Uticaj brzine obrtanja pužnice ekstrudera na fizičke karaktreistike hrane za pastrmke

Upotreba ekstrudera u tehnologiji proizvodnje svih vrsta hrane za ribe ubrzano se širi u celom svetu, što je u poslednje vreme evidentno i u domaćoj industriji. Danas se hrana za ribe uglavnom proizvodi u obliku ekstrudata čije fizičke karakteristike, pored ostalog, zavise od sastava hrane, ali i od procesnih parametara tokom ekstrudiranja, od kojih su najznačajniji: temperatura u cevi ekstrudera, geometrija matrice, površina otvora na matrici, tip ekstrudera, geometrija pužnice i brzina obrtanja pužnice. Sposobnost ekstrudata da pluta ili tone (brzina tonjenja) često je najkritičnija funkcionalna karakteristika hrane za ribe, jer utiče kako na ishranu riba i ostalih vodenih životinja, tako i na zagađenje vode koja predstavlja njihovo životno stanište. Plutajuće/tonuće karakteristike zavise od gustine ekstrudata, a gustina se reguliše upravo uslovima ekstrudiranja. U zavisnosti od vrste kojoj je namenjena, hrana za ribe se proizvodi kao: plutajuća (šaran, tilapia, som), sporo-tonuća (pastrmka, losos) i tonuća (grgeč, škampi). Pastrmka je salmonidna vrsta ribe za čiji je opstanak neophodna sveža tekuća voda, a pripada porodici Salmonidae. Kako je grabljivica, “hvata” hranu dok sporo pada kroz vodu, pa je za njenu ishranu neophodno proizvesti sporo-tonuću hranu. S obzirom da slabo i teško vari skrob, osnovni izvori energije kod pastrmke su prvenstveno masti, a potom i proteini. Da bi se zadovoljili nutritivni zahtevi pastrmke, uz istovremeno obezbeđenje neophodnih fizičkih karakteristika hrane, uslovi ekstrudiranja se moraju strogo definisati i kontrolisati tokom čitavog procesa. Brzina obrtanja pužnice, kako je već navedeno, predstavlja jedan od najznačajnijih parametara ekstrudiranja. Stoga se ovaj rad bavi ispitivanjem uticaja pomenute karakteristike procesa na kvalitet hrane za pastrmke. Na standardni sastav hrane za pastrmke primenjene su tri različite brzine obrtanja pužnice od 180, 300 i 420 obrtaja u minuti. Pri ekstrudiranju su upotrebljenje dve matrice sa ukupnom površinom otvora od 50 mm2 i 100 mm2. Tokom procesa, praćene su promene parametara: temperatura i pritisak u cevi ekstrudera, potrošnja energije, gubitak vode na izlazu iz ekstrudera i fizičkih karakteristika: nasipna masa i sposobnost absorpcije vode ekstrudata. Specijalna pažnja posvećena je promeni brzine tonjenja, veličini od naročitog značaja za ishranu pastrmke. Dobijeni rezultati brzine tonjenja izraženi su kao srednje vrednosti merenja za petnaest slučajnih uzoraka i upotrebljeni za izračunavanje jednostavnog linearnog modela zavisnosti brzine tonjenja hrane za pastrmke od brzine obrtanja pužnice ekstrudera i ukupne površine otvora upotrebljene matrice. Visoka vrednost koeficijenta determinacije (R2 = 0.93) ukazuje na to da dobijena jednačina dobro opisuje gore pomenutu zavisnost

Uticaj masnokiselinskog sastava hrane za ribe na sastav masnih kiselina mesa šarana

Riblje meso već dugi niz godina privlači pažnju nutricionista i preporučuje se u ishrani ljudi pre svega zbog visokog sadržaja nezasićenih masnih kiselina, od kojih su naročito značajne polinezasićene omega-3 masne kiseline. Ova jedinjenja smatraju se esencijalnim, jer ih sisari, a samim tim i ljudi, ne mogu sintetisati u organizmu, već ih moraju uneti putem hrane. Dobro je poznato da ove masne kiseline blagotvorno deluju na zdravlje ljudi, smanjuju rizik od pojave oboljenja srčanog mišića i krvnih sudova. U našoj zemlji, u ishrani se u značajnoj meri koristi šaransko meso. Od ukupnog uzgoja rečnih riba u svetu, šaran zauzima prvo mesto sa 70 % celokupne proizvodnje. Uglavnom se uzgaja u ribnjacima, gde se prirodna ishrana planktonom dopunjava pretežno cerealijama. Kako cerealije sadrže vrlo malo esencijalnih masnih kiselina, i masnokiselinski sastav šaranskog mesa se menja, tako da u mesu tovljenih šarana preovlađuje oleinska kiselina, dok su omega 3 masne kiseline manje zastupljene. Najjednostavniji način da se poboljša sastav masnih kiselina ribljeg mesa jeste da se u hranu za ribe dodaju sirovine sa poželjnim masnokiselinskim sastavom, kao što su laneno, ili riblje ulje. Cilj ovog rada bio je upravo da se utvrdi kako dodatak lanenog ili ribljeg ulja u eksperimentalnu hranu utiče na promenu masnokiselinskog sastava hrane za ribe, a potom posredno i na njihov sastav u mesu šarana. U eksperimentu je upotrebljavana ekstrudirana hrana za šarane sa naknadno dodatim uljem u vakuum zamašćivaču. Ribe su gajene u plastičnim tankovima sa protokom vode, kako bi se obezbedilo snabdevanje svežim kiseonikom. Rezulati ovog istraživanja su pokazali da je dodatak obe vrste ulja u značajnoj meri unapredio masnokiselinski sastav hrane za ribe. Dodatak lanenog ulja povećao je relativni udeo α-linolenske kiseline u odnosu na kontrolnu hranu (7,08 % u kontrolnoj hrani u odnosu na 27,57 % u eksperimentalnoj hrani 1), dok je dodatak ribljeg ulja uticao na povećanje sadržaja dokosaheksaenoične (DHA) i eikosapentaenoične (EPA) masne kiseline, koji su u hrani 2 iznosili 4,14 % i 7,32 % (u kontroli su relativni udeli bili 0,36 % i 0,80 %). Kada se govori o ribljem mesu, dodatak obe vrste ulja pozitivno je uticao na masnokiselinski sastav mesa. Tako je odnos n-6/n-3 masnih kiselina u grupi hranjenoj obrokom 1 iznosio 4,64, a u grupi hranjene obrokom 2 bio je 1,87. U oba slučaja odnos je snižen u poređenju sa kontrolnom grupom gde je n-6/n-3 odnos bio 8,97. Prilikom poređenja dve eksperimentalne grupe međusobno, kod mesa šarana hranjenih ekstrudiranom hranom sa dodatkom ribljeg ulja uočava se nešto povoljniji sastav masnih kiselina u odnosu na meso šarana hranjenih obrokom sa dodatkom lanenog ulja, pre svega jer im je značajnije povećan udeo EPA i DHA masnih kiselina. Tako je relativni udeo EPA u ovim uzorcima iznosio 1,0 %, dok je u kontrolnoj grupi bio 0,21 %. U eksperimentalnom uzorku sadržaj DHA je bio 2,47%, a u kontrolnom uzorku 0,67 %. Dakle, sardžaj EPA se povećao skoro 5 puta, a sadržaj DHA oko 3,5 puta u poređenju sa kontrolnim uzorkom. Može se zaključiti da oba dodata ulja imaju pozitivno dejstvno na masnokiselinski sastav mesa šarana i da ne pokazuju negativan uticaj na rezultate odgoja

Proceedings of the 24th Paediatric Rheumatology European Society Congress: Part three

From Springer Nature via Jisc Publications Router.Publication status: PublishedHistory: collection 2017-09, epub 2017-09-0

Incidence of severe critical events in paediatric anaesthesia (APRICOT): a prospective multicentre observational study in 261 hospitals in Europe

Background Little is known about the incidence of severe critical events in children undergoing general anaesthesia in Europe. We aimed to identify the incidence, nature, and outcome of severe critical events in children undergoing anaesthesia, and the associated potential risk factors. Methods The APRICOT study was a prospective observational multicentre cohort study of children from birth to 15 years of age undergoing elective or urgent anaesthesia for diagnostic or surgical procedures. Children were eligible for inclusion during a 2-week period determined prospectively by each centre. There were 261 participating centres across 33 European countries. The primary endpoint was the occurence of perioperative severe critical events requiring immediate intervention. A severe critical event was defined as the occurrence of respiratory, cardiac, allergic, or neurological complications requiring immediate intervention and that led (or could have led) to major disability or death. This study is registered with ClinicalTrials.gov, number NCT01878760. Findings Between April 1, 2014, and Jan 31, 2015, 31â127 anaesthetic procedures in 30â874 children with a mean age of 6·35 years (SD 4·50) were included. The incidence of perioperative severe critical events was 5·2% (95% CI 5·0â5·5) with an incidence of respiratory critical events of 3·1% (2·9â3·3). Cardiovascular instability occurred in 1·9% (1·7â2·1), with an immediate poor outcome in 5·4% (3·7â7·5) of these cases. The all-cause 30-day in-hospital mortality rate was 10 in 10â000. This was independent of type of anaesthesia. Age (relative risk 0·88, 95% CI 0·86â0·90; p<0·0001), medical history, and physical condition (1·60, 1·40â1·82; p<0·0001) were the major risk factors for a serious critical event. Multivariate analysis revealed evidence for the beneficial effect of years of experience of the most senior anaesthesia team member (0·99, 0·981â0·997; p<0·0048 for respiratory critical events, and 0·98, 0·97â0·99; p=0·0039 for cardiovascular critical events), rather than the type of health institution or providers. Interpretation This study highlights a relatively high rate of severe critical events during the anaesthesia management of children for surgical or diagnostic procedures in Europe, and a large variability in the practice of paediatric anaesthesia. These findings are substantial enough to warrant attention from national, regional, and specialist societies to target education of anaesthesiologists and their teams and implement strategies for quality improvement in paediatric anaesthesia. Funding European Society of Anaesthesiology

Incidence of severe critical events in paediatric anaesthesia (APRICOT): a prospective multicentre observational study in 261 hospitals in Europe

Background Little is known about the incidence of severe critical events in children undergoing general anaesthesia in Europe. We aimed to identify the incidence, nature, and outcome of severe critical events in children undergoing anaesthesia, and the associated potential risk factors. Methods The APRICOT study was a prospective observational multicentre cohort study of children from birth to 15 years of age undergoing elective or urgent anaesthesia for diagnostic or surgical procedures. Children were eligible for inclusion during a 2-week period determined prospectively by each centre. There were 261 participating centres across 33 European countries. The primary endpoint was the occurence of perioperative severe critical events requiring immediate intervention. A severe critical event was defined as the occurrence of respiratory, cardiac, allergic, or neurological complications requiring immediate intervention and that led (or could have led) to major disability or death. This study is registered with ClinicalTrials.gov, number NCT01878760. Findings Between April 1, 2014, and Jan 31, 2015, 31 127 anaesthetic procedures in 30 874 children with a mean age of 6.35 years (SD 4.50) were included. The incidence of perioperative severe critical events was 5.2% (95% CI 5.0-5.5) with an incidence of respiratory critical events of 3.1% (2.9-3.3). Cardiovascular instability occurred in 1.9% (1.7-2.1), with an immediate poor outcome in 5.4% (3.7-7.5) of these cases. The all-cause 30-day in-hospital mortality rate was 10 in 10 000. This was independent of type of anaesthesia. Age (relative risk 0.88, 95% CI 0.86-0.90; p<0.0001), medical history, and physical condition (1.60, 1.40-1.82; p<0.0001) were the major risk factors for a serious critical event. Multivariate analysis revealed evidence for the beneficial effect of years of experience of the most senior anaesthesia team member (0.99, 0.981-0.997; p<0.0048 for respiratory critical events, and 0.98, 0.97-0.99; p=0.0039 for cardiovascular critical events), rather than the type of health institution or providers. Interpretation This study highlights a relatively high rate of severe critical events during the anaesthesia management of children for surgical or diagnostic procedures in Europe, and a large variability in the practice of paediatric anaesthesia. These findings are substantial enough to warrant attention from national, regional, and specialist societies to target education of anaesthesiologists and their teams and implement strategies for quality improvement in paediatric anaesthesia