Stanowisko polskich ekspertów dotyczące leczenia zachowawczego u pacjentów z chorobą tętnic kończyn dolnych

Choroba tętnic obwodowych (PAD, peripheral artery disease) to częsta, choć niestety słabo rozpoznawana i nierzadko bardzo późno diagnozowana choroba. Prowadzi niestety nie tylko do często znanych powikłań, takich jak chromanie przestankowe, krytyczne niedokrwienie kończyn i amputacja, ale również do zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych (CV, cardiocascular). Ryzyko zgonu z przyczyn CV jest nawet 11 razy większe u chorego z objawową formą PAD niż u pacjenta bez tej choroby. Tym bardziej zatrważające jest ryzyko zawału, udaru lub zgonu z powodów CV u pacjenta z PAD — niewiele mniejsze niż w przypadku choroby wieńcowej (CAD, coronary artery disease), na poziomie prawie 4% w ciągu roku. U tych pacjentów ryzyko zgonu w ciągu 5 lat szacuje się na poziomie 10–15%, głównie z przyczyn CV. U pacjentów z krytycznym niedokrwieniem kończyn ryzyko zgonu z powodów CV w ciągu jednego roku kształtuje się natomiast na poziomie 25%, a amputacji aż 30%. Szacuje się, że na świecie żyje ponad 120 milionów osób z PAD. Częstość jej występowania jest na poziomie 3–10%, a u osób powyżej 70. roku życia na poziomie 14–29%. Co roku w Polsce dochodzi do około 40 000 hospitalizacji z powodu PAD kończyn dolnych i niestety do ponad 9000 amputacji związanych z tą chorobą. Choć metody diagnozy PAD (np. wskaźnik kostka–ramię [ABI, ankle–brachial index]) są proste i nieinwazyjne, niestety bardzo rzadko wykorzystuje się je w praktyce klinicznej, podobnie jak optymalne leczenie zachowawcze w formie zaprzestania palenia, modyfikacji czynników ryzyka sercowo-naczyniowych i nadzorowanego treningu. Choroba tętnic obwodowych jest zdecydowanie problemem nie tylko dla chirurgów naczyniowych, ale również dla wielu środowisk lekarskich w tym angiologów, internistów, kardiologów, diabetologów czy kardiologów. Często czas między wizytami oraz brak dostępu do programów pacjenckich i refundowanych leków powodują, że pacjenci z PAD trafiają do lekarza w bardzo poważnym stanie. Pomimo Wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC, European Society of Cardiology) dotyczących rozpoznawania i leczenia chorób tętnic obwodowych z 2017 roku, przygotowanych we współpracy z Europejskim Towarzystwem Chirurgii Naczyniowej (ESVS, European Society for Vascular Surgery), nie wszyscy mają dostęp do najnowszej wiedzy w diagnostyce i leczeniu PAD. Niestety wytyczne te, choć opublikowane niedawno, nie włączyły również niektórych najnowszych badań, w tym możliwie przełomowego badania Cardiovascular Outcomes for People Using Anticoagulation Strategies (COMPASS), które ma szanse zmienić paradygmat leczenia pacjentów z PAD. Trzeba zatem pamiętać, że pacjenci z PAD to trudna grupa chorych, która potrzebuje nowych metod leczenia oraz optymalizacji już istniejących, aby znacząco poprawić ich diagnostykę, leczenie i prognozę

Stanowisko polskich ekspertów dotyczące leczenia zachowawczego u pacjentów z chorobą tętnic kończyn dolnych

Choroba tętnic obwodowych (PAD, peripheral artery disease) to częsta, choć niestety słabo rozpoznawana i nierzadko bardzo późno diagnozowana choroba. Prowadzi niestety nie tylko do często znanych powikłań, takich jak chromanie przestankowe, krytyczne niedokrwienie kończyn i amputacja, ale również do zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych (CV, cardiocascular). Ryzyko zgonu z przyczyn CV jest nawet 11 razy większe u chorego z objawową formą PAD niż u pacjenta bez tej choroby. Tym bardziej zatrważające jest ryzyko zawału, udaru lub zgonu z powodów CV u pacjenta z PAD — niewiele mniejsze niż w przypadku choroby wieńcowej (CAD, coronary artery disease), na poziomie prawie 4% w ciągu roku. U tych pacjentów ryzyko zgonu w ciągu 5 lat szacuje się na poziomie 10–15%, głównie z przyczyn CV. U pacjentów z krytycznym niedokrwieniem kończyn ryzyko zgonu z powodów CV w ciągu jednego roku kształtuje się natomiast na poziomie 25%, a amputacji aż 30%. Szacuje się, że na świecie żyje ponad 120 milionów osób z PAD. Częstość jej występowania jest na poziomie 3–10%, a u osób powyżej 70. roku życia na poziomie 14–29%. Co roku w Polsce dochodzi do około 40 000 hospitalizacji z powodu PAD kończyn dolnych i niestety do ponad 9000 amputacji związanych z tą chorobą. Choć metody diagnozy PAD (np. wskaźnik kostka–ramię [ABI, ankle–brachial index]) są proste i nieinwazyjne, niestety bardzo rzadko wykorzystuje się je w praktyce klinicznej, podobnie jak optymalne leczenie zachowawcze w formie zaprzestania palenia, modyfi acji czynników ryzyka sercowo-naczyniowych i nadzorowanego treningu. Choroba tętnic obwodowych jest zdecydowanie problemem nie tylko dla chirurgów naczyniowych, ale również dla wielu środowisk lekarskich w tym angiologów, internistów, kardiologów, diabetologów czy kardiologów. Często czas między wizytami oraz brak dostępu do programów pacjenckich i refundowanych leków powodują, że pacjenci z PAD trafi do lekarza w bardzo poważnym stanie. Pomimo Wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC, European Society of Cardiology) dotyczących rozpoznawania i leczenia chorób tętnic obwodowych z 2017 roku, przygotowanych we współpracy z Europejskim Towarzystwem Chirurgii Naczyniowej (ESVS, European Society for Vascular Surgery), nie wszyscy mają dostęp do  ajnowszej wiedzy w diagnostyce i leczeniu PAD. Niestety wytyczne te, choć opublikowane niedawno, nie włączyły również niektórych najnowszych badań, w tym możliwie przełomowego badania Cardiovascular Outcomes for People Using Anticoagulation Strategies (COMPASS), które ma szanse zmienić paradygmat leczenia pacjentów z PAD. Trzeba zatem pamiętać, że pacjenci z PAD to trudna grupa chorych, która potrzebuje nowych metod leczenia oraz optymalizacji już istniejących, aby znacząco poprawić ich diagnostykę, leczenie i prognozę

Stanowisko polskich ekspertów dotyczące leczenia zachowawczego u pacjentów z chorobą tętnic kończyn dolnych

Choroba tętnic obwodowych (PAD, peripheral artery disease) to częsta, choć niestety słabo rozpoznawana i nierzadko bardzo późno diagnozowana choroba. Prowadzi niestety nie tylko do często znanych powikłań, takich jak chromanie przestankowe, krytyczne niedokrwienie kończyn i amputacja, ale również do zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych (CV, cardiocascular). Ryzyko zgonu z przyczyn CV jest nawet 11 razy większe u chorego z objawową formą PAD niż u pacjenta bez tej choroby. Tym bardziej zatrważające jest ryzyko zawału, udaru lub zgonu z powodów CV u pacjenta z PAD — niewiele mniejsze niż w przypadku choroby wieńcowej (CAD, coronary artery disease), na poziomie prawie 4% w ciągu roku. U tych pacje ntów ryzyko zgonu w ciągu 5 lat szacuje się na poziomie 10–15%, głównie z przyczyn CV. U pacjentów z krytycznym niedokrwieniem kończyn ryzyko zgonu z powodów CV w ciągu jednego roku kształtuje się natomiast na poziomie 25%, a amputacji aż 30%. Szacuje się, że na świecie żyje ponad 120 milionów osób z PAD. Częstość jej występowania jest na poziomie 3–10%, a u osób powyżej 70. roku życia na poziomie 14–29%. Co roku w Polsce dochodzi do około 40 000 hospitalizacji z powodu PAD kończyn dolnych i niestety do ponad 9000 amputacji związanych z tą chorobą. Choć metody diagnozy PAD (np. wskaźnik kostka–ramię [ABI, ankle–brachial index]) są proste i nieinwazyjne, niestety bardzo rzadko wykorzystuje się je w praktyce klinicznej, podobnie jak optymalne leczenie zachowawcze w formie zaprzestania palenia, modyfikacji czynników ryzyka sercowo-naczyniowych i nadzorowanego treningu. Choroba tętnic obwodowych jest zdecydowanie problemem nie tylko dla chirurgów naczyniowych, ale również dla wielu środowisk lekarskich w tym angiologów, internistów, kardiologów, diabetologów czy kardiologów. Często czas między wizytami oraz brak dostępu do programów pacjenckich i refundowanych leków powodują, że pacjenci z PAD trafiają do lekarza w bardzo poważnym stanie. Pomimo Wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC, European Society of Cardiology) dotyczących rozpoznawania i leczenia chorób tętnic obwodowych z 2017 roku, przygotowanych we współpracy z Europejskim Towarzystwem Chirurgii Naczyniowej (ESVS, European Society for Vascular Surgery), nie wszyscy mają dostęp do najnowszej wiedzy w diagnostyce i leczeniu PAD. Niestety wytyczne te, choć opublikowane niedawno, nie włączyły również niektórych najnowszych badań, w tym możliwie przełomowego badania Cardiovascular Outcomes for People Using Anticoagulation Strategies (COMPASS), które ma szanse zmienić paradygmat leczenia pacjentów z PAD. Trzeba zatem pamiętać, że pacjenci z PAD to trudna grupa chorych, która potrzebuje nowych metod leczenia oraz optymalizacji już istniejących, aby znacząco poprawić ich diagnostykę, leczenie i prognozę

New amniotic membrane based biocomposite for future application in reconstructive urology

OBJECTIVE Due to the capacity of the amniotic membrane (Am) to support re-epithelisation and inhibit scar formation, Am has a potential to become a considerable asset for reconstructive urology i.e., reconstruction of ureters and urethrae. The application of Am in reconstructive urology is limited due to a poor mechanical characteristic. Am reinforcement with electrospun nanofibers offers a new strategy to improve Am mechanical resistance, without affecting its unique bioactivity profile. This study evaluated biocomposite material composed of Am and nanofibers as a graft for urinary bladder augmentation in a rat model. MATERIAL AND METHODS Sandwich-structured biocomposite material was constructed from frozen Am and covered on both sides with two-layered membranes prepared from electrospun poly-(L-lactide-co-Ecaprolactone) (PLCL). Wistar rats underwent hemicystectomy and bladder augmentation with the biocomposite material. RESULTS Immunohistohemical analysis (hematoxylin and eosin [H&E], anti-smoothelin and Masson’s trichrome staining [TRI]) revealed effective regeneration of the urothelial and smooth muscle layers. Anti-smoothelin staining confirmed the presence of contractile smooth muscle within a new bladder wall. Sandwich-structured biocomposite graft material was designed to regenerate the urinary bladder wall, fulfilling the requirements for normal bladder tension, contraction, elasticity and compliance. Mechanical evaluation of regenerated bladder wall conducted based on Young’s elastic modulus reflected changes in the histological remodeling of the augmented part of the bladder. The structure of the biocomposite material made it possible to deliver an intact Am to the area for regeneration. An unmodified Am surface supported regeneration of the urinary bladder wall and the PLCL membranes did not disturb the regeneration process. CONCLUSIONS Am reinforcement with electrospun nanofibers offers a new strategy to improve Am mechanical resistance without affecting its unique bioactivity profile.http://www.plosone.orgam2016Internal Medicin

Expected Performance of the ATLAS Experiment - Detector, Trigger and Physics

A detailed study is presented of the expected performance of the ATLAS detector. The reconstruction of tracks, leptons, photons, missing energy and jets is investigated, together with the performance of b-tagging and the trigger. The physics potential for a variety of interesting physics processes, within the Standard Model and beyond, is examined. The study comprises a series of notes based on simulations of the detector and physics processes, with particular emphasis given to the data expected from the first years of operation of the LHC at CERN

Prevention of contrast-induced acute kidney injury in patients undergoing cardiovascular procedures : a systematic review and network meta-analysis

BACKGROUND: Interventional diagnostic and therapeutic procedures requiring intravascular iodinated contrast steadily increase patient exposure to the risks of contrast-induced acute kidney injury (CIAKI), which is associated with death, nonfatal cardiovascular events, and prolonged hospitalization. The aim of this study was to investigate the efficacy of pharmacological and non-pharmacological treatments for CIAKI prevention in patients undergoing cardiovascular invasive procedures with iodinated contrast.METHODS AND FINDINGS: MEDLINE, Google Scholar, EMBASE and Cochrane databases as well as abstracts and presentations from major cardiovascular and nephrology meetings were searched, up to 22 April 2016. Eligible studies were randomized trials comparing strategies to prevent CIAKI (alone or in combination) when added to saline versus each other, saline, placebo, or no treatment in patients undergoing cardiovascular invasive procedures with administration of iodinated contrast. Two reviewers independently extracted trial-level data including number of patients, duration of follow-up, and outcomes. Eighteen strategies aimed at CIAKI prevention were identified. The primary outcome was the occurrence of CIAKI. Secondary outcomes were mortality, myocardial infarction, dialysis and heart failure. The data were pooled using network meta-analysis. Treatment estimates were calculated as odds ratios (ORs) with 95% credible intervals (CrI). 147 RCTs involving 33,463 patients were eligible. Saline plus N-acetylcysteine (OR 0.72, 95%CrI 0.57-0.88), ascorbic acid (0.59, 0.34-0.95), sodium bicarbonate plus N-acetylcysteine (0.59, 0.36-0.89), probucol (0.42, 0.15-0.91), methylxanthines (0.39, 0.20-0.66), statin (0.36, 0.21-0.59), device-guided matched hydration (0.35, 0.12-0.79), prostaglandins (0.26, 0.08-0.62) and trimetazidine (0.26, 0.09-0.59) were associated with lower odds of CIAKI compared to saline. Methylxanthines (0.12, 0.01-0.94) or left ventricular end-diastolic pressure-guided hydration (0.09, 0.01-0.59) were associated with lower mortality compared to saline.CONCLUSIONS: Currently recommended treatment with saline as the only measure to prevent CIAKI during cardiovascular procedures may not represent the optimal strategy. Vasodilators, when added to saline, may significantly reduce the odds of CIAKI following cardiovascular procedures

Drons col·laboratius

La robòtica col·laborativa és senzillament robots dissenyats per dur a terme treballs de col·laboració amb els humans. Els robots col·laboratius o cobots són cada cop més utilitzats a les indústries. La robòtica col·laborativa és un dels àmbits d'actualitat en aquests moments. Però també és un dels més interessants en més d'un sentit. Com es comuniquen dos drons autònoms que col·laboren per fer una tasca? Com són aquests missatges que s'envien? Que poden fer que no podrien fer sols? Aquestes són algunes de les preguntes que ens volem respondre en aquest projecte. En aquest treball es presenta un disseny i implementació de dos drons terrestres que es comuniquen per col·laborar entre ells per resoldre una tasca.Collaborative robotics is simply robots designed to perform collaborative work with humans. Collaborative robots or cobots are increasingly used in industries. Collaborative robotics is one of the current topics now. But it is also one of the most interesting in more ways than one. How do two autonomous drones that collaborate to perform a task communicate? How are these messages sent? What can they do that they could not do alone? These are some of the questions we want to answer in this project. This work presents a design and implementation of two ground drones that communicate to collaborate with each other to solve a task.La robótica colaborativa es sencillamente robots diseñados para llevar a cabo trabajos de colaboración con los humanos. Los robots colaborativos o cobots son cada vez más utilizados en las industrias. La robótica colaborativa es uno de los ámbitos de actualidad. Pero también es uno de los más interesantes en más de un sentido. ¿Cómo se comunican drones autónomos que colaboran para hacer una tarea? ¿Cómo son estos mensajes que es envían? ¿Qué pueden hacer que no lo podrían hacer solos? Estas son algunas de las preguntas que queremos responder con este proyecto. En este trabajo se presenta un diseño e implementación de dos drones terrestres que se comunican para colaborar entre ellos para resolver una tarea