An Alliance Between History and Theory

The rediscovery of the early cinema in the 1980s brought about a change in film historiography that the women’s movement had in essence already proposed in the 1970s. At the time, at issue here were not only women directors, forgotten by film historiography, but also the varied and primarily anonymous group of women working in the realms that classical film history did not register: those working in film laboratories, in film coloring, as film editors, on the screenplay and (not least) as actresses, something that is not identical with the function of stars, shaped by men. Using the figure of the actress (and Asta Nielsen in particular) and concentrating on the cinema of the seconde époque, this paper explores women’s liberation from male domination. It argues that the actress places the reality of perceptual play in a public space. Thanks to her, a form of communal life that the women formed in and with the home is freed from the walls of the private

El cine como cultura de la teoría o ¿cómo situar a Nietzsche en la teoría del cine?

El objetivo de este artículo es el de mostrar el posible papel de los escritos de Nietzsche en la teoría del cine. La filosofía de Nietzsche se presenta en el contexto de la biografía de la autora, como una experiencia personal que, junto con el feminismo, influye en su vida y en su pensamiento. En el artículo se exponen la relación entre la obra de Nietzsche y el nacimiento del cine y la utilidad de estas obras para una teoría contemporánea del cine en el contexto de la sociedad actual.The aim of this article is to show a possible role of Nietzsche's writings in the theory of cinema. Nietzsche's Philosophy is presented in the context of the author's biography, as a personal experience that, together with feminism, influences her thought and life. In the article the relation between Nietzsche's works and birth of cinema is exposed, as well as the utility of these works for the contemporary theory of cinema in the context of the present- day society

El cine como cultura de la teoría o ¿cómo situar a Nietzsche en la teoría del cine?

El objetivo de este artículo es el de mostrar el posible papel de los escritos de Nietzsche en la teoría del cine. La filosofía de Nietzsche se presenta en el contexto de la biografía de la autora, como una experiencia personal que, junto con el feminismo, influye en su vida y en su pensamiento. En el artículo se exponen la relación entre la obra de Nietzsche y el nacimiento del cine y la utilidad de estas obras para una teoría contemporánea del cine en el contexto de la sociedad actual.The aim of this article is to show a possible role of Nietzsche's writings in the theory of cinema. Nietzsche's Philosophy is presented in the context of the author's biography, as a personal experience that, together with feminism, influences her thought and life. In the article the relation between Nietzsche's works and birth of cinema is exposed, as well as the utility of these works for the contemporary theory of cinema in the context of the present- day society

"A fallen man" : leidenschaftlicher Geschlechtertwist in Camille

1996 gab es auf dem jährlich in Bologna stattfindenden Festival 'Il Cinema Ritrovato' eine Retrospektive zu Rudolph Valentino. In meinen Aufzeichnungen finde ich den Eindruck von Valentino in 'Camille' notiert. Ich erinnere mich, wie ich hingerissen, ergriffen war von einer Geste des Sich-fallen-Lassens vor der Geliebten, an der Geliebten. Eine Geste, von der ich versuchsweise sagen könnte, dass sich in ihr absolute Verehrung und vollständige physische Hingabe mischen. Doch ist jede Deutung unzureichend, denn die Geste ergreift mich schließlich ganz physisch, wird in der Ergriffenheit unbegreiflich. Ich suchte das damals notierte Phänomen auf einer kümmerlichen DVD-Reproduktion des Films wieder auf. Es ist der Moment, da sich der Held des Films, Armand/Valentino, aus seiner Befangenheit in noch unerwiderter Liebe auf einmal löst - jedoch eben nicht, um zu handeln, vielmehr um sich erschütternd in seiner Ohnmacht zu offenbaren. Wenn er Marguerites/Nazimovas Knie unter dem kostbaren Stoff des Kleides umfasst, den Kopf an diesen Schleier über der Haut lehnt oder schmiegt, dann hat er in der Bewegung zuvor schon auf unerhörte Weise unbedingtes erotisches Verlangen mitgeteilt. Derart ist dieser Körper, diese männliche Person, die wir sehen, dem Begehren ausgeliefert, dass jeder Akt unmöglich wird. Wohin sollte er sich auch richten? Nach außen, auf die Frau, oder auf dies Ungeheure im Innern? Was bleibt, ist das Sich-fallen-Lassen in die Passivität, in ein Niedergleiten an der Oberfläche von Marguerite, das zugleich ein Hineingleiten in das eigene Innerste ist. 'A fallen man' - der Film verweilt bei dem hingegebenen Valentino. Das löst eine Fülle von Assoziationen aus: Ein Geschlechterwechsel scheint auf - nicht die Frau, der Mann gibt sich hin, wird ein Gefallener, prostituiert sich als Schauspieler (etwas, was Fans wie Kritiker an Valentino bemerkt haben) -, ebenso erscheint eine Empathie des Mannes mit der Prostituierten. Im Kino, anders als in Alexandre Dumas' Roman, teilt sich die Anteilnahme nicht durch viele Worte mit, sondern durch Mimesis

Feminist approaches to early film history 2 : Fantastic motion

The question of 'Fantastic motion' is whether films in the 1910s and 1920s should be viewed as merely the forerunners of patriarchal cinema, which some colleagues believe, or whether they offered - and still offer - alternatives to a female audience. The author makes a case for the latter possibility and searches for explanations for the enjoyable and liberating sensations they, as women, experienced while becoming acquainted with early film. Using a historical and contextual approach, Schlüpmann investigates genres including non-fiction, comedy and romantic drama from the early 1910s, and describes how the significance of notions such as the beauty of nature, the culture of humour and love could have been adopted into the perception of women filmgoers at the time.De vraag achter Schlüpmanns 'Fantastic motion' is of de cinema van de jaren tien en twintig slechts gezien moet worden als voorloper van patriarchale cinema, zoals sommige collegae vinden, of dat zij alternatieven bood - en biedt - aan een vrouwelijk publiek. Ze pleit voor de tweede mogelijkheid en zoekt naar verklaringen voor de aangename en bevrijdende sensaties die de kennismaking met vroege film bij hen, als vrouwen, teweeg heeft gebracht. Met haar historiserende en contextualiserende benadering verkent Schlüpmann genres zoals non-fictiefilm, de komische film, en het romantisch drama van de vroege jaren tien en beschrijft zij betekenissen die noties zoals de schoonheid van de natuur, de cultuur van het lachen en de liefde kunnen hebben aangenomen in de waarneming van vrouwen die destijds naar de film gingen

Doodsesthetiek in de Russische film 1908-1919 (Palimpsest)

Naar aanleiding van Pordenone 1989 Situering van het artikel Met grote spanning en nieuwsgierigheid werd tijdens het festival van Pordenone de confrontatie met de Tsaristische film tegemoet gezien. Voor bijna alle aanwezige filmhistorici en filmdeskundigen betekende de Russische film van voor de Revolutie een totaal onbekend hoofdstuk uit de filmgeschiedenis. 07 03 110 116

Feminist approaches to early film history 2: Fantastic Motion

The question of 'Fantastic motion' is whether films in the 1910s and 1920s should be viewed as merely the forerunners of patriarchal cinema, which some colleagues believe, or whether they offered - and still offer - alternatives to a female audience. The author makes a case for the latter possibility and searches for explanations for the enjoyable and liberating sensations they, as women, experienced while becoming acquainted with early film. Using a historical and contextual approach, Schlüpmann investigates genres including non-fiction, comedy and romantic drama from the early 1910s, and describes how the significance of notions such as the beauty of nature, the culture of humour and love could have been adopted into the perception of women filmgoers at the time.De vraag achter Schlüpmanns 'Fantastic motion' is of de cinema van de jaren tien en twintig slechts gezien moet worden als voorloper van patriarchale cinema, zoals sommige collegae vinden, of dat zij alternatieven bood - en biedt - aan een vrouwelijk publiek. Ze pleit voor de tweede mogelijkheid en zoekt naar verklaringen voor de aangename en bevrijdende sensaties die de kennismaking met vroege film bij hen, als vrouwen, teweeg heeft gebracht. Met haar historiserende en contextualiserende benadering verkent Schlüpmann genres zoals non-fictiefilm, de komische film, en het romantisch drama van de vroege jaren tien en beschrijft zij betekenissen die noties zoals de schoonheid van de natuur, de cultuur van het lachen en de liefde kunnen hebben aangenomen in de waarneming van vrouwen die destijds naar de film gingen