Biodegradation of 3,5-dinitrosalicylic acid by Phanerochaete chrysosporium

Despite intensive efforts put on prevention of environment pollution by nitroaromatic compounds, these xenobiotics have not been eliminated from the biosphere. The physicochemical properties make nitroaromatics extremely recalcitrant to biodegradation. Therefore, microbial degraders of these pollutants are sought after. This paper reports preliminary results of the study on degradation of 3,5-dinitrosalicylic acid (DNS) by a basidiomycetous fungus Phanerochaete chrysosporium under stationary conditions in a culture medium containing 0.05–0.5% v/v of DNS. The results obtained suggest that the fungus degrades DNS through the reductive pathway

Selected adipose tissue hormones in the blood of patients with ischaemic cerebral stroke

Introduction: Despite considerable progress in knowledge, ischaemic stroke is still a disease that causes serious clinical problems. A role in its pathogenesis can be attributed to i.a. adipose tissue hormones. The aim of this paper is to assess the blood levels of selected adipocytokines in patients during the acute phase of ischaemic stroke as compared to healthy persons, and an attempt to indicate a correlation between their blood concentrations and the level of stroke severity and its outcomes. Material and methods: The study included 46 patients with fresh ischaemic stroke (27 females, 19 males, average age 67.6 years). All patients had a CT scan of the head, their neurological condition was assessed using a stroke severity scale, and their blood levels of resistin, chemerin, and visfatin were tested. The control group consisted of 32 patients (16 females, 16 males, average age 64.1 years) who had never suffered cerebrovascular diseases. Results: Elevated levels of both resistin and chemerin were found in the group of patients with ischaemic stroke (9.17 ± 2.95 ng/mL vs. 6.55 ± 2.01 ng/mL for resistin and 265.0 ± 59.3 ng/mL vs. 191.0 ± 43.6 ng/mL for chemerin). It was also found that the blood concentration of chemerin was higher in females than in males with stroke. However, no difference was found in visfatin blood concentration between the group with ischaemic stroke and the control group (1.65 ± 1.09 ng/mL vs. 1.5 ± 1.39 ng/mL). Conclusions: Higher resistin and chemerin blood concentrations significantly increase the risk of ischaemic stroke. The level of stroke severity at the moment of its occurrence and during its course do not depend on the concentrations of adipocytokines under analysis

Stężenie adiponektyny, leptyny, rezystyny i insuliny we krwi chorych z niedokrwiennym udarem mózgu

Introduction: Stroke, due to its worldwide prevalence, is not only a medical challenge, but also a serious social problem. Recently, ongoing research has examined whether there are associations between adipose tissue hormones and the risk, mechanisms and course of stroke. The aim of our study was to determine whether there are significant differences in blood concentrations of insulin, adiponectin, leptin, resistin and in insulin resistance among patients in the acute phase of ischaemic stroke, compared to healthy subjects. In addition, we wanted to investigate if those biochemical values show a correlation with the neurological condition of our patients. Material and methods: Adiponectin, leptin, resistin and insulin were measured in patients (n = 69) with first-ever ischaemic stroke (confirmed by CT), using specific electrochemoluminescence, radioimmunoassay and ELISA methods. Neurological evaluation was performed using Barthel ADL index on the day of admission and on the ninth day of hospitalisation. Insulin resistance value was obtained via the HOMA-IR calculator. Data was compared to that of healthy individuals (n = 26). Results: Insulin concentration (51.08 v. 17.02 uU/mL) and HOMA-IR value (6.3 v. 2.2) were significantly higher in the study group. Leptin (14.98 v. 10.47 ng/mL) and resistin (28.92 v. 12.25 ng/mL) levels were elevated among the stroke survivors compared to controls, but no significant difference was noted in adiponectin. Negative correlations of adiponectin level and Barthel score were observed. Conclusions: Hyperinsulinaemia and insulin resistance are involved in the pathogenesis of ischaemic stroke. Hyperleptinaemia and hyperresistinaemia play a role in the mechanism of stroke. The severity of stroke is associated with adiponectin blood concentration. (Endokrynol Pol 2012; 63 (5): 338-345)Wstęp: Udar mózgu stanowi częstą przyczynę zgonów oraz najczęstszą przyczynę trwałej niesprawności u osób powyżej 40. roku życia. Od kilku lat badana jest rola adipocytokin w patogenezie chorób OUN. Celem pracy jest próba odpowiedzi na pytanie, czy istnieją różnice w stężeniach adiponektyny, leptyny, rezystyny i insuliny we krwi między chorymi w ostrej fazie niedokrwiennego udaru mózgu a osobami zdrowymi oraz czy istnieje związek między stężeniami wyżej wymienionych hormonów we krwi a stanem neurologicznym chorych, ocenianym za pomocą skali Bartel w momencie rozpoczęcia leczenia oraz dalszej obserwacji. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono u 69 chorych (37 kobiet, śr. wieku 72 lata, 32 mężczyzn, śr. wieku 68 lat) z objawami udaru niedokrwiennego mózgu. U wszystkich chorych wykonano TK mózgu, dokonano oceny stanu neurologicznego przy przyjęciu oraz w 9. dobie leczenia za pomocą skali "ciężkości udaru" według Bartela oraz oznaczono we krwi stężenia adiponektyny, leptyny, rezystyny i insuliny. Wyniki: Nie stwierdzono różnicy w stężeniu adiponektyny we krwi między grupą z niedokrwiennym udarem mózgu a grupą kontrolną (15.49 v. 14.32 ug/mL). Stężenia leptyny (14.98 v. 10.47 ng/mL), rezystyny (28.92 v. 12.25 ng/mL), insuliny (51.08 v. 17.02 uU/mL) oraz wskaźnik insulinooporności HOMA (6.3 v. 2.2) u chorych z niedokrwiennym udarem mózgu były większe niż u osób zdrowych. Stwierdzono ujemną korelację pomiędzy wartością skali Bartel a stężeniem adiponektyny u chorych z udarem niedokrwiennym zarówno w dniu przyjęcia (R -0.266, p < 0.05), jak i w 9 dobie leczenia (R -0.302, p < 0.05). Wnioski: Wydaje się, że zarówno hiperinsulinemia i insulinooporność, jak i hiperleptynemia oraz hiperezystynemia odgrywają rolę w patogenezie niedokrwiennego udaru mózgu. Stopień ciężkości udaru w momencie wystąpienia oraz jego przebieg jest z kolei związany ze stężeniem adiponektyny we krwi. (Endokrynol Pol 2012; 63 (5): 338-345

Transforming Growth Factor β1 (TGFβ1) and Vascular Endothelial Growth Factor (VEGF) in the blood of healthy people and patients with Graves’ orbitopathy — a new mechanism of glucocorticoids action?

Wstęp: Pierwsza część pracy dotyczy ludzi zdrowych — dostarcza dane o stężeniach TGFβ1 i VEGF we krwi (z podziałem i bez podziału na płeć), ich wartości punktowe (godz. 8), średniodobowe stężenie (MDC), pole pod krzywą (AUC; całkowite dobowe wydzielanie), rytm okołodobowy. Druga część pracy dotyczy orbitopatii Gravesa (GO). Celem pracy było: 1) określenie fizjologicznego wzoru wydzielania TGFβ1 i VEGF; 2) porównanie okołodobowych surowiczych stężeń TGFβ1 i VEGF u chorych z nowo rozpoznaną nadczynnością tarczycy i aktywną fazą GO oraz u ludzi zdrowych (H); 3) ocena wpływu wysokodawkowej dożylnej pulsacyjnej terapii metyloprednizolonem (MP) na stężenia TGFβ1 i VEGF we krwi chorych z GO.Materiał i metody: Przebadano 22 zdrowych (H); 16 pacjentów z nadczynnością tarczycy i GO leczonych MP (6 g/14 dni) obserwowanych okulistycznie. Krew pobierano przed i po 2 tygodniach terapii MP. Stężenia TGFβ1 i VEGF oznaczono metodą ELISA.Wyniki: Nie stwierdzono różnic w stężeniu TGFβ1 i VEGF we krwi między zdrowymi kobietami i zdrowymi mężczyznami — dalszym analizom poddawano więc grupę zdrowych (H) składającą się z kobiet i mężczyzn. Krew pobierano przed i po 2 tygodniach terapii MP. Choć wykazanie braku rytmów okołodobowych stężeń TGFβ1 i VEGF we krwi umożliwia zastosowanie ich oceny punktowej to jednak stwierdzono, że bardziej precyzyjną jest ocena MDC i AUC. Nie wykazano różnicy w TGFβ1 MDC/AUC między GO i H. VEGF MDC/ AUC były wyższe u GO niż u H. MP zwiększył TGFβ1 MDC/AUC, tym samym u GO po MP, TGFβ1 MDC/AUC były też wyższe niż u H. Nie stwierdzono różnicy w VEGF MDC/AUC podczas MP. MP był skuteczny u 15/16 chorych.Wnioski:1. Terapia MP zwiększa MDC i AUC TGFβ1. Skuteczność MP u chorych z aktywną fazą GO może być związana z jego wpływem na stężenia TGFβ1 we krwi, co sugeruje istnienie nieznanego dotąd mechanizmu działania glikokortykosteroidów polegającego na zwiększaniu wydzielania TGFβ1.2. Podwyższone stężenia VEGF we krwi u chorych z nadczynnością tarczycy i aktywną fazą GO mogą być odzwierciedleniem długotrwałego procesu autoimmunologicznego w tkankach oczodołu i tarczycy oraz nasilonej angiogenezy w gruczole tarczowym. (Endokrynol Pol 2014; 65 (5): 349–356) Introduction: The first part of this paper is related to healthy people and presents concentrations of TGFβ1 and VEGF in blood (with and without dividing data with respect to sex), their single measurement values (at 8 am), Mean Daily Concentrations (MDC), Area Under the Curves (AUC; total daily secretion), and circadian rhythm. The second part of the work is related to Graves’ orbitopathy (GO). The aim of the study were: 1) to determine the physiological pattern of TGFβ1 and VEGF secretion; 2) to compare the serum TGFβ1 and VEGF circadian profile in newly diagnosed thyreotoxic patients with active GO and healthy controls (H); and 3) to estimate the influence of high-dose intravenous methylprednisolone pulse therapy (MP) on TGFb1 and VEGF blood levels in GO.Material and methods: Twenty-two healthy (H) subjects and 16 hyperthyroid GO patients were treated with MP (6 g/14 days) and followed up by ophthalmological assessment. Blood was collected before and after 2 weeks MP-therapy. TGFβ1 and VEGF levels were determined by the ELISA method.Results: No difference was observed in the concentrations of TGFβ1 and VEGF in the blood of healthy women and men — in further analysis, a combined healthy male and female cohort was used (H). While the absence of circadian rhythms in the concentrations of TGFβ1 and VEGF allows the application of a single measurement approach, MDC and AUC measurements were found to be more precise. There were no differences in TGFβ1 MDC/AUC between GO and H. VEGF MDC/AUC in GO were higher than in H. MP-therapy increased TGFb1 MDC/AUC, thus in GO after MP, the TGFβ1 MDC/AUC were higher than in H. There were no differences in VEGF MDC/AUC during MP-therapy. MP-therapy was effective in 15/16 patients.Conclusions:1. MP-therapy increases MDC and AUC of TGFβ1. The effectiveness of MP-therapy in patients with active GO may be related to its influence on TGFβ1 concentrations in blood. The results suggest the existence of a new mechanism of glucocorticoids action, consisting of an increase in the secretion of TGFβ1.2. The elevated serum VEGF in thyreotoxic patients with active GO may reflect long-standing autoimmune processes in orbital and thyroid tissues and intensified angiogenesis in the thyroid gland. (Endokrynol Pol 2014; 65 (5): 348–356

Plasma levels of NT-pro-brain natriuretic peptide in patients with overt and subclinical hyperthyroidism and hypothyroidism

Background: Several studies have assessed natriuretic peptides in patients with thyroid disorders, and these studies have provided contrasting results. This difference may be partially explained by the presence of concomitant disorders of the cardiovascular system in participants. Material and methods: The study included 101 patients free of any cardiovascular disorder, who, on the basis of plasma levels of TSH and thyroid hormones, were divided into patients with overt hyperthyroidism, patients with subclinical hyperthyroidism, patients with overt hypothyroidism, patients with subclinical hypothyroidism, and control subjects with normal thyroid profile. Hyperthyroidism was induced either by nodular thyroid disease or by Graves&#8217; disease, while hypothyroidism was secondary to autoimmune thyroiditis or surgery. Results: Compared to control subjects, hyperthyroid patients were characterised by higher plasma levels of NT-pro-BNP. This increase was particularly pronounced in cases of overt disease. On the other hand, neither clinical nor subclinical hypothyroidism was associated with any significant changes in this peptide. Plasma levels of NT-pro-BNP did not differ between patients with Graves&#8217; disease and toxic nodular goitre nor between patients with autoimmune hypothyroidism and hypothyroidism secondary to thyroidectomy. Only L-thyroxine substitutions, but not hyperthyroidism treatment, caused changes in plasma concentration of NT-pro-BNP. Conclusions: Hyperthyroidism and hypothyroidism induce changes of the plasma concentration of NT-pro-BNP. Although both exogenous L-thyroxine and antithyroid drugs restored thyroid function, only the former drug changed plasma NT-pro-BNP content. The thyrometabolic state of a patient should always be taken into consideration when NT-pro-BNP is assessed as a marker of cardiac dysfunction. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (6): 523&#8211;528)Wstęp: W dotychczas przeprowadzonych badaniach oceniano stężenia peptydów natriuretycznych u osób z chorobami tarczycy, dostarczyły one jednak rozbieżnych wyników. Różnice te można częściowo tłumaczyć obecnością współistniejących schorzeń układu sercowo-naczyniowego. Materiał i metody: Badaniem objęto 101 pacjentów, u których nie stwierdzono schorzeń układu sercowo-naczyniowego. Na podstawie wyników oznaczeń stężeń w osoczu TSH i wolnych hormonów tarczycy uczestników badania podzielono na chorych z klinicznie jawną nadczynnością tarczycy, chorych z subkliniczną nadczynnością tarczycy, pacjentów z klinicznie jawną niedoczynnością tarczycy, pacjentów z subkliniczną niedoczynnością tarczycy i osoby bez zaburzeń funkcji gruczołu tarczowego. U podłoża nadczynności tarczycy leżała choroba Gravesa-Basedowa lub wole guzowate, podczas gdy niedoczynność miała charakter autoimmunologiczny lub była konsekwencją tyreoidektomii. Wyniki: W porównaniu z grupą kontrolną u osób z nadczynnością tarczycy stwierdzono wyższe stężenia w osoczu NT-pro-BNP. Wzrost ten był szczególnie wyrażony w przypadku klinicznie jawnej nadczynności tarczycy. W klinicznie jawnej oraz w subklinicznej niedoczynności tarczycy nie obserwowano zmienionych stężeń tego peptydu. Stężenie NT-pro-BNP w osoczu nie różniło się pomiędzy osobami z chorobą Gravesa-Basedowa i chorymi z wolem guzkowym nadczynnym, jak również pomiędzy osobami z niedoczynnością tarczycy o podłożu autoimmunologicznym i pozabiegowym. Obserwowano, iż jedynie leczenie niedoczynności tarczycy wiązało się ze zmianami stężeń badanego białka we krwi. Wnioski: Nadczynność i niedoczynność tarczycy w różny sposób wpływają na stężenie NT-pro-BNP w osoczu krwi. Mimo iż zarówno egzogenna L-tyroksyna, jak i leczenie tyreostatykiem przywracają prawidłową funkcję tarczycy, jedynie L-tyroksyna wpływa na stężenie NT-pro-BNP. Stan tyreometaboliczny chorego powinien być zawsze uwzględniany przy ocenie stężenia NT-pro-BNP jako markera dysfunkcji serca. (Endokrynol Pol 2011; 62 (6): 523&#8211;528

Czynność osi GH/IGF-I, stężenie hormonów kalciotropowych we krwi oraz gęstość mineralna kości u młodych osób z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby

Introduction: Chronic liver disease caused by HBV and HCV infections, due to its great prevalence and serious medical consequences, is at the present time a significant clinical problem. An impaired liver function can provoke severe disturbances in calcium and phosphorus homeostasis, and consequently in the bone metabolism resulting in hepatic osteodystrophy. The aim of this study was to determine whether there are significant differences in bone mineral density (BMD) and/or circadian levels of hormones connected with bone metabolism and bone turnover markers in patients with chronic viral hepatitis. Material and methods: Circadian levels (AUC, area under the curve) of GH, IGF-I, IGFBP-3, osteocalcin (BGLAP), C-terminal telopeptide of type I collagen (ICTP), PTH, 25(OH)D, total calcium and total phosporus were measured in the blood of members of the study group (n = 80). BMD was assessed using the dual-energy X-ray absorptiometry method of the L2-L4 lumbar spine. Data was compared to that of healthy individuals (n = 40). Results: BMD (1.05 g/cm3 vs. 1.20 g/cm3), total calcium concentration (2.20 mmol/L vs. 2.45 mmol/L), total phosphorus concentration (1.06 mmol/L vs. 1.33 mmol/L), IGF-I (AUC 3,982.32 ng/mL vs. 5,167.61 ng/mL), IGFBP-3 (AUC 725.09 ng/L vs. 944.35 ng/L), 25(OH)D (AUC 356.35 ng/mL vs. 767.53 ng/mL) and BGLAP (AUC 161.39 ng/L vs. 298 ng/L) were lower in the study group. GH (AUC 88.3 ng/mL vs. 48.04 ng/mL), iPTH (AUC 1,201.94 pg/mL vs. 711.73 pg/mL) and ICTP (AUC 104.30 μg/L vs. 54.49 μg/L) were higher in patients with hepatitis. Positive correlations were noted between bone mineral density and IGF-I, IGFBP-3, and BGLAP levels. Conclusions: Chronic viral hepatitis causes a decrease in bone mineral density. Impaired liver function disrupts homeostasis of the calcium– vitamin D–parathyroid hormone axis and provokes secondary hyperparathyroidism. Chronic viral hepatitis induces a decrease in the synthesis of IGF-I and IGFBP-3 and an increase in GH secretion. Hepatic osteodystrophy is probably caused by both changes in calciotropic hormones as well as in the somatotropin hormone axis.Wstęp: Przewlekłe zakażenia HBV i HCV są obecnie znaczącym problemem klinicznym. W wyniku zaburzeń czynności wątroby może dochodzić do zaburzeń w homeostazie wapnia i fosforu oraz w metabolizmie kostnym prowadzących do osteodystrofii wątrobowej. Celem badania była ocena gęstości mineralnej kości (BMD), okołodobowych stężeń hormonów związanych z metabolizmem kości oraz markerów obrotu kostnego u chorych na przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby. Materiał i metody: W grupie badanej (n = 80) oznaczano we krwi okołodobowe stężenia (AUC, area under the curve [pole pod krzywą]) GH, IGF-I, IGFBP-3, osteokalcyny (BGLAP), C-terminalnego telopeptydu kolagenu typu I (ICTP), PTH, 25(OH)D, całkowitego wapnia oraz fosforu. BMD (L2-L4) oceniono z użyciem DEXA. Dane porównano ze zdrową grupą kontrolną (n = 40). Wyniki: BMD (1,05 g/cm3 vs. 1,20 g/cm3), stężenia wapnia (2,20 mmol/l vs. 2,45 mmol/l) i fosforu (1,06 mmol/l vs. 1,33 mmol/l), IGF-I (AUC 3982,32 ng/ml vs. 5167,61 ng/ml), IGFBP-3 (AUC 725,09 ng/l vs. 944,35 ng/l), 25(OH)D (AUC 356,35 ng/ml vs. 767,53 ng/ml), BGLAP (AUC 161,39 ng/l vs. 298 ng/l) okazały się niższe w grupie badanej niż w grupie kontrolnej, zaś stężenia GH (AUC 88,3 ng/ml vs. 48,04 ng/ml), PTH (AUC 1201,94 pg/ml vs. 711,73 pg/ml) i ICTP (AUC 104,30 μg/l vs. 54,49 μg/l) były większe u osób z zapaleniem wątroby. Stwierdzono dodatnią korelację między BMD a stężeniami IGF-I, IGFBP-3 oraz BGLAP. Wnioski: Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby prowadzi do zmniejszenia gęstości mineralnej kości. Upośledzona funkcja wątroby zakłóca homeostazę wapnia, witaminy D, PTH, prowadzi do wtórnej nadczynności przytarczyc. Dochodzi do zmniejszenia syntezy IGF-I i IGFBP-3 oraz do zwiększenia wydzielania GH. Osteodystrofia wątrobowa jest prawdopodobnie spowodowana zarówno poprzez zmiany stężenia hormonów kalciotropowych, jak i zaburzenia funkcjonowania osi somatotropinowej

Rocznik Lubuski (t.32, cz.2): Seksualność człowieka obszary zainteresowań teoretyków i praktyków

Pod redakcją: Zbigniewa Izdebskiego

Mean daily plasma concentrations of &#946;-endorphin, leu-enkephalin, ACTH, cortisol, and DHEAS in epileptic patients with complex partial seizures evolving to generalized tonic-clonic seizures

Introduction: A multitude of mechanisms have been implicated in the pathophysiology of epilepsy. Objective: To assess mean daily plasma concentrations of ACTH, cortisol, DHEAS, leu-enkephalin, and beta-endorphin in epileptic patients with complex partial seizures evolving to tonic-clonic in relation to frequency of seizure occurrence (groups with seizure occurrences - several per week and several per year) and duration of the disease (groups less than and more than 10 years). We decided to analyse mean daily values of beta-endorphin and leu-enkephalin because of significant differences in concentrations of these substances in blood during the day. Material and methods: The study was performed on 17 patients (14 males + 3 females; mean age 31.8 yrs) treated with carbamazepine (300-1800 mg/day). The control group consisted of six age-matched healthy volunteers. Blood was collected at 8 a.m., 2 p.m., 8 p.m., and 2 a.m. Intergroup analysis was performed with the use of ANOVA Kruskal-Wallis test. Results: Mean daily concentrations of ACTH and cortisol in the blood of the patients with epilepsy were higher in comparison with those of the healthy volunteers, independently of the frequency of seizures and duration of the disease. Mean daily concentrations of beta-endorphin in the blood of the patients with epilepsy were higher in the groups of patients with more severe clinical course of disease (with more frequently occurring epilepsy seizures and longer duration of the disease) in comparison with healthy subjects. Mean daily concentrations of leu-enkephalin in the blood of the patients with epilepsy were higher in the group of patients with short duration of the disease in comparison with the group with long duration of the disease. Conclusions: 1. Pituitary-adrenal axis hyperactivity is observed in patients with clinically active epilepsy, independently of the frequency of seizures and duration of the disease. 2. Changes in endogenous opioid system activity are related to the clinical activity of epilepsy - beta-endorphin concentrations are connected with frequency of seizures and duration of the disease and leu-enkephalin concentrations with duration of the disease. 3. Endogenous opioid peptides might take part in the neurochemical mechanism of human epilepsy. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 103-110)Wstęp: W patofizjologii padaczki uczestniczy nieokreślona ilość mechanizmów. Celem pracy była ocena średniodobowych osoczowych stężeń ACTH, kortyzolu, DHEAS, leu-enkefaliny and &#946;-endorfiny u chorych na padaczkę z napadami częściowymi, złożonymi i wtórnie uogólnionymi, toniczno-klonicznymi w zależności od częstości napadów (grupy z częstością napadów - kilka na tydzień i kilka na rok) i od czasu trwania choroby (grupy 10 lat). Autorzy zdecydowali się na analizę średniodobowych wartości &#946;-endorfiny i leu-enkefaliny z powodu wyraźnych różnic w ich stężeniu we krwi w ciągu doby. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono u 17 chorych (14 mężczyzn i 3 kobiety; średni wiek 31,8 lat) leczonych karbamazepiną (300-1800 mg/dzień). Grupa kontrolna składała się z 6 zdrowych ochotników w porównywalnym wieku. Krew pobierano o godzinie 8, 14, 20, 2. W analizie międzygrupowej wykorzystano test ANOVA Kruskala-Wallisa. Wyniki: Średniodobowe stężenia ACTH i kortyzolu we krwi chorych na padaczkę były wyższe w porównaniu ze zdrowymi niezależnie od częstości napadów i czasu trwania choroby. Średniodobowe stężenia &#946;-endorfiny we krwi chorych na padaczkę były wyższe w grupach pacjentów z ciężkim przebiegiem klinicznym choroby (z wysoką częstością napadów i długim czasem trwania choroby) w porównaniu ze zdrowymi. Średniodobowe stężenia leu-enkefaliny we krwi chorych na padaczkę były wyższe w grupie pacjentów z krótkim czasem trwania choroby w porównaniu z grupą z długim czasem trwania choroby. Wnioski: 1. U chorych na padaczkę, niezależnie od częstości napadów i czasu trwania choroby, dochodzi do wzmożonej aktywności osi przysadkowo- nadnerczowej. 2. Zmiany w aktywności endogennego układu opioidowego są związane z kliniczną aktywnością padaczki - stężenia &#946;-endorfiny pozostają w związku z częstością napadów i czasem trwania choroby, a stężenia leu-enkefaliny z czasem trwania choroby. 3. Endogenne peptydy opioidowe mogą uczestniczyć w neurochemicznym mechanizmie padaczki u ludzi. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 103-110

Stojące i płynące wody Poznania

Książka zawiera 139 stron, 153 barwne fotografie oraz 135 pozycji literaturyZamiarem autorów tego opracowania było zebranie i przybliżenie czytelnikowi podstawowych wiadomości o jak największej liczbie zbiorników i cieków wodnych, znajdujących się w granicach administracyjnych Poznania. Do przedstawionych danych należy przede wszystkim położenie zbiorników, przebieg cieków wodnych, ich cechy morfometryczne, ale również tam, gdzie to było możliwe – informacje o walorach przyrodniczych, turystyczno-krajobrazowych i o jakości wody. Mają one zachęcić mieszkańców Poznania do odwiedzania opisanych miejsc w ramach wycieczek, spacerów czy choćby po to, by odpocząć od zgiełku ulic miasta i trudów pracy zawodowej. Mają również rozbudzić zainteresowanie otaczającą przyrodą młodzież szkolną, będąc uzupełnieniem wiedzy zdobywanej w ramach zajęć szkolnych.Wydanie książki dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznani

Water Solubilization Using Nonionic Surfactants from Renewable Sources in Microemulsion Systems

In this study the effect of temperature, NaCl and oils (hydrocarbons: C8–C16) on the formation and solubilization capacity of the systems of oil/monoacylglycerols (MAG):ethoxylated fatty alcohols (CEO20)/propylene glycol (PG)/water was investigated. The effects of the surfactant mixture on the phase behavior and the concentration of water or oil in the systems were studied at three temperatures (50, 55, 60 °C) and with varied NaCl solutions (0.5; 2; 11%). Electrical conductivity measurement, FTIR spectroscopy and the DSC method were applied to determine the structure and type of the microemulsions formed. The dimension of the microemulsion droplets was characterized by dynamic light scattering. It has been stated that the concentration of CEO20 has a strong influence on the shape and extent of the microemulsion areas. Addition of a nonionic surfactant to the mixture with MAG promotes an increase in the area of microemulsion formation in the phase diagrams, and these areas of isotropic region did not change considerably depending on the temperature, NaCl solution and oil type. It was found that, depending on the concentration of the surfactant mixture, it was possible to obtain U-type microemulsions with dispersed particles size distribution ranging from 25 to 50 nm and consisting of about 30–32% of the water phase in the systems. The conditions under which the microemulsion region was found (electrolyte and temperature—insensitive, comparatively low oil and surfactant concentration) could be highly useful in detergency