Does sex really matter? : the cognitive and emotional effects of sexual explicitness in video advertisements

The purpose of this study was to examine how variations in explicitness of sexual visual imagery in video ads impact the way young adults cognitively and emotionally process advertising. Experimentation included a psychophysiological assessment of skin conductance and heart rate, as well as self-report measures. Skin conductance was used to measure arousal while heart rate measured cognitive resources allocated to encoding, or attention. Self-report measures covered brand recognition, arousal, likeability, pleasantness and unpleasantness. Physiological results were significant for arousal and attention change over time, with moderate sexual explicitness earning the highest skin conductance and heart rate levels. Brand recognition, however, was greatest for low sexual explicitness. These results suggest to advertising industry specialists that, while sex has the ability to increase arousal and attention of consumers, it doesn't necessarily increase brand awareness

Институциите како смртоносно оружје: случајот на Словенија во првиот бран на епидемијата Ковид-19

The Covid-19 epidemic has most affected old people, not those who live at home – but those in old age homes. In Slovenia, as many as four-fifths of those deceased in the epidemic were residents of these institutions. The analysis shows that the essential moment of infection is institutionality, not age, that it is in this sense almost an institutional epidemic. The make-up of total institutions presents a significantly higher risk of transmission of infection – due to increased human concentration and increased frequency of contacts, but also because of the institutional structure and ethos, which objectify residents and deprive residents of the power of action. The deceased residents can be seen as (passive) victims not only of the virus, but also of the institutional nature of the organisation of care (prevailing in Slovenia). This was neglected in the debate so far, the measures introduced did not allow transfer to community care, which would provide residents with the level of safety comparable to the population at large, such services allowing a greater degree of self-isolation and control of contacts. The deceased residents are victims of a delay in deinstitutionalisation and in introduction of a potent, community based long-term care. These are the pressing tasks for the future, if we are to ensure at least safety for old people, and with it a life worth living.Епидемијата Ковид-19 најмногу ги погоди старите луѓе, не оние кои живеат дома - туку оние во домови за стари лица. Во Словенија, дури четири петтини од починатите во епидемијата престојувале во овие институции. Анализата покажува дека суштински- от момент на инфекција е институционалноста, а не возраста, дека во оваа смисла е скоро институционална епидемија. Шминкањето на вкупните институции претставува значително поголем ризик од пренесување на инфекција - како резултат на зголемената човечка концентрација и зголемената зачестеност на контакти, но и поради институционалната структура и етиката, кои ги објективизираат жителите и ги лишуваат од моќта на дејствување. Починатите жители може да се гледаат како (пасивни) жртви не само на вирусот, туку и на институционалната природа на организацијата за згрижување (која што преовладува во Слове- нија). Ова беше занемарено во досе- гашната дебата, воведените мерки не дозволуваа пренесување на грижата во заедницата, што ќе им обезбеди на жителите ниво на безбедност според- ливо со населението во целина, таквите услуги овозможуваат поголем степен на самоизолација и контрола на контактите. Починатите жители се жртви на доцнење во деинституционализацијата и доцнење на воведувањето семоќна, долгорочна грижа во заедницата. Ова се итни задачи за иднината, ако сака- ме да обезбедиме барем безбедност за старите лица, а со тоа и живот вреден за живеење