Gutartige Tumore der großen Speicheldrüsen im Kieler Patientenkollektiv

Ziel dieser retrospektiven Arbeit war es, die epidemiologischen Daten gutartiger Speicheldrüsentumore im Patient*innenkollektiv der HNO-Universitätsklinik Kiel in einem Zeitraum von 7 Jahren (2009-2015) zu untersuchen und mit Angaben aus der internationalen Literatur zu vergleichen. Es wurde ebenfalls versucht, Parameter bezüglich der Ätiopathogenese der gutartigen Tumore aus den Daten abzuleiten. Zusätzlich wurden die Therapie und mögliche Komplikationen der therapeutischen Optionen dargestellt. Mit 394 Patient*innen und insgesamt 412 Fällen stellt unser Patient*innenkollektiv eine große Fallzahl 54 für die Untersuchung der o.g. Parameter dar. Frauen und Männer waren fast gleich von gutartigen Speicheldrüsentumoren betroffen (Männer 51%/Frauen 49%). Es zeigte sich, dass Patient*innen mit gutartigen Speicheldrüsentumoren gehäuft übergewichtig sind und rauchen. Es konnte aber keine Korrelation zwischen Adipositas, Alkoholkonsum und einer bestimmten Tumorentität festgestellt werden. Die häufigsten Tumorentitäten waren der Warthin-Tumor (51,5%) und das pleomorphe Adenom (35,7%). Es bestätigte sich die Beobachtung der letzten Jahre, dass nicht das pleomorphe Adenom der häufigste gutartige Speicheldrüsentumor ist, sondern der Warthin-Tumor. Bei den Frauen zeigte sich kein wesentlicher Unterschied bei dem Auftreten der zwei häufigsten Tumorentitäten. Der bekannte Zusammenhang der Warthin-Tumore mit dem Nikotinkonsum, dem männlichen Geschlecht und einem höheren Lebensalter bestätigte sich in der vorliegenden Promotionsarbeit. Der Warthin-Tumor trat häufiger bilateral auf als andere Tumorentitäten. Eine zielführende Diagnostik zu Diagnosestellung beinhaltet die Anamnese, klinische Untersuchung und Sonographie der Speicheldrüsen und Halsweichteile. Bei tief liegenden Tumoren ist ggf. ein Magnetresonanztomographie zu erwägen. Eine Feinnadelpunktion kann durchgeführt werden und trotz der Diskrepanz zwischen zytologischen und histopathologischen Befunde kann dieses komplikationsarme Verfahren in den Händen von erfahrenen Untersuchern und Zytopathologen ein hilfreiches Instrument darstellen, insbesondere auch um präoperativ das Vorliegen maligner Tumore auszuschließen. Im Kieler Patient*innenkollektiv wurde als Therapie überwiegend eine laterale Parotidektomie durchgeführt (43,2%). Radikale Parotisoperationen (totale/subtotale Parotidektomie) werden bei gutartigen Tumoren des medialen Parotisblatts durchgeführt. Es besteht eine Tendenz zu weniger invasiven Methoden (partielle Parotidektomie/extrakapsuläre Dissektion), wenn dies sich durch die Lokalisation des Tumors als erfolgsversprechend gestaltet. Die extrakapsuläre Dissektion stellt eine sichere und komplikationsarme therapeutische Option dar. Die Enukleation wird nur noch in wenigen Fällen bei spezieller Indikation durchgeführt. Die Submandibulektomie mit Tumorentfernung ist immer noch die Therapie der Wahl bei Tumoren der Gl. submandibularis. Eine perioperative Antibiotikagabe ist nicht unbedingt erforderlich und ist in der HNOUniversitätsklinik Kiel kein Standard. Postoperativ war die Fazialisparese die häufigste aufgetretene Komplikation. Erfreulicherweise handelte es sich meistens um leichtgradige, temporäre Fazialisparese. Minimal invasive Verfahren waren im Kieler Patientenkollektiv mit 55 weniger Fazialisparese verbunden. Patient*innen mit längerer Operationsdauer zeigten häufiger und schwerer Fazialisparese postoperativ. Die Tumorentität spielte keine Rolle beim Auftreten von postoperativer Fazialisparese. Im Gegensatz dazu, zeigte sich eine Korrelation zwischen der Tumorentität und einer postoperativen Speichelfistel. Patient*innen mit Warthin-Tumor entwickelten häufiger eine Speichelfistel postoperativ. Um die Charakteristika der gutartigen Speicheldrüsentumore besser zu verstehen, sind weitere Untersuchungen erforderlich. Es ist wichtig, dass weitere epidemiologischen Studien über gutartige Speicheldrüsentumore durchgeführt werden, damit mehr Informationen über das Verhalten dieser Tumore gewonnen werden können. Es fehlen zu diesem Thema prospektive Studien, bei denen das Datenmaterial genau auf die Anforderungen der Studie zugeschnitten werden kann. Es wäre auch sinnvoll, alle diese Daten in ein separates nationales Register nur für gutartige Speicheldrüsentumore einzutragen, damit deutschlandweite Studien durchgeführt werden können und regionale Unterschiede festgestellt werden können

Εναλλακτικές λύσεις σχεδιασμού και θεμελιώσεις τοίχου βαρύτητας ύψους 6.5m

272 σ.Τοίχοι βαρύτηταςGravity wallsΚωνσταντίνος Δ. Παπαθεοδώρο

Reducing the environmental impact of surgery on a global scale: systematic review and co-prioritization with healthcare workers in 132 countries

Abstract Background Healthcare cannot achieve net-zero carbon without addressing operating theatres. The aim of this study was to prioritize feasible interventions to reduce the environmental impact of operating theatres. Methods This study adopted a four-phase Delphi consensus co-prioritization methodology. In phase 1, a systematic review of published interventions and global consultation of perioperative healthcare professionals were used to longlist interventions. In phase 2, iterative thematic analysis consolidated comparable interventions into a shortlist. In phase 3, the shortlist was co-prioritized based on patient and clinician views on acceptability, feasibility, and safety. In phase 4, ranked lists of interventions were presented by their relevance to high-income countries and low–middle-income countries. Results In phase 1, 43 interventions were identified, which had low uptake in practice according to 3042 professionals globally. In phase 2, a shortlist of 15 intervention domains was generated. In phase 3, interventions were deemed acceptable for more than 90 per cent of patients except for reducing general anaesthesia (84 per cent) and re-sterilization of ‘single-use’ consumables (86 per cent). In phase 4, the top three shortlisted interventions for high-income countries were: introducing recycling; reducing use of anaesthetic gases; and appropriate clinical waste processing. In phase 4, the top three shortlisted interventions for low–middle-income countries were: introducing reusable surgical devices; reducing use of consumables; and reducing the use of general anaesthesia. Conclusion This is a step toward environmentally sustainable operating environments with actionable interventions applicable to both high– and low–middle–income countries

Chemokines acting through CCR2 and CCR5 receptors in patients with type 2 diabetes mellitus and parameters of the metabolic syndrome

Background/Aims: The metabolic syndrome (MetS) comprises a cluster of abnormalities including insulin resistance, adiposity, dyslipidaemia and hypertension. It is associated with an increased risk for the development of type 2 diabetes (T2DM), cardiovascular disease and overall mortality. Low-grade chronic inflammation has been suggested to play a central role in the pathogenesis of the MetS, T2DM and atherosclerosis. Chemokines might exert a contributory role in this inflammatory process. Thus, the aim of the present study was to investigate whether four serum or plasma chemokines levels (MCP-1, MIP-1a, MIP-1b and RANTES) and two mutations of CCR2 and CCR5 receptors (CCR2-V64I and CCR5-A32) are associated with MetS and its complications. Materials and Methods: This study included 199 type 2 diabetic patients with MetS (group A, 96 male, mean age 65.6±9.2 years and mean diabetes duration 10.9 ± 8.5 years) and 109 healthy age-matched controls (group B, 51 men, mean age 64.4 ± 8.9 years). All subjects were genotyped for the CCR2-V64I polymorphism and CCR5- Δ32 mutation. Serum MCP-1, MIP-1a, MIP-1b and RANTES concentrations, as well as fasting glucose, HbA1c, serum lipids and uric acid were also measured. In addition, we measured waist and hip circumference, BMI and Ankle Brachial Index (ABI). Results: No association between the CCR5-A32 mutation and the MetS was found. However, the CCR2-V64I polymorphism was significantly (p=0.006) more frequent in patients with MetS and DM2. Serum MCP-1 and MIP-1b levels were significantly elevated in group A compared with group B (p<0.001 for both), while serum MIP-1a and plasma RANTES levels showed no differences between the two groups. In group A, MCP-1 concentration was positively correlated with HbA1c (rs=0.367, p<0.001) and negatively with ABI (rs=-0.278, p<0.001). Furthermore, patients whose ABI was diagnostic of peripheral arterial disease (PAD) showed significantly higher serum MCP-1, in comparison to those with MetS without PAD (p<0.001). Serum MIP-1a was positively correlated with waist circumference (rs=0.150, p=0.046), waist/hip ratio (rs=0.213, p=0.004) and uric acid concentration (rs=0.294, p=0.002). Serum MIP-1b was negatively correlated with HDL (rs=-0.188, p=0.045); in men, it was, additionally, positively correlated with uric acid levels (rs=0.291, p=0.042). Positive associations of MIP-1b levels with MIP-1a (rs=0.182, p=0.010) and (additionally, in women) with MCP-1 (rs=0.286, p=0.003) were also observed. Finally, plasma RANTES were negatively correlated with HDL (LogRANTES, r=-0.222, p=0.019) and fasting glucose levels (rs=-0.141, p=0.048). Conclusions: The present study demonstrated an association between the CCR2-V64I polymorphism and the MetS. It was also shown that T2DM patients with MetS exhibited significantly elevated serum MCP-1 and MIP-1b levels compared to age- matched healthy controls. Furthermore, all chemokines studied were significantly associated with parameters of MetS, markers of glycaemic control and indexes of cardiovascular complications. Taken together, these findings suggest that chemokines may contribute to the low-grade chronic inflammation, which is the common basis of MetS, obesity, T2DM and atherosclerosis. This effect is likely to be exerted by an action on the CCR2 and CCR5 receptors. Further prospective studies are required to delineate the precise role of chemokines in the generation and maintenance of this inflammatory process.Εισαγωγή/Σκοπός: Το Μεταβολικό Σύνδρομο (ΜΣ) αποτελεί μια ομάδα μεταβολικών διαταραχών, που περιλαμβάνουν την αντίσταση στην ινσουλίνη, την παχυσαρκία, την δυσλιπιδαιμία και την υπέρταση. Σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο για εμφάνιση Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2 (ΣΔ2), καρδιαγγειακής νοσηρότητας και θνητότητας. Έχει προταθεί ότι μια χαμηλού βαθμού χρόνια φλεγμονώδης διαδικασία παίζει κεντρικό ρόλο στην παθογένεια του ΜΣ, του ΣΔ2 και της αθηροσκλήρωσης. Σε αυτή τη φλεγμονώδη διαδικασία, οι χημειοκίνες μπορεί να συνεισφέρουν σημαντικά. Έτσι, ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνηθεί αν οι συγκεντρώσεις στον ορό ή στο πλάσμα 4 χημειοκινών (MCP-1, ΜΙΡ-1α, ΜΙΡ-lβ και RANTES) και η παρουσία 2 μεταλλάξεων των CCR2 και CCR5 υποδοχέων (CCR2- V64I και CCR5-Δ32) συνδέονται με το ΜΣ και τις επιπλοκές του. Υλικό και μέθοδοι: Στη μελέτη έλαβαν μέρος 199 διαβητικοί ασθενείς με ΜΣ (ομάδα Α, 96 άνδρες, μέσης ηλικίας 65.6 ± 9.2 ετών και μέσης διάρκειας διαβήτη 10.9 ± 8.5 έτη) και 109 υγιείς εθελοντές της ίδιας ηλικίας (ομάδα Β, 51 άνδρες, μέσης ηλικίας 64.4 ± 8.9 έτη). Σε όλους τους συμμετέχοντες έγινε γονοτυπικός έλεγχος για τον CCR2-V64I πολυμορφισμό και τη CCR5-Δ32 μετάλλαξη. Επίσης, μετρήθηκαν οι συγκεντρώσεις στον ορό των MCP-1, ΜΙΡ-1α και ΜΙΡ-1β, στο πλάσμα της RANTES, η γλυκόζη νηστείας, η HbA1c, το λιπιδαιμικό προφίλ, το ουρικό οξύ, η περίμετρος της μέσης, η περίμετρος στο ύψος των ισχύων, το ΒΜΙ και ο κνημοβραχιόνιος δείκτης (ΚΒΔ). Αποτελέσματα: Δεν βρέθηκε συσχέτιση μεταξύ της CCR5-Δ32 μετάλλαξης και του ΜΣ. Αντίθετα, ο πολυμορφισμός CCR2 V64I ήταν σημαντικά (p=0.006) πιο συχνός στους ασθενείς με ΜΣ και ΣΔ2. Τα επίπεδα των MCP-1 και ΜΙΡ-1β στον ορό ήταν σημαντικά πιο υψηλά στην ομάδα A σε σύγκριση με την ομάδα Β (p<0.001 και για τις 2 χημειοκίνες), ενώ τα επίπεδα της ΜΙΡ-1α στον ορό και της RANTES στο πλάσμα δεν εμφάνιζαν διαφορές μεταξύ των 2 ομάδων. Στην ομάδα Α, οι συγκεντρώσεις της MCP-1 συσχετιζόταν θετικά με την HbA1c (rs=0.367, p<0.001) και αρνητικά με τον ΚΒΔ (rs=-0.278, p<0.001). Επιπλέον, οι ασθενείς των οποίων ο ΚΒΔ ήταν διαγνωστικός για περιφερική αρτηριοπάθεια (PAD), παρουσίαζαν σημαντικά υψηλότερα επίπεδα MCP-1 συγκριτικά με ασθενείς με ΜΣ χωρίς PAD (p<0.001). Η ΜΙΡ-1α στον ορό εμφάνιζε θετική συσχέτιση με την περίμετρο μέσης (rs=0.150, p=0.046), το λόγο περιμέτρου μέσης / περιμέτρου στο ύψος των ισχύων (rs=0.213, p=0.004) και τα επίπεδα του ουρικού οξέος (rs=0.294, p=0.002). Τα επίπεδα της ΜΙΡ-1β έδειχναν μια αρνητική σχέση με την HDL (rs=-0.188, p=0.045) και στους άνδρες επιπλέον μια θετική σχέση με τα επίπεδα του ουρικού οξέος (rs=0.291, p=0.042). Επίσης καταδείχθηκαν θετικές συσχετίσεις μεταξύ των επιπέδων της ΜΙΡ-1β και αυτών της ΜΙΡ-1α (rs=0.182, p=0.010) και επιπρόσθετα στις γυναίκες μεταξύ ΜΙΡ-1β και MCP-1 (rs=0.286, p=0.003). Τέλος τα επίπεδα της RANTES στο πλάσμα συσχετίζονταν αρνητικά με την HDL (LogRANTES, r=-0.222, p=0.019) και τη γλυκόζη νηστείας (rs=-0.141, p=0.048). Συμπεράσματα: Η παρούσα μελέτη κατέδειξε ότι υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του CCR2-V64I πολυμορφισμού και του ΜΣ. Επίσης, ότι οι ασθενείς με ΣΔ2 και ΜΣ έχουν υψηλότερα επίπεδα στον ορό των χημειοκινών MCP-1 και ΜΙΡ-1β σε σχέση με τους υγιείς εθελοντές. Ακόμη, βρέθηκαν σημαντικές συσχετίσεις ανάμεσα στις συγκεντρώσεις και των 4 χημειοκινών που εξετάσαμε με παραμέτρους του ΜΣ, ή με δείκτες του γλυκαιμικού ελέγχου ή τέλος με δείκτες καρδιαγγειακών επιπλοκών. Λαμβάνοντας όλα αυτά τα ευρήματα υπόψη, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι οι χημειοκίνες μπορεί να συνεισφέρουν στην χαμηλού βαθμού χρόνια φλεγμονώδη διαδικασία, η οποία αποτελεί την κοινή βάση για το ΜΣ, την παχυσαρκία, το ΣΔ2 και την αθηροσκλήρωση. Αυτή η επίδραση είναι πιθανόν να επιτυγχάνεται μέσω της δράσης στους υποδοχείς CCR2 και CCR5. Περαιτέρω προοπτικές μελέτες απαιτούνται για να αποσαφηνίσουν τον ακριβή ρόλο των χημειοκινών στη δημιουργία και τη διατήρηση αυτής της φλεγμονώδους διαδικασίας

Assessing the Contribution of the Environmental Parameters to Eutrophication with the Use of the “PaD” and “PaD2” Methods in a Hypereutrophic Lake

Lake Pamvotis (Greece) is a shallow hypereutrophic lake with a natural tendency to eutrophication. Several restoration measures were applied, but with no long-term success. To examine the causes for this an Artificial Neural Network (ANN) was created in order to simulate the chlorophyll-a (Chl-a) levels and to investigate the role of the associated environmental parameters. The ANN managed to simulate with good correlation the simulated Chl-a and can be considered as a reliable predictor. The relative importance of the environmental parameters to the simulated Chl-a was calculated with the use of the “Partial Derivatives” (“PaD”) sensitivity method. The water temperature (WT) and soluble reactive phosphorus (SRP) had the highest relative importance, with values of 50% and 17%, respectively. The synergistic effect of the paired parameters was calculated with the use of the “PaD2” algorithm. The SRP-WT paired parameter was the most influential, with a relative contribution of 22%. The ANN showed that Lake Pamvotis is prone to suffer the effects of climatic change, because of the major contribution of WT. The ANN also revealed that combined nutrients reduction would improve water quality status. The ANN findings can act as an advisory tool regarding any restoration efforts

Assessment of the Eutrophication-Related Environmental Parameters in Two Mediterranean Lakes by Integrating Statistical Techniques and Self-Organizing Maps

During the last decades, Mediterranean freshwater ecosystems, especially lakes, have been under severe pressure due to increasing eutrophication and water quality deterioration. In this article, we compared the effectiveness of different data analysis methods by assessing the contribution of environmental parameters to eutrophication processes. For this purpose, principal components analysis (PCA), cluster analysis, and a self-organizing map (SOM) were applied, using water quality data from two transboundary lakes of North Greece. SOM is considered as an advanced and powerful data analysis tool because of its ability to represent complex and nonlinear relationships among multivariate data sets. The results of PCA and cluster analysis agreed with the SOM results, although the latter provided more information because of the visualization abilities regarding the parameters’ relationships. Besides nutrients that were found to be a key factor for controlling chlorophyll-a (Chl-a), water temperature was related positively with algal production, while the Secchi disk depth parameter was found to be highly important and negatively related toeutrophic conditions. In general, the SOM results were more specific and allowed direct associations between the water quality variables. Our work showed that SOMs can be used effectively in limnological studies to produce robust and interpretable results, aiding scientists and managers to cope with environmental problems such as eutrophication

Evaluation of a new foam to increase skin hydration of the foot in type 2 diabetes: a pilot study

ABSTRACT The aim of the present study was to evaluate the efficacy of a new product (Neuropad repair foam ® ) in promoting skin hydration of the foot in type 2 diabetes. Included in this study were 20 type 2 diabetic patients (10 men, mean age 61·40 ± 2·44 years). Patients applied Neuropad repair foam ® on the plantar aspect of the right foot twice daily. No agent was applied on the left foot. Patients were examined at baseline, after 7 treatment days and after 14 treatment days. Evaluation of skin dryness was performed by means of the Multi Skin test Corneometer MC 900. In the right foot, skin capacitance was 26·55 ± 4·14 arbitrary units (a.u.) at baseline, 28·90 ± 4·53 a.u. after 7 days of treatment and 32·05 ± 4·54 a.u. after 14 days of treatment. There was a significant increase in skin capacitance from baseline to 7 days of treatment (P &lt; 0·001), from baseline to 14 treatment days (P &lt; 0·001), as well as from 7 to 14 days of treatment (P &lt; 0·001). The same significant (P &lt; 0·001) increases were observed both in men and in women. No changes were noted in the left foot. At baseline, there was no difference in skin capacitance between right and left foot (P = 0·186). However, skin capacitance was significantly higher on the right versus left foot, both after 7 days (P &lt; 0·001) and after 14 days of treatment (P &lt; 0·001). In conclusion, results with the new foam appear encouraging in ameliorating skin dryness in the diabetic foot and further investigation is warranted