Προγνωστικοί δείκτες της βιολογικής συμπεριφοράς των νευροενδοκρινών όγκων του πνέυμονα: η σημασία της παρουσίας πεπτιδικών μεμβρανικών υποδοχέων

Τα Πνευμονικά Καρκινοειδή (ΠΚ) είναι από τους συχνότερους νευροενδοκρινείς όγκους. Το υπάρχον σύστημα ταξινόμησής τους κατά ΠΟΥ (τυπικά, ΤΚ και άτυπα καρκινοειδή, ΑΚ), εμπεριέχει στοιχεία αξιολόγησης της βιολογικής συμπεριφοράς, ωστόσο έχουν συχνά παρατηρηθεί ΠΚ, που η συμπεριφορά τους δεν μπορεί να προβλεφθεί επαρκώς. Συνεπώς είναι επιθυμητή η ανεύρεση προγνωστικών δεικτών που να αξιολογούνται συμπληρωματικά ή/και ανεξάρτητα από τη μορφολογία των ΠΚ. Σκοπός: η ανοσοϊστοχημική μελέτη της έκφρασης στα ΠΚ του IGF-1, του υποδοχέα του, IGF-1R, του CTGF και του HIF-1α και η αξιολόγηση του ρόλου τους στην πρόγνωσή των ΠΚ σε συνδυασμό με το δείκτη κυτταρικού πολλαπλασιασμού Ki-67. Επιπλέον, η ανοσοϊστοχημική χαρτογράφηση της έκφρασης των πέντε υποτύπων υποδοχέων σωματοστατίνης (SSTR1-5) και του υποδοχέα 2 της ντοπαμίνης (DR2) στα ΠΚ, ως πιθανοί στόχοι μοριακών θεραπειών. Μελετήθηκαν 121 ΠΚ (104 TΚ και 17 AΚ) από 110 ασθενείς. Κατά την πολυπαραγοντική ανάλυση μόνο ο Ki-67 (βέλτιστη διχοτόμος τιμή 3,4%), η ηλικία κατά τη διάγνωση και η παρουσία λεμφαδενικών μεταστάσεων συσχετίστηκαν σημαντικά με αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης απομακρυσμένων μεταστάσεων. Αντιθέτως, ενώ όλοι οι παράγοντες που μελετήθηκαν (IGF-1, IGF-1R, CTGF και HIF-1α) εκφράζονταν στην πλειονότητα των όγκων (78.5%, 67%, 72% και 78%, αντιστοίχως). κανένας από αυτούς δε συνεισέφερε στο προγνωστικό μοντέλο. Η έκφρασή τους ήταν πιο συχνή στα TΚ, αν και στατιστικά σημαντική μόνο για τον HIF-1α ( 82% έναντι 53 %, p= 0,023), ο οποίος επιπλέον εκφράστηκε πιο συχνά σε όγκους ≤10mm. Αντίθετα, ο CTGF εκφράστηκε σε όγκους >10 mm (79% έναντι 50%, p= 0,007), και σε όγκους συνοδευόμενους από λεμφαδενικές (90% έναντι 67%, p= 0,056) και απομακρυσμένες μεταστάσεις (89% έναντι 65%, p= 0,044). Η έκφραση του IGF-1 και του IGF-1R δεν συσχετίστηκε σημαντικά με καμία παράμετρο. Η ανίχνευση των ανωτέρω παραγόντων κυρίως σε μικρούς, καλά διαφοροποιημένους όγκους συνηγορεί υπέρ ενός ρόλου τους σε πρώιμο στάδιο της ογκογένεσης, ενώ ο CTGF τείνει να εκφράζεται σε μεταγενέστερα στάδια πιο εκτεταμένης νόσου, πιθανώς ως επιφαινόμενο της συσσώρευσης του HIF-1α. Η έκφραση των υποδοχέων ήταν: SSTR1 (63%), SSTR2A (72%), SSTR5 (40%) SSTR3 (20%), SSTR4 (0%) και DR2 (74%) και ήταν κυρίως μεμβρανική για τον SSTR2A, ενώ των υπολοίπων κυτταροπλασματική. Συνέκφραση του DR2 παρατηρήθηκε κυρίως με τους SSTR1 και SSTR2A (56% και 63%). Τα αποτελέσματα του SSTR2A επιβεβαιώθηκαν με Octreoscan (90% συμφωνία - k = 0,62), όπου μεμβρανική έκφραση σχετίστηκε με υψηλότερο uptake. Σε ένα υποσύνολο 20 ΠΚ, αναζητήθηκε m-RNA των υποδοχέων με ημι-ποσοτική RT-PCR και ο βαθμός συμφωνίας με τα αποτελέσματα της ανοσοϊστοχημείας ήταν ικανοποιητικός τουλάχιστον για τους SSTR2A, SSTR3, SSTR4 και DR2. Η έκφραση των υποδοχέων δεν εμφάνισε συσχέτιση με την επιθετικότητα του όγκου ή τη λειτουργικότητά του, ενώ ο DR2 ανιχνεύθηκε συχνότερα στα AΚ. Η εύρεση συνέκφρασης των SSTR τόσο μεταξύ τους όσο και με τον DR2 σε ένα σημαντικό αριθμό των όγκων θα μπορούσε να παράσχει τη λογική βάση για την πιθανή θεραπεία των ΠΚ με παράγοντες που στοχεύουν αυτούς τους υποδοχείς.  Pulmonary carcinoids (PC) are among the most common neuroendocrine tumors. The current WHO classification (typical; TC and atypical carcinoids; AC) incorporates the concept of grading; however in a subgroup of tumors it may not predict adequately their biological behavior. Therefore, it is desirable to find prognostic markers which may predict the behavior of PCs complementarily and / or regardless of their morphology. Objective: the immunohistochemical study of the expression of IGF-1, its receptor IGF-1R, CTGF and HIF-1α in PCs and the evaluation of their role as prognostic markers in combination with Ki-67 proliferation index. In addition, the immunohistochemical mapping of the expression of the five somatostatin receptor subtypes (SSTR1-5) and dopamine receptor (DR2) in PCs as potential targets for molecular therapies. Retrospective study of 121 PCs (104 TC and 17 AC) from 110 patients. After multivariate analysis, only Ki-67 (cut off value: 3.4%), age at diagnosis and the presence of lymph node metastases were included in the prognostic model. In contrast, although all studied factors (IGF-1, IGF-1R, CTGF and HIF-1α) were expressed in the cytoplasm of the majority of tumors (78.5%, 67%, 72% and 78%, respectively), none of them were included in the logistic regression model. Their expression was more common in TC, although statistically significant only for HIF-1α (82% vs 53%, p = 0.023), which was also more often expressed in tumors ≤10mm. In contrast, CTGF was expressed in tumors> 10 mm (79% vs 50%, p = 0.007), or tumors accompanied by lymph node (90% vs 67%, p = 0.056) and distant metastases (89% vs. 65% = 0.044). Expression of IGF-1 and IGF-1R did not correlate significantly with any parameter. Detection of the above factors, mainly in small, well differentiated tumors, implies a role in early oncogenesis, whereas CTGF tends to be expressed in later stages of more extensive disease, possibly as a consequence of HIF-1α accumulation. Regarding receptors expression the results were: SSTR1 (63%), SSTR2A (72%), SSTR5 (40%) SSTR3 (20%), SSTR4 (0%) and DR2 (74%) and it was predominantly membranic for SSTR2A, whereas cytoplasmic for the rest. Co-expression of DR2 was mainly observed along with SSTR1 and SSTR2A (56% and 63%). The results of SSTR2A were confirmed with Octreoscan (90% agreement - k = 0.62), while membranic expression was associated with higher uptake. In a subgroup of 20 tumors, m-RNA of the receptors was searched with semi-quantitative RT-PCR and the concordance with the immunohistochemistry results was satisfactory at least regarding SSTR2A, SSTR3, SSTR4 and DR2. Receptor expression did not correlate with tumor aggressiveness or functionality, whereas DR2 was most commonly detected in ACs. By demonstrating a high degree of expression of SSTRs and DR2 in a significant number of tumors, we may provide a reasonable basis for the potential treatment of PCs with agents targeting these receptors

Outcomes of delayed chest closure after congenital heart surgery in neonates

We present the outcomes of delayed chest closure in neonates who underwent congenital heart surgery under cardiopulmonary bypass. Eighty-one consecutive neonatal patients (age ≤ 28 days) with congenital heart diseases who underwent heart operations and after surgery, chest remained open in the intensive care unit until DCC. Correction of transposition of the great arteries pathology was the most common surgical procedure (48.1% of patients). Median sternal closure time from surgery was 3 (2-4) days. Median age of neonates was 9 (5-12) days. In addition, in 4 cases (4.9%) there was secretion from the surgical site after DCC and after taking cultures, in 2 (2.4%) of the cases a pathogen was identified. Multivariable linear regression analysis (adjusted to gender and CPB) showed that only the age-predicted the sternum closure time (β=-0.09, 95%CI: - 0.16 to -0.02, p=0.02). In-hospital mortality was 6 (7.4%) patients. Although the DCC in neonates who underwent CHD surgical correction was related to a high mortality rate, only the age of neonates predicted the sternum closure time in the ICU

The effect of condensate inundation on steam condensation heat transfer to wire-wrapped tubing

Steam condensation heat transfer measurements were made in a 5-tube test condenser having an additional perforated tube to simulate up to 30 active tubes. Results were obtained for smooth tubes and roped tubes wrapped with wire. A Sieder-Tate equation was used to correlate the inside heat-transfer coefficient. For smooth tubes, a leading coefficient of 0.029 was found, while it was 0.061 for the roped tubes. The average condensing coefficient measured for 30 smooth tubes was 0.59 times the Nusselt coefficient calculated for the first tube. When the smooth tubes were wrapped with wire, this ratio increased up to 0.86. Further, roped tubes without wire experienced a ratio of 0.63, while roped tubes wrapped with wire resulted in a ratio of 0.86. These preliminary data show that wire-wrapped tubes may lead to a significant reduction in condenser surface area.http://archive.org/details/effectofcondensa00kanaLieutenant, Hellenic NavyApproved for public release; distribution is unlimited

Prognostic markers of the biological behavior of lung neuroendocrine tumors: the significance of peptide membranic receptors

Pulmonary carcinoids (PC) are among the most common neuroendocrine tumors. The current WHO classification (typical; TC and atypical carcinoids; AC) incorporates the concept of grading; however in a subgroup of tumors it may not predict adequately their biological behavior. Therefore, it is desirable to find prognostic markers which may predict the behavior of PCs complementarily and / or regardless of their morphology. Objective: the immunohistoche-mical study of the expression of IGF-1, its receptor IGF-1R, CTGF and HIF-1α in PCs and the evaluation of their role as prognostic markers in combination with Ki-67 proliferation index. In addition, the immunohistochemical mapping of the expression of the five somatostatin receptor subtypes (SSTR1-5) and dopamine receptor (DR2) in PCs as potential targets for molecular therapies. Retrospective study of 121 PCs (104 TC and 17 AC) from 110 patients. After multivariate analysis, only Ki-67 (cut off value: 3.4%), age at diagnosis and the presence of lymph node metastases were included in the prognostic model. In contrast, although all studied factors (IGF-1, IGF-1R, CTGF and HIF-1α) were expressed in the cytoplasm of the majority of tumors (78.5%, 67%, 72% and 78%, respectively), none of them were included in the logistic regression model. Their expression was more common in TC, although statistically significant only for HIF-1α (82% vs 53%, p = 0.023), which was also more often expressed in tumors ≤10mm. In contrast, CTGF was expressed in tumors> 10 mm (79% vs 50%, p = 0.007), or tumors accompanied by lymph node (90% vs 67%, p = 0.056) and distant metastases (89% vs. 65% = 0.044). Expression of IGF-1 and IGF-1R did not correlate significantly with any parameter. Detection of the above factors, mainly in small, well differentiated tumors, implies a role in early oncogenesis, whereas CTGF tends to be expressed in later stages of more extensive disease, possibly as a consequence of HIF-1α accumulation. Regarding receptors expression the results were: SSTR1 (63%), SSTR2A (72%), SSTR5 (40%) SSTR3 (20%), SSTR4 (0%) and DR2 (74%) and it was predominantly membranic for SSTR2A, whereas cytoplasmic for the rest. Co-expression of DR2 was mainly observed along with SSTR1 and SSTR2A (56% and 63%). The results of SSTR2A were confirmed with Octreoscan (90% agreement - k = 0.62), while membranic expression was associated with higher uptake. In a subgroup of 20 tumors, m-RNA of the receptors was searched with semi-quantitative RT-PCR and the concordance with the immunohistochemistry results was satisfactory at least regarding SSTR2A, SSTR3, SSTR4 and DR2. Receptor expression did not correlate with tumor aggressiveness or functionality, whereas DR2 was most commonly detected in ACs. By demonstrating a high degree of expression of SSTRs and DR2 in a significant number of tumors, we may provide a reasonable basis for the potential treatment of PCs with agents targeting these receptors.Τα Πνευμονικά Καρκινοειδή (ΠΚ) είναι από τους συχνότερους νευροενδοκρινείς όγκους. Το υπάρχον σύστημα ταξινόμησής τους κατά ΠΟΥ (τυπικά, ΤΚ και άτυπα καρκινοειδή, ΑΚ), εμπεριέχει στοιχεία αξιολόγησης της βιολογικής συμπεριφοράς, ωστόσο έχουν συχνά παρατηρηθεί ΠΚ, που η συμπεριφορά τους δεν μπορεί να προβλεφθεί επαρκώς. Συνεπώς είναι επιθυμητή η ανεύρεση προγνωστικών δεικτών που να αξιολογούνται συμπληρωματικά ή/και ανεξάρτητα από τη μορφολογία των ΠΚ. Σκοπός: η ανοσοϊστοχημική μελέτη της έκφρασης στα ΠΚ του IGF-1, του υποδοχέα του, IGF-1R, του CTGF και του HIF-1α και η αξιολόγηση του ρόλου τους στην πρόγνωσή των ΠΚ σε συνδυασμό με το δείκτη κυτταρικού πολλαπλασιασμού Ki-67. Επιπλέον, η ανοσοϊστοχημική χαρτογράφηση της έκφρασης των πέντε υποτύπων υποδοχέων σωματοστατίνης (SSTR1-5) και του υποδοχέα 2 της ντοπαμίνης (DR2) στα ΠΚ, ως πιθανοί στόχοι μοριακών θεραπειών. Μελετήθηκαν 121 ΠΚ (104 TΚ και 17 AΚ) από 110 ασθενείς. Κατά την πολυπαραγοντική ανάλυση μόνο ο Ki-67 (βέλτιστη διχοτόμος τιμή 3,4%), η ηλικία κατά τη διάγνωση και η παρουσία λεμφαδενικών μεταστάσεων συσχετίστηκαν σημαντικά με αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης απομακρυσμένων μεταστάσεων. Αντιθέτως, ενώ όλοι οι παράγοντες που μελετήθηκαν (IGF-1, IGF-1R, CTGF και HIF-1α) εκφράζονταν στην πλειονότητα των όγκων (78.5%, 67%, 72% και 78%, αντιστοίχως). κανένας από αυτούς δε συνεισέφερε στο προγνωστικό μοντέλο. Η έκφρασή τους ήταν πιο συχνή στα TΚ, αν και στατιστικά σημαντική μόνο για τον HIF-1α ( 82% έναντι 53 %, p= 0,023), ο οποίος επιπλέον εκφράστηκε πιο συχνά σε όγκους ≤10mm. Αντίθετα, ο CTGF εκφράστηκε σε όγκους >10 mm (79% έναντι 50%, p= 0,007), και σε όγκους συνοδευόμενους από λεμφαδενικές (90% έναντι 67%, p= 0,056) και απομακρυσμένες μεταστάσεις (89% έναντι 65%, p= 0,044). Η έκφραση του IGF-1 και του IGF-1R δεν συσχετίστηκε σημαντικά με καμία παράμετρο. Η ανίχνευση των ανωτέρω παραγόντων κυρίως σε μικρούς, καλά διαφοροποιημένους όγκους συνηγορεί υπέρ ενός ρόλου τους σε πρώιμο στάδιο της ογκογένεσης, ενώ ο CTGF τείνει να εκφράζεται σε μεταγενέστερα στάδια πιο εκτεταμένης νόσου, πιθανώς ως επιφαινόμενο της συσσώρευσης του HIF-1α. Η έκφραση των υποδοχέων ήταν: SSTR1 (63%), SSTR2A (72%), SSTR5 (40%) SSTR3 (20%), SSTR4 (0%) και DR2 (74%) και ήταν κυρίως μεμβρανική για τον SSTR2A, ενώ των υπολοίπων κυτταροπλασματική. Συνέκφραση του DR2 παρατηρήθηκε κυρίως με τους SSTR1 και SSTR2A (56% και 63%). Τα αποτελέσματα του SSTR2A επιβεβαιώθηκαν με Octreoscan (90% συμφωνία - k = 0,62), όπου μεμβρανική έκφραση σχετίστηκε με υψηλότερο uptake. Σε ένα υποσύνολο 20 ΠΚ, αναζητήθηκε m-RNA των υποδοχέων με ημι-ποσοτική RT-PCR και ο βαθμός συμφωνίας με τα αποτελέσματα της ανοσοϊστοχημείας ήταν ικανοποιητικός τουλάχιστον για τους SSTR2A, SSTR3, SSTR4 και DR2. Η έκφραση των υποδοχέων δεν εμφάνισε συσχέτιση με την επιθετικότητα του όγκου ή τη λειτουργικότητά του, ενώ ο DR2 ανιχνεύθηκε συχνότερα στα AΚ. Η εύρεση συνέκφρασης των SSTR τόσο μεταξύ τους όσο και με τον DR2 σε ένα σημαντικό αριθμό των όγκων θα μπορούσε να παράσχει τη λογική βάση για την πιθανή θεραπεία των ΠΚ με παράγοντες που στοχεύουν αυτούς τους υποδοχείς

Postoperative Chylothorax in Neonates and Infants after Congenital Heart Disease Surgery—Current Aspects in Diagnosis and Treatment

Postoperative chylothorax is a rare complication following cardiac surgery for congenital heart disease (CHD) in the pediatric population, including neonates and infants. Multiple mechanisms are involved in the development of postoperative chylous effusions, mainly the traumatic injury of lymphatic vessels, systemic venous obstruction and dysfunction of the right ventricle. In this review, we focus on the existing evidence regarding the definition and diagnosis of postoperative chylothorax in children with CHD, as well as current therapeutic approaches, both nutritional and interventional, for the management of these patients. As part of nutritional management, we specifically comment on the use of defatted human milk and its effect on both chylothorax resolution and patient growth. A consensus with regard to several key aspects of this potentially significant complication is warranted given its impact on the cost, morbidity and mortality of children with CHD

Supporting A Flexible Grouping Mechanism for Collaborating Engineering Teams

International audienceMost engineering tools do not provide much support for collaborating teams and today's engineering knowledge repositories lack flexibility and are limited. Engineering teams have different needs and their team members have different preferences on how and when to collaborate. These needs may depend on the individual work style, the role an engineer has, and the tasks they have to perform within the collaborating group. However, individual collaboration is insufficient and engineers need to collaborate in groups. This work presents a collaboration framework for collaborating groups capable of providing synchronous and asynchronous mode of collaboration. Additionally, our approach enables engineers to mix these collaboration modes to meet the preferences of individual group members. We evaluate the scalability of this framework using four real life large collaboration projects. These projects were found from GitHub and they were under active development by the time of evaluation. We have tested our approach creating groups of different sizes for each project. The results showed that our approach scales to support every case for the groups created. Additionally, we scouted the literature and discovered studies that support the usefulness of different groups with collaboration styles

An Empirical Study on the Impact of Inconsistency Feedback during Model and Code Co-changing.

International audienceModel and code co-changing is about the coordinated modification of models and code during evolution. Intermittent inconsistencies are a common occurrence during co-changing. A partial co-change is the period in which the developer changed, say, the model but has not yet propagated the change to the code. Inconsistency feedback can be provided to developers for helping them to complete partial co-changes. However, there is no evidence whether such inconsistency feedback is useful to developers. To investigate this problem, we conducted a controlled experiment with 36 subjects who were required to complete ten partially completed change tasks between models and code of two non-trivial systems. The tasks were of different levels of complexity depending on how many model diagrams they affected. All subjects had to work on all change tasks but sometimes with and sometimes without inconsistency feedback. We then measured differences between task effort and correctness. We found that when subjects were given inconsistency feedback during tasks, they were 268% more likely to complete the co-change correctly compared to when they were not given inconsistency feedback. We also found that when subjects were not given inconsistency feedback, they nearly always failed in completing co-change tasks with high complexity where the partially completed changes were spread across different diagrams in the model. These findings suggest that inconsistency feedback (i.e. detection and repair) should form an integral part of co-changing, regardless of whether the code or the model changes first. Furthermore, these findings suggest that merely having access to changes (as with the given partially completed changes) is insufficient for effective co-changing

Τοπολογία και αρχιτεκτονική. Το παράδειγμα των SANAA

Περίληψη: Αντικείμενο της παρούσας εργασίας είναι η παρουσίαση της νέας τάσης στην αρχιτεκτονική (τοπολογική αρχιτεκτονική) που συντελείται από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Σκοπός της εργασίας είναι να διερευνηθούν οι λόγοι για τους οποίους η αρχιτεκτονική στράφηκε προς τη τοπολογία, ποια ήταν τα εργαλεία που χρησιμοποίησε και τι αλλαγές επέφερε αυτή η συνάντηση στην αρχιτεκτονική θεωρία και πρακτική. Το ενδιαφέρον της έρευνας εστιάζει στη σχέση μεταξύ των θεωρητικών και πρακτικών εργαλείων που προσέφερε η τοπολογία στην αρχιτεκτονική, αλλά και στο κατά πόσο επιτυγχάνουν να απαντήσουν στα ερωτήματα που τίθενται σήμερα για το ρόλο της αρχιτεκτονικής στη σύγχρονη κοινωνία. Πιο συγκεκριμένα: Στο 1ο κεφάλαιο (Τοπολογία και Φιλοσοφία) μελετάται η επίδραση που είχε η τοπολογία ως μη ευκλείδεια γεωμετρία στη φυσική και τη φιλοσοφία σε μια προσπάθεια για βαθύτερη κατανόηση των δεσμών ανάμεσα στα μαθηματικά και την πραγματικότητα. Στο 2ο κεφάλαιο (Τοπολογία και Αρχιτεκτονική) μελετώνται οι λόγοι για τους οποίους η αρχιτεκτονική στράφηκε στην έννοια της τοπολογίας, οι συνθετικές στρατηγικές που ανέπτυξε, αναλύονται τα εργαλεία που χρησιμοποίησε και τέλος αξιολογείται τόσο σε σχέση με την σαφήνεια μεταφοράς της θεωρίας σε πρακτική όσο και για το αν τελικά η τοπολογική τάση στην αρχιτεκτονική καταφέρνει να ανταποκριθεί στην πολυπλοκότητα του σύγχρονου κόσμου. Στο 3ο κεφάλαιο (Τοπολογία και SANAA) μελετάται το παράδειγμα των SANAA σε σχέση με την τοπολογία. Διερευνώνται τα χαρακτηριστικά του έργου τους που το συνδέει με το συγκεκριμένο μαθηματικό κλάδο, οι λόγοι που στράφηκαν προς αυτόν, και τέλος τα εργαλεία και οι μηχανισμοί που χρησιμοποιούν.Presented on