTCA istnieje wysoka, istotna
korelacja liniowa. Rozleg艂o艣膰 zmian mia偶d偶ycowych oceniana liczb膮 zaj臋tych t臋tnic
wie艅cowych nie wi膮za艂a si臋 ze st臋偶eniem CRP.
Wnioski: Uzyskane wyniki potwierdzaj膮 kluczow膮 rol臋 procesu zapalnego w
destabilizacji zmian mia偶d偶ycowych i procesie restenozy oraz wskazuj膮 na istnienie
odczynu zapalnego wywo艂anego zabiegiem angioplastyki wie艅cowej. Pacjenci po PTCA
z wysokim st臋偶eniem CRP (> 6,3 mg/l) s膮 bardziej zagro偶eni ostrym incydentem wie艅cowym
i restenoz膮, dlatego wymagaj膮 szczeg贸lnego nadzoru kardiologicznego w okresie
kilkunastu miesi臋cy po zabiegu w przeciwie艅stwie do chorych z niskim st臋偶eniem
tego markera (CRP < 2,5 mg/l), kt贸rzy znajduj膮 si臋 w grupie niskiego ryzyka (OR
dla MACE 2,1; OR dla restenozy 2,2). (Folia Cardiol. 2003; 10: 733–742