Medical treatment of ascites in cirrhosis

Medical treatment of cirrhotic ascites is essentially supportive, dictated by the patient's discomfort, impaired cardiovascular or respiratory function and potential for infection. Treatment of ‘simple’ ascites (moderate fluid accumulation, serum albumin > 3.5 g/dl, serum creatinine < 1.5 mg/dl, no electrolyte disturbance) is implemented sequentially. Only 10% of patients respond to dietary sodium restriction and bed rest; most require pharmacotherapy consisting of spironolactone, which increases the proportion of responding patients to 65% and loop diuretics, which may produce clinical improvement in an additional 20% (85% in all); in the remaining 15% of refractory patients, use of novel adjunctive therapies may be attempted. Patients with tense ascites, impaired renal function and electrolyte disturbances merit special consideration before diuretics are introduced. Spironolactone has long been a standard for the treatment of cirrhotic ascites because it directly antagonizes aldosterone. The loop diuretic most frequently added to spironolactone has been furosemide. However, there is preliminary evidence that torasemide may be more effective in some patients. Other investigational agents that may play a role in treatment of patients resistant to conventional drugs include ornipressin (a vasopressin analogue) and atrial natriuretic factor

Ancient DNA Elucidates the Controversy about the Flightless Island Hens (Gallinula sp.) of Tristan da Cunha

A persistent controversy surrounds the flightless island hen of Tristan da Cunha, Gallinula nesiotis. Some believe that it became extinct by the end of the 19th century. Others suppose that it still inhabits Tristan. There is no consensus about Gallinula comeri, the name introduced for the flightless moorhen from the nearby island of Gough. On the basis of DNA sequencing of both recently collected and historical material, we conclude that G. nesiotis and G. comeri are different taxa, that G. nesiotis indeed became extinct, and that G. comeri now inhabits both islands. This study confirms that among gallinules seemingly radical adaptations (such as the loss of flight) can readily evolve in parallel on different islands, while conspicuous changes in other morphological characters fail to occur

Development and Application of Microsatellites in Carcinus maenas: Genetic Differentiation between Northern and Central Portuguese Populations

Carcinus maenas, the common shore crab of European coastal waters, has recently gained notoriety due to its globally invasive nature associated with drastic ecological and economic effects. The native ubiquity and worldwide importance of C. maenas has resulted in it becoming one of the best-studied estuarine crustacean species globally. Accordingly, there is significant interest in investigating the population genetic structure of this broadly distributed crab along European and invaded coastlines. Here, we developed polymerase chain reaction (PCR) primers for one dinucleotide and two trinucleotide microsatellite loci, resulting from an enrichment process based on Portuguese populations. Combining these three new markers with six existing markers, we examined levels of genetic diversity and population structure of C. maenas in two coastal regions from Northern and Central Portugal. Genotypes showed that locus polymorphism ranged from 10 to 42 alleles (N = 135) and observed heterozygosity per locus ranged from 0.745 to 0.987 with expected heterozygosity ranging from 0.711 to 0.960; values typical of marine decapods. The markers revealed weak, but significant structuring among populations (global FST = 0.004) across a 450 km (over-water distance) spatial scale. Combinations of these and existing markers will be useful for studying population genetic parameters at a range of spatial scales of C. maenas throughout its expanding species range

Linking behaviour and climate change in intertidal ectotherms: insights from littorinid snails

A key element missing from many predictive models of the impacts of climate change on intertidal ectotherms is the role of individual behaviour. In this synthesis, using littorinid snails as a case study, we show how thermoregulatory behaviours may buffer changes in environmental temperatures. These behaviours include either a flight response, to escape the most extreme conditions and utilize warmer or cooler environments; or a fight response, where individuals modify their own environments to minimize thermal extremes. A conceptual model, generated from studies of littorinid snails, shows that various flight and fight thermoregulatory behaviours may allow an individual to widen its thermal safety margin (TSM) under warming or cooling environmental conditions and hence increase species’ resilience to climate change. Thermoregulatory behaviours may also buffer sublethal fitness impacts associated with thermal stresses. Through this synthesis, we emphasise that future studies need to consider not only animals' physiological limits but also their capacities to buffer the impact of climate change through behavioural responses. Current generalizations, made largely on physiological limits of species, often neglect the buffering effects of behaviour and may, therefore, provide an over-estimation of vulnerability, and consequently poor prediction of the potential impacts of climate change on intertidal ectotherms

Contribution à l'étude des liaisons d'hydrogène intramoléculaires dans les solutions aqueuses

Doctorat en Sciencesinfo:eu-repo/semantics/nonPublishe

The breeding and growth of Hymenosoma orbiculare Desm. (Crustacea Brachyura)

Volume: 41Start Page: 313End Page: 34

Les recommandations émises par des bloggeurs: étude de leur impact sur l'attitude du consommateur

Les nouveaux outils de communication apparus à l’occasion de la révolution digitale ont permis au bouche à oreille électronique de se développer. Les blogs font partie des nombreux média sociaux favorisant ce type de bouche à oreille. Ils connaissent un succès croissant et représentent un réel enjeu pour les marques.  C’est la raison pour laquelle ce mémoire est consacré à la problématique suivante: « Quel est l’impact d’une recommandation négative émise par un bloggeur sur l’attitude du consommateur envers le produit présenté ? ». La première partie de ce travail consiste en une phase exploratoire basée sur la revue de la littérature. Cette synthèse traite de l’évolution du concept de marketing, des différents aspects du bouche à oreille, des blogs, et enfin du modèle qui sert de cadre théorique pour la suite, à savoir l’Elaboration Likelihood Model, ainsi que les concepts clés s’y rapportant. Sur base de ces informations, un modèle de recherche a été élaboré et des hypothèses ont été émises. La deuxième partie de ce mémoire consiste en une étude quantitative nous permettant de tester le modèle de recherche. Pour ce faire, une enquête en ligne a été menée auprès de 203 répondants afin de tester les hypothèses posées. L’étude indique que les recommandations négatives des bloggeurs affectent bien l’attitude du consommateur envers le produit mentionné, et ce via l’adoption de cette recommandation. En effet, la crédibilité de la source et la qualité de la recommandation du bloggeur ont un impact sur l’adoption de la recommandation qui, à son tour, a un effet sur l’attitude du consommateur. L’analyse des résultats démontre aussi qu’il existe un lien entre la crédibilité perçue du bloggeur et la qualité du message perçue par le consommateur. Cependant, les résultats obtenus par rapport à la variable de l'implication ne sont pas probants. Les limites de cette étude sont ensuite précisées. Enfin, des suggestions de pistes pour de futures recherches sont émises et des recommandations scientifiques et managériales sont présentées.Master [120] en sciences de gestion, Université catholique de Louvain, 201

Caarte vanden Slaperdijk streckende vande Stichtse bergen tot aan de hoogte van Gelderland

Deze schitterende wandkaart toont een deel van de Gelderse Vallei en wel de Slaperdijk ‘streckende vande Stichtse bergen [= Utrechtse Heuvelrug] tot aan de hoogte van Gelderland [= dekzandruggen van de Gelderse Vallei]’. Een slaperdijk is zoals de naam al zegt een ‘slapende’ dijk, die pas dienst gaat doen als de ‘wakende’ dijk doorbreekt. In dat geval neemt de slaperdijk de waterkerende functie over en moet die het overgebleven land beschermen. Zo ook bij de beroemde Slaperdijk in de Gelderse Vallei die op deze wandkaart figureert. Deze dijk werd ‘actief’ na het doorbreken van de noordelijke Rijndijk of Grebbedijk tussen Wageningen en Rhenen. Toen de Slaperdijk er nog niet was, had men bij doorbraken van de Rijndijk dikwijls te maken met ernstige wateroverlast. Zo overstroomde vanaf 1595 de stad Amersfoort enkele malen, waarna men in 1651 besloot tot aanleg van de secundaire dijk. In 1653 werd de dijk opgeleverd en voor het beheer riep men het College tot Directie van de Slaperdijk in het leven. Met de aanleg van de Slaperdijk waren de problemen echter niet ten einde. Omdat het Utrechtse deel van de Gelderse Vallei wat lager ligt dan het Gelderse deel, had vooral Utrecht last van overstromingen bij een dijkdoorbraak. De Slaperdijk was dus met name een Utrechts belang en deze provincie maakte de dijk zelfs zwaarder dan de Grebbedijk. Er waren regelmatig conflicten met de Gelderse Staten, die een gebrek aan dijkonderhoud werden verweten. Maar voor Gelderland was de Slaperdijk natuurlijk een nadeel, omdat het water ertegen bleef staan en een bedreiging vormde voor de Gelderse boeren. Die laatsten kregen op den duur dan ook de beschikking over enkele ‘heulen’ of duikers onder de dijk door. Over de capaciteit van deze duikers was eveneens de nodige onenigheid. Conflicten lijken ook aan de basis te hebben gelegen van deze kaart van de Slaperdijk, gekarteerd door Justus van Broeckhuijsen (ca. 1670-1724). Deze sinds 1693 in Utrecht woonachtige landmeter vervaardigde de kaart in 1705 op verzoek van het College tot Directie van de Slaperdijk. Dit college wilde het illegaal kappen van bomen tegengaan; de kaart met daarop de dijk en het bijbehorende rechtsgebied moest hiertoe een middel tot handhaving zijn. Daarnaast had de heer van Renswoude het plan opgevat om, in navolging van het paleis van Versailles, zijn kasteel te voorzien van een Grand Canal. Voor de watertoevoer wilde hij een verbinding maken met de Lunterse Beek, wat een doorgraving van de Slaperdijk vereiste. De kaart van de Slaperdijk heeft niet louter een functioneel karakter, maar bezit ook een duidelijke representatieve functie. Zo staan de namen van de diverse collegeleden en hun familiewapens aan weerszijden van de kaart genoemd. Wanneer het bestuur van samenstelling veranderde, dan overplakte men veelal de vorige namen en wapens met de meest recente. Van de kaart zijn op die manier enkele varianten bekend. Gezien de samenstelling van het bestuur, zoals weergegeven op de hier gepresenteerde kaart, moet de publicatiedatum rond 1800 hebben gelegen. In cartografisch opzicht veranderde het kaartbeeld echter niet. Dit exemplaar van de kaart is uitzonderlijk fris van uiterlijk en kleur. De kaart is namelijk in segmenten op linnen geplakt en altijd in gevouwen toestand bewaard. Hierdoor hebben zaken als daglicht en sigarenrook geen vat op het kaartbeeld gekregen. Op de kaart is goed te zien hoe het reliëf bepalend is geweest voor het tracé van de Slaperdijk. Zo zijn de stuwwallen van de Utrechtse Heuvelrug en de dekzandruggen in de Gelderse Vallei beeldend weergegeven. Het eerste gedeelte van het tracé loopt van het Egelmeer (nu een drassig heidegebied) bij de heuvelrug tot aan de Emmikhuizerberg, een geïsoleerde stuwwal ten noordwesten van Veenendaal. Vanaf daar gaat het via de bestaande Schalmdijk in oostelijke richting naar de zandige hoogte van het latere Fort aan de Buursteeg. Het laatste gedeelte van het tracé gaat vervolgens in noordoostelijke richting tot de Gelderse grens. Hier wordt nog een tijdje de grens gevolgd, tot aan de hogere dekzandruggen in het noorden. Met dit tracé kon men het overstromingsgevaar vanuit het zuidoosten afdoende bezweren. Rechtsboven op de kaart staat fraai het huis van de heer van Renswoude, Frederik Adriaan van Reede, ingetekend. Loodrecht op dit kasteel is als een zichtlaan het nieuwe kanaal te bewonderen, met de vermelding ‘Nieuw Gegrave Water Sloot na Renswoude’. De aansluiting van dit kanaal met de Lunterse Beek via een ‘heul’ is mooi te zien en vormde zoals gezegd één van de redenen tot het vervaardigen van de kaart. Linksonder staat het dorp Veenendaal weergegeven, met in de directe omgeving tal van turfkanalen voor de vervening. Ook enkele zandige opduikingen staan als heuvels gekarteerd, die ook nu nog goed in het dorp bij de kerk en de molens zijn te herkennen. Rechtsonder bevindt zich nog een inzetkaart van de situatie van de Grebbedijk, de aanleiding voor de aanleg van de Slaperdijk. Enkele wielen, kolkgaten als gevolg van dijkdoorbraken, tonen de toenmalige kwetsbaarheid van de Grebbedijk. Ter hoogte van boerderij Den Doove vond er in 1855 een grote doorbraak plaats. De dijk en de boerderij spoelden toen weg en beide werden meer landinwaarts herbouwd. De inzetkaart biedt ook nog de enig bekende afbeelding van het verdwenen huis De Blauwe Kamer, waarnaar het tegenwoordige natuurgebied is vernoemd. Hoe verging het de Slaperdijk na de aanleg in 1653? Toen in 1711 de Grebbedijk weer eens doorbrak, kon de Slaperdijk het wassende water keren. Hierdoor bleef het Utrechtse deel van de Gelderse Vallei gevrijwaard van overstromingen. Bij de grote doorbraak van de Grebbedijk in 1855 moest de dijk echter het hoofd buigen. Men had toen al de beschikking over de Grebbelinie, een militaire waterlinie aangelegd tijdens de Oostenrijkse Successieoorlog (1740-1748). Dit verdedigingssysteem doorsneed de Gelderse Vallei van zuid naar noord, met aan de oostelijke zijde een reeks inundatiegebieden. Deze gebieden werden begrensd door dwarsdijken om te voorkomen dat het water in een ruk naar de Zuiderzee zou lopen. De Slaperdijk functioneerde destijds als één van die dwarsdijken. Hoewel de Slaperdijk tegenwoordig geen waterkerende functie meer bezit, is de dijk als lijnelement nog altijd goed in het landschap te herkennen. Grote delen zijn nu in gebruik als aantrekkelijk wandel- en fietspad. De dijk zelf is voorgoed ingeslapen

The ecology of South African estuaries part X. St Lucia: A second report

Zoologica Africana 5(2): 277-30