Late outcome of mitral valve replacement with the Cross-Jones prosthesis 36 years after initial surgery

A 60 year-old woman with rheumatic mitral stenosis underwent re-replacement of Cross- Jones caged lens mitral valve prosthesis, 36 years after valve implantation. In 1968, she underwent mitral commissurotomy. In 1992, she had a stroke, and in July 2009 echocardiography revealed the malfunction of the prosthesis with pannus and reduced mitral prosthetic area < 1.0 cm2 with the elevated transprosthetic gradient of 30 mm Hg. To begin with, she did not approve of the reoperation. Finally, she consented to this therapeutic option. In October 2009 Medtronic prosthesis Advantage 27 was re-implanted. We report the longest period of working Cross-Jones mitral valve in the literature. (Cardiol J 2011; 18, 6: 698&#8211;700

Antioxidant capacity and physical exercise

The aim of this article is a presentation of current knowledge regarding the changes of plasma antioxidant capacity observed in response to physical exercise. Human body created the enzymatic and non-enzymatic systems, which play a protective role in the harmful impact of free radicals. Those two systems constitute what is known as the plasma total antioxidant capacity. The amount of reactive oxygen species (ROS) and reactive nitrogen species (NOS) in combination with oxidation processes increases in some tissues during physiological response to physical exercise. These changes are observed after single bout of exercise as well as after regular training. The response of human body to physical exercise can be analysed using various models of exercise test. Application of repeated type of exhaustion allows for characterizing the ability of human body to adjust to the increased energy loss and increased oxygen consumption. This article presents the characteristics of components of plasma antioxidant capacity, the mechanisms of free radicals production and their role in human body. It discusses also the currently used methods of detecting changes in total antioxidant capacity and its individual elements in response to single bout of exercise and regular training. It presents the review of literature about research performed in groups of both regularly training and low exercise activity individuals as well as in group of healthy subjects and patients with circulation diseases

Adaptacja sześciolatka do szkoły jako ważny czynnik prorozwojowy

Artykuł z numeru 1/2014 internetowego czasopisma edukacyjnego ORE "Trendy

Alterations in Red Blood Cells and Plasma Properties after Acute Single Bout of Exercise

The aim of this study was to investigate alterations in haemoglobin conformation and parameters related to oxidative stress in whole erythrocytes, membranes, and plasma after a single bout of exercise in a group of young untrained men. Venous blood samples from eleven healthy young untrained males (age = 22 ± 2 years, BMI = 23 ± 2.5 kg/m2) were taken from the antecubital vein before an incremental cycling exercise test, immediately after exercise, and 1 hour after exercise. Individual heart rate response to this exercise was 195 ± 12 beats/min and the maximum wattage was 292 ± 27 W. Immediately after exercise, significant increase in standard parameters (haemoglobin, haematocrit, lactate levels, and plasma volume) of blood was observed as well as plasma antioxidant capacity one hour after exercise. Reversible conformational changes in haemoglobin, measured using a maleimide spin label, were found immediately following exercise. The concentration of ascorbic acid inside erythrocytes significantly decreased after exercise. A significant decline in membrane thiols was observed one hour after exercise, but simultaneously an increase in plasma thiols immediately after and 1 h after exercise was also observed. This study shows that a single bout of exercise can lead to mobilization of defensive antioxidant systems in blood against oxidative stress in young untrained men

Wpływ aktywności fizycznej na stężenia sklerostyny

Osteoporosis is a serious medical and socioeconomic problem of the 21st century. Mechanical load is a key regulator which controls bone formation and remodelling, with participation of osteocytes. Sclerostin is produced and released by mature osteocytes into bone surface, where it inhibits the conveyance of osteoblast proliferation and differentiation activating signals from mesenchymal cells, thus suppressing new bone formation. The goal of the study was an evaluation of the effects of a 12-week physical training programme on the levels of bone turnover markers [Sclerostin, Osteocalcin (OC), C-terminal telopeptide of type I collagen (β-CTX)] in blood serum of women with osteopenia. Materials & Methods: The study included 50 women of the Regional Menopause and Osteoporosis Centre of the WAM Teaching Hospital, at the age of 50-75 years with the diagnosis of osteopenia, obtained on the basis of hip and/or lumbar spine densitometry (T-score from -1.0 to -2.5 SD). During the initial 12 weeks (between point 1 and 2), the patients maintained their previous, normal level of physical activity. During subsequent 12 weeks (between point 2 and 3), a programme of exercise was implemented. The programme included the interval training on a bicycle ergometer, three times a week for 36 minutes. During the entire study duration, all the patients received a supplementation of calcium (500 mg) and vit. D3 (1800 IU) once daily. Serum levels of OC, alkaline phosphatase (ALP), β-CTX and sclerostin were assayed at 3 time points. Results: After the course of the exercise cycle, the OC concentration was increased, sclerostin levels decreased, while no statistical differences were observed in β-CTX levels vs. the period of physical inactivity. No correlations were found between sclerostin level changes and osteocalcin level changes during the training time, because of too small groups. Neither statistically significant were the differences in alkaline phosphatase, calcium and phosphorus levels. Conclusions: The obtained results emphasise the role of physical training as an effective stimulation method of bone formation processes in women with osteopenia. Sclerostin can be a marker of physical activity. Celem pracy była ocena wpływu 12-tygodniowego treningu ruchowego na stężenie markerów obrotu kostnego [Sklerostyny, Osteokal­cyny (OC), C-końcowego telopeptydu kolagenu typu I (β-CTX)] w surowicy krwi pacjentek z osteopenią. Materiał i metody: Do badania zostało włączonych 50 pacjentek, w wieku 50–75 lat z rozpoznaniem osteopenii. Przez pierwsze 12 tygodni (punkt 1 i 2) pacjentki prowadziły dotychczasowy poziom aktywności fizycznej. Przez kolejne 12 tygodni (między punktem 2 i 3) został włączony program ćwiczeń fizycznych. Program obejmował trening interwałowy, przeprowadzony na cykloergometrze rowerowym 3 razy w tygodniu, po 36 minut. Wszystkie pacjentki przez cały okres trwania badania pozostawały na suplementacji 500 mg wapnia i 1800 j.m. witaminy D3 dziennie. W surowicy krwi w 3 punktach czasowych oznaczano OC, fosfatazę zasadową (ALP), β-CTX oraz sklerostynę. Wyniki: Po cyklu treningu fizycznego uzyskano wzrost stężenia OC, spadek sklerostyny, natomiast nie odnotowano istotnych statystycz­nie różnic w poziomie markera β-CTX w porównaniu do okresu bez ćwiczeń. Nie wykazano korelacji pomiędzy zmianami sklerostyny a zmianami osteokalcyny w czasie treningu, prawdopodobnie ze względu na liczebność grup. Różnice w poziomach fosfatazy zasadowej, wapnia i fosforu również nie były istotne statystycznie. Wnioski: Wyniki badania podkreślają rolę treningu fizycznego, jako skutecznej metody pobudzania procesów kościotworzenia u pacjentek z osteopenią. Sklerostyna może być markerem aktywności ruchowej

Wskaźniki zmienności rytmu zatokowego u mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w zależności od aktywności fizycznej

Wstęp: Celem badania była charakterystyka zmienności rytmu zatokowego u mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w zależności od ich aktywności fizycznej. Materiał i metody: Przebadano 63 mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w wieku 55,2 &plusmn; 3,8 roku. Badaniem objęto 32 mężczyzn z chorobą wieńcową, którzy regularnie ćwiczyli fizycznie w ramach programu ambulatoryjnej rehabilitacji kardiologicznej średnio 3 godziny w tygodniu (grupa 1). Grupę kontrolną stanowiło 31 mężczyzn z chorobą wieńcową, którzy nie podejmowali regularnie aktywności ruchowej, ale powodem tego nie były przeciwwskazania medyczne (grupa 2). U każdego pacjenta wykonano spoczynkowe, krótkookresowe badanie zmienności rytmu zatokowego. Uzyskany zapis poddano analizie czasowej oraz częstotliwościowej. Oszacowano aktywność fizyczną badanych mężczyzn oraz oceniono ich wydolność fizyczną w czasie submaksymalnego testu wysiłkowego. Ponadto oceniono wybrane czynniki zagrożenia chorobami układu sercowo-naczyniowego, w tym stężenie glukozy i lipidów. Wyniki: Wydolność fizyczna mężczyzn poddawanych rehabilitacji fizycznej była istotnie większa niż u nieaktywnych fizycznie mężczyzn z chorobą wieńcową. W grupie 1 obserwowano znamiennie wyższą wartość średniej długości czasu trwania odstępu RR (mRR) oraz składowej o wysokiej częstotliwości (HF) w porównaniu z grupą 2. W grupie regularnie ćwiczących mężczyzn z chorobą wieńcową odnotowano istotnie statystycznie niższą wartość składowej o niskiej częstotliwości (LF) oraz wskaźnika LF/HF niż u nieaktywnych fizycznie mężczyzn. Wnioski: Regularny trening fizyczny u osób z chorobą niedokrwienną serca prowadzi do aktywacji składowej przywspółczulnej i jednoczesnego hamowania czynności składowej współczulnej autonomicznego układu nerwowego. (Folia Cardiol. 2004; 11: 633&#8211;641

Wskaźniki zmienności rytmu zatokowego u mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w zależności od aktywności fizycznej

Wstęp: Celem badania była charakterystyka zmienności rytmu zatokowego u mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w zależności od ich aktywności fizycznej. Materiał i metody: Przebadano 63 mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w wieku 55,2 &plusmn; 3,8 roku. Badaniem objęto 32 mężczyzn z chorobą wieńcową, którzy regularnie ćwiczyli fizycznie w ramach programu ambulatoryjnej rehabilitacji kardiologicznej średnio 3 godziny w tygodniu (grupa 1). Grupę kontrolną stanowiło 31 mężczyzn z chorobą wieńcową, którzy nie podejmowali regularnie aktywności ruchowej, ale powodem tego nie były przeciwwskazania medyczne (grupa 2). U każdego pacjenta wykonano spoczynkowe, krótkookresowe badanie zmienności rytmu zatokowego. Uzyskany zapis poddano analizie czasowej oraz częstotliwościowej. Oszacowano aktywność fizyczną badanych mężczyzn oraz oceniono ich wydolność fizyczną w czasie submaksymalnego testu wysiłkowego. Ponadto oceniono wybrane czynniki zagrożenia chorobami układu sercowo-naczyniowego, w tym stężenie glukozy i lipidów. Wyniki: Wydolność fizyczna mężczyzn poddawanych rehabilitacji fizycznej była istotnie większa niż u nieaktywnych fizycznie mężczyzn z chorobą wieńcową. W grupie 1 obserwowano znamiennie wyższą wartość średniej długości czasu trwania odstępu RR (mRR) oraz składowej o wysokiej częstotliwości (HF) w porównaniu z grupą 2. W grupie regularnie ćwiczących mężczyzn z chorobą wieńcową odnotowano istotnie statystycznie niższą wartość składowej o niskiej częstotliwości (LF) oraz wskaźnika LF/HF niż u nieaktywnych fizycznie mężczyzn. Wnioski: Regularny trening fizyczny u osób z chorobą niedokrwienną serca prowadzi do aktywacji składowej przywspółczulnej i jednoczesnego hamowania czynności składowej współczulnej autonomicznego układu nerwowego. (Folia Cardiol. 2004; 11: 633&#8211;641

Amplatzer vascular plug for transcatheter closure of persistent unligated vertical vein after repair of infracardiac total anomalous pulmonary venous connection

Repair of total anomalous pulmonary venous connection (TAPVC) involves anastomosing the pulmonary venous confluence with the left atrium and ligating the vertical vein. Sometimes, the vertical vein needs to be left open as a pop off with the idea that it will close over time. Infrequently an unligated vertical vein may remain patent after repair of infaracardiac TAPVC leading to hemodynamic instability. We report an infant in whom an unligated vertical vein remained patent after the repair of infracardiac TAPVC and caused hemodynamically significant left‐to‐right shunting. A successful transcatheter closure of persistent patent unligated vertical vein was performed using the Amplatzer Vascular Plug‐I device. © 2012 Wiley Periodicals, Inc.Peer Reviewedhttp://deepblue.lib.umich.edu/bitstream/2027.42/92360/1/23497_ftp.pd

Odpowiedź tensyjna na wysiłek fizyczny u dorosłych mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca poddanych rehabilitacji kardiologicznej

Wstęp: Reakcja ciśnienia tętniczego na jednorazowy, stopniowany, submaksymalny wysiłek fizyczny jest - oprócz objawów klinicznych, zapisu elektrokardiograficznego i wydolności fizycznej - istotnym wskaźnikiem oceny testu wysiłkowego zarówno u osób zdrowych, jak i chorych. Poznanie wartości ciśnienia tętniczego uzyskane podczas kolejnych obciążeń w trakcie wysiłku jest niezbędne w procesie diagnostycznym podczas kontroli skuteczności leczenia oraz w ocenie tolerancji wysiłku u osób chorych. Dotyczy to również grupy pacjentów z chorobą niedokrwienną serca (IHD) biorących udział w rehabilitacji kardiologicznej. Celem pracy była charakterystyka zmian wartości ciśnienia tętniczego pod wpływem stopniowanego, jednorazowego, submaksymalnego wysiłku fizycznego w grupie dorosłych mężczyzn z IHD i porównanie ich ze zmianami odnotowanymi u klinicznie zdrowych mężczyzn w tym samym wieku. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono u 81 mężczyzn z IHD poddawanych ambulatoryjnej rehabilitacji kardiologicznej, w wieku 52,4 &#177; 6,4 roku oraz w grupie kontrolnej obejmującej 107 klinicznie zdrowych mężczyzn w wieku 48,8 &#177; 8,9 roku. Submaksymalne testy wysiłkowe wykonano na ergometrze rowerowym firmy Monark, z oprogramowaniem kardiologicznym: CASE-16 firmy DRG. Pomiaru ciśnienia tętniczego dokonywano w spoczynku oraz w ostatniej minucie każdego obciążenia, na lewym ramieniu badanego za pomocą aparatu sprężynowego firmy INCOVERITAS SA, zgodnie z metodyką zalecaną przez Polskie Towarzystwo Nadciśnienia Tętniczego z 2003 r. Testy wysiłkowe u mężczyzn z IHD przeprowadzono, nie przerywając farmakoterapii. Wyniki: W trakcie stopniowanego wysiłku fizycznego skurczowe ciśnienie tętnicze wzrastało istotnie wraz ze zwiększeniem obciążenia zarówno u mężczyzn z IHD, jak i u mężczyzn klinicznie zdrowych. Podczas takiego samego obciążenia wartości skurczowego ciśnienia tętniczego były istotnie wyższe u osób zdrowych niż u mężczyzn z IHD. Odpowiedź tensyjna na wysiłek fizyczny u mężczyzn z IHD stosujących przewlekle leki (m.in. beta-blokery) jest istotnie niższa średnio o 8,3 &#177; 4,4 mm Hg dla ciśnienia skurczowego niż u mężczyzn klinicznie zdrowych. Nie wykazano między grupami istotnych statystycznie różnic dotyczących wartości rozkurczowego ciśnienia tętniczego. W pracy przedstawiono zależność między średnimi wartościami ciśnienia tętniczego w czasie testu wysiłkowego a wielkością obciążenia u mężczyzn z IHD i mężczyzn klinicznie zdrowych, które można wykorzystać w diagnostyce wysiłkowej i praktyce klinicznej. Wnioski: U mężczyzn z IHD wzrost skurczowego ciśnienia tętniczego w czasie wysiłku fizycznego można opisać za pomocą równania: wysiłkowe ciśnienie skurczowe [mm Hg] = 0,386 × obciążenie [W] + 129,44. W czasie submaksymalnego testu wysiłkowego przy takich samych obciążeniach skurczowe ciśnienie tętnicze u mężczyzn z IHD jest istotnie niższe niż u mężczyzn bez IHD. Znamienny wpływ na obserwowane zjawisko może mieć farmakoterapia stosowana w ramach prewencji wtórnej i skuteczna kontrola ciśnienia tętniczego u mężczyzn z IHD