A thoracic-epidural granulocytic sarcoma case that was diagnosed preceding the onset of and that recurred co-incidental to acute promyelocytic leukemia, which developed after surgical treatment.

Granulocytic sarcoma or chloroma is a tumor seen in myelocytic leukemia. Spinal epidural onset is rare and is generally seen before or together with the onset of myelocytic leukemia. An epidural mass located at the 2nd-5th thoracic levels in an 18-year-old male patient was pathologically diagnosed as granulocytic sarcoma. Radiotherapy was performed after surgical intervention. Ten months later, he was re-admitted with abdominal pain. At this time, an epidural mass at the 6th-9th thoracic levels was detected on magnetic resonance imaging, and acute promyelocytic leukemia was diagnosed. After systemic chemotherapy, partial remission was achieved. We aimed to present this rare case with its remarkable follow-up findings.</p

The effects of hemodialysis and peritoneal dialysis on serum homocysteine and C-reactive protein levels.

OBJECTIVES: In this study, we aimed to investigate plasma homocysteine (Hcy) and serum C-reactive protein (CRP) levels in hemodialysis (HD) and continuous ambulatory peritoneal dialysis (CAPD) patients, and the relation among them. MATERIALS AND METHODS: This study was carriedout on 52 HD patients, 26 CAPD patients and a control group of 22 healthy persons. Blood samples were taken from the patients for Hcy and CRP measurements. RESULTS: Serum CRP level was found to be high in 48.1% of HD patients, 69.2% of CAPD patients and 4.5% of the healthy control group. Plasma Hcy level was found out to be above the normal limits in 73.1% of HD patients, 65.4% of CAPD patients and 9% of the healthy control group. There was a significant positive relation (r = 0.384, p < 0.001) between the levels of plasma Hcy and serum CRP in HD and CAPD patients. CONCLUSION: The high levels of Hcy and CRP were found out to be higher in HD and CAPD patients than in the control group. In order to determine the risk rate of Hcy and CRP for coronary artery disease, extensive investigations are required in patients with chronic renal failure that also have coronary artery disease

Eosinophil infiltration, gastric juice and serum eosinophil cationic protein levels in Helicobacter pylori-associated chronic gastritis and gastric ulcer.

INTRODUCTION: Helicobacter pylori is one of the main causes of gastroduodenal diseases, such as chronic gastritis and peptic ulcer. It has been shown that eosinophils increase in the stomach in H. pylori infection. Eosinophilic cationic protein (ECP) is a cytotoxic molecule secreted by the activated eosinophils. However, there are no sufficient data about the role of ECP in H. pylori infection and its effect on ulcer development. In this study we investigated the gastric eosinophilic infiltration, gastric juice and serum ECP levels in patients with chronic gastritis and gastric ulcer associated with H. pylori. MATERIALS AND METHODS: Forty-four H. pylori-positive and 20 H. pylori-negative patients who underwent upper gastrointestinal system endoscopy after admitting with dyspeptic complaints were enrolled in the study. Twenty-one of the H. pylori-positive patients had gastric ulcer while 23 patients had none. During endoscopy, multiple gastric biopsies and juices were taken. In gastric biopsies, H. pylori and eosinophilic infiltration were assessed. Additionally, gastric juice and serum ECP levels were measured. RESULTS: Eosinophil infiltration, gastric juice ECP levels, and gastric juice/serum ECP ratios in the H. pylori-positive group were greater than in the H. pylori-negative group (p < 0.01). There was no statistically significant difference regarding serum ECP levels between the two groups (p > 0.05). When H. pylori-positive patients were compared with regard to gastric ulcer presence, however, there was no significant difference in gastric eosinophil infiltration, gastric juice ECP levels, serum ECP levels, and gastric juice/serum ECP ratios (p > 0.05). CONCLUSION: The results of this study suggest that eosinophils and eosinophil-released ECP may contribute to inflammatory changes seen in chronic gastritis, whereas there is no proof that they play a role in ulcer development

Manufacturing and morphology of poly(-caprolactone) based microfibre webs for biomedical applications through airbrush technique

The objective of this study is to fabricate poly(-caprolactone) (PCL)-based micro/nano fibrous structures by using different types of solvents and nozzle sizes and to investigate the morphology of fabricated airbrushed structures for future biomedical applications. It is observed from the morphology and diameter of micro/nanofibres structures based on nozzle size, concentration of PCL and solvents, that these airbrushed biocompatible and biodegradable webs offer a potential in the medical field requiring direct, rapid and conformable applications

The effects of peritoneal dialysis and hemodialysis on serum tumor necrosis factor-alpha, interleukin-6, interleukin-10 and C-reactive-protein levels.

BACKGROUND: Markers of an acute phase reaction, such as C-reactive protein (CRP) or tumor necrosis factor-alpha (TNF-alpha) and interleukin (IL)-6, are predictive for cardiovascular morbidity and mortality in normal subjects and in chronic renal failure patients. In this study, we aimed to investigate serum TNF-alpha, IL-6, IL-10 and CRP levels in continuous ambulatory peritoneal dialysis (CAPD) and hemodialysis (HD) patients. MATERIALS AND METHODS: Serum levels of TNF-alpha, IL-6, IL-10 and CRP levels were measured in 30 patients who were just diagnosed with end-stage renal failure and treated, with 16 CAPD (nine female, seven male) and 14 HD (eight female, six male) patients, before CAPD or HD treatment and after 3 months from the beginning of CAPD or HD in patients with no clinical signs of infection. The control groups were 20 healthy persons of similar age and sex. Serum levels of TNF-alpha, IL-6, IL-10 and CRP were measured by enzyme-linked immunosorbent assay in stable CAPD and HD patients and in healthy persons. RESULTS: The mean serum levels of TNF-alpha, IL-6, IL-10 and CRP showed no significant differences between the CAPD and HD patients for the beginning values and the third month of treatment. However, serum TNF-alpha, IL-6, IL-10 and CRP levels were higher than the control group in the CAPD and HD patients regarding the beginning values and the third month of treatment (p < 0.001). CONCLUSIONS: CAPD and HD of the renal replacement therapy have no effects on serum CRP and cytokines

Serum levels of tumor necrosis factor-alpha, interleukin-6 and interleukin-8 are not increased in dyspeptic patients with Helicobacter pylori-associated gastritis.

INTRODUCTION: Helicobacter pylori (H. pylori) is a non-invasive microorganism causing intense gastric mucosal inflammatory and immune reaction. H. pylori-induced gastric mucosal cytokine overproduction has been clearly documented previously. The stomach has a large surface area and continuous spill-over of locally produced cytokines into the blood stream is a possibility. There are few and conflicting data on circulatory proinflammatory cytokine levels in patients with H. pylori infection. MATERIALS AND METHODS: Forty-two dyspeptic patients were enrolled into the study. The presence of H. pylori infection was diagnosed with antral histopathologic examination. After overnight fasting; serum samples were obtained from each patient to determine circulating interleukin (IL)-6, IL-8 and tumor necrosis factor-alpha (TNF-alpha) levels. RESULTS: H. pylori was shown in 30 cases using Giemsa stain in antral histopathologic evaluation. Twelve cases were negative for H. pylori staining. Both the age and sex distribution had an insignificant difference in both H pylori-positive and H. pylori-negative groups. The mean circulatory levels of IL-6, IL-8 and TNF-a in both groups were not different. The situation was same in respect to the serum levels of these cytokines and the degree of inflammation, H. pylori density and activation scores according to Sydney classification. CONCLUSION: We could not show elevated circulatory levels of IL-6, IL-8 and TNF-alpha in H. pylori-infected cases. We believe that H. pylori-related cytokine activation become concentrated on gastric mucosa and this pathogen-induced local inflammatory cascade does not cause changes in circulatory levels of these cytokines. Moreover, there is no correlation between the levels of serum cytokines and Sydney parameters

Selçuk Üniversitesi öğrencilerinde anemi görülme sıklığı

Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi Onkoloji Ünitesi' ne Aralık 1997 - Aralık 1999 tarihleri arasında başvuran ve KHAK tanısı alan ve daha önce tedavi almamış, 23 'ü erkek, 8'i kadın toplam 31 hasta çalışmaya alındı. Hastalar Nisan 2000 tarihine kadar 28 ay boyunca izlendi. Hastaların genel yaş ortalaması 59±9.55 (42-75) iken, kadınların yaş ortalaması 60.5±7.1 (45-65), erkeklerinki 59±0 (42-75) idi. Hastalar sadece KT ve KT+DMAH alanlar olmak üzere iki gruba randomize edildi. Sadece KT alan grupta (Grup I) 1 5 hasta, KT+DMAH alan grupta (Grup II) 1 6 hasta takip edildi. KT olarak CEV (Epirubisin 90 mg/m2 bir gün, siklofosfamîd 750 mg/m2 bir gün ve vinkristin 1.4 mg/m2 bir gün) 3 hafta ara ile 6 kür şeklinde, DMAH ise KT boyunca her gün 5000Ü subkutan olarak uygulandı. Her iki grup arasında cinsiyet, yaş, performans statüsü, hastalığın yaygınlığı ve sigara içen hasta sayısı bakımından istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu. 45Tüm hastaların birincil KT' ye cevap oranı %64.5 iken, hastaların gruplara göre cevap oranları grup I için %40, grup II için %87.5 olarak bulundu. Her iki grup arasındaki tedavi cevabı farkı istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p= 0.02). Grup I' de tedaviye cevap veren hastalardan hiçbirinde TC gözlenmezken, grup II' de tedaviye cevap veren 14 hastanın 2' inde (%14.3) TC alındı. Tüm hastalar için hesaplanan ortanca progresyonsuz geçen süre 9.76±1.29 ay (%95 GA: 7.23-12.28) olarak bulundu. Bu süre grup I için 6.7±1.0 ay (%95 GA: 4.6-8.8) iken, grup II için 12.9±2.2 ay (%95 GA: 8.6-17.2) idi. Her iki grup arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p=0.009). Tüm hastaların progresyonsuz geçen sürelerinin aylara göre oranları ise; 12 aylık %28.9, 1 8 aylık %1 1.6, 24 aylık %0 idi. Hesaplanan progresyonsuz süre oranları grup I için; 12 aylık %20, 18 aylık %0, 24 aylık %0 iken, grup II için 12 aylık %37.4, 18 aylık %24.9, 24 aylık %0 bulundu. Tüm hastaların hesaplanan ortanca yaşam süreleri ise 13.95±1.67 ay (%95 GA: 10.68- 17.22) olarak bulundu. Grup I için hesaplanan ortanca yaşam süresi 10.3+1.7 ay (%95 GA: 7.0-13.6), grup II için ise 18.39±2.7 ay (%95 GA: 13.2-23.6) idi. Her iki grup arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p=0.01). Tüm hastaların yaşam oranlarının aylara göre dağılımı ise; 12 aylık yaşam %51.1, 18 aylık yaşam %30.6, 24 aylık yaşam %15.3 idi. Hesaplanan yaşam oranları grup I için; 12 aylık %40, 18 aylık %20, 24 aylık %0 iken, grup II için; 12 aylık %61.9, 18 aylık %41.3, 24 aylık %41.3 bulundu. KHAK için tümör markırı olarak bakılan CEA, ferritin, LDH ve NSE tedavi öncesi ve sonrası tüm hastalarda, sınırlı ve yaygın hastalık kabul edilen alt gruplarda değerlendirildi. Buna göre tüm hastalarda tedavi öncesi ve sonrası fark istatistiksel olarak CEA, ferritin ve LDH için anlamsız (sırasıyla p=0.79, p=0.29, p=0.39), NSE için anlamlı bulundu (p=0.01). 46Ayrıca NSE için tedavi öncesi sınırlı ve yaygın hastalık arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p=0.001). Progresyon gösteren hastalarda NSE düzeyinde yükselme tespit edildi. Çalışmamızda toplam 14 (%45) hastada uzak organ metastazı tespit edildi. Toplam olarak tedavi öncesi ve takipte en sık uzak organ metastazı bölgesi beyin olmuştur (%32.3). Tedavi öncesi en sık uzak organ metastazı ise karaciğerde (%16.1) tespit edildi. Toplam olarak sık tutulan diğer uzak organlar ise; lenf nodu %9.75 kemik %6.5, adrenal bez %6.5, cilt %3.2 iken, birden çok uzak organ tutulumu %22.6 oranında görüldü. Sonuç olarak çalışmamıza göre KHAK' de KT ile birlikte DMAH uygulamasının objektif cevap, hastaların progresyonsuz olarak geçirdikleri süre ve toplam yaşam süreleri üzerine belirgin şekilde olumlu etkisi olmuştur. KHAK' de tümör markın olarak kullanılan NSE tedavi takibi ve hastalığın yaygınlığını iyi bir şekilde yansıtırken, çalışmamızda bakılan ferritin, CEA ve LDH, KHAK' de yüksek değerlere ulaşmakta fakat tedavi takibi ve hastalığın yaygınlığı ile korelasyon göstermemektedir.This study was conducted in Medical Oncology Department of Erciyes University Medical Faculty between December 1997 - December 1999. 31 patients (23 male, 8 female) who were diagnosed as SCLC and chemonaive were enrolled in this study. The patients were followed for 28 months. Mean age of patients was 59±9.55 (Range 42-75) years. The patients were randomized into two groups as patients given only chemotherapy (CT) and given CT and low molecular weight heparin (LMWH). In group given only CT (Group I) 15 patients, in group given CT and LMWH (Group II) 16 patients were followed. CEV (Cyclophosphamide 750 mg/m2 one day, epirubicine 90 mg/m2 one day, vincristine 1 mg/m2 one day) was administered with three week interval for six cycles and LMWH was administered as 5000U subcutaneously every day during CT. There was no statistically significant difference between two groups, in terms of patients characteristics. 48Response rate of all patients to first line CT was 64.5%, this was 40% and 87.5% for group I and II respectively. Difference in treatment response was statistically significant between two groups. (p0.05). But there was statistically significant difference for NSE between pretreatment and posttreatment values (p<0.05), also there was statistically significant difference for NSE between limited and extensive disease before treatment (p<0.05). Distant metastas was detected in 14 patients (45%) in our study. Cerebral metastases was the most common metastases site diagnosis and follow up period (32.3%). Most common site of metastases before treatment was detected in the liver (16.1%). In conclusion, LMWH administration with CT in SCLC was found to have positive effect on treatment response rate, progression free survival and overall survival in our study. NSE as a tumor marker in SCLC can be used for follow up of treatment and detection of extend of disease

The effects of darbepoetin on peritoneal fibrosis induced by chemical peritonitis and on peritoneal tissue MMP-2 and TIMP-2 levels at rats

Uzun süreli periton diyaliz (PD) tedavisi sonrası periton zarında meydana gelen patolojik değişiklikler sonucu enkapsüle periton sklerozu (EPS) gelişebilir. EPS, PD'nin ciddi bir komplikasyonu olup PD yetersizliğine ve ölüme neden olabilir. Günümüzde henüz tam olarak tedavisi mümkün değildir. Darbepoetinæ bir hemopoetik büyüme faktörü olup anemi tedavisinde kullanılır. Darbepoetin'in peritoneal fibrozisteki etkinliğini gösteren henüz bir çalışma yoktur. Bazı çalışmalarda kalp, beyin ve böbrekte gelişen fibroziste, fibrozisi azalttığı gösterilmiştir. Amaç: Bu çalışmada darbepoetin'inæ sıçanlarda tuzlu su içinde erimiş %15 etil alkol ve %0,1 klorheksidin glukonat bulunan solusyon ile peritoneal fibrozis gelişimi ve peritoneal fibrosis gelişimi ile ilgili olabilecek peritoneal doku MMP-2 ve TIMP-2 üzerine etkisini araştırmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: Yirmi dört adet dişi Wistar albino sıçan üç gruba bölündü. Grup1 (KH grubu): Kimyasal peritonit oluşturmak için tuzlu su içinde erimiş %15 etil alkol ve %0,1 KH bulunan karışımı 3 ml / gün karın içine, grup 2 (KH+Epo grubu): tuzlu su içinde erimiş %15 etil alkol ve %0,1 KH bulunan karışımı 3 ml / gün karın içine + ilk gün ve yedinci günde darbepoetin 12.5 mcg/kg dozunda iki kez ciltaltına, grup 3 (SF grubu): %0,9'luk serum fizyolojikten 3 ml / gün karın içine uygulandı. Karın içine tüm uygulamalar karnın sağ alt kadranından 21 gauge iğne ile yapıldı. Çalışma süresi 14 gün olarak belirlendi. 15.günde sıçanlar sakrifiye edildi ve paryetal periton için karın sol ön duvarından visseral periton için karaciğer üzerinden örnekler alındı. Patolojik inceleme için Hematoksilen & Eosin (HE) ve Von Gieson (VG) boyası kullanıldı. Işık mikroskopisi ile paryetal ve visseral peritonun kalınlığı, damar çoğalması, fibrozis ve yangı değerlendirildi. İmmünohistokimyasal olarak MMP-2 ve TIMP-2 antikor boyaları kullanılarak ışık mikroskopisi ile değerlendirildi. Biyokimyasal olarak paryetal periton doku örneklerinde MMP-2 ve TIMP-2 çalışıldı. MMP'lerin çalışılmasında jelatin zimografi, TIMP'ler için ELİSA yöntemi kullanıldı. Bulgular: Histopatolojik değerlendirmede HE ve VG ile KH+Epo grubunda KH grubuna göre paryetal ve visseral peritonda kalınlık azalması istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p 0,05) İmmünohistokimyasal olarak Darbepoetin paryetal ve visseral peritonda MMP-2'yi KH grubuna göre baskılarken (p 0,05). Biyokimyasal olarak ise paryetal peritonda aktif MMP-2'nin proMMP-2'ye oranı KH+Epo grubunda KH grubuna göre artırması anlamlı bulunurken (p Sonuç: Darbepoetinæ KH ile oluşturulan kimyasal peritonit sonrasında histopatolojik olarak peritoneal fibrozis gelişimini azaltmaktadır. Darbepoetin'in periton fibrozisine neden olmadığı ve periton fibrozisini engelleyebileceği söylenebilir. Ancak bu konuda gerek doz ile ilgili gerekse süre ile ilgili geniş çaplı deneysel ve klinik araştırmalara ihtiyaç vardır. Encapsulating peritoneal sclerosis (EPS) may develop as a result of pathological changes occuring at peritoneal membrane after long-term peritoneal dialysis (PD). EPS is regarded as a serious complication of peritoneal dialysis, and may lead to inadequate dialysis and death. Currently, no validated guidelines for management of EPS exist. Darbepoetin, a hematopoietic growth factor, is a synthetic analogue of erythropoietin and used as an erythropoiesis stimulating agent. The study showing effectiveness of darbepoetin on peritoneal fibrosis is not available yet. However, there are some studies showing that it can decrease fibrosis in heart, brain, and kidneys. Objective: To assess the influence of darbepoetin on development of peritoneal fibrosis on rats induced by daily injections of chlorhexidine gluconate (0,1%) and ethanol (15%) dissolved in saline, and on peritoneal tissue levels of MMP-2 and TIMP-2 that may be regarded as factors playing role on development of peritoneal fibrosis. Subjects and Methods: Twenty-four female Wistar albino rats were divided into three groups. The first group received 3 ml daily injections of chlorhexidine gluconate (0,1%) and ethanol (15%) dissolved in saline intraperitoneally to induce chemical peritonitisæ group 2 (Chlorhexidine gluconate and Epo group) received 3 ml daily injections of chlorhexidine gluconate (0,1%) and ethanol (15%) dissolved in saline and also darbepoetin 12.5 microgr/ per kilogram/ day subcutaneously on the first and seventh daysæ group 3 (saline group) received 0.9% saline (3 ml/d) intraperitoneally through right lower quadrant by 21 gauge needle. The study duration was fourteen days. On the fifteenth day rats were sacrificed, parietal and visceral peritoneum samples were obtained from left anterior abdominal wall and liver, respectively. Pathological samples were examined using Hematoxyline & Eosin (HE), and Von Gieson (VG) stains. The thickness, vascular proliferation, and inflammation were determined by light microscopy. MMP-2 and TIMP-2 were studied immunohistochemically by monoclonal antibody staining. The expression of MMP-2 on parietal peritoneum were studied biochemically by using gelatin zymography, and of TIMP-2 by ELISA. Results: The decrease in thickness of parietal and visceral peritoneum in group 2 was statistically significant when compared to group 1 (p 0.05). Immunohistochemically darbepoetin was shown to decrease MMP-2 expression on parietal and visceral peritoneum than group 2 (p 0.05). Biochemically the ratio of active MMP-2 to proMMP-2 was significantly increased in group 2 than group 1 (p Discussion: Darbepoetin histopathologically reduces peritoneal fibrosis induced by chlorhexidine gluconate. We can suggest that Darbepoetin does not cause peritoneal fibrosis and may prevent peritoneal fibrosis. But from dosage and duration points of view we need extended further clinical and experimental studies

Midazolam anestezisinin (bolus ve infüzyon) hemodinamik parametreler üzerine etkileri ve postoperatif flumazenil kullanımının klinik değerlendirilmesi

Bu çalışma, Selçuk Üniversitesi Tıp Fakültesi Anesteziyoloji ve Reanimasyon Anabilim Dalı'nda çeşitli nedenlerle operasyon planlanan ASA I-II'ye giren toplam 40 vaka'da yapıldı. Çalışmamızda, midazolam anestezisini iki farklı yöntemle uygulayarak hemodinamik parametreler üzerine etkisini ve postoperatif kullandığımız flumazenirin doz gereksinimini, yan etkilerini, uyanma ve solunum depresyonu üzerine olan etkilerini araştırmayı amaçladık. Tüm hastalara operasyondan 20-30 dk önce 0.07 mg/kg midazolam + 1/2 mg Atropin premedikasyonu uygulandı. İndüksiyon 1 mg/kg meperidin +0.3 mg/kg midazolam +0.5 mg/kg Atracrium ile sağlandıktan sonra olgular entübe edildiler. Olgular iki gruba ayrıldı. I. grupta idamede 41t/dk 02 +41t/dk N2O ve gerektikçe 0.1 mg/kg midazolam bolus şeklinde uygulandı. II. grupta ise idamede 41t/dk O2 +41t/dk N2O +0.1 mg/kg midazolam infüzyonu ile sağlandı. Her iki gruba gerektikçe kas gevşetici olarak atracrium 0.2mg/kg dozunda uygulandı. Her iki grupta induksiyondan ldk sonra, Entübasyondan sonra, Cerrahi başlangıcında ve peroperatif 10'ar dakika aralıklarla S AB, DAB, KAH değerleri kaydedildi. İnduksiyondan ldk sonra her iki grupta SAB' da hafif düşme, buna bağlı olarak da KAH' da hafif yükselme gözlendi. ' Tüm bu değişiklikler kendiliğinden 5-10dk içerisinde düzeldi. Postoperatif uyguladığımız flumazenil ise her iki gruptada 0.2-0.6 mg dozunda yeterli uyanıklık sağladı. Kardiyovasküler parametrelerde ve Sp02 üzerinde hiçbir değişikliğe neden olmadı. Görülen yan etkiler her iki grupta da benzer olup en sık bulantı, baş dönmesi, ağlama, terleme, titreme olup bu yan etkiler 1-2 dk içerisinde kendiliğinden düzeldi. Midazolam anestezisi kendi başına diğer i.v. anestezik ajanlara bir alternatif olabildiği gibi antagonistinin olmasıyla da üstünlük sağlamaktadır. Flumazenil ise benzodizepinlerle yapılan sedasyonun ve anestezinin sonlandırılmasında güvenle kullanılabilecek bir antagonist ilaçtır.This study was done in the Selçuk University School of Medicine Department of Anesthesiol and Reanimation on 40 patients undergoing various operations. All the patents physical status were in ASA groups I-II. In our study by using midazolam anesthesia in two different methods we tried to evaluate their effects on the hemdynamic variables and the effects of flumazenil used postoperatively. All the patients recieved 0.07 mg/kg rnidazolam+ 0.5mg Atropine 20-30 min. preoperatively as premedication, induction was done by using lmg/kg meperidin + 0.3mg/kg midazolam+0.5mg/kg atracurium and the patients were intubate. The patients were divided ransomly into two groups, in the first group 41t/min O2+ 41t/min N20 and IV bolus midazolam was used for maintenance while second group recived 41t/min 02+ 41t/min N2O+ 0. lmg/kg midazolam as infusion. Both groups recived atracurium 0.2mg/kg bolus as needed. İn both groups systolic artery pressure (SAP), diastolic artery pressure (DAP), and heart rate(HR), was recorder at the first minute after induction, after entubation, start of the operation, and every 10 minutes during operation. A descrease in SAP both groups in the first minute after induction and a moderate rise in HR was recorded. These changes returned to normal in 5-10 minute spontaneously. Postoperative flumazenil resulted in satisfactory awakening in 0.2-0.6mg doses, and did not change the hemodynamic variables and Sp02. The side effects were similar in both groups and consisted of nausea, dizzyness, crying, sweating, shivering and terminated in 1-2 minutes. Because it has an antagonist midazolam anethesia is a superior alternative to other IV anesthetic ajents. Flumazenil is a safe antagonist for the termination of benzodiazepine anesthesia and sedation

The effects of darbepoetin on peritoneal fibrosis induced by chemical peritonitis and on peritoneal tissue MMP-2 and TIMP-2 levels at rats

Uzun süreli periton diyaliz (PD) tedavisi sonrası periton zarında meydana gelen patolojik değişiklikler sonucu enkapsüle periton sklerozu (EPS) gelişebilir. EPS, PD'nin ciddi bir komplikasyonu olup PD yetersizliğine ve ölüme neden olabilir. Günümüzde henüz tam olarak tedavisi mümkün değildir. Darbepoetinæ bir hemopoetik büyüme faktörü olup anemi tedavisinde kullanılır. Darbepoetin'in peritoneal fibrozisteki etkinliğini gösteren henüz bir çalışma yoktur. Bazı çalışmalarda kalp, beyin ve böbrekte gelişen fibroziste, fibrozisi azalttığı gösterilmiştir. Amaç: Bu çalışmada darbepoetin'inæ sıçanlarda tuzlu su içinde erimiş %15 etil alkol ve %0,1 klorheksidin glukonat bulunan solusyon ile peritoneal fibrozis gelişimi ve peritoneal fibrosis gelişimi ile ilgili olabilecek peritoneal doku MMP-2 ve TIMP-2 üzerine etkisini araştırmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: Yirmi dört adet dişi Wistar albino sıçan üç gruba bölündü. Grup1 (KH grubu): Kimyasal peritonit oluşturmak için tuzlu su içinde erimiş %15 etil alkol ve %0,1 KH bulunan karışımı 3 ml / gün karın içine, grup 2 (KH+Epo grubu): tuzlu su içinde erimiş %15 etil alkol ve %0,1 KH bulunan karışımı 3 ml / gün karın içine + ilk gün ve yedinci günde darbepoetin 12.5 mcg/kg dozunda iki kez ciltaltına, grup 3 (SF grubu): %0,9'luk serum fizyolojikten 3 ml / gün karın içine uygulandı. Karın içine tüm uygulamalar karnın sağ alt kadranından 21 gauge iğne ile yapıldı. Çalışma süresi 14 gün olarak belirlendi. 15.günde sıçanlar sakrifiye edildi ve paryetal periton için karın sol ön duvarından visseral periton için karaciğer üzerinden örnekler alındı. Patolojik inceleme için Hematoksilen & Eosin (HE) ve Von Gieson (VG) boyası kullanıldı. Işık mikroskopisi ile paryetal ve visseral peritonun kalınlığı, damar çoğalması, fibrozis ve yangı değerlendirildi. İmmünohistokimyasal olarak MMP-2 ve TIMP-2 antikor boyaları kullanılarak ışık mikroskopisi ile değerlendirildi. Biyokimyasal olarak paryetal periton doku örneklerinde MMP-2 ve TIMP-2 çalışıldı. MMP'lerin çalışılmasında jelatin zimografi, TIMP'ler için ELİSA yöntemi kullanıldı. Bulgular: Histopatolojik değerlendirmede HE ve VG ile KH+Epo grubunda KH grubuna göre paryetal ve visseral peritonda kalınlık azalması istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p 0,05) İmmünohistokimyasal olarak Darbepoetin paryetal ve visseral peritonda MMP-2'yi KH grubuna göre baskılarken (p 0,05). Biyokimyasal olarak ise paryetal peritonda aktif MMP-2'nin proMMP-2'ye oranı KH+Epo grubunda KH grubuna göre artırması anlamlı bulunurken (p Sonuç: Darbepoetinæ KH ile oluşturulan kimyasal peritonit sonrasında histopatolojik olarak peritoneal fibrozis gelişimini azaltmaktadır. Darbepoetin'in periton fibrozisine neden olmadığı ve periton fibrozisini engelleyebileceği söylenebilir. Ancak bu konuda gerek doz ile ilgili gerekse süre ile ilgili geniş çaplı deneysel ve klinik araştırmalara ihtiyaç vardır. Encapsulating peritoneal sclerosis (EPS) may develop as a result of pathological changes occuring at peritoneal membrane after long-term peritoneal dialysis (PD). EPS is regarded as a serious complication of peritoneal dialysis, and may lead to inadequate dialysis and death. Currently, no validated guidelines for management of EPS exist. Darbepoetin, a hematopoietic growth factor, is a synthetic analogue of erythropoietin and used as an erythropoiesis stimulating agent. The study showing effectiveness of darbepoetin on peritoneal fibrosis is not available yet. However, there are some studies showing that it can decrease fibrosis in heart, brain, and kidneys. Objective: To assess the influence of darbepoetin on development of peritoneal fibrosis on rats induced by daily injections of chlorhexidine gluconate (0,1%) and ethanol (15%) dissolved in saline, and on peritoneal tissue levels of MMP-2 and TIMP-2 that may be regarded as factors playing role on development of peritoneal fibrosis. Subjects and Methods: Twenty-four female Wistar albino rats were divided into three groups. The first group received 3 ml daily injections of chlorhexidine gluconate (0,1%) and ethanol (15%) dissolved in saline intraperitoneally to induce chemical peritonitisæ group 2 (Chlorhexidine gluconate and Epo group) received 3 ml daily injections of chlorhexidine gluconate (0,1%) and ethanol (15%) dissolved in saline and also darbepoetin 12.5 microgr/ per kilogram/ day subcutaneously on the first and seventh daysæ group 3 (saline group) received 0.9% saline (3 ml/d) intraperitoneally through right lower quadrant by 21 gauge needle. The study duration was fourteen days. On the fifteenth day rats were sacrificed, parietal and visceral peritoneum samples were obtained from left anterior abdominal wall and liver, respectively. Pathological samples were examined using Hematoxyline & Eosin (HE), and Von Gieson (VG) stains. The thickness, vascular proliferation, and inflammation were determined by light microscopy. MMP-2 and TIMP-2 were studied immunohistochemically by monoclonal antibody staining. The expression of MMP-2 on parietal peritoneum were studied biochemically by using gelatin zymography, and of TIMP-2 by ELISA. Results: The decrease in thickness of parietal and visceral peritoneum in group 2 was statistically significant when compared to group 1 (p 0.05). Immunohistochemically darbepoetin was shown to decrease MMP-2 expression on parietal and visceral peritoneum than group 2 (p 0.05). Biochemically the ratio of active MMP-2 to proMMP-2 was significantly increased in group 2 than group 1 (p Discussion: Darbepoetin histopathologically reduces peritoneal fibrosis induced by chlorhexidine gluconate. We can suggest that Darbepoetin does not cause peritoneal fibrosis and may prevent peritoneal fibrosis. But from dosage and duration points of view we need extended further clinical and experimental studies