EU’s pressing communication challenge

W celu wsparcia odbudowy poparcia i zaufania społecznego do Unii Europejskiej, instytucje UE powinny dokonać zasadniczej modyfikacji strategii komunikacji. Niedawne wydarzenia polityczne, w tym zwłaszcza przeprowadzone w 2016 r. w Wielkiej Brytanii referendum na temat członkostwa w Unii Europejskiej, pokazały, że dotychczasowe sposoby nawiązania kontaktu z obywatelami nie dają już oczekiwanych rezultatów. Na podstawie dostępnych danych i ewaluacji ext-post kampanii promocyjnych, niniejszy artykuł rozważa możliwe sposoby ulepszenia sposobów, w jakie Unia Europejska kontaktuje się ze swoimi obywatelami. Autor konkluduje, że nacisk powinien zostać przeniesiony z komunikacji zapośredniczonej (przez tzw. tradycyjne media – prasę, radio, TV) na komunikację bezpośrednią, naśladującą korporacyjne kampanie reklamowe i wykorzystującą rosnące na znaczeniu platformy mediów społecznościowych. Własne doświadczenia instytucji Unii Europejskiej potwierdzają, że kampanie promocyjne wzorowane na korporacyjnych są skuteczne.In order to help rebuilding popular support and trust towards the European Union, EU’s institutions need to substantially change their communication strategy. Recent political developments, especially 2016 Britain’s referendum on the EU Membership, have shown that the old model of reaching to citizens no longer meets expectations. Drawing on available data and ex-post evaluations of promotional campaigns, this article examines possible ways of enhancing the way EU connects to citizens. The paper concludes that the focus should be shifted from mediated communication to a more direct one, including massive use of online social platforms and corporate-style promotional campaigns. The EU’s own experiences confirm the efficiency of the latter

Działania informacyjne rządu RP w trakcie polskiego przewodnictwa w Radzie Unii Europejskiej (1 lipca – 31 grudnia 2011 r.). Analiza skuteczności

Rozprawa analizuje skuteczność działań informacyjnych polskiego rządu RP w trakcie polskiego przewodnictwa w Radzie UE. Skuteczność jest w rozprawie rozumiana wielowątkowo: zarówno jako umiejętność wpływania na formułowany w mediach (polskich i europejskich) przekaz medialny, jak i umiejętność bezpośredniego dotarcia do różnych publiczności docelowych w celu nawiązania interakcji (zgodnie z paradygmatem PR zarządzania strategicznego), przedstawienia i wyjaśnienia swojego stanowiska oraz jako umiejętność kreowania pozytywnego wizerunku Polski w Europie (na świecie). W rozprawie podjęta została próba zbadania, czy i na ile pozytywna ocena wystawiana prezydencji przez krajową opinię publiczną oraz przedstawicieli środowiska międzynarodowego była efektem zaplanowanych i wdrożonych przez rząd (prezydencję) działań informacyjnych. Ten efekt składał się nie tylko z działania pośredniego (wpływu na opinię publiczną zapośredniczonego mediami) ale także działań bezpośrednich: dzięki zastosowanym narzędziom, część przekazu formułowanego przez przedstawicieli rządu trafiała do społeczeństwa bez pośrednictwa mediów. Hipotezą przewodnią rozprawy jest stwierdzenie, że zaplanowane i przeprowadzone przez rząd działania informacyjne, ukierunkowane na media polskie i zagraniczne, realizowane w ramach strategii komunikacyjnej, miały wpływ na wykreowanie pozytywnego wizerunku prezydencji w mediach. A konsekwencją tego było stworzenie pozytywnego wizerunku prezydencji także w oczach opinii publicznej. Hipotezie głównej towarzyszą dwie hipotezy dodatkowe. Po pierwsze, częściowy, pozytywny wpływ na kreowanie wizerunku medialnego polskiej prezydencji miało zastosowanie przez rząd – po raz pierwszy na tak dużą skalę – nowatorskich metod dotarcia do mediów, m.in. poprzez wykorzystanie nowych technologii komunikacji poprzez internet, a także poprzez wynajęcie zagranicznej agencji PR i organizację specjalnych wyjazdów studyjnych dla dziennikarzy. Po drugie, część zastosowanych przez rząd narzędzi komunikacji nie spełniła pokładanych w nich nadziei i nie przyczyniła się do wzmocnienia skuteczności strategii komunikacyjnej. W rozprawie stwierdzone zostało, że literatura przedmiotu, poświęcona ocenie skuteczności działań informacyjnych rządu w trakcie prezydencji, jest stosunkowo mało obszerna. Rozprawa ma więc charakter nowatorski – analizuje słabo rozpoznany obszar. Postawione w pracy hipotezy zostały zweryfikowane na podstawie. Objęły one zarówno analizę źródeł zastanych (literatury przedmiotu, dokumentów rządowych) jak i przeprowadzone na potrzeby niniejszej pracy badania ankietowe, analizę porównawczą komunikatów tworzonych przez prezydencję i publikacji prasowych, analizę dostępnych sondaży, ankiet i monitoringu prasy oraz wywiady pogłębione. Przeprowadzone badania pozwoliły pozytywnie zweryfikować wszystkie trzy postawione przez pracę hipotezy. Tworzony przez przedstawicieli prezydencji przekaz informacyjny (wraz z towarzyszącą mu niekiedy oceną zdarzeń lub faktów) był często podejmowany przez media (niekiedy bez próby reinterpretacji) – i w ten sposób trafiał do uprzednio zdefiniowanej grupy docelowej, wpływając na opinie formułowane przez te grupy. W konsekwencji pozytywna była także ocena polskiej prezydencji wyrażana przez polską opinię publiczną oraz przez liderów opinii w środowisku unijnym. This thesis analyzes and assess the activity of Polish government in the field of communicating the Presidency: its priorities, its program, strategic achievements and failures, as well as its day-to-day business. They key conclusion is that the pre-planned and correctly implemented actions (targeted at Polish and foreign media) had a substantial impact on the creation of the positive image of the Polish Presidency in local (national) and international media. Consequently, the communication strategy and the activity of the Polish government at least partly influenced the overall positive view of the Presidency in the public opinion. Also, this thesis brings two additional conclusions. First, it is proved that the massive use of new tools of communications (such as online social media, dedicated and content-rich vortal etc.) helped to create a positive image of the Presidency in the media. In the second additional conclusion, the author states that not all of the elements of the communication strategy of the Polish presidency were successful. At a few occasions (albeit limited in time and scope) the Presidency faced a communications failure; some prepared communicating tools proved unnecessary. The present assessment of the effectiveness of the Polish Presidency communications is both extensive and unprecedented. The existing sources, examined by the author, offer only partial approach to the subject. In order to measure the effectiveness of the communication policy, several tools are used. Among them: analysis of the existing papers, government documentation and in-depth interviews with chosen, well-established external experts; analysis of the own-established (purposedly for this paper) selection of press publications from the chosen Polish media, with a special focus on the comparison between the media coverage and the content of the official messages (press releases, statements, interviews, speeches etc.) as formulated by the Polish presidency’s representatives; analysis of two media-monitoring reports, prepared on the request of Polish Ministry of Foreign Affairs; detailed analysis of the own-conducted survey among Polish and foreign journalists, covering the Polish Presidency and, generally, EU affairs and analysis of the results of public opinion polls, focus group tests and other surveys, conducted at the request of the Polish government. As for the theoretical context of this thesis, it is embedded in three major concepts: the theory of public relations (“agenda setting” and other concepts) and the theory of international communications and the constructivist’s approach to the role of communication in international relations (with a special attention to the K.W. Deutsch theory of “security communities”). This paper is composed of five chapters. The first chapter describes and explains the role and the character of the rotating Presidency in the European Council. The second chapter analyzes the process of logistical and substantive preparations of the Polish presidency. The third chapter is focused on the analysis of the image of the Polish presidency in the media (based on the media-monitoring reports). The fourth chapter focuses on the detailed analysis of the chosen case-studies (most important events of the Polish presidency). In the fifth chapter, the author analyses the impact of the Presidency on Poland’s image abroad, as well as its internal, political consequences (impact on the general elections in October 2011). The paper ends with the sum-up of its main findings, concluding that the communication strategy of the Polish presidency merits to be described as effective if not flawless

Rywalizacja o przywództwo w negocjacjach Brexitu

The Brexit negotiations, by far one of the most challenging issues the European Union faced in 2017, proved to be yet another opportunity for EU institutions the European Parliament, the European Commission and the Council to engage in sort of a power game. Although all three institutions actively took part in it, the European Parliament’s involvement was the most visible and vocal. As it going to be demonstrated, the EP tried to use the Treaty’s Article 50 proceedings to reassert its position within the EU’s institutional framework. It attempted to achieve this goal through purposeful communication, hence fitting the constructivist model of political and institutional agents’ interaction. The European Parliament’s activity may also be analysed in the context of historical institutionalism, explaining Parliament’s specific behaviour: its continuous quest for more power. As the Brexit negotiations have not yet concluded by the time of writing, the author calls for further research on the topic of intra-institutional dynamics. Evidence gathered so far strongly suggest that the United Kingdom’s exit from the European Union might permanently influence the relations of power between the major EU institutions.Negocjacje tzw. Brexitu, czyli wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej były nie tylko jednym z największych wyzwań stojących przed Unią Europejską w 2017 roku. Dla unijnych instytucji Rady, Komisji Europejskiej i Parlamentu Europejskiego okazały się też być kolejną odsłoną gry o pozycję w porządku instytucjonalnym Unii Europejskiej. Wszystkie trzy instytucje aktywnie w tej grze uczestniczyły, jednak to zaangażowanie Parlamentu Europejskiego było najbardziej zauważalne. Niniejszy artykuł analizuje starania PE by wykorzystać uruchomienie procedury z art. 50 Traktatu Unii Europejskiej do wzmocnienia swojej pozycji politycznej, poprzez celowo sformułowaną komunikację. Autor chce wykazać, że działania Parlamentu wpisały się tym samym w model konstruktywistyczny. Aktywność Parlamentu Europejskiego jest poddana analizie także w świetle teorii instytucjonalizmu historycznego, pozwalającej wyjaśnić motywy specyficznego zachowania PE: regularnie powtarzanych prób zwiększenia władzy. Jako że w chwili pisania niniejszego artykułu proces negocjacji „Brexitu” nie był jeszcze zakończony, autor sugeruje konieczność przeprowadzenia dalszych badań dynamiki międzyinstytucjonalnej. Zebrane do tej pory dowody zdecydowanie sugerują, że proces wychodzenia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej może trwale wpłynąć na relację sił między głównymi instytucjami UE

The rule of law proceedings against Poland: polarising effect of the media coverage

Artykuł stawia hipotezę, iż rozpoczęcie przeciwko Polsce procedury z artykułu 7 Traktatu, w grudniu 2017 r., nie doprowadziło do wytworzenia nowej linii polaryzacji politycznej w polskim społeczeństwie, a jedynie wzmocniły te podziały polityczne, które już uprzednio istniały. Opierając się na jakościowej i ilościowej analizie mediów, autor stwierdza, że ton i język publikacji, które ukazały się w tytułach nie kryjących swoich politycznych sympatii, był celowo konfliktowy. Autor odnotowuje też, że tocząca się w Polsce debata wokół artykułu 7 okazała się też być niezwykle żyznym polem dla nacjonalistycznych i eurosceptycznych głosów w mediach społecznościowych

Participatory Budgeting in the Context of Local Elections: Opportunity or Risk?

Artykuł omawia fenomen budżetów obywatelskich, wdrożonych w kilkudziesięciu polskich miastach, w tym praktycznie wszystkich stolicach regionów. Analizie poddana zostaje popularność budżetów obywatelskich, powody, dla których zarówno władze samorządowe, jak i sami obywatele chcą się zaangażować w ich wdrożenie i późniejszą realizację. Opisane i przeanalizowane zostają także dotychczasowe doświadczenia we wprowadzaniu budżetów obywatelskich. Artykuł podejmuje próbę oceny i odpowiedzi na pytanie, na ile kampania wyborcza do wyborów samorządowych w 2014 r. pomogła bądź zaszkodziła idei budżetów obywatelskich.This article describes the phenomenon of participatory budgeting, implemented in a several dozens of Polish cities, including almost all regional capitals. This article analyses the reasons for popularity of participatory budgeting, as well as the reasons for which the local self-governments and citizens themselves strive to engage in participating budgeting implementation. The author also describes and analyses past experiences in this field. The article attempts to predict whether the electoral campaign (local self-government elections 2014) helps the propagation of participatory budgeting or quite the contrary, makes it more difficult

New Pact for Europe : national report : Poland

This report is inspired by the discussions of the Polish National Reflection Group enriched by exchanges with National Reflection Groups from Italy and France. It reflects on the "state of the Union" from a national perspective and discusses the main challenges the EU and its members are facing, taking into account both the European and national perspective. Finally, it proposes ideas and recommendations how the EU and its members should react to these main challenges and lays down how the EU and European integration should develop in the years to come. This paper is part of a series of ten national reports. These reports and the debates in the Member States will provide a solid basis for the discussions in the NPE European Reflection Group. The latter will be asked to bring the reflection a step further through in-depth and thorough discussions at the European level. The Advisory Group chaired by Herman Van Rompuy will provide input to this process. All these reflections will lead to a final NPE report analysing the current "state of the Union" and making proposals on how to re-energize the European project in the years to come. It will be published at the end of 2017