Jazz behind the dikes : Vijfentachtig jaar schrijven over jazz in Nederland

Ongeveer tien jaar nadat de jazz voet aan de grond kreeg in Nederland, kreeg het schrijven over jazz zijn eigen podium in De Jazzwereld (1931- 1940). In de kolommen van dit blad, een van de oudste geheel aan de jazz gewijde periodieken ter wereld, poogden de auteurs hun geliefde muziek te duiden, alsook te verdedigen tegen de toen heersende kleinburgerlijke moraal. Immers, voor de gevestigde orde was jazz synoniem met zedenverwildering en dierlijke seksualiteit. De jazzliefhebbers pareerden al dat onbegrip met een purisme dat soms niet onderdeed voor de benepen mentaliteit waartegen zij zich verzetten. Terwijl de jazz in Nederland zich de laatste decennia verregaand heeft geprofessionaliseerd, is de jazzjournalistiek grotendeels in handen van dit soort liefhebbers gebleven. Te vaak worden hun recensies en interviews gekleurd door verborgen aannames en lopen feiten, beweringen en meningen op ondoorzichtige wijze door elkaar. Zo verschijnen er met regelmaat teksten over jazz in de Nederlandse pers die zondigen tegen elementaire journalistieke normen. Er is dan ook behoefte aan een betere, meer op onderzoek gebaseerde schrijfcultuur