Postępowanie w stanach hiperglikemii u chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi

W niniejszej pracy przedstawiono zagadnienie dotyczące częstości występowania hiperglikemii oraz jej wpływ na rokowanie u pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym (OZW), a także zaproponowany przez Polskie Towarzystwo Diabetologiczne schemat leczenia hipoglikemizującego tej grupy chorych. Hiperglikemię w OZW obserwuje się u około 70-80% pacjentów, z czego 1/3 stanowią osoby chorujące wcześniej na cukrzycę, a ponad 2/3 osób ze świeżo stwierdzanymi zaburzeniami gospodarki węglowodanowej. Zgodnie z analizą dotychczasowych doniesień rokowanie zarówno krótko-, jak i długoterminowe w tej ostatniej grupie pacjentów jest istotnie gorsze niż w grupie chorych na cukrzycę i rośnie już od wartości glikemii uznanych za prawidłowe (tj. 110-130 mg/dl). Polskie Towarzystwo Diabetologiczne proponuje stosowanie leczenia insuliną u każdego chorego na cukrzycę z wartością glikemii przy przyjęciu powyżej 140 mg/dl i każdego pacjenta, który nie chorował dotychczas na cukrzycę, jeżeli wartość glikemii przy przyjęciu jest wyższa od 180 mg/dl. W artykule opisano szczegółowo zaproponowany sposób podawania insuliny

Stress hyperglycaemia in patients with first myocardial infarction

Objective: To investigate the incidence of stress hyperglycaemia at first acute myocardial infarction (MI) with ST-segment elevation, occurrence of stress hyperglycaemia as a manifestation of previously undiagnosed abnormal glucose tolerance (AGT), and its relation to stress hormone levels. Materials and methods: The population of this prospective cohort study consisted of 243 patients. On admission glucose, adrenaline, noradrenaline and cortisol levels were measured. Patients without previously diagnosed diabetes (n = 204) underwent an oral glucose tolerance test on day 3 of hospitalisation and 3 months after discharge. Results: Abnormal glucose tolerance at day 3 was observed in 92 (45.1%) patients without a previous diagnosis of diabetes mellitus and resolved after 3 months in 46 (50.0%) patients (p < 0.0001). Stress hyperglycaemia, defined as admission glycaemia ‡ 11.1 mmol ⁄ l, affected 34 (14.0%) study participants: 28 (54.9%) patients with diabetes vs. 3 (8.8%) subjects with newly detected impaired glucose intolerance (p < 0.00001) and 1 (2.2%) person with AGT at day 3 (p < 0.000001). Multivariable analysis identified elevated glycated haemoglobin (HbA1c; p < 0.0000001), anterior MI (p < 0.05) and high admission cortisol concentration (p < 0.001), but not catecholamines, as independent predictors of stress hyperglycaemia. The receiver operating characteristic curve analysis revealed the optimal cut-off values of 8.2% for HbA1c and 47.7 lg ⁄ dl for admission cortisol with very good and sufficient diagnostic accuracies respectively. Conclusions: Newly detected AGT in patients with a first MI is transient in 50% of cases. Stress hyperglycaemia is a common finding in patients with a first MI with ST-segment elevation and diabetes mellitus, but is rarely observed in individuals with impaired glucose tolerance or transient AGT diagnosed during the acute phase of MI. The risk factors of stress hyperglycaemia occurrence include elevated HbA1c, anterior MI and high admission cortisol concentration

Value of oral glucose tolerance test in the acute phase of myocardial infarction

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Although European guidelines advise oral glucose tolerance test (OGTT) in patients with acute myocardial infarction (AMI) before or shortly after hospital discharge, data supporting this recommendation are inconclusive. We aimed to analyze whether disturbances in glucose metabolism diagnosed before hospital discharge in AMI patients represents a latent pre-existing condition or rather temporary finding. Additionally, we planned to investigate the value of pre-selected glycemic control parameters as predictors of long-term glucometabolic state.</p> <p>Methods</p> <p>We assessed admission glycemia, glycated hemoglobin, mean blood glucose concentration on days 1 and 2 in 200 patients with a first AMI but without overt disturbances of glucose metabolism. We also performed OGTT at discharge and 3 months after discharge.</p> <p>Results</p> <p>The prevalence of disturbances in glucose metabolism (as assessed by OGTT) at 3 months was significantly lower than at discharge (29% <it>vs</it>. 48%, p = 0.0001). Disturbances in glucose metabolism were not confirmed in 63% of patients with impaired glucose tolerance and in 36% of patients with diabetes mellitus diagnosed during the acute phase of AMI. Age >77 years, glucose ≥12.06 mmol/l at 120 minutes during OGTT before discharge and mean blood glucose level on day 2 >7.5 mmol/l were identified as independent predictors of disturbances in glucose metabolism at the 3-month follow-up.</p> <p>Conclusions</p> <p>Disturbances in glucose metabolism observed in patients with a first AMI are predominantly transient. Elderly age, high plasma glucose concentration at 120 minutes during OGTT at discharge and elevated mean blood glucose level on day 2 were associated with sustained disturbances in glucose metabolism.</p

Admission glycemia and inhospital or long term mortality in patients without acute life-threatening conditions

WSTĘP. Zaburzenia gospodarki węglowodanowej są istotnym czynnikiem ryzyka rozwoju przyspieszonej miażdżycy. Chorzy z hiperglikemią podczas przyjęcia do szpitala, niezależnie od współistnienia cukrzycy, cechują się wyższą śmiertelnością w porównaniu z grupą osób z prawidłową glikemią. Dotychczas opracowano niewiele doniesień dotyczących wpływu glikemii podczas przyjęcia na ryzyko zgonu u chorych hospitalizowanych z innych powodów niż nagłe stany zagrożenia życia. MATERIAŁ I METODY. Badaniem objęto 4944 pacjentów hospitalizowanych w Klinice Endokrynologii i Diabetologii CM UMK w Bydgoszczy. Badanych podzielono na 3 grupy w zależności od wcześniejszego występowania zaburzeń gospodarki węglowodanowej, pojawienia się ich podczas hospitalizacji lub ich braku. Oceniano wpływ glikemii podczas przyjęcia do szpitala (AG) na śmiertelność wewnątrzszpitalną i 2 lata po wypisaniu chorych ze szpitala. WYNIKI. W grupie osób z zaburzeniami gospodarki węglowodanowej rozpoznanymi po raz pierwszy w trakcie hospitalizacji (II) stwierdzono najwyższą glikemię podczas przyjęcia - 15,2 mmol/l (273,6 mg/dl). Najniższą glikemię wynoszącą 5,9 mmol/l (105,7 mg/dl) zaobserwowano w grupie osób bez zaburzeń węglowodanowych (III). W grupie chorych na cukrzycę AG wynosiła 12,3 mmol/l (221,1 mg/dl) i różniła się istotnie w porównaniu z grupą II (p < 0,0001) i III (p < 0,0001). Największy odsetek zgonów wewnątrzszpitalnych (3,7%) odnotowano w grupie III. Był on statystycznie wyższy od stwierdzanego u chorych na cukrzycę (2,6%, p < 0,05). Spośród 870 badanych zmarło 223 pacjentów: 94 (42%) z grupy I, 20 (9%) z grupy II i 109 (49%) z III. Nie stwierdzono istotnych różnic w śmiertelności po 2 latach od wypisu w poszczególnych grupach. WNIOSKI. Nie stwierdzono zależności między AG a śmiertelnością wewnątrzszpitalną i 2-letnią wśród chorych hospitalizowanych z przyczyn innych niż nagłe stany zagrożenia życia.INTRODUCTION. Carbohydrate metabolism disorders are important risk factors of atherosclerosis development. Patients with admission hyperglycemia (AG), irrespective of diabetes coexistence, have a higher inhospital mortality rate in comparison to people with normal glucose level. Nowadays there are few papers refer to admission glucose effect on mortality in patients hospitalized due to other reasons than acute life-threatening conditions. MATERIAL AND METHODS. The study group consisted with 4944 patients admitted to the Endocrinology and Diabetology Department CM UMK in Bydgoszcz. Analyzed people were divided into 3 groups according to presence or absence of the glucose metabolism disorders. The effect of admission glycemia on inhospital and 2 years mortality was evaluated. RESULTS. In patients with newly diagnosed glucose metabolism disorders (group II) the highest AG - 15.2 mmol/l (273.6 mg/dl) was found. The lowest value of AG - 5.9 mmol/l (105.7 mg/dl) was observed in people without metabolic disorders (III). In patients with diabetes AG was 12.3 mmol/l (221.1 mg/dl) and was significantly different in comparison to groups II (p < 0.0001) and III (p < 0.0001). The highest percent of inhospital death (3.7%) was in III group. It was significantly higher than in patients with diabetes (I) (2.6%, p < 0.05). Among 870 examined patient 223 died: 94 (42%) in I group, 20 (9%) in II group and 109 (49%) in III group. After 2 years from the discharge there were no significantly differences in mortality rate between groups. CONCLUSION. There was no correlation between admission glycemia and inhospital and long-term mortality in patients without acute life-threatening conditions

The assessment of the implementation of the Polish Diabetes Association recommendations in the scope of metabolic control in patients with diabetes treated in endocrinological-diabetological outpatient clinic

WSTĘP. Zalecenia Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) określają docelowe wartości w terapii cukrzycy dotyczące ciśnienia tętniczego, gospodarki węglowodanowej i lipidowej. Celem pracy jest ocena realizacji tych zaleceń u chorych na cukrzycę leczonych w Przyklinicznej Poradni Endokrynologiczno-Diabetologicznej Szpitala Uniwersyteckiego nr 1 w Bydgoszczy. MATERIAŁ I METODY. Analizie poddano dokumentację losowo wybranych 313 pacjentów (151 mężczyzn i 162 kobiet chorych na: cukrzycę typu 1 &#8212; 21,4%, cukrzycę typu 2 &#8212; 75,4%, inne typy cukrzycy &#8212; 3,2%) leczonych w 2007 roku w Poradni. Średni wiek pacjentów wynosił 60,2 &#177; 15,3 roku, czas trwania cukrzycy &#8212; 11 &#177; 8 lat, BMI &#8212; 28,4 &#177; 7,9 kg/m2. Analizowano wartość skurczowego i rozkurczowego ciśnienia tętniczego, odsetek hemoglobiny glikowanej (HbA1c), stężenia cholesterolu całkowitego, cholesterolu frakcji HDL, LDL i triglicerydów. Obliczano średnie wartości wymienionych parametrów oraz odsetek osób, które osiągnęły docelowe wartości według zaleceń PTD na 2007 i 2009 rok. WYNIKI. Średnie wartości ocenianych parametrów oraz odsetek osób osiągających docelowe wartości, według zaleceń PTD na 2007 rok (w nawiasie), to: ciśnienie skurczowe 136 &#177; 19 mm Hg (35,3%), rozkurczowe 79 &#177; 10 mm Hg (44,5%), HbA1c 7,5 &#177; 1,6% (32,2%), cholesterol całkowity 184,2 &#177; 38,6 mg/dl (43,5%), HDL 49,3 &#177; 15,2 mg/dl (58,5% mężczyzn i 67,3% kobiet), LDL 105,5 &#177; 29,3 mg/dl (39,8%), triglicerydy 136,8 &#177; 75,3 mg/dl (69,8%). Docelową wartość HbA1c według zaleceń PTD na 2009 rok osiągnęło 17,4% chorych na cukrzycę typu 1, 58% chorych na cukrzycę typu 2 trwającą < 5 lat i 52,6% chorych na cukrzycę typu 2 trwającą &#8805; 5 lat. Złożony cel terapeutyczny według zaleceń PTD na 2007 i 2009 rok osiągnęło 4,9% pacjentów. WNIOSKI. Uzyskane przez autorów niniejszej pracy wyniki wskazują na niedostateczną kontrolę metaboliczną u chorych na cukrzycę pozostających pod opieką specjalistyczną. Sugerują one potrzebę poprawy jakości opieki diabetologicznej w poradniach specjalistycznych. (Diabet. Prakt. 2010; 11, 5: 160&#8211;166)INTRODUCTION. In the Polish Diabetes Association (PDA) recommendations treatment targets in the scope of blood pressure, glycemic control and lipids are defined. The aim of the study was to assess the implementation of these recommendations in patients with diabetes treated in endocrinologicaldiabetological outpatient clinic. MATERIAL AND METHODS. We analyzed randomly chosen sample of 313 records of patients (151 men and 162 women; 21.4% with type 1 diabetes, 75.4% with type 2 diabetes, 3.2% with other types), treated in Endocrinological-Diabetological Outpatient Clinic in University Hospital in Bydgoszcz in 2007 year. Mean age of patients was 60.2 &#177; 15.3 years, diabetes duration 11 &#177; 8 years, BMI 28.4 &#177; 7.9 kg/m2. We analyzed systolic and diastolic blood pressure, HbA1c levels, triglicerydes, total cholesterol and HDL and LDL cholesterol concentrations. RESULTS. Mean values of examined parameters and the percentage of subjects achieving therapeutic goals according to PDA recommendations in 2007 (in brackets) are: systolic blood pressure 136 &#177; 19 mm Hg (35.3%), diastolic blood pressure 79 &#177; 10 mm Hg (44.5%), HbA1c 7.5 &#177; 1.6% (32.2%), total cholesterol 184.2 &#177; 38.6 mg/dL (43.5%), HDL 49.3 &#177; 15.2 mg/dL (58.5% men and 67.3% women), LDL 105.5 &#177; 29.3 mg/dL (39.8%), triglicerydes 136.8 &#177; 75.3 mg/dL (69.8%). HbA1c target recommended by PDA in 2009 year, was achieved by 17.4% of patients with type 1 diabetes, 58% of subjects with type 2 and diabetes duration < 5 years and by 52.6% of subjects with type 2 and diabetes duration &#8805; 5 years. CONCLUSIONS. Our results confirm insufficient metabolic control in patients with diabetes treated in specialist care. These results indicate the need of improvement of quality of care for patients with diabetes. (Diabet. Prakt. 2010; 11, 5: 160&#8211;166

Occurrence and predictors of left ventricular systolic dysfunction at hospital discharge and in long−term follow−up after acute myocardial infarction treated with primary percutaneous coronary intervention

Background: Post-ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) left ventricular systolic dysfunction (LVSD) has been identified as an important marker of poor prognosis. Aim: To assess the prevalence and course of LVSD at hospital discharge and in long-term follow-up in STEMI patients treated with primary percutaneous coronary intervention (pPCI). Methods: We enrolled 205 patients (157 male, 48 female) with a first STEMI. Echocardiography was performed before hospital discharge and 12 months after STEMI. Left ventricular systolic function (LVSF) parameters were assessed: left ventricular ejection fraction (LVEF), wall motion score index (WMSI), and average peak systolic mitral annular velocity (S’) by tissue Doppler echocardiography (TDE). B-type natriuretic peptide plasma concentration was measured at admission (BNPadmission) and at discharge (BNPdischarge). Results: We found moderate LVSD, both at hospital discharge and after 12 months. Significant global LVSD (LVEF £ 40%) was observed in 34% of patients at discharge, and 21% after 12 months (p < 0.001). Significant regional LVSD (WMSI ≥ 1.7) after 12 months was less frequent than at discharge (21% vs 33%; p < 0.001). More patients had significant longitudinal LVSD (S’ £ 6.0 cm/s) after 12 months compared to discharge (28% vs 23%; p < 0.001). Severe global LVSD (LVEF £ 30%) was rare. Univariate logistic regression analysis revealed the predictors of significant global LVSD at 12 months after STEMI to be: anterior location of STEMI; pre-discharge echocardiographic parameters of LVSF and left ventricle size and mass; prepPCI angiographic indices; ratio of the difference of BNPdischarge and BNPadmission to BNPadmission expressed as % (BNPdelta %); time from onset of pain to balloon, and the use of abciximab. Multivariate logistic regression analysis found independent predictors of significant global LVSD at 12 months to be: BNPdelta % and LVEF at discharge with optimal cut-off values of 728.2% for BNPdelta % and 37% for LVEF. Conclusions: Patients with a first STEMI treated with pPCI present moderate LVSD, both at hospital discharge and after 12 months. In long-term follow-up, we found an improvement in global LVSF, and, albeit a smaller, improvement in regional LVSF. No improvement in longitudinal LVSF was observed. The increase of BNP during hospitalisation, and LVEF at discharge, are independent predictors of significant global LVSD at 12 months after a first STEMI treated with pPCI. Pre-discharge peak systolic mitral annular velocity obtained by TDE may be useful in predicting LVEF in long-term follow-up in this group of patients

Tamponada serca jako powikłanie implantacji elektrod o aktywnej fiksacji

W pracy zaprezentowano dwa przypadki wystąpienia wczesnej tamponady serca po udanej implantacji stymulatora serca oraz kardiowertera-defibrylatora z użyciem elektrod o aktywnej fiksacji. W obu przypadkach po zabiegu implantacji w badaniu echokardiograficznym ujawniono istotną ilość płynu w worku osierdziowym. U jednej pacjentki nie wykazano perforacji wolnej ściany mięśnia sercowego, wykonano perikardiotomię z następowym 24-godzinnym drenażem worka osierdziowego bez repozycji elektrod. U drugiej chorej wykonano nakłucie worka osierdziowego z drenażem osierdzia, a po potwierdzeniu perforacji wolnej ściany prawej komory, elektrodę reponowano przeznaczyniowo z worka osierdziowego do przegrody międzykomorowej w warunkach kardiochirurgicznej sali operacyjnej. W niniejszej pracy przeanalizowano możliwe mechanizmy powstania i terapii tamponady serca po implantacji elektrod o aktywnej fiksacji, uwzględniając dane z piśmiennictwa. (Folia Cardiologica Excerpta 2012; 7, 2: 110-114

The incidence of risk factors of type 2 diabetes mellitus in relatives of the patients

WSTĘP. Celem niniejszej pracy była ocena występowania zaburzeń gospodarki węglowodanowej u krewnych I stopnia chorych na cukrzycę typu 2 zależnie od obecności innych czynników ryzyka tej choroby. MATERIAŁ I METODY. Ocenianą grupę tworzyło 42 krewnych I stopnia chorych leczonych w Przyklinicznej Poradni Diabetologicznej Szpitala Uniwersyteckiego w Bydgoszczy. Przeprowadzano badanie podmiotowe, przedmiotowe oraz test doustnego obciążenia 75 g glukozy. WYNIKI. U 13 osób (31%) rozpoznano zaburzenia gospodarki węglowodanowej (grupa ZGW), zaś u 29 ich nie stwierdzono (grupa BZGW). Badani z grupy ZGW byli istotnie statystycznie starsi od osób z grupy BZGW (59,8 &#177; 14,6 vs. 37,8 &#177; 15,5 roku; p < 0,001), cechowały ich znamiennie większe rodzinne obciążenie cukrzycą typu 2 (2,0 &#177; 1,1 vs. 1,1 &#177; 0,4; p < 0,001 - liczba krewnych w rodzinie) i istotnie wyższa liczba czynników ryzyka choroby (2,9 &#177; 1,2 vs. 2,0 &#177; 1,2; p < 0,01). Najczęstsze, istotne statystycznie okazało się występowanie w wywiadzie nieprawidłowego stężenia glukozy we krwi - 61,5% (BZGW - 6,9%). Obie grupy nie różniły się pod względem liczby chorych rodziców, natomiast rodzeństwo chore na cukrzycę miało 92,3% osób z grupy ZGW i tylko 13,8% z grupy BZGW. Przynajmniej jedno dziecko chore na cukrzycę miało 23% osób z grupy ZGW, natomiast nikt z BZGW. Nie wykazano istotnych różnic między grupami odnośnie wskaźnika masy ciała (28,3 &#177; &#177; 4,5 kg/m2 vs. 25,9 &#177; 4,9 kg/m2) oraz wskaźnika talia- biodro (0,86 &#177; 0,08 vs. 0,83 &#177; 0,07, odpowiednio). Cukrzyca ciążowa wystąpiła u 7,7% vs. 6,9% badanych, urodzenie dziecka z masą ciała powyżej 4000 g dotyczyło 7,7% versus 11,9%, a zespół policystycznych jajników stwierdzono u 7,7% versus 3,4%. WNIOSKI. U krewnych I stopnia chorych na cukrzycę typu 2 wystąpienie zaburzeń gospodarki węglowodanowej zależało od: wieku, sumy czynników ryzyka cukrzycy, a zwłaszcza stwierdzenia nieprawidłowych wartości glikemii w wywiadzie, liczby krewnych chorych na cukrzycę typu 2, w szczególności chorego rodzeństwa i dzieci.INTRODUCTION. The aim of the study was the evaluation of glucose metabolism disturbances in I° relatives of the patients with type 2 diabetes, depending on the other present risk factors. MATERIAL AND METHODS. The evaluated group consisted of 42 I° relatives of the patients treated in Outpatient Diabetology Clinic of the University Hospital in Bydgoszcz. A subjective, objective examination and the oral glucose tolerance test were carried out. RESULTS. In 13 patients (31%) glucose metabolism disturbances (ZGW group) were identified, in 29 they were not stated (BZGW group). The examined ZGW group patients were considerably statistically older than the BZGW (59.8 &#177; 14.6 vs. 37.8 &#177; 15.5 years; p < 0.001), had a remarkably greater inherited susceptibility to type 2 diabetes (2.0 &#177; 1.1 vs. 1.1 &#177; &#177; 0.4; p < 0.001 of the number of relatives in the family) and were characterized by a significantly higher number of the diabetes risk factors (2.9 &#177; 1.2 vs. 2.0 &#177; 1.2; p < 0.01). The occurrence of the abnormal glycaemia - 61.5% (BZGW - 6.9%) in the anamnesis turned out to be the most common and statistically important. Both groups did not differ in the number of parents with diabetes, whereas 92.3% patients of the ZGW and only 13.8% of the BZGW had siblings with diabetes. 23% people with ZGW had at least one child with diabetes while no-one thase with BZGW. No significant differences between the groups, regarding BMI were stated: 28.3 &#177; 4.5 kg/m2 versus 25.9 &#177; 4.9 kg/m2 and WHR: 0.86 &#177; 0.08 versus 0.83 &#177; &#177; 0.07 respectively. Gestational diabetes mellitus occurred in 7.7% versus 6.9%, giving birth to a newborn with birth weight above 4000 g: 7.7% versus 11.9%, polycystic ovary syndrome: 7.7% versus 3.4%. CONCLUSIONS. In the I° relatives of the patients with type 2 diabetes the occurrence of glucose metabolism disturbances depended on: age, the amount of diabetes risk factors, especially stating abnormal glycaemia values in the anamnesis, the number of relatives with type 2 diabetes, siblings and children in particular

Edukacja zdrowotna jako metoda poprawy realizacji programu terapeutycznego

Zrozumienie przez chorego sensu działań diagnostycznych i leczniczych sprzyja ich akceptacji oraz zasadniczo poprawia efektywność leczenia. W edukacji zdrowotnej jest ważne, aby odbiorcom przekazywać wiedzę na temat procesu podejmowania decyzji zdrowotnych wraz z ich konsekwencjami, jednak nie należy im narzucać, jakie decyzje powinni podjąć. W ten sposób odbiorca staje się partnerem w procesie nauczania. Spośród metod edukacji należy wymienić: dokładne instruowanie pacjentów (instrukcje ustne, informacje pisemne, programy nauczania); wzmożony kontakt z pacjentami i poradnictwo (automatyczny telefoniczny, wspierany komputerowo monitoring i poradnictwo, kontrole telefoniczne, oddziaływanie na rodziny pacjentów); różne sposoby poprawy wygody leczenia (opieka zdrowotna i zaopatrzenie w leki w miejscu pracy, uproszczenie dawkowania leków); zwiększenie zaangażowania pacjentów w samokontrolę; &#8222;przypominacze&#8221; (dostosowanie schematu przyjmowania leków do codziennych nawyków pacjenta, specjalne pakowanie leków, przypominanie o wizytach kontrolnych i konieczności uzupełnienia leków); inne działania poprawiające współpracę lub nagradzające pacjenta za poprawę przestrzegania zaleceń i skuteczności leczenia (np. dostosowanie częstości wizyt, częściowe pokrywanie kosztów aparatów do mierzenia ciśnienia tętniczego). Niezależnie od tego, jaki sposób edukacji jest wdrażany, dotychczasowe doświadczenia wykazują konieczność weryfikacji stosowanych metod oraz ich ewentualnego zróżnicowania, z uwzględnieniem do możliwości percepcyjnych pacjenta. Skuteczne prowadzenie edukacji zdrowotnej u chorych po zawale serca jest niezwykle trudne. Efektywność tego procesu zależy od wielu modyfikowalnych i niemodyfikowalnych czynników. Być może łączenie różnych metod edukacyjnych tworzących spójną całość, przy jednoczesnym doskonaleniu narzędzi edukacyjnych oraz wzmocnienie motywacji pacjentów pozwoli na osiągnięcie lepszych wyników. (Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 2: 93-99

Albiglutide and cardiovascular outcomes in patients with type 2 diabetes and cardiovascular disease (Harmony Outcomes): a double-blind, randomised placebo-controlled trial

Background: Glucagon-like peptide 1 receptor agonists differ in chemical structure, duration of action, and in their effects on clinical outcomes. The cardiovascular effects of once-weekly albiglutide in type 2 diabetes are unknown. We aimed to determine the safety and efficacy of albiglutide in preventing cardiovascular death, myocardial infarction, or stroke. Methods: We did a double-blind, randomised, placebo-controlled trial in 610 sites across 28 countries. We randomly assigned patients aged 40 years and older with type 2 diabetes and cardiovascular disease (at a 1:1 ratio) to groups that either received a subcutaneous injection of albiglutide (30–50 mg, based on glycaemic response and tolerability) or of a matched volume of placebo once a week, in addition to their standard care. Investigators used an interactive voice or web response system to obtain treatment assignment, and patients and all study investigators were masked to their treatment allocation. We hypothesised that albiglutide would be non-inferior to placebo for the primary outcome of the first occurrence of cardiovascular death, myocardial infarction, or stroke, which was assessed in the intention-to-treat population. If non-inferiority was confirmed by an upper limit of the 95% CI for a hazard ratio of less than 1·30, closed testing for superiority was prespecified. This study is registered with ClinicalTrials.gov, number NCT02465515. Findings: Patients were screened between July 1, 2015, and Nov 24, 2016. 10 793 patients were screened and 9463 participants were enrolled and randomly assigned to groups: 4731 patients were assigned to receive albiglutide and 4732 patients to receive placebo. On Nov 8, 2017, it was determined that 611 primary endpoints and a median follow-up of at least 1·5 years had accrued, and participants returned for a final visit and discontinuation from study treatment; the last patient visit was on March 12, 2018. These 9463 patients, the intention-to-treat population, were evaluated for a median duration of 1·6 years and were assessed for the primary outcome. The primary composite outcome occurred in 338 (7%) of 4731 patients at an incidence rate of 4·6 events per 100 person-years in the albiglutide group and in 428 (9%) of 4732 patients at an incidence rate of 5·9 events per 100 person-years in the placebo group (hazard ratio 0·78, 95% CI 0·68–0·90), which indicated that albiglutide was superior to placebo (p&lt;0·0001 for non-inferiority; p=0·0006 for superiority). The incidence of acute pancreatitis (ten patients in the albiglutide group and seven patients in the placebo group), pancreatic cancer (six patients in the albiglutide group and five patients in the placebo group), medullary thyroid carcinoma (zero patients in both groups), and other serious adverse events did not differ between the two groups. There were three (&lt;1%) deaths in the placebo group that were assessed by investigators, who were masked to study drug assignment, to be treatment-related and two (&lt;1%) deaths in the albiglutide group. Interpretation: In patients with type 2 diabetes and cardiovascular disease, albiglutide was superior to placebo with respect to major adverse cardiovascular events. Evidence-based glucagon-like peptide 1 receptor agonists should therefore be considered as part of a comprehensive strategy to reduce the risk of cardiovascular events in patients with type 2 diabetes. Funding: GlaxoSmithKline