Nadciśnienie płucne w przebiegu chorób lewego serca — aktualne leczenie i kierunki rozwoju terapii

Chronic heart failure is a disease with growing importance in modern cardiology. In spite of a significant progress thetreatment results are still far from satisfactory. Pulmonary hypertension (PH) is a harbinger of poor prognosis in thisgroup of patients increasing the risk of hospitalisation and death. Pulmonary hypertension secondary to left heartdiseases is a result of diastolic and systolic dysfunction leading to increased left ventricular filling pressures. That, inturn, is followed by further unfavourable pathophysiological and functional changes in pulmonary circulation ultimatelycausing right ventricular failure. Diagnosis and treatment of pulmonary hypertension is not an easy task. Thankfully,the development of diagnostic methods, uniformed terminology and a new classification of pulmonary hypertensionallow for faster and more precise diagnosis and qualification of patients to the appropriate clinical subgroup. Right heartcatheterization is crucial for the final diagnosis and classification of pulmonary hypertension. Proper methodology ofthe examination and drawing appropriate conclusions from available haemodynamic and clinical data is essential forfurther therapeutic management. Most of targeted therapies are addressed to patients with pulmonary arterial hypertension and the administration of these drugs in PH-LHD was either not sufficiently studied in randomized trials or was proved to cause the harm. There is a distinct need for further research on basic mechanisms of PH-LHD as well as onnovel therapeutic strategies that may stimulate the development of new guidelines on the treatment of this growingpopulation of PH patients.Przewlekła niewydolność serca jest schorzeniem nabierającym coraz większego znaczenia. Pomimo istotnych postępówwyniki leczenia w tej grupie chorych są wciąż niezadowalające. Groźnym czynnikiem znacząco pogarszającym jakośćżycia chorych z niewydolnością serca, zwiększającym ryzyko hospitalizacji i zgonu jest nadciśnienie płucne. Nadciśnieniepłucne związane z chorobami lewego serca (PH-LHD) wynika z zaburzeń funkcji skurczowej i rozkurczowej lewejkomory, które prowadzą do wzrostu ciśnienia napełniania lewej połowy serca. Zapoczątkowuje to wiele niekorzystnychzmian patofizjologicznych i czynnościowych w krążeniu płucnym i w prawym sercu. Rozpoznanie i leczenie nadciśnieniapłucnego jest trudne. Na szczęście rozwój badań diagnostycznych, zharmonizowana terminologia i nowa klasyfikacjaPH-LHD pozwalają na lepszą diagnostykę i kwalifikację chorych do właściwej grupy. Kluczowe znaczenie w rozpoznaniunadciśnienia płucnego i odpowiedniej jego klasyfikacji ma cewnikowanie serca. Większość terapii celowanych w PH jestprzeznaczona dla osób z tętniczym nadciśnieniem płucnym, a zastosowanie tych leków w PH-LHD nie zostało dostatecznie zbadane w randomizowanych badaniach klinicznych lub wykazano wręcz szkodliwe ich działanie w tej grupiechorych. Istnieje wyraźna potrzeba dalszych badań nad mechanizmami leżącymi u podstaw PH-LHD i nowych opcjiterapeutycznych, które pomogą stymulować rozwój nowych wytycznych leczenia tej grupy chorych

Takotsubo cardiomyopathy — what do we know about it today?

Kardiomiopatia takotsubo jest stosunkowo rzadką jednostką chorobową, która charakteryzuje się objawami imitującymi ostry zespół wieńcowy i w początkowym okresie jako taki jest traktowana. Ze względu na jej złożony charakter dotychczas nie udało się dokładnie wyjaśnić etiologii tej choroby, choć powstało kilka teorii, w ramach których próbuje się wyjaśnić rozwój tego schorzenia. W diagnostyce kardiomiopatii takotsubo wykorzystuje się badania laboratoryjne, badanie elektrokardiograficzne oraz badania obrazowe, w tym echokardiografię oraz koronarografię. Kardiomiopatia takotsubo powszechnie jest uważana za łagodną chorobę o dobrym rokowaniu w większości przypadków, jednak w jej ostrej fazie mogą występować potencjalnie groźne dla życia powikłania. Obserwowana częstość wszystkich powikłań jest prawdopodobnie większa niż opisywana w dostępnych współczesnych rejestrach pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym, chociaż ciężkie powikłania, takie jak niewydolność serca i zgon w przebiegu kardiomiopatii takotsubo, występują rzadziej. Szczególnie ważne jest wdrożenie odpowiedniego leczenia i właściwe monitorowanie pacjenta w ostrym okresie tej choroby oraz szybkie identyfikowanie pacjentów z potencjalnie zagrażającymi życiu powikłaniami.Takotsubo cardiomyopathy is a relatively rare condition characterized by symptoms imitating acute coronary syndrome and it is treated as such in the initial period. Due to its complicated character the etiology of this condition has not been precisely elucidated so far, although a few theories have been developed trying to explain its development. In diagnosing takotsubo cardiomyopathy laboratory test are used, as well as electrocardiographic examination and imaging examinations including echocardiography and coronarography. Takotsubo cardiomyopathy is generally considered a mild disease with good prognosis in most cases. However, in the acute phase of the disease potentially life-threatening complications may occur. Observed frequency all of complications is probably higher than frequency described in available contemporary registers of patients with acute coronary syndrome, although severe complications such as cardiac failure and death in the course of takotsubo cardiomyopathy occur less frequently. It is particularly important to implement appropriate treatment and properly monitor a patient in the acute phase of this disease and to quickly identify patients with potentially life-threatening complications

Ocena wartości rokowniczej wybranych parametrów ergospirometrycznych u chorych z przewlekłą skurczową niewydolnością serca kwalifikowanych wstępnie do transplantacji serca, w obserwacji 12-miesięcznej

Introduction. Despite recent advances in diagnosis and pharmacological treatment of cardiovascular diseases, chronic heart failure (HF) carries a poor prognosis. The identification of patients at highest risk for early death from HF is of special importance. Ergospirometric test is known to be useful in predicting survival and oxygen consumption (maximal/peak VO2) and minute ventilation-carbon dioxide production relationship (VE/VCO2slope) are the most frequently analyzed cardiopulmonary exercise test parameters. The aim of this study was to assess the ability of peak VO2 and VE/VCO2slope to predict cardiac-related mortality and cardiac-related hospitalization (MACE, major adverse cardiac event) in patients with chronic systolic HF, pre-qualified for heart transplantation. Material and methods. Forty-five patients (38 men; age 50 ± 8 years) with stable chronic HF (21 coronary artery disease, 24 dilated cardiomyopathy), in New York Heart Association functional class II (n. 16)–III (n. 29), with left ventricular ejection fraction (LVEF) below 35% (mean LVEF = 22.7 ± 5.1%), underwent cardiopulmonary exercise testing between 2006 and 2012 year. Results. At the end of follow-up, 5 (11%) patients had died and 17 (38%) had a hospitalization due to CHF exacerbation. Peak VO2 was 14.5 ± 5.7 mL/kg/min, VE/VCO2 slope was 35.1 ± 6.1. MACE(+) group had a lower peak VO2 (13.9 ± 6.9 mL/kg/min vs 15.1 ± 4.3, p = NS) and higher VE/VCO2slope (37.2 + 6.0 vs. 33.1 ± 5.6, p = 0.021) than MACE(–) group. MACE(+) death group had a lower peak VO2 than MACE(–) group (10.9 ± 1.3 vs. 15.1 ± 4.3, p = 0.045). The areas under the receiver operating characteristic curves for predicting MACE at 1 year were 0.68 for peak VO2 and 0.70 for VE/VCO2slope. The results of Kaplan-Meier analysis revealed a 1-year MACE free survival of 33% in patients with VE/VCO2slope > 34.9 and 67% in those with VE/VCO2slope 11.9 mL/kg/min (p = 0.0085). Conclusions. Both VO2 and VE/VCO2slope, are good prognostic parameters for serious cardiovascular events and improve the risk stratification of chronic HF patients.Wstęp. Mimo ostatnich osiągnięć w diagnostyce i terapii chorób układu sercowo-naczyniowego rokowanie w niewydolności serca (HF) pozostaje niezadowalające, dlatego identyfikacja chorych z grupy najwyższego ryzyka wczesnego zgonu ma szczególne znaczenie. Wysiłkowy test ergospirometryczny jest uznanym badaniem w diagnostyce HF, a szczytowe/maksymalne zużycie tlenu (VO2peak/VO2max) oraz ekwiwalent wentylacyjny dwutlenku węgla (VE/VCO2slope) to najczęściej oceniane parametry. Celem pracy była prospektywna, roczna ocena wpływu parametrów ergospirometrycznych (VO2peak/max oraz VE/VCO2slope) na wystąpienie punktu końcowego (MACE), definiowanego jako zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych lub hospitalizacja z powodu zaostrzenia HF u chorych z przewlekłą skurczową HF, kwalifikowanych wstępnie do transplantacji serca. Materiał i metody. Prospektywnej obserwacji poddano 45 pacjentów (38 mężczyzn, średni wiek 50 ± 8 lat) z rozpoznaną skurczową niewydolnością serca (u 21 osób etiologia niedokrwienna, u 24 osób nieniedokrwienna) w II (n = 16) i III (n = 29) klasie według New York Heart Association, ze zredukowaną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) poniżej 35% (średnia LVEF = 22,7 ± 5,1%). U każdego pacjenta wyjściowo wykonano badanie ergospirometryczne z oceną VO2 i VE/VCO2slope. Wyniki. W okresie 12 miesięcy u 22 (49,0%) pacjentów obserwowano wystąpienie złożonego punktu końcowego (MACE+), w tym u 17 (38,0%) wystąpiło zaostrzenie HF, a 5 (11,0%) pacjentów zmarło. Szczytowe/maksymalne VO2 wyniosło 14,5 ± 5,7 ml/kg mc./min, zaś VE/VCO2slope 35,1 ± 6,1. W grupie MACE(+) obserwowano niższe wartości VO2 (13,9 ± 6,9 ml/kg mc./min v. 15,1 ± 4,3; p = NS) i wyższy VE/VCO2slope (37,2 + 6,0 v. 33,1 ± 5,6; p = 0,021) niż w grupie MACE(–). Podgrupa MACE(+) zgon miała istotnie statystycznie niższą wartość VO2 niż MACE(–) (10,9 ± 1,3 v. 15,1 ± 4,3; p = 0,045). Na podstawie analizy krzywych ROC wyznaczono dla VO2 i VE/VCO2slope pole pod krzywą, odpowiednio, 0,68 i 0,70; p < 0,05). Oszacowana metodą Kaplana-Meiera funkcja przeżycia wykazała roczne przeżycie wolne od wystąpienia MACE u 33% pacjentów z VE/VCO2slope ponad 34,9 i 67% u tych z VE/VCO2slope poniżej 34,9 (p = 0,0562) oraz u 20% pacjentów z VO2 poniżej 11,6 ml/kg mc./min i 67% u tych z VO2 ponad 11.9 ml/kg/min (p = 0,0085). Wnioski. Zarówno VO2 jak i VE/VCO2slope są istotnymi czynnikami rokowniczymi wystąpienia zgonu z przyczyn sercowych bądź hospitalizacji z powodu zaostrzenia HF. Wartość rokownicza obu parametrów okazuje się porównywalna z niewielką przewagą VE/VCO2slope. Analiza połączonych parametrów ergospirometrycznych ma większą wartość prognostyczną niż osobna ocena VO2 oraz VE/VCO2slope

Echokardiograficzna manifestacja zmian w układzie sercowo-naczyniowym u pacjentów z układowymi chorobami tkanki łącznej

Układowe choroby tkanki łącznej są poważnym wyzwaniem dla klinicystów, ze względu na złożoność patofizjologii, różnorodność objawów i fakt zajęcia przez proces chorobowy wielu układów, w tym sercowo-naczyniowego. Do najczęściej występujących chorób z tej grupy należą: reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty układowy, twardzina układowa i zapalenie skórno-mięśniowe. Poglądy na temat częstości i znaczenia klinicznego opisywanych zmian w sercu nie są zgodne. Wielu autorów sądzi, że zmiany te są słabo wyrażone i zazwyczaj nie mają większego znaczenia. Wśród patologii opisywanych w badaniu echokardiograficznym u pacjentów z układowymi chorobami tkanki łącznej najczęściej obserwuje się zapalenie osierdzia, zmiany zastawkowe bez znaczenia hemodynamicznego, zaburzenia funkcji rozkurczowej i skurczowej lewej komory, nieinfekcyjne zapalenie wsierdzia. W przebiegu tocznia układowego stosunkowo rzadko stwierdza się istotne nadciśnienie płucne, choć zawsze należy rozważyć jego obecność w przypadku niedomykalności zastawki płucnej i dysfunkcji prawej komory. Występowanie zmian w układzie sercowo-naczyniowym jest często czynnikiem negatywnym rokowniczo, determinującym ciężkość przebiegu procesu chorobowego i stanowi częstą przyczynę śmiertelnych powikłań. Dlatego też bardzo istotne jest monitorowanie echokardiograficzne tej grupy chorych. Folia Cardiologica Exerpta 2010; 5, 1: 14-1

Diagnostic and prognostic significance of alpha-defensin in patients with chronic heart failure during 2-year follow-up

Background: Defensins play an important role in the processes associated with innate immunity. Their growth is observed in sites of intense inflammation, but also in less severe inflammation. Evaluation of alpha-defensin levels in patients with chronic heart failure (CHF) and its possible association with a long-term prognosis may be an interesting supplement to knowledge about the state of the immune system in heart failure. The aim of the study was to compare the plasma concentration of alpha-defensin between the patients with chronic heart failure with impaired ventricular ejection fraction (LVEF) <45% and the control group, as well as to evaluate the prognostic value of alpha-defensin as a possible predictor of death during a 24-month observation period. Methods: The study included 52 hospitalized patients with a primary diagnosis of CHF and LVEF <45%. 20 patients exhibited features of CHF exacerbation, the remaining 32 were hospitalized on schedule. The control group consisted of 28 healthy volunteers. The observation was conducted by telephone for 2 years. The end point of the study was death for all reasons. Results: Patients with CHF had significantly higher levels of alpha-defensin than control subjects. Similarly, plasma hs-CRP levels were significantly higher in the study group than in the control group, although in both groups the median hs-CRP did not exceed 5 mg / L. It has not been shown that exacerbation has an effect on alpha-defensin concentration. During the two-year follow-up, statistically significant effects on the endpoint of the following parameters were observed EF (p = 0.035, HR = 0.917), hs-CRP (p = 0.036; HR = 1.046) and NT-proBNP (p < 0.001, HR = 1.000078). ROC analysis showed that during both a 12-month (AUC = 0.333, p = 0.116) as well as a 24 month (AUC = 0.447, p = 0.616) observation period plasma concentration of alpha-defensin was not a good predictor of death in CHF patients. Conclusions: Higher levels of alpha-defensin in patients with CHF confirm subclinical inflammatory activation in this population. However, this marker does not have predictive value for predicting death in the medium-term observation

Epidemia niewydolności serca - problem zdrowotny i społeczny starzejących się społeczeństw Polski i Europy

Niewydolność serca (HF) jest zespołem klinicznym będącym końcowym wspólnym etapem wielu chorób sercowo-naczyniowych. Mimo znacznych postępów w zrozumieniu patofizjologii, wdrożenia szeroko zakrojonej profilaktyki i wprowadzenia do leczenia nowoczesnych metod terapeutycznych, zarówno zachowawczych, jak i zabiegowych, HF stanowi coraz większy problem zdrowotny i społeczny w Europie. Obecnie jest ona jedyną jednostką chorobową układu sercowo-naczyniowego o wciąż wzrastającej częstości, a ponadto najczęstszą i najbardziej kosztowną przyczyną hospitalizacji pacjentów powyżej 65. roku życia, którzy są obarczeni największą śmiertelnością. W ostatnich latach istotny postęp w dziedzinie leczenia farmakologicznego i chirurgicznego wpłynął na znaczące wydłużenie życia, a w konsekwencji na proporcjonalny wzrost liczby chorych z przewlekłą niewydolnością serca, która występuje głównie u osób starszych. Obecnie najczęstszymi przyczynami HF w Polsce i Europie są choroba niedokrwienna serca i nadciśnienie tętnicze. W badaniach epidemiologicznych w celu rozpoznania HF najczęściej wykorzystuje się objawy kliniczne oraz wartość frakcji wyrzutowej (EF), które dotyczą głównie skurczowej HF. Nie istnieją jeszcze wiarygodne informacje na temat rozkurczowej dysfunkcji lewej komory. Niewydolność serca jest jednostką chorobową o bardzo złym rokowaniu, zwłaszcza w sytuacjach, gdy nie można zastosować leczenia przyczynowego. Wskaźniki 5-letniego przeżycia w przypadku HF są gorsze od wskaźników przeżycia osób z chorobami nowotworowymi (z wyjątkiem raka płuc), gdyż w zaawansowanej HF (IV klasa wg NYHA) około 50% chorych umiera w ciągu jednego roku. Koszty leczenia pacjentów z HF, nie wliczając wydatków związanych z transplantacją serca, ciągle wzrastają i obecnie wynoszą 1,5-2,5% wszystkich wydatków na służbę zdrowia. Niewydolność serca stanowi istotny problem zdrowotny i społeczny, a koszty leczenia tej grupy pacjentów będą stale wzrastały. W Polsce są to wydatki bardzo niedoszacowane, zarówno w zakresie lecznictwa szpitalnego, jak i ambulatoryjnego, więc w najbliższym czasie będą wymagać nowych rozwiązań organizacyjnych i finansowych

Giant post&#8722;infarction pseudoaneurysm of the left ventricle manifesting as severe heart failure

A 57 year-old female was admitted for chronic heart failure (HF) with NYHA class IV symptoms. Transthoracic echocardiography revealed ruptured left ventricular (LV) lateral and posterior wall between their basal and middle segments resulting in giant, round pseudoaneurysm formation with a diameter of 12 cm. Bidirectional flow through a 2.9 cm orifice between the LV and the pseudoaneurysm cavity was shown. A 12-cm diameter pseudoaneurysm was resected and the orifice was closed with a Dacron patch. Twelve months after the diagnosis, the patient is in a stable condition with NYHA class II HF symptoms. Kardiol Pol 2012; 70, 1: 85&#8211;8

Immunoglobulin E as a marker of the atherothrombotic process in patients with acute myocardial infarction

Background: Clot formation is a crucial moment in the patophysiology of acute coronary syndromes. The aim of this research was to assess the relationship between immunoglobulin E (IgE), lipid parameters and chosen hemostatic markers. The role of IgE as a possible participant in the atherothrombotic process was also investigated. Methods: A total of 80 patients with acute myocardial infarction (MI) was enrolled in the study. Concentrations of IgE, plasma lipid parameters, lipoprotein(a), markers of thrombin generation (TAT, AT III), markers of fibrinolysis (tPA:Ag, PAI-1:Ag, PAP, D-dimers) and markers of endothelial damage (von Willebrand factor) were measured in blood samples collected immediately after admission, before any treatment administration. Results: In patients with acute MI and with IgE concentration above 100 kU/l, IgE values were strongly, positively correlated with LDL concentration (p < 0.05), lipoprotein(a) concentration (p < 0.02) and negatively correlated with HDL plasma levels (p < 0.02). Exclusion of patients with IgE concentration lower than 150 kU/l strengthened the correlation between IgE concentration and LDL (p < 0.002) and lipoprotein(a) (p < 0.01) levels. It also revealed a significant correlation between IgE and TAT (p < 0.001), IgE and AT III (p < 0.002), and IgE and D-dimers (p < 0.05). IgE and TAT values measured 7, 14 and 40 days after infarction also showed significant positive correlation between increments of these parameters. Conclusions: In patients with acute MI, a significant increase of thrombinogenesis and fibrinolysis markers is observed. Positive correlation between IgE concentration above 100 kU/l and markers of thrombinogenesis activation, lipid parameters and lipoprotein(a) levels, with significance increasing with IgE concentration and constant positive correlation between increments of IgE and TAT, can serve as evidence of IgE participation in the atherothrombotic process. (Cardiol J 2007; 14: 266-273

Czynniki ryzyka obturacyjnego bezdechu sennego w grupie chorych ze stabilną niewydolnością serca a wskaźnik bezdechu/spłyconego oddechu oceniany metodą holterowską

Wstęp: Zaburzenia oddychania w czasie snu w istotny sposób pogarszają przebieg i rokowanie chorych ze skurczową niewydolnością serca. Bezdech senny występuje u blisko 80% chorych z niewydolnością serca (głównie centralna postać zaburzeń oddychania w czasie snu), chociaż bezdech obturacyjny stanowi również istotny problem kliniczny. Głównymi czynnikami ryzyka obturacyjnego bezdechu sennego są otyłość (podwyższone BMI i zwiększony obwód talii) oraz płeć męska. Polisomnografia jest najlepszą metodą rozpoznawania zaburzeń oddychania w czasie snu, jednak ze względu na koszty i małą dostępność nie może być rozpatrywana jako przesiewowa metoda diagnostyczna. W ostatnich latach podnosi się znaczenie badania holterowskiego w diagnostyce zaburzeń oddychania w czasie snu. Celem niniejszej pracy była ocena nasilenia bezdechu sennego mierzonego za pomocą holterowskiego wskaźnika bezdechu/spłyconego oddechu w odniesieniu do czynników ryzyka zaburzeń oddychania w czasie snu w grupie chorych z niewydolnością serca w porównaniu z grupą osób bez tego schorzenia. Metody: Badana grupa składała się z 70 pacjentów ze skurczową niewydolnością serca (EF &#8804; 40%) w II i III klasie według NYHA. Grupę kontrolną stanowiło 50 osób bez niewydolności serca, dobranych pod względem płci i wieku. Wyniki: Główne czynniki ryzyka obturacyjnego bezdechu sennego (podwyższone BMI oraz zwiększony obwód pasa) obserwowano częściej w grupie osób bez niewydolności serca. Wskaźnik bezdechu/spłyconego bezdechu oceniany metodą holterowską był istotnie był istotnie wyższy w grupie badanej w porównaniu z grupą kontrolną (16,4 v. 10,2; p < 0,01). Wnioski: Mimo rzadszego występowania głównych czynników ryzyka zaburzeń oddychania w czasie snu u chorych z niewydolnością serca, w badaniu wykazano wyższe wartości wskaźnika dla tej grupy pacjentów w porównaniu z grupą kontrolną. (Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 3: 109-113