Pastoral Theology of Father Franciszek Blachnicki - The Outline

Krytyczna analiza posoborowej myśli pastoralno-teologicznej posłużyła ks. Blachnickiemu nie tylko do wprowadzenia jej na obszar polskiej myśli teologicznej, lecz także do wypracowania własnego i oryginalnego ujęcia tej dyscypliny wiedzy teologicznej. W swojej koncepcji ks. Blachnicki, pozostając w nurcie eklezjologicznej dedukcji teologii pastoralnej, wypracował pojęcie Kościoła odpowiadają ce aktualnej jego samoświadomości. Pojęcie to wyprowadził z dokonanej przez siebie syntezy eklezjologii Vaticanum II. Operując biblijnym pojęciem wspólnoty, dokonał jednocześnie próby jej trynitarnej dedukcji, co znalazło wyraz najpierw w asocjacji pneumatologicznej eklezjologii H. Mühlena, a następnie w trynitarnym uzasadnieniu teologii pośrednictwa zbawczego Kościoła, które wyraża się w istnieniu w Kościele dwóch porządków pośrednictwa, odpowiadających podwójnej misji Osób Bożych, a więc porządku chrystologicznego (związanego z słowem, sakramentem i urzędem) i porządku pneumatologicznego (związanego z realizacją życia chrześcijańskiego wszystkich wiernych w zjednoczeniu z Chrystusem i innymi ludźmi w Duchu Świętym), i w określeniu teologii pastoralnej jako teologii żywego Kościoła na podstawie dogmatu trynitarnego. Tym żywym Kościołem jest zrealizowana wspólnota życia ludzi z Bogiem i pomiędzy sobą w Chrystusie i w Duchu Świętym. Syntezę swej dedukcji ks. Blachnicki zawarł w sformułowaniu zasady życia Kościoła, zasady jego działania i zasady teologii pastoralnej jako teologii tego życia. Zasadą życia Kościoła, określającą, w jaki sposób ma się on urzeczywistniać zgodnie z wolą Chrystusa i swoją naturą i dla zapewnienia sobie wewnętrznego i zewnętrznego wzrostu, jest koinonia, czy li – zrealizowana w widzialnym znaku posługi słowa i sakramentu oraz społecznej jedności wiary i miłości – wspólnota ludzi z Chry stusem i z sobą w Duchu Świętym, który jako jedna i ta sama Oso ba w Chrystusie i wszystkich członkach Kościoła stanowi niewidzial ną istotę tej wspólnoty. Sformułowana przez Blachnickiego zasada działania Kościoła, będąca zarazem zasadą teologii pastoralnej i duszpasterstwa, brzmi następująco: Pośrednictwo zbawcze Kościoła (czyli duszpasterstwo) należy sprawować w tym celu i w taki sposób, aby uobecniać samooddanie się Boga w Chrystusie w słowie i w sakramencie i warunkować wolne przyjęcie tego oddania się we wzajemnym oddaniu siebie w Duchu Świętym przez wiarę i miłość, dla urzeczywistniania wspólnoty w aspekcie wertykalnym (z Bogiem) i horyzontalnym (z braćmi), w widzialnym i skutecznym znaku zgromadzenia eucharystycznego i wspólnoty lokalnej, pozostającej w jedności z Kościołem po wszechnym. Teologię pastoralną ks. Blachnicki rozumiał jako teologię zbawczego pośred nictwa Kościoła, u podstaw której leży, wypracowany przez eklezjologię Soboru Watykańskiego II, „obraz wiodący” urzeczywistniania się Kościoła jako wspólnoty, określony bliżej przez pojęcie sakramentu. Zasadą życia i działania Kościoła jest realizowanie koinonii na trzech płaszczyznach życia Ko ścioła. Najpierw w znaku zgromadzenia liturgicznego, które – dzięki stałej obecno ści Chrystusa w swoim Kościele – posiada moc objawiania i tworzenia siebie jako Kościół poprzez przepowiadanie słowa, sprawowanie Eucharystii oraz pozostałe sakramenty (leiturgia). Następnie Kościół ma moc urzeczywistniania się w osobie ludzkiej (martyria) poprzez przepowiadanie słowa, związane z nawróceniem się (ewangelizacja) i włączeniem się osoby w proces inicjacji (katechumenat), który ostatecznie prowadzi do odkrycia diakonijnej wspólnoty (diakonia), stojącej w służbie odnowy Kościoła lokalnego (koinonia). W realizacji tego zadania wielką rolę mają do spełnienia rozwijające się w Kościele ruchy eklezjalne. Jednym z nich jest założony przez ks. Blachnickiego ewangelizacyjno-katechumenalny Ruch Światło-Życie. W konsekwencji ks. Blachnicki sformułował treść zasady formalnej teologii pastoralnej. Oprócz jej znaczenia w realizowaniu tzw. duszpasterstwa, wskazał również na jej wartość w określeniu struktury przedmiotu teologii żywego Kościoła. Teologia pastoralna jako nauka zyskuje w proponowanej zasadzie formalnej swoje principium, które pozwala rozbudować ją jako prawdziwie teologiczną i dedukcyjną naukę. Otrzymuje ona jasno określony przedmiot materialny i formalny. Przedmiotem materialnym jest Kościół, dlatego zamiast o teologii pastoralnej, lepiej – zdaniem Blachnickiego – mówić o eklezjologii pastoralnej. Określenie ,,pastoralna” z kolei wskazuje na przedmiot formalny, jakim jest zaanga żowana i zmierzająca do działania troska o wzrost Kościoła. Ta troska może dotyczyć tylko Kościoła żywego, istniejącego i mającego się urzeczywistniać we współczesnym świecie – i ta aktualność również stanowi przedmiot formalny tej dy scypliny. Dlatego w postulowanej analizie trzeba zawsze mieć na uwadze trzy elementy: idealny obraz Kościoła, odpowiadający Bo żemu planowi jako element normatywny i zobowiązujący; aktualną, zjawiskową postać Kościoła w jego przejawach życia i formach dzia łania jako element krytycznie oceniany i – na trzecim miejscu – tak zwany świat współczesny, jeśli warunkuje on urzeczywistnia nie się Kościoła, będąc jakąś aktualizacją i specyfikacją Bożego we zwania do realizacji misji Kościoła. W konsekwencji, jako rezultat dokonanych analiz, ks. Blachnicki zaproponował następującą definicję „teologii pastoralnej”: Eklezjologia pastoralna jest teologiczno-praktyczną nauką, która w świetle objawienia oraz zbawczej woli Boga (obiectum formale quo) zajmuje się żywym Kościołem, czyli Kościołem, jeśli urzeczywistnia się on i ma się urzeczywistniać współcześnie we wspólnocie (obiectum formale quod), ustalając – na podstawie analizy jego sytuacji – zasady i dyrektywy jego działania na dziś i na jutro. Oprócz wskazań dotyczących metody teologii pastoralnej ks. Blachnicki wyprowadził również cały zakres i strukturę przedmiotu materialnego tej dyscypliny, dzieląc ją na teologię pastoralną (eklezjologię pastoralną) ogólną i szczegółową. Zasadą porządkującą i określającą bliżej strukturę przedmiotu eklezjologii pastoralnej jest idea wspól noty, która pełni w tym schemacie zarówno funkcję zasady jednoczącej wszystkie dyscypliny szczegółowe i dziedziny eklezjologii pastoralnej, jak i podstawę ich podziału

Is this liberature? : words and images in Sebald’s "The rings of Saturn"

The paper takes up the example of Sebald’s The Rings of Saturn to explore the relationship between words and images in the context of liberature. The audience is invited to follow Sebald on his journey along the East Anglian coast, but also to pose the question of discernment between books in which text is complemented with illustrations and those whose authors purposefully fuse the verbal and visual content to create a liberatic work. The analysis concentrates around Sebald’s descriptions of landscape, focusing on the narrator noticing particular objects against the plain coast as well as uniting nature and humankind in numerous digressions. A close reading of a few passages with reference to studies by i.a. Long, Jacobs and Cooke makes it possible to examine the narrator’s relationship with nature and the historical concerns stemming from his complex national identity. Both are subsequently set against the whole narrative and the form of the book. The second part of the presentation is devoted to a close analysis of a few photographs from The Rings of Saturn along with their impact on Sebald’s overall message. A reference to Stockwell’s studies on figures and backgrounds as represented in literature offers a cognitive perspective on the work’s multimodal content as well as its genology

B.S. Johnson’s Liberatic Cityscape in Albert Angelo

For Bryan Stanley Johnson, a British post-war avant-garde author, space was a crucial aspect of a literary work. Inspired by architects and film makers, he was convinced that “form follows function” (“Introduction” to Aren’t You Rather Young to Be Writing Your Memoirs) and exercised the book as a material object, thus anticipating liberature – a literary genre defined in 1999 by Zenon Fajfer and Katarzyna Bazarnik, which encompasses works whose authors purposefully fuse the content with the form. The goal of this paper is to analyse the cityscape theme in Johnson’s second novel, Albert Angelo (1964), in which London is presented as space that accompanies the character in his everyday life and becomes a witness of the formation of his identity. The protagonist is an architect by profession, so special attention is paid to his visual sensitivity and the way the cityscape is reflected in his memories. Furthermore, Johnson’s formal exploitation of the book as an object and its correspondence to the content is analysed with reference to the metaphor of “[t]he book as an architectural structure” discussed by Bazarnik in Liberature. A Book-bound Genre

Contemporary Threats to Faith From the Outside

Ks. Bogdan BielaContemporary threats to faith are closely related to contemporary atheism and post-modernism. For post-modernists there is no absolute truth, the truth is relative. Therefore what we are facing today is christianofobia. Although the Christian faith is tolerated as an identity and an outlook on life, criticism of a liberal approach to human rights and Christianity’s authority to define human rights and respect for the dignity of human nature is not accepted. Among other threats to faith the following may be listed: mass media that not only prefer horizontalism without any referral to transcendence, but also are full of violence and sex and skilfully manipulate audience, vanishing domestic environment of faith, split-up families, consumption which leads to egoistic approaches, comfort-loving nature, lack of time for spiritual life, lack of the sense of sin, religious syncretism, subcultures, cults and sects, religious ignorance, looking for acceptance among “non-believers” and anti-clericals, weekend off-sites in corporate companies, inability to celebrate Sunday and economical migrations. A Christian who really bothers about a contemporary atheism, experiences it as both accusation and a challenge. He accuses himself of being an accomplice of atheism because he does not experience his faith or treats it only superficially. The challenge is to bear witness to God and therefore to reject the way of life as if God did not exist. It is closely related to taking up the idea of a “new evangelization” and implementing the evangelization-and‑catechumenal model of pastoral work.Uniwersytet Śląski w Katowicach9396

Staging Joyce's prose : Zenon Fajfer and Katarzyna Bazarnik’s "Finnegans make"

W artykule przedstawiono analizę wystawianej w latach 90. sztuki Finnegans Make, będącej adaptacją prozy Joyce’a, skomponowaną i wyreżyserowaną przez Zenona Fajfera i Katarzynę Bazarnik w ramach działalności Stowarzyszenia Teatralnego Zenkasi. Artykuł ukazuje, w jaki sposób użycie awangardowych strategii kompozycyjnych i gier językowych przyczyniło się do przetłumaczenia złożonych pod względem strukturalnym i stylistycznym dzieł Irlandczyka na język teatru. Zbadano opartą na kolistym schemacie kompozycję sztuki, odwołującą się do fragmentów Dublińczyków, Portretu artysty, Ulissesa i Finnegans Wake, oraz sposoby angażowania widzów i wykorzystanie przestrzeni teatru. Ponadto omówiono, w jaki sposób Fajfer i Bazarnik wykorzystują przestrzeń książki i układ graficzny strony, by przygotowana już po wystawieniu i wydrukowana w woluminie partytura mogła jak najlepiej oddać to, co wydarzyło się na scenie.The purpose of the paper is to examine Finnegans Make, Zenkasi Theatre Company’s adaptation of Joyce’s prose devised and directed by Zenon Fajfer and Katarzyna Bazarnik, staged in the 1990s. It aims to demonstrate how by employing avant-garde compositional ideas and language games, they translate the structural and linguistic complexity characteristic of the Irish author to the idiom of the stage. demonstrate the thematic coherence of Joyce’s work, accompanied by compositional and. It analyses in detail the play’s circular structure that draws on excerpts from Dubliners, A Portrait of the Artist, Ulysses and Finnegans Wake. It also discusses how Fajfer and Bazarnik engage the audience and explore the theatre space. Finally, it examines how they use the space of the book and typographical devices to translate the live performance into a spatialised score of the play

The Role of Water in Protein-Ligand Binding: A Comprehensive Study by Crystallography and Isothermal Titration Calorimetry

The aim of this work is to investigate the impact of desolvation effects on protein-ligand interactions. In all complex structures with thrombin and pyridine, it is evident that preserving the original solvation state of Asp189 is a crucial and a common feature upon binding of the pyridine inhibitors. However, the associated entropic losses are immense. In two ligand complexes even disordered ligand portions are found in the S1 pocket, which evade full desolvation of Asp189 compared with the apo form of thrombin. The price for the desolvation of a charged amino acid is simply too large to ensure in this case a complete displacement of all waters. The determined complex structures reveal that the charged methylpyridinium derivatives do not optimally address the negatively charged Asp189 at the bottom of the S1 pocket. A short distance to the deprotonated Asp189 cannot be achieved either due to steric reasons or the bulky methyl group provides a good protection to interact in a proper way with the negatively charged Asp189. The optimal interaction geometry to Asp189 cannot be realized in this series. Therefore, the energy released from the suboptimal interaction between methylpyridinium and Asp189 is not high enough to compensate for the large desolvation price required for the charged ligands. Additionally, water effects have been studied in hydrophobic interactions in thrombin and thermolysin. The thermodynamic characterization shows a hydrophobic effect in thrombin which is clearly entropically driven. In the study, the S3/4 pocket has been gradually desolvated using increasing hydrophobic modifications in P3. In both series, the binding affinity improved by about 40-fold. The binding affinity has been optimized hydrophobically from nanomolar to low picomolar affinity. The benzamidine derivatives are even characterized by a binding mode showing two ligands to be bound simultaneously. Surprisingly, the additionally bound ligand traces remarkable well the recognition area that accommodates fibrinopeptide A (cleavage product of fibrinogen). In contrast, the examined S2' pocket of thermolysin is less well shaped, but ideally solvated because of its exposure to the protein surface. The ligands differ only by a terminal carboxylate and/or methyl group. A surprising nonadditivity of functional group contributions for the carboxylate and/or methyl groups is detected. Adding first the methyl and then the carboxylate group results in a small Gibbs free energy increase and minor enthalpy/entropy partitioning for the first modification, whereas the second involves strong affinity increase combined with huge enthalpy/entropy changes. Adding however first the carboxylate and then the methyl group yields reverse effects: now the acidic group attachment causes minor effects whereas the added methyl group provokes huge changes. The added COO- groups perturb the local water network in both carboxylated complexes and the attached methyl groups provide favorable interaction sites for water molecules. In all complexes, apart one example, a contiguously connected water network between protein and ligand functional groups is observed. In the complex with the carboxylated ligand, still lacking the terminal methyl group, the water network is unfavorably ruptured. This results in the surprising thermodynamic signature showing only minor affinity increase upon COO- group attachment. Since the further added methyl group provides a favorable interaction site for water, the network can be re-established and strong affinity increase with huge enthalpy/entropy signature is then detected. Addressing the S2' pocket of thermolysin with hydrophobic molecule portions generates also an entropically dominated signal similarly to the thrombin series. The present series of closely related thermolysin complexes shows that both thermodynamic properties are involved and many detailed structural phenomena determine the final signature. If a contiguously connected water network ruptures, an enthalpic loss and entropic gain is experienced. Particularly, in case of accommodation of ligand portions in pockets opening to the bulk solvent and exposing parts of the placed ligand to the water phase, new binding sites for water molecules can be generated, e.g. as in our study at the capping position above the carboxylate group or the site on top of the benzyl ring. Also such phenomena contribute on the molecular level to the finally determined hydrophobic effect. In summary, there are no arguments why the hydrophobic effect should be predominantly entropic or enthalpic. Small structural changes on the molecular level determine whether hydrophobic binding to hydrophobic pockets results in a more enthalpy or entropy-driven signature

The Paradigm of Unity (PU) as the Basis for a “Copernican Revolution” (CR) in the Social Sciences (Note 1)

Thomas Kuhn regarded the Copernican Revolution (CR) as the one which best illustrates the nature of scientific revolutions in the history of science. This is related with the essence of the paradigm in a Kuhnian sense that is a mental shift involving change in the theories, instruments, values and assumptions used to understand a set of phenomena. Copernicus had to change the well-established geocentric system, which functioned not only in the science of his day but also in the culture, tradition, social perception, and even the mentality of religious and political The concept of Paradigm of Unity (PU) is used to denote the societal activity of Chiara Lubich and the Focolare Movemen—in building the psychosocial infrastructure for unity in various social domains; for example, in the economy of communion, in politics (politicians for unity project), in public media (journalists for unity), in ecumenism and interreligious contacts (ecumenical and interreligious Focolari Centers). This conception is a great inspiration, a kind of Copernican revolution for the social sciences, which would motivate researchers in the social sciences to build their own research paradigm with a mental and methodological power and potentiality that could offer new vision to the social sciences (as Copernicus did in the natural sciences)

Chiara Lubich’s “Resurrection of Rome”. Reflections in Light of Special Psychopedagogy

The article undertakes a reflection on the significance of Chiara Lubich’s text “The Resurrection of Rome” for special needs psychopedagogy. First, it responds to the question of the subject of this short “philosophical-theological thesis”, i.e., what is the state of the contemporary human person, who observing “contemporary Rome” full of dirt, vanity and sin not only surrounding him or herself, but also within, simultaneously deciphers his or her destiny as being resurrection. Created in the likeness of God, the human person is free and called to free and joyful “gaining of Heaven” and to relationship with God. In the contemporary world, disability continues to be received as “bad” and a deprivation of the most important values; it draws negative social attitudes, and so it is important to offer a key to change this destructive attitude toward others. The second section of the article is devoted to an analysis of the suggestions which Ch. Lubich included in the text “The Resurrection of Rome”, and which may be used in the process of changing attitudes towards people with disability. These suggestions correspond to the assumptions of Christian personalism in special needs education.„Zmartwychwstanie Rzymu” Chiary Lubich. Refleksja w świetle psychopedagogiki specjalnejW artykule została podjęta refleksja nad znaczeniem tekstu Chiary Lubich „Zmartwychwstanie Rzymu” dla psychopedagogiki specjalnej. Najpierw starano się odpowiedzieć na pytanie, co jest przedmiotem tego krótkiego „traktatu filozoficzno-teologicznego”, jaka jest kondycja współczesnego człowieka, który widzi nie tylko wokół siebie, ale też w sobie „współczesny Rzym” pełen brudu, marności i grzechu, a jednocześnie odczytuje swoje przeznaczenie do zmartwychwstania. Stworzony na podobieństwo Boga, jest wolny i powołany do wolnego i radosnego „zdobywania Nieba”, do więzi z Bogiem. W współczesnym świecie niepełnosprawność jest nadal odbierana jako zło i pozbawienie najważniejszych wartości, budzi negatywne postawy społeczne, dlatego ważne jest podanie klucza do zmiany tego destrukcyjnego odnoszenia się do drugich. Druga część artykułu została poświęcona analizie podpowiedzi Chiary Lubich, które zawarła w tekście „Zmartwychwstanie Rzymu”, a które mogą być wykorzystane w procesie zmiany postaw wobec osób z niepełnosprawnością. Korespondują one z założeniami personalizmu chrześcijańskiego w pedagogice specjalnej

Perlawanan Perempuan Lajang Terhadap Norma Budaya Patriarkat Kajian Feminis Terhadap Nayla Tokoh Utama Novel Nayla Karya Djenar Maesa Ayu

Norannabiela. 2013. “Perlawanan Perempuan Lajang terhadap Norma Budaya Patriarkat; Kajian Feminis terhadap Nayla Tokoh Utama Novel Nayla Karya Djenar Maesa Ayu”. Skripsi Jurusan Sastra Indonesia, Fakultas Ilmu Budaya, Universitas Diponegoro. Tujuan penelitian ini adalah mengungkap bentuk-bentuk persoalan gender dan bentuk-bentuk perlawanan terhadap norma budaya patriarkat dalam novel Nayla. Penulis menggunakan teori struktural, teori feminisme, dan teori kelamin dan gender untuk mengetahui adanya persoalan dan perlawanan terhadap norma budaya patriarkat secara lebih lanjut. Metode yang digunakan dalam penyajian hasil analisis ini yakni metode deskriptif analisis, memaparkan hasil dari penelitian dan mendeskripsikan struktur novel serta ketimpangan-ketimpangan gender dengan perlawanan-perlawanan yang dilakukan untuk melawan adanya budaya patriarkat. Analisis srtruktural novel Nayla, yakni alur dan pengaluran, tokoh dan penokohan, latar, tema, dan amanat. Alur dan pengaluran yang pengarang gunakan yakni, alur tunggal adalah pengarang hanya berpusat pada satu tokoh yakni Nayla, dan pengaluran flashback digunakan untuk memaparkan cerita dari masa lalu, masa sekarang, dan kembali ke masa lalu. Tokoh utama dalam novel, yakni Nayla, tokoh yang melakukan perlawanan terhadap budaya patriarkat, sedangkan tokoh tambahannya adalah Ibu, Juli, Ayah, Mbak Ratu, Olin, Lidya, Shanty, Nathalia, Ben, dan Om Indra. Latar digunakan untuk menjelaskan terjadinya peristiwa-peristiwa yang ada dalam novel. Latar yang digunakan yakni, latar tempat, latar waktu, dan latar sosial. Tema dibagi menjadi dua, tema utama yakni kebebasan, tema kedua yakni adanya perlawanan terhadap ketidakadilan gender yang berdampak pada munculnya budaya patriarkat, karena adanya ketidakadilan kelamin dan gender. Adapun amanat yang ingin disampaikan pengarang, yakni adanya perjuangan seorang anak untuk memerdekakan dirinya dan melawan budaya patriarkat yang terjadi pada dirinya