Synchronous Presence of Nasopharyngeal Carcinoma and Marginal Zone (MALT-Type) B-Cell Lymphoma in the Pharynx

Synchronous malignancy of squamous cell carcinoma and malignant lymphoma in the head and neck region is extremely rare. Nasopharyngeal carcinoma is a nonlymphomatous, squamous cell carcinoma that occurs in the nasopharyngeal epithelium. Reported herein is a unique case of nasopharyngeal carcinoma occurring simultaneously with MALT-type lymphoma in an 83-year-old woman, who complained of deglutition dysfunction. Endoscopic examination of respective organs revealed a submucosal tumour on the posterior wall of pharynx. Biopsy of the hypopharynx was taken and sent for histological examination, which revealed two different neoplasms. Immunohistochemical and molecular analysis confirmed the diagnosis of nasopharyngeal carcinoma coexisting with a MALT-type lymphoma

Membranous nephropathy and lupus-like syndrome after hematopoietic cell transplantation: a case report

<p>Abstract</p> <p>Introduction</p> <p>The kidney is increasingly recognised as a target organ of chronic graft-versus-host disease after hematopoietic cell transplantation in the context of the development of the nephrotic syndrome. Chronic graft-versus-host disease is associated with autoimmune phenomena similar, but not identical, to those observed in various rheumatologic disorders, implicating autoimmunity as an important component of the disease.</p> <p>Case presentation</p> <p>We report the case of a 57-year-old Caucasian man who developed the nephrotic syndrome due to membranous nephropathy in association with recurrent chronic graft-versus-host disease, along with a lupus-like syndrome manifested with pancytopenia, hair loss, positive anti-DNA antibodies and sub-epithelial and mesangial immune deposits. To the best of our knowledge, this is the first case reported in the literature. The nephrotic syndrome subsided soon after he was treated with a short course of cyclosporin with steroids. Unfortunately he died seven months later due to a relapse of leukemia.</p> <p>Conclusions</p> <p>Our case report confirms the notion that chronic graft-versus-host disease is characterized by the appearance of autoimmune phenomena similar, but not identical, to those seen in autoimmune diseases. The decision for more immunosuppression has to be weighed against the need for preservation of the graft versus leukemia phenomenon.</p

Relations between lipoprotein(a) concentrations, LPA genetic variants, and the risk of mortality in patients with established coronary heart disease: a molecular and genetic association study

Background: Lipoprotein(a) concentrations in plasma are associated with cardiovascular risk in the general population. Whether lipoprotein(a) concentrations or LPA genetic variants predict long-term mortality in patients with established coronary heart disease remains less clear. Methods: We obtained data from 3313 patients with established coronary heart disease in the Ludwigshafen Risk and Cardiovascular Health (LURIC) study. We tested associations of tertiles of lipoprotein(a) concentration in plasma and two LPA single-nucleotide polymorphisms ([SNPs] rs10455872 and rs3798220) with all-cause mortality and cardiovascular mortality by Cox regression analysis and with severity of disease by generalised linear modelling, with and without adjustment for age, sex, diabetes diagnosis, systolic blood pressure, BMI, smoking status, estimated glomerular filtration rate, LDL-cholesterol concentration, and use of lipid-lowering therapy. Results for plasma lipoprotein(a) concentrations were validated in five independent studies involving 10 195 patients with established coronary heart disease. Results for genetic associations were replicated through large-scale collaborative analysis in the GENIUS-CHD consortium, comprising 106 353 patients with established coronary heart disease and 19 332 deaths in 22 studies or cohorts. Findings: The median follow-up was 9·9 years. Increased severity of coronary heart disease was associated with lipoprotein(a) concentrations in plasma in the highest tertile (adjusted hazard radio [HR] 1·44, 95% CI 1·14–1·83) and the presence of either LPA SNP (1·88, 1·40–2·53). No associations were found in LURIC with all-cause mortality (highest tertile of lipoprotein(a) concentration in plasma 0·95, 0·81–1·11 and either LPA SNP 1·10, 0·92–1·31) or cardiovascular mortality (0·99, 0·81–1·2 and 1·13, 0·90–1·40, respectively) or in the validation studies. Interpretation: In patients with prevalent coronary heart disease, lipoprotein(a) concentrations and genetic variants showed no associations with mortality. We conclude that these variables are not useful risk factors to measure to predict progression to death after coronary heart disease is established. Funding: Seventh Framework Programme for Research and Technical Development (AtheroRemo and RiskyCAD), INTERREG IV Oberrhein Programme, Deutsche Nierenstiftung, Else-Kroener Fresenius Foundation, Deutsche Stiftung für Herzforschung, Deutsche Forschungsgemeinschaft, Saarland University, German Federal Ministry of Education and Research, Willy Robert Pitzer Foundation, and Waldburg-Zeil Clinics Isny

Innovative education and training in high power laser plasmas (PowerLaPs) for plasma physics, high power laser matter interactions and high energy density physics: experimental diagnostics and simulations

The second and final year of the Erasmus Plus programme "Innovative Education and Training in high power laser plasmas", otherwise known as PowerLaPs, is described. The PowerLaPs programme employs an innovative paradigm in that it is a multi-centre programme where teaching takes place in five separate institutes with a range of different aims and styles of delivery. The "in class" time is limited to four weeks a year, and the programme spans two years. PowerLaPs aims to train students from across Europe in theoretical, applied, and laboratory skills relevant to the pursuit of research in laser plasma interaction physics and inertial confinement fusion (ICF). Lectures are intermingled with laboratory sessions, and continuous assessment activities. The programme, which is led by workers from the Hellenic Mediterranean University, and supported by co-workers from Queens University Belfast, the University of Bordeaux, the Czech Technical University in Prague, Ecole Polytechnique, the University of Ioannina, the University of Salamanca, and the University of York, has just finished its second and final year. Six Learning Teaching Training (LTT) activities have been held, at the Queens University Belfast, the University of Bordeaux, the Czech Technical University, the University of Salamanca, and the Institute of Plasma Physics and Lasers (CPPL) of the Hellenic Mediterranean University. The last of these institute hosted two two-week long Intensive Programmes (IPs), whilst the activities at the other four universities were each five days in length. In addition to this a "Multiplier Event" was held at the University of Ioannina, which will be briefly described. In this second year the work has concentrated upon training in both experimental diagnostics and simulation techniques appropriate to the study of Plasma Physics, High Power Laser-Matter Interactions and High Energy Density Physics. The nature of the programme will be described in detail and some metrics relating to the activities carried out will be presented. In particular this paper will focus upon the overall assessment of the programme

Innovative Education and Training in high power laser plasmas (PowerLaPs) for plasma physics, high power laser-matter interactions and high energy density physics - Theory and experiments

The Erasmus Plus programme 'Innovative Education and Training in high power laser plasmas', otherwise known as PowerLaPs, is described. The PowerLaPs programme employs an innovative paradigm in that it is a multi-centre programme where teaching takes place in five separate institutes with a range of different aims and styles of delivery. The 'in class' time is limited to four weeks a year, and the programme spans two years. PowerLaPs aims to train students from across Europe in theoretical, applied and laboratory skills relevant to the pursuit of research in laser-plasma interaction physics and inertial confinement fusion (ICF). Lectures are intermingled with laboratory sessions and continuous assessment activities. The programme, which is led by workers from the Technological Educational Institute (TEI) of Crete, and supported by co-workers from the Queen's University Belfast, the University of Bordeaux, the Czech Technical University in Prague, Ecole Polytechnique, the University of Ioannina, the University of Salamanca and the University of York, has just completed its first year. Thus far three Learning Teaching Training (LTT) activities have been held, at the Queen's University Belfast, the University of Bordeaux and the Centre for Plasma Physics and Lasers (CPPL) of TEI Crete. The last of these was a two-week long Intensive Programme (IP), while the activities at the other two universities were each five days in length. Thus far work has concentrated upon training in both theoretical and experimental work in plasma physics, high power laser-matter interactions and high energy density physics. The nature of the programme will be described in detail and some metrics relating to the activities carried out to date will be presented

Infected pancreatic necrosis: outcomes and clinical predictors of mortality. A post hoc analysis of the MANCTRA-1 international study

: The identification of high-risk patients in the early stages of infected pancreatic necrosis (IPN) is critical, because it could help the clinicians to adopt more effective management strategies. We conducted a post hoc analysis of the MANCTRA-1 international study to assess the association between clinical risk factors and mortality among adult patients with IPN. Univariable and multivariable logistic regression models were used to identify prognostic factors of mortality. We identified 247 consecutive patients with IPN hospitalised between January 2019 and December 2020. History of uncontrolled arterial hypertension (p = 0.032; 95% CI 1.135-15.882; aOR 4.245), qSOFA (p = 0.005; 95% CI 1.359-5.879; aOR 2.828), renal failure (p = 0.022; 95% CI 1.138-5.442; aOR 2.489), and haemodynamic failure (p = 0.018; 95% CI 1.184-5.978; aOR 2.661), were identified as independent predictors of mortality in IPN patients. Cholangitis (p = 0.003; 95% CI 1.598-9.930; aOR 3.983), abdominal compartment syndrome (p = 0.032; 95% CI 1.090-6.967; aOR 2.735), and gastrointestinal/intra-abdominal bleeding (p = 0.009; 95% CI 1.286-5.712; aOR 2.710) were independently associated with the risk of mortality. Upfront open surgical necrosectomy was strongly associated with the risk of mortality (p &lt; 0.001; 95% CI 1.912-7.442; aOR 3.772), whereas endoscopic drainage of pancreatic necrosis (p = 0.018; 95% CI 0.138-0.834; aOR 0.339) and enteral nutrition (p = 0.003; 95% CI 0.143-0.716; aOR 0.320) were found as protective factors. Organ failure, acute cholangitis, and upfront open surgical necrosectomy were the most significant predictors of mortality. Our study confirmed that, even in a subgroup of particularly ill patients such as those with IPN, upfront open surgery should be avoided as much as possible. Study protocol registered in ClinicalTrials.Gov (I.D. Number NCT04747990)

Mechanisms of renal insult in familial amyloid polyneuropathy

Introduction: Familial Amyloid Polyneuropathy (FAP) has been first described 60 years ago. Nowadays consists one of the commonest forms of hereditary amyloidosis. It is inherited through the autosomal dominant way of transmittance. Clinical features vary, but the dominant one is polyneuropathy due to small nerve fibers insult. Till present all FAP patients carry spot mutations of transthyretin gene and present amyloid deposition in various tissues. Renal amyloid deposition and renal injury has been a not so common feature in FAP patients. As far as FAP pathogenesis is concerned oligomeric non-fibrilar transthyretin species induce apoptosis, increase pro-inflammatory cytokines and induce oxidative stress within target tissues.Scope: The present study had the intention to examine mechanisms of renal insult in FAP animal models. It specifically examined urinary albumin excretion (UAE) in FAP animal models. Furthermore it examined the way with which various components of the slit diaphragm (nephrin and podocin), podocyte number, mRNA levels of WT1, glomerular basement membrane (GBM) thickness, foot process width (FPW), change due to partial shortage of Hsf-1. In addition it examined, the effect of different environmental conditions in TTRV30M glomerular deposition, TTRV30M renal gene expression, TTRV30M podocytic localization, as well as caspase 3 activation. Furthermore sex impact under the administration of rapamycin in tissue TTRV30M deposition was examined. Glomerular levels of bax/bcl-2 were examined in relation to transgenic mice gender.Materials and Methods: Transgenic animals (C57Bl/6-Tg(6.0 TTRMet30)15Imeg –hTTRV30M, CARD, Kumamoto Japan) were used for experimentation. Oviduct transfer of cryopreserved embryos was performed. Young animals (10-16 months old), and Old animals (16-21) with or without TTRVal30Met gene were used for 24 hrs urinary collection. UAE was normalized over body weight (BW) of laboratory animals. UAE was examined with the use of ELISA (Bethyl laboratories). Logarithmic transformation of data was performed and test Chi square was used for statistical analysis. Statistical analysis was performed with SPSS 19 (IBM) software. Pearson’s R was used for correlation analysis. Statistical significance was set at .05. In addition in an animal group 8 months old rapamycin (0.4 mg/kg BW) was administered i.p for 2 months. In this group urinary collections were performed. The kidneys were acutely frozen in liquid nitrogen. Five μm thick cryosections were fixed with paraformaldehyde solution 4% and were incubated with rabbit anti-human transthyretin antibody (DAKO), bax anti mouse antibody (Abcam), bcl-2 anti mouse antibody (Abcam). Renal tissue was further stained for PAS, Silver Stain, Masson, Congo Red (CR) and H&E. Confocal microscopy was utilized for analyzing immunofluorescence sections (Leica, SP). Leica confocal software was used for image analysis. Data were examined for normality. In case of non normality logarithmic transformation was performed. Statistical significance was set at .05 and was examined with the use of test Chi square, and independent samples T test. SPSS 19 software was used for statistical analysis. In addition it was examined whether TTRV30M deposition is affected by different environmental conditions (SPF vs non-SPF housing conditions). Glomeruli from transgenic animals were examined under direct and indirect confocal microscopy fluorescence analysis for the presence of TTRV30M deposition, serum amyloid P (SAP), activation of caspase 3 and nephrin. Co-localization rate and amount of co-localization was estimated with the use of Image J software (NIH). TTRV30M localization was achieved with the use of immunoelectron microscopy. Levels of TTRV30M, and nephrin gene expression were estimated with the use reverse transcription real time pcr (RT-PCR). In parallel renal tissue genes nephrin, podocin, WT-1 from Hsf1 hemizygous TTRV30M mice were studied with the use of Western Blot (WB), RT-PCR, electron microscopy (GBM thickness, FPW), and immunofluorescence.Results: 78.6% of Young TTRV30M animals had UAE above median, while 21.4% of non transgenic animals had UAE above median (Χ2=0.583, p=0.445). 100% of old TTRV30M animals had UAE above median, while 0% of non transgenic animals, had UAE above median (X2 =8.6, p=0.003,R=0.496, p=0.002). As far as the rapamycin treated mice are concerned mean UAE = 778.9 +/- 6.0, while control mice had ean UAE =815.3 +/- 3.3 p=0.97. In all studied transgenic mice renal tissue was CR negative. Glomeruli from male transgenic rapamycin treated mice had less mesangial expansion when compared to DMSO treated control mice (X2 =26.56; p<0.001). Glomeruli from female transgenic rapamycin treated mice had more mesangial expansion when compared to DMSO treated control mice (X2 =16.6; p=0.001). Male transgenic rapamycin treated mice had 17.6% of glomeruli with fluorescence intensity above median, while female transgenic rapamycin treated mice had 89,8% of glomeruli with fluorescence intensity above median(X2 =72.4; p<0.001). No difference was observed for fluorescence intensity of male and female control mice (DMSO treated X2 =2.12; p=0.18), while fluorescence intensity was intermediate male and female mice treated with rapamycin. Male transgenic rapamycin treated mice had 28.6% of glomeruli with a bax/bcl2 ratio above median, while female transgenic rapamycin treated mice had 88.9% of glomeruli with a bax/bcl2 ratio above median(X2 =27.71; p<0.001). Non SPF housed TTRV30M mice had increased transthyretin glomerular deposition when compared to SPF housed animals. In addition increased glomerular caspase3 activation was observed in non SPF transgenic mice in relation to SPF transgenic animals. Podocytic caspase3 activation was elevated irrespectively to housing conditions. Hsf1 hemizygous mice had lower nephrin and podocin content but higher podocyte number than Hsf1 homozygous mice. Transthyretin deposition was increased in glomeruli of Hsf1 hemizygous mice while no influence was observed in WT1, nephrin and podocin expression levels. Increased GBM thickness and FPW was observed in Hsf1 hemizygous mice.Conclusions: Human TTRV30M transgene presence increases UAE, and this is accompanied by glomerular transthyretin deposition. Male transgenic rapamycin treated mice had less mesangial expansion to femal transgenic rapamycin treated mice. In addition more glomeruli of male transgenic rapamycin treated mice had increased TTRV30M deposition when compared to female counterparts. Increased bax/bcl2 ratio was observed in the glomeruli of female transgenic rapamycin treated mice in relation to male counterparts. Therefore rapamycin induces differential effects under the influence of sex either detrimental or beneficial. This interaction is not accompanied by UAE increase. Different environmental conditions (SPF, non SPF) affect glomerular transthyretin deposition, intrapodocytic transthyretin localization. Under these influences TTRV30M deposition causes an increase in caspase 3 activation. Under the effect of Hsf1 hemizygosity, TTRV30M deposition has catastrophic effects in GBM thickness, PFP width and slit diaphragm constitution without affecting podocin and nephrin gene expression. Therefore mechanisms of renal insult in FAP could be strongly be affected by the combination of environmental and genetic factors.Εισαγωγή : Η Οικογενής Αμυλοειδική Πολυνευροπάθεια (ΟΑΠ) περιγράφηκε πριν από περίπου 60 έτη. Σήμερα αποτελεί μια από τις πιο συχνές μορφές κληρονομικής αμυλοείδωσης παγκοσμίως. Κληρονομείται με τον αυτοσωμικό επικρατή τρόπο. Η κλινική εικόνα παρουσιάζει ποικιλομορφία με κυριάρχο την προσβολή των λεπτών νευρικών ινών. Μέχρι στιγμής όλοι οι ασθενείς που υποφέρουν από ΟΑΠ είναι φορείς σημειακών μεταλλάξεων του γονιδίου της τρανσθυρετίνης και παρουσιάζουν αμυλοειδές με μόρια τρανσθυρετίνης σε διάφορους ιστούς. Νεφρική εναπόθεση αμυλοειδούς και νεφρική βλάβη έχει περιγραφεί σε ασθενείς με ΟΑΠ. Όσον αφορά την παθογένεση της ΟΑΠ οι ολιγομερείς μη ινιδικές μορφές τρανσθυρετίνης επάγουν απόπτωση, αυξημένη προ-φλεγμονωδών κυτταροκινών και οξειδωτικής συμφόρησης στους ίστους. Στόχος: Η παρούσα μελέτη είχε ως στόχο να διερευνήσει τους μηχανισμούς νεφρικής βλάβης σε ζωϊκά μοντέλα ΟΑΠ. Ειδικότερα εξέτασε την ημερήσια απέκκριση λευκωματίνης ούρων σε διαγονιδιακά μοντέλα ΟΑΠ.Επιπρόσθετα εξέτασε μηχανισμούς με τον τρόπο με τον οποίο τα διάφορα συστατικά του σπειραματικού ιθμού διήθησης ( νεφρίνη, ποδοσίνη), ο πληθυσμός των ποδοκυττάρων, τα επίπεδα mRNA του WT-1, το πάχος της ΣΒΜ και των δευτερογενών ποδικών εκβλαστήσεων των ποδοκυττάρων μεταβάλλονται αναλόγως της παρουσίας ή μερικής έλλειψης του Hsf-1. Επίσης εξέτασε υπό την επίδραση διαφορετικών περιβαλλοντικών συνθηκών την παρουσία σπειραματικών εναποθέσεων ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης, την έκφραση του γονιδίου της μεταλλαγμένης ανθρώπινης τρανσθυρετίνης, την εντόπιση της ανθρώπιου μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης εντός των ποδοκυττάρων καθώς και την ενεργοποίηση της ενδοκυτταρικής ποδοκυτταρικής κασπάσης 3. Επιπρόσθετα διερεύνησε την παρουσία ή την απουσία εναποθέσεων ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης ανάλογα με το φύλο των διαγονιδιακών ζώων, την επίδραση της ραπαμυκίνης στην σπειραματική εναπόθεση ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης, τα επίπεδα έκφρασης των μορίων bax/bcl-2 εντός του σπειράματος σε σχέση με το φύλο των ζώων.Υλικά και μέθοδοι: Χρησιμοποιήθηκαν για την διενέργεια των πειραμάτων, διαγονιδιακά ζώα για το ανθρώπινο μεταλλαγμένο γονίδιο της τρασνθυρετίνης [C57Bl/6-Tg(6.0 TTRMet30)15Imeg –hTTRV30M] προερχόμενα από την μετεμφύτευση ψυγμένων σε βαθιά κατάψυξη εμβρύων (CARD, Kumamoto, Japan) σε ωαγωγούς θετών μητέρων. Νεαρά ζώα (10-16 μηνών) και Γηραιά ζώα (16-21 μηνών) με ή χωρίς το hTTRVal30Met τοποθετήθηκαν σε μεταβολικά κλουβιά (Tecniplast) για συλλογή ούρων 24ώρου. Η ημερήσια απέκκριση λευκωματίνης κανονικοποιήθηκε σύμφωνα με το σωματικό βάρος των ζώων. Η ημερήσια απέκκριση λευκωματίνης στα ούρα προσδιορίσηκε με μέθοδο ELISA (Bethyl Laboratories). Τα δεδομένα ημερήσιας απέκκρισης λευκωματίνης μετασχηματίστηκαν λογαριθμικά. Χρησιμοποιήθηκε δοκιμασία Χ2 κατά την στατιστική επεξεργασία των αποτελεσμάτων. Η δοκιμασία Pearson’s R χρησιμοποιήθηκε για την εκτίμηση του βαθμού συσχέτισης. Η στατιστική σημαντικότητα ορίστηκε στο ≤ 0,05. Το λογισμικό SPSS 19 χρησιμοποιήθηκε για την στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων. Παράλληλα χορηγήθηκε σε ομάδα ζώων ηλικίας 8 μηνών ενδοπεριτοναϊκά ραπαμυκίνη (DMSO&Rapamycin) ή (DMSO) κάθε δεύτερη μέρα σε δόση 0.4 mg/Kg σωματικού βάρους για 2 μήνες. Παράλληλα γινόταν συλλογές ούρων 24ώρου για τον καθορισμό της ημερήσιας απέκκρισης λευκωματίνης. Τα νεφρά ψύχθηκαν ταχέως σε υγρό άζωτο (-196ο C). Κρυοτομές πάχους 5 μm μονιμοποιήθηκαν με διάλυμα παραφορμαλδεΰδης 4% και επωάστηκαν με αντισώματα έναντι της ανθρώπινης τρανσθυρετίνης (rabbit anti-human TTR antibody-DAKO), έναντι της ποντικίσιας πρωτεΐνης bax (bax rabbit anti mouse antibody-Abcam) έναντι της ποντικίσιας πρωτεΐνης bcl-2 (bcl-2 rabbit antimouse antibody-Abcam). Ο νεφρικός ιστός περεταίρω υποβλήθηκε σε ιστοχημικές χρώσεις μεθεναμικού αργύρου,ερυθρού του Κονγκό, Τριχρωμικής Masson, καθώς και PAS. Συνεστιακό μικροσκόπιο φθορισμού χρησιμοποιήθηκε για την επισκόπιση των τομών του ανοσοφθορισμού (Leica SP). Η ανάλυση των εικόνων φθορισμού έγινε με την χρήση του λογισμικού Leica Confocal Software.Τα στοιχεία ελέγχθηκαν για την κανονικότητα της κατανομής τους. Σε περίπτωση μη κανονικής κατανομής έγινε λογαριθμικός μετασχηματισμός των στοιχείων. Η στατιστική σημαντικότητα (οριζόμενη στο ≤ 0.05) εξετάστηκε με τις δοκιμασίες Χ2, και T για ανεξάρτητα δείγματα. Η συσχέτιση ελέγχθηκε με την χρήση της δοκιμασίας Pearson’s R . Για την στατιστική ανάλυση χρησιμοποιήθηκε το λογισμικό SPSS19. Επιπρόσθετα διερευνήθηκε ο βαθμός και το κατά πόσο η εναπόθεση ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης (TTRV30M) επηρεάζεται από διαφορετικές περιβαλλοντικές συνθήκες (συνθήκες υψηλού φραγμού-SPF και συνθήκες χαμηλού φραγμού-non-SPF). Συγκεκριμένα σπειράματα από διαγονιδιακά για το ανθρώπινο μεταλλαγμένο γονίδιο της τρασνθυρετίνης (hTTRV30M) εξετάστηκαν μέσω της χρήσης άμεσης και έμμεσης συνεστιακής μικροσκοπίας φθορισμού για την παρουσία εναποθέσεων ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης, ποντικίσιου αμυλοειδούς P (murine serum amyloid P), ποντικίσιας ενεργοποιημένης κασπάσης 3 και νεφρίνης. Η συσχέτιση του βαθμού συνεντόπισης και το ποσοστό συνεντόπισης εκτιμήθηκε χρησιμοποιόντας το λογισμικό Image J. Η εντόπιση των εναποθέσεων ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης εντός των ποδοκυττάρων έγινε με την χρήση άνοσο-ηλεκτρονικής μικροσκοπίας διέλευσης. Η νεφρική έκφραση της ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης (hTTRV30M) και της νεφρίνης (NPHS-1) έγιναν με την χρήση αλυσιδωτής αντίδρασης πολυμεράσης πραγματικού χρόνου (RT-PCR). Παράλληλα μελετήθηκαν με την χρήση άνοσο-ιστοχημείας, στυπώματος κατά Western (Western Blοt) και RT-PCR τα γονίδια της νεφρίνης, της ποδοσίνης και του WT1 σε νεφρικό ιστό hTTRV30M ποντικών ημίζυγων ή ομόζυγων για τον παράγοντα Hsf-1. Ηλεκτρονική μικροσκοπία διέλευσης χρησιμοποιήθηκε για την εκτίμηση του πάχους των δευτερογενών ποδοκυτταρικών ποδικών εκβλαστήσεων και της σπειραματικής βασικής μεμβράνης σε νεφρικό ιστό ποντικών ημίζυγων για τον Hsf-1 είτε με είτε χωρίς σπειραματική εναπόθεση ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης (hTTRV30M) ή εναπόθεσης αμυλοειδούς.Αποτελέσματα: 78.6% των νεαρών ζώων hTTRV30M είχαν ημερήσια απέκριση λευκωματίνης μεγαλύτερη της διάμεσης τιμής (0.72), ενώ το 21,4% των μη διαγονιδιακών νεαρών ζώων είχαν ημερήσια απέκκριση λευκωματίνης πάνω από την διάμεση τιμή (Χ2=0.583, p=0.445).Το 100% των γηραιών hTTRVal30Met ζώων είχαν ημερήσια απέκκριση λευκωματίνης πάνω από την διάμεση τιμή, ενώ 0% των μη διαγονιδιακών ζώων είχαν ημερήσια απέκκριση λευκωματίνης πάνω από την διάμεση τιμή. (X2 =8.6, p=0.003,R=0.496, p=0.002). Όσον αφορά την ημερήσια απέκκριση λευκωματίνης (ΗΑΑλβ-ng/24 ώρες/ gr ΣΒ) για τα διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία λάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν μέση ΗΑΑλβ 778.9 +/- 6.0 ενώ τα διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία λάμβαναν DMSO είχαν ΗΑΑλβ 815.3 +/- 3.3 p=0.97. Σε όλα τα ζώα υπό μελέτη ο νεφρικός ιστός είχε αρνητική χρώση ερυθρού του Κονγκό, υποδεικνύοντας έλλειψη εναπόθεσης αμυλοειδούς. Τα σπειράματα από τα αρσενικά διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία ελάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν μικρότερη έκταση μεσαγγείου όταν συγκρίθηκαν με αρσενικά διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία ελάμβαναν DMSO (X2 =26.56; p<0.001). Τα σπειράματα από τα θηλυκά διαγονιδιακά ποντίκια που λάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν μεγαλύτερη έκταση μεσαγγείου όταν συγκρίθηκαν με διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία λάμβαναν DMSO(X2 =16.6; p=0.001). Τα αρσενικά διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία ελάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν το 17.6% των σπειραμάτων με ένταση φθορισμού μεγαλύτερη της διάμεσης τιμή. Ενώ τα θηλυκά διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία λάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν 89.8% των σπειραμάτων με ένταση φθορισμού μεγαλύτερη της διάμεσης τιμής (X2 =72.4; p<0.001). Δεν υπήρχε διαφορά στην ένταση φθορισμού όσον αφορά τα θηλυκά και αρσενικά διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία λάμβαναν DMSO (X2 =2.12; p=0.18) και οι τιμές των εντάσεων φθορισμού ήταν μεταξύ αύτων των θηλυκών διαγονιδιακών ποντικών και των αρσενικών διαγονιδιακών ποντικών που ελάμβαναν ραπαμυκίνη. Τα αρσενικά ποντίκια τα οποία ελάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν 28.6% των σπειραμάτων με λόγο bax/bcl-2 μεγαλύτερο της διάμεσης τιμής (1.52) ενώ τα θηλυκά διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία λάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν 88.9% των σπειραμάτων με λόγο bax/bcl-2 μεγαλύτερο της διάμεσης τιμής (X2 =27.71; p<0.001). Οι αντίστοιχες τιμές για τα αρσενικά ποντίκια τα οποία λάμβαναν DMSO ήταν 10% ενώ για τα θηλυκά ποντίκια τα οποία λάμβαναν DMSO ήταν 71.4% (X2 =24.45; p<0.001). Τα διαγονιδιακά ζώα τα οποία στεγαζόταν σε συνθήκες χαμηλού φραγμού (non-SPF) έδειξαν αυξημένη εναπόθεση ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης hTTRV30M στα σπειράματά τους σε σχέση με τα διαγονιδιακά ζώα τα οποία στεγαζόταν σε συνθήκες υψηλού φραγμού (SPF). Επιπρόσθετα αυξημένη ποδοκυτταρική εναπόθεση hTTRV30M παρατηρήθηκε στα non-SPF διαγονιδιακά ποντίκια. Η σπειραματική ενεργοποίηση της κασπάσης-3 ήταν αυξημένη στα non-SPF ποντίκια. Η ποδοκυτταρική ενεργοποίηση της κασπάσης -3 ήταν αυξημένη στα διαγονιδιακά ζώα ανεξαρτήτως συνθηκών σε σύγκριση με τα μη διαγονιδιακά ζώα στις αντίστοιχες συνθήκες. Επιπρόσθετα τα σπειράματα των Hsf-1 ημίζυγων διαγονιδιακών ποντικών για την ανθρώπινη μεταλλαγμένη τρανσθυρετίνη είχαν μικρότερα περιεχόμενο νεφρίνης και ποδοσίνης άλλα μεγαλύτερο αριθμό ποδοκυττάρων όταν συγκρίνονταν με τα αντίστοιχα ομόζυγα για τον Hsf-1 διαγονιδιακά ζώα. H εναπόθεση τρανσθυρετίνης ήταν αυξημένη στα σπειράματα των ζώων τα οποία ήταν ημίζυγα στον Hsf-1.Τα επίπεδα έκφρασης των γονιδίων νεφρίνης, ποδοσίνης και WT-1 δεν επηρρεάστηκαν από την ημιζυγία ή ομοζυγωτία του Hsf-1. Η αυξημένη εναπόθεση τρανσθυρετίνης στα Ηsf-1 ημίζυγα ζώα σχετίστηκε με αυξημένο πάχος ποδικών εκβλαστήσεων και σπειραματικής βασικής μεμβράνης.Συμπεράσματα H παρουσία του ανθρώπινου μεταλλαγμένου γονιδίου τρανσθυρετίνης (hTTRVal30Met) επιρρεάζει την ημερήσια απέκκριση αλβουμίνης στο παρόν διαγονιδιακό μοντέλο. Οι φορείς του γονιδίου παρουσιάζουν στατιστικά σημαντικά υψηλότερη ημερήσια απέκκριση λευκωματίνης καθώς αυξάνεται η ηλικία τους όταν συγκρίνονται με τους αντίστοιχους μάρτυρες. Τα αρσενικά διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία λάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν μικρότερη έκταση μεσαγγείου όταν συγκρίνονταν με τα θηλυκά ποντίκια τα οποία λάμβαναν ραπαμυκίνη. Επιπρόσθετα περισσότερα σπειράματα από αρσενικά διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία λάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν αυξημένη εναπόθεση hTTRVal30Met σε σύγκριση με τα θηλυκά διαγονιδιακά ποντίκια. Ο λόγος bax/bcl-2 παρατηρούταν πιο συχνά αυξημένος σε σπειράματα από θηλυκά διαγονιδιακά ποντίκια απ’ ότι σε σπειράματα αρσενικών διαγονιδιακών ποντικών. Έτσι η ραπαμυκίνη πιθανόν να επάγει διαφορετικές επιδράσεις είτε καταστροφικές είτε ευεργετικές αναλόγως του φύλου. Αυτή η αλληλεπίδραση δεν συνοδεύεται από αύξημένη απέκκριση λευκωματίνης. Οι διαφορετικές περιβαλλοντικές συνθήκες (συνθήκες υψηλού φραγμού –SPF/συνθήκες χαμηλού φραγμού –non-SPF) επιρρεάζουν την σπειραματική εναπόθεση, και την ενδοποδοκυτταρική εντόπιση της ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης (hTTRVal30Met). Σε αυτές τις συνθήκες (non-SPF) παρατηρείται αυξημένη ενεργοποίηση της κασπάσης-3. Παράλληλα κάτω από την επίδραση της ημιζυγίας στον Hsf-1, η εναπόθεση hTTRV30M έχει καταστροφικά αποτελέσματα στο πάχος της σπειραματικής βασικής μεμβράνης, στο πάχος των ποδοκυτταρικών ποδικών εκβλαστήσεων και στην σύσταση του λεπτού διαφράγματος χωρίς να επηρεάζει την έκφραση των γονιδίων της νεφρίνης και της ποδοσίνης.Έτσι η νεφρική βλάβη που επάγεται από την εναπόθεση πρό-αμυλοειδικών εναποθέσεων hTTRV30M εξαρτάται από περιβαλλοντικούς καθώς και γονιδιακούς παράγοντες