Twenty Years of Poland's Euro-Atlantic Foreign Policy

During the years 1989-1991, after a deep transformation of the internal system and the international order in Europe, Poland pursued a sovereign foreign policy. The new policy had the following general goals: 1) to develop a new international security system which would guarantee Poland's national security; 2) to gain diplomatic support for the reforms conducted in Poland, including primarily the transformation of the economy and its adaption to free market mechanisms, which were designed to result in economic growth; and 3) to maintain and increase the international prestige of Poland and the Poles, who had been the first to commence the struggle to create a democratic civil society in the Eastern bloc. Implementing this new concept of foreign policy, Poland entered the Council of Europe in November 1991. The following year, Warsaw started to strive for membership of NATO, which was achieved in March 1999. A few years later, Polish leaders pursued policies in which Poland played the role of a "Trojan horse" for the USA. This was manifested most clearly during the Iraqi crisis of 2003, and in the following years, particularly in 2005-2007. From spring 1990 Poland aspired to integration with the European Community; in December of the following year it signed an association agreement, which fully entered into force in February 1994. In the period 1998-2002 Poland negotiated successfully with the European Union and finally entered this Union in May 2004. In subsequent years Poland adopted an Eurosceptic and sometimes anti-EU position. The new Polish government, established after the parliamentary election of autumn 2007, moved away from an Eurosceptic policy and pursued a policy of engagement with European integration

Charles A. Kupchan, How Enemies Become Friends: The Sources of Stable Peace, Princeton University Press, Princeton–Oxford 2010, ss. XIII + 442.

Charles A. Kupchan, How Enemies Become Friends: The Sources of Stable Peace, Princeton University Press, Princeton–Oxford 2010, ss. XIII + 442

Współpraca Francji i Niemiec w kształtowaniu polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej

"Francja i Niemcy słusznie są uważane za „motor integracji europejskiej” - jako państwa inicjujące działania na rzecz umacniania Wspólnot Europejskich i Unii Europejskiej. Ścisła współpraca polityczna obu państw opiera się na Traktacie Elizejskim z 22 stycznia 1963 r. oraz na zawieranych później umowach dwustronnych. Najwyższym rangą forum uzgadniania między Francją a Niemcami wspólnych stanowisk i inicjatyw są spotkania na szczycie, a od 1988 r. także Francusko-Niemiecka Rada Obrony i Bezpieczeństwa. Połączenie prestiżu politycznego Francji z siłą gospodarki niemieckiej stworzyło bardzo wpływowy tandem, który zmienia Europę."(...

Promocja demokracji przez Zachód we wschodniej części Europy w XXI wieku

The Western states and their international institutions (the European Union and NATO) followed the liberal ideology in the 21st century to continue the policy of promoting democracy, the rule of law, human rights and market economy towards the former communist states in the Western Balkans and the former USSR. The biggest impediment to their policy is Russia, which believes that Western states are actually pursuing the goals of extending their sphere of influence and compromising its security interests. The biggest confrontation between the West and Russia took place in 2014 in Ukraine, when the EU and the USA supported the pro-Western aspirations of the new authorities of the country, which emerged as a result of several months of street demonstrations in Kyiv. The Ukraine crisis has caused difficulties in international cooperation and deterioration of international security in the Euro-Atlantic zone.Państwa zachodnie i ich instytucje międzynarodowe (Unia Europejska i NATO), kierując się liberalną ideologią kontynuowały w XXI wieku politykę promowania demokracji, rządów prawa, praw człowieka i gospodarki rynkowej wobec byłych państw socjalistycznych na terenie Bałkanów Zachodnich oraz byłego ZSRR. Największe przeszkody stawia ich polityce Rosja, która uważa, że państwa zachodnie w rzeczywistości realizują cele poszerzania strefy swoich wpływów i narażają na uszczerbek jej interesy bezpieczeństwa. Do największej konfrontacji między Zachodem a Rosją doszło w 2014 roku na Ukrainie, kiedy UE i USA wsparły prozachodnie aspiracje nowych władz tego państwa, wyłonione w wyniku kilkumiesięcznych demonstracji ulicznych w Kijowie. Kryzys ukraiński spowodował trudności we współpracy międzynarodowej i pogarszanie się stanu bezpieczeństwa międzynarodowego w strefie euroatlantyckiej

Rozwój Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony: implikacje dla Polski

"Koncepcja polityki obronnej Unii Europejskiej, określanej nazwą Europejska Polityka Bezpieczeństwa i Obrony (ang. European Security and Defence Policy – ESDP) została zawarta w kilku dokumentach przyjętych przez Radę Europejską w latach 1999–2004. Można je pogrupować w trzy kategorie: 1) dokumenty wstępnie formułujące, 2) dokumenty precyzujące, 3) dokumenty składające się na całościową strategię bezpieczeństwa UE . Polska jako kandydat do UE nie uczestniczyła w wypracowywaniu koncepcji EPBiO. Nie jest jednak tajemnicą, że proklamowanie przez Unię nowej polityki wywołało zastrzeżenia Warszawy, które powodowane były przede wszystkim obawami, czy EPBiO nie osłabi NATO i obecności wojskowej USA w Europie. Zastrzeżenia te były publicznie wyrażane w grudniu 1999 r. i w następnych miesiącach."(...

European security forty years after the signing of the CSCE Final Act

The CSCE Final Act, signed in Helsinki in 1975, opened a new chapter in the search for the optimal security system in the Euro-Atlantic area, stretching from Vancouver to Vladivostok. It established a cooperative security system introducing a supra-bloc negotiation mechanism of political and economic cooperation, as well cooperation in such humanitarian fields as culture, education, exchange of information and interpersonal contacts. After the Cold War, CSCE organs were created and equipped with new competences in the field of preventive diplomacy and conflict resolution, but the evolution of the international order in Europe meant that, contrary to the original intention of the CSCE (renamed at the beginning of 1995 as the OSCE), it has not become the central institution of European security. As a result of the Eastern enlargement of NATO and the European Union, the principle of equal security for all participating states was abandoned. The OSCE remained a secondary institution specialising in what is called the soft aspects of security. The Ukrainian crisis, which broke out in the autumn of 2013, accompanied by other challenges and threats to security originating in other regions showed the need to revitalise the OSCE and create a Euro-Atlantic and Eurasian security community.The CSCE Final Act, signed in Helsinki in 1975, opened a new chapter in the search for the optimal security system in the Euro-Atlantic area, stretching from Vancouver to Vladivostok. It established a cooperative security system introducing a supra-bloc negotiation mechanism of political and economic cooperation, as well cooperation in such humanitarian fields as culture, education, exchange of information and interpersonal contacts. After the Cold War, CSCE organs were created and equipped with new competences in the field of preventive diplomacy and conflict resolution, but the evolution of the international order in Europe meant that, contrary to the original intention of the CSCE (renamed at the beginning of 1995 as the OSCE), it has not become the central institution of European security. As a result of the Eastern enlargement of NATO and the European Union, the principle of equal security for all participating states was abandoned. The OSCE remained a secondary institution specialising in what is called the soft aspects of security. The Ukrainian crisis, which broke out in the autumn of 2013, accompanied by other challenges and threats to security originating in other regions showed the need to revitalise the OSCE and create a Euro-Atlantic and Eurasian security community

Bezpieczeństwo międzynarodowe w pierwszej dekadzie XXI wieku w kontekście nowych wyzwań i zagrożeń

"W najogólniejszym znaczeniu bezpieczeństwo można określić jako pewność istnienia i przetrwania, posiadania oraz funkcjonowania i rozwoju podmiotu. Pewność jest wynikiem nie tylko braku zagrożeń (ich niewystępowania lub wyeliminowania), ale także powstaje na skutek kreatywnej działalności danego podmiotu i jest zmienna w czasie, czyli ma naturę procesu społecznego. Na gruncie nauki o stosunkach międzynarodowych podstawowymi pojęciami szczegółowymi są terminy bezpieczeństwo narodowe i bezpieczeństwo międzynarodowe."(...

Polska w OBWE

In the first years after the beginning of democratic transition in 1989, Poland continued its involvement in the Conference on Security and Co-operation in Europe, which in 1995 was renamed the Organization for Security and Co-operation in Europe. Warsaw as a strategic goal set Poland’s accession to NATO and the EU, and it perceived CSCE/OSCE as the widest cooperative security organization in Europe. After joining NATO in 1999, the OSCE gradually lost its importance in Polish foreign policy, which was clearly visible in the next decade. A decisive decline took place during the second edition of the rule of the conservative-nationalist Law and Justice (PiS) party launched in 2015, which in security policy put a close bilateral alliance with the US in the first place, which led Poland to take the role of client and US vassal. This implies a complete denial of the role of the OSCE, and thus the rejection of the opportunity to create a broad Euro-Atlantic and Eurasian security community by using unique instruments at the OSCE’s disposal.W pierwszych latach po rozpoczęciu w 1989 r. przemian demokratycznych Polska kontynuowała swoje zaangażowanie w Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, która w 1995 r. została przemianowana na Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. Warszawa za cel strategiczny postawiła wprowadzenie Polski do NATO i UE, a KBWE/OBWE postrzegała jako najszerszą organizację bezpieczeństwa kooperatywnego w Europie. Po przystąpieniu w 1999 r. do NATO, OBWE stopniowo traciła na znaczeniu w polskiej polityce zagranicznej, co wyraźnie było już widać w następnej dekadzie. Zdecydowany regres nastąpił w czasie drugich rządów konserwatywno- nacjonalistycznej partii Prawo i Sprawiedliwość (PiS) rozpoczętych w 2015 r., która w polityce bezpieczeństwa postawiła na pierwszym miejscu ścisły sojusz dwustronny z USA, który doprowadził do podjęcia przez Polskę roli klienta i wasala USA. Oznacza to kompletne zdezawuowanie roli OBWE, a tym samym odrzucenie szansy stworzenia szerokiej euroatlantyckiej i eurazjatyckiej wspólnoty bezpieczeństwa poprzez wykorzystanie unikatowych instrumentów pozostających do dyspozycji OBWE