Osteoporosis in diabetes mellitus : a risk factor for fractures

Istotnym problemem klinicznym jest opracowanie metod diagnostycznych i terapeutycznych w Polsce, w celu prewencji złamań osteoporotycznych. Cukrzyca została uwzględniona w zaleceniach wielodyscyplinarnej grupy ekspertów, dotyczących postępowania diagnostycznego i terapeutycznego w celu zmniejszenia częstości złamań kostnych. Osteoporoza występuje często już w momencie ujawnienia się cukrzycy typu 1 i nasila się wraz z wiekiem. Głównym czynnikiem ryzyka jest niewyrównana cukrzyca. W cukrzycy typu 2 problem osteoporozy jest złożony i zależy od czynników ochronnych, takich jak insulinooporność oraz hiperinsulinizm, i resorpcyjnych, jak hiperkortyzolemia w otyłości. W obu typach cukrzycy częstość złamań jest większa niż u zdrowych osób, bowiem zależy ona od takich czynników, jak: niewyrównana cukrzyca, obecność powikłań, wolny obrót kostny, uszkodzenie mikroarchitektury kostnej. W cukrzycy jest konieczne prowadzenie badań przesiewowych za pomocą ultrasonograficznej oceny masy kostnej kości piętowej (aparat Achilles), ze względu na obecność neuropatii obwodowej i miejscowej osteoporozy.It is of major clinical importance to establish diagnostic procedures and treatment modalities in Poland to prevent osteoporotic fractures. Diabetes mellitus has been included in the multidisciplinary management guidelines to prevent bone fractures. Osteoporosis in type 1 diabetes mellitus is frequently the first symptom of bone density disorders which aggravate with age. Uncontrolled diabetes mellitus is the leading risk factor. In type 2 diabetes mellitus the etiology of osteoporosis is complex and related to protective factors such as insulin resistance and hyperinsulinism, and resorption such as hypercortisolemia in obesity. In both types of diabetes fracture rate is increased due to uncontrolled diabetes, complications, slow bone turnover and altered bone architecture. Diabetic patients should undergo screening using heel bone ultrasound (Achilles device) because of associated peripheral neuropathy and local osteoporosis

Osteoporosis in diabetes mellitus - a risk factor for fractures

Istotnym problemem klinicznym jest opracowanie metod diagnostycznych i terapeutycznych w Polsce, w celu prewencji złamań osteoporotycznych. Cukrzyca została uwzględniona w zaleceniach wielodyscyplinarnej grupy ekspertów, dotyczących postępowania diagnostycznego i terapeutycznego w celu zmniejszenia częstości złamań kostnych. Osteoporoza występuje często już w momencie ujawnienia się cukrzycy typu 1 i nasila się wraz z wiekiem. Głównym czynnikiem ryzyka jest niewyrównana cukrzyca. W cukrzycy typu 2 problem osteoporozy jest złożony i zależy od czynników ochronnych, takich jak insulinooporność oraz hiperinsulinizm, i resorpcyjnych, jak hiperkortyzolemia w otyłości. W obu typach cukrzycy częstość złamań jest większa niż u zdrowych osób, bowiem zależy ona od takich czynników, jak: niewyrównana cukrzyca, obecność powikłań, wolny obrót kostny, uszkodzenie mikroarchitektury kostnej. W cukrzycy jest konieczne prowadzenie badań przesiewowych za pomocą ultrasonograficznej oceny masy kostnej kości piętowej (aparat Achilles), ze względu na obecność neuropatii obwodowej i miejscowej osteoporozy.It is of major clinical importance to establish diagnostic procedures and treatment modalities in Poland to prevent osteoporotic fractures. Diabetes mellitus has been included in the multidisciplinary management guidelines to prevent bone fractures. Osteoporosis in type 1 diabetes mellitus is frequently the first symptom of bone density disorders which aggravate with age. Uncontrolled diabetes mellitus is the leading risk factor. In type 2 diabetes mellitus the etiology of osteoporosis is complex and related to protective factors such as insulin resistance and hyperinsulinism, and resorption such as hypercortisolemia in obesity. In both types of diabetes fracture rate is increased due to uncontrolled diabetes, complications, slow bone turnover and altered bone architecture. Diabetic patients should undergo screening using heel bone ultrasound (Achilles device) because of associated peripheral neuropathy and local osteoporosis

How to prevent vascular complications of type 2 diabetes? : summary of the rationale, study design and results of the glycemic arm of ADVANCE study

W niniejszym artykule podsumowano założenia, projekt i wyniki badania ADVANCE - jak dotąd największej próby dotyczącej leczenia cukrzycy typu 2. Miało ono dwa główne ramiona badawcze - jedno na temat oceny efektów kontroli ciśnienia tętniczego w leczeniu opartym na stosowaniu Noliprelu (rezultaty tej części badania zaprezentowano w 2007 roku), drugie, szczegółowo opisane w tej pracy, odnoszące się do oceny związku między intensywną kontrolą glikemii (HbA1c £ 6,5%) opartą na Diaprelu MR a częstością mikro- i makronaczyniowych punktów końcowych (wyniki ogłoszono 6 czerwca 2008 r. na Kongresie ADA oraz opublikowano w NEJM). Glikemiczne ramię badania zaprojektowano jako prospektywne, randomizowane otwarte, z zaślepionymi punktami końcowymi. Pacjentów przydzielano losowo do jednej z dwóch grup badawczych. W pierwszej grupie stosowano intensywną wieloczynnikową terapię opartą na Diaprelu MR, mającą na celu osiągnięcie stężenia HbA1c wynoszącego 6,5% lub mniej. W drugiej grupie pacjentów leczono standardowo, zgodnie z obowiązującymi aktualnie regułami opieki diabetologicznej. Po średnio 5-letniej obserwacji wartość HbA1c w grupie intensywnie leczonej była istotnie niższa niż w grupie poddanej konwencjonalnej terapii (odpowiednio: 6,5% vs. 7,3%; p < 0,001). W grupie leczonej intensywnie (HbA1c £ 6,5%) 70% chorych przyjmowało Diaprel MR w dawce 120 mg (4 tabl.). Intensywne leczenie cukrzycy, oparte na stosowaniu preparatu Diaprel MR, wiązało się z 10-procentowym zmniejszeniem względnego ryzyka rozwoju wszystkich naczyniowych powikłań cukrzycy (p = = 0,01), w tym z redukcją ryzyka rozwoju powikłań mikronaczyniowych o 14% (p = 0,01). Intensywna terapia cukrzycy okazała się szczególnie efektywna w prewencji pojawienia się/progresji nefropatii cukrzycowej (zmniejszenie ryzyka o 21%; p = 0,006), w tym prewencji rozwoju makroalbuminurii (zmniejszenie ryzyka o 30%; p < 0,001). W przeciwieństwie do badania ACCORD, w badaniu ADVANCE wykazano pozytywny trend w redukcji śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych (12%) w grupie intensywnie leczonej, mimo że uzyskano porównywalne wartości HbA1c.The article summarizes rationale, design and results of ADVANCE - the biggest ever study on type 2 diabetes. The study had two treatment arms, one aimed on control of blood pressure with the usage of Noliprel as basic drug (this arm of the study has already been summarized and the results were published in 2007), the other, discussed in details in this article, aimed on assesment of the relationship between tight glicemic control, as well as micro- and macrovascular outcomes (the results were presented on June 6, 2008 at the ADA congress and published in NEJM). The glycemic arm of the study was designed as Prospective Randomized Open with Blinded End-points (PROBE) trial. Patients were randomly allocated to intensive glucose control group receiving multifactorial intervention and pharmacotherapy based on Diaprel MR aiming at achieving target HbA1c of 6.5% or less or to the standard treatment group. Intensive treatment of diabetes, based on Diaprel MR 120 mg (4 tabs.) daily, reduced the combined incidence of macro- and microvascular events by 10% (p = 0.01); the risk reduction of microvascular events was reduced by 14% (p = 0.01). Intensive diabetes treatment was particularly effective in prevention of the onset/progression of diabetic nephropathy (relative risk reduction by 21%; p = 0.006), with 30% of risk reduction of the onset of macroalbuminuria (p < 0.001). Contrary to the results of the ACCORD study, the ADVANCE study showed positive trend towards a reduction in cardiovascular mortality (12%) in the intensive treatment group, despite achieving comparable levels of HbA1c

Jak zapobiegać naczyniowym powikłaniom cukrzycy typu 2? Omówienie założeń i wyników ramienia hipoglikemizującego badania ADVANCE*

The article summarizes rationale, design and results of ADVANCE - the biggest ever study on type 2 diabetes. The study had two treatment arms, one aimed on control of blood pressure with the usage of Noliprel as basic drug (this arm of the study has already been summarized and the results were published in 2007), the other, discussed in details in this article, aimed on assesment of the relationship between tight glicemic control, as well as micro- and macrovascular outcomes (the results were presented on June 6, 2008 at the ADA congress and published in NEJM). The glycemic arm of the study was designed as Prospective Randomized Open with Blinded End-points (PROBE) trial. Patients were randomly allocated to intensive glucose control group receiving multifactorial intervention and pharmacotherapy based on Diaprel MR aiming at achieving target HbA1c of 6.5% or less or to the standard treatment group. Intensive treatment of diabetes, based on Diaprel MR 120 mg (4 tabs.) daily, reduced the combined incidence of macro- and microvascular events by 10% (p = 0.01); the risk reduction of microvascular events was reduced by 14% (p = 0.01). Intensive diabetes treatment was particularly effective in prevention of the onset/progression of diabetic nephropathy (relative risk reduction by 21%; p = 0.006), with 30% of risk reduction of the onset of macroalbuminuria (p < 0.001). Contrary to the results of the ACCORD study, the ADVANCE study showed positive trend towards a reduction in cardiovascular mortality (12%) in the intensive treatment group, despite achieving comparable levels of HbA1c.W niniejszym artykule podsumowano założenia, projekt i wyniki badania ADVANCE - jak dotąd największej próby dotyczącej leczenia cukrzycy typu 2. Miało ono dwa główne ramiona badawcze - jedno na temat oceny efektów kontroli ciśnienia tętniczego w leczeniu opartym na stosowaniu Noliprelu (rezultaty tej części badania zaprezentowano w 2007 roku), drugie, szczegółowo opisane w tej pracy, odnoszące się do oceny związku między intensywną kontrolą glikemii (HbA1c &#163; 6,5%) opartą na Diaprelu MR a częstością mikro- i makronaczyniowych punktów końcowych (wyniki ogłoszono 6 czerwca 2008 r. na Kongresie ADA oraz opublikowano w NEJM). Glikemiczne ramię badania zaprojektowano jako prospektywne, randomizowane otwarte, z zaślepionymi punktami końcowymi. Pacjentów przydzielano losowo do jednej z dwóch grup badawczych. W pierwszej grupie stosowano intensywną wieloczynnikową terapię opartą na Diaprelu MR, mającą na celu osiągnięcie stężenia HbA1c wynoszącego 6,5% lub mniej. W drugiej grupie pacjentów leczono standardowo, zgodnie z obowiązującymi aktualnie regułami opieki diabetologicznej. Po średnio 5-letniej obserwacji wartość HbA1c w grupie intensywnie leczonej była istotnie niższa niż w grupie poddanej konwencjonalnej terapii (odpowiednio: 6,5% vs. 7,3%; p < 0,001). W grupie leczonej intensywnie (HbA1c &#163; 6,5%) 70% chorych przyjmowało Diaprel MR w dawce 120 mg (4 tabl.). Intensywne leczenie cukrzycy, oparte na stosowaniu preparatu Diaprel MR, wiązało się z 10-procentowym zmniejszeniem względnego ryzyka rozwoju wszystkich naczyniowych powikłań cukrzycy (p = = 0,01), w tym z redukcją ryzyka rozwoju powikłań mikronaczyniowych o 14% (p = 0,01). Intensywna terapia cukrzycy okazała się szczególnie efektywna w prewencji pojawienia się/progresji nefropatii cukrzycowej (zmniejszenie ryzyka o 21%; p = 0,006), w tym prewencji rozwoju makroalbuminurii (zmniejszenie ryzyka o 30%; p < 0,001). W przeciwieństwie do badania ACCORD, w badaniu ADVANCE wykazano pozytywny trend w redukcji śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych (12%) w grupie intensywnie leczonej, mimo że uzyskano porównywalne wartości HbA1c

Are late-night eating habits and sleep duration associated with glycemic control in adult type 1 diabetes patients treated with insulin pumps?

AIMS/INTRODUCTION: Little is known about the impact of sleep duration and late-night snacking on glycemic control in patients with type 1 diabetes using insulin pumps. The aim of the present study was to examine whether late-night eating habits and short sleep duration are associated with glycemic control in continuous subcutaneous insulin infusion-treated type 1 diabetic patients. MATERIALS AND METHODS: We included 148 consecutive adult type 1 diabetic subjects using an insulin pump (100 women and 48 men). Participants completed a questionnaire regarding sleep duration (classified as short if ≤6 h) and late-night snacking. Other sources of information included medical records and data from blood glucose meters. Glycemic control was assessed by glycated hemoglobin (HbA1c) levels and mean self-monitoring of blood glucose (SMBG) readings. RESULTS: The mean age of patients was 26 years, mean type 1 diabetes duration was 13.4 years and mean HbA1c level was 7.2%. In a univariate regression analysis, sleep duration was a predictor of both HbA1c (β = 0.51, P = 0.01) and SMBG levels (β = 11.4, P = 0.02). Additionally, an association was found between frequent late-night snacking and higher SMBG readings (often snacking β = 18.1, P = 0.05), but not with increased HbA1c levels. In the multivariate linear regression, independent predictors for HbA1c and SMBG were sleep duration and patient age. In a univariate logistic regression, sleep duration and frequency of late-night snacking were not predictors of whether HbA1c target levels were achieved. CONCLUSIONS: Short sleep duration, but not late-night snacking, seems to be associated with poorer glycemic control in type 1 diabetic patients treated with continuous subcutaneous insulin infusion

Risk of macrosomia remains glucose-dependent in a cohort of women with pregestational type 1 diabetes and good glycemic control

Macrosomia risk remains high in type 1 diabetes (T1DM) complicated pregnancies. A linear relationship between macrosomia risk and glycated hemoglobin A(1c) (HbA(1c)) was described; however, low range of HbA(1c) has not been studied. We aimed to identify risk factors and examine the impact of HbA(1c) on the occurrence of macrosomia in newborns of T1DM women from a cohort with good glycemic control. In this observational retrospective one-center study we analyzed records of 510 consecutive T1DM pregnancies (1998–2012). The analyzed group consisted of 375 term singleton pregnancies. We used multiple regression models to examine the impact of HbA(1c) and self-monitored glucose in each trimester on the risk of macrosomia and birth weight. The median age of T1DM women was 28 years, median T1DM duration—11 years, median pregestational BMI—23.3 kg/m(2). Median birth weight reached 3520 g (1st and 3rd quartiles 3150 and 3960, respectively) at median 39 weeks of gestation. There were 85 (22.7 %) macrosomic (>4000 g) newborns. Median HbA(1c) levels in the 1st, 2nd, and 3rd trimester were 6.4, 5.7, and 5.6 %. Third trimester HbA(1c), mean fasting self-monitored glucose and maternal age were independent predictors of birth weight and macrosomia. There was a linear relationship between 3rd trimester HbA(1c) and macrosomia risk in HbA(1c) range from 4.5 to 7.0 %. Macrosomia in children of T1DM mothers was common despite excellent metabolic control. Glycemia during the 3rd trimester was predominantly responsible for this condition

Qualitative parameters of the colonic flora in Patients with HNF1A-MODY are different from those observed in type 2 diabetes mellitus

Background. Type 2 diabetes mellitus (T2DM) is determined by genetic and environmental factors. There have been many studies on the relationship between the composition of the gastrointestinal bacterial flora, T2DM, and obesity. There are no data, however, on the gut microbiome structure in monogenic forms of the disease including Maturity Onset Diabetes of the Young (MODY). Methods. The aim of the investigation was to compare the qualitative parameters of the colonic flora in patients with HNF1A-MODY and T2DM and healthy individuals. 16S sequencing of bacterial DNA isolated from the collected fecal samples using the MiSeq platform was performed. Results. There were significant between-group differences in the bacterial profile. At the phylum level, the amount of Proteobacteria was higher (p=0.0006) and the amount of Bacteroidetes was lower (p=0.0005) in T2DM group in comparison to the control group. In HNF1A-MODY group, the frequency of Bacteroidetes was lower than in the control group (p=0.0143). At the order level, Turicibacterales was more abundant in HNF1A-MODY group than in T2DM group. Conclusions. It appears that there are differences in the gut microbiome composition between patients with HNF1A-MODY and type 2 diabetes. Further investigation on this matter should be conducted

Albiglutide and cardiovascular outcomes in patients with type 2 diabetes and cardiovascular disease (Harmony Outcomes): a double-blind, randomised placebo-controlled trial

Background: Glucagon-like peptide 1 receptor agonists differ in chemical structure, duration of action, and in their effects on clinical outcomes. The cardiovascular effects of once-weekly albiglutide in type 2 diabetes are unknown. We aimed to determine the safety and efficacy of albiglutide in preventing cardiovascular death, myocardial infarction, or stroke. Methods: We did a double-blind, randomised, placebo-controlled trial in 610 sites across 28 countries. We randomly assigned patients aged 40 years and older with type 2 diabetes and cardiovascular disease (at a 1:1 ratio) to groups that either received a subcutaneous injection of albiglutide (30–50 mg, based on glycaemic response and tolerability) or of a matched volume of placebo once a week, in addition to their standard care. Investigators used an interactive voice or web response system to obtain treatment assignment, and patients and all study investigators were masked to their treatment allocation. We hypothesised that albiglutide would be non-inferior to placebo for the primary outcome of the first occurrence of cardiovascular death, myocardial infarction, or stroke, which was assessed in the intention-to-treat population. If non-inferiority was confirmed by an upper limit of the 95% CI for a hazard ratio of less than 1·30, closed testing for superiority was prespecified. This study is registered with ClinicalTrials.gov, number NCT02465515. Findings: Patients were screened between July 1, 2015, and Nov 24, 2016. 10 793 patients were screened and 9463 participants were enrolled and randomly assigned to groups: 4731 patients were assigned to receive albiglutide and 4732 patients to receive placebo. On Nov 8, 2017, it was determined that 611 primary endpoints and a median follow-up of at least 1·5 years had accrued, and participants returned for a final visit and discontinuation from study treatment; the last patient visit was on March 12, 2018. These 9463 patients, the intention-to-treat population, were evaluated for a median duration of 1·6 years and were assessed for the primary outcome. The primary composite outcome occurred in 338 (7%) of 4731 patients at an incidence rate of 4·6 events per 100 person-years in the albiglutide group and in 428 (9%) of 4732 patients at an incidence rate of 5·9 events per 100 person-years in the placebo group (hazard ratio 0·78, 95% CI 0·68–0·90), which indicated that albiglutide was superior to placebo (p&lt;0·0001 for non-inferiority; p=0·0006 for superiority). The incidence of acute pancreatitis (ten patients in the albiglutide group and seven patients in the placebo group), pancreatic cancer (six patients in the albiglutide group and five patients in the placebo group), medullary thyroid carcinoma (zero patients in both groups), and other serious adverse events did not differ between the two groups. There were three (&lt;1%) deaths in the placebo group that were assessed by investigators, who were masked to study drug assignment, to be treatment-related and two (&lt;1%) deaths in the albiglutide group. Interpretation: In patients with type 2 diabetes and cardiovascular disease, albiglutide was superior to placebo with respect to major adverse cardiovascular events. Evidence-based glucagon-like peptide 1 receptor agonists should therefore be considered as part of a comprehensive strategy to reduce the risk of cardiovascular events in patients with type 2 diabetes. Funding: GlaxoSmithKline