Wstęp: Zaletą homograftu aortalnego są optymalne parametry hemodynamiczne
zastawki, wysoka odporność na infekcję oraz brak konieczności pooperacyjnego stosowania
leków przeciwzakrzepowych. Celem pracy jest przedstawienie wyników wczesnych i
średnioterminowych leczenia operacyjnego z użyciem homograftu aortalnego oraz
ocena wskazań do zastosowania tej metody w klinice autorów.
Materiał i metody: W latach 1991-2004 w I Klinice Kardiochirurgii Instytutu
Kardiologii w Warszawie homograft aortalny wszczepiono 50 pacjentom (14 kobietom
i 36 mężczyznom) w wieku 15–72 lat (śr. wiek 37,5 roku). Wskazaniem do implantacji
homograftu u 33 (66%) pacjentów było infekcyjne zapalenie wsierdzia, w tym u 14
osób po uprzednim wszczepieniu sztucznej zastawki aortalnej oraz u 1 chorego po
operacji metodą Rossa. U 5 (10,0%) chorych występowały przeciwwskazania do przyjmowania
leków przeciwzakrzepowych. Homograft aortalny u 4 (8%) pacjentów wszczepiono z
powodu wąskiego pierścienia aortalnego, u 2 (4%) osób podczas reoperacji zastawki
aortalnej oraz u 4 (8%) młodych kobiet planujących ciążę, u których występowały
przeciwwskazania do operacji metodą Rossa. Dodatkowo u 4 pacjentów skorygowano
współistniejące wady wrodzone. U wszystkich chorych techniką wszczepienia homograftu
była metoda root replacement.
Wyniki: W okresie okołooperacyjnym zmarło 2 (4%) pacjentów. Przyczyną zgonu
była niewydolność wielonarządowa. Ponadto w okresie pozaszpitalnym zmarły 2 (4%)
osoby z grzybiczym zapaleniem wsierdzia. Powikłania pooperacyjne wystąpiły u 4
chorych (niewydolność serca - wysięki w jamach ciała, przejściowa niewydolność
nerek), wszystkich operowano z powodu infekcyjnego zapalenia wsierdzia. Po operacji
u wszystkich pacjentów homograft aortalny funkcjonował prawidłowo (niski gradient
oraz śladowa lub mała niedomykalność zastawki homograftu). W obserwacji średnioterminowej
wynoszącej od 3 miesięcy do 15 lat (śr. 60 miesięcy) pozostaje 46 chorych. W badaniu
klinicznym i echokardiograficznym nie stwierdzono cech istotnej degeneracji homograftów.
Wszystkich pacjentów zaliczono do I klasy według klasyfikacji NYHA.
Wnioski: Wszczepienie homograftu wiąże się z niskim ryzykiem okołooperacyjnym.
Wyniki średnioodległe wskazują, że wszczepienie homograftu aortalnego jest dobrą
metodą leczenia wad lewego ujścia tętniczego. Najczęstszym wskazaniem do wszczepienia
homograftu jest infekcyjne zapalenie wsierdzia ze zmianami infekcyjnymi w pierścieniu
aortalnym. (Folia Cardiol. 2005; 12: 51-56