O Estado como força, segundo Alessandro Passerin D´Entreves

Resumo: Este artigo resulta de pesquisa iniciada no doutorado acerca do pensamento político de Alessandro Passerin D´Entreves e apresenta considerações introdutórias à perspectiva da doutrina do Estado formulada por esse autor. No texto são analisados fenômenos que possibilitam compreender o Estado como força, o que corresponde à primeira parte da doutrina de Estado formulada por D´Entreves.Palavras-chave: Filosofia política; Estado; Passerin D´Entreves

La libertad antes del liberalismo

Inglaterra históricamente se caracteriza por sus grandes pensadores políticos y humanistas, tanto clásicos como contemporáneos. Entre los clásicos destacan John Milton, Samuel Pufendorf, Thomas Hobbes, John Stuart Mill, Jeremy Bentham, Edmund Burke, Herbert Spencer y más. Algunos contemporáneos son a saber: John Austin, H. L. A. Hart, Peter Laslett, Isaiah Berlin, Leo Strauss, Harold Laski, Herbert Butterfield, Anthony Giddens, John Pocock, Brian Barry, Quentin Skinner, lista por demás interminable. Cuando Laslett declaraba la muerte de la filosofía política a mediados del siglo XX, debido a la ausencia de una “filosofía política normativa”, fueron Berlin, Strauss y Skinner quienes disintieron de él, razón por la cual estos pensadores patrocinaron una alternativa para sopesar el impasse, y dicha alternativa se focalizó en los “estudios analíticos”. La consigna de esta alternativa se concentró en “reavivar” los temas desarrollados por los filósofos de centurias pasadas: Ferguson, Locke, Hobbes, Rousseau, Kant, Hegel, Dilthey, y otros más. En el territorio italiano también tuvo eco esta consigna, y en razón de ello Alessandro Passerin D´Entrèves (2001) y Norberto Bobbio (1999) siguieron la línea de “rediscutir” los temas de los “autores que cuentan”

EL TAEDIUM VITAE DE NORBERTO BOBBIO Y LA ÉTICA MÉDICA

En los últimos meses de su vida Norberto Bobbio, por entonces viudo hacía 3 años, limitado físicamente, deprimido y solitario, a menudo repetía a los familiares la expresión latina Taedium Vitae, indicando su cansancio de la vida. Al final de 2003, a los 94 años que había cumplido en octubre, fue atacado por una neumonía y sometido a una internación hospitalaria en virtud de su dificultad para respirar, pero luego mejoró y retornó a su hogar. El 7 de enero de 2004 su estado se agravó mucho, y por decisión de su hijo Marco Bobbio, médico cardiólogo, fue deliberadamente dispensado cualquier tratamiento para el prolongamiento de su vida o para abreviar la llegada de su muerte, que ocurrió el 9 de enero de 2004. En el presente artículo se presenta un relato, resumido en ciertos momentos, pero siempre detallado cuando se trata del retrato de la riqueza intelectual que comprueba la fructífera vida intelectual y científica de Norberto Bobbio, cultivando su memoria cuando pasaron ya once años de su fallecimiento. A seguir se abordan aspectos destacados de la Ética en general y de cinco Códigos de Ética en lo que concierne al caso concreto de la decisión de su hijo médico. En las Consideraciones Finales hay una síntesis y estímulos a la continuidad de estudios y reflexión sobre el tema, siempre desde el punto de vista del respeto a la Vida, a la Muerte y a la Dignidad Humana

İslam Hukuku Perspektifiyle Tabiî Hukuk Yaklaşımının Analizi

Bu makalede öncelikle, tabiî hukuk akımı bağlamında ortaya konan, devlet tarafından vazedilen hukukun ötesinde ulaşılmak istenen hukukun var olduğu, bütün pozitif hukuk sistemlerine nazaran daha mükemmel ve daha yüksek bir hukuk olması sebebiyle bütün insanlar ve milletler için genel geçer kabul edildiği, geçerliliğini kendi cevherinde bulan birtakım yüksek kuralların toplamından oluştuğu, pozitif hukuk için tükenmez bir kaynak ve kontrol mekanizması olduğu, tabiî hukuk anlayışının, hukuk sahasındaki ilerlemelerin öncüsü olduğu şeklindeki temel düşünceler verilmiştir. Sonrasında Heraklit’ten başlamak üzere ahlâk, adalet ve erdeme dair yaklaşımlarıyla tabiî hukukun ilk savunucularından biri olan Sokrat, idari emirlerin ilahî emirleri aşacak kuvvette olmadığını belirten Sofokles, duyular dünyası ve ideler dünyası ayrımını hukuka aktararak tabiî hukuku savunan Eflatun, tabiî hukuku pozitif hukukun yorumlanmasında bir rehber olarak gören Aristo, tabiî hukukun bütün insanları kapsadığını, hukukun insan iradesinden değil insan ve eşyanın doğasından kaynaklandığını söyleyen Cicero, tabiî hukukun ilk temel ilkesinin ahde vefa olduğunu söyleyen Grotius, tabiî hukuk düşüncesinde tanrıya daha fazla yer vermiş olan Pufendorf ile on sekiz ve on dokuzuncu asır tabiî hukuk düşünürleri ele alınarak tabiî hukukun tarihi seyri aktarılmıştır. Bunun ardından tabiî hukuk yaklaşımında savunulan temel düşünceler İslam hukuku perspektifiyle beş başlık halinde analiz edilmiştir. Birinci başlıkta insan tabiatı (doğası), eşyanın tabiatı, ilahi irade ve insan aklı şeklindeki farklı yaklaşımlar ekseninde, içtihat faaliyetini insan ruhuna odaklama ve insan ruhundaki adalet idesini arayış olarak nitelendirmenin fıkıh usulünün özüne ilişkin muhalif bir tavır takınmak anlamına geldiği, aklın hukukun mutlak delili olmadığı, aklın faaliyetinin müstakil olarak hüküm koymak şeklinde değil nasslarda mündemiç manaları keşif ve izhar şeklinde olduğu, hukukun kaynağının ilahî akılla değil ilahî irade ile izah edileceği vurgulanarak hukukun kaynağı konusu ele alınmıştır. İkinci başlıkta bir hükümde ümmetin icmâsı söz konusu ise o hükmün ideal olduğu, o hususta daha ideal olanın arayışına girilmeyeceği, hiçbir içtihadî hükmün, İslam’ın mutlak, tartışmasız hükmü olarak kabul edilmediği belirtilerek olan hukuk-olması gereken hukuk ayrımı konu edinilmiştir. Üçüncü başlıkta hüsün-kubuh meselesinin ulemanın kadim ihtilaf alanlarından biri olduğu, aklın hasen olanı bilmesi ve bu hususta bağlayıcı bilgi üretmesinin, aklı müstakil hukuk kaynağı olarak nitelendirmeyi mümkün kılacağı, İslam hukukunda Eş’arî yaklaşım bakımından tabiî hukukta savunulan haliyle, geçerliliğini kendi cevherinde bulan bir hukuk kuralından söz etmenin mümkün olmayacağı, Maturîdi yaklaşım bakımından “geçerliliğini kendi cevherinde bulan” hukuk kurallarından değil, “geçerliliği kendi cevheriyle teyit edilen” hukuk kurallarından söz edilebileceği, iyi ve kötünün fiil ve eşyada öz olarak var olduğunu, aklın iyi ve kötüyü bileceğini ve bunun bağlayıcı bilgi olduğunu söyleyen Mutezile’nin yaklaşımıyla tabiî hukukta savunulan yaklaşımın örtüştüğü, Sünni teoloji ve İslam hukuku bakımından ilahî iradenin herhangi bir ilke veya kuralla sınırlandırılmasının mümkün olmadığı ifade edilerek geçerliliğini kendi cevherinde bulan yüksek hukuk kuralları değerlendirilmiştir. Dördüncü başlıkta gerek kuralların oluşturulması gerekse uygulanması sürecinde etkili bir kısım faktörlerin adaletle hukuk arasında kaçınılmaz farklılaşma alanları oluşturduğu, teorik düzlemde içtihatlardan birini diğerine üstün görmek mümkün olamadığı gibi bu içtihatlardan herhangi biriyle elde edilen adalet düzeyini diğeriyle elde edilenden daha ileride görmenin de mümkün olmadığı, bütün hukukîlik ölçütlerinin ilahî iradeye, dolayısıyla da Kitâb’a ve sünnete uygunluk ölçütüne tâbî olduğu, İlahî iradenin üstünde, onu denetleyen, sınırlayan bir adalet ölçütünden söz edilemeyeceği vurgulanarak hukuk-adalet ilişkisi üzerinde durulmuştur. Beşinci başlıkta ise İslam hukuku açısından içtihat anlayışı ve serbestisinin ilerlemenin öncüsü olduğu belirtilerek tabiî hukukun hukukî değer ölçütü ve ilerlemenin öncüsü olarak görülmesi tahlil edilmiştir. Ulaşılan sonuçların sunumuyla makale tamamlanmıştır

De Kelsen a la informática jurídica: una entrevista con Mario G. Losano

Desde que su mentor, Norberto Bobbio, le encargara la traducción de la segunda edición de la Teoría pura del derecho (1960), la carrera de Mario G. Losano ha sido tan larga como polifacética. En esta entrevista, conversamos sobre su formación y sobre el contexto cultural que envolvió el inicio de su carrera académica en Italia. Posteriormente, nos centramos en dos de los principales temas de su producción académica. Por un lado, profundizamos en sus estudios kelsenianos, destacando el enfoque histórico que caracteriza su aproximación a los problemas iusfilosóficos. Y, por otro lado, abordamos el asunto de los orígenes y el desarrollo de la informática jurídica, de la cual el profesor Losano ha sido un destacado precursor

'First the Original': the Place of Adam in Seventeenth Century Theories of the Polity

This thesis investigates selected seventeenth century writings from England and New England to explore the varying significances afforded to the Biblical figure of Adam in theories of the polity. It notes the strong impulse in this period of political upheaval to find foundations and patterns for the polity by returning to the original of Adam’s existence in the Garden of Eden as recorded in Genesis and reinterpreted in Christian tradition. An overview of the times and their political and religious order identifies contemporary preoccupations – legitimacy of sovereignty, security of person and property, freedom of religious conscience, direction of history, expansion to new parts of the world and encounters with new people – that coloured interpretations and political applications of Adam. Against this background, the thesis presents contemporary conversations in which interpretations of Adam played a significant part, proposing a categorisation of Adam as state (the pattern and condition of man and polity) and Adam as story (Creation, Fall, Redemption, Restoration). Under the general heading of Adam as State the conversations include discussions about patriarchalism, natural law and rights, covenant and conscience; under Adam as Story they are concerned with millennial expectation, mystical discourses of the inner man, and the incorporation of the American Indian into a shared narrative that begins in Eden. These themes are developed in detailed studies of selected works by individual authors; Roger Williams, John Eliot, Gerrard Winstanley, John Milton and John Locke. In these works varied approaches are observed as the authors interrogate, expand or contract the story and traditions of Adam in their interpretations of its significance to their times and nation; in particular distinctions are made between theories that use man’s natural state or fallen condition as the foundation of the polity, and those that give eschatological significance to the actions of men, to events and political change. The diversity of methods and theories that result demonstrates the creativity and wide ranging possibility of Adamic political thought at this time

La ambición desmedida : una nación continental llamada Colombia

Este artículo es un avance de la investigación sobre la experiencia colombiana (1820‐1830) que el autor adelanta en el programa de postdoctorado en Historia de la Universidad Andina Simón Bolívar (Quito)La ambición política de Francisco de Miranda es la responsable de la formulación de una nueva nación continental llamada Colombia. Planteada en 1790 ante el primer ministro inglés, condujo a la fallida expedición militar de Coro, que sin embargo no significó la cancelación de su empresa. La formación de la Junta de Gobierno en la Caracas de 1810 puso al joven coronel Simón Bolívar en contacto con Miranda, con lo cual en adelante estos dos caraqueños se esforzaron por la realización de este proyecto. La “ley de las naciones” formulada por Emerich de Vattel en 1758 les sirvió de doctrina legitimadora para sus acciones militares contra la Monarquía española, hasta que el Congreso de la Villa del Rosario de Cúcuta puso en marcha el proyecto de la República de ColombiaFrancisco de Miranda’s political ambition is responsible for proposing the existence of a new continental nation called Colombia. Presented to the English Prime Minister in 1790, this project led to the failed Coro military expedition. But this was not the end of it. The Junta de Gobierno formed in Caracas in 1810 put the young colonel Simón Bolívar in touch with Miranda, and from this point onwards the two caraqueños dedicated themselves to its realization. Emerich de Vattel’s The Law of Nations of 1758 provided the legitimizing doctrine for their military actions against the Spanish Monarchy, until the Congress of Villa del Rosario de Cúcuta sanctioned the Republic of Colombia project and set it into motion once and for al

La ambición desmedida : una nación continental llamada Colombia

Este artículo es un avance de la investigación sobre la experiencia colombiana (1820‐1830) que el autor adelanta en el programa de postdoctorado en Historia de la Universidad Andina Simón Bolívar (Quito)La ambición política de Francisco de Miranda es la responsable de la formulación de una nueva nación continental llamada Colombia. Planteada en 1790 ante el primer ministro inglés, condujo a la fallida expedición militar de Coro, que sin embargo no significó la cancelación de su empresa. La formación de la Junta de Gobierno en la Caracas de 1810 puso al joven coronel Simón Bolívar en contacto con Miranda, con lo cual en adelante estos dos caraqueños se esforzaron por la realización de este proyecto. La “ley de las naciones” formulada por Emerich de Vattel en 1758 les sirvió de doctrina legitimadora para sus acciones militares contra la Monarquía española, hasta que el Congreso de la Villa del Rosario de Cúcuta puso en marcha el proyecto de la República de ColombiaFrancisco de Miranda’s political ambition is responsible for proposing the existence of a new continental nation called Colombia. Presented to the English Prime Minister in 1790, this project led to the failed Coro military expedition. But this was not the end of it. The Junta de Gobierno formed in Caracas in 1810 put the young colonel Simón Bolívar in touch with Miranda, and from this point onwards the two caraqueños dedicated themselves to its realization. Emerich de Vattel’s The Law of Nations of 1758 provided the legitimizing doctrine for their military actions against the Spanish Monarchy, until the Congress of Villa del Rosario de Cúcuta sanctioned the Republic of Colombia project and set it into motion once and for al

Paz, guerra e direitos humanos: a propósito das teses de Norberto Bobbio

A Paz, a Guerra e os Direitos Humanos são temas por excelência das Relações Internacionais. O pensamento e obra de Norberto Bobbio, neste campo do saber, caracterizam-se pela argúcia com que analisou estes temas e pela tenacidade presente na defesa dos direitos humanos em conjugação com a paz e a democracia. Perante um mundo político refratário aos valores, definiu-se um “iluminista-pessimista”. A teoria das Relações Internacionais de Bobbio, de vertente filosófica, é permeada pelas “lições de clássicos” como Hobbes e Kant, através dos quais sustentou a necessidade da democratização do sistema internacional. As tradicionais justificações da guerra revelam-se aporéticas perante um equilíbrio baseado no terror das armas atómicas, que nunca exclui a possibilidade do seu uso. Tomando a paz e os direitos humanos como valores cosmopolitas, advogou a formação de um poder comum, um Juiz imparcial, atuante na resolução pacífica dos conflitos e na proteção dos direitos humanos; Peace, War and Human Rights: About the Political Thought of Norberto Bobbio Abstract: Peace, war and human rights are par excellence issues of International Relations. The thought and work of Norberto Bobbio, in this field of knowledge, are characterized by the shrewdness with which he examined these issues and by his tenacity in defending human rights combining it with peace and democracy. Faced with a refractory world political values, he defined himself as an “enlightenment-pessimistic”. Bobbio’s international relations theory, which has a philosophical nature, is permeated by the “classical lessons” as Hobbes and Kant, through which he supported the necessity and possibility of democratization of the international system. The traditional justifications of war have revealed themselves aporetical before a balance based on terror of atomic weapons, which never excludes the possibility of their use. Taking peace and human rights and cosmopolitan values, he advocated the formation of a common power, an impartial judge, acting in the peaceful resolution of conflicts and protecting human rights