The role of non-invasive ventilation in the treatment of chronic obstructive pulmonary disease

Nieinwazyjna wentylacja (NIW) jest jednym z najważniejszych osiągnięć w leczeniu chorób płuc w ostatnich kilkunastu latach. Stosując ją, uzyskuje się podobny efekt fizjologiczny jak w przypadku wentylacji inwazyjnej, polegający na zmniejszeniu pracy mięśni oddechowych i poprawie wymiany gazowej, przy jednoczesnym uniknięciu groźnych powikłań intubacji. Podstawowym wskazaniem do NIW jest ciężkie zaostrzenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP), charakteryzujące się kwasicą oddechową. Kontrolowane badania wykazały zmniejszenie śmiertelności, konieczności intubacji, liczby powikłań związanych z leczeniem oraz skrócenie czasu pobytu na OIOM i w szpitalu u chorych leczonych NIW. Rola NIW w przewlekłym leczeniu chorych z ciężką, hiperkapniczną postacią POChP nie jest ustalona. Chociaż zarówno przesłanki teoretyczne, jak i wyniki badań klinicznych sugerują korzyści z tego leczenia, to nadal nie jest jasne, którzy chorzy odniosą z niego korzyść. Obecnie uważa się, że próbę NIW w warunkach domowych należy podjąć u chorych ze znaczną hiperkapnią, powodującą objawy hipowentylacji, w przypadku częstych zaostrzeń, zwłaszcza wymagających stosowania wspomagania wentylacji oraz przy nieskuteczności domowego leczenia tlenem w utrzymaniu prawidłowego utlenowania krwi. Stosowanie NIW, dzięki zmniejszeniu liczby powikłań i czasu hospitalizacji, szczególnie w warunkach intensywnego nadzoru, jest postępowaniem przynoszącym oszczędności zarówno szpitalowi, jak i systemowi opieki zdrowotnej. Pneumonol. Alergol. Pol. 2011; 79, 3: 246-252Non-invasive ventilation (NIV) is one of the most important developments in pulmonology over the past 15 years. Physiologic effect of NIV is the same as that of invasive ventilation and consists of unloading respiratory muscles and improving oxygenation. Nevertheless avoidance of ominous complications of intubation gives important advantages of NIV over invasive ventilation. The principal indication for NIV is severe exacerbation of COPD, with uncompensated respiratory acidosis. The efficacy of NIV in such population was proved, in controlled trials, to reduce: in-hospital mortality, the need for intubation, the rate of complications and the length of stay in ICU and hospital. The role of NIV in the treatment of COPD patients in stable state is less evident. However, there are several theoretical reasons and clinical evidences to use NIV in home setting in patients with severe hypercapnia and symptoms of hypoventilation, in individuals who failed long-term oxygen therapy (LTOT) treatment and in subjects with recurrent exacerbations. Moreover, NIV in acute and chronic setting was recognized as cost-effective treatment. Pneumonol. Alergol. Pol. 2011; 79, 3: 246-25

Benefits of oxygen on exercise performance in patients with chronic lung diseases

Głównym objawem przewlekłych chorób płuc jest ograniczenie tolerancji wysiłku, związane z uczuciem duszności. Dolegliwość ta powoduje zmniejszenie codziennej aktywności, co pogarsza jakość życia i rokowanie. Zastosowanie tlenoterapii poprawia tolerancję wysiłku. U chorych na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) podstawowym mechanizmem poprawy tolerancji wysiłku jest zmniejszenie hiperinflacji dynamicznej. Korzystny efekt stosowania tlenu wykazano nie tylko u chorych z przewlekłą niewydolnością oddychania, którzy wymagają domowego leczenia tlenem, ale również u chorych bez spoczynkowej ciężkiej hipoksemii (PaO2 > 60 mm Hg), u których dochodzi do desaturacji (SaO2 < 90%) podczas wysiłku. Poprawa tolerancji wysiłku jest proporcjonalna do podawanego stężenia tlenu. Tlen może być podawany do dróg oddechowych w sposób ciągły lub pulsacyjny, tylko w czasie wdechu. Skuteczność obu technik jest podobna. Wszyscy chorzy zakwalifikowani do domowego leczenia tlenem, którzy zachowują aktywność poza domem, powinni być wyposażeni w przenośne źródło tlenu. Ponadto zaleca się tlenoterapię poza domem chorym bez ciężkiej hipoksemii spoczynkowej, ale ze znacznie upośledzoną tolerancją wysiłku i desaturacją w jego trakcie. Podaż tlenu powinna być dobrana tak, aby uniknąć desaturacji w trakcie wykonywanych aktywności. Odległe efekty tlenoterapii poza domem pod postacią poprawy jakości życia i zwiększenia aktywności nie zostały jak dotąd wykazane i wymagają przeprowadzenia dalszych badań.Chronic respiratory diseases limit exercise capacity, due to breathlessness and hypoxemia. A decrease in daily activity results in impairment of quality of life and higher mortality. Oxygen therapy improves exercise capacity. The main mechanism of this improvement in COPD patients is a reduction in dynamic hyperinflation. The benefits of oxygen therapy is present not only in patients with severe hypoxemia at rest (PaO2 < 60 mm Hg) requiring long-term oxygen therapy, but also in mild hypoxemic patients who develop desaturation during exercise. An improvement in exercise tolerance is proportional to the administered oxygen flow. Provision of oxygen flow from ambulatory source may be continuous or intermittent only during inspiration. Both methods seem to be comparable in terms of improving exercise tolerance and reducing hypoxemia. Ambulatory oxygen should be prescribed to all patients on long-term oxygen therapy who report outdoor activity. Moreover, normoxemic patients with severe exertional desaturation and low exercise tolerance should also be prescribed ambulatory oxygen. The flow of oxygen should be titrated to prevent desaturation during activities. The long-term effects of ambulatory oxygen such as improvement of quality of life and increasing daily activity have not been confirmed and require further investigation

Nieinwazyjna wentylacja mechaniczna w Polsce w 2012 roku

Wprowadzenie do praktyki klinicznej nieinwazyjnej wentylacji mechanicznej (NWM) dodatnim ciśnieniem należy do przełomowych wydarzeń w medycynie, które można porównać do wprowadzenia interwencji wewnątrzwieńcowych lub leczenia nerkozastępczego. Chociaż pierwsze próby zastosowania NWM miały miejsce w latach 40. XX. wieku [...

Przydatność oznaczania NT-proBNP w diagnostyce duszności u chorych na POChP

Introduction. Cardiovascular diseases often coexist with chronic obstructive pulmonary disease (COPD), and in some cases it is difficult to differentiate between cardiac and pulmonary cause of dyspnoea. It is well known that the serum concentration of NT-proBNP in patients with cardiovascular diseases, especially with congestive heart failure, is elevated. The aim of this study was to estimate the usefulness of NT-proBNP serum level measurement in patients with COPD complaining of chronic dyspnoea. Material and methods. The study group consisted of 81 stable COPD patients in middle age, 65 ± 7 years, (57 of them with concomitant cardiovascular disease). Serum concentration of NT-proBNP was measured using VITROS laboratory test. Results. There were no statistical differences in serum NT-proBNP between patients stratified according to the GOLD staging system for COPD severity or BODE index and mMRC breathlessness scale. The concentration of NT-proBNP was statistically significantly higher in the patients with coexisting cardiovascular diseases (220.8 ± 258.1 vs. 95.4±56.1 pg/ml). The group of patients with NT-proBNP concentration > 125 pg/ml (n = 36) was statistically significantly older (67.5 ± 6 years old vs. 63.2 ± 7.1 years old; p = 0.009) and had statistically significantly lower PaO2 (67.4 ± 11.8 mm Hg vs. 73.0 ± 11.6 mm Hg; p = 0.04). Conclusions. 1. In the group of stable COPD patients there were no differences between NT-proBNP serum concentration according to GOLD staging, BODE index, and mMRC breathlessness scale. 2. The NT-proBNP serum concentration was statistically significantly higher in the group of COPD patients with the concomitant cardiovascular disease. 3. In patients with chronic dyspnoea testing of serum NT-proBNP may be useful in the detection of patients with cardiovascular problems, who require more intensive therapy.Wstęp. U chorych na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP), często współistnieją choroby serca, co utrudnia ustalenie przyczyny występującej duszności. Wzrost stężenia NT-proBNP w surowicy jest charakterystyczny dla zastoinowej niewydolności serca. Celem pracy była ocena przydatności pomiaru stężenia NT-proBNP w surowicy u chorych na POChP, u których występowała przewlekła duszność. Materiał i metody. Do badania zakwalifikowano 81 chorych na POChP w stabilnej fazie choroby, w wieku 65 ± 7 lat, u 55 chorych współistniały choroby układu krążenia. Stężenie NT-proBNP w surowicy oznaczano przy użyciu zestawu odczynnikowego NT-proBNP VITROS i kalibratorów NT proBNP VITROS. Wyniki. Nie wykazano istotnych różnic w stężeniu NT-proBNP w zależności od stopnia zaawansowania choroby według GOLD, wskaźnika BODE, duszności w skali MRC. Stężenie NT-proBNP było natomiast statystycznie istotnie wyższe u chorych z towarzyszącymi chorobami układu krążenia (220,8 ± 258,1 v. 95,4 ± 56,1 pg/ml; p = 0,03). Chorzy z podwyższonym stężeniem NT-proBNP > 125 pg/ml (n = 36) byli statystycznie starsi (67,5 ± 6 lat v. 63,2 ± 7,1 roku; p = 0,009) i mieli istotnie niższe PaO2 (67,4 ± 11,8 v. 73,0 ± 11,6 v. mm Hg; p = 0,04) w porównaniu z chorymi z prawidłowym stężeniem NT-proBNP. Wnioski. 1. W grupie chorych na POChP w stabilnym stadium choroby nie stwierdzono istotnych różnic w stężeniu NT-proBNP w surowicy w zależności od stopnia ciężkości choroby według GOLD, wskaźnika BODE i skali nasilenia duszności MRC. 2. W grupie chorych na POChP i towarzyszącymi chorobami układu krążenia stężenie NT-proBNP jest statystycznie istotnie wyższe niż u chorych bez chorób towarzyszących. 3. U chorych z przewlekłą dusznością oznaczenie stężenia NT-proBNP może wyłonić grupę chorych, którzy wymagają wdrożenia lub intensyfikacji leczenia niewydolności serca

Treatment of acute respiratory failure in the course of COVID-19. Practical hints from the expert panel of the Assembly of Intensive Care and Rehabilitation of the Polish Respiratory Society

In 2019, a pandemic began due to infection with a novel coronavirus, SARS-CoV-2. In many cases, this coronavirus leads to the development of the COVID-19 disease. Lung damage in the course of this disease often leads to acute hypoxic respiratory failure and may eventually lead to acute respiratory distress syndrome (ARDS). Respiratory failure as a result of COVID-19 can develop very quickly and a small percent of those infected will die because of it. There is currently no treatment for COVID-19, therefore the key therapeutic intervention centers around the symptomatic treatment of respiratory failure. The main therapeutic goal is to main-tain gas exchange, mainly oxygenation, at an appropriate level and prevent the intensification of changes in the lung parenchyma. Depending on the severity of hypoxemia different techniques can be used to improve oxygenation. Medical staff dealing with COVID-19 patients should be familiar with both, methods used to treat respiratory failure and the epidemiological risks arising from their use. In some patients, conventional (passive) oxygen therapy alone is sufficient. In patients with worsening respiratory failure high flow nasal oxygen therapy (HFNOT) may be effective. The continuous positive airway pressure (CPAP) and non-invasive ventilation (NIV) methods can be used to a limited extent. With further disease progression, invasive ventilation must be used and in special situations, extracorporeal membrane oxygenation (ECMO) can also be administered.The authors of this article set themselves the goal of presenting the most current knowledge about the epidemiology and patho-physiology of respiratory failure in COVID-19, as well as the methods of its treatment. Given the dynamics of the developing pandemic, this is not an easy task as new scientific data is presented almost every day. However, we believe the knowledge contained in this study will help doctors care for patients with COVID-19. The main target audience of this study is not so much pneumonologists or intensivists who have extensive experience in the application of the techniques discussed here, but rather doctors of other specializations who must master new skills in order to help patients during the time of a pandemic

Diagnostic utility of pleural fluideosinophilia

Diagnostic utility of eosinophilic pleural effusion (EPE) is still the matter of controversy. Some earlier studies have showed that pleural fluid eosinophilia considerably reduces the probability of malignancy,whilesome later analyses were not able to confirm such an observation. To evaluate the diagnostic significance of EPE the retrospective study of all patients with pleural effusion (PE) managed in our hospital between 1995 and 2001 has been undertaken. We analyzed 915 patients with PE and 1086 pleural effusions subjected to a biochemical, cytological and bacteriological examinations. We identified 72(7,9%)patients with EPE and 82 EPEs liquid (7,5%) among them. The group of patients with EPE consisted of 41 (57%) males and 31 (43%) females; average age 62.2 year (range 21.0-94.0). Etiologic distribution showed the largest subgroup were patients with malignant EPE (n=28, 38.9%) followed by idiopathic EPE (n=12, 16.7%) and parapneumonic EPE (n=11, 15.3%). Looking for predictors of malignancy in EPE we found some differences between malignant and nonmalignant EPE: patients with malignant EPE were older (67.9±13.6) then patients with nonmalignant EPE (58.7±15.6;

Prevalence of home mechanical ventilation in Poland

Wstęp: Domowe wspomaganie wentylacji (DWW) staje się coraz powszechniejszą metodą leczenia chorych z przewlekłą niewydolnością oddychania. Na jej rozwój wpływa starzenie się społeczeństwa, rozwój technologii umożliwiających stosowanie wentylacji w domu oraz stale poszerzający się zakres wskazań. Autorzy podjęli próbę oceny rozpowszechnienia DWW w Polsce, metod oraz wskazań do jej stosowania. Materiał i metody: Do wszystkich ośrodków prowadzących DWW oraz do wszystkich wojewódzkich oddziałów NFZ wysłano ankiety, w których proszono o udzielenie informacji na temat stosowania DWW. Wyniki: Na podstawie uzyskanych odpowiedzi ze wszystkich oddziałów NFZ ustalono, że na przełomie roku 2008/2009 w Polsce leczenie DWW stosowano u 846 chorych, w tym 31% dzieci, czyli u średnio 2,2 pacjenta na 100 tys. mieszkańców. Na ankiety odpowiedziało tylko 12 ośrodków (31%) prowadzących DWW. Zgłosiły one łącznie 206 leczonych chorych (24% wszystkich leczonych), z tego 122 (59%) było leczonych w sposób inwazyjny przez tracheostomię. Na schorzenia nerwowo-mięśniowe cierpiało 168 chorych (82%), pozostałych 38 (18%) na choroby układu oddechowego. Najczęstszymi przyczynami stosowania DWW była dystrofia mięśniowa (57 chorych, co stanowiło 34% pacjentów z chorobami nerwowo-mięśniowymi) i stwardnienie zanikowe boczne (39, 23%). Wśród chorób płuc i klatki piersiowej przeważali chorzy z POChP (17 pacjentów) oraz kifoskoliozą (10 chorych). Wnioski: Mimo znacznego rozwoju DWW w Polsce w ciągu ostatnich 10 lat, rozpowszechnienie tej metody leczenia nadal odbiega od stanu w innych krajach europejskich. Przyczyną tych różnic może być bardzo mała liczba pacjentów z chorobami układu oddechowego leczonych DWW. Wysoki odsetek chorych stanowią pacjenci leczeni w sposób inwazyjny. Głównymi przyczynami hamującymi rozwój DWW jest system kwalifikacji, który pomija udział specjalisty chorób płuc, brak ustalonych przez towarzystwa naukowe wskazań, wyjątkowo wymagające kryteria udzielania tego świadczenia nałożone przez NFZ oraz mała świadomość pulmonologów na temat potrzeby i możliwości leczenia tą metodą, zwłaszcza pacjentów z chorobami restrykcyjnymi układu oddechowego oraz zespołem hipowentylacji w przebiegu otyłości. Pneumonol. Alergol. Pol. 2010; 78, 6: 392-398Introduction: Home mechanical ventilation (HMV) is increasingly used in the treatment of chronic respiratory failure thanks to rapid technological development, increasing number of elderly people and extension of indications. The aim of the study was to assess: prevalence of HMV in Poland, the proportions of lung disease and neuromuscular patients using HMV and the type of interface (invasive v. non-invasive). Material and methods: The questionnaire was send to all institutions providing HMV in Poland and to regional departments of National Health System (NHS). Results: All NHS departments responded. They reported 846 HMV users, 31% of children. The prevalence of HMV in Poland was assessed as 2,2 patient per 100.000 population without striking differences between provinces. Among 39 HMV centers in Poland 12 (31%) answered. They reported 206 patients (24% of all HMV users). Proportion of ventilation mode consisted of 59% (122 pts) treated via a tracheostomy and 41% (84 pts) with non invasive ventilation (NIV). 168 patients (82%) had neuromuscular diseases (ND), majority of them muscular dystrophy - 57 patients ( 34% of ND) and amyotrophic lateral sclerosis - 39 patients (23% of ND). There were only 38 patients (18%) with lung and thoracic cage diseases: 17 with COPD and 10 with kyphoscoliosis. Conclusions: The prevalence of HMV treatment in Poland has developed dramatically in the last decade, but is still very low comparing to other European countries, especially due to very low number of patients with lung and chest wall diseases. The prevalence of invasive mode of ventilation is extremely high. The most important factors which inhibit development of HMV in Poland are: omission of respiratory physicians in the process of qualification, lack of national guidelines, sophisticated demands for HMV providers. The awareness of the need of HMV especially in patients with respiratory failure due to obesity hypoventilation syndrome and restrictive lung diseases should be increased among chest physicians. Pneumonol. Alergol. Pol. 2010; 78, 6: 392-39

Relationship between the Clinical Frailty Scale and short-term mortality in patients ≥ 80 years old acutely admitted to the ICU: a prospective cohort study.

BACKGROUND: The Clinical Frailty Scale (CFS) is frequently used to measure frailty in critically ill adults. There is wide variation in the approach to analysing the relationship between the CFS score and mortality after admission to the ICU. This study aimed to evaluate the influence of modelling approach on the association between the CFS score and short-term mortality and quantify the prognostic value of frailty in this context. METHODS: We analysed data from two multicentre prospective cohort studies which enrolled intensive care unit patients ≥ 80 years old in 26 countries. The primary outcome was mortality within 30-days from admission to the ICU. Logistic regression models for both ICU and 30-day mortality included the CFS score as either a categorical, continuous or dichotomous variable and were adjusted for patient's age, sex, reason for admission to the ICU, and admission Sequential Organ Failure Assessment score. RESULTS: The median age in the sample of 7487 consecutive patients was 84 years (IQR 81-87). The highest fraction of new prognostic information from frailty in the context of 30-day mortality was observed when the CFS score was treated as either a categorical variable using all original levels of frailty or a nonlinear continuous variable and was equal to 9% using these modelling approaches (p < 0.001). The relationship between the CFS score and mortality was nonlinear (p < 0.01). CONCLUSION: Knowledge about a patient's frailty status adds a substantial amount of new prognostic information at the moment of admission to the ICU. Arbitrary simplification of the CFS score into fewer groups than originally intended leads to a loss of information and should be avoided. Trial registration NCT03134807 (VIP1), NCT03370692 (VIP2)