Czynny i bierny transport leków w łożysku ludzkim

The human placenta, characterized by the processes of passive transport and facilitated diffusion, contains numerous active transport proteins, usually located in the microvilli of the syncytiotrophoblast or in the endothelium of the capillaries of the villi. These proteins use either the energy from ATP hydrolysis or other mechanisms resulting, among others, from the formation of the maternofetal ion gradient, which facilitates the transfer of various endogenous substances or xenobiotics across the body membranes. The proteins either trigger the efflux of these substances from the fetal tissues via the placenta into the maternal bloodstream, or conversely, they accumulate them in the fetal tissues. Both the placenta and the fetus are equipped with independent systems of enzymes of 1st and 2nd phase of substrate metabolism, such as CYP450, glucuronyltransferase or sulphatase. An active therapy with a wide range of drugs, often at high toxicity levels, either shortly before or during pregnancy, has naturally posed a question concerning the degree of impermeability of the placental barrier and how effectively it can be crossed, including any possible negative embryotoxic or teratogenic consequences. Such hazards seem to be quite real, as many drugs are substrates for ABC transporters. Also the placenta itself, including its structure, is subject to vast transformations during pregnancy, which may be observed as the thinning of the barrier separating the maternal blood from the fetal one, from 20-30μm in the first trimester of gestation down to 2-4μm in the third trimester of gestation.Streszczenie W łożysku ludzi oprócz transportu biernego oraz dyfuzji ułatwionej zawartych jest wiele aktywnych białek transportowych zazwyczaj zlokalizowanych w mikrokosmkach syncytiotrofoblastu lub w śródbłonkach naczyń włosowatych kosmków. Wykorzystują energię z rozpadu ATP lub inne mechanizmy wynikające między innymi z formułującego się gradientu jonów pomiędzy płodem i matką sprzyjają przenikaniu przez błony różnorodnych substancji endogennych lub ksenobiotyków. Kreują albo ich wyrzut z tkanek płodu przez łożysko do krwi matki lub wręcz przeciwnie kumulują je w jego tkankach. Samo łożysko i płód dysponuje samodzielnymi układami enzymatycznymi pierwszej i drugiej fazy przemian substratów takimi jak: CYP450, glukuronylotransferazy czy sulafatazy. Aktywne postępowanie terapeutyczne z wykorzystaniem szerokiej gamy leków niejednokrotnie o wysokim poziomie toksyczności w okresie przed ciążowym oraz w ciąży rodzi pytanie na ile bariera łożyskowa jest szczelna oraz na ile jest skutecznie pokonywana z możliwymi negatywnymi konsekwencjami o charakterze embriotoksycznym lub teratogennym. Groźba wydaje się być całkowicie realna, bowiem wiele leków to substraty dla transporterów ABC. Również samo łożysko i jego struktura ulega w trakcie ciąży głębokim przewartościowaniom czego miarą może być redukcja dzielącej barierę krew matki od krwi płodu z 20-30μm w pierwszym trymestrze ciąży do 2-4μm w trzecim trymestrze ciąży

Znaczenie zakresu i czasu leczenia operacyjnego u chorych na zróżnicowane raki tarczycy

Introduction: To analyze the impact of time and extent of operation on overall and disease-free survival in patients with differentiated thyroid carcinoma (DTC). Material and methods: Retrospective analysis of 1235 DTC patients, a representative probe of patients diagnosed or treated between 1986 to 1998 was performed. 277 patients were staged T1M0 and 958 ones staged > T1M0. 10-year outcomes were analyzed by Kaplan-Meier survival curves and Cox proportional-hazard model. Results: The T1M0 patients were characterized by the best overall and disease-free survival independently of the time and the extent of operation (98% and 96% respectively); in > T1M0 group the survival was better in patients who were treated by total thyroidectomy (94% and 68% respectively) than in patients treated by non-total thyroidectomy (78% and 47% respectively). In patients treated by completion of total thyroidectomy delayed more than 1 year post cancer diagnosis the incidence of carcinoma in postoperative pathological material was twice as high in comparison to the group in whom total thyroidectomy was performed within the first year of therapy (p = 0.000). Conclusions: 1. In differentiated thyroid carcinoma the prognosis is related to the extent of operation only in patients staged more than T1M0. 2. A delay > 12 months in completion surgery in patients with differentiated thyroid cancer (tumors > 1 cm of diameter) significantly increases the risk of progression of multifocal disease in thyroid remnants.Wstęp: Celem niniejszej analizy była ocena wpływu czasu i zakresu leczenia operacyjnego na 10-letnie przeżycie całkowite i bezobjawowe chorych na zróżnicowane raki tarczycy (DTC, differentiated thyroid carcinoma). Materiał i metody: Retrospektywnej analizie poddano reprezentatywną grupę 1235 chorych na DTC leczonych lub diagnozowanych w latach 1986-1998. Było to 277 chorych w stopniu zaawansowania T1M0 i 958 chorych o wyższym stopniu zaawansowania (> T1M0). Ocenę aktualizowanego przeżycia całkowitego i bezobjawowego przeprowadzono metodą Kaplana-Meiera oraz testem χ2. Wyniki: Chorych w stopniu zaawansowania T1M0 cechowało bardzo dobre przeżycie całkowite i bezobjawowe (odpowiednio: 98% i 96%), niezależnie od czasu i zakresu leczenia operacyjnego. Dla chorych z grupy > T1M0 prawdopodobieństwo przeżycia po operacjach całkowitego, pierwotnego lub wtórnego wycięcia tarczycy było znamiennie lepsze niż chorych po niecałkowitym wycięciu narządu i wynosiło: 94% (przeżycie całkowite) i 68% (przeżycie bezobjawowe) oraz 78% i 47%, odpowiednio dla chorych po operacjach niecałkowitego wycięcia tarczycy. W grupie osób poddanych operacjom wtórnego, opóźnionego całkowitego wycięcia tarczycy odsetek ognisk nowotworowych znajdowanych w materiale histopatologicznym był ponad 2-krotnie wyższy niż u chorych, u których radykalne leczenie operacyjne wykonano w pierwszym roku terapii (p = 0,000). Wnioski: 1. W zróżnicowanych rakach tarczycy rokowanie jest także uzależnione od zakresu leczenia operacyjnego, jego znaczenie ujawnia się jednak dopiero u chorych na nowotwór o średnicy większej niż 1 cm. 2. U chorych na raka tarczycy z guzem o średnicy większej niż 1 cm nie powinno się opóźniać wtórnej operacji, gdyż opóźnienie o ponad rok wiąże się z większym ryzykiem wystąpienia wieloogniskowego wzrostu raka w resztkowym miąższu gruczołu pozostawionym po pierwszym zabiegu

Diagnostyka i leczenie raka tarczycy - rekomendacje polskie

Obecna edycja Polskich Rekomendacji Diagnostyki i Leczenia Raka Tarczycy została przygotowana i zaakceptowana łącznie przez wszystkie wymienione w tytule towarzystwa naukowe z uwzględnieniem zasad EBM, poprzez porównanie najnowszych rekomendacji międzynarodowych i dostosowanie ich do polskich warunków. Biopsja aspiracyjna cienkoigłowa (BAC) była i pozostaje najważniejszym sposobem oceny ryzyka złośliwości w guzku tarczycy. Obecne rekomendacje zmieniają jednak kryteria wyboru miejsca do BAC. W zgodzie z poprzednimi wersjami rekomendacji zaleca się wykonanie BAC pod kontrolą USG, ale wielkość guza przestaje być jedynym i najważniejszym kryterium wyboru miejsca do BAC. Znacznie istotniejsza jest obecność cech ryzyka ultrasonograficznego, które powinny stanowić nadrzędne kryterium przy wyborze miejsca do BAC. Guzki mniejsze od 0,5 cm we wszystkich wymiarach mogą podlegać obserwacji bez BAC, o ile nie ma klinicznych cech wzmożonego ryzyka złośliwości. W przypadku wielu guzków, liczba i siła predykcyjna ultrasonograficznych cech ryzyka decyduje o kolejności BAC. Przy spełnieniu tych warunków uzyskanie wyniku łagodnego z 3 zmian o najwyższym ryzyku stanowi wystarczające wykluczenie złośliwości wola. Drugą nową decyzją w niniejszych rekomendacjach jest przyjęcie sześciostopniowego podziału wyników badania cytologicznego BAC. Zgodnie z propozycją NCI, wynik łagodny (przy spełnionych kryteriach wiarygodności badania) obciążony jest zaledwie 1-procentowym ryzykiem wyniku fałszywie ujemnego, nie wymaga więc powtarzania, o ile nie wystąpi znaczący klinicznie wzrost guza lub pojawienie się nowych ultrasonograficznych cech ryzyka. Z drugiej strony, oprócz kategorii "guz złośliwy" wprowadzono kategorię "podejrzenie złośliwości" obciążoną 50-75-procentowym ryzykiem potwierdzenia w badaniu histopatologicznym. Dawne rozpoznanie "guzek pęcherzykowy" lub "guzek oksyfilny" zostało zastąpione bardziej dokładnym rozpoznaniem "podejrzenie nowotworu pęcherzykowego". Należy podkreślić, że to rozpoznanie (sugerujemy także używanie skrótu PNP) nie oznacza, że patolog nie jest pewny, że guz należy do tej kategorii. Określenie "podejrzenie NP" odnosi się jedynie do faktu, że jednoznaczne stwierdzenie nowotworu pęcherzykowego (zarówno gruczolaka, jak i raka) nie jest możliwe w badaniu cytologicznym. Dlatego chorzy z tym rozpoznaniem są kandydatami do leczenia chirurgicznego, ale w przypadku zmian małych, poniżej 2–3 cm średnicy, i braku klinicznych cech złośliwości rekomendacje dopuszczają tu strategię zachowawczą - głównie uważną obserwację. Wynika to z faktu, że guzy tarczycy z rozpoznaniem PNP są w Polsce obciążone zaledwie 5-10-procentowym ryzykiem ujawnienia złośliwości w pooperacyjnym badaniu histopatologicznym, w przeciwieństwie do krajów anglosaskich, w których wobec braku historii niedoboru jodu, to ryzyko jest większe. Jeżeli patolog nie jest pewny czy obserwowana zmiana spełnia kryteria kategorii "podejrzenie nowotworu pęcherzykowego", powinien postawić rozpoznanie "zmiany pęcherzykowej bliżej nieokreślonej". Po takim rozpoznaniu wskazane jest wykonanie kolejnej BAC, na ogół po 3-6 miesiącach, jeżeli nie ma cech klinicznych wysokiego ryzyka złośliwości. Należy podkreślić, że jeżeli materiał pobrany cytologicznie nie spełnia kryteriów wiarygodności, patolog powinien wyraźnie stwierdzić, że biopsja jest niediagnostyczna. Leczenie raka tarczycy opiera się na całkowitym wycięciu tarczycy i odpowiednim do zaawansowania zakresie operacji węzłów chłonnych. Tylko w raku brodawkowatym, w którym ognisko raka jest mniejsze od 1 cm w badaniu histopatologicznym, można zaakceptować operację o mniejszym zakresie i nie ma wskazań do leczenia jodem radioaktywnym. Leczenie to przeprowadza się natomiast we wszystkich przypadkach raka tarczycy o zaawansowaniu T3-T4 lub N1 lub M1. Wskazania do leczenia radiojodem przy zaawansowaniu T2N0M0 są mniej jednoznacznie, niemniej rekomendacje polskie podkreślają dobre doświadczenie ośrodków polskich w zapobieganiu wznowie w ten sposób. Po leczeniu konieczne jest podanie L-tyroksyny, której dawkę ustala się w zależności od zaawansowania raka. Odstępuje się jednak od stosowania dawek supresyjnych u chorych w remisji. Także częstość i zakres dalszego monitorowania choroby są zależne od jej zaawansowania i wyników dotychczasowego leczenia. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 518-568

Experimental study of three-nucleon dynamics in proton-deuteron breakup reaction

Proton–deuteron breakup reaction can serve as a tool to test stateof- the-art descriptions of nuclear interactions. At intermediate energies, below the threshold for pion production, comparison of the data with exact theoretical calculations is possible and subtle effects of the dynamics beyond the pairwise nucleon–nucleon interaction, namely the three-nucleon force (3NF), are significant. Beside 3NF, Coulomb interaction or relativistic effects are also important to precisely describe the differential cross section of the breakup reaction. The data analysis and preliminary results of the measurement of proton-induced deuteron breakup at the Cyclotron Center Bronowice, Institute of Nuclear Physics, Polish Academy of Sciences in Kraków are presented

Evaluation of the therapeutic benefits in relation to the extent of surgery in patients with differentiated thyroid carcinoma

Wstęp: Celem pracy była ocena korzyści terapeutycznych z zastosowania określonego zakresu operacji w zależności od zaawansowania raka tarczycy i obserwowanego ryzyka powikłań pooperacyjnych. Materiał i metody: Retrospektywnej analizie poddano grupę chorych na zróżnicowane raki tarczycy (DTC, differentiated thyroid carcinoma) w stopniu zaawansowania T1M0 (klasyfikacja TNM, tumor nodes metastases z 1997 roku) w porównaniu z grupą chorych w stopniu zaawansowania T2-T4M0. Chorych diagnozowano lub leczono w Centrum Onkologii IMSC w Gliwicach w latach 1986-1998, a leczenie operacyjne wykonano w różnych polskich ośrodkach chirurgicznych. W pracy oceniono ryzyko powikłań pooperacyjnych, częstość zgonów i nawrotów. W celu oceny korzyści terapeutycznych posłużono się metodą tak zwanych drzew decyzyjnych. Wyniki: Na podstawie analizy danych z historii chorób odnotowano wysoki odsetek powikłań pooperacyjnych (bez rozgraniczenia powikłań trwałych od przejściowych). U 21% chorych obserwowano niedowład lub porażenie nerwu krtaniowego wstecznego, a u 15,8% odnotowano zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforanowej. U chorych w stopniu zaawansowania T1M0 nie zaobserwowano wyraźnych korzyści terapeutycznych przy całkowitym wycięciu tarczycy (współczynnik zysku wynosił 0,96 dla całkowitego wycięcia gruczołu i 0,98 dla niecałkowitego usunięcia tarczycy). Podobna analiza przeprowadzona w grupie T2-T4M0 przemawiała zdecydowanie na korzyść całkowitego usunięcia narządu, gdyż współczynnik zysku terapeutycznego wynosił 0,92 w porównaniu z 0,69 dla operacji niecałkowitego usunięcia narządu. Wnioski: W analizie korzyści terapeutycznych potwierdzono zasadność stosowania granicy 1 cm jako dopuszczalnej dla niecałkowitego wycięcia tarczycy oraz potrzebę stosowania całkowitego wycięcia gruczołu w wyższych stopniach zaawansowania klinicznego choroby, gdyż dla tych chorych korzyści wynikające z przedłużenia życia i zmniejszenia ryzyka nawrotu przeważają nad stratami wynikającymi z powikłań.Introduction: Evaluation of the therapeutic benefits in relation to the stage of thyroid cancer and to the extent of surgery and the risk of postoperative complications. Material and methods: Retrospective analysis of differentiated thyroid carcinoma (DTC) patients staged T1M0 versus T2-T4M0 was performed. All of them were treated or diagnosed in Institute of Oncology in Gliwice between 1986-1998. Previously they were operated in various surgical centers all-over Poland. The risk of death, local relapse and postoperative complications were analyzed using the decisiontree model to evaluate the therapeutic benefits. Results: The recurrent laryngeal nerve injury (transient or permanent) was observed in retrospective analysis in 21% of patients, while postoperative hyperparathyroidism in 15.8%. The analysis of the therapeutic benefit index showed no advantage of total thyroidectomy in the T1M0 group (0.96 vs. 0.98 in patients treated by less than total thyroidectomy). The advantage of radical surgery was confirmed in T2-T4M0 group. The therapeutic benefit index was 0.92 in patients treated by total thyroidectomy and 0.69 in those who received less extensive operation. Conclusions: The analysis of therapeutic benefits confirmed the limit of 1 cm tumor diameter between less extensive surgery and total thyroidectomy. It showed that total thyroidectomy brings a significant therapeutic benefits in patients in > T1M0 stage. The improvement of overall survival and decrease of local relapse far outweigh the disadvantages related to postoperative complications

Experimental studies of the Coulomb force effects in deuteron-proton break-up reaction at medium energy regime

A set of differential cross-section data of the ^{1}H(d, pp)n breakup reaction at 130 and 160 MeV deuteron beam energies has been measured in the forward polar angles domain. The data were collected with the use of the Germanium Wall (FZ Jülich) and BINA (KVI Groningen) detectors. This part of the phase-space is special with respect to the dominant Coulomb force influence on the system dynamics. The data are compared with the theoretical calculations based on the Argonne V18 potential supplemented with the long-range electromagnetic component. The predictions also include the Urbana IX three nucleon force model. The strongest Coulomb effects are found in regions where the relative energy of the two protons is the smallest

Few-nucleon system dynamics studied via deuteron-deuteron collisions at 160 MeV

Four nucleon scattering at intermediate energies provides unique opportunities to study effects of the two key ingredients of the nuclear dynamics, the nucleon-nucleon P-wave (NNP-wave) and the three-nucleon force (3NF). This is possible only with systematic and precise data, in conjunction with exact theoretical calculations. Using the BINA detector at KVI Groningen, the Netherlands, a rich set of differential cross section of the 2H(d, dp)n breakup reaction at 160 MeV deuteron beam energy has been measured. Besides the three-body breakup, also cross sections of the 2H(d, 3He)n proton transfer reaction have been obtained. The data are compared to the recent calculations for the three-cluster breakup

Diagnostics and treatment of differentiated thyroid carcinoma in children — Guidelines of Polish National Societies

 -

Mechanical thrombectomy in acute stroke – Five years of experience in Poland

Objectives Mechanical thrombectomy (MT) is not reimbursed by the Polish public health system. We present a description of 5 years of experience with MT in acute stroke in Comprehensive Stroke Centers (CSCs) in Poland. Methods and results We retrospectively analyzed the results of a structured questionnaire from 23 out of 25 identified CSCs and 22 data sets that include 61 clinical, radiological and outcome measures. Results Most of the CSCs (74%) were founded at University Hospitals and most (65.2%) work round the clock. In 78.3% of them, the working teams are composed of neurologists and neuro-radiologists. All CSCs perform CT and angio-CT before MT. In total 586 patients were subjected to MT and data from 531 of them were analyzed. Mean time laps from stroke onset to groin puncture was 250±99min. 90.3% of the studied patients had MT within 6h from stroke onset; 59.3% of them were treated with IV rt-PA prior to MT; 15.1% had IA rt-PA during MT and 4.7% – emergent stenting of a large vessel. M1 of MCA was occluded in 47.8% of cases. The Solitaire device was used in 53% of cases. Successful recanalization (TICI2b–TICI3) was achieved in 64.6% of cases and 53.4% of patients did not experience hemorrhagic transformation. Clinical improvement on discharge was noticed in 53.7% of cases, futile recanalization – in 30.7%, mRS of 0–2 – in 31.4% and mRS of 6 in 22% of cases. Conclusion Our results can help harmonize standards for MT in Poland according to international guidelines