Insulin detemir is associated with more predictable glycemic control and reduced risk of hypoglycemia than NPH insulin in patients with type 1 diabetes on a basal-bolus regimen with premeal insulin aspart

WSTĘP. Insulina detemir jest rozpuszczalnym, długodziałającym analogiem insuliny. Cechuje się wyjątkowym, wydłużonym profilem działania, pozwalającym na zmniejszenie zmienności glikemii, związanej ze stosowaniem konwencjonalnych insulin długodziałających. W badaniu porównano insulinę detemir i insulinę NPH pod względem uzyskanej kontroli glikemii, ryzyka hipoglikemii oraz wpływu na masę ciała u chorych na cukrzycę typu 1, otrzymujących przedposiłkowe wstrzyknięcia insuliny krótkodziałającej aspart. MATERIAŁ I METODY. Do badania zakwalifikowano metodą randomizacji 448 chorych na cukrzycę typu 1, którym podawano insulinę detemir lub NPH w stosunku 2:1. Badanie typu otwartego, w którym porównywano równolegle obie grupy pacjentów, trwało 6 miesięcy i było prowadzone w 46 ośrodkach, w 5 krajach. WYNIKI. Po 6 miesiącach badania wartości hemoglobiny glikowanej (HbA1c) w obu grupach były porównywalne. Glikemia na czczo była nieco niższa u chorych leczonych insuliną detemir, jednak różnica ta nie była istotna statystycznie (&#8211;0,76 mmol/l; p = 0,097). Zmienność glikemii na czczo określana na podstawie samokontroli u poszczególnych pacjentów była mniejsza przy stosowaniu insuliny detemir niż insuliny NPH (SD 3,37 vs. 3,78 mmol/l; p < 0,001). Ryzyko niedocukrzenia było o 22% niższe w grupie leczonej insuliną detemir niż w grupie przyjmującej insulinę NPH (p < 0,05); a ryzyko nocnych niedocukrzeń (23.00-06.00) &#8212; o 34% niższe (p < 0,005). Profil glikemii w porze nocnej był bardziej stabilny i stały podczas stosowania insuliny detemir (p = 0,05). Na końcu badania u pacjentów leczonych insuliną detemir zaobserwowano istotnie niższą masę ciała (p < 0,001). WNIOSKI. Leczenie insuliną detemir wiąże się z bardziej przewidywalną kontrolą glikemii, z mniejszymi wahaniami glikemii w ciągu doby oraz istotnym zmniejszeniem ryzyka niedocukrzeń w porównaniu ze stosowaniem insuliny NPH. Zmniejszenie masy ciała podczas terapii insuliną detemir jest dodatkowym, potencjalnie korzystnym efektem. Schematy leczenia oparte na insulinie detemir mogą umożliwić lepszą kontrolę glikemii niż schematy oparte na insulinie NPH.INTRODUCTION. Insulin detemir is a soluble basal insulin analog with a unique mechanism of protracted action designed to reduce the variability associated with conventional basal insulins. This trial compared the glycemic control, risk of hypoglycemia, and effect on body weight of insulin detemir and NPH insulin in patients with type 1 diabetes treated with rapid-acting insulin aspart at meals. MATERIAL AND METHODS. This study was a 6-month multinational open parallel-group comparison conducted at 46 centers in five countries and included 448 patients with type 1 diabetes randomized 2:1 to insulin detemir or NPH insulin, respectively. RESULTS. After 6 months, comparable HbA1c levels were found between the two treatment groups. Fasting plasma glucose tended to be lower in patients treated with insulin detemir, but this difference was not statistically significant (&#8211;0.76 mmol/l, P = 0.097). Within-subject variation in self-measured fasting blood glucose was lower with insulin detemir than with NPH insulin (SD 3.37 vs. 3.78 mmol/l, P < 0.001). Risk of hypoglycemia was 22% lower with insulin detemir than with NPH insulin (P < 0.05) and 34% lower for nocturnal (2300&#8211;0600) hypoglycemia (P < 0.005). Nightly plasma glucose profiles were smoother and more stable with insulin detemir (P < 0.05). Body weight was significantly lower with insulin detemir at the end of the trial (P < 0.001). CONCLUSIONS. Treatment with insulin detemir resulted in more predictable glycemic control, with smoother plasma glucose profiles than NPH insulin and a significant reduction in the risk of hypoglycemia. The reduction in body weight with insulin detemir is a potential additional advantage. Regimens optimized for insulin detemir may be able to improve glycemic control beyond that possible with NPH insulin

How open science can support the 3Rs and improve animal research

Open science in its broadest sense can make better science and provide benefits to researchers. When applied to animal experimentation, it can prevent unnecessary use of animals, because knowledge and experiences about past animal experimentation are shared openly to be consulted and used by other researchers. By extension, open science can accelerate the much anticipated transition towards animal-free innovations or New Approach Methodologies (NAMs). The purpose of this paper is to bring together and further share the preparations and findings of a symposium held at Utrecht University on aspects of open science that researchers doing animal experiments can and should take into account to improve their research and benefit themselves. The paper offers a one-figure guideline for that purpose

The genomic landscape of balanced cytogenetic abnormalities associated with human congenital anomalies

Despite the clinical significance of balanced chromosomal abnormalities (BCAs), their characterization has largely been restricted to cytogenetic resolution. We explored the landscape of BCAs at nucleotide resolution in 273 subjects with a spectrum of congenital anomalies. Whole-genome sequencing revised 93% of karyotypes and demonstrated complexity that was cryptic to karyotyping in 21% of BCAs, highlighting the limitations of conventional cytogenetic approaches. At least 33.9% of BCAs resulted in gene disruption that likely contributed to the developmental phenotype, 5.2% were associated with pathogenic genomic imbalances, and 7.3% disrupted topologically associated domains (TADs) encompassing known syndromic loci. Remarkably, BCA breakpoints in eight subjects altered a single TAD encompassing MEF2C, a known driver of 5q14.3 microdeletion syndrome, resulting in decreased MEF2C expression. We propose that sequence-level resolution dramatically improves prediction of clinical outcomes for balanced rearrangements and provides insight into new pathogenic mechanisms, such as altered regulation due to changes in chromosome topology