Εγκυμοσύνη και επιληψία

Όπως αναδείχθηκε από την παρούσα εργασία, τα θέματα που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν για την εγκυμονούσα επιληπτική ασθενή είναι πράγματι πολλά. Τα αντιεπιληπτικά φάρμακα έχουν πολλαπλές παρενέργειες για το έμβρυο, ιδίως όταν λαμβάνονται συνδυαστικά. Επιπρόσθετα, η ίδια η επιληπτική κρίση μπορεί δυνητικά να βλάψει το έμβρυο, προκαλώντας σοβαρές επιπλοκές. Τέλος, δεδομένου ότι οι ορμονικές μεταβολές κατά την εγκυμοσύνη μπορεί να μεταβάλλουν τη φαρμακοκινητική, και συνεπώς την αποτελεσματικότητα της αντιεπιληπτικής θεραπείας, ο κίνδυνος κατά την εγκυμοσύνη αφορά, εκτός του εμβρύου, και την ίδια τη μητέρα. Εξαιτίας των παραπάνω δυσκολιών, αλλά κυρίως σε συνδυασμό με την ελλιπή ενημέρωση, αλλά και τα υπάρχοντα κενά στην επιστημονική γνώση, πολλές επιληπτικές γυναίκες διστάζουν ή ακόμα και αποφεύγουν να τεκνοποιήσουν , γεγονός που πιθανόν μειώνει την ποιότητα ζωής των ασθενών αυτών και θέτει κοινωνικά ζητήματα. Παρόλα αυτά, η συνεχώς αυξανόμενη επιστημονική γνώση γύρω από τη διαχείριση της εγκυμοσύνης στην επιληψία, καθιστά σαφές ότι οι επιληπτικές γυναίκες, με κατάλληλη φαρμακευτική διαχείριση, σωστό σχεδιασμό και εφαρμογή μέτρων πρόληψης, μπορούν με επιτυχία να φέρουν εις πέρας μία εγκυμοσύνη, μειώνοντας δραματικά τον κίνδυνο επιπλοκών για τις ίδιες και το έμβρυο. Τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν περιλαμβάνουν την αναπροσαρμογή των λαμβανόμενων αντιεπιληπτικών φαρμάκων πριν την εγκυμοσύνη, με αποφυγή, όσο αυτό είναι δυνατό, τόσο της πολυθεραπείας, όσο και της λήψης βαλπροϊκού οξέος, η προσεκτική παρακολούθηση της ασθενούς κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, η κατάλληλη προγεννητική φροντίδα με αναλυτική σάρωση υπερήχων και λήψη βιταμινούχων συμπληρωμάτων (φολικού οξέος, χοληκαλσιφερόλης, βιταμίνης Κ) και η υιοθέτηση συνηθειών με σκοπό την αποφυγή τραυματισμού της εγκύου σε μια πιθανή κρίση.As it was demonstrated by this paper, the issues that need to be addressed for the pregnant epileptic patient are indeed many. Antiepileptic drugs have multiple side effects for the fetus, especially when taken in combination. In addition, the seizure itself can potentially harm the fetus, causing serious complications. Finally, since hormonal changes during pregnancy may alter pharmacokinetics, and hence the effectiveness of antiepileptic therapy, the risk of pregnancy involves, besides the fetus, the mother itself. Due to the above difficulties, but mainly in conjunction with the lack of information and the existing gaps in scientific knowledge, many epileptic women are reluctant or even neglected to become pregnant, which is likely to reduce the quality of life of these patients and poses social issues. Nevertheless, the growing scientific knowledge about pregnancy management in epilepsy makes it clear that epileptic women, with proper drug management, proper planning and application of preventive measures, can successfully complete a pregnancy, dramatically reducing the risk complications for themselves and the fetus. The measures to be taken include the adjustment of the antiepileptic drugs taken before pregnancy, avoiding, as far as possible, both polytherapy and valproic acid, careful monitoring of the patient during pregnancy, appropriate prenatal care by analytical ultrasound scan and vitamin supplements (folic acid, cholecalciferol, vitamin K) and adopting habits to avoid pregnancy injury in a possible crisis

Microtubule disruption targets HIF-1α mRNA to cytoplasmic P-bodies for translational repression

Active translation of HIF-1α requires association and trafficking of HIF mRNA on dynamic microtubules, whereas microtubule disruption represses HIF-1α translation by releasing its mRNA from polysomes and sequestering it to P-bodies

Η Ηθική Θεμελίωση των Γενετικά Τροποποιημένων Καλλιεργειών

Στη διατριβή μου σκιαγραφώ τον τρόπο με τον οποίο η αγροτική βιοτεχνολογία μέσω της γενετικής τροποποίησης αναμορφώνει και τροποποιεί όχι μόνο τις επιστημονικές αλλά και τις ηθικές μας προοπτικές. Βάσει του παραπάνω πλαισίου, οι στόχοι της διατριβής είναι η διερεύνηση των λόγων της διαφαινόμενης ανεπάρκειας της φιλοσοφίας στην παραχώρηση απαντήσεων ή εναλλακτικών προτάσεων, η παρουσίαση και κατανόηση της δυναμικής συγκεκριμένων φιλοσοφικών αλλαγών στον τομέα της βιοτεχνολογίας, η αξιολόγηση των προκαλούμενων ηθικών αντιπαραθέσεων, και εν κατακλείδι, η σαφέστερη επανατοποθέτηση της γεωργίας στο σταυροδρόμι συντονισμένων βιοηθικών και βιοτεχνολογικών στόχων. Στο πρώτο μέρος (κεφ Ι –ΙΙ), αναλύω τα συνήθη επιχειρήματα που απορρέουν από αντικρουόμενα βιοκεντρικά και ανθρωποκεντρικά ηθικά σχήματα. Συγκεκριμένα, σε επίπεδο οργανισμών χωρίς την ικανότητα του αισθάνεσθαι, εξετάζω την αριστοτελική τελεολογία και τη φαινομενική σκοπιμότητα της ζωής σε συνδυασμό με τις σύγχρονες θεωρίες του βιοκεντρισμού για την εγγενή αξία. Αυτές τις προσεγγίσεις τις αντιπαραβάλλω με τη φιλοσοφία της σύγχρονης εξελικτικής βιολογίας. Οι επιστημολογικές και αξιακές προεκτάσεις από τη συγκριτική ανάλυση ζευγών αντικρουόμενων εννοιών, αποκαλύπτουν τη δομική σύνδεση των παραπάνω θεωριών στα ζητήματα των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών. Εξετάζω, επίσης, κατ’ αναλογία, την έννοια της αριστοτελικής μίμησης και συμπληρωματικότητας της φύσης από την τεχνολογία, ώστε να υποστηρίξω αρτιότερα τη σύζευξη που επιχειρώ. Κατόπιν, στο επίπεδο των σύνθετων οικοσυστημάτων, αντιπαραβάλλω τις μονιστικές θεάσεις του αναγωγισμού και του ολισμού και καταλήγω πως η ανθρωποκεντρική και μη ανθρωποκεντρική προσέγγιση τους αντίστοιχα, εκτός από απαρχαιωμένες είναι κυρίως αντιπαραγωγικές. Αναδιατυπώνοντας τον προβληματισμό, αξιολογώ εναλλακτικές πλουραλιστικές φιλοσοφικές προσεγγίσεις, κατά Norton και Shrader-Frechette, οι οποίες ωστόσο κρίνονται μόνο αποσπασματικά επαρκείς. Στο δεύτερο μέρος (κεφ ΙΙΙ –ΙV), επικεντρώνομαι στις φιλοσοφικές στάσεις οι οποίες εδράζονται αποκλειστικά σε αντικρουόμενες ανθρωποκεντρικές θεωρίες. Αρχικά αναπτύσσω τη συστημική και φιλοσοφική βάση στην ανάλυση, αξιολόγηση και διαχείριση των κινδύνων της γενετικής τροποποίησης με αιχμή του δόρατος την εφαρμογή του βιοδικαίου σε παγκόσμιο επίπεδο. Υπό το πρίσμα δύο αντίθετων προσεγγίσεων, του απλοϊκού θετικισμού και του πολιτισμικού σχετικισμού και μέσω της ανάλυσης των βασικών επιχειρημάτων τους, επιβεβαιώνω ότι τα δύο αυτά άκρα αποτελούν τροχοπέδη στον θεσμικό τομέα. Ωστόσο ούτε η εναλλακτική προσέγγιση κατά Shrader-Frechette επιτυγχάνει να αντικαταστήσει τη λογική διχοτομία με ένα συνεχές πρακτικά χρήσιμο. Ολοκληρώνοντας, εστιάζω στη διχοτόμηση ανάμεσα σε σημερινές γενεές και σε αυτές στο απώτερο μέλλον. Με έναυσμα τη θεωρία της δικαιοσύνης κατά Rawls διατυπώνω επιφυλάξεις τόσο για τη χρήση του επιχειρήματος της βιωσιμότητας μέσω της ισότητας στους φυσικούς πόρους, όσο και της έννοιας της απόδοσης δικαιωμάτων σε μελλοντικές γενεές. Καταδεικνύω ότι η βιωσιμότητα δεν επαρκεί ως ακριβοδίκαιη και ταυτόχρονα ηθικά αρμόζουσα αρχή και αντίστοιχα κρίνω ότι η προσέγγιση κατά Weiss στην απόδοση πλανητικών συλλογικών δικαιωμάτων, προσκρούει σε αντεπιχειρήματα της προσωπο-αναφορικής και ατομικιστικής φύσης των δικαιωμάτων. Αντί συμπεράσματος, επιχειρώ μια συνοπτική αποτίμηση του ρόλου της φιλοσοφίας στα ζητήματα της αγροτικής βιοτεχνολογίας, και των επιστημολογικών και κανονιστικών προκλήσεών της. Εξετάζω τη δυνατότητα αντικατάστασης των διχοτομικών και μονιστικών θεωρήσεων από μια διαδικασία η οποία να προκρίνει τις υποθετικές, μη ανθρώπινες, γεωλογικές και χρονολογικές παραμέτρους των παραπάνω προκλήσεων. Ενδεικτικά, περιγράφω πιθανά βήματα προς την κατεύθυνση ενός λογικού συνεχούς στον ηθικό προβληματισμό. Εν τέλει, επισημαίνω την αδυναμία οριστικής επίλυσης των σχετικών ζητημάτων και την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της βιοηθικής σκέψης.In my thesis I outline the way in which agricultural biotechnology through genetic modification reforms and modifies not only our scientific but also our ethical perspectives. Based on the above framework, the objectives of the thesis are to investigate the reasons for the looming failure of philosophy in granting responses or alternative proposals, to present and understand the dynamics of specific philosophical changes in biotechnology, as well as to assess the induced moral conflicts, and in conclusion, to reposition more explicitly agriculture at the crossroads of coordinated bioethical and biotechnological goals. In the first part (ch. I-II), I analyze commonly used arguments that derive from conflicting biocentric and anthropocentric ethical contexts. In particular, at the level of non sentient organisms, I study the aristotelian teleology and the ostensible purporsiveness of life combined with modern biocentric theories for intrinsic value. Both approaches are then contrasted with the philosophy of evolutionary biology. The epistemological and value implications from the comparative analysis of pairs of conflicting concepts reveal their structural conjunction on the issues of genetically modified organisms. I also explore, by analogy, the Aristotelian notion of nature’s mimicry and complementarity by technology, so as to better support the proposed conjunction. Then, at the level of complex ecosystems, I compare the monistic views of reductionism and holism, and I conclude that their anthropocentric and non-anthropocentric approach, respectively, are not only obsolete but mainly counterproductive. Reformulating the debate, I assess alternative pluralistic approaches, such as Norton’s and Shrader-Frechette’s which, however, are proved fragmented. In the second part (ch. III-IV), I focus on philosophical attitudes rooted solely in opposing anthropocentric theories. Initially, I develop the systemic and philosophical basis in the analysis, assessment and management of risks to genetic modification spearheaded by the global implementation of biolaw. In the light of two contrasting approaches, simplistic positivism and cultural relativism, and through analysis of their key arguments, I confirm that these two extremes act as a brake on institutional matters. However, neither Shrader-Frechette's alternative approach succeeds in replacing the logical dichotomy with a logical continuum that is practically useful. Concluding, I focus on the dichotomy between today's generations and those in the distant future. Taking the theory of justice by Rawls as my starting point, I express my reservations both for the use of the argument of sustainability, through the equality in natural resources and for the concept of rendering rights to future generations. I show that sustainability is not simultaneously sufficient as a fair and ethically appropriate principle. I also consider that the rendering of planetary collective rights to future generations by Weiss meets counter-arguments of the person-affecting and the individualistic nature of rights. Instead of conclusion, I attempt a succinct assessment of the role of philosophy in matters of agricultural biotechnology and its epistemological and regulatory challenges. I examine the possibility of replacing dichotomous and monistic views by a process that favors the hypothetical, non-human, geological parameters for the above challenges. By way of illustration, I describe possible synoptic steps towards a logical continuum in moral reflection. Finally, I point out the impossibility for a definitive resolution of the related issues and the need to redefine our bioethical thinking

Regulation of Apoptosis in Myeloid Cells by Interferon Consensus Sequence–Binding Protein

Mice with a null mutation of the gene encoding interferon consensus sequence–binding protein (ICSBP) develop a disease with marked expansion of granulocytes and macrophages that frequently progresses to a fatal blast crisis, thus resembling human chronic myelogenous leukemia (CML). One important feature of CML is decreased responsiveness of myeloid cells to apoptotic stimuli. Here we show that myeloid cells from mice deficient in ICSBP exhibit reduced spontaneous apoptosis and a significant decrease in sensitivity to apoptosis induced by DNA damage. In contrast, apoptosis in thymocytes from ICSBP-deficient mice is unaffected. We also show that overexpression of ICSBP in the human U937 monocytic cell line enhances the rate of spontaneous apoptosis and the sensitivity to apoptosis induced by etoposide, lipopolysaccharide plus ATP, or rapamycin. Programmed cell death induced by etoposide was specifically blocked by peptides inhibitory for the caspase-1 or caspase-3 subfamilies of caspases. Studies of proapoptotic genes showed that cells overexpressing ICSBP have enhanced expression of caspase-3 precursor protein. In addition, analyses of antiapoptotic genes showed that overexpression of ICSBP results in decreased expression of Bcl-XL. These data suggest that ICSBP modulates survival of myeloid cells by regulating expression of apoptosis-related genes

Specific β-Tubulin Isotypes Can Functionally Enhance or Diminish Epothilone B Sensitivity in Non-Small Cell Lung Cancer Cells

Epothilones are a new class of microtubule stabilizing agents with promising preclinical and clinical activity. Their cellular target is β-tubulin and factors influencing intrinsic sensitivity to epothilones are not well understood. In this study, the functional significance of specific β-tubulin isotypes in intrinsic sensitivity to epothilone B was investigated using siRNA gene knockdown against βII-, βIII- or βIVb-tubulins in two independent non-small cell lung cancer (NSCLC) cell lines, NCI-H460 and Calu-6. Drug-treated clonogenic assays showed that sensitivity to epothilone B was not altered following knockdown of βII-tubulin in both NSCLC cell lines. In contrast, knockdown of βIII-tubulin significantly increased sensitivity to epothilone B. Interestingly, βIVb-tubulin knockdowns were significantly less sensitive to epothilone B, compared to mock- and control siRNA cells. Cell cycle analysis of βIII-tubulin knockdown cells showed a higher percentage of cell death with epothilone B concentrations as low as 0.5 nM. In contrast, βIVb-tubulin knockdown cells displayed a decrease in epothilone B-induced G2-M cell cycle accumulation compared to control siRNA cells. Importantly, βIII-tubulin knockdowns displayed a significant dose-dependent increase in the percentage of apoptotic cells upon treatment with epothilone B, as detected using caspase 3/7 activity and Annexin-V staining. Higher concentrations of epothilone B were required to induce apoptosis in the βIVb-tubulin knockdowns compared to control siRNA, highlighting a potential mechanism underlying decreased sensitivity to this agent. This study demonstrates that specific β-tubulin isotypes can influence sensitivity to epothilone B and may influence differential sensitivity to this promising new agent

Paclitaxel resistance by random mutagenesis of α‐tubulin

Peer Reviewedhttp://deepblue.lib.umich.edu/bitstream/2027.42/102075/1/cm21154-sup-0001-suppfig1.pdfhttp://deepblue.lib.umich.edu/bitstream/2027.42/102075/2/cm21154-sup-0002-suppfig2.pdfhttp://deepblue.lib.umich.edu/bitstream/2027.42/102075/3/cm21154.pd