Zrób sobie zegar, odmierzający tylko słoneczne godziny

Model i instrukcja do samodzielnego wykonania horyzontalnego zegara słonecznego.The model and instruction for self-making of a horizontal sundial

The dynamics of attachment insecurity and paranoid thoughts:an experience sampling study

It has been proposed that insecure attachment can have adverse effects on the course of psychosis once symptoms have emerged. There is longitudinal evidence that increased insecure attachment is associated with increased severity of psychotic symptoms. The present study examined whether in the flow of daily life attachment insecurity fluctuates, whether elevated stress precedes the occurrence of attachment insecurity, and whether elevated attachment insecurity precedes the occurrence of paranoia. Twenty clinical participants with a psychosis-spectrum diagnosis and twenty controls were studied over six consecutive days using the experience sampling method (ESM). The findings revealed that fluctuations in attachment insecurity were significantly higher in the clinical group, that elevated stress predicted a subsequent increase in attachment insecurity, and that elevated attachment insecurity predicted a subsequent increase in paranoia; this effect was not observed in auditory hallucinations once co-occurring symptoms were controlled for. Finally, although previous ESM studies have shown that low self-esteem precedes the occurrence of paranoia, attachment insecurity continued to predict paranoia even when self-esteem was controlled for. The findings suggest that attachment security may be associated with a lower risk of paranoia, and that psychological interventions should address attachment beliefs and work towards establishing a sense of attachment security

A Study of Catalytic Oxidation of a Library of C2 to C4 Alcohols in the Presence of Nanogold

The classical stoichiometric oxidation of alcohols is an important tool in contemporary organic chemistry. However, it still requires huge modifications in order to comply with the principles of green chemistry. The use of toxic chemicals, hazardous organic solvents, and the large amounts of toxic wastes that result from the reactions are a few examples of the problems that must be solved. Nanogold alone or conjugated with palladium were supported on different carriers (SiO2, C) and investigated in order to evaluate their catalytic potential for environmentally friendly alcohol oxidation under solvent-free and base-free conditions in the presence H2O2 as a clean oxidant. We tested different levels of Au loading (0.1–1.2% wt.) and different active catalytic site forms (monometallic Au or bimetallic Au–Pd sites). This provided new insights on how the structure of the Au-dispersions affected their catalytic performance. Importantly, the examination of the catalytic performance of the resulting catalysts was oriented toward a broad scope of alcohols, including those that are the most resistant to oxidation—the primary aliphatic alcohols. Surprisingly, the studies proved that Au/SiO2 at a level of Au loading as low as 0.1% wt. appeared to be efficient and prospective catalytic system for the green oxidation of alcohol. Most importantly, the results revealed that 0.1% Au/SiO2 might be the catalyst of choice with a wide scope of utility in the green oxidation of various structurally different alcohols as well as the non-activated aliphatic ones

Zastosowanie homograftu aortalnego w leczeniu wady lewego ujścia tętniczego - doświadczenia własne

Wstęp: Zaletą homograftu aortalnego są optymalne parametry hemodynamiczne zastawki, wysoka odporność na infekcję oraz brak konieczności pooperacyjnego stosowania leków przeciwzakrzepowych. Celem pracy jest przedstawienie wyników wczesnych i średnioterminowych leczenia operacyjnego z użyciem homograftu aortalnego oraz ocena wskazań do zastosowania tej metody w klinice autorów. Materiał i metody: W latach 1991-2004 w I Klinice Kardiochirurgii Instytutu Kardiologii w Warszawie homograft aortalny wszczepiono 50 pacjentom (14 kobietom i 36 mężczyznom) w wieku 15–72 lat (śr. wiek 37,5 roku). Wskazaniem do implantacji homograftu u 33 (66%) pacjentów było infekcyjne zapalenie wsierdzia, w tym u 14 osób po uprzednim wszczepieniu sztucznej zastawki aortalnej oraz u 1 chorego po operacji metodą Rossa. U 5 (10,0%) chorych występowały przeciwwskazania do przyjmowania leków przeciwzakrzepowych. Homograft aortalny u 4 (8%) pacjentów wszczepiono z powodu wąskiego pierścienia aortalnego, u 2 (4%) osób podczas reoperacji zastawki aortalnej oraz u 4 (8%) młodych kobiet planujących ciążę, u których występowały przeciwwskazania do operacji metodą Rossa. Dodatkowo u 4 pacjentów skorygowano współistniejące wady wrodzone. U wszystkich chorych techniką wszczepienia homograftu była metoda root replacement. Wyniki: W okresie okołooperacyjnym zmarło 2 (4%) pacjentów. Przyczyną zgonu była niewydolność wielonarządowa. Ponadto w okresie pozaszpitalnym zmarły 2 (4%) osoby z grzybiczym zapaleniem wsierdzia. Powikłania pooperacyjne wystąpiły u 4 chorych (niewydolność serca - wysięki w jamach ciała, przejściowa niewydolność nerek), wszystkich operowano z powodu infekcyjnego zapalenia wsierdzia. Po operacji u wszystkich pacjentów homograft aortalny funkcjonował prawidłowo (niski gradient oraz śladowa lub mała niedomykalność zastawki homograftu). W obserwacji średnioterminowej wynoszącej od 3 miesięcy do 15 lat (śr. 60 miesięcy) pozostaje 46 chorych. W badaniu klinicznym i echokardiograficznym nie stwierdzono cech istotnej degeneracji homograftów. Wszystkich pacjentów zaliczono do I klasy według klasyfikacji NYHA. Wnioski: Wszczepienie homograftu wiąże się z niskim ryzykiem okołooperacyjnym. Wyniki średnioodległe wskazują, że wszczepienie homograftu aortalnego jest dobrą metodą leczenia wad lewego ujścia tętniczego. Najczęstszym wskazaniem do wszczepienia homograftu jest infekcyjne zapalenie wsierdzia ze zmianami infekcyjnymi w pierścieniu aortalnym. (Folia Cardiol. 2005; 12: 51-56

Nano-Ru Supported on Ni Nanowires for Low-Temperature Carbon Dioxide Methanation

In this study, we investigated the catalytic performance of Ru nanoparticles (NPs) supported on Ni-nanowires for the first time. This appears to be a highly e cient catalyst for low-temperature methanation, e.g., ca. 100% conversion and 100% of CH4 selectivity can be achieved at ca. 179 C, while the turnover frequency (TOF) value was 2479.2 h1. At the same time, the onset of a reaction was observed at a temperature as low as 130 C. The comparison of nano-Pd and nano-Ru supported on Ni-nanowires enabled us to prove that oxidized surface metals are highly important for the high activity of the investigated nano-Ru@nanowired-Ni. Moreover, similar to the microscopic Sabatier rule, which indicates that some optimal reactivity level of a catalyst exists, we showed that Ni-nanowires (a higher specific surface area than a standard metal surface, e.g., in the form of a metal foam, but lower than nano-sized materials) significantly enhances the performance of the Ru-Ni catalytic system

Zastosowanie homograftu aortalnego w leczeniu wady lewego ujścia tętniczego - doświadczenia własne

Wstęp: Zaletą homograftu aortalnego są optymalne parametry hemodynamiczne zastawki, wysoka odporność na infekcję oraz brak konieczności pooperacyjnego stosowania leków przeciwzakrzepowych. Celem pracy jest przedstawienie wyników wczesnych i średnioterminowych leczenia operacyjnego z użyciem homograftu aortalnego oraz ocena wskazań do zastosowania tej metody w klinice autorów. Materiał i metody: W latach 1991-2004 w I Klinice Kardiochirurgii Instytutu Kardiologii w Warszawie homograft aortalny wszczepiono 50 pacjentom (14 kobietom i 36 mężczyznom) w wieku 15–72 lat (śr. wiek 37,5 roku). Wskazaniem do implantacji homograftu u 33 (66%) pacjentów było infekcyjne zapalenie wsierdzia, w tym u 14 osób po uprzednim wszczepieniu sztucznej zastawki aortalnej oraz u 1 chorego po operacji metodą Rossa. U 5 (10,0%) chorych występowały przeciwwskazania do przyjmowania leków przeciwzakrzepowych. Homograft aortalny u 4 (8%) pacjentów wszczepiono z powodu wąskiego pierścienia aortalnego, u 2 (4%) osób podczas reoperacji zastawki aortalnej oraz u 4 (8%) młodych kobiet planujących ciążę, u których występowały przeciwwskazania do operacji metodą Rossa. Dodatkowo u 4 pacjentów skorygowano współistniejące wady wrodzone. U wszystkich chorych techniką wszczepienia homograftu była metoda root replacement. Wyniki: W okresie okołooperacyjnym zmarło 2 (4%) pacjentów. Przyczyną zgonu była niewydolność wielonarządowa. Ponadto w okresie pozaszpitalnym zmarły 2 (4%) osoby z grzybiczym zapaleniem wsierdzia. Powikłania pooperacyjne wystąpiły u 4 chorych (niewydolność serca - wysięki w jamach ciała, przejściowa niewydolność nerek), wszystkich operowano z powodu infekcyjnego zapalenia wsierdzia. Po operacji u wszystkich pacjentów homograft aortalny funkcjonował prawidłowo (niski gradient oraz śladowa lub mała niedomykalność zastawki homograftu). W obserwacji średnioterminowej wynoszącej od 3 miesięcy do 15 lat (śr. 60 miesięcy) pozostaje 46 chorych. W badaniu klinicznym i echokardiograficznym nie stwierdzono cech istotnej degeneracji homograftów. Wszystkich pacjentów zaliczono do I klasy według klasyfikacji NYHA. Wnioski: Wszczepienie homograftu wiąże się z niskim ryzykiem okołooperacyjnym. Wyniki średnioodległe wskazują, że wszczepienie homograftu aortalnego jest dobrą metodą leczenia wad lewego ujścia tętniczego. Najczęstszym wskazaniem do wszczepienia homograftu jest infekcyjne zapalenie wsierdzia ze zmianami infekcyjnymi w pierścieniu aortalnym. (Folia Cardiol. 2005; 12: 51-56

Catalytic Removal of NOx on Ceramic Foam-Supported ZnO and TiO2 Nanorods Ornamented with W and V Oxides

Energy consumption steadily increases and energy production is associated with many environmental risks, e.g., generating the largest share of greenhouse gas emissions. The primary gas pollution concern is CO2, CH4, and nitrogen oxides (NOx). Environmental catalysis plays a pivotal role in NOx mitigation (DeNOx). This study investigated, for the first time, a collection of ceramic foams as potential catalyst support for selective catalytic NOx reduction (SCR). Ceramic foams could be an attractive support option for NOx removal. However, we should functionalize the surface of raw foams for such applications. A library of ceramic SiC, Al2O3, and ZrO2 foams ornamented with nanorod ZnO and TiO2 asWand V oxide support was obtained for the first time. We characterized the surface layer coating structure using the XPS, XRF and SEM, and TEM microscopy to optimize the W to V molar ratio and examine NO2 mitigation as the SCR model, which was tested only very rarely. Comparing TiO2 and ZnO systems reveals that the SCR conversion on ZnO appeared superior vs. the conversion on TiO2, while the SiC-supported catalysts were less efficient than Al2O3 and ZrO2-supported catalysts. The energy bands in optical spectra correlate with the observed activity rank

Catalytic gas-phase glycerol processing over SiO2-, Cu-, Ni-and Fe-supported Au nanoparticles

In this study, we investigated different metal pairings of Au nanoparticles (NPs) as potential catalysts for glycerol dehydration for the first time. All of the systems preferred the formation of hydroxyacetone (HYNE). Although the bimetallics that were tested, i.e., Au NPs supported on Ni, Fe and Cu appeared to be more active than the Au/SiO2 system, only Cu supported Au NPs gave high conversion (ca. 63%) and selectivity (ca. 70%) to HYNE

Biological aspects of phage therapy versus antibiotics against Salmonella enterica serovar Typhimurium infection of chickens

Phage therapy is a promising alternative treatment of bacterial infections in human and animals. Nevertheless, despite the appearance of many bacterial strains resistant to antibiotics, these drugs still remain important therapeutics used in human and veterinary medicine. Although experimental phage therapy of infections caused by Salmonella enterica was described previously by many groups, those studies focused solely on effects caused by bacteriophages. Here, we compared the use of phage therapy (employing a cocktail composed of two previously isolated and characterized bacteriophages, vB_SenM-2 and vB_Sen-TO17) and antibiotics (enrofloxacin and colistin) in chickens infected experimentally with S. enterica serovar Typhimurium. We found that the efficacies of both types of therapies (i.e. the use of antibiotics and phage cocktail) were high and very similar to one another when the treatment was applied shortly (one day) after the infection. Under these conditions, S. Typhimurium was quickly eliminated from the gastrointestinal tract (GIT), to the amount not detectable by the used methods. However, later treatment (2 or 4 days after detection of S. Typhimurium in chicken feces) with the phage cocktail was significantly less effective. Bacteriophages remained in the GIT for up to 2-3 weeks, and then were absent in feces and cloaca swabs. Interestingly, both phages could be found in various organs of chickens though with a relatively low abundance. No development of resistance of S. Typhimurium to phages or antibiotics was detected during the experiment. Importantly, although antibiotics significantly changed the GIT microbiome of chickens in a long-term manner, analogous changes caused by phages were transient, and the microbiome normalized a few weeks after the treatment. In conclusion, phage therapy against S. Typhimurium infection in chickens appeared as effective as antibiotic therapy (with either enrofloxacin or colistin), and less invasive than the use the antibiotics as fewer changes in the microbiome were observed