Mode of onset of type 2 diabetes from normal or impaired glucose tolerance

Wartości stężenia glukozy na czczo (FPG, fasting plasma glucose) wskazują, jakie jest ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 2. Nie wiadomo, czy hiperglikemia rozwija się stopniowo, czy też narasta skokowo. W grupie mężczyzn i nieciężarnych kobiet w wieku 35&#8211;64 lat, biorących udział w badaniu populacyjnym Mexico City Diabetes Study, podczas doustnego testu tolerancji glukozy (OGTT, oral glucose tolerace test) sprawdzano stężenie glukozy i insuliny w surowicy. Testy te przeprowadzono w czasie badania wstępnego (n = 2279) oraz po 3,25 (n = 1740) i 7 latach (n = 1711) obserwacji. Wśród osób z prawidłową tolerancją glukozy (NGT, normal glucose tolerance) w czasie wszystkich trzech badań (osoby niechorujące, n = 911) wartość FPG wzrosła nieznacznie (0,23 &plusmn; 0,79 mmol/l, średnia &plusmn; SD; p < 0,0001) w okresie 7 lat. Natomiast wystąpienie cukrzycy wśród osób z NGT (n = 98) poprzedzał znaczny wzrost FPG, niezależnie od czasu zachorowania (3,06 &plusmn; 2,57 i 2,94 &plusmn; 3,11 mmol/l, odpowiednio w 3,25. i 7. roku obserwacji; p < 0,0001 vs. osoby niechorujące). Podobnie u osób z upośledzoną tolerancją glukozy, które zachorowały na cukrzycę (n = 75), wartość FPG wzrosła o 3,14 &plusmn; 3,83 i 3,12 &plusmn; 3,61 mmol/l (p < 0,0001 vs. osoby niechorujące). U 3/4 osób, które zachorowały na cukrzycę, obserwowano wzrost FPG powyżej 90. percentyla rozkładu wzrostu glikemii u osób niechorujących na cukrzycę. U osób, które zachorowały na cukrzycę, stwierdzono wyższe wyjściowe wartości wskaźnika masy ciała (BMI, body mass index) (30,4 &plusmn; 4,9 vs. 27,3 &plusmn; 4,0 kg/m2; p < 0,001) i insulinemii na czczo (120 &plusmn; 78 vs. 84 &plusmn; 84 pmol/l; p < 0,02) niż u osób niechorujących, mimo że nie zaobserwowano zmian żadnego z tych parametrów przed zachorowaniem. Przeciwnie, zmiany stężenia insuliny, w stosunku do wcześniejszych oznaczeń, w 2. godzinie testu tolerancji glukozy wykazywały istotną statystycznie odwrotną zależność (p < 0,0001) z odpowiadającymi zmianami w FPG. W czasie 3-letniej obserwacji stwierdzono, iż początek cukrzycy charakteryzuje się częściej skokowym niż stopniowym wzrostem glikemii, co można w pewnym stopniu wyjaśnić zmniejszeniem uwalniania insuliny w odpowiedzi na stymulację glukozą.Fasting plasma glucose concentrations (FPG) predict development of type 2 diabetes. Whether hyperglycemia evolves from normoglycemia gradually over time or as a step increase is not known. We measured plasma glucose and insulin levels during oral glucose testing in 35-to 64-year-old men and nonpregnant women from a population-based survey (Mexico City Diabetes Study) at baseline (n = 2,279) and after 3.25 (n = 1,740) and 7 years (n = 1,711) of follow-up. In subjects with normal glucose tolerance (NGT) on all three occasions (nonconverters; n = 911), FPG increased only slightly (0.23 &#177; 0.79 mmol/l, mean &#177; &#177; SD; P < 0.0001) over 7 years. In contrast, conversion to diabetes among NGT subjects (n = 98) was marked by a large step-up in FPG regardless of time of conversion (3.06 &#177; 2.57 and 2.94 &#177; 3.11 mmol/l, respectively, at 3.25 and 7 years; P < 0.0001 vs. nonconverters). Likewise, in subjects who converted to diabetes from impaired glucose tolerance (n = 75), FPG rose by 3.14 &#177; 3.83 and 3.12 &#177; 3.61 mmol/l (P < 0.0001 vs. nonconverters). Three-quarters of converters had increments in FPG above the 90th percentile of the corresponding increments in nonconverters. Converters had higher baseline BMI (30.4 &#177; &#177; 4.9 vs. 27.3 &#177; 4.0 kg/m2; P < 0.001) and fasting plasma insulin values (120 &#177; 78 vs. 84 &#177; 84 pmol/l; P < 0.02) than nonconverters; however, no consistent change in either parameter had occurred before conversion. In contrast, changes in 2-h postglucose insulin levels between time of conversion and preceding measurement were significantly (P < < 0.0001) related to the corresponding changes in FPG in an inverse manner. We conclude that, within a 3-year time frame, the onset of diabetes is very often rapid rather than gradual and is in part explained by a fall in glucose-stimulated insulin response