Wartości stężenia glukozy na czczo (FPG, fasting plasma
glucose) wskazują, jakie jest ryzyko wystąpienia
cukrzycy typu 2. Nie wiadomo, czy hiperglikemia
rozwija się stopniowo, czy też narasta skokowo.
W grupie mężczyzn i nieciężarnych kobiet
w wieku 35–64 lat, biorących udział w badaniu populacyjnym
Mexico City Diabetes Study, podczas doustnego
testu tolerancji glukozy (OGTT, oral glucose
tolerace test) sprawdzano stężenie glukozy i insuliny
w surowicy. Testy te przeprowadzono w czasie
badania wstępnego (n = 2279) oraz po 3,25 (n = 1740) i 7 latach (n = 1711) obserwacji.
Wśród osób z prawidłową tolerancją glukozy (NGT,
normal glucose tolerance) w czasie wszystkich trzech
badań (osoby niechorujące, n = 911) wartość FPG
wzrosła nieznacznie (0,23 ± 0,79 mmol/l, średnia ± SD;
p < 0,0001) w okresie 7 lat. Natomiast wystąpienie
cukrzycy wśród osób z NGT (n = 98) poprzedzał znaczny wzrost FPG, niezależnie od czasu zachorowania
(3,06 ± 2,57 i 2,94 ± 3,11 mmol/l, odpowiednio
w 3,25. i 7. roku obserwacji; p < 0,0001 vs. osoby
niechorujące). Podobnie u osób z upośledzoną
tolerancją glukozy, które zachorowały na cukrzycę
(n = 75), wartość FPG wzrosła o 3,14 ± 3,83 i 3,12 ± 3,61 mmol/l (p < 0,0001 vs. osoby niechorujące).
U 3/4 osób, które zachorowały na cukrzycę, obserwowano
wzrost FPG powyżej 90. percentyla rozkładu
wzrostu glikemii u osób niechorujących na cukrzycę.
U osób, które zachorowały na cukrzycę,
stwierdzono wyższe wyjściowe wartości wskaźnika
masy ciała (BMI, body mass index) (30,4 ± 4,9 vs.
27,3 ± 4,0 kg/m2; p < 0,001) i insulinemii na czczo
(120 ± 78 vs. 84 ± 84 pmol/l; p < 0,02) niż u osób
niechorujących, mimo że nie zaobserwowano zmian
żadnego z tych parametrów przed zachorowaniem.
Przeciwnie, zmiany stężenia insuliny, w stosunku do
wcześniejszych oznaczeń, w 2. godzinie testu tolerancji
glukozy wykazywały istotną statystycznie odwrotną
zależność (p < 0,0001) z odpowiadającymi
zmianami w FPG. W czasie 3-letniej obserwacji
stwierdzono, iż początek cukrzycy charakteryzuje się
częściej skokowym niż stopniowym wzrostem glikemii,
co można w pewnym stopniu wyjaśnić zmniejszeniem
uwalniania insuliny w odpowiedzi na stymulację
glukozą.Fasting plasma glucose concentrations (FPG) predict
development of type 2 diabetes. Whether hyperglycemia
evolves from normoglycemia gradually over
time or as a step increase is not known. We measured
plasma glucose and insulin levels during oral
glucose testing in 35-to 64-year-old men and nonpregnant
women from a population-based survey
(Mexico City Diabetes Study) at baseline (n = 2,279)
and after 3.25 (n = 1,740) and 7 years (n = 1,711) of
follow-up. In subjects with normal glucose tolerance
(NGT) on all three occasions (nonconverters; n = 911),
FPG increased only slightly (0.23 ± 0.79 mmol/l, mean ±
± SD; P < 0.0001) over 7 years. In contrast, conversion
to diabetes among NGT subjects (n = 98) was
marked by a large step-up in FPG regardless of time
of conversion (3.06 ± 2.57 and 2.94 ± 3.11 mmol/l,
respectively, at 3.25 and 7 years; P < 0.0001 vs. nonconverters).
Likewise, in subjects who converted to
diabetes from impaired glucose tolerance (n = 75),
FPG rose by 3.14 ± 3.83 and 3.12 ± 3.61 mmol/l
(P < 0.0001 vs. nonconverters). Three-quarters of
converters had increments in FPG above the 90th
percentile of the corresponding increments in nonconverters.
Converters had higher baseline BMI (30.4 ±
± 4.9 vs. 27.3 ± 4.0 kg/m2; P < 0.001) and fasting
plasma insulin values (120 ± 78 vs. 84 ± 84 pmol/l;
P < 0.02) than nonconverters; however, no consistent
change in either parameter had occurred before
conversion. In contrast, changes in 2-h postglucose
insulin levels between time of conversion
and preceding measurement were significantly (P <
< 0.0001) related to the corresponding changes in
FPG in an inverse manner. We conclude that, within
a 3-year time frame, the onset of diabetes is very often
rapid rather than gradual and is in part explained by
a fall in glucose-stimulated insulin response
