Eberhard limit for photon-counting Bell tests and its utility in quantum key distribution

Loophole-free Bell tests are essential if one wishes to perform device-independent quantum key distribution (QKD), since any loophole could be used by a potential adversary to undermine the security of the protocol. Crucial work by Eberhard demonstrated that weakly entangled two-qubit states have a far greater resistance to the detection loophole than maximally entangled states, allowing one to close the loophole with detection efficiency greater than 2/3. Here we demonstrate that this same limit holds for photon-counting CHSH Bell tests which can demonstrate non-locality for higher dimensional multiphoton states such as two-mode squeezed vacuum and generalized Holland-Burnett states. In fact, we show evidence that these tests are in some sense universal, allowing feasible detection loophole-free tests for any multiphoton bipartite state, as long as the two modes are well correlated in photon number. Additionally, by going beyond the typical two-input two-output Bell scenario, we show that there are also photon-counting CGLMP inequalities which can also match the Eberhard limit, paving the way for more exotic loophole-free Bell tests. Finally we show that by exploiting this increased loss tolerance of non maximally entangled states, one can increase the key rates and loss tolerances of QKD protocols based on photon-counting tests.Comment: Main text: 8 pages, 4 figures. Supplementary: 7 pages, 1 figur

Patient safety and patients’ fall risk in the pre-hospital phase of emergency medical services

In Poland, falls constitute the major cause of hospitalisation and deaths among all types of accidents. Around 5,000 people die because of that per year (the standardised rate: 8.8. per 100,000 population). Nearly 70 % of the deaths caused by falls are related to slips and trips. A total of 11.3% deaths are connected with falling down stairs and other inclined surfaces. As many as 34 % of fatal falls remain further unexplained

Stress and a burn-out syndrome at work among paramedics

Paramedics are one of the professions where the risk of exposure to stress is high as well as the risk of occurrence of the burnout syndrome. The aim of the study was to analyze methods of stress reduction and symptoms of the burnout syndrome among 122 paramedics from Kraków and surrounding area. The most prevalent symptom was severe tiredness after working hours. The majority of respondents (64%) confirmed using 44 constructive methods of stress reduction, however potentially dangerous use of alcohol, cigarettes was also observed especially in difficult situations. The results showed that in the research group the occurrence of alarming symptoms of the burnout syndrome was numerous. Therefore there is a need to define and implement appropriate activities aiming at stress reduction training - like debriefing, training on resilience or support of physical activity. It is highly important since the outcomes of burnout will affect not only paramedics themselves, but also their employers and patients

Problematyka agresji wobec ratowników medycznych w zespołach ratownictwa medycznego

Wprowadzenie: W publikacji przedstawiona została problematyka agresji skierowanej przeciw ratownikom medycznym pracującym w zespołach ratownictwa medycznego. Materiał i metoda: Badanie przeprowadzono metodą ankietową w grupie 50 ratowników medycznych. Badanie miało charakter dobrowolny i anonimowy. Wyniki: 96% ratowników medycznych uczestniczących w badaniu zadeklarowało, że w ciągu ostatniego roku, w czasie pracy w systemie Państwowego Ratownictwa Medycznego, spotkało się z agresją. Najczęstszą formą agresji była agresja słowna. U 22% uczestników badania w wyniku agresji doszło do uszczerbku na zdrowiu. Większość ankietowanych nie zgłosiła jednak przypadków agresji policji. Podsumowanie: Zjawisko agresji wobec personelu medycznego jest istotnym problemem Państwowego Ratownictwa Medycznego w Polsce i wymaga interwencji oraz zmian na poziomie systemowym, a także indywidualnej pomocy osobom dotkniętym tym zjawiskiem.Introduction: The publication presents the issue of aggression addressed to paramedics working in medical emergency teams. Material and methods: The study included 50 paramedics who completed a questionnaire carried out by the authors. The survey was voluntary and anonymous. Results: During 12 months prior to the study, 96% of responders experienced aggression during working in the State Medical Rescue System in Poland. The most frequent form of aggression was verbal aggression. 22% of participants experienced assault and their health was damaged as a result of patient’s aggressive behaviour. However, most of the respondents did not report this fact to the police. Conclusions: An aggression against medical personnel is a significant problem of State Medical Rescue System in Poland. It requires systemic changes as well as an individual support for units affected by this problem

Ogniska zakażeń szpitalnych w województwie małopolskim w latach 2011-2013

Despite the continuous advances of medicine and higher safety standards for patients, nosocomial infections are a major problem accompanying of treatment process. Infected patients are exposed to prolonged hospital stay, require additional medical procedures, theresofore their treatment and care are associated with additional costs for health facility. In the present study the number of outbreaks of nosocomial infections, which occurred in hospitals in the Malopolska province and in Poland, as well as etiological factors of the infections in the years 2011–2013 were analyzed. In the analyzed period we observed increase in the number of outbreaks of infections in Poland and in Malopolska (from 339 to 394 and from 19 to 26 in Poland and Malopolska respectively). The most frequently identified factor is C. difficile and Rotavirus, followed by K. pneumoniae ESBL, and Norovirus. There was a decrease in the number of outbreaks of unknown etiology, both in Poland and in Malopolska. The analysis identified an increase in the number of outbreaks caused by C. difficile, Noroviruses and Rotaviruses, as the main problem in the recent years. This trend occurs in the Malopolska region and in the country. However, the analysis of the reports shows improved reportability of outbreaks in Malopolska and in Poland which will allow for better control of nosocomial infections

Security theory and practice: Medical rescue and disater medicne in crisis response

Ze wstępu: Nieznany jest autor powiedzenia, że wojny wygrywa się nie liczbą żołnierzy, lecz liczbą sanitariuszy – na pewno jednak nie należy traktować tej sentencji wyłącznie jako zręcznego bon mot, lecz jako głęboką mądrość. Od liczebności, sprawności i skuteczności służb ratowniczych zależy bowiem, czy przetrwamy kataklizmy, tj. czy będziemy umieli minimalizować liczbę ofiar katastrof, zamachu terrorystycznego lub konfliktu zbrojnego, gdyby do takiego miało dojść. Po raz pierwszy zajęliśmy się w naszym czasopiśmie problematyką ratownictwa, rozważanego na tle reagowania kryzysowego i medycyny katastrof, postanawiając przyjrzeć się kondycji polskiego ratownictwa oraz głównym wyzwaniom, jakie stoją przed służbami ratowniczymi RP, wreszcie – nowym trendom rozwojowym ratownictwa. Do podjęcia tematyki skłoniły nas także narastające w społeczeństwie obawy przed pogarszaniem się jakości zarówno podstawowych usług medycznych oraz szpitalnictwa, jak i medycyny ratunkowej1. Zmiany w systemie medycyny ratunkowej podyktowane są względami oszczędnościowymi, a także szczupłością kadry lekarzy specjalistów medycyny ratunkowej, których liczba nie przekracza dwóch tysięcy wobec czternastu tysięcy ratowników medycznych. Bieżący rok przebiega pod znakiem akcji protestacyjnych różnych grup pracowniczych służby zdrowia – lekarzy rezydentów, pielęgniarek i ratowników medycznych. Polska plasuje się dziś na przedostatnim miejscu w Europie, jeśli chodzi o dostępność specjalistycznej pomocy medycznej, i nic nie zapowiada, by w najbliższym czasie sytuacja miała ulec poprawie. Tym większe znaczenie społecznych organizacji ratowniczych i postawa tysięcy wolontariuszy gotowych nieść pomoc potrzebującym. W numerze zarysowujemy obraz współczesnego polskiego ratownictwa, piszemy o ratownictwie medycznym, wodnym i górskim, a także o psychologicznym wsparciu poszkodowanych w formie ratownictwa psychologicznego. Sygnalizujemy znaczenie nowoczesnych technologii, które pozwalają na skuteczne prowadzenie akcji poszukiwawczych i ratunkowych w górach, jaskiniach i nad wodą. Całości numeru dopełniaja recenzje książek związanych tematycznie z profilem numeru oraz seria komunikatów

The use of myofascial therapy in a patient after surgical treatment of Dupuytren's contracture.

Wstęp. Do najczęściej stosowanych metod leczenia przykurczu Dupuytrena zaliczamy zabieg chirurgiczny. Zarówno sama operacja, jak również ćwiczenia nie przynoszą pełnej sprawności funkcji ręki. Konieczne jest łączenie wielu metod postępowania leczniczego. Aktualnie wciąż nie ma właściwego, opartego o nowe metody fizjoterapeutyczne, potwierdzonego doniesieniami naukowymi kierunku postępowania rehabilitacyjnego dotyczącego zarówno leczenia zachowawczego, jak i pooperacyjnego przykurczu Dupuytrena.Cel pracy. Celem niniejszej pracy była ocena zastosowania terapii mięśniowo - powięziowej u pacjenta po operacyjnym leczeniu przykurczu Dupuytrena. Materiał i metody. Badaniem objęto pacjenta po leczeniu operacyjnym przykurczu Dupuytrena IV stopnia. W pracy użyto trzech kwestionariuszy do oceny postępów przeprowadzonej terapii: kwestionariusz DASH (ang.: Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand), HDPRQ, PEM (ang.: Patient Evaluation Measure). U pacjenta zastosowano terapię mięśniowo – powięziową, do której zaliczamy techniki zaczerpnięte z masażu tkanek głębokich, a także ćwiczenia rozciągające.Wyniki. W kwestionariuszu DASH pacjent przyznał przed operacją 13.3 punktów, po operacji 47.5, zaś po terapii 12.5 na 100 możliwych punktów. W module dodatkowym odpowiednio: 13.25, 68.75, 18.75 punktów. W kwestionariuszu HDPRQ badany przyznał kolejno 18, 25 i po terapii 14 punktów, gdy maksymalna liczba punktów wynosiła 84. Natomiast w kwestionariuszu PEM przed zabiegiem pacjent wykazał 19 punktów, po zabiegu 30, a po terapii 16 punktów na 77 możliwych do uzyskania. W każdym kwestionariuszu zanotowano obniżenie liczby punktów w ostatnim badaniu, czyli po terapii. Największą różnicę przyznawanych punktów stwierdza się pomiędzy drugim, a trzecim badaniem. Całość procesu leczenia pacjent ocenił bardzo dobrze.Wnioski. Zabieg operacyjnego leczenia przykurczu Dupuytrena per se nie przynosi poprawy funkcji ręki oraz jakości życia chorego. Zastosowanie terapii mięśniowo – powięziowej po operacyjnym leczeniu przykurczu Dupuytrena wpływa na poprawę funkcji ręki oraz wywiera pozytywny wpływ na psychikę i jakość życia pacjenta. Leczenie operacyjne przykurczu Dupuytrena skojarzone z właściwym postępowaniem rehabilitacyjnym przynosi dobre efekty leczenia.Abstract Introduction. The most common treatment for Dupuytren’s contracture is surgery. However, neither surgery, nor exercises will bring full recovery of hand function if applied independently. It is necessary to combine a number of treatment methods. Currently, there are no proper guidelines, based on new methods of physiotherapy, confirmed by reports of the scientific direction of rehabilitation for conservative treatment and postoperative Dupuytren's contracture.Aim of study. The aim of my thesis is to evaluate the use of myofascial therapy after surgical treatment of Dupuytren's contracture. Material and methods. Material for the thesis was a patient with a Dupuytren's contracture in advanced stage IV. The progress of the therapy has been measured by three questionnaires: DASH - Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand, HDPRQ, and PEM - Patient Evaluation Measure. Myofascial therapy was applied; it included techniques taken from deep tissue massage and stretching exercises.Results. In the DASH questionnaire the patient scored 13.3 out of 100 points before the surgery, 47.5 after surgery, and 12.5 after treatment. In the additional module respectively 13.25, 68.75, 18.75 points. In the HDPRQ questionnaire the patient received 18 points prior to surgery, 25 after it, and 14 points post treatment, where the maximum number of points is 84. In the PEM questionnaire, before surgery, the patient's score was 19 points, 30 after the surgical treatment, and after 16 points after myofascial therapy, out of 77. For each questionnaire a reduction in the number of points in the final study - following myofascial therapy, was observed, with the greatest difference of points obtained visible between the second and the third study. The whole process of treatment was rated very well by the patient.Conclusions. Surgical treatment of Dupuytren's contracture doesn’t bring improvement of hand function and quality of life of the patient, if not followed by physical therapy. Applying myofascial therapy in patients after surgical treatment of Dupuytren’s contracture improves hand function and has a positive effect on the psyche and the quality of life of the patient. Surgical treatment of Dupuytren's contracture combined with proper rehabilitation protocole results in positive treatment outcome