Physical restraint use in intensive care units: causes and consequences

Amaç: Araştırma, cerrahi yoğun bakım ünitelerinde fiziksel tespit kullanım nedenlerini ve hastalarda görülebilecek sonuçlarını değerlendirmek amacıyla gerçekleştirildi. Gereç ve Yöntem: Tanımlayıcı tipteki araştırma yoğun bakım ünitesinde fiziksel tespit uygulanan 81 hasta ve bu hastalara yapılan 1003 fiziksel tespit değerlendirmesini kapsamaktadır. Soru formları, Richmond Ajitasyon Sedasyon Ölçeği ve Glaskow Koma Ölçeği ile toplanan veriler Wilcoxon testi, Friedman testi, Mann Whitney U testi ile analiz edildi. Bulgular: Yoğun bakım ünitesindeki hastaların %38.0’ine fiziksel tespit uygulandığı saptandı. Fiziksel tespite başvurma nedenleri arasında ilk sırada tıbbi ekipmanın çekilmesini önlemek (%87.7) yer almaktadır. Fiziksel tespit uygulanan hastaların tespit süresi uzadıkça tespite bağlı cilt ve davranışsal değişiklik gelişme sıklığının arttığı bulundu. Çalışmaya dahil edilen hastaların %47.6’sında tespit bölgesinde cilt değişikliği gözlemlendi. Bu değişikliklerin en sık, ciltte kızarıklık (%47.6), şişme/ödem (%42.7) ve çökme (%22.2) olduğu saptandı. Fiziksel tespit süresi uzadıkça hastaların ajitasyon düzeylerinin anlamlı şekilde azaldığı (p=0.000), Glaskow Koma Ölçeği ortalama puanlarının ise arttığı saptandı (p=0.002). Sonuç: Çalışma sonuçları hastaların kendisine zarar vermemesi amacıyla yapılan fiziksel tespitin hastaların konforunu olumsuz etkileyecek sorunlara yol açtığını göstermektedir. Tespit süresi uzadıkça sorunların arttığı sonucunu da gözeterek bu uygulamanın kararının çok dikkatli verilmesi ve tespit süresince hastaların düzenli değerlendirilmesi önerilir.Aim: This study was conducted to evaluate the reasons for using physical restraints in surgical intensive care units and the consequences that can be seen in patients. Material and Methods: This descriptive study included 81 patients physically restrained in the intensive care unit and 1003 physical restraint evaluations made on these patients. The data collected by questionnaires, Richmond Agitation Sedation Scale and Glasgow Coma Scale were analyzed using Wilcoxon test, Friedman test, and Mann Whitney U test. Results: Physical restraint was applied to 38% of the patients in the intensive care unit. Among the reasons for using physical restraint, the first is to prevent medical equipment removal (87.7%). It was found that the longer the physical restraint time of the patients, the frequency of development of skin and behavioral changes due to restraint increased. Skin changes in the physical restraint area were observed in 47.6% of the patients. The most common changes were skin rash (47.6%), swelling/edema (42.7%), and collapse (22.2%). It was found that as the physical restraint time increased, the agitation levels of the patients decreased significantly (p=0.000), and the mean scores of the Glasgow Coma Scale increased (p=0.002). Conclusion: The results of this study show that physical restraint made in order not to harm the patients themselves causes problems that will negatively affect the comfort of the patients. Considering the result that the problems increase as the physical restraint time increases, it is recommended to make the decision of physical restraint very carefully and to evaluate the patients regularly throughout the process.No sponso

Thioredoxin System and miR-21, miR-23a/b and let-7a as Potential Biomarkers for Brain Tumor Progression: Preliminary Case Data

Background: The thioredoxin system and microRNAs (miRNAs) are potential targets for both cancer progression and treatment. However, the role of miRNAs and their relation with the expression profile of thioredoxin system in brain tumor progression remains unclear. Methods: In this study, we aimed to determine the expression profiles of redox components Trx-1, TrxR-1 and PRDX-1, and oncogenic miR-21, miR-23a/b and let-7a and oncosuppressor miR-125 in different brain tumor tissues and their association with increasing tumor grade. We studied Trx-1, TrxR-1, and PRDX-1 messenger RNA expression levels by quantitative real-time polymerase chain reaction and protein levels by Western blot and miR-23a, miR-23b, miR-125a, miR-21, and let-7a miRNA expression levels by quantitative real-time polymerase chain reaction in 16 glioma, 15 meningioma, 5 metastatic, and 2 benign tumor samples. We also examined Trx-1, TrxR-1, and PRDX-1 protein levels in serum samples of 36 patients with brain tumor and 37 healthy volunteers by enzyme-linked immunosorbent assay. Results: We found that Trx-1, TrxR-1, and PRDX-1 presented high messenger RNA expression but low protein expression in low-grade brain tumor tissues, whereas they showed higher protein expression in sera of patients with low-grade brain tumors. miR-23b, miR-21, miR-23a, and let-7a were highly expressed in low-grade brain tumor tissues and positively correlated with the increase in thioredoxin system activity. Conclusions: Our findings showed that Trx-1, TrxR-1, miR-21, miR-23a/b, and let-7a might be used for brain tumor diagnosis in the clinic. Further prospective studies including molecular pathway analyses are required to validate the miRNA/Trx system regulatory axis in brain tumor progression. © 2022 Elsevier Inc

Reducing the environmental impact of surgery on a global scale: systematic review and co-prioritization with healthcare workers in 132 countries

Abstract Background Healthcare cannot achieve net-zero carbon without addressing operating theatres. The aim of this study was to prioritize feasible interventions to reduce the environmental impact of operating theatres. Methods This study adopted a four-phase Delphi consensus co-prioritization methodology. In phase 1, a systematic review of published interventions and global consultation of perioperative healthcare professionals were used to longlist interventions. In phase 2, iterative thematic analysis consolidated comparable interventions into a shortlist. In phase 3, the shortlist was co-prioritized based on patient and clinician views on acceptability, feasibility, and safety. In phase 4, ranked lists of interventions were presented by their relevance to high-income countries and low–middle-income countries. Results In phase 1, 43 interventions were identified, which had low uptake in practice according to 3042 professionals globally. In phase 2, a shortlist of 15 intervention domains was generated. In phase 3, interventions were deemed acceptable for more than 90 per cent of patients except for reducing general anaesthesia (84 per cent) and re-sterilization of ‘single-use’ consumables (86 per cent). In phase 4, the top three shortlisted interventions for high-income countries were: introducing recycling; reducing use of anaesthetic gases; and appropriate clinical waste processing. In phase 4, the top three shortlisted interventions for low–middle-income countries were: introducing reusable surgical devices; reducing use of consumables; and reducing the use of general anaesthesia. Conclusion This is a step toward environmentally sustainable operating environments with actionable interventions applicable to both high– and low–middle–income countries

Physical restraint use in intensive care units: causes and consequences

Amaç: Araştırma, cerrahi yoğun bakım ünitelerinde fiziksel tespit kullanım nedenlerini ve hastalarda görülebilecek sonuçlarını değerlendirmek amacıyla gerçekleştirildi. Gereç ve Yöntem: Tanımlayıcı tipteki araştırma yoğun bakım ünitesinde fiziksel tespit uygulanan 81 hasta ve bu hastalara yapılan 1003 fiziksel tespit değerlendirmesini kapsamaktadır. Soru formları, Richmond Ajitasyon Sedasyon Ölçeği ve Glaskow Koma Ölçeği ile toplanan veriler Wilcoxon testi, Friedman testi, Mann Whitney U testi ile analiz edildi. Bulgular: Yoğun bakım ünitesindeki hastaların %38.0’ine fiziksel tespit uygulandığı saptandı. Fiziksel tespite başvurma nedenleri arasında ilk sırada tıbbi ekipmanın çekilmesini önlemek (%87.7) yer almaktadır. Fiziksel tespit uygulanan hastaların tespit süresi uzadıkça tespite bağlı cilt ve davranışsal değişiklik gelişme sıklığının arttığı bulundu. Çalışmaya dahil edilen hastaların %47.6’sında tespit bölgesinde cilt değişikliği gözlemlendi. Bu değişikliklerin en sık, ciltte kızarıklık (%47.6), şişme/ödem (%42.7) ve çökme (%22.2) olduğu saptandı. Fiziksel tespit süresi uzadıkça hastaların ajitasyon düzeylerinin anlamlı şekilde azaldığı (p=0.000), Glaskow Koma Ölçeği ortalama puanlarının ise arttığı saptandı (p=0.002). Sonuç: Çalışma sonuçları hastaların kendisine zarar vermemesi amacıyla yapılan fiziksel tespitin hastaların konforunu olumsuz etkileyecek sorunlara yol açtığını göstermektedir. Tespit süresi uzadıkça sorunların arttığı sonucunu da gözeterek bu uygulamanın kararının çok dikkatli verilmesi ve tespit süresince hastaların düzenli değerlendirilmesi önerilir.Aim: This study was conducted to evaluate the reasons for using physical restraints in surgical intensive care units and the consequences that can be seen in patients. Material and Methods: This descriptive study included 81 patients physically restrained in the intensive care unit and 1003 physical restraint evaluations made on these patients. The data collected by questionnaires, Richmond Agitation Sedation Scale and Glasgow Coma Scale were analyzed using Wilcoxon test, Friedman test, and Mann Whitney U test. Results: Physical restraint was applied to 38% of the patients in the intensive care unit. Among the reasons for using physical restraint, the first is to prevent medical equipment removal (87.7%). It was found that the longer the physical restraint time of the patients, the frequency of development of skin and behavioral changes due to restraint increased. Skin changes in the physical restraint area were observed in 47.6% of the patients. The most common changes were skin rash (47.6%), swelling/edema (42.7%), and collapse (22.2%). It was found that as the physical restraint time increased, the agitation levels of the patients decreased significantly (p=0.000), and the mean scores of the Glasgow Coma Scale increased (p=0.002). Conclusion: The results of this study show that physical restraint made in order not to harm the patients themselves causes problems that will negatively affect the comfort of the patients. Considering the result that the problems increase as the physical restraint time increases, it is recommended to make the decision of physical restraint very carefully and to evaluate the patients regularly throughout the process.No sponso

Thoracic splenosis mimicking pleural tumor after firearm injury: A case report with long-term follow-up

Splenosis describe a clinical entity of autotransplantation after removal of the spleen secon-dary to a traumatic rupture or surgery. A 39-year-old female was referred to thoracic surgery department with complaints of severe chest pain. She had left thoracic and abdominal gun-shot injury that occurred 19 years earlier. Thorax computed tomograhy and thorax magnetic resonance imaging revealed pleural lesions. A video thoracoscopic biopsy disclosed splenosis in the patient. Splenic implants did not change in 6 years. The patient has mild thoracic pain. Thoracic splenosis can occur in patients who underwent abdominothoracic gunshot injury. The implants did not seem to change in long-term follow-up. Thoracic splenosis may occur, persist for years and it mimics pleural tumor after abdominal gun-shot injury and does not seem to necessitate any surgical intervention including diaphragmatic repair

Dişi Köpeklerde Ovaryohisterektominin Vücut Ağırlığı, Total Kolesterol, Trigliserit, Karaciğer Enzim değerleri ve Glikoz Seviyesi Üzerine Etkisinin Araştırılması

Dişi köpeklerde ovaryohisterektominin metabolizma faaliyetleri üzerine etkisini araştıran pek çok çalışma yapılmış ve kısırlaştırmanın metabolizmayı yavaşlatıcı etkisi ve bunun sonuçları üzerinde durulmuştur. Sunulan bu çalışmada da farklı ırk, yaş ve bakım şartlarındaki dişi köpeklerde kısırlaştırmanın erken dönemde vücut ağırlığı ve serum total kolesterol, trigliserit, alkalen fosfataz, alanin aminotransferaz, aspartat aminotransferaz ve glikoz değerleri üzerine etkisinin araştırılması amaçlandı. Bu amaçla 15 dişi köpekte kısırlaştırma operasyonundan hemen önce ve operasyon sonrası 3, 6. ve 12. aylarda açlık serum total kolesterol, trigliserit, alkalen fosfataz, alanin aminotransferaz, aspartat aminotransferaz ve glikoz değerleri ile vücut ağırlıkları saptandı. Belirtilen dönemlere ait vücut ağırlıkları istatistiksel olarak değerlendirildiğinde, operasyon öncesi ve sonrası 6. ay ile operasyon öncesi ve sonrası 12. ay sonuçları arasındaki farklılık istatistiki açıdan önemli bulundu (P<0.05). Serumda bakılan parametrelerin ise kısırlaştırma öncesi ve sonrası dönemlere ait sonuçları karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık bulunmadı. Sonuç olarak köpeklerde ovaryohisterektominin erken dönemde açlık serum total kolesterol, trigliserit, alanin aminotransferaz, alkalen fosfataz, aspartat aminotransferaz ve glikoz değerleri üzerine belirgin bir etkisi olmadığı, vücut ağırlığını ise postoperatif 6. aydan itibaren artırdığı, uygun beslenme ve egzersiz programları ile ovaryohisterektomi sonrası kilo artışının önüne geçilmesi gerektiği kanısına varıldı