A Cross-Sectional Study of Reminiscence Bumps for Music-Related Memories in Adulthood

Music is often intimately linked to identity, as evidenced by the high value many people place on musical activities and the way in which music can become seemingly effortlessly coupled to important memories from throughout one’s lifespan. Previous research has revealed a consistent reminiscence bump in autobiographical memory—the disproportionate recall of memories from between ages 10 to 30 years in comparison with other lifetime periods—which also appears to extend to music-related memories. The present study represents one of the largest explorations of the musical reminiscence bump across adulthood to date. Participants (N = 470; ages 18 to 82 years) were shown the titles and artists of 111 popular songs that had featured in the charts between 1950 and 2015 and rated the degree to which they had autobiographical memories associated with each song, as well as the degree to which they were familiar with and liked the song. We found a reminiscence bump in adolescence (peaking around age 14) for both ratings of the autobiographical salience of songs featured in the charts during that period and the familiarity of these songs. Liking ratings showed more divergent results depending on a participant’s current age, including evidence for a cascading reminiscence bump, in which liking ratings from young adults increased for music from their parents’ adolescent years. We also revealed new evidence that music-related autobiographical memories appear to invoke similar retrieval processes to the common methodology of eliciting autobiographical memories via word cues. We contextualize these results in relation to general theoretical accounts of the reminiscence bump, and age-related differences in the bump are discussed in relation to various sociocultural and technological changes in music listening habits

Investigations on the Usefulness of CEACAMs as Potential Imaging Targets for Molecular Imaging Purposes

Members of the carcinoembryonic antigen cell adhesion molecules (CEACAMs) family are the prototype of tumour markers. Classically they are used as serum markers, however, CEACAMs could serve as targets for molecular imaging as well. In order to test the anti CEACAM monoclonal antibody T84.1 for imaging purposes, CEACAM expression was analysed using this antibody. Twelve human cancer cell lines from different entities were screened for their CEACAM expression using qPCR, Western Blot and FACS analysis. In addition, CEACAM expression was analyzed in primary tumour xenografts of these cells. Nine of 12 tumour cell lines expressed CEACAM mRNA and protein when grown in vitro. Pancreatic and colon cancer cell lines showed the highest expression levels with good correlation of mRNA and protein level. However, when grown in vivo, the CEACAM expression was generally downregulated except for the melanoma cell lines. As the CEACAM expression showed pronounced expression in FemX-1 primary tumours, this model system was used for further experiments. As the accessibility of the antibody after i.v. application is critical for its use in molecular imaging, the binding of the T84.1 monoclonal antibody was assessed after i.v. injection into SCID mice harbouring a FemX-1 primary tumour. When applied i.v., the CEACAM specific T84.1 antibody bound to tumour cells in the vicinity of blood vessels. This binding pattern was particularly pronounced in the periphery of the tumour xenograft, however, some antibody binding was also observed in the central areas of the tumour around blood vessels. Still, a general penetration of the tumour by i.v. application of the anti CEACAM antibody could not be achieved despite homogenous CEACAM expression of all melanoma cells when analysed in tissue sections. This lack of penetration is probably due to the increased interstitial fluid pressure in tumours caused by the absence of functional lymphatic vessels.Germany. Bundesministerium für Bildung und Forschung (TOMCAT, grant number 01EZ0824

Paradoxically, Most Flexible Ligand Binds Most Entropy-Favored: Intriguing Impact of Ligand Flexibility and Solvation on Drug-Kinase Binding

Biophysical parameters can accelerate drug development; e.g., rigid ligands may reduce entropic penalty and improve binding affinity. We studied systematically the impact of ligand rigidification on thermodynamics using a series of fasudil derivatives inhibiting protein kinase A by crystallography, isothermal titration calorimetry, nuclear magnetic resonance, and molecular dynamics simulations. The ligands varied in their internal degrees of freedom but conserve the number of heteroatoms. Counterintuitively, the most flexible ligand displays the entropically most favored binding. As experiment shows, this cannot be explained by higher residual flexibility of ligand, protein, or formed complex nor by a deviating or increased release of water molecules upon complex formation. NMR and crystal structures show no differences in flexibility and water release, although strong ligand-induced adaptations are observed. Instead, the flexible ligand entraps more efficiently water molecules in solution <i>prior</i> to protein binding, and by release of these waters, the favored entropic binding is observed

Localized states in anthrylpolyenes : influence of geometry

Combining group theoretical arguments and (extended) Hückel calculations, it is shown that terminally anthryl-substituted polyenes exhibit states almost completely localized at the substituents. These localized states are related to characteristic optical transitions in anthracene which also are observed in anthrylpolyenes independent of the length of the polyene chain

Wpływ spontanicznego wzrostu ciśnienia tętniczego na dyspersję odstępu QT u chorych z nadciśnieniem tętniczym i po zawale serca

Wstęp: Zwiększenie dyspersji odstępu QT u chorych z nadciśnieniem tętniczym i po zawale serca wiąże się z występowaniem komorowych zaburzeń rytmu serca - uznanego czynnika ryzyka nagłego zgonu sercowego. Nadciśnienie tętnicze zwiększa ryzyko incydentów sercowo- -naczyniowych, co może być spowodowane utrzymywaniem się podwyższonych wartości ciśnienia tętniczego. Niewyjaśniony pozostaje wpływ spontanicznych zwyżek ciśnienia tętniczego na występowanie nagłego zgonu sercowego. Celem badania chorych z nadciśnieniem tętniczym z przebytym zawałem serca lub bez niego była ocena dyspersji odstępu QT podczas spontanicznych zwyżek ciśnienia skurczowego i rozkurczowego w dzień i w nocy oraz wpływu częstości rytmu serca, niedokrwienia, zmian minimalnej i maksymalnej długości odstępu QT na dyspersję odstępu QT podczas wzrostów ciśnienia w dzień i w nocy. Materiał i metody: Badaniem objęto 80 chorych: 34 osoby z nadciśnieniem tętniczym i 46 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przebytym zawałem serca. Wykonano jednocześnie 24-godzinną rejestrację EKG i 24-godzinny automatyczny pomiar ciśnienia tętniczego. Badanie holterowskie EKG przeprowadzono za pomocą rejestratora 12-kanałowego. Podczas jednoczesnej 24-godzinnej kontroli ciśnienia tętniczego wyznaczano epizody zwyżki ciśnienia skurczowego powyżej 30 mm Hg i rozkurczowego powyżej 20 mm Hg względem odpowiedniej wartości przed wzrostem. Pomiary odstępu QT wykonywano przynajmniej w 8 odprowadzeniach elektrokardiogramu, oddzielnie podczas zwyżek ciśnienia skurczowego i rozkurczowego, w dzień i w nocy. Dla każdej zwyżki ciśnienia tętniczego 3-krotnie obliczano dyspersję odstępu QT; 10 minut przed zwyżką, w trakcie zwyżki i 10 minut po zwyżce ciśnienia tętniczego. Za pomocą badania echokardiograficznego oceniano odcinkowe zaburzenia kurczliwości, frakcję wyrzutową i masę lewej komory serca. Wyniki: Spoczynkowa dyspersja QT jest istotnie większa u chorych z nadciśnieniem tętniczym i przebytym zawałem serca niż u osób z nadciśnieniem tętniczym bez objawów choroby wieńcowej. Spontaniczne zwyżki ciśnienia tętniczego istotnie zmniejszają dyspersję odstępu QT u chorych z nadciśnieniem tętniczym, umiarkowanym przerostem lewej komory serca i bez objawów choroby wieńcowej oraz powodują nieistotne zmniejszenie dyspersji odstępu QT u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, umiarkowanym przerostem lewej komory i przebytym zawałem serca. Nie stwierdzono istotnego wpływu częstości rytmu serca na dyspersję odstępu QT podczas zwyżek ciśnienia tętniczego u chorych w badanych grupach. W grupie osób z nadciśnieniem tętniczym zmniejszenie dyspersji odstępu QT podczas zwyżki ciśnienia było spowodowane głównie skróceniem maksymalnego odstępu QT. Dalsze zmniejszenie dyspersji odstępu QT po zwyżce ciśnienia tętniczego wynikało zwłaszcza z wydłużenia minimalnego odstępu QT. Natomiast u chorych z nadciśnieniem tętniczym i po zawale serca zależności te były mniej widoczne, chociaż zachowały się zbliżone tendencje. U osób po zawale serca, u których występowało niedokrwienie mięśnia sercowego, podczas wzrostu ciśnienia tętniczego, spoczynkowa dyspersja odstępu QT podczas zwyżki i po zwyżce ciśnienia były nieistotnie większe w porównaniu z chorymi bez niedokrwienia. Wnioski: Dyspersja odstępu QT zmniejsza się istotnie podczas zwyżek ciśnienia tętniczego skurczowego i rozkurczowego, zarówno w dzień, jak i w nocy, u chorych z nadciśnieniem tętniczym, a nieistotnie u pacjentów po zawale serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 61-69

Changes in mortality inequalities over two decades : register based study of European countries

OBJECTIVE:To determine whether government efforts in reducing inequalities in health in European countries have actually made a difference to mortality inequalities by socioeconomic group. DESIGN:Register based study. DATA SOURCE:Mortality data by level of education and occupational class in the period 1990-2010, usually collected in a census linked longitudinal study design. We compared changes in mortality between the lowest and highest socioeconomic groups, and calculated their effect on absolute and relative inequalities in mortality (measured as rate differences and rate ratios, respectively). SETTING:All European countries for which data on socioeconomic inequalities in mortality were available for the approximate period between years 1990 and 2010. These included Finland, Norway, Sweden, Scotland, England and Wales (data applied to both together), France, Switzerland, Spain (Barcelona), Italy (Turin), Slovenia, and Lithuania. RESULTS:Substantial mortality declines occurred in lower socioeconomic groups in most European countries covered by this study. Relative inequalities in mortality widened almost universally, because percentage declines were usually smaller in lower socioeconomic groups. However, as absolute declines were often smaller in higher socioeconomic groups, absolute inequalities narrowed by up to 35%, particularly among men. Narrowing was partly driven by ischaemic heart disease, smoking related causes, and causes amenable to medical intervention. Progress in reducing absolute inequalities was greatest in Spain (Barcelona), Scotland, England and Wales, and Italy (Turin), and absent in Finland and Norway. More detailed studies preferably using individual level data are necessary to identify the causes of these variations. CONCLUSIONS:Over the past two decades, trends in inequalities in mortality have been more favourable in most European countries than is commonly assumed. Absolute inequalities have decreased in several countries, probably more as a side effect of population wide behavioural changes and improvements in prevention and treatment, than as an effect of policies explicitly aimed at reducing health inequalities.Peer reviewe

Wpływ spontanicznego wzrostu ciśnienia tętniczego na dyspersję odstępu QT u chorych z nadciśnieniem tętniczym i po zawale serca

Wstęp: Zwiększenie dyspersji odstępu QT u chorych z nadciśnieniem tętniczym i po zawale serca wiąże się z występowaniem komorowych zaburzeń rytmu serca - uznanego czynnika ryzyka nagłego zgonu sercowego. Nadciśnienie tętnicze zwiększa ryzyko incydentów sercowo- -naczyniowych, co może być spowodowane utrzymywaniem się podwyższonych wartości ciśnienia tętniczego. Niewyjaśniony pozostaje wpływ spontanicznych zwyżek ciśnienia tętniczego na występowanie nagłego zgonu sercowego. Celem badania chorych z nadciśnieniem tętniczym z przebytym zawałem serca lub bez niego była ocena dyspersji odstępu QT podczas spontanicznych zwyżek ciśnienia skurczowego i rozkurczowego w dzień i w nocy oraz wpływu częstości rytmu serca, niedokrwienia, zmian minimalnej i maksymalnej długości odstępu QT na dyspersję odstępu QT podczas wzrostów ciśnienia w dzień i w nocy. Materiał i metody: Badaniem objęto 80 chorych: 34 osoby z nadciśnieniem tętniczym i 46 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przebytym zawałem serca. Wykonano jednocześnie 24-godzinną rejestrację EKG i 24-godzinny automatyczny pomiar ciśnienia tętniczego. Badanie holterowskie EKG przeprowadzono za pomocą rejestratora 12-kanałowego. Podczas jednoczesnej 24-godzinnej kontroli ciśnienia tętniczego wyznaczano epizody zwyżki ciśnienia skurczowego powyżej 30 mm Hg i rozkurczowego powyżej 20 mm Hg względem odpowiedniej wartości przed wzrostem. Pomiary odstępu QT wykonywano przynajmniej w 8 odprowadzeniach elektrokardiogramu, oddzielnie podczas zwyżek ciśnienia skurczowego i rozkurczowego, w dzień i w nocy. Dla każdej zwyżki ciśnienia tętniczego 3-krotnie obliczano dyspersję odstępu QT; 10 minut przed zwyżką, w trakcie zwyżki i 10 minut po zwyżce ciśnienia tętniczego. Za pomocą badania echokardiograficznego oceniano odcinkowe zaburzenia kurczliwości, frakcję wyrzutową i masę lewej komory serca. Wyniki: Spoczynkowa dyspersja QT jest istotnie większa u chorych z nadciśnieniem tętniczym i przebytym zawałem serca niż u osób z nadciśnieniem tętniczym bez objawów choroby wieńcowej. Spontaniczne zwyżki ciśnienia tętniczego istotnie zmniejszają dyspersję odstępu QT u chorych z nadciśnieniem tętniczym, umiarkowanym przerostem lewej komory serca i bez objawów choroby wieńcowej oraz powodują nieistotne zmniejszenie dyspersji odstępu QT u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, umiarkowanym przerostem lewej komory i przebytym zawałem serca. Nie stwierdzono istotnego wpływu częstości rytmu serca na dyspersję odstępu QT podczas zwyżek ciśnienia tętniczego u chorych w badanych grupach. W grupie osób z nadciśnieniem tętniczym zmniejszenie dyspersji odstępu QT podczas zwyżki ciśnienia było spowodowane głównie skróceniem maksymalnego odstępu QT. Dalsze zmniejszenie dyspersji odstępu QT po zwyżce ciśnienia tętniczego wynikało zwłaszcza z wydłużenia minimalnego odstępu QT. Natomiast u chorych z nadciśnieniem tętniczym i po zawale serca zależności te były mniej widoczne, chociaż zachowały się zbliżone tendencje. U osób po zawale serca, u których występowało niedokrwienie mięśnia sercowego, podczas wzrostu ciśnienia tętniczego, spoczynkowa dyspersja odstępu QT podczas zwyżki i po zwyżce ciśnienia były nieistotnie większe w porównaniu z chorymi bez niedokrwienia. Wnioski: Dyspersja odstępu QT zmniejsza się istotnie podczas zwyżek ciśnienia tętniczego skurczowego i rozkurczowego, zarówno w dzień, jak i w nocy, u chorych z nadciśnieniem tętniczym, a nieistotnie u pacjentów po zawale serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 61-69

Carbamylated low-density lipoprotein induces endothelial dysfunction

Aims Cardiovascular events remain the leading cause of death in Western world. Atherosclerosis is the most common underlying complication driven by low-density lipoproteins (LDL) disturbing vascular integrity. Carbamylation of lysine residues, occurring primarily in the presence of chronic kidney disease (CKD), may affect functional properties of lipoproteins; however, its effect on endothelial function is unknown. Methods and results Low-density lipoprotein from healthy donors was isolated and carbamylated. Vascular reactivity after treatment with native LDL (nLDL) or carbamylated LDL (cLDL) was examined in organ chambers for isometric tension recording using aortic rings of wild-type or lectin-like-oxidized LDL receptor-1 (LOX-1) transgenic mice. Reactive oxygen species (ROS) and nitric oxide (NO) production were determined using electron spin resonance spectroscopy. The effect of LDL-carbamyl-lysine levels on cardiovascular outcomes was determined in patients with CKD during a median follow-up of 4.7 years. Carbamylated LDL impaired endothelium-dependent relaxation to acetylcholine or calcium-ionophore A23187, but not endothelium-independent relaxation to sodium nitroprusside. In contrast, nLDL had no effect. Carbamylated LDL enhanced aortic ROS production by activating NADPH-oxidase. Carbamylated LDL stimulated endothelial NO synthase (eNOS) uncoupling at least partially by promoting S-glutathionylation of eNOS. Carbamylated LDL-induced endothelial dysfunction was enhanced in LOX-1 transgenic mice. In patients with CKD, LDL-carbamyl-lysine levels were significant predictors for cardiovascular events and all-cause mortality. Conclusions Carbamylation of LDL induces endothelial dysfunction via LOX-1 activation and increased ROS production leading to eNOS uncoupling. This indicates a novel mechanism in the pathogenesis of atherosclerotic disease which may be pathogenic and prognostic in patients with CKD and high plasma levels of cLD

Competing Pathways in the Photochemistry of Ru(H)2(CO)(PPh3)3

The photochemistry of Ru(H)2(CO)(PPh3)3 (1) has been reinvestigated employing laser and conventional light sources in conjunction with NMR spectroscopy and IR spectroscopy. The sensitivity of NMR experiments was enhanced by use of p-H2-induced polarization (PHIP), and a series of unexpected reactions were observed. The photoinduced reductive elimination of H2 was demonstrated (a) via NMR spectroscopy by the observation of hyperpolarized 1 on pulsed laser photolysis in the presence of p-H2 and (b) via nanosecond time-resolved infrared (TRIR) spectroscopy studies of the transient [Ru(CO)(PPh3)3]. Elimination of H2 competes with photoinduced loss of PPh3, as demonstrated by formation of dihydrogen, triphenylarsine, and pyridine substitution products which are detected by NMR spectroscopy. The corresponding coordinatively unsaturated 16-electron intermediate [Ru(H)2(CO)(PPh3)2] exists in two isomeric forms according to TRIR spectroscopy that react with H2 and with pyridine on a nanosecond time scale. These two pathways, reductive elimination of H2 and PPh3 loss, are shown to occur with approximately equal quantum yields upon 355 nm irradiation. Low-temperature photolysis in the presence of H2 reveals the formation of the dihydrogen complex Ru(H)2(η2-H2)(CO)(PPh3)2, which is detected by NMR and IR spectroscopy. This complex reacts further within seconds at room temperature, and its behavior provides a rationale to explain the PHIP results. Furthermore, photolysis in the presence of AsPh3 and H2 generates Ru(H)2(AsPh3)(CO)(PPh3)2. Two isomers of Ru(H)2(CO)(PPh3)2(pyridine) are formed according to NMR spectroscopy on initial photolysis of 1 in the presence of pyridine under H2. Two further isomers are formed as minor products; the configuration of each isomer was identified by NMR spectroscopy. Laser pump-NMR probe spectroscopy was used to observe coherent oscillations in the magnetization of one of the isomers of the pyridine complex; the oscillation frequency corresponds to the difference in chemical shift between the hydride resonances. Pyridine substitution products were also detected by TRIR spectroscopy