Επιδημιολογική μελέτη της επιθετικότητας σε σχολικό εφηβικό πληθυσμό

Η εφηβική επιθετικότητα αποτελεί αντικείμενο εκτενούς και μακρόχρονης επιστημονικής έρευνας, λόγω της μεγάλης έκτασης του φαινομένου στη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα και λόγω των σοβαρών επιπτώσεων που μπορεί να έχει στο θύμα της, τον επιτιθέμενο και τους γύρω τους. Σημαντικό μέρος της διερεύνησης αυτής έχει εστιαστεί στην αναγνώριση των (προστατευτικών και επιβαρυντικών) παραγόντων που επηρεάζουν την ανάπτυξη της επιθετικής συμπεριφοράς στους εφήβους. Πλέον, είναι αποδεκτή η πολυπαραγοντική φύση της εφηβικής επιθετικότητας, που φαίνεται να «ακουμπάει» στο κοινωνικο-οικογενειακο-δημογραφικό υπόβαθρο, τα στοιχεία της προσωπικότητας, τα προβλήματα ψυχικής υγείας και τις διαπροσωπικές (κυρίως τις ενδοοικογενειακές και με τους συνομηλίκους) σχέσεις των εφήβων. Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν η επιδημιολογική μελέτη τής επιθετικότητας και των κύριων μορφών αυτής (σωματική, λεκτική και το άθροισμά τους, ευθέως εκφραζόμενη επιθετικότητα, θυμός, εχθρικότητα και σχολικός εκφοβισμός) στους εφήβους μαθητές της Περιφερειακής Ενότητας του Κεντρικού Τομέα Αττικής και Πειραιά. Οι επιμέρους στόχοι ήταν ο προσδιορισμός των δεικτών εμφάνισης των επιθετικών αυτών συμπεριφορών στον συγκεκριμένο πληθυσμό, καθώς και η διερεύνηση των συσχετίσεων της εμφάνισής τους με τα ατομικά, οικογενειακά και σχολικά χαρακτηριστικά, τα προβλήματα ψυχικής υγείας και συμπεριφοράς, καθώς επίσης και με τη θετική κοινωνική συμπεριφορά των εφήβων. Στη μελέτη συμμετείχαν 2050 μαθητές της Β’ Τάξης Γυμνασίου και της Β’ Τάξης Ενιαίου Λυκείου, από 49 τυχαία επιλεγμένα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία. Ο αριθμός των συμμετεχόντων ανά περιοχή και σχολείο ελέγχθηκε ως προς την αντιπροσωπευτικότητά του με βάση τα αντίστοιχα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής. Για την εκτίμηση της επιθετικότητας των συμμετεχόντων χορηγήθηκε το Buss-Perry Aggression Questionnaire και για τον προσδιορισμό των προβλημάτων ψυχικής υγείας και συμπεριφοράς το Strengths and Difficulties Questionnaire. Παράλληλα, μέσω της χορήγησης αυτοσχέδιου ερωτηματολογίου, συλλέχθηκαν πληροφορίες για τα ατομικά (όπως φύλο, ηλικία, εξωσχολικές δραστηριότητες), οικογενειακά (όπως δομή και πολυμέλεια οικογένειας, οικονομική ανέχεια), σχολικά (είδος σχολείου και σχολική αποτυχία) χαρακτηριστικά και προβλήματα ψυχικής υγείας και συμπεριφοράς των εφήβων. Στα αποτελέσματα της μελέτης αποτυπώθηκε ότι τα ποσοστά εμφάνισης υψηλού επιπέδου επιθετικών συμπεριφορών κυμάνθηκαν μεταξύ του 2.2% (για τη συνολική επιθετικότητα) και 10.5% (για τον θυμό) των συμμετεχόντων, ενώ το ποσοστό των εμπλεκόμενων σε συμπεριφορές σχολικού εκφοβισμού ήταν 18.4%. Από τα ατομικά χαρακτηριστικά των συμμετεχόντων, το φύλο (με τα αγόρια να υπερτερούν στη σωματική και ευθέως εκφραζόμενη επιθετικότητα και τα κορίτσια στον θυμό), η (μεγαλύτερη) ηλικία και η ενασχόληση με τον αθλητισμό (όσον αφορά στην ευθέως εκφραζόμενη επιθετικότητα), βρέθηκαν να σχετίζονται με τις επιθετικές τους συμπεριφορές. Από την άλλη, δομικά (η μη- ακέραια δομή) και κοινωνικοοικονομικά (η ανασφάλεια στην ύπαρξη βασικών αγαθών) οικογενειακά χαρακτηριστικά βρέθηκαν σε ισχυρή θετική συσχέτιση με συγκεκριμένες επιθετικές συμπεριφορές, τη στιγμή που η λήψη χαρτζιλικιού από τους γονείς σχετίστηκε με το σύνολο αυτών. Από τα προβλήματα ψυχικής υγείας και συμπεριφοράς των συμμετεχόντων, τα προβλήματα διαγωγής και υπερκινητικότητας/ απροσεξίας σχετίστηκαν θετικά με όλες τις διερευνώμενες επιθετικές τους συμπεριφορές, ενώ η θετική κοινωνική συμπεριφορά συνδέθηκε με τη (συνολική) επιθετικότητα και την εχθρικότητα. Συμπερασματικά, η μεγάλη πλειονότητα των έφηβων μαθητών του Κεντρικού Τομέα Αττικής και Πειραιά, δεν φαίνεται να παρουσιάζει υψηλά επίπεδα επιθετικών συμπεριφορών (πέραν ίσως του θυμού), ούτε εμπλοκής σε περιστατικά σχολικού εκφοβισμού. Πάρα ταύτα, λαμβάνοντας υπόψη τα ιδιαίτερα ευρήματα της συγκεκριμένης μελέτης (όπως την επιθετική επιβάρυνση των μεγαλύτερων εφήβων, την «ενοχοποίηση» της μη- ακέραιας δομής οικογένειας και της λήψης χαρτζιλικιού, καθώς και τη συνύπαρξη με προβλήματα ψυχικής υγείας και συμπεριφοράς), απαιτείται περαιτέρω διαχρονική μελέτη, για την κατανόηση των μηχανισμών που διευκολύνουν την εφηβική επιθετικότητα. Η γνώση αυτή θα μπορούσε μετέπειτα να χρησιμοποιηθεί στον σχεδιασμό κατάλληλων παρεμβάσεων προς την οικογένεια (στοχεύοντας στη βελτίωση των κοινωνικοοικονομικών και διαπροσωπικών προβλημάτων), το σχολείο (για την υποστήριξη των επιβαρυμένων μαθητών και την ενίσχυση της θετικής αλληλεπίδρασης στην Τάξη), καθώς και σε επίπεδο πρόληψης στην κοινότητα.During the last decades, adolescent aggression has been in the spot- light of scientific research, because of the extent of the phenomenon and its negative consequences on affected adolescents, their relatives, teachers, peers, and community. An important part of this research has focused on identifying (risk and protective) factors influencing the development of aggressive behavior in adolescents. It seems to be well established that adolescent aggression is a developmental multifactorial phenomenon, to which contribute social, familial, and demographic backgrounds, personality traits, mental health problems, and interpersonal relationships (mainly domestic and with peers). This dissertation aimed at providing an epidemiological study of aggression and its main forms (physical, verbal, and direct aggression, anger, hostility, and bullying), of adolescent students of the Regional Unit of the Central Sector of Attica and Piraeus (covering the Greater Athens Metropolitan Area). Moreover, it attempted to determine the prevalence of high-level aggressive behaviors in this population, as well as to investigate the association between the occurrence of these behaviors with adolescents’ individual, family, school characteristics, mental health, behavioral problems, and prosocial behavior. The sample consisted of 2050 students attending the second grade of 49 randomly selected public and private High Schools and Senior High Schools of this Metropolitan Area. The Buss–Perry Aggression Questionnaire was administrated to measure participants’ aggressive behaviors, while the Strength and Difficulties Questionnaire was used to estimate their mental health and behavior. In addition, adolescents’ individual (such as gender, age, extracurricular activities), family (such as family structure, size and poverty), and educational (type of school and academic failure) characteristics, and information on their involvement in bullying (as a victim, a bully, or both), were collected. The occurrence rates of high levels of aggressive behaviors were found to range between 2.2% (for total aggression) and 10.5% (for anger), while the 12-month prevalence of bullying-related behaviors was 18.4%. Among individual characteristics, gender (boys predominate in physical and direct aggression and girls in anger), (older) age, and sports activity (for direct aggression) were related to participants’ aggressive behaviors. On the other hand, non-intact family structure and household insecurity regarding food availability were positively correlated with specific aggressive behaviors. Pocket money allowance was also positively associated with aggression. Conduct problems and hyperactivity/ inattention were positively correlated with all investigated aggressive behaviors, while prosocial behavior was also positively associated with (total) aggression and hostility. In conclusion, the vast majority of Greater Athens Metropolitan Area adolescents did not seem to show high levels of aggressive behaviors (except for anger), nor a (very) high percentage of involvement in school bullying incidents. Nevertheless, considering this study outcomes (such as the higher prevalence of aggression among older adolescents, the relevant role of non-intact family structure and receiving pocket money allowance, as well as the co-occurrence with mental and behavioral problems), further longitudinal studies are required to better understand the mechanisms that facilitate adolescent aggression. This knowledge could then be used to plan appropriate aggression-preventing interventions for families (aiming to improve domestic socio-economic and interpersonal problems), school (to support high risk students and enhance positive classroom interactions), as well as for communities

Community Violence Exposure and Conduct Problems in Children and Adolescents with Conduct Disorder and Healthy Controls

Exposure to community violence through witnessing or being directly victimized has been associated with conduct problems in a range of studies. However, the relationship between community violence exposure (CVE) and conduct problems has never been studied separately in healthy individuals and individuals with conduct disorder (CD). Therefore, it is not clear whether the association between CVE and conduct problems is due to confounding factors, because those with high conduct problems also tend to live in more violent neighborhoods, i.e., an ecological fallacy. Hence, the aim of the present study was: (1) to investigate whether the association between recent CVE and current conduct problems holds true for healthy controls as well as adolescents with a diagnosis of CD; (2) to examine whether the association is stable in both groups when including effects of aggression subtypes (proactive/reactive aggression), age, gender, site and socioeconomic status (SES); and (3) to test whether proactive or reactive aggression mediate the link between CVE and conduct problems. Data from 1178 children and adolescents (62% female; 44% CD) aged between 9 years and 18 years from seven European countries were analyzed. Conduct problems were assessed using the Kiddie-Schedule of Affective Disorders and Schizophrenia diagnostic interview. Information about CVE and aggression subtypes was obtained using self-report questionnaires (Social and Health Assessment and Reactive-Proactive aggression Questionnaire (RPQ), respectively). The association between witnessing community violence and conduct problems was significant in both groups (adolescents with CD and healthy controls). The association was also stable after examining the mediating effects of aggression subtypes while including moderating effects of age, gender and SES and controlling for effects of site in both groups. There were no clear differences between the groups in the strength of the association between witnessing violence and conduct problems. However, we found evidence for a ceiling effect, i.e., individuals with very high levels of conduct problems could not show a further increase if exposed to CVE and vice versa. Results indicate that there was no evidence for an ecological fallacy being the primary cause of the association, i.e., CVE must be considered a valid risk factor in the etiology of CD

Epidemiological study of adolescent aggression in an urban student population

During the last decades, adolescent aggression has been in the spot- light of scientific research, because of the extent of the phenomenon and its negative consequences on affected adolescents, their relatives, teachers, peers, and community. An important part of this research has focused on identifying (risk and protective) factors influencing the development of aggressive behavior in adolescents. It seems to be well established that adolescent aggression is a developmental multifactorial phenomenon, to which contribute social, familial, and demographic backgrounds, personality traits, mental health problems, and interpersonal relationships (mainly domestic and with peers). This dissertation aimed at providing an epidemiological study of aggression and its main forms (physical, verbal, and direct aggression, anger, hostility, and bullying), of adolescent students of the Regional Unit of the Central Sector of Attica and Piraeus (covering the Greater Athens Metropolitan Area). Moreover, it attempted to determine the prevalence of high-level aggressive behaviors in this population, as well as to investigate the association between the occurrence of these behaviors with adolescents’ individual, family, school characteristics, mental health, behavioral problems, and prosocial behavior. The sample consisted of 2050 students attending the second grade of 49 randomly selected public and private High Schools and Senior High Schools of this Metropolitan Area. The Buss–Perry Aggression Questionnaire was administrated to measure participants’ aggressive behaviors, while the Strength and Difficulties Questionnaire was used to estimate their mental health and behavior. In addition, adolescents’ individual (such as gender, age, extracurricular activities), family (such as family structure, size and poverty), and educational (type of school and academic failure) characteristics, and information on their involvement in bullying (as a victim, a bully, or both), were collected. The occurrence rates of high levels of aggressive behaviors were found to range between 2.2% (for total aggression) and 10.5% (for anger), while the 12-month prevalence of bullying-related behaviors was 18.4%. Among individual characteristics, gender (boys predominate in physical and direct aggression and girls in anger), (older) age, and sports activity (for direct aggression) were related to participants’ aggressive behaviors. On the other hand, non-intact family structure and household insecurity regarding food availability were positively correlated with specific aggressive behaviors. Pocket money allowance was also positively associated with aggression. Conduct problems and hyperactivity/ inattention were positively correlated with all investigated aggressive behaviors, while prosocial behavior was also positively associated with (total) aggression and hostility. In conclusion, the vast majority of Greater Athens Metropolitan Area adolescents did not seem to show high levels of aggressive behaviors (except for anger), nor a (very) high percentage of involvement in school bullying incidents. Nevertheless, considering this study outcomes (such as the higher prevalence of aggression among older adolescents, the relevant role of non-intact family structure and receiving pocket money allowance, as well as the co-occurrence with mental and behavioral problems), further longitudinal studies are required to better understand the mechanisms that facilitate adolescent aggression. This knowledge could then be used to plan appropriate aggression-preventing interventions for families (aiming to improve domestic socio-economic and interpersonal problems), school (to support high risk students and enhance positive classroom interactions), as well as for communities.Η εφηβική επιθετικότητα αποτελεί αντικείμενο εκτενούς και μακρόχρονης επιστημονικής έρευνας, λόγω της μεγάλης έκτασης του φαινομένου στη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα και λόγω των σοβαρών επιπτώσεων που μπορεί να έχει στο θύμα της, τον επιτιθέμενο και τους γύρω τους. Σημαντικό μέρος της διερεύνησης αυτής έχει εστιαστεί στην αναγνώριση των (προστατευτικών και επιβαρυντικών) παραγόντων που επηρεάζουν την ανάπτυξη της επιθετικής συμπεριφοράς στους εφήβους. Πλέον, είναι αποδεκτή η πολυπαραγοντική φύση της εφηβικής επιθετικότητας, που φαίνεται να «ακουμπάει» στο κοινωνικο-οικογενειακο-δημογραφικό υπόβαθρο, τα στοιχεία της προσωπικότητας, τα προβλήματα ψυχικής υγείας και τις διαπροσωπικές (κυρίως τις ενδοοικογενειακές και με τους συνομηλίκους) σχέσεις των εφήβων. Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν η επιδημιολογική μελέτη τής επιθετικότητας και των κύριων μορφών αυτής (σωματική, λεκτική και το άθροισμά τους, ευθέως εκφραζόμενη επιθετικότητα, θυμός, εχθρικότητα και σχολικός εκφοβισμός) στους εφήβους μαθητές της Περιφερειακής Ενότητας του Κεντρικού Τομέα Αττικής και Πειραιά. Οι επιμέρους στόχοι ήταν ο προσδιορισμός των δεικτών εμφάνισης των επιθετικών αυτών συμπεριφορών στον συγκεκριμένο πληθυσμό, καθώς και η διερεύνηση των συσχετίσεων της εμφάνισής τους με τα ατομικά, οικογενειακά και σχολικά χαρακτηριστικά, τα προβλήματα ψυχικής υγείας και συμπεριφοράς, καθώς επίσης και με τη θετική κοινωνική συμπεριφορά των εφήβων. Στη μελέτη συμμετείχαν 2050 μαθητές της Β’ Τάξης Γυμνασίου και της Β’ Τάξης Ενιαίου Λυκείου, από 49 τυχαία επιλεγμένα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία. Ο αριθμός των συμμετεχόντων ανά περιοχή και σχολείο ελέγχθηκε ως προς την αντιπροσωπευτικότητά του με βάση τα αντίστοιχα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής. Για την εκτίμηση της επιθετικότητας των συμμετεχόντων χορηγήθηκε το Buss-Perry Aggression Questionnaire και για τον προσδιορισμό των προβλημάτων ψυχικής υγείας και συμπεριφοράς το Strengths and Difficulties Questionnaire. Παράλληλα, μέσω της χορήγησης αυτοσχέδιου ερωτηματολογίου, συλλέχθηκαν πληροφορίες για τα ατομικά (όπως φύλο, ηλικία, εξωσχολικές δραστηριότητες), οικογενειακά (όπως δομή και πολυμέλεια οικογένειας, οικονομική ανέχεια), σχολικά (είδος σχολείου και σχολική αποτυχία) χαρακτηριστικά και προβλήματα ψυχικής υγείας και συμπεριφοράς των εφήβων. Στα αποτελέσματα της μελέτης αποτυπώθηκε ότι τα ποσοστά εμφάνισης υψηλού επιπέδου επιθετικών συμπεριφορών κυμάνθηκαν μεταξύ του 2.2% (για τη συνολική επιθετικότητα) και 10.5% (για τον θυμό) των συμμετεχόντων, ενώ το ποσοστό των εμπλεκόμενων σε συμπεριφορές σχολικού εκφοβισμού ήταν 18.4%. Από τα ατομικά χαρακτηριστικά των συμμετεχόντων, το φύλο (με τα αγόρια να υπερτερούν στη σωματική και ευθέως εκφραζόμενη επιθετικότητα και τα κορίτσια στον θυμό), η (μεγαλύτερη) ηλικία και η ενασχόληση με τον αθλητισμό (όσον αφορά στην ευθέως εκφραζόμενη επιθετικότητα), βρέθηκαν να σχετίζονται με τις επιθετικές τους συμπεριφορές. Από την άλλη, δομικά (η μη- ακέραια δομή) και κοινωνικοοικονομικά (η ανασφάλεια στην ύπαρξη βασικών αγαθών) οικογενειακά χαρακτηριστικά βρέθηκαν σε ισχυρή θετική συσχέτιση με συγκεκριμένες επιθετικές συμπεριφορές, τη στιγμή που η λήψη χαρτζιλικιού από τους γονείς σχετίστηκε με το σύνολο αυτών. Από τα προβλήματα ψυχικής υγείας και συμπεριφοράς των συμμετεχόντων, τα προβλήματα διαγωγής και υπερκινητικότητας/ απροσεξίας σχετίστηκαν θετικά με όλες τις διερευνώμενες επιθετικές τους συμπεριφορές, ενώ η θετική κοινωνική συμπεριφορά συνδέθηκε με τη (συνολική) επιθετικότητα και την εχθρικότητα. Συμπερασματικά, η μεγάλη πλειονότητα των έφηβων μαθητών του Κεντρικού Τομέα Αττικής και Πειραιά, δεν φαίνεται να παρουσιάζει υψηλά επίπεδα επιθετικών συμπεριφορών (πέραν ίσως του θυμού), ούτε εμπλοκής σε περιστατικά σχολικού εκφοβισμού. Πάρα ταύτα, λαμβάνοντας υπόψη τα ιδιαίτερα ευρήματα της συγκεκριμένης μελέτης (όπως την επιθετική επιβάρυνση των μεγαλύτερων εφήβων, την «ενοχοποίηση» της μη- ακέραιας δομής οικογένειας και της λήψης χαρτζιλικιού, καθώς και τη συνύπαρξη με προβλήματα ψυχικής υγείας και συμπεριφοράς), απαιτείται περαιτέρω διαχρονική μελέτη, για την κατανόηση των μηχανισμών που διευκολύνουν την εφηβική επιθετικότητα. Η γνώση αυτή θα μπορούσε μετέπειτα να χρησιμοποιηθεί στον σχεδιασμό κατάλληλων παρεμβάσεων προς την οικογένεια (στοχεύοντας στη βελτίωση των κοινωνικοοικονομικών και διαπροσωπικών προβλημάτων), το σχολείο (για την υποστήριξη των επιβαρυμένων μαθητών και την ενίσχυση της θετικής αλληλεπίδρασης στην Τάξη), καθώς και σε επίπεδο πρόληψης στην κοινότητα

Association between gestational diabetes and perinatal depressive symptoms: evidence from a Greek cohort study

Aim: The aim of the present study was to assess the association of gestational diabetes mellitus (GDM) with prenatal and postnatal depressive symptoms in a sample of pregnant women in Greece. Background: Earlier research supports a relationship between depression and diabetes, but only a few studies have examined the relationship between GDM and perinatal depressive symptomatology. Methods: A total of 117 women in their third trimester of pregnancy participated in the study. Demographic and obstetric history data were recorded during women’s third trimester of pregnancy. Depressive symptoms were assessed with the validated Greek version of the Edinburg Postnatal Depression Scale (EPDS) at two time points: on the third trimester of pregnancy and on the first week postpartum. Findings: Prevalence of GDM was 14.5%. Probable diagnosis of depression occurred for 12% of the sample during the antenatal assessment and 15.1% in the postpartum assessment. In the first week postpartum, women with GDM had significantly higher postpartum (but no antenatal) EPDS scores compared with the non-GDM cohort. In conclusion, GDM appears to be associated with depressive symptoms in the first week postpartum. Clinical implications and recommendations for future research are discussed, emphasizing the importance of closely monitoring women with GDM who seem more vulnerable to developing depressive symptomatology during the postnatal period

Sex differences in psychiatric comorbidity and clinical presentation in youths with conduct disorder

Background: Conduct disorder (CD) rarely occurs alone but is typically accompanied by comorbid psychiatric disorders, which complicates the clinical presentation and treatment of affected youths. The aim of this study was to investigate sex differences in comorbidity pattern in CD and to systematically explore the ‘gender paradox’ and ‘delayed-onset pathway’ hypotheses of female CD. Methods: As part of the FemNAT-CD multisite study, semistructured clinical interviews and rating scales were used to perform a comprehensive phenotypic characterization of 454 girls and 295 boys with CD (9–18 years), compared to 864 sex- and age-matched typically developing controls. Results: Girls with CD exhibited higher rates of current major depression, anxiety disorders, post-traumatic stress disorder and borderline personality disorder, whereas boys with CD had higher rates of current attention-deficit/hyperactivity disorder. In line with the ‘gender paradox’ hypothesis, relative to boys, girls with CD showed significantly more lifetime psychiatric comorbidities (incl. Alcohol Use Disorder), which were accompanied by more severe CD symptoms. Female and male youths with CD also differed significantly in their CD symptom profiles and distribution of age-of-onset subtypes of CD (i.e. fewer girls with childhood-onset CD). In line with the ‘delayed-onset pathway’ hypothesis, girls with adolescent-onset CD showed similar levels of dimensional psychopathology like boys with childhood-onset CD, while boys with adolescent-onset CD had the lowest levels of internalizing psychopathology. Conclusions: Within the largest study of CD in girls performed to date, we found compelling evidence for sex differences in comorbidity patterns and clinical presentation of CD. Our findings further support aspects of the ‘gender paradox’ and ‘delayed-onset pathway’ hypotheses by showing that girls with CD had higher rates of comorbid lifetime mental disorders and functional impairments, and they usually developed CD during adolescence. These novel data on sex-specific clinical profiles of CD will be critical in informing intervention and prevention programmes

Investigating sex differences in emotion recognition, learning, and regulation among youths with conduct disorder

Objective: Conduct disorder (CD) is a serious neurodevelopmental disorder marked by notably higher prevalence rates for boys than girls. Converging evidence suggests that CD is associated with impairments in emotion recognition, learning, and regulation. However, it is not known whether there are sex differences in the relationship between CD and emotion dysfunction. Prior studies on emotion functioning in CD have so far been underpowered for investigating sex differences. Therefore, our primary aim was to characterize emotion processing skills in a large sample of girls and boys with CD compared to typically developing controls (TDCs) using a comprehensive neuropsychological test battery. Method: We included 542 youths with CD (317 girls) and 710 TDCs (479 girls), 9 to 18 years of age, from a European multisite study (FemNAT-CD). Participants completed three experimental tasks assessing emotion recognition, learning, and regulation, respectively. Data were analyzed to test for effects of group and sex, and group-by-sex interactions, while controlling for potentially confounding factors. Results: Relative to TDCs, youths with CD showed impaired emotion recognition (that was related to more physical and proactive aggression, and higher CU traits), emotional learning (specifically from punishment), and emotion regulation. Boys and girls with CD, however, displayed similar impairments in emotion processing. Conclusion: This study provides compelling evidence for a relationship between CD and deficient neurocognitive functioning across three emotional domains that have previously been linked to CD etiology. However, there was no support for sex-specific profiles of emotion dysfunction, suggesting that current neurocognitive models of CD apply equally to both sexes