Relationship between the Clinical Frailty Scale and short-term mortality in patients ≥ 80 years old acutely admitted to the ICU: a prospective cohort study.

BACKGROUND: The Clinical Frailty Scale (CFS) is frequently used to measure frailty in critically ill adults. There is wide variation in the approach to analysing the relationship between the CFS score and mortality after admission to the ICU. This study aimed to evaluate the influence of modelling approach on the association between the CFS score and short-term mortality and quantify the prognostic value of frailty in this context. METHODS: We analysed data from two multicentre prospective cohort studies which enrolled intensive care unit patients ≥ 80 years old in 26 countries. The primary outcome was mortality within 30-days from admission to the ICU. Logistic regression models for both ICU and 30-day mortality included the CFS score as either a categorical, continuous or dichotomous variable and were adjusted for patient's age, sex, reason for admission to the ICU, and admission Sequential Organ Failure Assessment score. RESULTS: The median age in the sample of 7487 consecutive patients was 84 years (IQR 81-87). The highest fraction of new prognostic information from frailty in the context of 30-day mortality was observed when the CFS score was treated as either a categorical variable using all original levels of frailty or a nonlinear continuous variable and was equal to 9% using these modelling approaches (p < 0.001). The relationship between the CFS score and mortality was nonlinear (p < 0.01). CONCLUSION: Knowledge about a patient's frailty status adds a substantial amount of new prognostic information at the moment of admission to the ICU. Arbitrary simplification of the CFS score into fewer groups than originally intended leads to a loss of information and should be avoided. Trial registration NCT03134807 (VIP1), NCT03370692 (VIP2)

Plant response to excessive manganese concentration in soil. Part I. Yields of faba bean and millet under changeable concentration and uptake of manganese

W doświadczeniu wazonowym prowadzonym na 14 gatunkach gleb stosowano mangan w dawkach 100, 200 i 300 mg·kg⁻¹ podłoża. Dodatki manganu powodowały istotne obniżenie plonów bobiku i prosa, szczególnie na obiektach o kwaśnym i bardzo kwaśnym podłożu. Stosunek Fe : Mn w obu roślinach zawężał się pod wpływem zastosowanych dawek Mn, natomiast bioakumulacja Mn wyrażona indeksem koncentracji Ci - rosła.In pot experiment carried out on 14 soils the manganese was applied in doses of 100, 200, 300 mg·kg⁻¹ soil substrate. Additions of manganese caused significant decrease of faba bean yields, less clear of the millet yields. Plant reaction to excessive Mn concentration depended on the soil pH, the uptake and plant Mn concentration increased with the rise of soil acidity. Applied rates of Mn influenced the Fe : Mn ratio in both plants, whereas Mn bioaccumulation expressed by Ci concentration index increased

Eksktrakcja manganu z gleb roztworami o roznej sile jonowej

W pracy oceniono, który z wybranych roztworów chemicznych mógłby znaleźć zastosowanie w laboratoriach agrochemicznych do oceny zawartości dostępnych dla roślin form manganu. Badano następujące roztwory ekstrakcyjne: 0,005 ol DTPA; (1, 0,1 mol) HC1; (0,05, 0,01 mol) NH4NO3, NH4C1 CaCl2; Sr(NO3)2. Sole obojętne w trakcie ekstrakcji uwalniały z gleb kwaśnych od 6,4 do 9,5% Mn całkowitego. Spadek siły jonowej roztworów ekstrakcyjnych oraz wyższy odczyn gleb zmniejszały ilości ekstrahowanego manganu, co stanowiło od 0,2 do 0,7% go zawartości całkowitej. Obecnie powszechnie stosowany w badaniach chemiczno-rolniczych kwas solny o stężeniu 1 mol·dm3 rozpuszczał około 57,4% Mn iłkowitego, a dziesięciokrotnie słabszy roztwór tego kwasu około 26%. Ilości Mn oznaczone w łagodnych roztworach soli obojętnych oraz chelacie DTPA były lemnie skorelowane z odczynem gleb, natomiast w kwasie solnym o różnych stężeniach dodatnio. Nie stwierdzono istotnej zależności pomiędzy zawartością części spławialnych, całkowitą zawartością Mn a jego ilością oznaczoną w wyniku kstrakcji badanymi roztworami.The study was carried out to investigate which of common extractants for vailable forms of Mn determination could be useful for agro-chemical laboratories. Following extractants were examined: 0.005 mol DTPA; (1, 0.1 mol) HC1; (0.05, 0.01 mol) NH4N03, NH4C1 CaCl2; Sr(NO3)2; also total concentration of manganese was determined. Neutral salts during extractions released 6.4 to 9.5% of total Mn from acid soils. Decreasing ionic strength of extraction solution and rising soil reaction diminished the amounts of released manganese to 0.7-1.3 mg·kg⁻1 soil what stated only 0.2 to 0.7% of the total. The 1 mol hydrochloric acid dissolved about 57.4% of total Mn, while 0.1 mol HC1 about 26%. The „weak" neutral solutions and DTPA released the amounts of Mn significantly negatively correlated with soil reaction, whereas the hydrochloric acid in both concentrations-positively. Neutral salt solutions and DTPA did not correlate with fine particle contents and total concentration of manganese in examined soils

Planr response to excessive manganese concentration in soil. Part II. Comparison of some extracting solutions to manganese determination under conditions of its increasing concenrtation in soil

Celem badań było określenie, który z powszechnie stosowanych roztworów ekstrakcyjnych może być użyteczny do oznaczeń Mn w glebach o podwyższonej jego zawartości i czy pozyskane ilości tego pierwiastka korelują z zawartością Mn w roślinach. W doświadczeniu wazonowym z użyciem 14 gleb o zróżnicowanych właściwościach fizykochemicznych uprawiano jako rośliny testowe bobik i proso. Do oznaczeń manganu w glebach stosowano następujące roztwory mol (HCl)·dm⁻³; 0,5 mol(MgSO₄)·dm⁻³; 0,005 mol(DTPA)·dm⁻³; 0,05 mol(CaCl₂)·dm⁻³; H₂O. Oznaczono również Mn w roślinach. Stwierdzono istotną korelację pomiędzy zawartością Mn w roślinach z koncentracją tego składnika w glebie ekstrahowanego wodą destylowaną, następnie 0,05 mol(CaCl₂)·dm⁻³, 0,005 mol (DTPA)·dm⁻³ oraz siarczanem magnezu. Ilości manganu oznaczone tymi roztworami ściśle zależały od odczynu gleb.The aim of this study was to investigate which of the common Mn extractant could be used to estimating higher level of this element in soils and whether extracted amounts will strongly correlate with Mn concentration in plants. In pot experiment 14 soils of varied physico-chemical properties were used; faba bean and millet were used as the test plants. Soils were treated with five extractors of mol(HCl)·dm⁻³; 0.5 mol(MgSO₄)·dm⁻³; 0.005 mol(DTPA)·dm⁻³; 0.05 mol(CaCl₂)·dm⁻³; H₂O. The plant material was analysed for manganese contents, too. The significant correlation was found between Mn content in plants and the Mn concentration in soil as extracted with distilled water, little lower for extracted with calcium chloride and DTPA and magnesium sulphate. The manganese amounts extracted with these solutions were strongly dependent on soil reaction

Plant reaction to excessive manganese concentration in soils. Part III. Toxic concentration of manganese in soils and plants

Zawartość manganu w roślinach bobiku i prosa oraz koncentracja wybranych jego form rozpuszczalnych w glebach posłużyła do wyznaczenia górnego krytycznego stężenia tego pierwiastka w tkankach roślin jak i glebach. Do wyznaczenia tych progowych zawartości posłużono się indeksem tolerancji oraz równaniami regresji opisującymi zależność pomiędzy tym wskaźnikiem, a zawartością manganu w glebie i roślinie.Concentration of manganese in faba bean and millet and the concentration of some its forms in soils were used to determine the upper critical level of that element both, in plants and soils. Estimation of upper critical level was based on the tolerance index and regression equations describing relations between this index and manganese contents in soils and plant