Synchronous Carcinoma of the Ampulla of Vater and Colon Cancer

Carcinoma of the papilla of Vater is a relatively rare tumor and its coexistence with other primary sporadic cancers is very exceptional. Here we report the case of a 76-year-old man who presented with painless obstructive jaundice, pathologically elevated liver function tests and increased serum levels of carbohydrate antigen 19-9 and carcinoembryonic antigen. Endoscopic retrograde cholangiography revealed a large polypoid mass in the ampulla of Vater. A large tumor in the ascending colon was also incidentally detected by abdominal computed tomography. Endoscopic biopsies from both lesions showed adenocarcinomas. Metastases to the liver and to the hepatoduodenal ligament and hepatic artery lymph nodes were found during surgery. Right colectomy and a biliary bypass were performed. Histological analysis showed an ampullary adenocarcinoma with metastases to regional lymph nodes and the liver and a colonic adenocarcinoma with local invasion into the pericolic fat. Treatment with gemcitabine plus cisplatin was suggested postoperatively. The association of sporadic ampullary and colonic adenocarcinomas and the mutually increased risk of developing either a synchronous or a metachronous tumor following each other should be considered in patients with primary ampullary or colorectal cancer during the preoperative evaluation and postoperative follow-up of these patients

Study of the effect of chemotherapy and hormonotherapy on detection of mRNA of cytokeratin-19 in blood and bone morrow of patients with early breast cancer

The vast majority of breast cancer patients present with tumors that are clinically localised to the breast and axillary lymph nodes, due to the wide spread of screening tests. Despite highly efficient locoregional therapy a significant number of patients later experience a systemic recurrence. Α crucial step in the metastasis cascade is the spreading of cancer cells from the primary site to distant parts of the body. This happens via two distinct routes: via lymphatics and then into the blood circulation or directly via the blood circulation. Additionally, it seems that distinct biologic mechanisms are required for each route. The development of metastases is the final step in the natural history of the disease and the definitive confirmation of tumor aggressiveness. Minimal residual disease, in form of disseminated (DTCs) and circulating tumor cells (CTCs), lies between primary tumor evolution and metastasis development. In general, CTCs in peripheral blood preserve basic genotype characteristics of the primary tumor. Nevertheless, these cells acquire certain genetic abnormalities that permit them to detach from the primary tumour, migrate through the basal membrane and the extracellular matrix, penetrate the surrounding vessels and translocate into a new site. The clinical significance of detection of CTCs in peripheral blood of the early breast cancer patient is still uncertain in contrast to bone marrow DTCs. The purpose of this study was to investigate the prognostic and predictive value of the detection of CTCs, as well as the influence of adjuvant chemotherapy and hormonotherapy on these cells. For the detection of CTCs we used a quantitative real-time PCR approach because of its sensitivity. Cytokeratin-19 mRNA (CK-19mRNA) was chosen as molecular marker for identification of CTCs, because of its higher sensitivity and specificity compared to other markers for the recognition of epithelial tumor cells in mesenchymal tissues such as blood. From February ’97 until December ’04, 450 patients with early breast cancer were enrolled in study. Peripheral blood before and after systemic chemotherapy was obtained from all 450 patients, as well as during follow-up. All blood samples were examined for CK-19mRNA(+) cells with real-time PCR. Before any systemic treatment CK-19mRNA(+) cells were detected in 183 (40.7%). Among the examined clinicopathological factors, menopausal status was the only variable that was associated, but not statistical significant, with the detection of CTCs before adjuvant therapy. Primary tumors in premenopausal patients reveal CTCs in circulation, more frequently than tumors in postmenopausal patients, while there was a reverse relation between menopausal status and lymph node status. This inverse correlation of detection of CTCs and lymph node involvement with menopausal status is in accordance with the hypothesis that distinct, independent pathways are used for hematogenic and lymphatic malignant cell spread. After completion of chemotherapy, CK-19mRNA(+) cells were detected in 147 (32.7%) patients’ blood samples. Detection of CK-19mRNA(+) cells was significantly associated only with the number of positive lymph nodes (Ν>3, p=0.007) but not with other patients’ or tumors’ clinicopathologic characteristics. CK-19mRNA(+) cells were detected in 42% of patients with more than 3 positive lymph nodes (Ν>3), while in patients without or with 3 or less positive lymph nodes (Ν0-3), only 29% had detectable cells after chemotherapy. Chemotherapy (T/EC, FEC or CMF) achieved elimination of circulating in 51,4% of patients. Different treatment regimens didn’t show any significant difference in their efficiency to eradicate positive cells from blood. The T/EC regimen was slightly superior than FEC or CMF (55%, 46% and 57%, respectively). In respect of measured CK-19mRNA(+) cells before and after chemotherapy, T/EC statistically significant reduced more efficiently the number of measured cells, compared to FEC or CMF. Chemoresistance of CTCs, which was more pronounced in patients with disease Ν>3 and T2,3 or PR(+) tumors, may be due to the fact that numerous of these cells are in a quiescent, non-cycling stage and overexpress genes that prevent apoptosis. Adjuvant hormonotherapy (anti-estrogens, aromatase inhibitors or sequential administration) eradicated CK-19mRNA(+) cells in 65% of post-chemotherapy positive blood samples. Moreover, aromatase inhibitors succeeded in the elimination of cells in 65% of samples that had remained persistently positive during administration of anti-estrogens. Hormonotherapy was more efficacious in patients with ER(+)/PR(-) tumors than in those with ER(+)/PR(+) or ER(-)/PR(+) tumors and overexpression of HER2/neu reduced the effectiveness of anti-estrogens. Patients with detectable CK-19mRNA(+) cells before chemotherapy relapsed and died because of disease progression more frequently than patients without detectable cells (31% vs 16%, p=0,0001 and 15% vs 6%, p=0,001, respectively) and they also displayed reduced disease free interval and overall survival (78 vs 92 months, p3) διαπιστώθηκαν CK-19mRNA(+) κύτταρα, ενώ στις ασθενείς χωρίς ή με λιγότερους από 3 διηθημένους λεμφαδένες (Ν0-3) το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 29% (p=0,007). Η χημειοθεραπεία που χορηγήθηκε (T/EC, FEC ή CMF) εξαφάνισε τα CK-19mRNA(+) κύτταρα από το αίμα στο 51,4% των ασθενών. Η θεραπεία με T/EC αποδείχθηκε πιο δραστική στην αρνητικοποίηση των δειγμάτων από την θεραπεία με FEC ή CMF, (55%, 46% και 57%, αντίστοιχα), αλλά όχι στατιστικά σημαντικά. Στατιστικά σημαντική ήταν όμως η μείωση του μέσου αριθμού των CK-19mRNA(+) κυττάρων στις ασθενείς που έλαβαν T/EC, έναντι όσων έλαβαν FEC ή CMF. Η χημειοανθεκτικότητα των CTCs, η οποία ήταν περισσότερο έκδηλη σε ασθενείς με Ν>3 νόσο και ασθενείς με T2,3 ή PR(+) όγκους, πιθανά οφείλεται στο γεγονός ότι τα περισσότερα CK-19mRNA(+) κύτταρα βρίσκονται στην φάση G0 του κυτταρικού κύκλου και υπερεκφράζουν γονίδια τα οποία αναστέλλουν την απόπτωση. Η συμπληρωματική ορμονοθεραπεία (αντιοιστρογόνα, αναστολείς αρωματάσης ή διαδοχική χορήγηση και των δυο) κατάφερε να αρνητικοποιήσει το 65% των θετικών μετά την χημειοθεραπεία δειγμάτων. Επιπρόσθετα, η χορήγηση αναστολέων αρωματάσης αρνητικοποίησε το 65% των δειγμάτων που παρέμειναν θετικά κατά την χορήγηση αντιοιστρογόνων. Η ορμονοθεραπεία ήταν αποτελεσματικότερη στις ασθενείς με ER(+)/PR(-) όγκους συγκριτικά με τις ασθενείς με ER(+)/PR(+) ή ER(-)/ PR(+) όγκους, ανεξάρτητα από το είδος της ορμονοθεραπείας που χορηγήθηκε, ενώ η υπερέκφραση του HER2/neu μείωνε την αποτελεσματικότητα των αντιοιστρογόνων. Οι ασθενείς, στις οποίες ανιχνεύθηκαν CK-19mRNA(+) κύτταρα πριν την χημειοθεραπεία, βρέθηκε ότι υποτροπίασαν σε μεγαλύτερο ποσοστό σε σχέση με τις ασθενείς στις οποίες δεν ανιχνεύθηκαν παρόμοια κύτταρα (31% έναντι 16%, p=0,0001), είχαν μικρότερο μέσο ελεύθερο νόσου διάστημα (78 έναντι 92 μήνες, p3 λεμφαδένων, η μη-διενέργεια ακτινοθεραπείας και η θεραπεία με αντιοιστρογόνα αποτελούσαν ανεξάρτητους επιβαρυντικούς παράγοντες πρώιμης υποτροπής. Για την μείωση της ολικής επιβίωσης ανεξάρτητοι δυσμενείς παράγοντες αναδείχθηκαν η παρουσία CK-19mRNA(+) κυττάρων, η διήθηση >3 λεμφαδένων και η λήψη αντιοιστρογόνων. Σε ξεχωριστή ανάλυση που έγινε για τις ασθενείς χωρίς διηθημένους λεμφαδένες (Ν0), βρέθηκε ότι οι ασθενείς με ανιχνεύσιμα CK-19mRNA(+) κύτταρα πριν την χημειοθεραπεία υποτροπίαζαν και πέθαιναν από την νόσο, πολύ συχνότερα από ότι οι ασθενείς χωρίς ανιχνεύσιμα CK-19mRNA(+) κύτταρα. Στην πολυπαραγοντική ανάλυση διαπιστώθηκε ότι η παρουσία CK-19mRNA(+) κυττάρων στο αίμα, οι αρνητικοί οιστρογονικοί υποδοχείς, ο βαθμός κακοήθειας ΙΙΙ, η μετεμμηνοπαυσιακή κατάσταση και η χορήγηση CMF αποτελούν ανεξάρτητους προγνωστικούς παράγοντες για την εμφάνιση πρώιμης υποτροπής, ενώ μόνο η ανίχνευση θετικών κυττάρων αναδείχθηκε ότι αποτελεί ανεξάρτητο προγνωστικό παράγοντα μειωμένης ολικής επιβίωσης. Η δυσμενής επίδραση της ανίχνευσης των CK-19mRNA(+) κυττάρων στον κίνδυνο υποτροπής διατηρήθηκε και μετά την ολοκλήρωση της συμπληρωματικής χημειοθεραπείας. Τον μεγαλύτερο κίνδυνο υποτροπής (38%) είχαν οι ασθενείς με ανιχνεύσιμα κύτταρα πριν και μετά την θεραπεία, και τον μικρότερο (14%) οι ασθενείς στις οποίες δεν βρέθηκαν ποτέ θετικά κύτταρα. Η ίδια σχέση διατηρήθηκε και στην πιθανότητα θανάτου από την νόσο (19% και 4%). Τόσο το μέσο ελεύθερο νόσου διάστημα όσο και η μέση ολική επιβίωση, ήταν σημαντικά μικρότερο στις ασθενείς με θετικά αποτελέσματα πριν και μετά την θεραπεία, σε σχέση με τις ασθενείς που είχαν αρνητικά αποτελέσματα (72 έναντι 94 μήνες και 90 έναντι 102 μήνες, αντίστοιχα). Ανεξάρτητοι επιβαρυντικοί παράγοντες για πρώιμη υποτροπή αναδείχθηκαν, η ανίχνευση των CK-19mRNA(+) κυττάρων μετά την θεραπεία, το μεγάλο μέγεθος του όγκου, η διήθηση >3 λεμφαδένων, η μη-διενέργεια ακτινοθεραπείας και η θεραπεία με αντιοιστρογόνα και μόνο η παρουσία θετικών κυττάρων και η διήθηση >3 λεμφαδένων ως ανεξάρτητους επιβαρυντικούς παράγοντες μειωμένης ολικής επιβίωσης. Η παρουσία ανιχνεύσιμων CK-19mRNA(+) κυττάρων κατά την διάρκεια της ορμονοθεραπείας συσχετίσθηκε με αυξημένο κίνδυνο υποτροπής και θανάτου από την πρόοδο της νόσου, καθώς επίσης και με μείωση του ελεύθερου νόσου διαστήματος και της ολικής επιβίωσης. Επιπρόσθετα, το ελεύθερο νόσου διάστημα ήταν σημαντικά μεγαλύτερο στις προεμμηνοπαυσιακές ασθενείς που έλαβαν αντιοιστρογόνα και στις μετεμμηνοπαυσιακές που έλαβαν διαδοχικά αντιοιστρογόνα και αναστολείς αρωματάσης. Συμπερασματικά, η ανίχνευση CK-19mRNA(+) κυττάρων στο περιφερικό αίμα με real-time PCR αποτελεί μια ευαίσθητη και αξιόπιστη μέθοδο για την ταυτοποίηση κυκλοφορούντων καρκινικών κυττάρων σε ασθενείς με πρώιμο καρκίνο του μαστού. Τόσο η συμπληρωματική χημειοθεραπεία, τουλάχιστον στην τρέχουσα μορφή της, όσο και η ορμονοθεραπεία, αδυνατούν να εξαφανίσουν πλήρως τα κύτταρα αυτά από την κυκλοφορία. Επιπρόσθετα, η παρουσία των CK-19mRNA(+) κυττάρων πριν την χημειοθεραπεία και η παραμονή τους μετά από αυτήν, καθώς και κατά την διάρκεια της συμπληρωματικής ορμονοθεραπείας, αποτελεί ανεξάρτητο επιβαρυντικό παράγοντα πρώιμης υποτροπής και μειωμένης ολικής επιβίωσης. Η δυνατότητα της ανίχνευσης των κυκλοφορούντων καρκινικών κυττάρων θα μπορούσε να βοηθήσει στην ακριβέστερη πρόγνωση της νόσου, στην ασφαλέστερη εκτίμηση της ανάγκης χορήγησης συμπληρωματικής χημειοθεραπείας, στην πρωιμότερη εκτίμηση της αποτελεσματικότητας της συμπληρωματικής θεραπείας και της ανταπόκρισης στην θεραπεία στα προχωρημένα στάδια της νόσου καθώς επίσης και στην έγκαιρη διάγνωση της υποτροπής ή της προόδου της νόσου

ANYS Fluent input file

ANSYS Fluent v15 input file

Α multicenter phase II study of pegylated liposomal doxorubicin in combination with irinotecan as second-line treatment of patients with refractory small-cell lung cancer

International audienc

Tunable Carbon-Based Nanomaterials for THz Applications

In this work single-walled carbon nanotube tuning properties are studied for phase shifting applications. The dielectric rod waveguide with loaded carbon nanomaterials was experimentally studied in ultra-wide frequency band of 0.1-0.5 THz

Data from: Pragmatic analysis of the electric submerged arc furnace continuum

A transient mathematical model was developed for the description of fluid flow, heat transfer and electromagnetic phenomena involved in the production of ferronickel in electric arc furnaces. The key operating variables considered were the thermal and electrical conductivity of the slag and the shape, immersion depth and applied electric potential of the electrodes. It was established that the principal stimuli of the velocities in the slag bath were the electric potential and immersion depth of the electrodes and the thermal and electrical conductivities of the slag. Additionally, it was determined that, under the set of operating conditions examined, the maximum slag temperature ranged between 1756 and 1825 K, which is in accordance with industrial measurements. Moreover, it was affirmed that contributions to slag stirring due to Lorentz forces and momentum forces due to the release of carbon monoxide bubbles from the electrode surface were negligibl

Ultra‐Wideband Integrated Graphene‐Based Absorbers for Terahertz Waveguide Systems

This article presents novel graphene-based absorber materials which can be directly integrated in terahertz waveguide systems. A simple, low-cost integration method is developed, allowing graphene augmented inorganic nanofibers to be embedded inside a metallic waveguide. In contrast to existing absorbers, the ability to embed such materials in a metallic waveguide allows them to be integrated into complete terahertz systems for large-scale applications. The electromagnetic properties of such materials are then examined using standard network analysis techniques. A wideband measurement setup is developed to enable measurement of a single sample from 67 to 500 GHz, eliminating the need to fabricate multiple samples. The porosity of the integrated material leads to excellent electromagnetic performance across a wide range of frequencies. The samples are found to have a reflection coefficient less than −10 dB for frequencies above200 GHz, while their attenuation per unit length exceeds 35 dB mm−1. The low reflectivity of the material allows it to be used in systems applications where undesired reflections must be avoided. The electromagnetic shielding effectiveness of the material is assessed, with a total effectiveness of 20–45 dB observed for 0.84 mm thick samples.QC 20221101</p

<i>ENPP2</i> Promoter Methylation Correlates with Decreased Gene Expression in Breast Cancer: Implementation as a Liquid Biopsy Biomarker

Autotaxin (ATX), encoded by the ctonucleotide pyrophosphatase/phosphodiesterase 2 (ENPP2) gene, is a key enzyme in lysophosphatidic acid (LPA) synthesis. We have recently described ENPP2 methylation profiles in health and multiple malignancies and demonstrated correlation to its aberrant expression. Here we focus on breast cancer (BrCa), analyzing in silico publicly available BrCa methylome datasets, to identify differentially methylated CpGs (DMCs) and correlate them with expression. Numerous DMCs were identified between BrCa and healthy breast tissues in the gene body and promoter-associated regions (PA). PA DMCs were upregulated in BrCa tissues in relation to normal, in metastatic BrCa in relation to primary, and in stage I BrCa in relation to normal, and this was correlated to decreased mRNA expression. The first exon DMC was also investigated in circulating cell free DNA (ccfDNA) isolated by BrCa patients; methylation was increased in BrCa in relation to ccfDNA from healthy individuals, confirming in silico results. It also differed between patient groups and was correlated to the presence of multiple metastatic sites. Our data indicate that promoter methylation of ENPP2 arrests its transcription in BrCa and introduce first exon methylation as a putative biomarker for diagnosis and monitoring which can be assessed in liquid biopsy