Leczenie chorych w podeszłym wieku, z niewydolnością serca przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej

Wstęp: Niewydolność serca (HF) stanowi główny problem zdrowotny dzisiejszych społeczeństw. Obecnie dysponujemy jedynie niepełnymi danymi populacyjnymi dotyczącymi chorobowości na HF, farmakoterapii oraz rokowania tej grupy chorych. Celem prezentowanej pracy była ocena sposobu leczenia chorych z HF przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. Materiał i metody: Badanie zaplanowano jako przekrojowe badanie epidemiologiczne (rejestracja kolejnych 50 chorych w wieku > 65 lat zgłaszających się do lecznictwa ambulatoryjnego). Rejestrowano dane z wywiadu (m.in. diagnostyka i leczenie HF), badania przedmiotowego i wyniki badań laboratoryjnych. Wyniki: Spośród włączonych 19 877 osób u 10 579 chorych (3901 mężczyzn i 6678 kobiet; 53% populacji wyjściowej) rozpoznano HF. U 68% zalecano stosowanie inhibitorów ACE, u 62% długodziałających preparatów nitrogliceryny, u 55% diuretyków, u 31% glikozydów naparstnicy, u 29% preparatów blokerów kanałów wapniowych, a u 22% &#946;-blokerów. Częstość podawania poszczególnych klas leków była zbliżona u obu płci, z wyjątkiem blokerów kanałów wapniowych, które otrzymywały częściej kobiety (p < 0,001), oraz długodziałających preparatów nitrogliceryny podawanych częściej mężczyznom (p < 0,001). Częstość stosowania inhibitorów ACE, długodziałających preparatów nitrogliceryny oraz glikozydów naparstnicy zwiększała się z wiekiem, odwrotnie niż blokerów kanałów wapniowych i &#946;-blokerów. Chorzy z HF zaliczeni do najbardziej zaawansowanej klasy według klasyfikacji NYHA częściej otrzymywali inhibitor ACE, glikozydy naparstnicy, długodziałające nitraty oraz diuretyki, natomiast blokery kanałów wapniowych i &#946;-blokery zalecano im znacznie rzadziej. Terapię skojarzoną inhibitorami ACE i &#946;-blokerami stosowano niezmiernie rzadko, zwłaszcza w przypadku chorych będących w IV klasie według NYHA. Wnioski: W porównaniu z populacjami z innych państw zarówno inhibitory ACE, jak i &#946;-blokery stosowano nieco częściej, przy czym te ostatnie zaleca się nadal zdecydowanie zbyt rzadko. Wysoki odsetek chorych z HF otrzymujących blokery kanałów wapniowych jest niepokojący, dlatego należy zwrócić szczególną uwagę na popularyzację leczenia &#946;-blokerami oraz ich połączenia z inhibitorami ACE. (Folia Cardiol. 2004; 11: 707-718

Leczenie chorych w podeszłym wieku, z niewydolnością serca przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej

Wstęp: Niewydolność serca (HF) stanowi główny problem zdrowotny dzisiejszych społeczeństw. Obecnie dysponujemy jedynie niepełnymi danymi populacyjnymi dotyczącymi chorobowości na HF, farmakoterapii oraz rokowania tej grupy chorych. Celem prezentowanej pracy była ocena sposobu leczenia chorych z HF przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. Materiał i metody: Badanie zaplanowano jako przekrojowe badanie epidemiologiczne (rejestracja kolejnych 50 chorych w wieku > 65 lat zgłaszających się do lecznictwa ambulatoryjnego). Rejestrowano dane z wywiadu (m.in. diagnostyka i leczenie HF), badania przedmiotowego i wyniki badań laboratoryjnych. Wyniki: Spośród włączonych 19 877 osób u 10 579 chorych (3901 mężczyzn i 6678 kobiet; 53% populacji wyjściowej) rozpoznano HF. U 68% zalecano stosowanie inhibitorów ACE, u 62% długodziałających preparatów nitrogliceryny, u 55% diuretyków, u 31% glikozydów naparstnicy, u 29% preparatów blokerów kanałów wapniowych, a u 22% &#946;-blokerów. Częstość podawania poszczególnych klas leków była zbliżona u obu płci, z wyjątkiem blokerów kanałów wapniowych, które otrzymywały częściej kobiety (p < 0,001), oraz długodziałających preparatów nitrogliceryny podawanych częściej mężczyznom (p < 0,001). Częstość stosowania inhibitorów ACE, długodziałających preparatów nitrogliceryny oraz glikozydów naparstnicy zwiększała się z wiekiem, odwrotnie niż blokerów kanałów wapniowych i &#946;-blokerów. Chorzy z HF zaliczeni do najbardziej zaawansowanej klasy według klasyfikacji NYHA częściej otrzymywali inhibitor ACE, glikozydy naparstnicy, długodziałające nitraty oraz diuretyki, natomiast blokery kanałów wapniowych i &#946;-blokery zalecano im znacznie rzadziej. Terapię skojarzoną inhibitorami ACE i &#946;-blokerami stosowano niezmiernie rzadko, zwłaszcza w przypadku chorych będących w IV klasie według NYHA. Wnioski: W porównaniu z populacjami z innych państw zarówno inhibitory ACE, jak i &#946;-blokery stosowano nieco częściej, przy czym te ostatnie zaleca się nadal zdecydowanie zbyt rzadko. Wysoki odsetek chorych z HF otrzymujących blokery kanałów wapniowych jest niepokojący, dlatego należy zwrócić szczególną uwagę na popularyzację leczenia &#946;-blokerami oraz ich połączenia z inhibitorami ACE. (Folia Cardiol. 2004; 11: 707-718

The contribution of educational class in improving accuracy of cardiovascular risk prediction across European regions:the MORGAM Project Cohort Component

Objective To assess whether educational class, an index of socioeconomic position, improves the accuracy of the SCORE cardiovascular disease (CVD) risk prediction equation. Methods In a pooled analysis of 68 455 40-64-year-old men and women, free from coronary heart disease at baseline, from 47 prospective population-based cohorts from Nordic countries (Finland, Denmark, Sweden), the UK (Northern Ireland, Scotland), Central Europe (France, Germany, Italy) and Eastern Europe (Lithuania, Poland) and Russia, we assessed improvements in discrimination and in risk classification (net reclassification improvement (NRI)) when education was added to models including the SCORE risk equation. Results The lowest educational class was associated with higher CVD mortality in men (pooled age-adjusted HR=1.64, 95% CI 1.42 to 1.90) and women (HR=1.31, 1.02 to 1.68). In men, the HRs ranged from 1.3 (Central Europe) to 2.1 (Eastern Europe and Russia). After adjustment for the SCORE risk, the association remained statistically significant overall, in the UK and Eastern Europe and Russia. Education significantly improved discrimination in all European regions and classification in Nordic countries (clinical NRI=5.3%) and in Eastern Europe and Russia (NRI=24.7%). In women, after SCORE risk adjustment, the association was not statistically significant, but the reduced number of deaths plays a major role, and the addition of education led to improvements in discrimination and classification in the Nordic countries only. Conclusions We recommend the inclusion of education in SCORE CVD risk equation in men, particularly in Nordic and East European countries, to improve social equity in primary prevention. Weaker evidence for women warrants the need for further investigations. \ua9 2014 BMJ Publishing Group Ltd & British Cardiovascular Society

Are hospitalized or ambulatory patients with heart failure treated in accordance with European Society of Cardiology guidelines? Evidence from 12 440 patients of the ESC Heart Failure Long-Term Registry.

AIMS: To evaluate how recommendations of European guidelines regarding pharmacological and non-pharmacological treatments for heart failure (HF) are adopted in clinical practice. METHODS AND RESULTS: The ESC-HF Long-Term Registry is a prospective, observational study conducted in 211 Cardiology Centres of 21 European and Mediterranean countries, members of the European Society of Cardiology (ESC). From May 2011 to April 2013, a total of 12 440 patients were enrolled, 40.5% with acute HF and 59.5% with chronic HF. Intravenous treatments for acute HF were heterogeneously administered, irrespective of guideline recommendations. In chronic HF, with reduced EF, renin-angiotensin system (RAS) blockers, beta-blockers, and mineralocorticoid antagonists (MRAs) were used in 92.2, 92.7, and 67.0% of patients, respectively. When reasons for non-adherence were considered, the real rate of undertreatment accounted for 3.2, 2.3, and 5.4% of the cases, respectively. About 30% of patients received the target dosage of these drugs, but a documented reason for not achieving the target dosage was reported in almost two-thirds of them. The more relevant reasons for non-implantation of a device, when clinically indicated, were related to doctor uncertainties on the indication, patient refusal, or logistical/cost issues. CONCLUSION: This pan-European registry shows that, while in patients with acute HF, a large heterogeneity of treatments exists, drug treatment of chronic HF can be considered largely adherent to recommendations of current guidelines, when the reasons for non-adherence are taken into account. Observations regarding the real possibility to adhere fully to current guidelines in daily clinical practice should be seriously considered when clinical practice guidelines have to be written

Hyponatraemia and changes in natraemia during hospitalization for acute heart failure and associations with in-hospital and long-term outcomes - from the ESC HFA EORP Heart Failure Long-Term Registry

Aims: To comprehensively assess hyponatraemia in acute heart failure (AHF) regarding prevalence, associations, hospital course, and post-discharge outcomes. Methods and results: Of 8,298 patients in the ESC-HF Long-Term Registry hospitalized for AHF with any ejection fraction, 20% presented with hyponatraemia (serum sodium <135 mmol/L). Independent predictors included lower systolic blood pressure, estimated glomerular filtration rate (eGFR) and haemoglobin, along with diabetes, hepatic disease, use of thiazide diuretics, mineralocorticoid receptor antagonists, digoxin, higher doses of loop diuretics, and non-use of angiotensin-converting-enzyme inhibitors/angiotensin receptor blockers and beta-blockers. In-hospital death occurred in 3.3%. The prevalence of hyponatraemia and in-hospital mortality with different combinations were: 9% hyponatraemia both at admission and discharge (hyponatraemia Yes/Yes, in-hospital mortality 6.9%), 11% Yes/No (in-hospital mortality 4.9%), 8% No/Yes (in-hospital mortality 4.7%), and 72% No/No (in-hospital mortality 2.4%). Correction of hyponatraemia was associated with improvement in eGFR. In-hospital development of hyponatraemia was associated with greater diuretic use and worsening eGFR but also more effective decongestion. Among hospital survivors, 12-month mortality was 19% and adjusted hazard ratios were for hyponatraemia Yes/Yes 1.60 (1.35-1.89), Yes/No 1.35 (1.14-1.59), and No/Yes 1.18 (0.96-1.45). For death or HF hospitalization they were 1.38 (1.21-1.58), 1.17 (1.02-1.33), and 1.09 (0.93-1.27), respectively. Conclusion: Among patients with AHF, 20% had hyponatraemia at admission, which was associated with more advanced HF and normalized in half of patients during hospitalization. Admission hyponatraemia (possibly dilutional), especially if it did not resolve, was associated with worse in-hospital and post-discharge outcomes. Hyponatraemia developing during hospitalization (possibly depletional) was associated with lower risk. This article is protected by copyright. All rights reserved