Aschersonia aleyrodis as a microbial control agent of greenhouse whitefly

Various aspects of the development of the entomopathogenic fungus Aschersoniaaleyrodis as a control agent of greenhouse whitefly, Trialeurodesvaporariorum , were investigated. For control of greenhouse whitefly in tomato crops the parasitoid Encarsiaformosa has been successful, but in cucumber crops a successful suppression of the whitefly population is often not achieved. Therefore, an additional selective control method is needed. The attention was focused on the fungal pathogen Aschersoniaaleyrodis (Chapter 1).The spores of A. aleyrodis germinated on the integument of whitefly larvae. Penetration of the cuticle took place after formation of an appressorium. The haemolymph and insect tissues were colonized by the fungus and the insect changed in colour from transparent yellow green to clear or opaque orange. Under favourable conditions the mycelium protruded from the insect and orange-coloured spore masses were produced in a mucilaginous layer (Chapter 2).Information on the susceptibility of greenhouse whitefly at the various life stages is of importance for application of A. aleyrodis . Eggs of the host did not become infected. First instar, second instar and third instar larvae were highly susceptible to infection. Fourth instar larvae were susceptible to a lesser extent. When these larvae developed into the so-called prepupal and pupal stage the cuticle changed and the whitefly became more resistant. Generally, adults did not become infected (Chapter 3).Dose-mortality responses were determined for the first, second, third and fourth instar larvae. Several experiments over time were carried out which gave consistent results. The dosage of spores on leaves needed to obtain 50% mortality (LC50) of first, second and third instar larvae was 19.53 spores/mm 2, 21.03 spores/mm2 and 33.81 spores/mm 2, respectively. This represents a dose of about 0.77 spores per first instar larva, 1.44 per second instar larva and 4.39 spores per third instar larvae. The LC95 values, expressed as number of spores per amount sprayed, were 1.98 X 10 7spores/2ml for first instar larvae, 2.34 x 10 7spores/2ml for second instar larvae and 3.27 X 10 7spores/2ml for third instar larvae. The LC95 for fourth instar larvae was outside the dosage range tested. The LC50 varied with the age of the fourth instar larvae, from 6.0 x 10 6spores/2ml to 2.6 x 10 8spores/2ml in two different bioassays. The period before 50% of the larvae showed signs of infection (orange colouration) (LT50) at 20°C, was 11.8 days for first instar larvae, 9.5 days for second instar larvae and 7.0 days for third instar larvae, after application of 5.0 x 107 spores in 2 ml. The LT25 for fourth instar larvae was 5.6 days (Chapter 4).Another bioassay method was tested using cucumber leaf discs (6.5 cm, diameter). The presence of free water on the leaf surface enhanced the infection to such a degree that 77 to 90% of the larvae became infected after application of 1.0 x 10 6spores in 2 ml per leaf disc. No LC50 values could be derived. After exposure of larvae to dosages of 5.0 x 10 7and 1.0 x 10 8spores in 2 ml a delay in the development of infection was noticed. After treatment of fourth instar larvae the final percentage infection was lower at the higher dosages than at the lower dosages. This was different from the linear relationship found in previous bioassays on plants. on water agar the spores of A. aleyrodis showed reduced germination at high densities (3100 spores/mm2). This density-dependent effect of the spores on the germination was apparently also present when leaf discs were used under conditions of high humidity and free water on the leaf surface. This may indicate the presence of a self-inhibitor (Chapter 5).Impressions of cucumber leaves treated with A. aleyrodis spore suspension on water agar showed that only a low percentage of the spores (4.5%) germinated on the leaf surface. However, the ungerminated spores remained viable and infective for a long time. Spores from leaves treated 43 days before showed 78% germination after incubation on water agar for 24 hr. whitefly treated in the egg stage became infected when young larvae contacted spores on the leaf surface after hatching. Nearly all young larvae (96%) contacting spores present on the leaf surface for about 22 days became infected (Chapter 6).When aiming to apply A. aleyrodis in a glasshouse environment knowledge on the influence of temperature and relative humidity (RH) is wanted. over 90% of the A. aleyrodis spores germinated within 48 hr on water agar in the temperature range of 15 to 28°C. Larvae were infected at 15, 20, 25 and 30°C, with the most rapid development at 30°C, (LT50: 3.3 days), though the final mortality rates of whitefly at the different temperatures were the same. Spores on cellophane sheets were exposed to various relative humidities. Germination was fastest at 100% RH and 20°C (78% within 24 hr), but after 168 hr 88% of the spores germinated at 93.9% RH. In experiments using cucumber plants it was found that successful infection of the larvae occurred at a RH of 50% and 20°C A period of 100% RH for 24 hr enhanced the development of infection (LT50: 7.1 days). After exposure of the plants bearing treated larvae to 0, 3, 6, 12 or 24 hr 100% RH a linear relationship between these periods of high humidity and the LT50 values was not observed. The LT50 value amounted to 8.9, 8.6, 10.4 and 10.1 days for periods of 0, 3, 6 and 12 hr high RH, respectively. It is suggested that germinating spores are in a vulnerable phase after the periods of 6 and 12 hr at 100% RH, and are then highly susceptible to the decrease in RH from 100% to 50% (Chapter 7).Serial in vitro passages of the fungus influenced the rate in which signs of infection became apparent. one in vivo passage of A.aleyrodis on greenhouse whitefly did not influence the infection rate but this needs further investigation (Chapter 7).The interaction between A. aleyrodis and the parasitoid Encarsiaformosa was studied in relation to the introduction of both natural enemies for control of whitefly (Chapters 8 and 9). From behavioural observations it could be concluded that the parasitoid was able to distinguish infected hosts from noninfected hosts if the fungus is present in the haemolymph of the host. Infected larvae were rejected for oviposition after the ovipositor penetrated the host. From four days onwards after inoculation of the spores the parasitoid could detect the fungus in the host. By distinguishing between infected and noninfected hosts the parasitoid is able to complement the fungal pathogen. E. formosa was able to transmit A. aleyrodis from infected hosts to noninfected hosts by the contaminated ovipositor. The transmission of the fungus was restricted to one or two healthy hosts (Chapter 8).whitefly larvae parasitized by E. formosa more than three days before were not susceptible to infection by the fungus. Nonparasitized larvae, however, were still infected by the fungus. The regulation of this phenomenon of reduced susceptibility in parasitized larvae is yet unknown. It may be related to the hatching of the parasitoid larva from the egg in the host (Chapter 9).From the presented results of the experiments it can be concluded that A. aleyrodis shows promise as a microbial control agent of greenhouse whitefly in glasshouses (Chapter 10). Further research should be concentrated on the development of mass production, formulation of a product and application strategies.</TT

Leidraad beheersing eikenprocessierups

De beheersing van de eikenprocessierups is geen eenvoudige opgave. Het blijkt in de praktijk niet eenvoudig een juiste mix te vinden tussen het voorkómen van gezondheidsklachten, het vermijden van ongewenste ecologische effecten en het opzetten van een adequate monitoring en bestrijding van deze plaag. Met deze leidraad worden voor de professionele beheerders bouwstenen aangereikt om goede beheerkeuzen te maken. De huidige versie van de Leidraad is in voorjaar 2008 door een afvaardiging van de Expertgroep Eikenprocessierups geactualiseerd op basis van nieuwe inzichten en praktijkervaringe

Leidraad beheersing eikenprocessierups : update 2013

De beheersing van de eikenprocessierups is geen eenvoudige opgave. Om gezondheidsklachten te voor- kómen blijkt het in de praktijk niet eenvoudig op het juiste moment op de meest adequate manier op te treden. Allereerst moet men een antwoord hebben op de twee vragen: Waar is eikenprocessierups aanwezig in mijn beheersgebied? Treedt eikenprocessierups in hoeveelheden op die overlast kunnen veroorzaken? Voor beantwoording van deze vragen spelen waarnemen en registreren een belangrijke rol. Vervolgens zal men een afweging moeten maken welke beheersingsmethoden men gaat toepassen waarbij ongewenste ecologische effecten vermeden moeten worden. Met deze geactualiseerde leidraad worden bouwstenen voor de professionele beheerders aangereikt om goede beheerkeuzen te maken. Het hart van de leidraad bestaat uit een stappenplan. Door dit stappenplan te volgen kan men komen tot een afgewogen en verantwoord beheer, waarbij men streeft naar een ecologisch duurzaam evenwicht met zo min mogelijk overlast voor mens en dier

Inventarisatie problemen met wol-, schild- en dopluizen in bloemisterijgewassen

Als gevolg van het toenemend internationaal verkeer van plantmateriaal worden de risico’s op aantastingen door wol-, dop- en schildluizen groter. Daarbij komt dat breedwerkende middelen steeds minder gebruikt worden bij een verdere doorvoering van geïntegreerde bestrijding van gangbare plagen en door het verdwijnen van middelen. Hierdoor worden plagen die vroeger in het schema van breedwerkende middelen vanzelf werden meegenomen, opeens zichtbaar. Bestrijding van deze plagen vormt een bottleneck in de geïntegreerde bestrijding omdat tegen deze hardnekkige insecten momenteel alleen breedwerkende middelen voorhanden zijn. Daarnaast is het bestrijdingsresultaat van deze middelen vaak onvoldoende, waardoor ze frequent toegepast worden. PPO Glastuinbouw voerde een inventarisatie uit van de aanwezige soorten wol-, dop- en schildluizen en mate van schade en mogelijkheden van biologische en chemische bestrijdingsmethoden. Het project met de titel “Inventarisatie problemen met wol-, schild- en dopluizen” is gefinancierd door het Productschap Tuinbouw. Om na te gaan welke soorten problemen geven is een oproep gedaan in nieuwsbrieven van diverse LTO-gewasgroepen om wol-, dop- en schildluisproblemen te melden. Tevens werd verzocht materiaal voor opkweek en determinatie op te sturen naar het PPO. Naar aanleiding daarvan zijn meerdere inzendingen van materiaal binnengekomen. De wol-, dop- en schildluizen behoren tot de grote groep van plantensapzuigende insecten en zijn verwant aan wittevliegen en bladluizen. Kenmerkend is dat deze insecten zich veelal ‘te voet’ verplaatsen, want er komen geen gevleugelde vrouwtjes voor. Wel zijn de mannetjes vrijwel altijd gevleugeld. Verspreiding over grotere afstand vindt plaats door middel van wind, vogels, andere insecten, plantmateriaal en via kleding. Tekenen van aantasting zijn het glimmend worden van bladeren door honingdauw dat door wolluizen en dopluizen geproduceerd wordt, en groeiremming, bladverkleuring en misvorming. Veel van de in kassen voorkomende wol-, dop- en schildluizen tasten een breed scala aan siergewassen aan, waaronder potplanten (o.a. palmen, schefflera, croton, ficus, kalanchoë) en kuipplanten (camelia, oleander, eucalyptus, bougainville), maar ook snijbloemen zoals bijvoorbeeld roos en cymbidium. De meest voorkomende wolluis in Nederlandse kassen is de citruswolluis, Planococcus citri. Daarnaast komen onder andere de langstaartwolluis, Pseudococcus longispinus, en de kortstaartwolluis, Pseudococcus viburni, voor. Wat betreft schildluizen hadden de meeste inzendingen naar het PPO betrekking op schildluizen in cymbidium en de soorten die daar op voorkwamen waren Boisduval schildluis, Diaspis boisduvalii, en Oleander schildluis, Aspidiotus nerii. Een dopluis soort die tijdens de inventarisatie werd aangetroffen was de platte dopluis, Coccus hesperidum. Andere regelmatig voorkomende soorten in Nederlandse kassen zijn de halveboldopluis, Saissetia coffeae, en Saissetia oleae. Na een beschrijving van de levenswijze van wol-, dop en schildluizen, worden de belangrijkste soorten wol-, dop- en schildluizen apart besproken. Momenteel worden wol-, dop- en schildluizen veelvuldig biologisch bestreden in kantoortuinen en binnentuinen van zwembaden, dierentuinen en kassen bij botanische tuinen. De resultaten van biologische bestrijding zijn voor deze toepassingsgebieden over het algemeen goed, maar dit zijn nog geen productiekassen. Naast een literatuuronderzoek en een inventarisatie onder telers is onderzoek gedaan naar entomopathogene schimmels voor de bestrijding van dop- en schilluizen, chemische bestrijding van wolluis, chemische bestrijding van schildluis en biologische bestrijding van schildluis. De drie laatst genoemde onderzoeken worden in aparte delen van dit verslag beschreven. Voor een samenvatting van deze onderzoeken wordt verwezen naar het betreffende deel

Inventarisatie problemen met wol-, schild- en dopluizen in bloemisterijgewassen : literatuurstudie, praktijkinventarisatie en bestrijdingsproeven

Veel van de in kassen voorkomende wol-, dop- en schildluizen tasten een breed scala aan siergewassen aan, zoals potplanten en kuipplanten, maar ook snijbloemen. De meest voorkomende wolluis in Nederlandse kassen is de citruswolluis, Planococcus citri. Daarnaast komen onder andere de langstaartwolluis, Pseudococcus longispinus, en de kortstaartwolluis, Pseudococcus viburni, voor. Wat betreft schildluizen zijn het vooral schildluizen in cymbidium, dit waren Boisduval schildluis, Diaspis boisduvalii, en Oleander schildluis, Aspidiotus nerii. Een dopluis-soort die tijdens de inventarisatie werd aangetroffen was de platte dopluis, Coccus hesperidum. Andere regelmatig voorkomende soorten in Nederlandse kassen zijn de halvebol-dopluis, Saissetia coffeae, en Saissetia oleae. In dit rapport wordt, na een beschrijving van de levenswijze van wol-, dop en schildluizen, de belangrijkste soorten apart besproken. Naast een literatuuronderzoek en een inventarisatie onder telers is onderzoek gedaan naar entomopathogene schimmels voor de bestrijding van dop- en schilluizen, chemische bestrijding van wolluis, chemische bestrijding van schildluis en biologische bestrijding van schildluis. De meest geschikte methode voor de praktijk lijkt een teelt waarbij het ene jaar gewas wordt opgebouwd en in mei en juni wordt gesnoeid, zodat in het tweede jaar veel bloemen worden geoogst. Een goede nachtvorstbescherming is dan zeer noodzakelijk

Effect of photoperiod and host distribution on the horizontal transmission of Isaria fumosorosea (Hypocreales: Cordycipitaceae) in greenhouse whitefly assessed using a novel model bioassay

A model bioassay was used to evaluate the epizootic potential and determine the horizontal transmission efficiency of Isaria fumosorosea Trinidadian strains against Trialeurodes vaporariorum pharate adults under optimum conditions (25±0.5°C, ~100% RH) at two different photoperiods. Untreated pharate adults were arranged on laminated graph paper at different distributions to simulate varying infestation levels on a leaf surface. Four potential hosts were located 7, 14 and 21 mm away from a central sporulating cadaver simulating high, medium and low infestation levels, respectively. Percent hosts colonized were recorded 7, 12, 14 and 21 days post-treatment during a 16- and 24-h photophase. After 21 days, mean percent hosts colonized at the highest, middle and lowest infestation levels were 93 and 100%, 22 and 58%, 25 and 39% under a 16- and 24-h photophase, respectively. From the results, it was concluded that the longer the photophase, the greater the percentage of hosts colonized, and as host distance increased from the central sporulating cadaver, colonization decreased. The use of this novel model bioassay technique is the first attempt to evaluate the epizootic potential and determine the horizontal transmission efficiency of I. fumosorosea Trinidadian strains under optimal environmental conditions at different photoperiods. This bioassay can be used to assess horizontal transmission efficiency for the selection of fungi being considered for commercial biopesticide development

Infrastructure for Detector Research and Development towards the International Linear Collider

The EUDET-project was launched to create an infrastructure for developing and testing new and advanced detector technologies to be used at a future linear collider. The aim was to make possible experimentation and analysis of data for institutes, which otherwise could not be realized due to lack of resources. The infrastructure comprised an analysis and software network, and instrumentation infrastructures for tracking detectors as well as for calorimetry.Comment: 54 pages, 48 picture

Update of EULAR recommendations for the treatment of systemic sclerosis

The aim was to update the 2009 European League against Rheumatism (EULAR) recommendations for the treatment of systemic sclerosis (SSc), with attention to new therapeutic questions. Update of the previous treatment recommendations was performed according to EULAR standard operating procedures. The task force consisted of 32 SSc clinical experts from Europe and the USA, 2 patients nominated by the pan-European patient association for SSc (Federation of European Scleroderma Associations (FESCA)), a clinical epidemiologist and 2 research fellows. All centres from the EULAR Scleroderma Trials and Research group were invited to submit and select clinical questions concerning SSc treatment using a Delphi approach. Accordingly, 46 clinical questions addressing 26 different interventions were selected for systematic literature review. The new recommendations were based on the available evidence and developed in a consensus meeting with clinical experts and patients. The procedure resulted in 16 recommendations being developed (instead of 14 in 2009) that address treatment of several SSc-related organ complications: Raynaud's phenomenon (RP), digital ulcers (DUs), pulmonary arterial hypertension (PAH), skin and lung disease, scleroderma renal crisis and gastrointestinal involvement. Compared with the 2009 recommendations, the 2016 recommendations include phosphodiesterase type 5 (PDE-5) inhibitors for the treatment of SSc-related RP and DUs, riociguat, new aspects for endothelin receptor antagonists, prostacyclin analogues and PDE-5 inhibitors for SSc-related PAH. New recommendations regarding the use of fluoxetine for SSc-related RP and haematopoietic stem cell transplantation for selected patients with rapidly progressive SSc were also added. In addition, several comments regarding other treatments addressed in clinical questions and suggestions for the SSc research agenda were formulated. These updated data-derived and consensus-derived recommendations will help rheumatologists to manage patients with SSc in an evidence-based way. These recommendations also give directions for future clinical research in SSc