Effect of treatment with reducing diet on body composition and modification of nutrients in daily food intake of obese women

WSTĘP. Podstawową metodą leczenia otyłości jest zmiana nawyków żywieniowych i zwiększenie wydatku energetycznego. Celem niniejszej pracy była ocena skuteczności rocznej terapii kobiet zbilansowaną dietą 1500 kcal. MATERIAŁ I METODY. Program obejmował ocenę sposobu żywienia, badania antropometryczne oraz badanie składu ciała. Ocenę ilościową dziennych racji pokarmowych przeprowadzono za pomocą programu komputerowego Dieta 2. Badaniem objęto 60 kobiet (średnia wieku wynosiła 46 ± 12,42 roku) i oceniono ich wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index [kg/m²]). Skład ciała oznaczano metodą bioimpedancji elektrycznej. Wszystkie otrzymane wyniki poddano analizie statystycznej z wykorzystaniem programu STATISTICA 8.0. WYNIKI. Wyodrębniono dwie grupy: I - kobiety, które po 12 miesiącach stosowania diety uzyskały redukcję masy ciała i II - kobiety, u których po rocznej dietoterapii masa ciała nie zmieniła się lub wzrosła powyżej wartości wyjściowej. Po roku średnia redukcja masy ciała u kobiet z grupy I wynosiła 4,4 ± 2,9 kg, natomiast kobiety z grupy II przytyły średnio o +1,8 ± 1,7 kg. U kobiet z grupy I istotnie zmniejszyła się procentowa zawartość tkanki tłuszczowej średnio o 3,9 ± 4,1%. Osiągnięte efekty mogły być zależne od wieku respondentek oraz ich wyjściowej masy ciała. Nie stwierdzono różnic istotnych statystycznie między jadłospisami kobiet z grupy I i II zarówno na początku badania, jak i po roku stosowania diety niskoenergetycznej (zobserwowano jednak różnice nieistotne statystycznie w kaloryczności stosowanej diety i zawartości węglowodanów). Zmniejszenie wartości energetycznej diety u kobiet z grupy I korelowało dodatnio z uzyskaną redukcją zawartości tkanki tłuszczowej. WNIOSKI. Niniejsze badanie wskazuje na konieczność prowadzenia większej liczby szkoleń w zakresie żywienia podczas terapii odchudzającej. Do zaleceń dietetycznych należy także dodatkowo wprowadzić regularne ćwiczenia fizyczne w celu zwiększenia wydatku energetycznego. Endokrynologia, Otyłość i Zaburzenia Przemiany Materii 2010, tom 6, nr 4, 179-188INTRODUCTION. The primary treatment of obesity is changing eating habits and increasing energy expenditure. The purpose of this study was to evaluate the effectiveness of the annual treatment of women by 1500 kcal balanced diet. MATERIAL AND METHODS. The program included an assessment of diet, anthropometric and body composition measurements. Quantitative assessment of daily food rations were performed using the computer program Dieta 2. The study included 60 women (average age was 46 ± 12.42 years) and assessed them body mass index (BMI kg/m²). Body composition was determined by bioelectrical impedance. All results were statistically analyzed using STATISTICA 8.0. RESULTS. There were identified two groups: I - the women who after 12 months of diet gained weight reduction and II in which after the annual diet therapy body weight remained unchanged or increased above baseline. After one year, the average weight loss in women from group I was 4.4 ± 2.9 kg, while in women in group II body weight increased on average of 1.8 ± 1.7 kg. In women from group I the percentage of body fat significantly decreased by an average of 3.9 ± 4.1%. The effects may be dependent on the age and initial body weight of the respondents. There were no statistically significant differences between women menu in group I and II, both at baseline and after low energy diet (however, statistically insignificant differences in the calorie diet and carbohydrate content were observed). Reducing dietary energy value of women in group I correlated positively with reduction in body fat. CONCLUSIONS. This research shows that more dietetic training is needed in dietary weight loss therapy. In addition to the diet also regular physical activity should be recommended, to increase energy expenditure. Endocrinology, Obesity and Metabolic Disorders 2010, vol. 6, No 4, 179-18

Czy polska szkoła ceni dobra rozmowę? Komunikacja interpersonalna w edukacji

Spojrzenie tekstów zebranych w tej książce skierowane jest na sferę międzyosobowego porozumiewania się w szkole. To zwrócenie szczególnej uwagi na pytanie: czy polska szkołą ceni dobrą rozmowę? zakłada naszą, czyli autorów zebranych tutaj prac zgodę co do dwóch twierdzeń. Po pierwsze uważamy, że w procesach szkolnego porozumiewania się pierwszoplanowe miejsce zajmuje wymiar osobowy relacji. Pociąga to za sobą między innymi akcentowanie cech wyróżniających osoby-podmioty budowanych relacji interpersonalnych: refleksyjność, wyjątkowość, zdolność dokonywania wyboru, niemierzalność i adresowalność. Po drugie, sądzimy, iż problematyka międzyosobowego porozumiewania się w interakcjach szkolnych, głównie w relacjach nauczyciel – uczeń, jest z reguły niedoceniana i bagatelizowana, a w uwarunkowaniach polskiej szkoły różnie definiowana i wciąż słabo rozpoznana. Terminem „szkoła” opisujemy różne poziomy kształcenia ogólnego: od szkoły podstawowej, poprzez szkoły gimnazjalne i licealne aż po studia wyższe. Te dwa twierdzenia stanowią jedyne ograniczenie dla autorów biorących udział w tym przedsięwzięciu naukowym i stanowią, jak gdyby, klamrę spinającą budowaną w prezentowanej książce intelektualną „całość”. Poszczególni autorzy, zgodnie z uprawianą przez siebie dyscypliną naukową i własnym uznaniem, kierują uwagę na konkretne aspekty życia szkoły. Część z nas przygląda się przestrzeni klasy szkolnej, inni dokonują oglądu różnych form zajęć pozalekcyjnych, jeszcze inni próbują określić przydatność dobrej komunikacji w działaniach terapeutycznych. Przestrzeń szkolnego koła teatralnego okazuje się nie mniej płodna poznawczo niż sale biblioteki szkolnej czy sfera wzajemnych relacji: nauczyciele – rodzice. Obok prac analizujących aspekt językowy i metodyczny porozumiewania się, są prace akcentujące praktyczny wymiar komunikacji. W prowadzonych rozważaniach analizy o charakterze teoretycznym przeplatają się z refleksją filozoficzną, a nawet dyskursem ideologicznym. Dla przykładu, stanowisko ideologiczne zajmujemy wtedy, kiedy – w większości – uznajemy jako prawdziwe przekonanie, że dobra rozmowa, stanowiąca synonim szkolnego porozumiewania się, jest dla rzeczywistości życia szkoły i skutecznego wypełniania jej misji warunkiem koniecznym. Wypada także dodać, że autorzy prezentowanych prac w nierównym stopniu opanowali sztukę analizy i refleksji naukowej. Wynika stąd zróżnicowanie w poziomie dojrzałości poszczególnych opracowań, które z kolei, pociąga za sobą niejednolity charakter prezentowanych rozważań i czynionych rozstrzygnięć. Prezentowany zbiór rozpraw otwiera studium Mariusza Chołodego pt. Uzgadnianie znaczeń językowych. Z pamiętnika poznańskiego polonisty. Autor zestawia i porównuje dwa różne, chociaż wzajemnie przenikające się kody językowe: „nauczycielski język abstrakcji” i „kod językowy uczniów”. Próbuje odpowiedzieć na pytanie: co ułatwia – a co utrudnia – „dialogiczne spotkanie” tych dwóch kodów? Jakie uwarunkowania determinują szkolną komunikację międzyludzką i jakie potencjalne warunki należy spełnić, by możliwe było „osiągnięcie satysfakcji komunikacyjnej”? Andrzej Twardowski, autor pracy zatytułowanej Diagnozowanie dialogowej kompetencji komunikacyjnej u dzieci z niepełnosprawnością intelektualną przedstawia własny model kompetencji komunikacyjnej. Model diagnozy dialogowej niesie przeformułowanie pojęcia kompetencji komunikacyjnej: tutaj kompetencje oznaczają raczej „to, co jednostka może uczynić za pomocą posiadanych umiejętności”. Autor wykazuje, że model ten może być szczególnie przydatny w praktyce rehabilitacji dzieci niepełnosprawnych intelektualnych. Autorką następnego tekstu, zatytułowanego Mediacje rówieśnicze jako forma rozwiązywania konfliktów w szkole i przeciwdziałanie zachowaniom agresywnym uczniów, jest Elżbieta Leszczyńska. Opierając się na badaniach sondażowych wskazuje ona konsekwencje nieprawidłowych relacji osobowych w szkole i ich powiązanie z niesłabnącymi przejawami przemocy. Jako propozycję rozwiązywania trudnych problemów wychowawczych przedstawia znaną, chociaż słabo rozpowszechnioną w Polsce, metodę mediacji rówieśniczych. Podobny problem „komunikacji jako mediacji” podejmuje Marek Lewicki w rozprawie Licealista w procesie komunikacji edukacyjnej. Głos w dyskusji. Autor stawia pytanie: czy w naszej szkole nauczyciel może być mediatorem, czy też musi poprzestać na roli „czterdziestopięciominutowego mentora”? Pokazuje, że przeformułowanie znaczeń związanych z pojęciem „kompetencji komunikacyjnych” w kierunku „uprawnienia do działania” sprzyjać może urzeczywistnieniu idei „mądrej szkoły”. Zbigniew Augustyński w eseju zatytułowanym Zachowania komunikacyjne w szkole jako środek socjalizacji. O sukcesie szkolnym odnosi problematykę zachowań komunikacyjnych do socjalizacyjnej funkcji systemu szkolnego. Autor spogląda na szkołę jako na swego rodzaju przestań symboliczną, w której komunikacja oparta na Wprowadzenie symbolu i uznaniu społecznym staje się „prawdziwą siłą magiczna”. Zarazem zwraca uwagę na swoisty charakter teorii komunikacyjnych: nie są one autonomiczne w tym sensie, że trudno je interpretować i stosować w oderwaniu od dorobku teorii socjologicznych. Piszący te słowa przedstawia pracę pt. Szepty i krzyki…, czyli o trudach porozumiewania się w szkole. Rozmowy prowadzone między nauczycielem i uczniami autor odnosi do modelu komunikacji interpersonalnej określonego ideą społecznego konstrukcjonizmu Pearce’a i Cronena. By uzyskać odpowiedź na pytanie: czy trud rozmów podejmowanych w polskiej szkole jest owocny?, wnioski z przeprowadzonych analiz porównuje z wynikami badań sondażowych przeprowadzonych w szkołach gimnazjalnych i licealnych. Anna Maria Janiak w szkicu Bezgłośne rozmowy – pytania bez odpowiedzi zastanawia się, co powoduje, że z reguły reakcją na pytanie nauczyciela/wykładowcy jest niezręczna cisza? Z niemałą dozą ironii określa konsekwencje tego stanu rzeczy, a poprzez podjętą analizę problemu przedstawia własny sposób jego rozwiązania. W kolejnym artykule zatytułowanym Komunikacja interpersonalna w szkole: nauczyciel – rodzic jego autorka, Justyna Wiśniewska, podejmuje problematykę relacji nauczyciel – rodzic. Opierając się na klasyfikacji typów psychologicznych Carla Junga, przedstawia model takiego stylu rozmowy nauczycieli z rodzicami, który może być satysfakcjonujący dla obu stron. Przedmiotem dwóch następnych prac jest problematyka barier komunikacyjnych. Marta Holeksa w opracowaniu pt. Komunikacyjna »wojna dwóch światów«. Bariery komunikacyjne w relacjach nauczyciel – uczeń ukazuje kwestię barier komunikacyjnych w perspektywie atmosfery panującej w klasie szkolnej. W przedstawionej analizie próbuje znaleźć drogę wyjścia z tej atmosfery „wzajemnych oskarżeń i antypatii, wzajemnego niezrozumienia i rozmijania się w relacji nauczyciel – uczeń”. Natomiast Monika Majchrzak w tekście Czy można unikać stawiania barier w komunikacji interpersonalnej między nauczycielem i uczniem? odwołuje się do modelu barier zakorzenionego w myśli Thomasa Gordona i Johna Stewarta. W poszukiwaniu sposobu minimalizowania złych konsekwencji „pokusy stawiania barier” autorka odwołuje się do idei słuchania dialogicznego i do umiejętności wiązanych z tzw. Inteligencją emocjonalną. Inne autorki podejmują kwestię wpływu dobrej komunikacji interpersonalnej na wypełnianie przez sztukę teatru jej terapeutycznych funkcji. Anita Stefańska w rozprawie pt. Dialog w przestrzeni estetycznej, czyli o tym, jak wykorzystać proces gry w teatroterapi w rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych odpowiada na pytanie: czy dialog w przestrzeni estetycznej (w ramach przedstawienia teatralnego) może sprzyjać wychowaniu i terapii? W swej pracy próbuje wykazać, że „w ramach teatroterapii, w wyniku procesów szukania i odczytywania teatralnych kodów i symboli człowiek zyskuje poczucie wspólnoty, a dzięki temu buduje i dookreśla własną tożsamość”. Z kolei Monika Ulatowska w »Tam, gdzie dzicy nie pożerają misjonarzy«. Komunikacja interpersonalna w teatrze szkolnym odwołuje się do własnych doświadczeń wyniesionych ze współpracy z Ogólnopolskim Forum Teatrów Szkolnych. Autorka interesująco pokazuje mechanizmy teatralnego współdziałania i dialogu między uczniami i nauczycielami, które – skuteczniej niż w klasie szkolnej – budują „mosty zamiast murów”. Ostatnie z zebranych w tym zbiorze opracowań – artykuł Edyty Szelejewskiej i Mariusza Dembińskiego – nosi tytuł Edukacyjna misja bibliotekarza brokertutora w społeczeństwie informacyjnym w kontekście komunikacji interpersonalnych. Próba zarysu zawodu: bibliotekarz brokertutor. Autorzy ukazują optymistyczny obraz biblioteki jutra, a to za sprawą nowego zawodu – bibliotekarza brokertutora, który dysponując dużą wiedzą, kwalifikacjami i umiejętnościami, potrafi przeformułować tradycyjną rolę bibliotekarza na rzecz moderatora edukacyjnych oraz wychowawczych funkcji szkoły i orędownika „kształtowania międzyludzkich relacji w rzeczywistości opartej na wiedzy”. W zamyśle autorów zebranych tekstów winny układać się one w mozaikę-obraz, z którego wyłaniają się odpowiedzi na postawione w tytule książki pytanie – ale ocenę „skuteczności” naszego przedsięwzięcia pozostawiamy Czytelnikom

Changeability of transport behaviour in a large city from the perspective of working days and Sundays: The case of Łódź, Poland

The transport behaviour of Lodz residents with a view to constructing a balanced traffic model to include both private and public transport is examined in this paper. A survey was conducted among 6,000 Łódź citizens using mixed-mode techniques: CAWI and CATI: respondents were asked to complete a travel log for the previous day and the previous Sunday. This served as a basis for further analyses, performed with PTV simulation software, following a four-step model. The main results of the study are presented, including the mobility rate of Łódź residents, the motivations and duration of journeys, and the division of transport tasks into workdays and Sundays, indicating that a higher private carload is typical for home-other and other-home trips on Sundays compared to working days. The number of home to work and work-home trips via private cars is higher for working days compared to Sundays. Furthermore, the simulated traffic load of the public transport system is much higher for working days compared to Sundays. A higher percentage of non-motorised trips and longer trip duration are found to be common for Sundays as well

Detection of inversion mutations (INV22 and INV1) in F8 gene using IS-PCR method in Polish patients with severe hemophilia A

Hemophilia A is a genetically determined bleeding disorder, caused by deficiency, lack or dysfunction of plasma coagulation factor VIII. Approximately in 45–50% of severe haemophilia A patients excessive bleeding tendency is caused by the occurrence of inversion mutation in the intron 22 (INV22) F8 gene and in about 1–5% – inversion mutation in the intron 1 (INV1). In this paper we present the results of the study aimed to assess the prevalence of INV22 and INV1 in severe HA patients in Poland and to estimate the incidence of FVIII inhibitor in patients with INV1 or INV22 mutations. Moreover, the role of genetic testing in the diagnosis of hemophilia A as well as molecular method used in the current study to detect the inversion mutations in the F8 gene was discussed

Być zdolnym – wspierać zdolnych

Praca recenzowana / peer-reviewed paperByć zdolnym – wspierać zdolnych to książka szczególna. Zawiera teksty napisane przez nauczycieli – uczestników studiów podyplomowych Praca z uczniem zdolnym. Stanowią oni pierwszą grupę specjalistów w zakresie rozpoznawania, opieki i wspierania uczniów zdolnych w województwie świętokrzyskim. Takie kadry są szczególnie potrzebne wobec zmian w systemie pracy ze zdolnymi, wdrażanych w szkołach i placówkach od roku szkolnego 2011/2012. Studia były realizowane w ramach projektu Benild – Doskonalenie Świętokrzyskich Kadr Oświaty, współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego, na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach. Celem studiów było nabywanie przez nauczycieli kompetencji w obszarze identyfikacji i wspierania uczniów zdolnych