The Evaporating Massive Embedded Stellar Cluster IRS 13 Close to Sgr A*. I. Detection of a rich population of dusty objects in the IRS 13 cluster

A detailed analysis of the Nuclear Stellar Cluster (NSC) concedes not only the existence of the Scluster with its fast-moving stars and the supermassive black hole (SMBH) Sgr A*. It also reveals an embedded region of gas and dust with an exceptionally high stellar density called IRS 13. The IRS 13 cluster can be divided into the northern and the eastern counterparts, called IRS 13N and IRS 13E, respectively. This work will focus on both regions and study their most prominent members using rich infrared and radio/submm data baselines. Applying a multiwavelength analysis enables us to determine a comprehensive photometric footprint of the investigated cluster sample. Using the raytracing-based radiative transfer model HYPERION, the spectral energy distribution of the IRS 13 members suggests a stellar nature of the dusty sources. These putative Young Stellar Objects (YSOs) have a comparable spectroscopic identification to the D and G sources in or near the S cluster. Furthermore, we report the existence of a population of dusty sources in IRS 13 that can be mostly identified in the H-, K-, and Lband. Together with the objects reported in literature, we propose that this population is the outcome of a recent star formation process. Furthermore, we report that these presumably young objects are arranged in a disk structure. Although it cannot be excluded that the intrinsic arrangement of IRS 13 does show a disk structure, we find indications that the investigated cluster sample might be related to the counterclockwise disk.Comment: 59 pages, 44 figures, accepted and published by the Ap

Potential for anthropogenic disturbances to influence evolutionary change in the life history of a threatened salmonid

Although evolutionary change within most species is thought to occur slowly, recent studies have identified cases where evolutionary change has apparently occurred over a few generations. Anthropogenically altered environments appear particularly open to rapid evolutionary change over comparatively short time scales. Here, we consider a Pacific salmon population that may have experienced life-history evolution, in response to habitat alteration, within a few generations. Historically, juvenile fall Chinook salmon (Oncorhynchus tshawytscha) from the Snake River migrated as subyearlings to the ocean. With changed riverine conditions that resulted from hydropower dam construction, some juveniles now migrate as yearlings, but more interestingly, the yearling migration tactic has made a large contribution to adult returns over the last decade. Optimal life-history models suggest that yearling juvenile migrants currently have a higher fitness than subyearling migrants. Although phenotypic plasticity likely accounts for some of the change in migration tactics, we suggest that evolution also plays a significant role. Evolutionary change prompted by anthropogenic alterations to the environment has general implications for the recovery of endangered species. The case study we present herein illustrates the importance of integrating evolutionary considerations into conservation planning for species at risk

Plan van de oude en verzande Rhyn-mond

Deze kaart toont de monding van de Oude Rijn bij Spijk, zoals die in het begin van de 19de eeuw werd gekarteerd door de landmeters Frederik Beyerinck II (1766-1838) en Dirk Joseph Thomkens (of Thomkins). Laatstgenoemde tekende op basis van alle meetgegevens de kaart in handschrift. Sinds de opening van het Pannerdensch Kanaal in 1707 ging de watertoevoer voor de Neder-Rijn en IJssel minder via het Rijnstrangengebied. De Oude Rijnmond veranderde vanaf toen stapsgewijs in een overlaat, de Spijkse of Lobithse Overlaat geheten. Via een bewuste verlaging in de bandijk kon men hier in tijden van extreem hoge waterstanden water lozen in de Oude Rijn. Onderhandelingen tussen Gelderland en Kleef leidden in 1745 tot het besluit de Oude Rijnmond over een breedte van ruim 250 meter open te houden. Vanuit Nederlands oogpunt genoot sluiting van deze waterloop toen al de voorkeur, maar van Duitse zijde was hiertegen weerstand. Het afdammen van de Oude Rijnmond kon immers resulteren in overstromingen van Kleefs grondgebied. Vanaf de Spijkse bandijk sloot men een dijk aan op de Boterdijk bij Tolkamer, maar deze hield het niet lang vol. Enkele decennia later, in 1771, besloot men dat de Oude Rijn alleen bij hoge waterstanden in de rivier overtollig water mocht afvoeren. Met Pruisen werd een drempelhoogte overeengekomen, maar de realisatie ervan vond pas rond 1780 plaats. Tussen Bovenspijk en Tolkamer werd een dam aangelegd, met als doel de rivier in zijn zomerbed te houden. Alleen bij hoge waterstanden liet men vervolgens de watermassa’s over in de Oude Rijn. Vervolgens inundeerde men het gebied tussen de dijken van het Rijnstrangengebied en verdween het overlaatwater bij het eiland Candia in de Nederrijn. Bij nog hogere waterstanden liep een deel van het water via de bedding en de oeverlanden van het riviertje de Wildt, ten zuiden en zuidoosten van de stuwwal van het Montferland, naar de Oude IJssel weg. In het eerste kwart van de 19de eeuw deden zich enkele doorbraken van de Spijkse Overlaatdijk voor. De kaart van Beyerinck en Thomkens is vervaardigd naar aanleiding van zo’n dijkdoorbraak in 1805. Duidelijk is te zien dat de dijk – tussen de letters ‘a’ en ‘g’ – is bezweken. Restanten van die bezweken dijk blijken nog enigszins traceerbaar en zijn aangeduid met ‘Rijsberm’ en ‘Rijswerk binne de Passagen’. Enkele raailijnen op de kaart duiden op de plekken waar Thomkens en Beyerinck hun metingen verrichtten en corresponderen met de naastgelegen dwarsprofielen. Op die manier was de diepte en vorm van de doorbraakgeulen te bepalen en kon men een herstelplan opzetten. Trad de Spijkse Overlaat eenmaal in werking, dan waren er ook zeker nadelen aan verbonden. Zo werden wel eens schepen in de werkende overlaat gezogen. Ook zorgde de overlaat voor een lagere stroomsnelheid van de rivier, wat weer niet bevorderlijk was voor de afvoer van ijs. Hinderlijk was voorts het feit dat grote gebieden enige tijd van de buitenwereld waren afgesloten of geheel overstroomd. Vandaar dat de Nederlandse roep om sluiting van de Spijkse Overlaat (en van de uitwatering bij Candia) lange tijd heeft geklonken en steeds sterker werd. Het gevaar van overstromingen weerhoudt Pruisen en later Duitsland ervan om hieraan op korte termijn gehoor te geven. Pas in 1918 krijgt Nederland toestemming om de overlaat flink te verhogen en in een later stadium te sluiten. De ophoging was in 1923 voltooid, terwijl de definitieve afsluiting in 1959 plaats vond. Sinds die tijd is het gedeelte van de overlaat direct ten oosten van Spijk volgebouwd. De benedenmond van de Oude Rijn bij Candia werd pas in 1970 gesloten

The Evaporating Massive Embedded Stellar Cluster IRS 13 Close to Sgr A*. I. Detection of a Rich Population of Dusty Objects in the IRS 13 Cluster

A detailed analysis of the nuclear star cluster not only concedes the existence of the S cluster, with its fast-moving stars and the supermassive black hole Sgr A*. It also reveals an embedded region of gas and dust with an exceptionally high stellar density called IRS 13. The IRS 13 cluster can be divided into the northern and eastern counterparts, called IRS 13N and IRS 13E, respectively. This work will focus on both regions and study their most prominent members using rich infrared and radio/submillimeter data baselines. Applying a multiwavelength analysis enables us to determine a comprehensive photometric footprint of the investigated cluster sample. Using the ray-tracing-based radiative transfer model HYPERION, the spectral energy distribution of the IRS 13 members suggests a stellar nature of the dusty sources. These putative young stellar objects (YSOs) have a comparable spectroscopic identification to the D and G sources in or near the S cluster. Furthermore, we report the existence of a population of dusty sources in IRS 13 that can be mostly identified in the H , K , and L band. We propose that, together with the objects reported in the literature, this population is the outcome of a recent star formation process. Furthermore, we report that these presumably young objects are arranged in a disk structure. Although it cannot be excluded that the intrinsic arrangement of IRS 13 does show a disk structure, we find indications that the investigated cluster sample might be related to the counterclockwise disk

Kinematic Structure of the Galactic Center S Cluster

We present a detailed analysis of the kinematics of 112 stars that mostly comprise the high-velocity S cluster and orbit the supermassive black hole Sgr A* at the center of the Milky Way. For 39 of them, orbital elements are known; for the remainder, we know proper motions. The distribution of the inclinations and the proper motion flight directions deviate significantly from a uniform distribution, which one expects if the orientation of the orbits are random. Across the central arcseconds, the S-cluster stars are arranged in two almost edge-on disks that are located at a position angle approximately 45 degrees with respect to the Galactic plane. The angular momentum vectors for stars in each disk point in both directions, i.e., the stars in a given disk rotate in opposite ways. The poles of this structure are located only about 25 degrees from the line of sight. This structure may be the result of a resonance process that started with the formation of the young B-dwarf stars in the cluster about 6 Myr ago. Alternatively, it indicated the presence of a disturber at a distance from the center comparable to the distance of the compact stellar association IRS 13